ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : พี่ฟ้ากับเลขาสนิทกันเหรอ?
+++++++++++++++++++++++++++
ผม ... มาอยู่ที่โรงพยาบาล...ได้ยังไง????
แอ๊ดดด
“อ้าว คุณชนินทร์ฟื้นแล้วเหรอครับ”เลขาผมเปิดประตูเข้ามา เห็นผมนั่งอยู่ก็ทำหน้าเหมือนตกใจใหญ่ รีบเดินตรงเข้ามาหาผม แต่แล้วไม่ทันจะถึงตัว...
“น้องชิน! เป็นอะไรมากไหม หน้ามืดอยุ่รึปล่าว หิวไหม เอาอะไรบอกที่ได้นะ..” พี่สายฟ้าเดินแทรก(เรียกกระแทกไหล่ดีกว่าไหม..) เลขาผมเข้ามา จับตรงโน้นทีจับตรงนี่ที
“ผมไม่เป็นไรครับพี่ฟ้า” ผมยื่นมือไปจับมือพี่ฟ้าไว้ให้อยู่นิ่งๆ แต่พี่ฟ้ากลับดึงมือออก แล้วกุมมือผมไว้แทน ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร พี่ฟ้าคงเป็นห่วงผม
“คุณชนินทร์ครับ ตอนนี้สามทุ่มแล้วครับ จะกลับบ้านหรือจะนอนที่นี่ซักคืนดีครับ” เลขาผมอยู่ๆก็เดินมาแทรกกลางระหว่างผมกับพี่ฟ้า อะไรกันสองคนนี้ เบียดกันอยู่ได้.... อะไรนะ สามทุ่ม .... สองฟ้า อยู่ๆคำนี้ก็ลอยมาอยู่ในหัวผม หรือสองฟ้าคือสองทุ่มว่ะ ไม่ใช่ซิ นั้นมันความฝันคิดอะไรของเราเนี้ย
“นี่ฉันหลับไปนานขนาดนั้นเลยเหรอ” ผมหันไปถามเลขา เขาก็พยักหน้าตอบ
“ใช่น่ะซิ น้องชินอยู่ๆก็ล้มลงไป พี่ว่านอนนี่ซักคืนดีกว่านะ ใกล้มือหมอ เดี๋ยวพี่นอนเฝ้าเองไม่ต้องห่วง” อยู่ๆพี่สายฟ้าก็พูดแทรกขึ้นมา แล้วหันไปสบตากับเลขาของผม ... ชักสงสัยแล้วซิ สองคนนี้มีอะไรกันรึปล่าวตอนผมหลับไป
“อย่าเลยครับคุณสายฟ้า ที่บ้านคุณชนินทร์มีหมอประจำอยู่แล้ว ที่พามาโรงพยาบาลเพราะฉุกเฉิน คุณชนินทร์ครับ กลับไปพักที่บ้านน่าจะสะดวกกว่านะครับ เดี๋ยวผมเตรียมเรื่องให้” เลขาผมตกลงเองเฉยเลย ผมคนป่วย ให้ผมตัดสินใจเองดีกว่าไหม หึ
“.... คิดดูก่อน ฉันไม่ค่อยอยากขึ้นรถเท่าไร ยังมึนๆอยู่ไม่ค่อยอยากขยับซะด้วยซิ” ผมหันไปยิ้มๆให้เลขา ที่ดูเหมือนจะจ้องรอยยิ้มของผมไม่ละสายตา ผมเลยปรับหน้าให้ขรึมเหมือนเดิม เลขาผมทำเหมือนพึ่งรู้สึกตัวจากอะไรซักอย่าง แล้วหันมาทำหน้าดุใส่ผม อะไรว่ะ ผมเป้นเช้านายมันนะ มองยังกะเป็นลูกมัน
“คุณชนินทร์!..... หึ เดินไม่ไหวไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผม พา ไปก็ได้ครับ.... หมายถึงเดี๋ยวผมไปเอารถเข็นให้ครับ” พอเลขาผมพูดบอกจะ พาไปผมก็ตวัดตาขึ้นมองอย่างเคืองๆ ไอ้หมอนี้ ต่อหน้ารุ่นพี่ผม มันยังลามปาม
“คุณเลขา ผมว่าคุณกลับไปทำงานของคุณเถอะ เดี๋ยวน้องชินผมดูแลเอง.. โอเคไหมครับน้องชินพรุ่งนี้พี่ก็ว่างๆอยู่ๆ เดี๋ยวเช้าแล้ว พี่ขับไปส่งบ้าน”
“พี่ฟ้าเอารถมาด้วยเหรอครับ”
“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพี่ให้คนที่บ้านเอารถมาให้” ไม่อยากรบกวนพี่ฟ้าเลยแหะ อีกอย่างที่จริงพรุ่งนี้พี่ฟ้ามีเรียนเช้าด้วย ถึงแม้เจ้าตัวจะบอกว่าว่าง แต่ความจริงแล้ว ไม่เคยว่างต่างหาก เจอผมทีไร เป็นต้องโดดเรียนทุกครั้งไป เกรงใจพี่ฟ้า แต่เจ็บใจไอ้เลขาจริงๆหึให้ตายเหอะ
“คุณสายฟ้าครับ ไม่ต้องลำบาคหรอกครับ เป็นหน้าที่ผมอยู่แล้ว ที่ต้อง ดูแล คุณชนินทร์” พูดจบก็หันไปสั่งนางพยาบาลที่เดินเข้ามาพอดี จัดการทำเรื่องออกโรงพยาบาลเรียบร้อย ...หืมมม! มันจะไม่ถามความเห็นผมเลยใช่ไหม
“ฉันบอกแล้วเหรอว่าจะกลับ!”
“แล้วจะอยู่ให้คุณสายฟ้าเฝ้ารึปล่าวละครับ” หนอยยย!! ไอ้หมอนี่
“กลับ!” ผมพูดกระชากเสียง
เลขาผมมันก็เดินออกไปจัดการทำเรื่องออกจากโรงพยาบาล ผมเห็นมันเดินออกไปก็พลิกตัวลงจากเตียง แต่เท้ายังไม่ทันถึงพื้น พี่ฟ้าก็เดินมาหิ้วปีกผมลอยซะก่อน... ความรู้สึกนี้ เหมือนในฝันเลยแหะ
“พี่ฟ้า! ทำอะไรน่ะครับ” เลขาผมตอนนี้มันออกไปนอกห้องแล้วเหลือแต่ผมกับพี่ฟ้าสองคนอยู่ในห้อง
“น้องชิน ลุกเดินแบบนี้ไม่ได้จะครับ เดี๋ยวก็หน้ามืดไปอีกหรอก นั่งอยู่บนเตียงนะ.......” พี่ฟ้ายกผมขึ้นแล้ววางผมให้นั่งลงบนเตียง โน้มหน้าเข้ามาเล็กน้อยแล้วก็นิ่งไปพักหนึ่ง ผมเลยขยับตัวออกมา พี่ฟ้าก็สะดุ้งหย๋งเลย
“ด..เดี๋ยวพี่ไปเอารถเข็นให้”
พอพี่ฟ้าเดินออกไป ผมก็ก้มมองเสื้อตัวเอง เมื่อกี้พี่ฟ้ามองอะไรหว่า ก็เสื้อโรงพยาบาลธรรมดานี่หน้า คอกว้างใส่สะบายดีออก สงสัยอยากใส่มั่งละม๊างงง ผมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย แล้วก็ลงจากเตียงมาเปลียนเสื้อ ผมถอดเสื้อของโรงพยาบาลออก ทิ้งไว้บนเตียง แล้วก็มองหาเสื้อตัวที่ผมใส่มา อยู่ไหนว่า มองหาตรงโน่นก็ไม่มีตรงนนี้ก็ไม่มีผมเลยเดินไปที่ประตู จะออกไปถามเลขาซะหน่อย แต่ไม่ทันได้ถึงประตู เลขาผมก็เปิดเข้ามาซะก่อน
“.........../////////////////////////..........”
“เห็นเสื้อฉันไหม”
“.......//////////////////////////////////////////..........” หน้าแดงอะไรของมันติดหวัดใครมารึปล่าวเนี้ย
“เห็นเสื้อฉันไหม!” ผมถามอีกทีเสียงดังขึ้น มะกี้มันคงไม่ได้ยิน
“ไม่..เอ้ย.. ไม่ใช่....หมายถึง เห็น....” เลขาผมอยู่ๆมันก็ก้มหน้าหันหน้าไปทางประตู
“ก็เอามาซิ ยืนบื้ออยู่ได้..” พูดจบก็ได้ยินเสียงเปิดประตูแว๊บหนึ่ง ไอ้เจ้าเลขามันก็หันควับไป กระแทบประตูปิดอย่างแรง
ปึงปึงปึง
“เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้นน่ะ เปิดประตู!” กึงกึงกึงกึง พี่ฟ้าทุบประตูซะสะเทือนไปหมด ผมหันไปมองหน้าเลขางงๆ
“เปิ..”
“นี่เสื้อครับ” ไม่ทันจะพูดได้ซักคำมันก็เดินมาตรงหน้าผมยื่นถุงเสื้อผ้าให้ ผมรับมา แต่ก็ยังไม่ได้ใส่ ผมเงยหน้าไปสบตามันเป็นเชิงถาม
“ใส่ซิครับ!” เอ อะไรของมันว่ะ ผมขึ้เกียจสนใจ อีกอย่าง พี่ฟ้าก็ยังกระแทกประตูอยู่ข้างนอกโน่น ท่าทางของเลขาผมก็เหมือนจะไม่เปิดประตูถ้าผมไม่ใส่เสื้อ
พาผมใส่เสื้อเสร็จ ไอ้เจ้าเลขาก็เดินไปเปิดประตู เท่านั้นแหละ พี่ฟ้าก็ผลักประตูสวนเข้าไป
“เกิดอะไรขึ้นชิน! มะกี้ล๊อกประตูทำไม” พี่ฟ้าหน้าตาตื่นเข้ามาเลย
“ก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมไม่ได้เป็นคนล๊อก” พูดจบผมก็เลือบสายตาไปทางเลขาผมเป็นเชิงให้รู้ว่า โน่นคนโน้นที่เป็นคนล็อก
พี่ฟ้าก็ทำหน้าหาเรื่องเดินไปทางเลขาผม ไอ้สองคนนี้มันต้องมีอะไรกันแน่ๆ ทำไมสนิทกันจัง ระหว่างที่ผมคิดๆอยู่ ก็เปลี่ยนกางเกงไปด้วยเพื่อไม่ให้เสียเวลา แต่พอผมถอดกางเกงลงเท่านั้นแหละ
“น้องชิน!!!”
“คุณชนินทร์!!!”
สองคนนั้นอยุ่ๆก็ตะโกนขึ้นมาซะหูผมแทบแตก ผมก็งงซิ เป็นอะไรกันไปหมด ทำเหมือนไม่เคยเห็นผู้ชายเปลี่ยนเสื้อผ้า
“พ.. พี่...จะไปรอ........///////...ข้างนอกแล้วกัน.....” พูดจบพี่ฟ้าก็เดินออกไป เลขาผมก็หลบตาหันหลังไปทางอื่น
เฮ้อช่างเถอะ แปลกกันไปหมดไม่สนใจดีกว่า
พอพมแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยเลขาผมก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอก แต่พยักหน้าไปทางประตู เป็นเชิงให้เปิดประตู ไอ้หมอนี่มันแปลกๆ ช่วงนี้ทำงานติดๆขัดๆยังไงชอบกล
พอออกมา ก็เจอพี่ฟ้ารออยู่ก่อนแล้ว พี่ฟ้าพาผมนั่งรถเข็น ซึ่งตอนแรกผมบอกแล้วว่าไม่นั่งไม่นั่ง แต่ทั้งเลขาทั้งรุ่นพี่ยกสารพัดข้ออ้างจนผมขึ้เกียจจะเถียง ก็เลยนั่งๆไป พอมาถึงรถ พี่ฟ้าก็บอกจะติดรถกลับไปส่ง ผมก็ว่ามันแปลกๆ ก็เพราะดึกน่ะซิ พี่ฟ้าก้ไม่ได้เอารถมา ให้ผมไปส่งก่อนไม่ดีกว่ารึไง
สุดท้ายก็ตกลงกันว่าให้ไปส่งพี่ฟ้าก่อน แล้วค่อยขับกลับบ้าน
พอมาถึงบ้าน ผมก็ล้มลงบนเตียงพักสายตาแป๊บนึง แล้วก็ลุกไปอาบน้ำ แล้วค่อยกลับมานอนที่เตียง ช่วงก่อนจะเคลิ้มหลับไป เหมือนจะมีอะไรกวนใจผมตลอด แต่ในที่สุด ผมก็หลับเป็นตายไปถึงเช้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น