ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : แผนร้าย....ของซาตาน
หญิงสาวเดินเข้ามาในบริษัทในตอนเช้า เช้านี้เป็นเช้าที่สดใสบรรยากาศมันช่างเป็นใจให้หล่อนตื่นนอนแต่เช้าจนพี่ชายหล่อนต้องลุกขึ้นมาโวยวายเป็นการใหญ่เพราะเขาเพิ่งได้นอนช่วงนี้ดูพี่ชายของหล่อนจะงานยุ่งมากจนไม่มีเวลานอน และดูเหมือนว่าเขาจะขี้หงุดหงิดง่ายหล่อนก็เลยไม่กล้าคุยกับเขา
หล่อนเดินเข้ามาก็ไม่เห็นมีใครนอกจากลุงยามที่เห็นหล่อนแล้วยิ้มให้หล่อนก็ยิ้มตอบ อาจจะยังเช้าอยู่ หล่อนไม่ทันเห็นรถแลมเบอร์กินนี่สีดำจอดอยู่แล้วป้ายก็เขียนว่าประธานบริษัท
หญิงสาวเดินตรงไปยังลิฟต์ที่เปิดและกำลังจะปิดหล่อนก็เลยต้องรีบหญิงสาวลืมไปว่าทำไมต้องรีบในเมื่อรอลิฟต์อีกครั้งก็ได้แต่การรีบทำให้หล่อนสะดุดเท้าตัวเองจนเกือบจะล้มเข้าไปในลิฟต์ดีแต่ว่าวงแขนของใครบางคนรับหล่อนเอาไว้ได้ ตอนนี้หล่อนและคนที่ช่วยจึงอยู่ในท่าที่กอดกันกลม
ใบหน้าของหญิงสาวซุกอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มเข้าอย่างจัง ภูดิสรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใครเพราะเขาเห็นหล่อนตั้งแต่หล่อนเดินเข้ามาแล้ว เขาจึงสูดกลิ่นหอมจากผมตรงสลวยเข้าไปอย่างเต็มปอด
"คิดถึงผมมากจนเข้ามากอดเลยเหรอครับ"
หล่อนได้ยินดังนั้นก็หน้าแดงแล้วรีบผลักเขาทันทีแล้วก้มหน้ามองพื้นจนไม่กล้ามองหน้าคนที่ช่วยหล่อนไว้ทีแรกหล่อนจะกล่าวขอบคุณอยู่แล้วแต่เปลี่ยนใจดีกว่าจึงเก็บปากเอาไว้
"อ้าวเป็นใบ้เลย..ลืมเอาปากมาด้วยหรือเปล่า"
หน้าหล่อนยิ่งแดงไม่ใช่เพราะอายแล้วแต่เป็นโกรธขึ้นมาแทน
"เปล่าไม่ได้ลืมเอามาหรอกค่ะแต่ไม่อยากพูด" หล่อนตอบเสียงขุ่นยืนนิ่งไม่มองเขา
ชายหนุ่มยิ้มเมื่อเห็นว่าหล่อนยังหน้าแดงเขามองสำรวจหล่อนตั้งแต่ผมยาวตรงที่เขารู้ว่ามันหอมมากแค่ไหนลงมาที่คิ้วตากลมโต จมูกรั้นนิดๆ แก้มที่คงทาแค่แป้งบางๆ ปากอิ่มเต็มสีชมพูดูน่า.........เขาคิด ไหล่บอบบางเขามาคิดว่าหล่อนแบกคุณย่าเขาได้ยังไงกันนะมันจะไม่หักเหรอ เขายิ้ม เขามองเลยไปถึงหน้าอกเอวสะโพกทุกอย่างได้สัดส่วนตามที่ชายทุกคนปราถนา
หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยว่าเขามองหล่อนไปถึงไหนแล้วเพราะหล่อนมัวแต่มองไปทางอื่นโดยที่ไม่คิดจะมองมาทางเขาเลย
เขามองเห็นลำแขนเล็กที่ตอนนี้มีเลือดออกอยู่เล็กน้อยแต่ก็ไม่มาก หล่อนคงจะชนประตูลิฟต์เข้าเลยเป็นแผล เสียดายแขนสวยๆ จะเป็นแผลเป็นหรือเปล่า
"แขนคุณเลือดออก"
หญิงสาวมองตามที่เขาบอกก็เจออย่างที่เขาพูดแต่แล้วแขนของหล่อนก็ถูกมือหนาคว้าไว้แล้วพลิกดูแผลและสำรวจว่าหล่อนเป็นที่อื่นด้วยเหรอเปล่าแต่ก็พบว่าเป็นอยู่ที่เดียว
"เจ็บหรือเปล่า"
"ไม่ค่ะแค่ถลอกเองเดี๋ยวก็คง........"
หล่อนพูดยังไม่ทันจบประโยคประตูลิฟต์ก็เปิดออกแล้วชายหนุ่มก็พาหล่อนออกมาจากลิฟต์
"จะไปไหนค่ะ"
"ทำแผลไง"
หล่อนมองดูรอบๆ ชั้นที่เขาและหล่อนเดินออกมา มันเป็นชั้นของผู้บริหารระดับสูง หล่อนสงสัยว่าหล่อนมาอยู่ที่นี่ได้ไงแล้วก็นึกออกว่าหล่อนไม่ได้กดลิฟต์ของชั้นที่หล่อนต้องการหล่อนก็เลยต้องเดินตามเขาไป
"ไม่เป็นไรค่ะ..เดี๋ยวฉันเข้าห้องน้ำแล้วล้างแผล"
"มันจะไปสะอาดอะไรล่ะเดี๋ยวผมทำแผลให้"
"แต่ว่า...."
"ไม่มีแต่นี่คือคำสั่ง" หญิงสาวเงียบลงทันทีเมื่อได้ยินคำนี้
ภูดิสพาหล่อนเข้ามาในห้องทำงานของเข้า จับหล่อนมานั่งที่เก้าอี้ทำงาน ดูหล่อนยังงงอยู่ เขายิ้มแล้วก็เดินไปหยิบกล่องประถมพยาบาลแล้วเดินเข้าไปนั่งยองๆ ตรงหน้าหล่อน
"ผมขอดูแผลหน่อยสิครับ"
หญิงสาวเม้มปากแต่ก็ยื่นแขนให้ชายหนุ่มทำแผลให้
เขาทำแผลอย่างเบามือจนหล่อนทำตัวผ่อนคลายจากนั้นหญิงสาวก็มองสำรวจชายหนุ่มตรงหน้า
เขามีใบหน้าที่หล่อเหลามากคนหนึ่งทั้งคิ้วดำ ตาคมเข้มที่จ้องมองหล่อนแล้วรู้สึกจะละลาย จมูกโด่ง ริมฝีปากหนาสวย ไหล่กว้างแข็งแรงลำแขนใหญ่ดูอบอุ่น อุ่นมากเพราะกอดมาแล้ว หล่อนหน้าแดงเมื่อนึกถึงอ้อมกอดเมื่อสักครู่
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นก็ต้องสบตาเข้ากับใบหน้าที่แดงเป็นลูกตำลึงสุกของหล่อน
ด้วยความที่เขานั่งเสมอหล่อนและหล่อนก็ก้มลงมาใบหน้าจึงห่างกันแค่คืบทั้งสองจึงสบตากันโดยไม่มีใครหลบก่อนสายตาคมเข้มจะสะกดหล่อนไม่ให้หลบสายตาของเขาและดูเหมือนว่าใบหน้าเขาจะใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เมื่อเห็นถ้าไม่ดีหล่อนจึงพูดขึ้น
"ต้องขอบคุณที่คุณช่วยไว้ถึงสองครั้ง" ชายหนุ่มชะงักแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
"เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ไหม"
"ค่ะ?"
ไม่มีคำตอบแต่ริมฝีปากหนาเข้าครอบครองริมฝีปากบางอิ่มอย่างเต็มเปารสสัมผัสที่ได้รับมันช่างหอมหวานปานน้ำผึ้งเหมือนที่เขาคิดเอาไว้ไม่มีผิดเลย เนิ่นนานเท่าไหร่ไม่รู้แต่เมื่อรู้ตัวอีกที่หล่อนก็อยู่ในอ้อมกอดของเขาเสียแล้ว
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงเปิดประตูเข้ามา
"พี่ภูค่ะเอ่อ........"
สิ้นเสียงเลขาคนสวย หญิงสาวในอ้อมแขนก็ผลักเขาออกหันไปมองหญิงสาวที่เข้ามาใหม่ทีชายหนุ่มทีรู้สึกตัวว่าไม่ควรอยู่ที่นี่แล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องโดยไม่พูดอะไร
ชายหนุ่มนึกเสียดายอยู่บ้างได้แต่มองตามหญิงสาวแล้วหันมามองหน้าเลขาของเขาเหมือนตำหนิ ที่มาขัดความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของเขา
"ขอโทษค่ะริณีไม่นึกว่าพี่ภูจะ....."
"ไม่ต้องพูดแล้วริณีเข้ามามีอะไรหรือเปล่า"
"พี่ภูไม่คิดจะไปตามเธอหน่อยเหรอค่ะ"
"ตามทำไม...อีกไม่นานเธอก็จะมาเป็นพี่สะใภ้ของเธอแล้วนะริณี"
"จริงเหรอค่ะ"
ริณีมองหน้าชายหนุ่มก็เห็นเพียงใบหน้าที่เป็นสุข หรือคราวนี้จะเป็นตัวจริง
.................................................................................................
หญิงสาวเมื่อออกมาจากห้องแล้วตรงไปยังลิฟต์ที่เปิดออกหล่อนรีบกดปิดลิฟต์ทันทีเพราะกลัวว่าเขาจะตามมา หล่อนเอามีปิดปากแล้วถูปากตัวเองจนเป็นรอย
เขาทำอย่างนี้ได้ไงมาขโมยจูบแรกของหล่อนไปได้ยังไงแล้วทำไมหล่อนถึงไม่ปัดป้องนะทำไมไม่กัดลิ้นเขาให้ขาดไปเลยเขาจะได้ไม่มาทำกับหล่อนอีก
ณัฐธิดาเดินออกมาจากลิฟต์ก็มาเจอกับก้อย หนิง มล นภาเข้าพอดี
"ปากเป็นอะไรเหรอธิดา"
"เปล่า..ไม่ได้เป็นอะไร..ขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะ" พูดจบหญิงสาวก็รีบเดินออกมาจากทั้งสี่คนทันทีเพราะกลัวว่าทุกคนจะรู้ว่าหล่อนเพิ่งถูกจูบมา
ทุกคนต่างมองหน้ากันแต่แล้วก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาก็เลยเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองเพื่อจะได้เริ่มงานต่อไป
แต่มีอยู่คนหนึ่งที่ยังค้างคาใจ นภารู้ว่ามีสิ่งผิดปกติกับเพื่อนของตัวเองก็เลยขอตัวและเดินตามเพื่อนเข้าของน้ำไป
.................................................................................................
จบอีกตอนแล้วเฮ้ยเหนื่อยมากค่ะ
แต่ก็ภูมิใจนะค่ะที่เขียนมาได้ถึงตอนที่ 4
จะพยายามอัพให้เร็วค่ะ
หล่อนเดินเข้ามาก็ไม่เห็นมีใครนอกจากลุงยามที่เห็นหล่อนแล้วยิ้มให้หล่อนก็ยิ้มตอบ อาจจะยังเช้าอยู่ หล่อนไม่ทันเห็นรถแลมเบอร์กินนี่สีดำจอดอยู่แล้วป้ายก็เขียนว่าประธานบริษัท
หญิงสาวเดินตรงไปยังลิฟต์ที่เปิดและกำลังจะปิดหล่อนก็เลยต้องรีบหญิงสาวลืมไปว่าทำไมต้องรีบในเมื่อรอลิฟต์อีกครั้งก็ได้แต่การรีบทำให้หล่อนสะดุดเท้าตัวเองจนเกือบจะล้มเข้าไปในลิฟต์ดีแต่ว่าวงแขนของใครบางคนรับหล่อนเอาไว้ได้ ตอนนี้หล่อนและคนที่ช่วยจึงอยู่ในท่าที่กอดกันกลม
ใบหน้าของหญิงสาวซุกอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มเข้าอย่างจัง ภูดิสรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใครเพราะเขาเห็นหล่อนตั้งแต่หล่อนเดินเข้ามาแล้ว เขาจึงสูดกลิ่นหอมจากผมตรงสลวยเข้าไปอย่างเต็มปอด
"คิดถึงผมมากจนเข้ามากอดเลยเหรอครับ"
หล่อนได้ยินดังนั้นก็หน้าแดงแล้วรีบผลักเขาทันทีแล้วก้มหน้ามองพื้นจนไม่กล้ามองหน้าคนที่ช่วยหล่อนไว้ทีแรกหล่อนจะกล่าวขอบคุณอยู่แล้วแต่เปลี่ยนใจดีกว่าจึงเก็บปากเอาไว้
"อ้าวเป็นใบ้เลย..ลืมเอาปากมาด้วยหรือเปล่า"
หน้าหล่อนยิ่งแดงไม่ใช่เพราะอายแล้วแต่เป็นโกรธขึ้นมาแทน
"เปล่าไม่ได้ลืมเอามาหรอกค่ะแต่ไม่อยากพูด" หล่อนตอบเสียงขุ่นยืนนิ่งไม่มองเขา
ชายหนุ่มยิ้มเมื่อเห็นว่าหล่อนยังหน้าแดงเขามองสำรวจหล่อนตั้งแต่ผมยาวตรงที่เขารู้ว่ามันหอมมากแค่ไหนลงมาที่คิ้วตากลมโต จมูกรั้นนิดๆ แก้มที่คงทาแค่แป้งบางๆ ปากอิ่มเต็มสีชมพูดูน่า.........เขาคิด ไหล่บอบบางเขามาคิดว่าหล่อนแบกคุณย่าเขาได้ยังไงกันนะมันจะไม่หักเหรอ เขายิ้ม เขามองเลยไปถึงหน้าอกเอวสะโพกทุกอย่างได้สัดส่วนตามที่ชายทุกคนปราถนา
หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยว่าเขามองหล่อนไปถึงไหนแล้วเพราะหล่อนมัวแต่มองไปทางอื่นโดยที่ไม่คิดจะมองมาทางเขาเลย
เขามองเห็นลำแขนเล็กที่ตอนนี้มีเลือดออกอยู่เล็กน้อยแต่ก็ไม่มาก หล่อนคงจะชนประตูลิฟต์เข้าเลยเป็นแผล เสียดายแขนสวยๆ จะเป็นแผลเป็นหรือเปล่า
"แขนคุณเลือดออก"
หญิงสาวมองตามที่เขาบอกก็เจออย่างที่เขาพูดแต่แล้วแขนของหล่อนก็ถูกมือหนาคว้าไว้แล้วพลิกดูแผลและสำรวจว่าหล่อนเป็นที่อื่นด้วยเหรอเปล่าแต่ก็พบว่าเป็นอยู่ที่เดียว
"เจ็บหรือเปล่า"
"ไม่ค่ะแค่ถลอกเองเดี๋ยวก็คง........"
หล่อนพูดยังไม่ทันจบประโยคประตูลิฟต์ก็เปิดออกแล้วชายหนุ่มก็พาหล่อนออกมาจากลิฟต์
"จะไปไหนค่ะ"
"ทำแผลไง"
หล่อนมองดูรอบๆ ชั้นที่เขาและหล่อนเดินออกมา มันเป็นชั้นของผู้บริหารระดับสูง หล่อนสงสัยว่าหล่อนมาอยู่ที่นี่ได้ไงแล้วก็นึกออกว่าหล่อนไม่ได้กดลิฟต์ของชั้นที่หล่อนต้องการหล่อนก็เลยต้องเดินตามเขาไป
"ไม่เป็นไรค่ะ..เดี๋ยวฉันเข้าห้องน้ำแล้วล้างแผล"
"มันจะไปสะอาดอะไรล่ะเดี๋ยวผมทำแผลให้"
"แต่ว่า...."
"ไม่มีแต่นี่คือคำสั่ง" หญิงสาวเงียบลงทันทีเมื่อได้ยินคำนี้
ภูดิสพาหล่อนเข้ามาในห้องทำงานของเข้า จับหล่อนมานั่งที่เก้าอี้ทำงาน ดูหล่อนยังงงอยู่ เขายิ้มแล้วก็เดินไปหยิบกล่องประถมพยาบาลแล้วเดินเข้าไปนั่งยองๆ ตรงหน้าหล่อน
"ผมขอดูแผลหน่อยสิครับ"
หญิงสาวเม้มปากแต่ก็ยื่นแขนให้ชายหนุ่มทำแผลให้
เขาทำแผลอย่างเบามือจนหล่อนทำตัวผ่อนคลายจากนั้นหญิงสาวก็มองสำรวจชายหนุ่มตรงหน้า
เขามีใบหน้าที่หล่อเหลามากคนหนึ่งทั้งคิ้วดำ ตาคมเข้มที่จ้องมองหล่อนแล้วรู้สึกจะละลาย จมูกโด่ง ริมฝีปากหนาสวย ไหล่กว้างแข็งแรงลำแขนใหญ่ดูอบอุ่น อุ่นมากเพราะกอดมาแล้ว หล่อนหน้าแดงเมื่อนึกถึงอ้อมกอดเมื่อสักครู่
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นก็ต้องสบตาเข้ากับใบหน้าที่แดงเป็นลูกตำลึงสุกของหล่อน
ด้วยความที่เขานั่งเสมอหล่อนและหล่อนก็ก้มลงมาใบหน้าจึงห่างกันแค่คืบทั้งสองจึงสบตากันโดยไม่มีใครหลบก่อนสายตาคมเข้มจะสะกดหล่อนไม่ให้หลบสายตาของเขาและดูเหมือนว่าใบหน้าเขาจะใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เมื่อเห็นถ้าไม่ดีหล่อนจึงพูดขึ้น
"ต้องขอบคุณที่คุณช่วยไว้ถึงสองครั้ง" ชายหนุ่มชะงักแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
"เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ไหม"
"ค่ะ?"
ไม่มีคำตอบแต่ริมฝีปากหนาเข้าครอบครองริมฝีปากบางอิ่มอย่างเต็มเปารสสัมผัสที่ได้รับมันช่างหอมหวานปานน้ำผึ้งเหมือนที่เขาคิดเอาไว้ไม่มีผิดเลย เนิ่นนานเท่าไหร่ไม่รู้แต่เมื่อรู้ตัวอีกที่หล่อนก็อยู่ในอ้อมกอดของเขาเสียแล้ว
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงเปิดประตูเข้ามา
"พี่ภูค่ะเอ่อ........"
สิ้นเสียงเลขาคนสวย หญิงสาวในอ้อมแขนก็ผลักเขาออกหันไปมองหญิงสาวที่เข้ามาใหม่ทีชายหนุ่มทีรู้สึกตัวว่าไม่ควรอยู่ที่นี่แล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องโดยไม่พูดอะไร
ชายหนุ่มนึกเสียดายอยู่บ้างได้แต่มองตามหญิงสาวแล้วหันมามองหน้าเลขาของเขาเหมือนตำหนิ ที่มาขัดความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของเขา
"ขอโทษค่ะริณีไม่นึกว่าพี่ภูจะ....."
"ไม่ต้องพูดแล้วริณีเข้ามามีอะไรหรือเปล่า"
"พี่ภูไม่คิดจะไปตามเธอหน่อยเหรอค่ะ"
"ตามทำไม...อีกไม่นานเธอก็จะมาเป็นพี่สะใภ้ของเธอแล้วนะริณี"
"จริงเหรอค่ะ"
ริณีมองหน้าชายหนุ่มก็เห็นเพียงใบหน้าที่เป็นสุข หรือคราวนี้จะเป็นตัวจริง
.................................................................................................
หญิงสาวเมื่อออกมาจากห้องแล้วตรงไปยังลิฟต์ที่เปิดออกหล่อนรีบกดปิดลิฟต์ทันทีเพราะกลัวว่าเขาจะตามมา หล่อนเอามีปิดปากแล้วถูปากตัวเองจนเป็นรอย
เขาทำอย่างนี้ได้ไงมาขโมยจูบแรกของหล่อนไปได้ยังไงแล้วทำไมหล่อนถึงไม่ปัดป้องนะทำไมไม่กัดลิ้นเขาให้ขาดไปเลยเขาจะได้ไม่มาทำกับหล่อนอีก
ณัฐธิดาเดินออกมาจากลิฟต์ก็มาเจอกับก้อย หนิง มล นภาเข้าพอดี
"ปากเป็นอะไรเหรอธิดา"
"เปล่า..ไม่ได้เป็นอะไร..ขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะ" พูดจบหญิงสาวก็รีบเดินออกมาจากทั้งสี่คนทันทีเพราะกลัวว่าทุกคนจะรู้ว่าหล่อนเพิ่งถูกจูบมา
ทุกคนต่างมองหน้ากันแต่แล้วก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาก็เลยเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองเพื่อจะได้เริ่มงานต่อไป
แต่มีอยู่คนหนึ่งที่ยังค้างคาใจ นภารู้ว่ามีสิ่งผิดปกติกับเพื่อนของตัวเองก็เลยขอตัวและเดินตามเพื่อนเข้าของน้ำไป
.................................................................................................
จบอีกตอนแล้วเฮ้ยเหนื่อยมากค่ะ
แต่ก็ภูมิใจนะค่ะที่เขียนมาได้ถึงตอนที่ 4
จะพยายามอัพให้เร็วค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น