ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : พิสูจน์.....ความหึงหวง
หลังจากที่หล่อนส่งเพื่อนสาวขึ้นเครื่องบินเสร็จหล่อนก็ต้องรีบกลับไปเปลี่ยนชุดที่บ้านเพื่อจะให้ทันว่าที่เจ้าบ่าวที่จะมารับไปหาคุณย่า
หล่อนยังคิดถึงเพื่อนสาวของหล่อนไม่หาย นี่เพิ่งจะห่างกันไปได้ไม่ถึงวันก็มาคิดถึงเสียแล้ว หล่อนยังจำที่นภาพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะเข้าไปข้างในเพื่อรอขึ้นเครื่อง นภาก็พูดจาแปลกๆ
"ธิดาแกอย่าโกรธฉันนะที่ฉันทำไปทั้งหมดก็เพราะอยากจะเห็นแกมีความสุข"
"แกหมายความว่ายังไงยัยนภาฉันไม่เข้าใจที่แกพูด"
"สักวันแกจะเข้าใจและจะมาขอบใจฉัน..ไปนะ"
หล่อนยังทำหน้างงใส่เพื่อนที่เดินจากไป ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ทำไมฉันจะต้องขอบใจอะไรยัยนภาด้วย
"เป็นไรครับไม่สบายหรือ"
"เปล่าค่ะ..ไม่มีอะไร..จริงสิค่ะแล้วคุณย่าเรียกธิดาไปทำไมค่ะ"
"เดี๋ยวก็รู้ครับ"
เขายิ้มให้หญิงสาวเป็นคำตอบ ทำไมต้องมีความลับกันด้วยนะไม่เข้าใจจริงๆ เลย
.................................................................................................
"สวัสดีค่ะคุณย่า" เมื่อทั้งสองคนมาถึงก็พากันตรงไปยังห้องรับแขกทันที
"ไหว้พระเถอะจ๊ะ" คุณหญิงมณีรัตน์ยิ้มรับหญิงสาวแล้วพามานั่งที่โซฟา
"วันนี้คุณย่าดู..แข็งแรงและสดชื่นขึ้นมากนะค่ะ"
"ก็จะไม่ให้ย่าสดชื่นได้ยังไงจ๊ะ..ก็ย่าจะได้หนูธิดามาเป็นหลานสะใภ้แล้วไง"
หล่อนหน้าแดงแล้วยื้มให้กับคุณหญิงแล้วหันไปสบตาคมที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาก็ยิ้มตอบมา
"แล้ววันนี้คุณย่าเรียกธิดามามีเรื่องอะไรหรือเปล่าค่ะ..หรือว่าคุณย่าคิดเมนูใหม่ได้แล้ว"
"อ้าว..พี่ภูเขาไม่ได้บอกเหรอว่าพาหนูธิดามาทำไม"
"เปล่าค่ะเขาไม่บอกอะไรธิดาเลย"
"ผมอยากให้คุณย่าพูดเองดีกว่าครับ..ถ้าผมพูดไปผมกลัวว่าธิดาจะไม่มา"
"งั้นเหรอ"
คุณหญิงพาหญิงสาวมาอีกห้องซึ่งเป็นห้องนั่งเล่น ห้องนี้จัดได้ว่าเป็นห้องส่วนตัว แต่ก็ยังตกแต่งอย่างหรูหรา คุณหญิงพาหล่อนมานั่งที่โซฟาบนโต๊ะมีกล่องวางอยู่ประมาณสิบกว่ากล่องมีทั้งกล่องเล็กและกล่องใหญ่ทำจากผ้ากำมะยี่ทั้งสีแดงและน้ำเงินหล่อนไม่รู้หรอกว่าข้างในเป็นอะไร
"หนูธิดา..ที่ย่าให้พี่เขาไปรับมาที่นี่ก็เพราะย่าอยากจะให้หนูธิดาเลือกเครื่องเพชรนะจ๊ะเอาไว้ใส่ตอนออกงานและสำหรับใส่ในวันแต่งงาน"
หญิงสาวพูดไม่ออก เครื่องเพชรเหรอหล่อนไม่ต้องการแค่ที่ภูดิสช่วยหล่อนเอาไว้ก็ถือเป็นพระคุณแล้วนี่ยังจะให้หล่อนรับเครื่องเพชรอีกเหรอ
"ธิดาว่าไม่จำเป็นหรอกค่ะคุณย่า..งานแต่งเล็กๆ เอง"
"ไม่ได้จ๊ะหนูธิดา..ตอนนี้หนูกำลังจะมาเป็นสะใภ้ของตระกูลพิทักษ์วงค์แล้ว..ย่ารู้ว่าหนูเป็นคนยังไงแต่เพื่อความสบายใจของย่า..ช่วยรับไว้เถอะนะ มันเป็นสมบัติของตระกูลที่จะต้องรักษาไว้ให้ถึงรุ่นลูกรุ่นหลาน..แม่น้อยแม่ของพี่ภูเขาก็ฝากไว้ให้กับลูกสะใภ้ย่าเองก็รับปากเขาไว้อย่างดี"
"แต่..."
"รับไปเถอะครับ" หล่อนหันไปมองหน้าภูดิสให้ช่วยพูดกับคุณย่าของเขาแต่เขากลับบอกหล่อนให้รับเสียนี้
"ก็ได้ค่ะ..ธิดาจะรับไว้และจะรักษาไว้อย่างดี"
"ต้องอย่างนี้สิหลานย่า"
เขาคิดไว้แล้วว่าจะต้องเป็นอย่างนี้ เขาจึงไม่อยากให้หล่อนปฎิเสธเขาก่อนที่จะมาถึงที่นี้ เขารู้ว่าหล่อนจะไม่มีทางรับเด็ดขาดถ้าคุณย่าไม่ขอร้อง ชายหนุ่มมองทั้งสองเลือกเครื่องประดับอย่างสนุก
"แล้ววงนี้หละค่ะคุณย่ามีที่มายังไง..มันดูสวยจัง" หญิงสูงวัยยิ้มมองหน้าหญิงสาว เด็กคนนี้ช่างตาแหลมจริงๆ
"แหวนวงนี้มันเคยเป็นแหวนแต่งงานของฉันและแม่น้อยแม่ของพี่ภูเขานะจ๊ะ..และมันยังจะเป็นแหวนแต่งงานของหนูนะจ๊ะหนูธิดา"
"จริงเหรอค่ะ..แต่มัน.."
"ไม่มีแต่จ๊ะ..แหวนแต่งก็คือแหวนแต่ง..ย่าให้แล้วไม่รับคืนนะ"
หญิงสาวจ้องมองแหวนที่เลื่อนมาอยู่ตรงหน้า มันกำลังจะมาอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของหล่อน
"ลองสวมดูสิหนูธิดา..ย่าคิดว่าหนูคงใส่ได้พอดี"
หล่อนหันไปมองชายหนุ่มที่นั่งดูอยู่ไม่ไกล เห็นเขายิ้มแล้วพยักหน้ากลับมาให้
เมื่อได้รับการอนุญาตหญิงสาวก็หยิบแหวนขึ้นมาลองสวมดู มันพอดีกับนิ้วของหล่อนอย่างไม่น่าเชื่อ
"พอดีเลยค่ะคุณย่า..ขอบคุณคุณย่ามากนะค่ะที่กรุณาธิดา"
"ไม่เป็นไรจ๊ะ..ของที่สวยและมีคุณค่าก็ต้องคู่ควรกับคนที่เหมาะสม"
"ธิดาไม่รู้จะพูดยังไงดี..กับสิ่งที่คุณย่าและพี่ภูมอบให้..ธิดาขอบพระคุณจริงๆค่ะ..ธิดาขอกอดท่านได้ไหมค่ะ" แทนคำตอบคุณหญิงก็อ้าแขนรับร่างหญิงสาวที่โผเข้ากอดแล้วพูดขึ้น
"ได้สิจ๊ะ..ไม่ต้องร้องนะย่ารักหนูธิดาอย่างลูกอย่างหลานเรากำลังจะมาเป็นคุณย่ากับหลานสะใภ้กันแล้วนะหนูอย่าคิดมาก"
"ค่ะ..คุณย่า"
.................................................................................................
พิธีแต่งงานมีขึ้นในรุ่งเช้าของวันตั้งแต่ตื่นขึ้นมาตักบาตร ทั้งสองจับมือกันตักข้าวใส่บาตรพร้อมของคาวหวาน หลังจากนั้นสายๆ ก็มีพิธิรดน้ำสังฆ์และจดทะเบียนสมรสกันมีนายอำเภอมาให้บริการถึงที่ แขกที่เชิญก็มีแค่ญาติๆของฝ่ายชายและฝ่ายหญิงเท่านั้น เจ้าภาพไม่ประสงค์จะให้เป็นข่าวใหญ่คึกโครมจึงไม่มีสื่อใดๆ เข้ามาทำข่าวได้ หลังจากนั้นก็มีงานเลี้ยงเล็กๆ มีแค่เพื่อนๆ ของเจ้าบ่าวเท่านั้นที่ยังอยู่ในงาน
"ไม่เลวนี่หว่าไอ้ภู..หาเจ้าสาวได้โครตสวยเลยว่ะแม่งอยากแต่งงานแล้วโว้ย"
เพื่อนของภูดิสคนหนึ่งพูดขึ้นทำให้หล่อนหน้าแดงแล้วแดงอีก
"ไอ้วีแกพูดอย่างนี้ให้เกียจเจ้าสาวคนสวยของฉันหน่อยเขินหมดแล้วเห็นไหม"
"หาเจ้าสาวให้ได้ก่อนเถอะไอ้วีแกถึงค่อยพูด..ว่าแต่ตอนนี้อิจฉาไอ้ภูมันไปก่อนว่ะ"
"ว่าแต่ไอ้นัทฉันเพิ่งรู้นะว่าคุณธิดาเป็นน้องสาวของแก..แกไปเจอกันตอนไหนว่ะ"
ทั้งภูดิสและณัฐพงษ์ต่างมองหน้ากันอย่างรู้กันแต่ก็ตอบได้แค่ว่า
ฉันก็เพิ่งรู้ว่าธิดาจะแต่งานกับไอ้ภูมัน..และก็ไม่รู้ว่าทั้งสองไปรักกันตอนไหนนั้นไปถามไอ้ภูมันเอาเองแล้วกัน"
ณัฐพงษ์โยนคำถามมาให้ภูดิสตอบแต่ทุกคนก็ได้คำตอบแค่ว่า
"มันเรื่องของฉันพวกแกไม่เกี่ยว"
"โฮ.....ไอ้.."
"อย่าไปเซ้าซี้มันเลยนะเรื่องของเขาแกจะอยากรู้ไปทำไมว่ะ"
"เอ่อไม่รู้ก็ได้ว่ะ..งั้นถามคุณธิดาดีกว่า"
"ไม่ต้องเลยไอ้วีแกนี่"
"ธิดาจะบอกให้ก็ได้ค่ะ..คือธิดาจะบอกว่าธิดาขอตอบแบบเดียวกับคุณภูค่ะ"
คนถามทำหน้าเหวอเลยไปไม่เป็นเมื่อโดยเจ้าสาวเล่นงานอีกคน
"น้าน..เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับแม่ของลูกในอนาคตของฉัน..โอ๊ย..เจ็บครับคุณภรรยามาทำร้ายคุณสามีได้ยังไง"
"พูดอะไรก็ไม่รู้คุณภูก็..."
ทุกคนต่างหัวเราะร่าด้วยความสนุกสนาน หล่อนก็เพิ่งจะรู้ว่าภูดิสเป็นเพื่อนสมัยมัธยมกับณัฐพงษ์พี่ชายหล่อนแต่ไม่เห็นว่าทั้งสองจะสนิทสนมอะไรกันมากที่เห็นก็แค่ทักทายกันแบบคนรู้จักกันปกติไม่เหมือนคนที่เคยรู้จักกันและเพิ่งจะพบกันเป็นครั้งแรก
.................................................................................................
จบอีกตอนแล้วนะ
รู้สึกว่าคอมเม้นจะไปไม่ถึงไหนเลย
อยากได้ความคิดเห็นบ้างอ่ะ
ช่วยคอมเม้นให้ด้วยนะค่ะ
จะติหรือชมจหรือะอินยังไงก็ได้ค่ะ
ไรเตอร์จะได้ไม่เหงานะตัวเอง
อิอิอิ................
"ก็ได้ค่ะ..ธิดาจะรับไว้และจะรักษาไว้อย่างดี"
"ต้องอย่างนี้สิหลานย่า"
เขาคิดไว้แล้วว่าจะต้องเป็นอย่างนี้ เขาจึงไม่อยากให้หล่อนปฎิเสธเขาก่อนที่จะมาถึงที่นี้ เขารู้ว่าหล่อนจะไม่มีทางรับเด็ดขาดถ้าคุณย่าไม่ขอร้อง ชายหนุ่มมองทั้งสองเลือกเครื่องประดับอย่างสนุก
"แล้ววงนี้หละค่ะคุณย่ามีที่มายังไง..มันดูสวยจัง" หญิงสูงวัยยิ้มมองหน้าหญิงสาว เด็กคนนี้ช่างตาแหลมจริงๆ
"แหวนวงนี้มันเคยเป็นแหวนแต่งงานของฉันและแม่น้อยแม่ของพี่ภูเขานะจ๊ะ..และมันยังจะเป็นแหวนแต่งงานของหนูนะจ๊ะหนูธิดา"
"จริงเหรอค่ะ..แต่มัน.."
"ไม่มีแต่จ๊ะ..แหวนแต่งก็คือแหวนแต่ง..ย่าให้แล้วไม่รับคืนนะ"
หญิงสาวจ้องมองแหวนที่เลื่อนมาอยู่ตรงหน้า มันกำลังจะมาอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของหล่อน
"ลองสวมดูสิหนูธิดา..ย่าคิดว่าหนูคงใส่ได้พอดี"
หล่อนหันไปมองชายหนุ่มที่นั่งดูอยู่ไม่ไกล เห็นเขายิ้มแล้วพยักหน้ากลับมาให้
เมื่อได้รับการอนุญาตหญิงสาวก็หยิบแหวนขึ้นมาลองสวมดู มันพอดีกับนิ้วของหล่อนอย่างไม่น่าเชื่อ
"พอดีเลยค่ะคุณย่า..ขอบคุณคุณย่ามากนะค่ะที่กรุณาธิดา"
"ไม่เป็นไรจ๊ะ..ของที่สวยและมีคุณค่าก็ต้องคู่ควรกับคนที่เหมาะสม"
"ธิดาไม่รู้จะพูดยังไงดี..กับสิ่งที่คุณย่าและพี่ภูมอบให้..ธิดาขอบพระคุณจริงๆค่ะ..ธิดาขอกอดท่านได้ไหมค่ะ" แทนคำตอบคุณหญิงก็อ้าแขนรับร่างหญิงสาวที่โผเข้ากอดแล้วพูดขึ้น
"ได้สิจ๊ะ..ไม่ต้องร้องนะย่ารักหนูธิดาอย่างลูกอย่างหลานเรากำลังจะมาเป็นคุณย่ากับหลานสะใภ้กันแล้วนะหนูอย่าคิดมาก"
"ค่ะ..คุณย่า"
.................................................................................................
พิธีแต่งงานมีขึ้นในรุ่งเช้าของวันตั้งแต่ตื่นขึ้นมาตักบาตร ทั้งสองจับมือกันตักข้าวใส่บาตรพร้อมของคาวหวาน หลังจากนั้นสายๆ ก็มีพิธิรดน้ำสังฆ์และจดทะเบียนสมรสกันมีนายอำเภอมาให้บริการถึงที่ แขกที่เชิญก็มีแค่ญาติๆของฝ่ายชายและฝ่ายหญิงเท่านั้น เจ้าภาพไม่ประสงค์จะให้เป็นข่าวใหญ่คึกโครมจึงไม่มีสื่อใดๆ เข้ามาทำข่าวได้ หลังจากนั้นก็มีงานเลี้ยงเล็กๆ มีแค่เพื่อนๆ ของเจ้าบ่าวเท่านั้นที่ยังอยู่ในงาน
"ไม่เลวนี่หว่าไอ้ภู..หาเจ้าสาวได้โครตสวยเลยว่ะแม่งอยากแต่งงานแล้วโว้ย"
เพื่อนของภูดิสคนหนึ่งพูดขึ้นทำให้หล่อนหน้าแดงแล้วแดงอีก
"ไอ้วีแกพูดอย่างนี้ให้เกียจเจ้าสาวคนสวยของฉันหน่อยเขินหมดแล้วเห็นไหม"
"หาเจ้าสาวให้ได้ก่อนเถอะไอ้วีแกถึงค่อยพูด..ว่าแต่ตอนนี้อิจฉาไอ้ภูมันไปก่อนว่ะ"
"ว่าแต่ไอ้นัทฉันเพิ่งรู้นะว่าคุณธิดาเป็นน้องสาวของแก..แกไปเจอกันตอนไหนว่ะ"
ทั้งภูดิสและณัฐพงษ์ต่างมองหน้ากันอย่างรู้กันแต่ก็ตอบได้แค่ว่า
ฉันก็เพิ่งรู้ว่าธิดาจะแต่งานกับไอ้ภูมัน..และก็ไม่รู้ว่าทั้งสองไปรักกันตอนไหนนั้นไปถามไอ้ภูมันเอาเองแล้วกัน"
ณัฐพงษ์โยนคำถามมาให้ภูดิสตอบแต่ทุกคนก็ได้คำตอบแค่ว่า
"มันเรื่องของฉันพวกแกไม่เกี่ยว"
"โฮ.....ไอ้.."
"อย่าไปเซ้าซี้มันเลยนะเรื่องของเขาแกจะอยากรู้ไปทำไมว่ะ"
"เอ่อไม่รู้ก็ได้ว่ะ..งั้นถามคุณธิดาดีกว่า"
"ไม่ต้องเลยไอ้วีแกนี่"
"ธิดาจะบอกให้ก็ได้ค่ะ..คือธิดาจะบอกว่าธิดาขอตอบแบบเดียวกับคุณภูค่ะ"
คนถามทำหน้าเหวอเลยไปไม่เป็นเมื่อโดยเจ้าสาวเล่นงานอีกคน
"น้าน..เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับแม่ของลูกในอนาคตของฉัน..โอ๊ย..เจ็บครับคุณภรรยามาทำร้ายคุณสามีได้ยังไง"
"พูดอะไรก็ไม่รู้คุณภูก็..."
ทุกคนต่างหัวเราะร่าด้วยความสนุกสนาน หล่อนก็เพิ่งจะรู้ว่าภูดิสเป็นเพื่อนสมัยมัธยมกับณัฐพงษ์พี่ชายหล่อนแต่ไม่เห็นว่าทั้งสองจะสนิทสนมอะไรกันมากที่เห็นก็แค่ทักทายกันแบบคนรู้จักกันปกติไม่เหมือนคนที่เคยรู้จักกันและเพิ่งจะพบกันเป็นครั้งแรก
.................................................................................................
จบอีกตอนแล้วนะ
รู้สึกว่าคอมเม้นจะไปไม่ถึงไหนเลย
อยากได้ความคิดเห็นบ้างอ่ะ
ช่วยคอมเม้นให้ด้วยนะค่ะ
จะติหรือชมจหรือะอินยังไงก็ได้ค่ะ
ไรเตอร์จะได้ไม่เหงานะตัวเอง
อิอิอิ................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น