เผลอใจรัก....(ซาตาน)

ลำดับตอนที่ #8 : เงื่อนไข.....ที่ไม่อาจปฎิเสธได้ 2

     หลังจากที่หญิงสาวอยู่ทานอาหารกลางวันเสร็จแล้วคุณหญิงก็เลยต้องขอตัวขึ้นไปพักผ่อนแต่ก็ยังสั่งให้ภูดิสพาหญิงสาวออกมาเดินเล่นในสวนหลังบ้านเพื่อเดินย่อยอาหาร หล่อนก็เลยจำใจออกมากับเขา
     "ผมอยากจะมาอธิบายเรื่องวันนั้น"
     อยู่ๆ เขาก็พูดขึ้นมาเมื่อออกมานั่งกันที่ศาลาริมน้ำ
     "ค่ะ?" หล่อนทำหน้างงและก็นึกขึ้นได้ว่าเรื่องที่เขาจะอธิบายคงจะเป็นเรื่องนั้น
     "คุณไม่จำเป็นต้องอธิบายหรอกค่ะ"
     "ไม่ได้ผมต้องอธิบายให้คุณฟัง..ที่จริงผมกับริณีเราสองคนเป็นลูกพี่ลูกน้องกันพวกเราไม่ได้เป็นอะไรกันแบบนั้น..ที่คุณเห็นคือกางเกงผมซิปมันกินผ้าผมจึงของให้ริณีช่วยก็แค่นั้นเอง"
     หล่อนมองหน้าเขาก็ไม่เห็นสิ่งผิดปกติอะไร ที่จริงหล่อนก็ยังไม่แน่ใจเพราะเขาเป็นคนพูดฝ่ายเดียว
     "ค่ะ..ดิฉันเชื่อแล้ว"
     "แต่ดูสีหน้าคุณยังไม่เชื่อ" เขาถอนหายใจออกมา ไม่รู้จะอธิบายให้หล่อนเชื่อเขาได้ยังไง
     แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งทักขึ้นมา
     "พี่ภูค่ะริณีเอาเอกสารด่วนมาให้พี่ภูเซ็นนะค่ะอ้าว....ขอโทษค่ะไม่นึกว่าพี่ภูจะมีแขกงั้นริณีรออยู่ที่ห้องแล้วกันนะค่ะ"
     "เดี๋ยวริณี" ได้กาลหล่ะ เขายิ้ม
     "ค่ะ?"


.................................................................................................
     

     "ริณีเลิกหัวเราะได้แล้วน่ะ..จะขำอะไรนักหนา" ชายหนุ่มทำหน้าหงุดหงิดใส่หญิงสาวนามว่าริณีที่เอาแต่หัวเราะเยอะเขา
     "เป็นริณี..ริณีก็คิดนะคุณธิดา..วันนั้นริณีเห็นหน้าคุณธิดาตกใจมากเลยริณีคิดแล้วว่าคุณธิดาต้องคิดแบบนั้นแน่ๆ" มาริณียังขำท่าทางของภูดิสอยู่ ขำเพราะเห็นหน้าชายหนุ่มที่พยายามจะอธิบายเรื่องที่เข้าใจผิดให้ธิดาเข้าใจ
     "ก็ไม่คิดว่าพวกคุณจะเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน..ธิดาเห็นว่าคุณทั้งสองดูสนิทสนมกันมาก..ก็เลยคิดตามที่เห็น" ณัฐธิดาแก้มแดงเพราะความเข้าใจผิด
     "ถึงเราจะไม่ได้เป็นลูกพี่ลูกน้องกันจริงๆ ริณีก็ไม่คิดที่จะชอบพี่ภูหรอกค่ะคุณธิดา" มาริณีอธิบายพลางยิ้มให้หญิงสาวตรงหน้า
    "หมายความว่ายังไงค่ะ..หรือว่าคุณริณีมีแฟนแล้ว"
    "ค่ะ..เป็นความลับนะ" มาริณียกนิ้วชี้ขึ้นปิดปาก
     "........" หญิงสาวพูดไม่ออกเลย
     "คราวนี้คุณจะเชื่อผมได้หรือยังครับคุณธิดา"
     "ค่ะ..คุณภูดิส..ดิฉันเชื่อคุณแล้วและก็ต้องขอโทษคุณทั้งสองด้วยที่เข้าใจพวกคุณผิด"
     "ไม่เป็นไรค่ะคุณธิดา..ถ้ามีเรื่องอะไรข้องใจเกี่ยวกับพี่ภูมาปรึกษาริณีได้นะค่ะ..เอาเป็นว่าทั้งสองเข้าใจกันดีแล้ว..งั้นริณีขอตัวก่อนนะค่ะพอดีคุณแม่ฝากโสมมาให้คุณยายนะค่ะ"
     "ขอบใจมากนะริณีที่ช่วยอธิบายให้คุณธิดาเข้าใจพี่ได้"
     "ไม่เป็นไรค่ะพี่ภู..ไปก่อนนะค่ะคุณธิดา..ไว้เจอกันที่บริษัทค่ะ"
     "เช่นกันค่ะคุณริณี"
     ทั้งสองมองตามร่างระหงของมาริณีไปจนลับตา 
     ชายหนุ่มขับรถมาส่งหญิงสาวที่บ้านก่อนที่หญิงสาวจะลงจากรถเขาก็พูดขึ้น
     "ดูคุณจะสบายใจขึ้นแล้ว"
     "เปล่าสักหน่อย" หญิงสาวเอื้อมมือหมายจะเปิดประตูลงจากรถแต่ถูกมือใหญ่คว้าไว้ทัน
     "รู้อย่างนี้แล้วคุณจะช่วยรับพิจารนาผมได้หรือยัง"
     "ขอดิฉันกลับไปคิดดูก่อนได้ไหมค่ะ"
     "งั้นพรุ่งนี้ผมจะมาเอาคำตอบ"
      "ไม่ได้ค่ะมันเร็วเกินไป..อีกอย่างเราก็เพิ่งจะรู้จักกันด้วย..ขอเวลาให้ดิฉันหน่อยเถอะค่ะ"
    "งั้นตกลงผมจะให้เวลาคุณ" ให้เวลาหล่อนงั้นหรือคงจะไม่มีทางแน่ถึงเวลาที่เขาจะกระตุ้นให้หล่อนตอบตกลงกับเขาแล้วสินะ ชายหนุ่มยกโทรศัพท์ขึ้นแล้วกดเบอร์โทรออกคุยกับคู่สายสักพักเขาก็วางสายลง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฎขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่ม


.................................................................................................


     พอตกเห็นหญิงสาวก็มาเตรียมทำอาหารให้กับพี่ชายที่เพิ่งจะตื่นนอนได้ทาน นานแล้วที่เราสองพี่น้องไม่ได้ทานอาหารด้วยกัน พูดคุยหัวเราะด้วยกันอย่างนี้
     "พี่นัท..พี่นัทว่ามีเรื่องอะไรจะคุยกับธิดาเหรอค่ะ"
     "พี่บอกอย่างนั้นเหรอ"
     "พี่นัท...."
     "ไม่มีอะไรหรอกน่าแค่อยากจะทานข้าวด้วยกันแค่นั้น"
     "........." หล่อนทำหน้างอใส่พี่ชายทันที หล่อนรู้ว่าพี่ชายต้องมีอะไรแน่ๆ
     เสียงถอนหายใจดังมาจากชายหนุ่มที่มีสักเป็นพี่ชายของหล่อน เขารู้ว่าคงจะปิดน้องสาวได้ไม่นาน
     "พี่ต้องเดินทางไปต่างประเทศสักระยะ..หลังจากที่พี่เคลียร์งานทางนี้เสร็จ" 
     "เมื่อไหร่ค่ะ"
     "ตอนนี้ยังไม่รู้..รู้แต่ว่าพี่จำเป็นต้องไป"
     ".........." เมื่อไม่มีเสียงอะไรออกมาจากปากบางเขาก็เริ่มพูดมาอีก
     "มีอีกเรื่องที่พี่จำเป็นต้องบอก"
     "ค่ะ?" หล่อนยังไม่หายตกใจ 
     "คือ..ตอนนี้เรามีหนี้ก้อนโตอยู่..ที่มีหนี้เพราะว่าก่อนหน้านี้บริษ้ทของเรากำลังจะล้มละลาย..คุณพ่อก็เลยต้องหาเงินมาช่วยพยุงบริษัทเอาไว้โดยการขายหุ้นบริษัทไปครึ่งหนึ่ง..และไปกู้ธนาคารมาบางส่วนโดยที่พี่ไม่รู้..ตั้งแต่ท่านทั้งสองเสียไปก็ไม่ได้ไปชำระดอกเบี้ยให้กับธนาคาร..พี่ได้รับจดหมายจากธนาคารมาไม่นานนี้เอง"
     "เท่าไหร่ค่ะพี่นัท"
     "ก็ทั้งต้นทั้งดอกก็ประมาทยี่สิบล้านนะ"
     "ยี่สิบล้าน..ทำไมมันมากจังค่ะ..แล้วเราจะหาเงินที่ไหนไปใช้ให้เขา"
     "นั้นสิพี่ก็กำลังคิดอยู่..ลำพังกำไรที่บริษัททำได้ตอนนี้ก็ประมาทสิบล้าน พี่คิดว่าจะขายหุ้นอีกนิดหน่อยก็คงจะราวราวห้าหกล้านปัญหาก็คืออีกสี่ล้านพี่ยังหาทางไม่ออกเลยว่าจะไปหาได้ที่ไหน..ถ้าจะต้องขายบริษัทพี่ก็เสียดายคุณพ่อคุณแม่ท่านอุตส่าห์สร้างมันขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรง..พี่ไม่อยากจะขายมันเลย"
     "ธิดาเห็นด้วยค่ะ..พี่นัทอย่าขายนะค่ะธิดาขอร้อง..รู้อย่างนี้ธิดาน่าจะลาออกจากงานแล้วไปช่วยพี่ที่บริษัทตั้งแต่แรกก็คงจะดี..ธิดาไม่น่าจะมาทำงานที่อื่นเพื่อหาประสบการณ์เลย"
     "ธิดาไม่ผิดหรอก..เราไม่รู้นี่ว่าจะมีหนี้สินก้อนโตอย่างนี้"
     "แล้วเราจะทำยังไงกันดีหล่ะค่ะ"
     "นั้นนะสิพี่ว่าจะใช้หนี้ที่ธนาคารให้มันจบๆไปแล้วพี่จะไปต่างประเทศ"
     "พี่นัทบอกธิดาได้ไหมว่าทำไมพี่ต้องไป"
     "พี่มีเพื่อนอยู่ที่นู้นหลายคนพี่ว่าจะชวนพวกเขามาลงทุนกับบริษัทเราเผื่อว่าพวกเขาจะยอมลงทุนด้วย.และพี่ว่ามีเปอร์เซ็นค่อนข้างสูงเพราะพี่ได้พูดคร่าวๆ กับพวกนั้นไว้แล้ว"
     "แล้วทางนี้หล่ะค่ะใครจะดูแล"
     "พี่จะให้ลุงวิทย์ช่วยดูแลไปก่อน..พี่เห็นว่าแกเป็นคนเก่าคนแก่ของบริษัทและไว้ใจแกได้ธิดาไม่ต้องเป็นห่วง"
     "........." หล่อนถอนหายใจออกมาแล้วคิดถึงใครคนหนึ่งที่น่าจะช่วยหล่อนได้
     "งั้นธิดาจะช่วยอีกแรงหนึ่งนะค่ะ"
     "ยังไง"
     "ธิดาจะลองถามคนคนหนึ่งดูก่อน..แต่ยังให้คำตอบในตอนนี้ไม่ได้นะค่ะ"
      หญิงสาวมัวแต่คิดหาคำที่ต้องไปพูดกับเขาเลยไม่ได้สังเกตเห็นว่าพี่ชายของหล่อนตอนนี้ใบหน้าของเขาปรากฎเป็นรอยยิ้มขึ้นมา

.................................................................................................


จบไปอีกตอนแล้วนะค่ะ
พรุ่งนี้จะมาอัพให้ใหม่แต่ตอนนี้
ขอตัวไปนอนก่อน รู้สึกว่าจะ
หาวววว....ง่วงแล้วค่ะ
ค๊อกฟี๊ฟี๊ฟี๊ZZZZZZZZZZZZ