SF โน่ริท > Anniversary 1st Year of NoRitZ

ข้อมูลเบื้องต้น

Anniversary 1st year of NoritZ

เป็น SF เรื่องแรกเน้อ ยังไงก็ติชมกันด้วยนะคะ

เขียนด้วยอารมณ์ชั่ววูบอย่างรวดเร็ว
ด้วยความรักโน่ริทเต็มเปี่ยม
ลองอ่านกันดูนะคะ

เรื่องนี้เป็นจินตนาการจขกท.ล้วนๆเน้อ
ชื่อพี่ๆมีขึ้นเพื่ออรรถรสในการอ่าน

ปล.ตะเองๆ รีดเดอร์ทั้งหลายยคะ
เอาจบยังไงดีอ่ะ
มันเก็บกดมากก
ไปอ่านฟิคหลายเรื่อง
จบแบบตัวเล็กเจ็บอ่ะ(<<มีด้วย?)
เลยเก็บกดเล็กๆแล้วมาลงที่เรื่องนี้
เค้าขอโต๊ดดดด

ตัวเอ๊งงง ฝากทวิตเตอร์เค้าด้วย
Follow Me

เนื้อเรื่อง

 SF : Anniversary 1^st year NoRitZ

                To คุณเรืองฤทธิ์

                                เดินไปข้างหน้าอย่าท้อ ถ้าต้องการ

                กำลังใจ ลองมองรอบๆตัวจะเจอความรัก

                และรอยยิ้ม สัญญาว่าจะรักภาคินเรืองฤทธิ์ตลอดไป

                สู้ไปด้วยกัน คนเราอยู่ได้ด้วยกำลังใจ

                บ้านระบำดวงดาว

                22.11.10

                “อ๋อหรอ”ผมรำพึงกับตัวเองหลังจากได้อ่านข้อความที่บรรดาแฟนคลับเขียนมาข้างหลังรูปขาดไม่เล็กบานนึง ผมพลิกขึ้นดูรูปด้านหน้าพลางจับแผ่นซีดีที่พวกเค้าให้มาพร้อมกันด้วยขึ้นมาดู “Anniversary 1^st year TonoRitZ”

                “จะคลิบอะไรอีกเนี่ย”ผมบ่นงุ้งงิ้งอยู่คนเดียวจากเบาะหลังของรถตู้ที่มุ่งหน้าตรงไปยังคอนโดที่ผมใช้เป็นพักอาศัยมาหลายเดือนหลังออกจากบ้านเดอะสตาร์

                ตอนนี้ก็ดึกมาก ถนนโล่ง ใช้เวลาไม่นานตอนนี้ผมก็กำลังเดินไปที่ห้องพักแล้ว พร้อมกับหิ้วสิ่งที่แฟนคลับติดไม้ติดมือมาฝากด้วย แล้วก็รูปฉลอง(?)หนึ่งปีที่ผมกับพี่โตโน่คุยกัน ไปขุดมาจากไหนกันก็ไม่รู้

                ให้ผมบอกตรงๆก็ได้ ว่าผมไม่ปลื้มไอ้จิ้นๆนี่เท่าไหร่หรอก ลองเป็นคุณดูสิ ถูกเพื่อนล้อว่าเป็นแฟนกับพี่ชายตัวเองคุณจะคิดยังไงล่ะ แต่ก็คงเพราะเค้ารักผมนั่นแหละ ไม่เป็นไรหรอก ความสุขเล็กๆน้อยๆของคนที่มีพระคุณท่วมหัวผมแค่นี้ผมก็เต็มใจทำให้ได้

                “กลับมาแล้วคร้าบบบ”ผมตะโกนบอกพี่โน่ที่คงมาถึงห้องตั้งนานแล้ว พี่โน่เดินออกมาสวมกอดผมแน่นเหมือนทุกๆครั้งที่ผมกลับมาบ้าน

                “หิ้วอะไรพะรุงพะรังเลยวะเตี้ย”พี่โน่ถามก่อนจะยื่นมือมาช่วยผมถือของ

                “ของแฟนคลับอ่ะพี่โน่”

                “มึงต้องรักพวกเค้ามากๆนะเว่ย ดูดิ พวกเค้าน่ารักกันขนาดไหน อย่าไปนอยด์ใส่เค้านะ เดี๋ยวเค้าจะหาว่ากูไม่สั่งไม่สอนมึง”พี่โน่พูดพลางเดินเอาของไปเก็บ ผมยื่นซีดีให้พี่เค้า

                “อ่ะพี่ โน่ริทอีกและ ครบปีแล้วนะเนี่ย ริทว่าแป้บๆเอง ตัวเองยังจำไม่ได้เลย พวกนี้แมร่งจำได้ได้ไงไม่รู้”

                “ก็เค้ารักมึงอ่ะ เค้าก็ต้องจำได้ดิวะ”พี่โน่รับซีดีไปพินิจพิเคราะห์ มองอยู่นั่น มันไม่ทำให้พี่ตาโตขึ้นมาหรอกนะ “จะดูเลยป้ะ”

                “ยังอ่ะริทง่วง”ผมบ่นงุ้งงิ้งก่อนเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ

                “เตี้ยเว่ย อย่าเพิ่งนอนนะ อาบน้ำเสร็จแล้วออกมาดูด้วยกันก่อน พวกเค้าอุตส่าห์ทำให้เนี่ย”

                “คร้าบบ”ผมขานจากในห้องน้ำ ตาผมจะปิดอยู่แล้ว นี่มันเช้าวันใหม่แล้วนะพี่โน่เว้ยย แต่ว่าไปปีนี้ก็น่าเสียตายกะจะไปลอยกระทงกับพี่โน่ก็ไม่ได้ไป

                ผมอาบน้ำเสร็จออกมาที่โซฟาก็เจอไอ้พี่โน่นั่งหลับคอพับคออ่อนอยู่บนโซฟา ทั้งๆที่ในมือยังกำรีโมททีวีที่หน้าจอเป็นดิสเพลของเครื่องเล่นซีดี นี่รอดูกับผมจริงๆหรอเนี่ย อย่างนี้ไงครับ ผมถึงรักพี่ชายผมนักหนา แต่คนบ้าอะไรเนี่ย ชวนเราอยู่แท้ๆ พอเรามาก็หลับซะงั้น

                “พี่โน่ๆ”ผมเรียกพลางสะกิดไอ้พี่ตัวใหญ่ก่อนที่เค้าจะค่อยลืมตาขึ้นมา แล้วลุกนั่งยืดๆก่อนจะกดเล่นคลิบและเอามือพาดบ่าผมอย่างสบายอารมณ์

                สวัสดี

            คุณภาคิน คำวิลัยศักดิ์

            คุณเรืองฤทธิ์ ศิริพานิช

            ผมรู้สึกตื่นเต้นกับคลิบวีดีโอขึ้นมาแล้วสิ คลิบวีดีโอย้อนวันวานกลับไป ปีนึงแล้วจริงๆหรอเนี่ย คลิบสั้นๆนั่นทำให้ผมอมยิ้ม แต่ก็รู้สึกตงิดๆ ก็ผฝไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ชายผมซะหน่อยเลย

                “นอนเหอะ”พี่โน่ชวน น่าจะพูดคำนี้ตั้งแต่ยังไม่ได้ดูคลิบแล้ว พี่โน่จัดแจงปิดทีวีและกำลังจะส่งผมเข้าห้อง แต่หมามันก็หอนขึ้นมาอย่างผิดคิว ขอบคุณครับหมา

                “พี่โน่”ผมพูดพลางกระโดดเกาะแขนพี่ชายแน่น “นอนห้องริทนี่แหละ”

                ผมไม่รอคำตอบลากพี่ชายเข้ามาในห้องจนได้ มีพี่โน่อยู่ด้วยแล้วผมจะรู้สึกอุ่นใจทุกที เวลานอนบนเตียงเดียวกะพี่โน่จะทำให้ผมนึงถึงช่วงเวลาที่อยู่ในบ้านเดอะสตาร์ เวลาที่ไม่ต้องรับรู้อะไรไม่ดี ไม่มีอะไรให้กังวลนอกจากโชว์ทุกๆวีค แต่พอออกมาข้างนอกทุกอย่างดูวุ่นวาย ผมต้องรับรู้และรับมือกับทุกๆอย่าง ไม่ว่าจะเป็นทั้งข่าวทั้งงาน เรื่องจิ้นนี่ผมก็นับรวมด้วยนะ เฮ้อ ในความมืดผมพลิกตัวกอดก่ายพี่โน่แทนหมอนข้างเหมือนที่เคยทำเป็นประจำตอนอยู่ในบ้าน และเป็นประจำที่นอนเตียงเดียวกับพี่โน่ ผมวางหัวบนไหล่กว้างที่เป็นที่พักประจำของผมยามเสียน้ำตา พี่ชายตวัดช่วงแขนขึ้นโอบตัวผมไว้

                “หลับรึยังวะเตี้ย”

                “ยังครับ”

                “ปีนึง แป้บเดียวเองเนอะ”

                “อืม นั่นสิพี่”

                “ฉันรักแกนะเตี้ย แกเป็นน้องชายพี่ฉันรักที่สุดเลย”

                “ผมก็รักพี่ฮะ”ผมพูดสะลึมสะลือแล้วเบียดตัวเข้าหาความอบอุ่นจากอกกว้างของพี่ชาย ซุกหน้าเข้ากับช่วงไหล่ให้ตัวแนบกับพี่มากขึ้น ใครมันเปิดแอร์วะ หนาวชิบ

                ตอนแรกผมคิดว่าพี่โน่จะกระชับแขนของเขาขึ้นแต่ไม่ใช่เหมือนเขาจะผละลุกออกไป แต่ก็ไม่ใช่เพราะเขาพลิกตัวผมให้นอนตรงๆและเบี่ยงตัวขึ้นยันแขนสองข้างคร่อมตัวผมไว้ ผมมีเวลากระพริบตาสองครั้งก่อนที่ริมฝีปากบางของพี่โน่จะกดปิดริมฝีปากของผม ผมตาโตเป็นไข่ห่านกับสัมผัสที่เร่าร้อนของพี่ชาย ผมใช้สองมือยันอกพี่โน่ออกให้ห่างจากตัว พี่จะทำอะไรโผ้มมม เราเป็นผู้ชายนะพี่ พี่โน่ถอนริมผีปากออก ก่อนจะมองหน้าผมช็อคๆ อย่างกะผมเป็นคนจูบเค้างั้นแหละ

                “พี่ทำอะไรอ่ะของพี่อ่ะพี่โน่”

                “พี่ขอโทษ แกอยากมายั่วพี่ก่อนทำไม”ยั่ว!! ผมนี่นะยั่ว พี่เข้าใจอะไรผิดรึป่าวครับพี่

                “ยั่วอะไรอ่ะ ผมยังไม่...”ถ้อยคำของผมกลืนหายลงไปในลำคอเมื่อพี่โน่จูบปิดปากผมอีกครั้ง เรียวลิ้นสอดกระหวัดเข้ามาในโพรงปากของผม ความรู้สึกวาบหวามทำให้มือที่เคยผลักใสกลับรั้งท้ายทอยพี่ชายเข้ามาอย่างควบคุมไม่ได้ พี่โน่ปลดกระดุมเสื้อชุดนอนของผมทีละเม็ดก่อนจะไล้มือไปบนหน้าท้องที่ผมกำลังโดนบังคับให้เพาะเลี้ยงกล้ามเนื้อขึ้นมา พี่โน่ถอนปากออกจากริมฝีปากผมก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นซอกคอและขบเม้มเบาๆ ในขณะที่มือกำลังล้วงลงไปในกางเกงนอนของผม อ๊ากก ไม่นะ ผมผลักพี่โตโน่เบาๆ “พี่โน่พอแล้ว พอแล้ว”

                พี่โตโน่ชักมือกลับก่อนจะประทับริมฝีปากบนปากผมเบาๆอย่างรวดเร็ว “นี่ลงโทษ...ที่เถียง นอนได้แล้วก่อนที่พี่จะทำมากกว่านี้”

                “โอ๊ยย ผมยังไม่ได้เถียงพี่เลยนะ!!”พี่โน่ถอนหายใจอย่างขัดอารมณ์

                “นี่ไง เรากำลังเถียงพี่อยู่”พี่โน่พูดพลางก้มลงจูบผมอีก คราวนี้สติสตังผมกระเจิดเปิดเปิงเพราะรสจูบที่พี่เค้าประเคนลงมา ความร้อนแรงทำให้ผมบังคับตัวเองไม่ได้ พี่โน่จูบอ้อยอิ่งลงก่อนจะถอนริมฝีปากออก แต่ผมอยากจะฆ่าตัวตายนักพี่พอพี่เค้าถอนจูบออกผมกลับรั้งเค้าเข้ามาเอง ผมจูบเค้า ไม่อยากเชื่อเลย คราวนี้ใครจะหยุดได้ล่ะครับ เสื้อผ้าอาภรณ์หลุดร่วงกระจุยกระจาย เชื่อผมเถอะคุณไม่อยากรู้หรอกว่าคืนนั้นมันจบยังไง

                “พี่บอกแล้วว่าอย่าเถียง”พี่โน่พูดขึ้นเมื่อผมลืมตาตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนเปลือยเปล่าของเค้า ผมหน้าแดงซ่าน เมื่อคิดว่าเมื่อคืนเรา... เรา... เรา...เราไปถึงขั้นไหนๆกันแล้ว ผมไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าทำไปเพราะบรรยากาศเป็นใจ อารมณ์พาไปหรืออะไรกันแน่ แต่เรื่องนี้คงไม่ดีต่อเราสองคนแน่ๆ ผมพนันได้เลย เดาจากเสียง(>///<) อื้ออ๊าเมื่อคืน ผมว่าถ้าห้องเล็กอีกหน่อยมีหวังห้องข้างๆได้ยินเต็มสองรูหู

                “พี่ไม่รู้หรอกว่าเราทำอะไรลงไป”

                “ลืมคืนนี้ไปซะก็ได้นะถ้าริทต้องการ”

                “ริทต้องการ... พี่โน่เหมือนกัน ลืมไปซะเถอะนะว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น”ผมบอกพลางลุกขึ้นจากพี่นอนจะไปอาบน้ำล้างตัว

                “พี่คงลืมไม่ได้หรอก”ผมกลับหลังหันไปหาพี่โน่

                “พี่หมายความว่าไงลืมไม่ได้ ก็ในเมื่อเรื่องเมื่อคืน มันคงไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความรักหรอก”

                “พี่คงจะลืมไม่ได้หรอก ถ้าแกยังแก้ผ้าเดินโทงๆอย่างนี้น่ะ นอกจากไม่ลืมเมื่อคืนคงจะมีประวัติศาสตร์ใหม่เช้านี้ให้จำอีกด้วยระวังนะ”ผมก้มมองตัวเองแล้วต้องหน้าแดงซ่านเพราะไม่มีเสื้อผ้าติดตัวเลยซักชิ้น ผมรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างอาย ไม่ทันได้ยินพี่โตโน่พูดอะไรพึมพำคนเดียว

                “จะให้พี่ลืมได้ไง ในเมื่อสำหรับพี่แล้วเมื่อคืนน่ะ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำไปตั้งใจจะให้เพราะความรัก”

                ก๊อกๆๆ

                เสียงเคาะประตูคอนโดดังขึ้น ผมรีบวิ่งออกไปเปิดเพราะรู้ว่าใครจะเป็นคนมา จียอนยืนอยู่หน้าประตูด้วยรอยยิ้ม ผมคว้าเอวเธอแล้วกดจมูกลงบนแก้มนุ่มเนียน

                “ริทอ่ะ ไม่เอา ไม่ทำแบบนี้ อายพี่โตโน่เค้านะ”จียอนก้มหน้าเอียงอาย ผมต้องทำทุกอย่างให้ปกติที่สุด ไม่ให้เค้าจับได้ว่าเมื่อคืนเกิดสิ่งไม่ปกติขึ้นกับผม ไม่ต้องแปลกใจหรอกครับ สิ่งที่พวกคุณก็รู้อยู่แล้ว แต่แกล้งทำเป็นลืมๆไปเท่านั้นเอง ก็นี่น่ะแฟนโผ้มมม ภูมิใจนำเสนอมากๆ ก็ใช่ที่พวกคุณรู้แค่ผมจีบเค้า ข่าวอัพเดตใหม่ล่าสุดคือผมจีบติดฮะ ขอบคุณทุกคนนะที่ช่วยเป็นกำลังใจให้ผม

                “ที่รักคร้าบ ผมว่าเราไปกินข้าวกันเหอะ เนอะๆ”ผมอ้อนคนในอ้อมแขนที่ตัวเล็กกว่าผมไม่เท่าไหร่ ไม่เท่าไหร่จริงๆ

                “พี่โตโน่คะ งั้นเดี๋ยวจียอนขอตัวริทหน่อยนะคะ เดี๋ยวจะเอามาส่งคืน”จียอนพูดกับพี่ชยาผมด้วยรอยยิ้ม ทำไมต้องยิ้มให้ด้วย ผมหึงนะ ยิ้มนั้นต้องเป็นของผมคนเดียว

                “คร้าบบ ตามสบาย”พี่โน่ยิ้มตาหยีให้ พี่ชายผมก็น่ารักอย่างงี้แหละ

                “ไปนะพี่โน่”ผมโบกมือให้พี่ชาย

                “เออๆ ระวังตัวนะเว่ย นักข่งนักข่าวเลี่ยงได้ก็เลี่ยง เดี๋ยวน้องเค้าจะมีปัญหากับแฟนคลับ”พี่โน่พูดจริงจัง ผมยิ้มเปิดฟังสามสิบสองซี่ให้พี่เค้าก่อนจะเดินจากมา ทิ้งพี่ชายไว้ข้างหลัง ทิ้งเมื่อคืนไว้ข้างหลัง ผมตกใจเหมือนกันที่ลืมมันได้จริงๆ เพราะคนข้างๆ ทำให้ผมมีความสุขเหลือเกิน

                คนโดนน้องทิ้งนั่งหน้าขรึม... รู้สึกเจ็บแปล๊บๆ อิจฉาที่หญิงสาวได้สายตาหึงหวงคู่นั้น ได้หอมนั้น ได้ความรักแบบที่เค้าไม่เคยได้ ทำไมล่ะ อยู่ด้วยกันทุกวันเค้าถึงไม่เคยได้สิ่งที่หญิงสาวได้เลย เค้าทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างหมดเรี่ยวแรง

                สำหรับแกเมื่อคืนอาจจะแค่อารมณ์พาไป แต่แกจะรู้บ้างไหมว่าพี่จริงใจ พี่จริงจัง พี่ทำทุกอย่างไปเพราะรักแกทั้งนั้น ไม่เคยรู้เลยรึไง

            ทั้งที่น้อยใจเหลือเกิน เสียใจเหลือเกิน แต่ร่างสูงก็เลือกที่จะเก็บมันไว้ เลือกจะไม่สบายใจคนเดียว ดีกว่าให้อีกคนที่เป็นทั้งชีวิตและหัวใจของเค้ามารับรู้ด้วย เพียงแค่อยากให้น้องชายเค้ามีความสุขกับคนที่มันรักที่สุดเค้าก็พอใจ...

                เค้าคงต้องทำใจว่ามากที่สุดทที่เค้าจะได้คือเรื่องเมื่อคืน

- END -

มันจบแล้วนะ 555
จบจริงๆ
เวลาเขียนฟิคเเล้วมันจบเศร้านี่สะใจแปลกๆ
โรคจิตมากกก
ไรท์เตอร์บ้า 555