คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 07 - ไปโรงเรียนตามแผนเดิม
-07-
ไปโรเรียนามแผนเิม
เรมิลับโอลาร์ฟนั่พูุยันอยู่พัให่
นายำรวนหนึ่เินเ้ามาหาพวเา ในมือมีระานสำหรับโน้
“อโทษที่มารบวนนะ
พวเราะส่้อวามับรายื่อนัเรียนที่อยู่ในเหุาร์ลับไปที่โรเรียนอพวเธอ
ถ้ายัไพวเธอ่วยบอื่อหน่อยไ้ไหม?”
นายำรวมาหยุอยู่้าๆ
ทั้สอและถามเ่นนั้น เรมิลับโอลาร์ฟมอหน้าัน
สายาสื่อสารันและเ้าใันเอทุอย่า
“เรมิลับโอลาร์ฟรับ”
เรมิลอบ นายำรวพยัหน้า “เี๋ยวอนามสุล้วยไ้ไหม?
โรเรียนะไ้เ็ไ้น่ะว่ามีใรบ้า”
เรมิลับโอลาร์ฟมอหน้าันอีรอบ
เรมิลหันลับไปหานายำรวอีรอบ “แ่เรมิลับโอลาร์ฟเยๆ พอรับ”
นายำรวเยหน้าึ้นมาาระาน
“ือว่านะ...เป็นไปไม่ไ้ใ่ไหมที่เธอะไม่มีนามสุล
แ่บอนามสุลมาเอ บอหน่อยเถอะ”
รั้ที่สามที่เรมิลับโอลาร์ฟมอหน้าปรึษาัน
เรมิลไม่ไ้อบนายำรวแ่ล้วมือเ้าไปหยิบระเป๋าสา์ออมา
“รู้แล้วอุบไว้นะรับ”
เรมิลยื่นหน้าเ้าไปหานายำรว ระิบระาบเสียเบาๆ
ึบัรประำัวนัเรียนออมา นายำรวทำาประหลับประเหลือ
แ่ะบอื่อทำไม้อทำัวน่าสสัย มีอะไรน่าสสัยหรือเปล่าเนี่ยเานนี้
แ่พอเห็นื่อนามสุลในบัร
แรเริ่มนายำรวระพริบา้ำหลายๆ รั้เพื่อวามแน่ใว่าเาไม่ไ้าฝา มอรูปถ่ายในบัรสลับับรูปหน้าอเรมิล
านั้นถึลับไป้อื่ออีรั้
ปาอนายำรวอ้าว้า
เรมิลลัวว่าทานั้นะะโนเรื่ออพวเาออมา รีบยนิ้วี้ึ้นแะริมฝีปาส่เสียิ๊ปาเบาๆ
นายำรวรู้สึัว
“ะ
ออภัยที่เสียมารยาทรับ” นายำรวทำวันทยาหัถให้พวเา ทั้สอยมือึ้นุมมับ
“ไม่้อ
ันบอว่าไม่้อ ทำัวามปิ โถ่!” เรมิลระิบระาบเสียเบาับนายำรว น้ำเสียแฝวามับแ้นใ
เพราะนายำรวทำวามเารพพวเาเินเหุพวเาเลยลายเป็นุสนใเลยเนี่ย โถ่!
“อะ
เออ...อโทษรับ ว่าแ่พวุ...เป็นนที่่วยัวประันเมื่อี้สินะรับ?”
าสีหน้าื่นระหนทำัวไม่ถูอนายำรว็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มประทับใ
“สมแล้วริๆ
รับที่เป็นพวุ” นายำรวเอ่ย แ่เาะมอะไร็่าเถอะ
อแ่อย่าะโนหรือแสท่าทาให้นอื่นสสัย็พอว่าพวเาเป็นใร
พวเายัไม่ไ้อยาะเ่นั
“แล้วอีนหนึ่็...เหมือนันเหรอรับ?”
นายำรวหันไปทาโอลาร์ฟ โอลาร์ฟไม่ไ้หยิบบัรอเาึ้นมาใหู้
“อ่า
ามนั้น ใส่ไปเลย ื่อือโอลาร์ฟ นามสุลไม่้อพู” เรมิลเท้าาอบ
นายำรว้มหน้าลไปเียนื่ออพวเาลระาน ใบหน้าประับรอยยิ้มบาๆ
ประทับอประทับใ
นายำรวไม่ไ้วิ่ไปื่อนอื่น่อแ่วิ่ลับไปหาหัวหน้า
พวเาพูุยอะไรันสัอย่า านั้นนายำรว็ยื่นระานรายื่อให้พวเาู ี้รมาทาพวเรมิล
เห็นหัวหน้ารีเอลับำรวนอื่นๆ หันมาทำาโพร้อมๆ ัน
“เรมิล
ันว่านายำรวนนั้นเาเ็บวามลับไ้แย่เนอะ
หรือเพราะพวเราพูอะไรไม่ัเนเินไป” โอลาร์ฟพูุยเสียเบาระิบระาบ
เรมิลถอนหายใยาวๆ หน่ายๆ
“ันว่าพวเราพูันัเนแล้วแหละ
ันว่านะ” เรมิลระิบระาบอบ
น่าลัวว่าัวนอพวเาอาเป็นที่รู้ันไปทั่วในอีไม่้า
พวเาอยู่สบเียบแบบนปิธรรมาไม่ไ้อี่อไป
น่าแปลที่มันลับไม่เป็นเ่นนั้น
เรมิลประหลาใที่บรรยาาศรอบัวเริ่มลับเป็นปิแล้ว
เาเยหน้าึ้นูว่ามันเิอะไรึ้นันแน่
ไม่มีสายาแสวามื่นมที่น่าหุหิ
สายาที่มออย่าเป็นปรปัษ์็ไม่มี ทุนยัเหมือนเิม ำรวแ่ละนาย้มหน้า้มาทำหน้าที่อัวเอ
มันอาะน่าื่นใมา เรมิลไม่่อยอบสายาื่นมับวามสนใอนอื่นอยู่แล้ว แ่็แอบสสัยอยู่ว่ามันเพราะอะไร
“มันเิอะไรึ้นน่ะ”
เรมิลึมำเบาๆ
“่อนหน้านี้ันเห็นุรีเอลพูอะไรสัอย่าับำรวนที่มาื่อพวเรา
ท่าทาเหมือนำลัำหนิ ันว่าุรีเอล่วยลบ่าวให้พวเรานั่นแหละ”
โอลาร์ฟที่อยู่้าน้าเอ่ย เรมิลไม่ทันสัเเรื่อนั้นเลย
น่าอบุนายำรวรีเอล แ่ทำไมเาถึไ้่วยพวนล่ะ?
นั่รอไปไ้ั่วรู่ให่
ลุ่มอพวนายำรวูมีวามเลื่อนไหวแปลๆ พวเาูื่นัวันมาเป็นพิเศษ
เหมือนะมีเรื่ออะไรบาอย่าเิึ้น
ำรวนายหนึ่วิ่เ้าไปุยับรีเอล
พูุยอะไรันสัอย่าแล้ว็วิ่รเ้ามาทานที่ำลันั่รออยู่โยรอบ
ปรบมือเสียัๆ เรียวามสนใ
“อนนี้รถที่ะพาทุนไปที่โรเรียนมาถึแล้วรับ! แ่มันออยู่ถนน้าๆ
ถัานี้ไปนิหน่อย โปรามผมมา!”
นายำรวนที่ะโนบอ็ือนที่มาื่อพวเรมิลนั่นเอ
ูเหมือนเาะเป็นนที่รับหน้าทีู่แลเรื่อรถและเรื่ออพวเาโยเพาะ
เรมิลับโอลาร์ฟไปรวมลุ่มับนอื่นๆ
แ่พยายามทำัวไม่ให้เป็นที่โเ่นนั
พวเารอให้นำนวนหนึ่เินไปหานายำรวนนั้น่อน านั้นพวนึเ้าไป
ไม่เรียวามสนใาำรวนายนั้น ไม่รู้ว่าเาิะเผยวามลับอะไรอพวเาอีหรือเปล่า
พยายามอยู่ลาๆ ลุ่มเ้าไว้
พวเาเินออาุเิมที่นั่รอไปไลพอสมวร
แ่พอไปถึ็พอรู้ว่ารถที่มานั้นเป็นรถันไหน นั่นเป็นรถประำทาเหมือนอย่าที่พวเาึ้นและเิเรื่อมา
แ่อยู่บนถนนทั่วไปและิป้ายหน้ารถว่า “สำหรับใ้ในรีพิเศษ” มีำรวยืนุมอยู่ำนวนหนึ่
สัาทั้หลายบ่บอว่านี่น่าะเป็นรถที่พวเา้อึ้น
“เิึ้นรถไ้เลยรับ”
นายำรวที่นำทาพวเาหันลับมาผายมือไปทารถ
ลุ่มอพวเาึเรียแถวสอแถวทยอยึ้นไปทีละนสอน
เรมิลับโอลาร์ฟเินามแถวอพวเาไปเรื่อยๆ นถึิวอพวเา
เรมิลรู้สึว่านายำรวนายนั้นยัแอบมอพวเาอยู่
แ่็ไม่ไ้เินเ้ามาพูุย้วย เรื่อเป็นเหมือนอย่าที่โอลาร์ฟเาเอาไว้
รีเอล่วยพวเาไว้
ระทั่ทุนึ้นรถนหม
ประูปิและปล่อยรถออัว็ยัไม่มีอะไรเิึ้นเป็นพิเศษ
นายำรวนเิม็ามมาึ้นรถับพวเา้วย แ่ทานั้น็ยัไม่พูอะไรอีเหมือนเิม
เลยั่วโมเร่รีบมาแล้ว
และยิ่ผู้นส่วนให่อบสัรันผ่านทาวาร์ป
ถนนสี่เลน์ว่าโล่เสียแทบไม่เย้อหยุวิ่เพราะรถิ รถเร่วามเร็วนถึที่สุเท่าที่ะพอเร่ไ้และยัอยู่ในหมาย
ทั้พวเายัไม่้อแวะรับ้าทา ไม่นานพวเา็ไปถึโรเรียน
รถอพวเาอนิ่แถวหน้าประูเรียน
แ่ประูยัไม่เปิให้ลเิน นายำรวไ้ลารถไปพูุยับยามหน้าประู
เรมิลับโอลาร์ฟนั่อยู่ฝั่ประูโรเรียนพอี พวเาเห็นยามับำรวพูุยัน ยามพยัหน้าแล้วเินไปเปิประูรั้วให้
ส่วนำรววิ่ลับมาึ้นรถ
รถเลื่อนเ้าไปในโรเรียน
ผ่านสวน รูปปั้น น้ำพุ หรือเรื่อประับ่าๆ มุ่เ้าสู่ัวอาารเรียน
หาะเ้อหน้าออาที่นั่อนมอไปทาหน้า่ารถ็ะพอมอเห็นอาารเรียนไ้
โรเรียนที่พวเรมิลเ้าเป็นโรเรียนที่มีื่อเสียและมีประวัิวามเป็นมานานอยู่
ีบอว่ามันเป็นโรเรียนแห่แรในโลนี้ที่เธอัั้ึ้นมาเอ
แ่วามเี่ยว้ออเธอับที่นี่็่อน้าน้อย
เธอเพียสร้ามันึ้นมาในานะที่มันเป็นสถานที่ที่ำเป็น เธออาเยเห็นระบบารเรียนารสอนอที่นี่ผ่านามาบ้าใน่วสร้า
แ่เพราะเธอเป็นมหาเทพ มีสิ่อื่นๆ ให้้อูแลอีมา
สุท้ายหน้าทีู่แลโรเรียน็ไปเป็นอนอื่น
ถ้าโรเรียนสามารถผลินัเรียนที่มีวามรู้ออมาไ้
ารเรียนารสอนเป็นปิไม่มีอะไรน่าเป็นห่ว เธอ็ไม่มีวามำเป็น้อเ้ามายุ่ับิารอทาโรเรียนโยร
เธอไม่อยายุ่้วย
เพราะานะอเธอ็มีเรื่อน่าปวหัวให้เธอ้อัารมาพอแล้ว
เพราะที่เธอ้อูแล็ไม่ใ่แ่โลที่มีื่อว่าลุยส์ามิน่านี้เพียโลเียว
ยัมีอีสอใบึ่เป็นโลอเธอ ให้เธอ้อูแล แ่ปัหาภายในอโรเรียนเล็ๆ
โรเรียนเียว แม้ะเป็นโรเรียนแห่แรอโลใบนี้็าม มันถือเป็นปัหาเล็ๆ
สำหรับเธอไปเลย
เรียไ้ว่าถ้าโรเรียนนี้ไม่ไ้สร้าปัหาที่ให่โึ้น
นัเรียน็ยัผลิออมาไ้มีวามสามารถี ไม่มีปัหา
เธอ็ไม่ำเป็นะ้อให้วามสนใับที่นี่มามายนั
แ่ละปีอาไ้รับรายานวามเลื่อนไหวอโรเรียน
ึ่็เป็นรายานที่มีวามยาวย่อเหลือเพียแ่หน้าเียวเท่านั้น
ไม่แน่อาเป็นวามยาวแ่บรรทัเียวเสีย้วย้ำ
แ่ถ้าเิปัหาึ้น็้อเรียสอบสวนหารายละเอียมาว่าบรรทัเียวหรือหน้าเียวเป็นแน่
เพราะเป็นโรเรียนที่มีประวัิยาวนาน
สไล์ออาารเรียนหลัึ่อน้าะย้อนยุ เป็นสไล์แบบเ่าๆ
หามอไลออไปาอาารเรียนหลัะมอเห็นแถบหลัๆ มีอาารเรียนสมัยใหม่อยู่้วย
ไม่รู้ว่าแ่ละหลัเป็นอาารเรียนที่มีเอาไว้ใ้เพื่ออะไรบ้า
รอบนออาารเรียนมีลานอรถ
มีเนื้อที่ให้อรถไ้พอสมวร แ่ลานอรถ็่อน้าว่า เรมิลเหลือบไปเห็นป้ายี้บอทาว่ามีอาารวาร์ปอยู่ภายในโรเรียน้วย
เหมือนเาะเยไ้ยินเพื่อนๆ
เล่ามาบ้าเหมือนันว่าในโรเรียนมีอาารวาร์ป้วย
แ่เป็นอาารวาร์ปที่มีเวลาปิทำาร อนที่ทุนมาทัวร์โรเรียนูสถานที่วาร์ปันอาารนั้นไม่เปิให้ใ้
แ่พวเออร์ิสับเลัสที่เป็นพี่และเรียนอยู่ที่นี่เหมือนันบอว่าเาะเปิให้ใ้เพาะอนที่โรเรียนเปิเรียน
อนเ้าับอนเย็นบาเวลา
หาูาระยะทาั้แ่ประูมาถึอาารเรียนที่่อน้าไล
ไม่น่าแปลที่โรเรียนะอำนวยวามสะวสร้าอาารวาร์ปให้นัเรียนในัวโรเรียน แ่โรเรียนเอ็ไม่ใ่สถานที่ให้นนอเ้าออไ้่ายๆ
เวลาไหน็าม มันึเป็นอาารวาร์ปพิเศษที่มีเวลาเปิและปิ
เท่าที่เรมิลไ้ยินมา
อาารวาร์ปที่ว่านั่นั้อยู่้าๆ อาารเรียนหลัเลย เป็นอาารั้นเียว
มีนาไม่ให่มา มีเนื้อที่ให้นัเรียนเ้าใ้พร้อมันไ้ำนวนหนึ่
แล้วเรมิล็อยาเห็นเหมือนันว่าอาารนั้นมันเป็นยัไ
รถเลื่อนผ่านลานอรถลึเ้าไปอีนิหน่อย็ถึหน้าอาารเรียน
มีรูปปั้นอีั้อยู่หน้าอาารเรียน รายล้อม้วยไม้ประับที่ัวาเอาไว้เป็นทรลมรอบๆ
รูปปั้น ทำให้เป็นวเวียนสำหรับรถวิ่
รถประำทาสายพิเศษเลี้ยววนรอบวนเวียนรูปปั้นอีไปหยุออยู่หน้าประูอาารเรียน
เรมิลสัเเห็นว่ามีนอยู่ลุ่มหนึ่มายืนรอพวเา ำนวนหนึ่เหมือนะเป็นุรู
ส่วนอีำนวนหนึ่ล้ายว่าะเป็นนัเรียน สวมเรื่อแ่ายเียวับพวเรมิล
แ่สวมปลอแนแบบที่พวเรมิลไม่มี
รถอสนิทแ่ยัไม่ับเรื่อยน์
ประูเปิออ นายำรวที่อยู่หน้ารถระโลไปพูุยับนที่มารอ้อนรับ
ส่วนนัเรียนที่อยู่ในรถ็เริ่มพูุยระิบระาบัน าเาว่าที่ออมา้อนรับเป็นรูแบบไหนบ้า
ส่วนให่แล้วูเป็นรูมีอายุ ท่าทาว่าานะะไม่ใ่เล่นๆ แน่ล่ะ
“ถึนาออมา้อนรับเลยเหรอ?
ไม่ไ้เี่ยวับพวเราใ่ไหมนะ?” เรมิลระิบระาบเสียเบาับโอลาร์ฟ
ยัระวัไม่ให้ใรไ้ยินที่พวเาพู
“ันว่าไม่หรอ
เพิ่เิเรื่อให่ึ้นถ้าโรเรียนไม่ออมา้อนรับหรือทำอะไรเลยันว่าแปล
แ่้อนรับเอ เรื่อปิ ไม่เี่ยวับพวเราหรอ” โอลาร์ฟระิบระาบอบ
เรมิลึนึไ้ว่านี่เป็นเรื่อปิมาๆ
แ่็แอบหวัอยู่บ้าว่าะไม่้อมีารเปิเผยัวริอพวเาที่นี่
สัพัำรว็เินลับึ้นมา
เายมือึ้นป้อปาะโนบอทุนที่อยู่ในรถ
“ุรูออมา้อนรับพวเธอทุนแล้ว
เี๋ยวอนลารถให้ั้แถวให้เป็นระเบียบ้วยนะ แล้ว็ุเรมิลับุโอลาร์ฟ
เี๋ยวออมานำหน้า้วยรับ”
พวเาโเ่นเินวามำเป็นอีแล้ว
เพราะพวเาเพิ่่วยัวประันไ้นั่นแหละ
ไม่ใ่เพราะเหุผลอย่าอื่นหรอ เรมิลท่อบอัวเอในใ แอบถอนหายใหน่อยๆ
ลุึ้นาที่นั่เินออไป้านหน้าพร้อมๆ ับโอลาร์ฟ
************************************************************
ความคิดเห็น