l[bewanted]l [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #9 : สิ่งลี้ลับ

หลังจากถึงบ้านแล้ว ผมก็ไปอาบน้ำ เตรียมเข้านอน ปัญหาผมเรื่องงานหลุดไปหนึ่งเปลาะแล้ว ส่วนเรื่องเรียนก็... ไหนๆพรุ่งนี้ตอนเช้าผมก็ว่าง กลับไปทำอีกรอบคงจะดี ไม่น่ามีปัญหาอะไร... แล้วก็เรื่องเดย์ เฮ้อ... ตราบใดที่พ่อยังกุมอำนาจอยู่แบบนี้ ผมก็ยังคงไม่เป็นอิสระ 

 

ระว่างที่นอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ผมก็เหมือนเห็นเงาวูบไปมานอกหน้าต่าง

 

อ..อะไรน่ะ ห้องเราไม่มีระเบียงนะเวย ผมลุกจากเตียง ตรงไปที่หน้าต่างห้อง มันเป็นหน้าต่างบานใหญ่สู่งตั้งแต่พื้นห้องถึงเพดาน ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง แต่ก็ไม่เห็นอะไร ไม่มีแม้กระทั้งลม ...เพราะฉะนั้น ต้องไม่ใช่เงาของใบไม้ซึ่งถึงเป็นเงาใบไม้จริง ก็ไม่น่าจะ....ใหญ่แบบนั้น

 

โอ้ยไม่อยากจะคิดเลยครับ ไม่อยากจะยอมรับ ว่าที่เห็นเมื่อกี้ เป็นเงารูปร่างเหมือนคน ไม่ใช่แน่ ไม่มีทางเป็นไปได้ คนบินไม่ได้ ถ้าบินได้ก็ไม่ใช่คนแล้ว .... ไม่ใช่คน เหวออออ

 

ไม่นะ ไม่นะ

 

ผมรีบเดินกลับไปที่เตียง หลับตาลงพยายามข่มตัวเองให้หลับ และคงจะหลับถ้าไม่มีเสียงหลอนๆเรียกผมแบบนี่!

“ชนินทน์...ช..นินทร์”

 

อะไร... อะไรกัน ผมลุกขึ้นนั่งบนเตียง แต่ก็ง้มหน้ามองตักตัวเอง ไม่กล้าลากสายตาไปไหน ถึงใจน่ะอยากรู้ว่ามันเป็นอะไร เสียงที่มาจากนอกหน้าต่างนั้น อะไรกันแน่

 

แต่ร่างกายผมมันไม่ทำตาม เย็นวาบไปทั้งตัว ถ้ามอง..ถ้าเงยหน้ามองจะเห็นไหมนะ ถ้าเห็นแล้วจะทำยังไง ...

ระหว่างที่ผมกำลังตัดสินใจ

 

ตุบ!

 

มีมืออุ่นๆมาวางทาบลงบนไหล่ผม!

“เหวออออออออออ ...” ร้องเสียงหลงเลยครับ ประตูก็ไม่มีใครเปิด ห้องผมก็อยู่คนเดียว ใครละมาแตะไหล่ผม

 

“ร้องทำไม! ข้าเรียกเจ้าตั้งนานก็ไม่ยอมตอบ... ไหน เอามือเจ้ามาให้ข้าดูหน่อย” ชายผมยาวที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ ค่อยๆยกมือขวาของผมไปดู เป็นการจับอย่างเบาที่สุดเท่าที่ผู้ชายตัวใหญ่คนหนึ่งจะทำได้

ผมมองหน้าคนๆนั้นอย่างงงๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้น อยู่ๆก็มาแถมยังทำเหมือนรู้จักสนิทสนมกันดีอีกต่างหาก.. แต่ความอุ่นแบบนี้ ไม่น่าใช่ผีหรอกมั่ง หรือว่า... ผีจริงๆแล้วมันก็อุ่น!

 

ผมนั่งตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก ไม่กล้าจะกระดิกไปไหน คนตรงหน้ามองมาที่ผม ยกมืออีกข้างลูบหลังผมเบาๆ มือมันอุ่นก็จริง แต่ผมขนลุกไปทั้งตัว ไม่เข้าใจเลย.. ไม่เข้าใจ! คนรึเปล่า แล้วเข้ามาได้ยังไง แล้วนี่ผมกำลังทำอะไรอยู่เนี้ย

ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี เงยหน้าไปมองหน้าชายผมยาว.. แต่แล้วก็เหมือนมีกระแสไฟขึ้นในสมองผม ผมรู้จักตาคู่นั้น! ไม่ผิดแน่ ตาสีทองคู่นั้น

ปัญหาคือ นึกไม่ออกว่าเจอที่ไหน ผมจ้องหน้าเขาอยู่อย่างนั้น ดูเหมือนเขาจะท่องอะไรซักอย่าง ผมฟังไม่ได้ศัพท์ และดูเหมือนจะหัวเสียไม่น้อยทีเดียว

 

“เจ้าทำไมทำแบบนี้...เจ็บมากรึเปล่า .....”

มันพูด แล้วหันมามองหน้าผม อะไรกันพูดเหมือนเราตั้งใจให้เกิดแผลเองอย่างนั้นแหละ แต่สำคัญที่สุดคือมันเป็นใคร!

 

“เฮ้อ.........ที่เมืองของเจ้า ข้าใช้เวทรักษาให้ไม่ได้... งั้น กลับไปกับข้า!”

ห๋า?

.....

.

.

... ไม่เข้าใจ  แต่เหมือนจะคุ้นๆ วิธีการพูดแบบนี้ นึกไม่ออก ... ถามๆให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราวไปเลยแล้วกัน

 

“คุณเป็นใคร.. โอ้ย!” ผมพูดไปได้แค่นั้น มือผมที่มันจับอยู่ ก็รู้สึกถึงแรงบีบขึ้น แม้จะไม่แรงมาก แต่มันก็เจ็บไม่น้อยเลยทีเดียว ทำอะไรของมันฟระ

 

มันก็เหมือนจะพึ่งรู้สึกตัว แต่ก็ไม่คลายมือออก สายตาที่มองมา เหมือนผมทำอะไรผิดร้ายแรง เป็นสายตาที่คาดโทษ แต่ก็... เป็นสายตาที่ดูเศร้าอยู่ในที

 

“เจ้าลืมข้าอีกแล้วนะ...ทั้งๆที่ ข้า..... ไม่เคยลืมเจ้าซักวินาที” เสียงมันเบาลง จนผมต้องก้มหน้าเขาไปใกล้ๆ

มือของมันค่อยๆเคลื่อนมาบริเวณท้ายทอยของผม โดยที่ผมไม่รู้สึกตัวซักนิด มืออีกข้างของมัน ยังคงกุมมือผมใว้ แต่เป็นเพียงการกุมเบาๆเพื่อไม่ให้ขยับไปไหนเท่านั้น

 

มันกดท้ายทอยผมเข้าหาหน้าของมัน เท่านั้นแหละครับ ผมรู้สึกตัวว่ามันจะทำอะไรก็ไม่ทันการซะแล้ว ปากของมันกดลงไปอย่างหนักหน่วง ผมก็หุบปากสนิดไม่ให้มันสอดลิ้นเข้ามาได้

.

.

เอ๊ะ!!! จูบแบบนี้ ผมนึกออกแล้ว แต่ไม่จริงน่า

วินาทีที่ผมสะดุ้ง ผมเผลอคลายริมฝีปาก ให้มันได้มีโอกาสลุกล้ำเข้ามาจนได้ ผมสับสนระหว่างความจริงกับความฝันเหลือเกิน จูบแบบนี้ เคยเกิดขึ้นในฝัน คนคนนี้ ก็เคยผมเห็นในฝัน แต่เหตุการตรงหน้า กลับไม่ใช่ความฝัน!

ความรู้สึกเจ็บปวดตรงข้อมือเป็นจริง ความอุ่นที่ทาบอยู่นี้ก็เป็นความจริง

 

จูบที่มันให้ผมมา เป็นจูบที่ลึกซึ้งอ่อนโยน อ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยเจอ อ่อนโยนจนผม... เคลิ้มตามไปกับจูบนั้น

มันค่อยๆปล่อยผมให้เป็นอิสระ ผมลืมตาขึ้น

“เอลฟา..ชีอา” ชื่อนี้ออกมาจากไหนก็ไม่ทราบ เหมือนจะจำไม่ได้ แต่ก็พูดออกมาแล้ว

“ใช่! นั้นแหละชื่อของข้า จำได้แล้วใช่ไหม” มันยิ้มกว้าเลยครับ คลายมือจากคอของผม ยกมือผมขึ้นมา จูบอย่างแผ่วเบาลงบนมือของผม

แต่ผมก็ชักมืออกทันที การกระทำแบบนี้ ผู้ชายต้องมีให้ผู้หญิงเท่านั้น ไม่ใช่มีให้ผู้ชายด้วยกันเอง คิดได้แบบนี้ ผมก็หน้าแดงวาบ นึกถึงจูบที่ผ่านมา เราทำลงไปได้ยังไง เคลิ้มตามกับจูบของผู้ชายด้วยกันเอง มันไม่ปกติไม่ใช่เหรอ

“เฮ้อ.. ทำยังไง เจ้าถึงจะยอมลงให้ข้า ทำแบบนี้ ข้าไม่ชอบเลยนะ”

 

อ้าว แล้วใครมาขอร้องให้ชอบกัน

“คุณมีธุระอะไร เข้ามาในห้องนอนของผม ทำแบบนี้ ผมเรียกตำรวจมาจับคุณได้ทุกเมื่อรู้รึปล่าว”

ขู่มันไว้ก่อนครับ หลังจากจูบนั้น ผมก็แน่ใจแล้วว่ามันเป็นมนุษย์เมื่อผม ปัญหาอยู่แค่ว่า มันเข้ามาได้ยังไง โดยที่ทางเข้ามีทางเดียวคือประตูนั้น

 

“ที่ไม่รู้น่ะเจ้าต่างหาก ไม่รู้อะไรซักอย่าง” มันลูบหน้าผมเบาๆ แล้วฉุดต้นแขนของผมขึ้น แรงของมันเยอะมากครับ ผมลอยตามมือมันขึ้นไป

ใช้มือข้างเดียว ยกผู้ชายขึ้นเหมือนยกหนังสือซักเล่นได้ยังไง ถึงร่างกายจะใหญ่โต แต่ก็ไม่น่าจะมีแรงช้างสารขนาดนั้นนี่

“เอาละ อธิบายให้เจ้าฟัง ครั้งหน้าเจ้าก็ลืมอีก”

มันหิ้วผมขึ้น หิ้วแบบหิ้วของไว้กับเอว! ผมไม่ใช่สัมพาระนะ ผมเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลเทพารักษ์ แต่มันกลับอุ้มผมแบบนี้เหรอ!!!

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ วางฉันลง!!!!” ผมโวยวายขึ้นมา ยอมไม่ได้ครับ ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้า หยาบกระด้างที่สุด

 

“อ้าว ก็คราวที่แล้วข้าอุ้ม เจ้าก็ไม่ยอม คราวนี้ข้าก็หิ้วเจ้าน่ะซิ”

 

อุ้ม ..ในฝันนั้นน่ะเหรอ ใช่ซิ ผมถูกอุ้ม แล้วมันยังไงละ ถูกอุ้มไปแล้วก็ไม่ใช่ว่าจะยอมให้อุ้มอีกซักหน่อย แล้วก็ไม่เกี่ยวกับท่าที่อุ้มด้วย ถึงจะเปลี่ยนท่าอุ้ม ก็อย่ามาคิดว่าจะยอมให้อุ้มนะโว้ยยยยยย

 

ฮึ้ย บ้ารึเปล่าไปหมดนี้ มันจะทำผมสติแตกอยู่แล้ว

 

“ปล่อยฉัน!!!”

“ทำไมละ?” มันหันมาหาผม จ้องผมเหมือนมันไม่ได้ทำอะไรผิดอย่างนั้นแหละ

 

“ฉันบอกให้ปล่อยก็ปล่อยซิว่ะ!”

“ไม่เอาน่า พูดดีๆซิ... ทำแบบนี้ เดี๋ยวข้าก็ปิดปากแดงๆนี่ซะหรอก” หนอยย ว่าไงนะ ใครจะยอมแก แกมันบ้า ไอ้โรคจิต ไอ้จอมมาร ไอ้.. ไอ้ ..... ฮึ้ย น่าโมโหที่สุด

 

“เอ๊า..ว่างก็ว่าง ไหนๆก็ไม่แน่ใจอยู่แล้วด้วยว่าจะรักษาหายรึเปล่า แผลนี่ไม่ได้มาจากเวท เมืองข้ากับเมืองเจ้าข้างผ่านทางก็ไม่ใช่ถูกๆซะด้วยซิ หรือเจ้าว่ายังไง ถ้าเจ้าไม่อยากไป ข้าไม่พาเจ้าไปก็ได้นะ”

พาไป? ไปไหน เวทอะไรลอยแบบในฝันนั้นเหรอ

 

“แกเป็นตัวอะไรกันแน่ ทำไมตอนนั้นถึงลอยได้ แล้วครั้งนี้อีก เข้ามาได้ยังไง” ผมตั้งคำถามมัน คำถามที่คาใจผมที่สุด ก็ผมเกือบจะนึกว่ามันเป็นพวกสิ่งลี้ลับอยู่รอมร่อน่ะซิ

 

“แย่จังนะ... ข้าก็เป็นเหมือนเจ้าน่ะแหละ เพียงแต่ข้าเป็นเผ่าพันธ์ที่... ออกจะเก่งกว่าแล้วก็อายุยื่นกว่าเท่านั้น”

อายุยืน? ...

“หมายความว่ายังไง”

“เมืองเจ้าเรียกข้าว่า... อะไรน้า ซอรเซอเรอ ละมั้ง”

หืม?? ซอรเซอเรอ แบบพวก วิซเซิร์ด แบบที่แปลว่า พ่อมด หรือผุ้ใช้เวทมนตร์น่ะนะ

 

แฮรี่ พอตเตอร์ อะไรพวกนั้นน่ะเหรออ!!