ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แรกพบ...สบตา
งานเลื้ยงประจำปีของบริษัทในเครือ 'พิทักษ์วงค์' ได้จัดขึ้นในโรงแรมชื่อดังแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมือง ภายในงานเป็นห้องจัดเลื้ยงชนาดใหญ่สมกับเป็นโรงแรงชื่อดังของพิทักษ์วงค์ ทั้งอาหารคาวหวานรวมไปจนถึงเครื่องดื่มทุกยี่ห้อต่างนำออกมาให้ดื่มกันอย่างเต็มที่
บรรดาหนุ่มโสดสาวโสดต่างก็ชื่นชอบงานนี้กันอย่างมากเพราะนานๆ จะได้เจอหนุ่มโสดทั้งหล่อและพอไปวัดไปวาได้ต่างมาให้เลือก และสาวๆ บางคนถึงกับเตรียมตัดชุดมาในงานนี้โดยเฉพาะบางคนถึงกับตัดก่อนสองสามเดือน
ทุกๆ ปีแต่ละแผนกจะส่งตัวแทนออกมาทำกิจกรรมบนเวทีเพื่อความสนุกและรางวัลที่ได้ บางแผนกก็เตรียมมาทั้งร้องทั้งเต้น
"ขอโทษนะธิดา..มาสายไปหน่อย..รถติดมากเลยกว่าจะมาถึงได้..น่าเบื่อจริงๆเลย"
หญิงสาวที่มีนามว่าธิดาหรืออีกชื่อหนึ่งก็คือ ณัฐธิดา รีบหันมามองเพื่อนสาวที่เข้ามาในงาน
"อย่าบ่นนะ..มาสายแล้วยังจะมาบ่นอีก..แล้วของที่เอามาแสดงล่ะอยู่ไหน"
"ตายแล้ว..ฉันลืมเอาไว้ที่รถนะ"
"ไม่ไหวจริงๆ เลยนภาเร็วเข้ารีบไปเอากันเร็วเดี๋ยวจะไม่ทัน"
"มีอะไรกันจ๊ะสองสาวจะรีบไปไหนกันเหรอจ๊ะ..อีกเดี๋ยวจะได้ขึ้นแสดงกันแล้วนะ"
"คือนภาลืมของไว้ที่รถค่ะพี่พร"
"อ้าวงั้นก็รีบไปเอาสิจ๊ะ..จะไม่ทันแล้วนะ..อีกไม่ถึงชั่วโมงแล้วด้วย"
"ค่ะจะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ"
สองสาวรีบลุกออกจากเก้าอี้ทันทีเพื่อจะไปเอาของที่ลาดจอดรถก็ต้องมาหยุดอยู่ที่ประตูทางเข้าออกของงาน เพราะมีคนกลุ่มหนึ่งยืนขวางทางอยู่ คนกลุ่มนี้เป็นนักธุรกิจกันทั้งนั้นพวกเขากำลังพูดคุยกัน
และหนึ่งในกลุ่มนั้นก็หันมามองเขามองนภาก่อนที่จะเบนสายตามาจับจ้องมองหล่อนเหมือนกับคนรู้จักกันมานานแต่ก็ไม่พูดอะไร เขามีนัยน์ตาเข้มข้มสะกดหล่อนให้หลงใหลไม่อาจถอนสายตาจากเขาได้ ต่างคนต่างมองโดยไม่มีใครยอมหลบจนกระทั่งชายกลุ่มนั้นรู้ว่าพวกตนขวางทางอยู่จึงเปิดทางให้สองสาวได้เดินออกไป
นภารีบดึงณัฐธิดาออกจากบริเวณนั้นพร้อมกับกล่าวขอบคุณ นั่นแหละหญิงสาวจึงได้หลบตาคมที่ยังมองหล่อนไม่เลิก แต่หล่อนหารู้ไม่ว่าอีกฝ่ายยังคงมองหล่อนอยู่จนลับสายตาไปพร้อมกับบอกตัวเองไม่ถูกจนกระทั่งเพื่อนในวงสนทนาเรียกเขาจึงหันมาสนใจฟังต่อ
"นภา..หาเจอยัง..ฉันอยากเข้าห้องน้ำ"
"ใจเย็นๆ สิแก..หาอยู่ไม่รู้หายไปไหนก็เอาวางไว้ตรงนี้นี้นา"
"ขอโทษนะนภาไม่ไหวแล้วจริงๆ งั้นหาเจอแล้วไปเจอกันที่หน้าห้องน้ำแล้วกันนะ"
"เออๆ ตามนั้น..เดี๋ยวตามไป"
หญิงสาวรีบเดินเข้าไปในตึกหมายจะเข้าห้องน้ำก็มาเจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง หล่อนสวย ทั้งบุคลิกและหน้าตาทั้งการแต่งตัวดูเข้ากันไปหมด
หญิงสาวยิ้มให้ก็ได้รับการยิ้มตอบกับมา นี้แหละเมืองไทยเราควรชื่นชมและรักษารอยยิ้มเอาไว้ นี้ขนาดยิ้มก็ยังสวย จะสวยไปไหนล่ะค่ะแม่คูณ...ขนาดผู้หญิงด้วยกันยังอิจฉานับประสาอะไรกับผู้ชาย
หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้วหล่อนก็เดินออกมาล้างมือก็ไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นแล้วคงจะออกไปแล้วมั้ง
"ช่วยพี่หน่อยสิริณี พี่ไม่ถนัด"
"พี่ภูก็ขยับมาทางซ้ายนิดสิค่ะ จะได้ถนัด"
"ไม่ไหวริณี โอ๊ยๆ"
"งั้นริณีจะจัดการเองดีกว่าค่ะจะได้เสร็จเร็วๆ พี่ภูอยู่นิ่งๆ นะค่ะ"
"โอ๊ย"
หญิงสาวที่เปิดประตูห้องน้ำออกมาถึงกับเอามือปิดปากตัวเองไม่ให้มีเสียงร้องเพราะความตกใจเมื่อมาได้ยินประโยคสนทนาของชายหญิงคู่หนึ่ง
"ริณี พี่ไม่ไหวแล้ว"
"ใจเย็นๆ สิค่ะ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว"
หญิงสาวหน้าแดงเป็นลูกตำลึกสุก พร้อมกับเอามือปิดหูตัวเอง หล่อนก็ชักจะฟังไม่ไหวแล้วเหมือนกัน อะไรกันนี้หน้าห้องน้ำก็ยังไม่เว้นเหรอ ใครกันนะมาทำเรื่องแบบนี้มันน่าเอาไปประจานนัก ถ้าอยากมากทำไมไม่ไปหาห้องเปิดกันล่ะที่นี้มันก็โรงแรมไม่ใช่เหรอ ยังไงหล่อนก็ยอมไม่ได้ ต้องต่อว่ากันสักหน่อยแล้ว
"นี้พวกคุณทำอะไรกันนะ ไม่อายผีอายสางกันบ้างเหรอไง อยากจะทำอะไรกันทำไมไม่ไปเปิดห้องกันล่ะรู้ไหมว่าถ้ามีคนมาเห็นเข้าเขาจะคิดยังไง"
หล่อนพูดจบก็เห็นหน้าคนทั้งคู่ชัดขึ้นก็เกิดอาการตกใจจนอ้าปากค้าง ผู้หญิงที่นั่งยองๆ อยู่ตรงระหว่างขาของชายหนุ่มคือผู้หญิงที่หล่อนเพิ่งเจอในห้องน้ำและชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าก็คือผู้ชายที่หล่อนสบตาด้วยเมื่อกี้นี้เอง
ไม่น่าเชื่อว่าพวกเขาจะ..................
"คือ.." ผู้หญิงคนนั้นกำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็หยุดไปเพราะมีเสียงหนึ่งแทรกเข้ามาเสียก่อน
"ธิดาเสร็จหรือยัง..ทำไมนานจัง..เดี๋ยวจะไม่ทันขึ้นเวทีนะ..ให้ไวหน่อย"
เสียงของนภาลอยมาแต่ไกลจึงทำให้ทั้งสามคนปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
หญิงสาวจึงรีบออกไปหาเพื่อนทันทีโดยไม่ได้หันมามองหน้าทั้งคู่อีกเลย
"นี้เราทำอะไรผิดค่ะ ริณีก็แค่ช่วยพี่ภูรูดซิปกางเกงเพราะซิปมันกินผ้ามันก็แค่เอาออกยากเท่านั้น หรือว่าเธอจะคิดไปไกลค่ะพี่ภู"
ไม่มีคำตอบจากชายหนุ่ม มีแต่สีหน้าที่ครุนคิดว่าจะหาทางบอกกับหล่อนยังไงดีเรื่องเข้าใจผิดนี้
บรรดาหนุ่มโสดสาวโสดต่างก็ชื่นชอบงานนี้กันอย่างมากเพราะนานๆ จะได้เจอหนุ่มโสดทั้งหล่อและพอไปวัดไปวาได้ต่างมาให้เลือก และสาวๆ บางคนถึงกับเตรียมตัดชุดมาในงานนี้โดยเฉพาะบางคนถึงกับตัดก่อนสองสามเดือน
ทุกๆ ปีแต่ละแผนกจะส่งตัวแทนออกมาทำกิจกรรมบนเวทีเพื่อความสนุกและรางวัลที่ได้ บางแผนกก็เตรียมมาทั้งร้องทั้งเต้น
"ขอโทษนะธิดา..มาสายไปหน่อย..รถติดมากเลยกว่าจะมาถึงได้..น่าเบื่อจริงๆเลย"
หญิงสาวที่มีนามว่าธิดาหรืออีกชื่อหนึ่งก็คือ ณัฐธิดา รีบหันมามองเพื่อนสาวที่เข้ามาในงาน
"อย่าบ่นนะ..มาสายแล้วยังจะมาบ่นอีก..แล้วของที่เอามาแสดงล่ะอยู่ไหน"
"ตายแล้ว..ฉันลืมเอาไว้ที่รถนะ"
"ไม่ไหวจริงๆ เลยนภาเร็วเข้ารีบไปเอากันเร็วเดี๋ยวจะไม่ทัน"
"มีอะไรกันจ๊ะสองสาวจะรีบไปไหนกันเหรอจ๊ะ..อีกเดี๋ยวจะได้ขึ้นแสดงกันแล้วนะ"
"คือนภาลืมของไว้ที่รถค่ะพี่พร"
"อ้าวงั้นก็รีบไปเอาสิจ๊ะ..จะไม่ทันแล้วนะ..อีกไม่ถึงชั่วโมงแล้วด้วย"
"ค่ะจะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ"
สองสาวรีบลุกออกจากเก้าอี้ทันทีเพื่อจะไปเอาของที่ลาดจอดรถก็ต้องมาหยุดอยู่ที่ประตูทางเข้าออกของงาน เพราะมีคนกลุ่มหนึ่งยืนขวางทางอยู่ คนกลุ่มนี้เป็นนักธุรกิจกันทั้งนั้นพวกเขากำลังพูดคุยกัน
และหนึ่งในกลุ่มนั้นก็หันมามองเขามองนภาก่อนที่จะเบนสายตามาจับจ้องมองหล่อนเหมือนกับคนรู้จักกันมานานแต่ก็ไม่พูดอะไร เขามีนัยน์ตาเข้มข้มสะกดหล่อนให้หลงใหลไม่อาจถอนสายตาจากเขาได้ ต่างคนต่างมองโดยไม่มีใครยอมหลบจนกระทั่งชายกลุ่มนั้นรู้ว่าพวกตนขวางทางอยู่จึงเปิดทางให้สองสาวได้เดินออกไป
นภารีบดึงณัฐธิดาออกจากบริเวณนั้นพร้อมกับกล่าวขอบคุณ นั่นแหละหญิงสาวจึงได้หลบตาคมที่ยังมองหล่อนไม่เลิก แต่หล่อนหารู้ไม่ว่าอีกฝ่ายยังคงมองหล่อนอยู่จนลับสายตาไปพร้อมกับบอกตัวเองไม่ถูกจนกระทั่งเพื่อนในวงสนทนาเรียกเขาจึงหันมาสนใจฟังต่อ
"นภา..หาเจอยัง..ฉันอยากเข้าห้องน้ำ"
"ใจเย็นๆ สิแก..หาอยู่ไม่รู้หายไปไหนก็เอาวางไว้ตรงนี้นี้นา"
"ขอโทษนะนภาไม่ไหวแล้วจริงๆ งั้นหาเจอแล้วไปเจอกันที่หน้าห้องน้ำแล้วกันนะ"
"เออๆ ตามนั้น..เดี๋ยวตามไป"
หญิงสาวรีบเดินเข้าไปในตึกหมายจะเข้าห้องน้ำก็มาเจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง หล่อนสวย ทั้งบุคลิกและหน้าตาทั้งการแต่งตัวดูเข้ากันไปหมด
หญิงสาวยิ้มให้ก็ได้รับการยิ้มตอบกับมา นี้แหละเมืองไทยเราควรชื่นชมและรักษารอยยิ้มเอาไว้ นี้ขนาดยิ้มก็ยังสวย จะสวยไปไหนล่ะค่ะแม่คูณ...ขนาดผู้หญิงด้วยกันยังอิจฉานับประสาอะไรกับผู้ชาย
หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้วหล่อนก็เดินออกมาล้างมือก็ไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นแล้วคงจะออกไปแล้วมั้ง
"ช่วยพี่หน่อยสิริณี พี่ไม่ถนัด"
"พี่ภูก็ขยับมาทางซ้ายนิดสิค่ะ จะได้ถนัด"
"ไม่ไหวริณี โอ๊ยๆ"
"งั้นริณีจะจัดการเองดีกว่าค่ะจะได้เสร็จเร็วๆ พี่ภูอยู่นิ่งๆ นะค่ะ"
"โอ๊ย"
หญิงสาวที่เปิดประตูห้องน้ำออกมาถึงกับเอามือปิดปากตัวเองไม่ให้มีเสียงร้องเพราะความตกใจเมื่อมาได้ยินประโยคสนทนาของชายหญิงคู่หนึ่ง
"ริณี พี่ไม่ไหวแล้ว"
"ใจเย็นๆ สิค่ะ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว"
หญิงสาวหน้าแดงเป็นลูกตำลึกสุก พร้อมกับเอามือปิดหูตัวเอง หล่อนก็ชักจะฟังไม่ไหวแล้วเหมือนกัน อะไรกันนี้หน้าห้องน้ำก็ยังไม่เว้นเหรอ ใครกันนะมาทำเรื่องแบบนี้มันน่าเอาไปประจานนัก ถ้าอยากมากทำไมไม่ไปหาห้องเปิดกันล่ะที่นี้มันก็โรงแรมไม่ใช่เหรอ ยังไงหล่อนก็ยอมไม่ได้ ต้องต่อว่ากันสักหน่อยแล้ว
"นี้พวกคุณทำอะไรกันนะ ไม่อายผีอายสางกันบ้างเหรอไง อยากจะทำอะไรกันทำไมไม่ไปเปิดห้องกันล่ะรู้ไหมว่าถ้ามีคนมาเห็นเข้าเขาจะคิดยังไง"
หล่อนพูดจบก็เห็นหน้าคนทั้งคู่ชัดขึ้นก็เกิดอาการตกใจจนอ้าปากค้าง ผู้หญิงที่นั่งยองๆ อยู่ตรงระหว่างขาของชายหนุ่มคือผู้หญิงที่หล่อนเพิ่งเจอในห้องน้ำและชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าก็คือผู้ชายที่หล่อนสบตาด้วยเมื่อกี้นี้เอง
ไม่น่าเชื่อว่าพวกเขาจะ..................
"คือ.." ผู้หญิงคนนั้นกำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็หยุดไปเพราะมีเสียงหนึ่งแทรกเข้ามาเสียก่อน
"ธิดาเสร็จหรือยัง..ทำไมนานจัง..เดี๋ยวจะไม่ทันขึ้นเวทีนะ..ให้ไวหน่อย"
เสียงของนภาลอยมาแต่ไกลจึงทำให้ทั้งสามคนปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
หญิงสาวจึงรีบออกไปหาเพื่อนทันทีโดยไม่ได้หันมามองหน้าทั้งคู่อีกเลย
"นี้เราทำอะไรผิดค่ะ ริณีก็แค่ช่วยพี่ภูรูดซิปกางเกงเพราะซิปมันกินผ้ามันก็แค่เอาออกยากเท่านั้น หรือว่าเธอจะคิดไปไกลค่ะพี่ภู"
ไม่มีคำตอบจากชายหนุ่ม มีแต่สีหน้าที่ครุนคิดว่าจะหาทางบอกกับหล่อนยังไงดีเรื่องเข้าใจผิดนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น