เผลอใจรัก....(ซาตาน)

ลำดับตอนที่ #17 : อย่างนี้....ต้องมีตัวช่วย

     "คือธิดาเรื่องที่ผมกับฟีฟี่อยู่ด้วยกันผมอธิบายได้นะเราไม่ได้..."
     "ฉันไม่ต้องการคำอธิบายอะไรจากคุณทั้งนั้น..เรื่องระหว่างเรา..ฉันคิดว่า มันคงจะมาถึงแค่นี้ดีกว่า..เราควรจะเลิกกันและฉันจะหย่าให้"
     "ไม่นะธิดาผมไม่ยอมเลิกกับคุณเด็ดขาด..ไม่มีทางหย่าจากคุณด้วย"
     "แล้วคุณจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ เหรอ..ฉันคงทนไม่ได้"
     "ผมสัญญานะธิดาว่าผมจะเลิกยุ่งกับเขาอย่างเด็ดขาด..แต่ผมขออย่างเดียวให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม..ผมขอร้อง"
     "ฉันคงทำเป็นนั้นไม่ได้..ขอฉันได้อยู่คนเดียวสักพัก"
     "........."
     "ไอ้ภูแกกลับไปก่อนเถอะ..แล้วไปจัดการเรื่องของแกซะแล้วค่อยมาคุยกัน"
     ชายหนุ่มมองหน้าเพื่อนและหันมามองหน้าหญิงสาวแต่หล่อนไม่ยอมแม้แต่มองหน้าเขา
     "ก็ได้..แล้วฉันจะกลับมาเอาเมียฉันคืน"
     หล่อนหน้าแดงขึ้นแล้วหันไปมองตามร่างของผู้ชายที่ได้เอาหัวใจของหล่อนไปตั้งแต่แรกเห็น
     ใช่..ที่หล่อนจำเป็นต้องทำแบบนี้เพื่อให้เขาได้ไปจัดการเรื่องของผู้หญิงคนนั้นอย่างเด็ดขาดโดยที่ทั้งสองคนไม่มายุ่งเกี่ยวกันอีกหรือให้แน่ใจว่าผู้หญิงคนนั้นจะไม่มายุ่งวุ่นวายกับภูดิส ถึงพวกเขาจะเป็นเพื่อนกันแต่ถ้าอากรเห็นในสิ่งที่หล่อนเห็นในวันนี้เพื่อนก็ต้องผิดใจกันและยิ่งเขาไม่ทำอะไรเลยก็จะดูเหมือนเขายังให้ความหวังแก่ผู้หญิงคนนั้นอยู่ และสุดท้ายหล่อนไม่อยากจะช้ำใจไปมากกว่านี้ หล่อนทำถูกต้องแล้วใช่ไหม
     "ธิดาทำถูกแล้วหล่ะ..พี่ว่าเจ็บกันแค่นี้เพื่อตัดปัญหาดีกว่าเจ็บและต้องเลิกกันในวันข้างหน้านะ"
     "พี่นัท" หญิงสาวโผล่เข้ากอดพี่ชายแล้วปล่อยน้ำตาออกมาอย่างไม่อาย
     "ไม่เป็นไรน้องรัก..ร้องไห้ออกมาให้พอ..แล้วจากนั้นบอกตัวเองให้สู้เพื่อตัวเองและคนที่รัก"
     "......." หล่อนเงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่ชายเพื่อจะถามว่าที่เขาพูดหมายความว่ายังไง ณัฐพงษ์ยิ้มให้แล้วตอบคำถาม
     "ธิดาคงไม่คิดจะปล่อยให้ไอ้ภูมันสู้อยู่ฝ่ายเดียวหรอกนะ"
     หญิงสาวคิดตามที่พี่ชายหล่อนพูด ใช่หล่อนต้องสู้ไปกับเขาไม่ใช่ให้เขาสู้อยู่ฝ่ายเดียว
     "ตกลงค่ะพี่นัทธิดาจะสู้เพื่อเราทั้งสองคน..แต่ว่า....ต้องทำยังไงหล่ะค่ะ"
     "ต้องมีตัวช่วย"
     "ค่ะ?"

.................................................................................................

     วันนี้หญิงสาวยังมาทำงานตามปกติ และเป็นอย่างที่คิดจริงๆ ทั้งพรพรรณ ก้อย มลหนิง ต่างเข้ามาล้อมหล่อนทันทีที่หล่อนมาถึง กว่าจะเล่าและกว่าจะขอร้องไม่ให้เรื่องที่หล่อนแต่งงานกับภูดิสแพร่ออกไปก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยง ดีนะที่วันนี้มีแค่พวกหล่อนมาทำงานและอีกบางส่วนเพราะทุกคนมีงานไม่เหมือนกับบ้างก็ออกไปทำนอกสถานที่บ้างก็ไม่เข้ามาทำงานเลย แต่ทุกคนต้องมีงานส่งตามกำหนด
     "ไม่คิดเลยนะว่าคุณนายท่านประธานจะมาทำงานอยู่ที่นี้"
     "อย่าเสียงดังสิย่ะยัยหนิง..กลัวคนอื่นไม่รู้หรือไง"
     "นั้นสิยัยหนิงเงียบเลย..แล้วเรื่องวันนั้นหล่ะธิดา..ตกลงคุณภูเขา..."
     "นี่ก็อีกค.. มันเป็นเรื่องส่วนตัวเขาจะอยากรู้ไปทำไม" 
     "แกก็อยากจะรู้เหมือนนั้นหล่ะยัยมล"
     "พอกันก่อนได้ไหมยัยพวกนี้นี่..ให้ธิดาเขาพูดบ้างสิย่ะ" พรพรรณเริ่มจะหัวเสีย
     "ไม่จำเป็นต้องพูดก็ได้นะธิดา..พี่ถือว่าเป็นเรื่องส่วนตัว"
     "ธิดาต้องขอโทษด้วยนะค่ะ..ที่ธิดาพูดไม่ได้"
     "ไม่เป็นไรหรอกธิดา..แต่ถ้าอยากได้คำปรึกษาอะไรบอกพวกเราได้นะค่ะคุณนายท่านประธาน" หนิงทำเสียงกระซิบให้ได้ยินกันแค่พวกเธอ
     "จ๊ะ"
     ขอโทษด้วยนะทุกคนหล่อนแค่ไม่อยากให้ใครรู้อะไรมากไปกว่านี้แล้วถ้าวันนั้นมาถึงหล่อนจะบอกทุกอย่างกับทุกคน
     ทุกคนพากันออกมาจากลิฟแล้วกำลังตรงไปยังโรงอาหารแต่ก็ต้องหยุดเพราะมีผู้หญิงคนหนึ่งมายืนขวางทาง
     หล่อนมองทุกคนตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วยิ้มเยาะ แล้วมองตรงมาที่ณัฐธิดา
     "ฉันขอพูดกับเธอหน่อยสิ..เป็นการส่วนตัวนะ..หรือจะให้พูดที่นี้คนก็เยอะดีนะให้มันรู้ไปเสียเลยว่าใครมาก่อนกัน"
     "คุณฟีฟี่"
     "ก็เอาสิให้มันรู้กันไปเลยว่าใครเป็นเจ้าของ..ระหว่าปากป่าวกับใบทะเบียนสมรส" เสียงปริศนาดังขึ้นมาจากข้างหลังของพวกหล่อน
     "นภา.."
     "สวัสดีทุกคนไม่ได้เจอกันนานเลยนะค่ะ"
     "มาเมื่อไหร่ทำไมไม่ติดต่อมาบ้าง..รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงมากนะ"
     หญิงสาวรีบเข้าไปหาเพื่อนรักที่กลับมาจากต่างประเทศ หรือที่พี่นัทว่าตัวช่วยจะเป็นนภา เป็นไปได้เหรอ
     "ไม่เป็นไรธิดา..ฉันกลับมาช่วยแกแล้วถึงฉันจะยังโกรธที่แกไม่บอกฉันเรื่องแต่งงานก็เถอะ" นภากระซิบให้ได้ยินกันสองคน

          "ฉันขอโทษ"
     "แล้วเธอเป็นใครมายุ่งอะไรด้วย" เสียงของฟีฟี่พูดขึ้นอย่างหงุดหงิด
     "ฉันเป็นเพื่อนกับผู้หญิงคนนี้..ถ้าคุณจะหาเรื่องกับเพื่อนฉันก็เท่ากับหาเรื่องฉันด้วยเหมือนกัน"
     "ใช่ธิดาก็เป็นเพื่อนพวกเราด้วยเหมือนกัน"
     "ชิ..หมาหมู่เหรอ"
     "ก็ยังดีกว่าหมารอบกัดแล้วกัน..อย่านึกว่าตัวเองทำอะไรแล้วจะไม่มีใครรู้นะ"
     "ใช่ฉันทำและก็ได้ผลด้วย..เห็นไหมว่าเพื่อนของเธอมันหน้าโง่ขนานไหนที่หลงเชื่ออะไรง่ายๆ และตอนนี้ภูเขาก็ขอให้ฉันเลิกกับกรซะและมาแต่งงานกับเขาแทน"
     "อย่าเชื่อมันนะธิดามันแต่งเรื่องขึ้น..และธิดาควรจะเชื่อในตัวคุณภูให้มาก"พรพรรณกระซิบมาบ้าง
     "จริงเหรอ..แล้วเมื่อไหร่หล่ะ"มลพูดขึ้น
     "หรือว่าต้องให้รอ" ก้อยพูดสมทบ
     "รอ..รอจนไม่มีวันนั้นเลย" หนิงก็ไม่ยอมน้อยหน้า
     "นี่พวกแก..ฝากไว้ก่อนเถอะถ้าฉันได้แต่งงานกับภูเมื่อไหร่ฉันจะไล่พวกแกออกเป็นอันดับแรกเลยคอยดู"
     "แล้วพวกฉันจะคอยดูนะค่ะคุณฟีฟี่ว่าผู้หญิงที่จับปลาสองมือสุดท้ายมันก็จะไม่ได้อะไรเลย"
     "กริ๊ด!!!!!! พวกแกว่าฉันหรือ"
     "ฉันยังไม่ได้เอ่ยชื่อใครแต่ถ้าคุณจะรับฉันก็ไม่ว่านะค่ะ" นภาหัวเราะกับท่าทางเต้นแร้งเต้นกาของฟีฟี่ที่ทำอะไรไม่ได้
     "แก..แกบังอาจมาว่าฉันเหรอ..ขอตบสั่งสอนเสียหน่อยเถอะ"
     พูดจบฟีฟี่ก็ยกมือขึ้นหมายจะตบหน้านภาแต่ณัฐธิดาเข้าขวางเอาไว้ใบหน้าหล่อนจึงได้รับเต็มๆ

          "ว้าย..ธิดา..เป็นไงบ้าง"
     "หยุดนะ..คุณไม่มีสิทธิ์มาทำอะไรเพื่อนฉัน"
     "งั้นแกมีสิทธิ์ใช่ไหมนังหน้าด้าน..อยากโดนอีกใช่ไหม"
     ใบหน้าของหญิงสาวหันไปตามแรงตบของผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง หล่อนรู้สึกเจ็บไปทั้งใบหน้า และเหมือนว่าฟีฟี่จะยังไม่สะใจหล่อนหมายจะตบณัธิดาอีกครั้งแต่มีเสียงหนึ่งหยุดหล่อนเอาไว้ได้
     "หยุดนะฟีฟี่..คุณกำลังทำอะไรธิดา" เสียงของภูดิสนั้นเอง
     "ฉันก็ตบมันนะสิมันบังอาจมาแย่งคุณไปจากฉัน"
     "ผมไม่ได้เป็นของคุณ..เราไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น"
     "ไม่นะภูคุณเป็นของฉันเรากำลังจะแต่งงานกัน"
     "ผมแต่งงานแล้วและผมไม่คิดจะแต่งงานกับใครอีก..หยุดเถอะนะฟีฟี่..คุณยังมีอากรที่รักคุณ"
     "ไม่เขาไม่ได้รักฉัน..เขาทำแต่งานเขาไม่เคยสนใจฉันเลยว่าฉันจะเป็นตายร้ายดียังไง..ไม่เหมือนคุณคุณดีกับฉันมาก..ฉันจะหาทางเลิกกับเขาและเราจะแต่งงานกันนะค่ะภู"
     "ไม่ฟีฟี่ผมไม่เคยรักหรือชอบอะไรคุณเลยที่ผ่านมาผมเห็นคุณเป็นแค่เพื่อนที่ผมทำดีกับคุณไปเพราะผมเห็นว่าคุณเป็นแฟนของไอ้กรมัน"
     "ไม่จริงคุณรักฉัน"
     "หยุดเดี๋ยวนี้นะฟีฟี่..นี่คุณกำลังทำอะไรอยู่" เสียงอากรดังขึ้นทำให้ฟีฟี่ตกใจและหันไปทางต้นเสียง
     "อากรคุณมาได้ยังไง" ใบหน้าของฟีฟี่ซีดลงเมื่อเห็นอากรเดินเข้ามา
     "ที่คุณพยายามตีตัวออกห่างจากผมเพราะคุณคิดจะแย่งสามีคนอื่นยังงั้นเหรอ เป็นอย่างที่ผมคิดไว้จริงๆ ผมเสียใจที่สุดคือคุณหักหลังผมเพื่อจะไปหาเพื่อนผมที่แต่งงานแล้ว..คุณคิดได้ยังไงฟีฟี่ไม่กลัวบาปเหรอ..และที่คุณพูดว่าผมไม่มีเวลาให้กับคุณคิดดูสิว่าใครกันแน่ที่ไม่มีเวลาให้กันเพราะมัวแต่ไปหลงสามีชาวบ้านเขาจนเขาเดือดร้อนกันวุ่นวาย"
     "คืออากรค่ะฉัน...."
     "ผมทั้งรักและห่วงใยคุณให้ทุกอย่างที่คุณต้องการแต่ดูคุณทำกับผมสิ..มันคืออะไรฟีฟี่ตอบผมหน่อยได้ไหม"
     "กร....ฟีฟี่ขอโทษ"
     "ในเมื่อคุณต้องการที่จะเลิกกับผมนัก..ตกลงนับแต่นี้ต่อไปคุณกับผมเราไม่มีอะไรต่อกันอีก..อ้อและคุณควรจะเลิกยุ่งกับครอบครัวเพื่อนผมซะไม่ยังไงคุณได้เห็นดีกับผมแน่"
     "ไม่นะค่ะกร..คุณจะมาทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ"
     "ออกไปจากบริษัทเพื่อนผมได้แล้วและก็อย่ามาที่นี้อีกถ้าคุณยังอยากจะอยู่ในประเทศนี้ต่อไป"
     "กริ๊ด!!!!!! ไอ้หน้าตัวเมียคิดว่าฉันจะกลัวเหรอ..เห็นฉันเป็นตัวอะไรฉันจะบอกอะไรให้นะฉันจะหาผู้ชายดีๆ ที่ดีกว่าพวกแกทั้งสองคน..คอยดูแล้วกัน" 
     "เชิญ" นั้นเป็นเสียงของทุกคนที่พูดพร้อมกัน มันทำให้คนฟังถึงกับหวิดร้องขึ้นมาอีก
     "ฉันขอโทษแกด้วยนะไอ้ภูคุณธิดาด้วยครับ"
     "ไม่เป็นไรค่ะแต่จะดีเหรอค่ะที่คุณปล่อยเธอไปแบบนั้น"
     "ช่างเถอะครับไม่กี่วันเธอก็จะพบคนใหม่..ผมรู้มาตลอดว่าเธอไม่เคยรักผมเลยที่เธอยังอยู่กับผมเพราะเงินทองและอำนาจมากกว่า..ก็ดีแล้วเหมือนกันที่เธอไปจากผม"
     "แกไม่เป็นไรแน่นะ"
     "อืมไม่เป็นไร..ดีแล้วที่แกโทรหาฉันให้มารับรู้สิ่งที่ฉันไม่เคยคิดว่าคนที่ฉันรักจะทำกันแบบนี้..ฉันทำใจมานานแล้วแต่ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับแกไอ้ภูฉันขอโทษอีกครั้งนะเพราะความโง่ของฉันเอง"
     "เอ่อเรื่องมันแล้วไปแล้วก็ให้มันแล้วไปแกอย่าคิดมากหล่ะ"
     "งั้นฉันกลับก่อนนะเดี๋ยวต้องเดินทางไปเกาหลีอีก"
     "โชคดีนะเพื่อน..หวังว่าแกจะได้พบคนใหม่ที่ใช่สำหรับแก"
     "ขอบใจเพื่อน"
     และทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไปเหลือแต่ภูดิส ณัฐธิดา และนภา
     "ธิดาคุณเป็นอะไรมากไหมเจ็บหรือเปล่า"
     "ไม่แล้วล่ะค่ะ"
     "เอ่อ..นภาขอตัวไปเข้าห้องน้ำแปบนะค่ะคุยกันไปก่อนนะ" นภาพูดยังไม่ทันจบก็รีบเดินออกไปทันที
     "มานี่สิ" ชายหนุ่มคว้าข้อมือหล่อนพาขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นบนสุดซึ่งเป็นชั้นของผู้บริหาร เมื่อออกมาจากลิฟต์เขาก็สั่งมาริณีที่อยู่หน้าห้องให้ไปหาน้ำแข็งผ้าขนหนูและยาทาแก้ฟกช้ำ
     "คุณธิดาเป็นอะไรค่ะ"
     "อย่าเพิ่งถามตอนนี้ได้ไหมริณีไปเอาของมาก่อนเร็ว"
     "ค่ะค่ะ"
     "ไม่ต้องก็ได้มั้งค่ะ"
     "ไม่ต้องได้ไง..ไหนดูสิ..โอโห..แก้มคุณแดงมากเลย..เจ็บหรือเปล่า"
     "โอ๊ย.." เขาแกล้งแตะจนทำให้หล่อนร้องออกมา
     "เห็นไหมยังไม่หายดีเลย..อย่าดื้อสิ"
     "ก็คุณ.." หล่อนหยุดคำพูดลงเพราะชายหนุ่มก้มลงมาจูบที่แก้มเหมือนกับจะช่วยให้หล่อนได้คลายความเจ็บปวด
     เขาไล้ริมฝีปากจากแก้มมาจูบลงที่ริมฝีปากอิ่มแทน เนิ่นนานจนได้ยินเสียงมาริณีเปิดประตูเข้ามาทั้งสองจึงออกจากกันไม่สิหล่อนมากกว่าที่ถอยออกมาจากเขา แต่เหมือนว่าเขาจะยังไม่ยอมปล่อยยังคงโอบหล่อนเอาไว้อย่างนั้น
     "มาแล้วค่ะพี่ภู"
     ภูดิสจัดการเอาผ้าขนหนูห่อน้ำแข็งเอาไว้แล้วเอามาประคบที่แก้มของหญิงสาว
     "เกิดอะไรขึ้นเหรอค่ะทำไมคุณธิดาถึงมีรอยเหมือนคนโดนตบมาอย่างนี้"
     "ก็จะมีอะไรซะอีกหล่ะค่ะคุณริณี..ยัยธิดาก็แค่จะไล่ตัวเหลือบตัวไรออกไปจากตัวคุณภูเองค่ะแต่เหลือบไรตัวนี้มันมีลิตรมากไปหน่อยแต่ก็คุ้มนะค่ะที่ไล่ไปได้สำเร็จ"
     "นภา.." ณัฐธิดาปรามเพื่อน
     "จริงหรือค่ะคุณนภา..ที่ไล่ตัวเหลือบตัวไรอย่างยัยฟีฟี่ไปได้สำเร็จ"
     "จริงสิค่ะ"
     "งั้นต้องรบกวนคุณนภาช่วยเล่าให้ละเอียดด้วยนะค่ะ"
     "งั้นเราไปหาที่คุยกันดีไหมค่ะคุณริณี"
     "ดีค่ะ" พูดจบทั้งสองก็จูงมือกันออกไปจากห้อง
     "เดี๋ยวสินภารอฉันด้วย" หญิงสาวหมายจะเดินหนีเขาตามเพื่อนไปแต่ชายหนุ่มกลับรั้งหล่อนเอาไว้ได้
     "คุณยังไปไหนไม่ได้นะธิดาคุณต้องอยู่ที่นี้ก่อน..เราต้องคุยกัน"
     ว่าแล้วไหมล่ะ ถ้าซื้อหวยคงถูกรางวัลที่หนึ่ง
     "แต่ฉันยังไม่พร้อมที่จะคุยกับคุณ"
     "คุณพร้อมแล้วธิดา..และผมก็ทำตามสัญญาแล้วว่าผมจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับฟีฟี่อีกและดูเหมือนฟีฟี่จะไม่มายุ่งกับผมอีกด้วย"
     ".........."
     "กลับบ้านเราเถอะนะ..ไม่มีคุณอยู่ด้วยแล้วผมเหงามากเลย"
     "ยังค่ะ ฉันยังกลับตอนนี้ไม่ได้"
     "ทำไมล่ะ"
.................................................................................................

ขอบคุณที่ติดตามมาโดยตลอด
และอย่าลืมติดตามเรื่องอื่นที่
แต่งด้วยนะค่ะ และหวังว่า
ทุกคนจะมีความสุขในการอ่านนิยายเรื่องนี้
และเรื่องต่อๆ ไปของ fuyuna