คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Story In My Hart Chapter 1
Chapter 1
คุณเคยคิดบ้างไหมว่าเรามาเจอเนื้อคู่ของเราได้ยังไง ทั้งที่จริงแล้วเราสองคนเปรียบเสมือนเส้นขนานที่ไม่อาจมาบรรจบกันได้ แต่ว่าเส้นขนานสองเส้นนี้กลับมีเส้นด้ายสีแดงบางๆเชื่อมเส้นขนานให้มาเจอกัน ทำให้ความรักของทั้งสองคนมาเจอกันโดยไม่รู้ตัว
คอนโดหรูใจกลางเมืองโตเกียวสีพื้นห้องถูกทาด้วยสีเขียวอ่อนๆรับบรรยากาศเย็นที่พัดผ่านมาทางระเบียงห้อง ฟอนิเจอร์ไม้ถูกประดับตกแต่งด้วยความคลาสสิก โซฟาวางเด่นตระงานอยู่กลางห้องรับแขก ห้องครัวตกแต่งแบบฝรั่งเศส ถัดมาเป็นห้องนอนส่วนของห้องนอนนั้นถูกประดับด้วยรูปภาพติดฝาผนัง เป็นรูปของตนเองกับเพื่อนๆสมัยเด็กๆแต่มีอยู่รูปหนึ่งที่ดูสะดุดตาเป็นพิเศษคือ รูปภาพของตนเองที่ถ่ายคู่กับแฟนหนุ่มถูกแขวนอยู่บนหัวเตียง
เช้าวันหนึ่งที่สดใสชายหนุ่มรูปร่างผอมบางคนหนึ่งเดินออกจากคอนโดของตนเพื่อมุ่งหน้าสู่โรงเรียนS.H.S โรงเรียนซึ่งมีแต่ผู้ชายเป็นโรงเรียนบริหารธุรกิจโดยเฉพาะ เมื่อชายหนุ่มรูปร่างผอมบางถึงโรเรียนด้วยรถหรูราคาแพงเขาก็มุ่งตรงไปยังที่ๆประจำของเขากับแฟนหนุ่ม นั้นก็คือสวนหลังโรงเรียนเมื่อมาถึงยูชอนกลับเจอแต่ความว่างเปล่าและบ่นพึมพำกับตนเองว่า
“คงยังไม่มาสินะ สงสัยเราจะมาเร็วไป” อันที่จริงแล้วเมื่อหันมามองที่นาฬิกา ตอนนี้ก็ใกล้เวลาเข้าเรียนแล้วยูชอนจึงตัดสินใจเดินเข้าห้องเรียนด้วยความเสียใจ
“เป็นไรไปนะ หน้าซึมเชียวสุดที่รักไม่มาหาหรือไง” เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นที่ข้างหู แต่คนฟังกลับก้มหน้าฟุบลงกับโต๊ะของตัวเอง
“โอ้โอ้โอ้ ยูชอนอย่าเศร้าไปเลยนะเชื่อสิไม่ถึง 1 นาทีนายนั้นต้องมาหาแน่ๆ” 59…58…55…50…45…40…35…30…25…20…15…10…5…0
ครืนนนนนเสียงประตูห้องดังขึ้นคนที่เปิดประตูรีบวิ่งมาที่โต๊ะของแฟนหนุ่มตนเอง กับคำแก้ตัวเดิมๆ “ขอโทษทีนะที่มาสาย พอดีว่า......”
“พอเถอะ...หยุดพูดสักที” คำพูดนี้ทำให้คนที่เพิ่งมาถึงถึงกับสะอึก “ผมไม่อยากฟังคำแก้ตัวของยูโนหรอกนะ ยูโนรู้ไหมว่าผมรู้สึกอย่างไงที่ต้องมานั่งฟังยูโนพูดคำแก้ตัวซ้ำๆไปมาทุกวัน ผมว่าเราควรห่างกันสักพักรอไว้ให้ผมอารมณ์ดีขึ้นมากกว่านี้ก่อนแล้วเราค่อยมาคุยกันใหม่ดีกว่านะ ถึงพูดตอนนี้ผมคงไม่รับรู้อะไร” พูดจบก็ลุกขึ้นจากโต๊ะและเดินจากไปทันทีไม่สนใจว่ายูโนนั้นจะรู้สึกอย่างไร และที่ๆยูชอนไปนั้นเป็นที่ลับเฉพาะ ไม่มีใครรู้ว่ายูชอนหายไปไหนพอกลับมาก็อารมณ์ดีขึ้นกว่าเดิมแถมยังลืมเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นด้วยซ้ำ การที่ยูชอนทำแบบนี้ทำให้ยูโนคนรักมีคำถามมากมายอยู่ในหัว
ที่ที่ยูชอนไปนั้นเป็นห้องสีขาวมีเตียงนุ่มรองรับอยู่หลายเตียง มีลมพัดผ่านมาทางระเบียงพร้อมกลิ่นของยาหลากหลายชนิด ที่นี่คือห้องพยาบาลธรรมดาๆแต่มันไม่ธรรมดาก็คือมีบุรุษพยาบาลที่ทั้งหล่อทั้งใจดีอยู่ การที่ยูชอนมาที่นี่บ่อยๆไม่ใช่เพราะว่ายูชอนไม่สบาย แต่มานั่งปรับทุกข์กับชางมินบุรุษพยาบาลหนุ่มรูปหล่อและเต็มไปด้วยรอยยิ้ม จริงๆแล้วชางมินก็เป็นนักเรียนเหมือนกันแต่เรียนในด้านแพทย์และได้เขามาฝึกหัดที่โรงเรียนแห่งนี้โดยอายุมากว่ายูชอนเพียงปีเดียว ทั้งสองคนเจอกันโดยบังเอิญตอนที่ชางมินมาที่นี่ใหม่ๆ ชางมินเกิดหลงทางและได้ยูชอนช่วยไว้ทั้งสองคนจึงสนิทกันตั้งแต่นั้นมาโดยที่ยูโนและแจจุงไม่รู้เรื่องนี้ ยูชอนชอบมานั่งปรับทุกข์กับชางมินเป็นประจำมันทำให้ยูชอนรู้สึกดีขึ้นเมื่อได้ระบายความในใจกับเพื่อนลับๆคนนี้ จริงๆแล้วยูชอนอยากบอกให้กับยูโนรู้ว่าตนเองมีเพื่อนที่แสนดีและน่ารักอยู่อีกหนึ่งคน
“ไงยูชอน......วันนี้เป็นอะไรอีกล่ะ” ชางมินถามด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มแต่ยูชอนกลับหน้าเศร้า ไม่ทันที่ชางมินจะถามต่อยูชอนก็วิ่งมากอดชางมินแล้วร้องไห้ ชางมินจึงไม่ถามต่อได้แต่กอดและปลอบยูชอนเอาไว้ให้ยูชอนคลายความเศร้าลงบ้าง เมื่อยูชอนรู้สึกดีขึ้นจึงถามสาเหตุ
ยูชอนอธิบายตั้งแต่แรกจนจบ “ผมไม่รู้ว่าจะทำไงดีฮะ.......” ยูชอนอธิบายพร้อมทั้งน้ำตา ชางมินเข้าใจว่ายูชอนน้อยใจที่แฟนให้ความสำคัญกับตัวเองน้อยลง
“ยูชอน.....ถ้ายูชอนลำบากใจทำไมไม่ลองหันหน้าคุยกับยูโนดีๆล่ะ” ชางมิน
ปลอบยูชอนเผื่อจะทำให้รู้สึกดีขึ้น แต่ชางมินมีทีเด็ดยิ่งกว่านั้นคือการพาไปสวนย่อมหลังห้องพยาบาลซึ่งถูกตกแต่งด้วยดอกไม้นานาชนิดซึ้งบานสะพรั่งเพื่อต้อนรับผู้มาเยือน ชางมินตั้งใจตกแต่งให้กับยูชอนโดยเฉพาะ
ชางมินสังเกตเห็นว่ายูชอนสีหน้าไม่ได้ดีขึ้นเลย จึงพายูชอนเข้าไปนอนพักในห้องพยายาม เมื่อยูชอนเผลอหลับเพราะโดนฤทธิ์ยาที่ถูกผสมลงในน้ำชาและโทรไปหายูแจจุงให้มาช่วยในเรื่องนี้ เมื่อแจจุงรู้ว่ายูชอนอยู่ที่ไหนจึงรีบมาหายูชอนทันที
ครืนนนนนนนนพอสิ้นเสียงปิดประตูแจจุงก็รีบวิ่งมาที่เตียงของยูชอนทันที
“ยุชอน........ยูชอนเป็นไงบ้าง” แจจุงเขย่าร่างบางที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง.....แจจุงสังเกต
เห็นว่ามันผิดปกติทำไมยูชอนถึงนอนนิ่งทั้งๆที่ยูชอนไม่ใช่คนปลุกยาก จึงหันมาถามชางมิน
“ชางมิน.......เพื่อนผมเป็นอะไรฮะ” แจจุงส่งสายตาถึงชางมิน ชางมินจึงรีบตอบทันทีเพราะไม่อยากให้เข้าใจผิด
“คือว่าผมใส่ยานอนหลับลงในน้ำชา” แจจุงเมื่อรู้ความจริงก็คลายความกังวลลงบ้าง......
ชางมินยืนมองสองคนด้วยความเอ็นดู ในระหว่างนั้นยูโนก็วิ่งตามหายูชอนทั่วโรงเรียนแต่หาเท่าไรก็ไม่พบ
“ยูชอน.......นายอยู่ที่ไหนนะ” สิ้นเสียงตะโกนยูโนก็ยังคงวิ่งตามหาต่อไปจนมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องพยาบาลของโรงเรียนซึ่งเป็นที่สุดท้ายที่ยูโนยังไม่ได้ตามหา
ครืนนนนนสิ้นเสียงปิดประตูยูโนก็ค่อยๆเดินแหวกม่านสีขาวเข้ามาจนมาพบกับร่างหนึ่งที่กำลังนั่งหลับอยู่บนเก้าอี้ ตอนนี้หัวใจของยูโนเต้นไม่เป็นสำแต่แล้วสายตาเหลือบไปเห็นยูชอนนอนหลับอยู่บนเตียง ยูโนตัดสินใจเดินเข้าไปหาร่างบางที่นอนอยู่บนเก้าอี้
ยูโนมองร่างบางอย่างถนุถนอม......ยูโนเหมือนกำลังถูกสะกดทำให้ไม่สามารถละสายตาไปจากร่างบางนี้ได้ ยูโนมองสำรวจร่างบางขึ้นไปจนถึงช่วงหน้าอกสังเกตเห็นว่ากระดุมเสื้อถูกปลดออกประมาณ 2 เม็ดเพราะอากาศร้อน ทำให้ยูโนเริ่มคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ยูโนกำลังสับสนว่าตัวเขาเองเป็นอะไรกับอาการที่เกิดขึ้น ยูโนกลัวว่าความ
รู้สึกนี้อาจเตลิดเปิดเปิง
ยูโนหันกลับมาหายูชอนแทนและสะกิดปลุกยูชอนเบาๆเมื่อยูชอนตื่นขึ้น
มาก็เจอยูโนที่ยืนรออยู่ที่ข้างเตียง ยูโนให้ยูชอนลุกขึ้นมาและออกมาคุยกันข้างนอกยูชอนเดินตามออกมาแต่โดยดี ยูโนพายูชอนไปที่สวนหลังโรงเรียนเพื่อปรับความเข้าใจ
“ยูชอนผมไม่มีอะไรจะแก้ตัวหรอกนะ........ผมยากให้ยูชอนเข้าใจและเชื่อใจในตัวผมมากกว่านี้” ยูโนพยายามพูดให้ยูชอนเข้าใจ
“แล้วทำไมยูโนถึงไม่ค่อยมีเวลาให้กับผมบ้างเลย มาโรงเรียนก็สายพอตกเย็นก็
รีบกลับบ้าน ยูโนเกลียดผมแล้วใช่ไหม.....ใช่ไหมยูโน” ยูชอนเขย่าร่างที่อยู่ตรงหน้าฝนเริ่มตกลงมาประปรายใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลรินและทรุดลงน้ำตาไหลรินลงมาพร้อมสายฝน ยูโนไม่พูดอะไรได้แต่มองยูชอนที่นั่งร้องไห้อยู่คนเดียวท่ามกลางสายฝน
ยูโนพยายามทำให้เราสองคนเหมาะสมกันเพราะว่าฐานะเราสองคนแตกต่างกันมาก ยูชอนลูกคุณหนูอนาคตกว้างไกลผิดกับยูโนที่เป็นแค่ลูกเจ้าของบริษัทเล็กๆเท่านั้น ทำให้คนส่วนใหญ่อยากให้ยูโนเลิกกับยูชอนเพราะคนพวกนั้นคิดว่ายูโนเกาะยูชอนกิน แต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลย
“งั้นยูชอนรอให้ผมพิสูจน์ในวันเกิดของยูชอนนะแล้วยูชอนจะได้รู้สักทีว่าผมรักยูชอนขนาดไหน” พอพูดจบยูโนก็เดินจากยุชอนไปพร้อมจูบลา “อื้อ” รสจูบทั้งขมและฝืด ยูชอนผลักยูโนออกและรีบเดินเข้าห้องเรียนโดยมือนั้นยังคงสัมผัสอยู่ที่ริมฝีปากที่เพิ่งโดนจูบมา
“หายไปไหนมานะตามหาซะทั่วเลยรู้ไหมว่าเป็นห่วง ดูสิเปียกเป็นลูกหมาเชียวไปห้องพยาบาลก่อนเถอะ” แจจุงพอเห็นยูชอนเดินมารีบวิ่งเข้าไปถาม ยูชอนไม่ได้ตอบอะไรเพราะกำลังงงกับการกระทำของยูโนอยู่
หลังจากนั้นเวลาผ่านไป 3 อาทิตย์ยูชอนไม่ได้เจอกับยูโนเลย ยูชอนห่วงยูโน
มากกลัวว่ายูโนจะเป็นอะไรไป แต่ยูโนบอกกับยูชอนไว้ว่าวันเกิดยูชอนตอน 2 ทุ่มจะมารับให้ใส่เสื้อผ้าสวยๆเตรียมไว้รอ ยูชอนรู้ว่ายูโนชอบสีขาวมากเลยใส่เสื้อสีขาวกับกางเกงยีนตัวเก่งรออยู่ที่คอนโด นี้ก็เป็นเวลา 2 ทุ่มแล้วยูชอนยังไม่เห็นทีท่าว่ายูโนจะมาเสียที ยูชอนคิดว่ายูโนคงไม่มาแล้วเลยนั่งรับลมอยู่ที่ระเบียงสักพักหนึ่ง ทันในนั้นก็มีเสียงตะโกนดังมาจากข้างล่าง
“ยูชอนๆผมมารับยูชอนแล้วนะ” ยูชอนชะโงกมองดูเห็นรถสปอร์ตผูกโบว์สีชมพูจอดอยู่ข้างล่างถัดไปเป็นผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่
“ยูโน.....นั้นยูโนใช่ไหม” ยูชอนไม่รอช้ารีบลงลิฟต์เพื่อไปหายูโนข้างล่าง ยูชอนรู้สึกโล่งใจนึกว่ายูโนจะไม่มาเสียแล้ว ยูโนยืนรอรับยูชอนโดยซ่อนช่อดอกไม้ลิลลี่สีขาวช่อใหญ่ไว้ข้างหลังรถ ยูชอนวิ่งกระโดดกอดยูโนด้วยความดีใจ ยูโนอุ้มยูชอนลงพร้อมกับยื่นช่อดอกไม้ให้
“สุขสันต์วันเกิดนะครับเจ้าหญิง” ยูโนหอมแก้มยูชอน 1 ทีก่อนอุ้มขึ้นรถและออกเดินทางยูโนใช้ผ้าปิดตายูชอนและพาไปสถานที่หนึ่ง
TO BE CONTINUE………………..
ความคิดเห็น