คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เราจบกันแล้วจริงๆเหรอ
เช้าวันหนึ่งกลางห้างดังใกล้สยาม
“เดย์ ... ได้โปรดเถอะ เชื่อผมนะ มันไม่ได้เป็นอย่างที่ข่าวว่าจริงๆ ผมไม่เคยนอกใจเดย์เลย ไม่เคยเลย”
“ไม่แล้วชิน เดย์พอแล้ว อย่ามาพูดกับเดย์อีก”
เด็กสาวตัวน้อยหันหลังกลับ แล้วพยายามสาวเท้าให้เร็วที่สุด เพื่อหนีจากเหตุการณ์ตรงหน้า น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลลงมา เธอพอแล้วจริงๆ กับข่าวมากมายที่นายชนินทร์ทำให้เธอต้องปวดใจ เธอเชื่อใจเขามานานเท่าไรแล้ว แต่เขาก็ไม่เคยทำให้เธอมั่นใจขึ้นมาได้เลย
“เดี๋ยวเดย์ ฟังผมก่อน อย่าไป ขอร้องอย่าไปนะเดย์ ผม... ผมรักคุณ" เสียงของเขาค่อยๆห่างไกลร่างบางไปเรื่อยๆ
“ทำไมเดย์ ทำไมไม่ยอมเชื่อผม ทั้งๆที่ผม...รักคุณขนาดนี้ เวลาที่ผ่านมา ไม่มีค่าเลยใช่ไหม” เสียงของชายหนุ่มแผ่วเบาลง ตอนนี้ ร่างบางเดินหายไปจากสายตาแล้ว เขาได้แต่ยืนนิ่ง จนกระทั่ง...
“คุณชนินทร์ครับ อีกครึ่งชั่วโมงมีเลคเชอร์วิชาจุลชีววิทยา ผมเตรียมรถรออยู่ไว้แล้วครับ”
ชายชุดสูทาเข้มโผล่มาจากด้านหลัง ยืนอยู่ห่างจากเขาเล็กน้อย
“เออ ไม่ขาดหรอกน่า ไสหัวไปได้แล้ว” ชินตอบ เสียงนั้นแหบพร่า
ผมชนินทร์ เทพารักษ์ อายุ18ปีครับ เรียนคณะวิทยาศาตร์ ในมหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ผมเกิดมาให้ครอบครัวที่ไม่เป็นครอบครัวซักเท่าไร พ่อผมทำงานอยู่ต่างประเทศ แม่ผมตายไปตั้งแต่อายุแปดขวบ ผมเป็นที่จับตามองของทุกคน เนื่องจากผมมีพ่อที่มีชื่อเสียง นามสกุลผม ไม่ว่าใครก็ต้องรู้จัก ว่าเป็นหนึ่งในสามตระกูลใหญ่ ที่กุมอำนาจทางการเมืองไว้
ก่อนหน้านี้สามปี ผมได้รู้จักเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเธออยู่ห้องเดียวกับผม เธอเป็นเด็กใหม่ที่เข้ามากลางเทอมเธอเป็นเด็กที่ร่าเริงตลอดเวลา ผม ตกหลุมรักเธอ
ผู้หญิงหลายคนที่เข้ามาในชีวิตผม ต่างลุ่มหลงในเงินตราทั้งนั้น แต่เธอ ไม่เหมือนกัน
ผมที่ไม่เคยทำเรื่องให้ใครเสียหาย แต่ทำไมถึงมีข่าวเสียๆของผมออกมาตลอด ซึ่ง ไม่มีเรื่องไหนเป็นจริงเลย ทั้งเรื่องเที่ยวผู้หญิง เสพยา โกงข้อสอบ และอีกมากมาย มีทั้งตัดต่อรูป แล้วก็พยานเท็จ ข่าวคาวเหล่านี้ เข้ามาในชีวิตผมไม่ขาด แต่เธอผู้เป็นเหมือนสายน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจผม เธอให้กำลังใจผมมาตลอด ระยะเวลาสามปีที่คบกัน เราไม่เคยทะเลาะกันเลย หรือบางที อาจเป็นผม ที่คิดไปเองคนเดียว เธอไม่เคยพูดเรื่องพวกนี้กับผม ทำเหมือนไม่สนใจข่าวบ้าๆพวกนั้น ผมมันโง่ ที่คิดว่าเธอเข้าใจทุกอย่าง ไม่เคยอธิบายเรื่องใดๆให้เธอฟังเลย ทั้งที่จริงเธอคงรอให้ผมพูดมันออกมา
หน้าตึกเรียนของผม
“คุณชนินทร์ครับ ผมจะเอารถมารอหน้าตึกตอนบ่ายสี่โมงนะครับ วันนี้มีงานประชุมสำคัญคุณท่านพึ่งกลับมา บอกให้มารับไปทานข้าวด้วยกัน ก่อนการประชุม..”
“อืม”
ไม่รอให้พูดจบ ผมก็เดินขึ้นตึกเรียนไป ตารางงานทั้งหมด ผมรับรู้หมดแล้ว จำได้หมดทุกตัวอักษร ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาย้ำ แต่พวกนี้ก็ทำเหมือนผมสมองกลวง ทำอะไรเองไม่เป็น
“เฮ้อ ไม่อยากจะไปเลยให้ตายเหอะ ... ” เดย์ เราคงทะเลาะกันเหมือนคู่รักทั่วไปเท่านั้นใช่ไหม ไม่อยากจะคิดเลย ผมขาดเดย์ไปไม่ได้จริงๆ
ตุบ
ชายร่างสูงเดินมาตบหลังผมเบาๆ พอหันหลังกลับไปผมก็เจอพี่ฟ้า ความจริงพี่เขาชื่อสายฟ้า แต่พี่เขาให้ผมเรียกแบบนี้ เขาบอกว่า ‘จะได้ดูสนิทกันไง ไหนๆก็เป็นพี่รหัสน้องรหัสกัน’ ใช่ครับ พี่ฟ้าเป็นพี่รหัสของผมเอง
“ไงชิน...เป็นไรน่ะ ไม่ร่าเริงเลย พี่ว่าจะไปนั่งเรียนกับเราด้วยอยู่แน่ะ วันนี้ว่างทั้งครึ่งเช้าครึ่งบ่ายเลย”
พี่ฟ้าเดินมากอดคอผม
“พี่ฟ้าครับ ทำควรทำยังไงดี....เดย์บอกเลิกผม เมื่อกี้เรานัดกินข้าวกัน แต่อยู่ๆเดย์ก็บอกว่า เดย์ทนอยู่กับผมไม่ได้ ผมไม่เข้าใจเลยพี่ เดย์ไม่เคยพูดอะไรทำนองนี้มาก่อน” พอพูด ผมก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ หวังว่าผมคงไม่ได้ร้องออกมานะ ถ้าร้อง จะเป็นผู้ชายที่ดีสำหรับเดย์ได้ยังไง
“ใจเย็นชิน เดี๋ยวพี่ช่วยพูดกับเดย์ให้เอาไหม พี่ก็ว่า เราไม่น่าจะทะเลาะกันได้ เห็นรักกันดีมาตลอดนี่”
พี่ฟ้าค่อยๆลดมือลงมาจับมือผมไว้ แล้วลูบหลังมือให้กำลังใจผม
“ขอบคุณครับพี่ฟ้า แต่ผมว่า เดี๋ยวผมจะง้อเธอดูก่อน ผมรักเธอมากจริงๆ ผมจะไม่ยอมปล่อยมือแค่นี้แน่ๆ”
ใช่ ผมจะไม่ปล่อยมือเธอแน่ๆ ผมเดินไปที่ห้องเรียน แล้วนั่งโต๊ะประจำของผม ทบทวนเรื่องต่างๆ เพราะอะไร ที่ทำให้เดย์เลิกกับผม ถ้าข่าวที่ผมเสพยา เดย์น่าจะรู้ดีที่สุด ว่าผมดูถูกพวกเสพยามากแค่ไหน หรือเป็นเรื่องข่าวที่ผมเป็นเกย์ ก็ไม่น่าใช่ เดย์เป็นแฟนผม ผมชอบผู้หญิง หรือข่าวเรื่องที่ผมขายตัว ก็ยิ่งไม่น่าใช่ใหญ่ ข่าวนี้บ้าบ้อที่สุด คนเขียนข่าวก็บ้า เฮ้อ เพราะอะไร
“นายชนินทร์ เทพารักษ์ ถ้าเธอไม่สบายไปห้องพยาบาลก็ได้นะ สีหน้าเธอดูไม่ค่อยจะดีเลย”
“เอ่อ เปล่าครับ ไม่ได้เป็นอะไรสอนต่อเถอะครับ”
พวกอาจารย์มักเป็นแบบนี้เสมอ ดูแลผมออกนอกหน้า แค่เพราะนามสกุลบ้าๆ
“ชิน พี่ไปส่งห้องพยาบาลไหม”พี่ฟ้าหันมาถามผม ขอบคุณครับที่เป็นห่วงแต่ว่านะ....
“นายสายฟ้า!! มาอีกแล้วนะ บอกกี่ทีแล้วกลับห้องเรียนเธอไปซะ นี่อะไร มาเรียนกับรุ่นน้อง ไปๆออกไปได้แล้ว ”
นั่นไงส่งเสียงออกไป อาจารย์ก็เห็นกันพอดี
“ง่ะ โธ่จารย์ .. ผม เอ่อ ไม่มีเรียนตอนนี้!!”
“นายสายฟ้า!!”
“ครับๆ โอเคๆ ไปเรียนแล้วก็ได้ .. ชิน มีไรโทรหาพี่นะ จะรีบบินไปหาเลย อย่าคิดมากน้าาา”
พี่ฟ้าพูดแล้วก็วิ่งออกไป ผมรู้อยู่แล้ว อย่างพี่จะไปไม่มีคาบเรียนได้ไง ที่ผมไม่ได้ท้วงอะไรพี่ เพราะรู้ดีอยู่หรอก ว่ายังไง พี่ก็เก็บเอมาได้ทุกตัว
พอพี่ฟ้าออกไปผมก็พยายามจะตั้งใจเรียน แต่ก็ไม่มีสมาธิเลย เวลาผ่านไปจนกระทั่งชั่วโมงเรียนจบลง ผมตัดสินใจ โทรไปหาเดย์อีกครั้ง ถึงตอนเช้าผมโทรไปเป็นร้อยครั้ง แต่เธอก็ไม่เปิดโทรศัพท์เลย
ตู๊ด ... ตู๊ด ... เอ๊ะ เปิดโทรศัพท์แล้ว
“(.......)”
“เดย์ ...อยู่ที่ไหน ผมขอคุยด้วยได้ไหม”
“(มีอะไรก็คุยทางโทรศัพท์นี่แหละ)”
“เดย์ อธิบายให้ผมฟังหน่อยเถอะ เกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา อยู่ๆเดย์ก็..”
“(ชิน เดย์ไม่ได้อยู่ๆก็เป็น ชินไม่เคยสังเกตเลยต่างหาก ชินไม่สนใจเดย์เลย รู้บ้างไหมเดย์เห็นข่าวบ้าๆแล้วเดย์รู้สึกยังไง..ฮึก... ชินไม่เคยเล่าอะไรให้เดย์ฟัง แล้วจะให้เดย์ทำยังไง)”
“หรือว่าเรื่องข่าวนั่น ผมบอกเดย์แล้วนี่ ว่ามันไม่จริง มีคนปล่อยข่าวออกมาเอง เดย์ก็น่าจะรู้”
เดย์จะเลิกกับผมด้วยเหตุผลนี้เนี่ยนะ เดย์ไม่ใช่คนแบบนี้ ทำไมกัน
“(ไม่ใช่หรอกชิน)”
“เดย์เคยบอกผมนี่ ว่าเดย์ไม่เชื่อข่าวพวกนั้น เดย์ก็รู้ว่าข่าวพวกนั้นมันไม่จริง ผมขอโทษ ผมไม่รู้เลยว่าทำให้เดย์คิดมากแบบนี้ เราดีกันเถอะนะ ผมสัญญา จะ..”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ผมคงทนไม่ได้ถ้าขาดเดย์แต่ไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่อ
“(อย่าเลยชิน ถ้าลำพังแค่ข่าวบ้าๆพวกนี้ เดย์จะไม่สนใจเลย แต่นี่ เดย์เห็นกับตา อย่าแก้ตัวอีกเลย เดย์ยิ่งเจ็บ เดย์มันโง่ที่เชื่อชินมาตลอด)”
“หา? ผมทำอะไร”ผมไม่เข้าใจเดย์พูดเรื่องอะไรอยู่
“(อย่าให้เดย์พูดเลย)”
“บอกผมมาเดย์ ผมไม่รู้จริงๆว่าเกิดอะไรขึ้น อะไรที่ทำให้เดย์เข้าใจผมผิด”
“(ถ้าอยากรู้ขนาดนั้นละก็ได้! ..เดย์ เห็นชิน... ยืนจูบกับผู้ชายหลังตึกเรียน! และนี่ไม่ใช่ครั้งแรก)”
อ.. อะไรนะ นั้นผมเปล่า คือ...มันหลบไม่ทันจริงๆ ผมยอมรับว่ามีเหตุการณ์ที่ว่านี้จริงๆ มันพลาดท่าจวนตัว มีคนซึ่งเป็นเพศเดียวกันกับผม มาบอกรักผมบ่อยๆ เรียกได้ว่า แค่อุบัติเหตุเท่านั้น และผมก็ปฎิเสธไปหมด
“เด..เดย์! จะบ้าหรอผมไม่ได้เป็นเกย์นะ”
“(ชินไม่ได้เป็น แต่คนที่มาจีบชินเป็น เดย์รู้ว่าคนพวกนั้นเข้ามาหาชินเอง.. แต่เดย์ก็ทำใจไม่ได้ แล้วชินรู้ไหม เดย์โดนพวกนั้นหาเรื่อง มันแกล้งเดย์ บอกให้เดย์เลิกกับชินซะ)”
เรื่องจริงเหรอเนี่ย ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย เจ้าพวกนั้น บ้าชัดๆที่มายุ่งกับเดย์ของผม
“เดย์ไม่ต้องห่วง ผมจัดการเรื่องพวกนั้นเอง อย่ากังวลเลยแค่บอกผมอย่าเก็บไว้จนเป็นแบบนี้อีก” ผมไม่ปล่อยพวกมันไว้แน่
“(ไม่แล้วละชิน เดย์พอแล้วอย่าเอาเดย์มาเป็นภาระเลย)”
“เดย์..ให้โอกาสผมเถอะนะ อย่าไปจากผมเลย...ทั้งที่เรารักกันขนาดนั้น ผมนึกไม่ออกเลยว่าผมจะอยู่ได้ยังไงถ้าไม่มีเดย์ ได้โปรดเถอะ”
“(ชิน บางที...เฮ้อ เข้าใจเดย์หน่อยไม่ใช่แค่เรื่องนี้เรื่องเดียว ครอบครัวชินน่ะ เดย์คิดว่าคงเข้ากันไม่ได้ด้วย ชินรวยขนาดนั้น อย่าสนใจเดย์เลย)”
“อะไรนะ! ครอบครัวเหรอ พ่อเหรอ นี่พ่อทำเรื่องอีกแล้วใช่ไหม พ่อบอกให้เดย์เลิกกับผมใช่ไหม”
“(ชิน พอเถอะ จบได้แล้ว ......เดย์เบื่อ)”
“ม ไม่นะเด..”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
นี่... นี่ซินะ เหตุผลที่แท้จริง
ความคิดเห็น