ห้องเก็บของเน่าๆ ของผม

ลำดับตอนที่ #32 : Mystery World เจาะลึก...ถึงโลกต่าง (2nd Version)

Prologue: Before the World Wide

บ้านร้างอันสุดเก่ากึกที่เต็มไปด้วยซากเฟอร์นิเจอร์ระเกะระกะและหยากไย่ชวนขยะแขยง บวกกับเสียงคุดคู้เหมือนอะไรสักอย่างที่กำลังร้องเสียงแหลมอย่างไม่น่าฟังแว่วมาชวนให้ผู้คนขนลุกเล่นคงเป็นสิ่งที่ไม่น่าพิสมัยเป็นที่สุด เพราะหากบรรยากาศเป็นใจ เดินๆ ไปอาจไปเจอะกับโครงกระดูกมีชีวิต ซากศพเดินได้ หรือวิญญาณที่ชวนให้เย็นเยียบไปทั่วร่าง ใจตกไปถึงตาตุ่ม และขนลุกเกรียวไปพร้อมๆ กัน

ตอนกลางวันน่ะพอรับได้ แต่กลางคืน...คงมีแต่คนจิตแข็งที่สะกดคำว่ากลัวไม่เป็นและไม่รังเกียจความสกปรกเท่านั้นล่ะถึงจะกล้าเดินผ่าน

แต่แถวนั้นก็ดันมี ‘ผู้กล้า’ เดินผ่านมาจริงๆ เสียด้วย เขาสูงประมาณร้อยเจ็ดสิบ สวมผ้าคลุมสีดำสนิทกลมกลืนไปกับบรรยากาศรอบข้างยิ่งนัก แต่ในมือก็ถือตะเกียงราวกับนักบุญ ทำให้เห็นเป็นแสงสลัวรอบตัวเขา แต่เพราะผ้าคลุมพร้อมฮู้ดทำให้เห็นเพียงโครงหน้าของชายหนุ่ม และผมสีครามราวมหาสมุทรที่ปรกหน้าเขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ท่าก้าวย่างของเขาสง่างามราวชนชั้นสูงน่ามองแม้จะถือตะเกียงที่กำลังโชติช่วง และเจ้าตัวกำลังก้าวไปเรื่อยๆ โดยมีประตูที่ห่างจากเขาไปไม่กี่เมตรเป็นเป้าหมาย แต่เมื่อเดินไปถึงกลับหยุดกึกอยู่ตรงหน้าโดยไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรเลยนอกจากการหายใจอย่างสม่ำเสมอ ก่อนจะใช้เท้าเตะประตูอย่างแรงจนประตูไม้กระเด็นดังโครม!

ชายผู้นั้นมองซ้ายขวาอีกรอบเหมือนกับต้องการความแน่ใจ เมื่อพบว่ารอบด้านเขาไม่มีใครก็จัดการก้าวเข้าไปทันทีอย่างไม่ลังเล

หลังจากที่ก้าวไปได้สามก้าวและหลบไปด้านข้าง ประตูที่ถูกถีบกระเด็นกลับย้อนตัวกลับมาต่อเองอย่างเชื่องช้าเพราะเวทมนตร์ของผู้กระทำ

แต่น่าเสียดายที่เขาคิดผิด สถานที่นั้นมีคนซุ่มดูมาตลอด...และกำลังนั่งอยู่บนคานที่จะหักแหล่มิหักแหล่ด้วยท่าทีสบายๆ เหมือนกับนั่งบนเก้าอี้ปกติ

คนแอบดูหัวเราะเสียงหวานเบาๆ ในความมืดพลางควงมีดสั้นที่ส่องแสงสีเงินเย็นเยียบ ก่อนจะกระโดดลงมาอย่างนิ่มนวลและเงียบกริบราวกับแมว นางมีเรือนผมสีส้มอ่อนซอยสั้น แต่จอนข้างหนึ่งกลับยาวถึงเอวที่ถูกรัดด้วยปลอกผมในส่วนปลาย ใส่เสื้อรัดรูปสีดำสนิทเผยส่วนเว้าส่วนโค้งชวนละลายใจชายชัดเจนและกางเกงขาสั้นเพียงต้นขาตัดกับผิวขาวเนียนละเอียด นัยน์ตาสีแดงฉานของนางเป็นประกายราวกับเจออะไรบางอย่างถูกใจ

“ที่แท้...ก็เจ้าเองหรอกเหรอเนี่ย” ริมฝีปากฉ่ำของนางพึมพำเบาๆ หากแต่ข้องใจด้วยเหตุผลบางประการ นางจึงจัดการถีบประตูจนกระเด็น ก่อนจะใช้ความเร็วอันเป็นเอกลักษณ์ของอาชีพนางหลบวูบอย่างรวดเร็ว แต่นั่นทำให้ใครบางคนหันกลับมาทันควัน

คนอย่างเจ้ามาทำอะไรที่นี่กัน...ไคน์ซาร์ เจมิไน

บอกหน่อยสิ ข้าโดนเจ้ากระตุ้นความอยากรู้อีกแล้วนะ