[One Shot][NoRitZ][68][Bromance] =---::-Last Chance-::---=

ข้อมูลเบื้องต้น

ถ้าเฮียโน่แต่งงานขึ้นมาจะเป็นยังไง!?!?!
ในความคิดของคุณ...เราไม่รู้!
แต่ในความคิดไรท์เตอร์มันอยู่ในฟิคแล้วจ้า



 ฟิคเรื่องนี้ไม่วายอ่านได้วายอ่านดีจ้า
เรื่องนี้งงๆอึนๆตามสไตล์แร๊บบิตพ็อต(ก็คือไม่มีพ๊อตน่ะเอง)
ไร้สาระมากค่ะไม่มีแก่นใดใดทั้งสิ้น ใจรักล้วนๆ






ปล.ฝากฟิคเรื่องอื่นของไรท์เตอร์ด้วยหรือจะข้ามไปอ่านเรื่องอื่นโดยไม่อ่านเรื่องนี้เลยก็ได้ 5555

ปล.2 ถ้ารีดเดอร์มีความเห็นว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับริทถ้าเฮียโน่แต่งงานหรือจะเกิดอะไรกับเฮียโน่ถ้าตัวเล็กของเราแต่งงานก็เขียนแชร์กันด้วยนะจ๊ะไรท์เตอร์อยากเขียนธีมนี้อีก ^ ^

เนื้อเรื่อง

 [Bromance]One Shot : Last chance

Auther : AppleFace

Pair :NoRitZ

Rate : G

Inspiration : Party concert รักหนึ่งคำจดจำตลอดไป – ริท เดอะสตาร์

                      Oxford bookworm : Moondail

Recommended sound track  : [For Yaoi : มีอะไรให้ทำอีกไหม – ชิน ชินวุฒิ 

        For Bromance : คนข้างๆ – 25 hours]

มีคนบอกว่า เกิดการยื้อแย่งกันตลอดเวลาระหว่างความรักและกาลเวลา ความรักคือเด็กดื้อบ้าพลังที่พร้อมจะทำทุกอย่างในเวลาที่ต้องการ และทิ้งทุกอย่างแบบไม่มีเหตุผล ส่วนกาลเวลาก็คือตาแก่คนหนึ่งที่แม้จะไม่ทรงพลังแต่เขาไม่เคยเลิกรา แน่นอนว่าเวลามักจะเป็นฝ่ายชนะ ทั้งเพราะเขาชนะ และความรักนั้นได้หมดความสนใจและละทิ้งชัยชนะนั้นไปเสียแล้ว

มือบางหมุนปรับหูกระต่ายสีชมพูอ่อนให้เข้าที่เป็นการจัดเครื่องแต่งตัวให้สมบูรณ์แบบเป็นขั้นตอนสุดท้าย วันนี้เขามีงานสำคัญ... สำคัญมากๆกับทั้งเขา และพี่ชายที่เขารักเป็นที่สุด

“ริท! เสร็จยังมึง?”กันชะโงกตัวเข้ามาเรียกคนที่จัดเครื่องแต่งตัวให้เนี๊ยบทุกกระเบียดนิ้วจนแทบจะไปงานสาย “งานแต่งพี่โน่ไม่ใช่งานแต่งมึง ไม่ต้องหล่อมากก็ได้”

“ไม่รู้อ่ะ มีเพื่อนเจ้าบ่าวตั้ง 5 คน เยอะเกินกูไม่เด่น กูงอน กูจะหล่อสุดในงาน”คนตัวเล็กพูดพลางเบ้ปากอย่างแสนงอนก่อนจะเดินไปสมทบกับกันที่ข้างนอก ไม่ลืมที่จะหยิบกล่องของขวัญสีชมพูอ่อนเดียวกับสีหูกระต่ายของเขาติดมือไปเพื่อจะเป็นของขวัญวันแต่งงานให้พี่ชาย...

ทันทีที่เดินออกมา กันก็รีบลากตัวเล็กไปยัดใส่รถพร้อมกับเสียงโวยวายเล็กๆน้อยๆที่ติดตัวเขามาตั้งแต่ไหนแต่ไร เรืองฤทธิ์นั่งยิ้มเงียบๆกับตัวเองอยู่บนรถคนเดียวกันกับเพื่อนจากบ้านเดอะสตาร์อีกสี่คน มือบางลูบไปบนกล่องใบเล็กอย่างเบามือแต่สายตากลับทอดเหม่อกลับไปในอดีตอันแสนไกล...

ที่ผ่านมาเขาไม่เคยได้นับเลยว่าออกจากเส้นทางสายบันเทิงมานานเท่าไร แต่คนที่อยู่ข้างๆเขามาเสมอก็คือพี่โตโน่  แม้จะห่างหายกันไปบ้างแต่เขากับพี่ชายก็ยังต่อกันติดอยู่เสมอ พี่ชายเป็นของเขา เป็นของเขาคนเดียวมานานเท่าไหร่แล้วนะ เขาไม่เคยนับ แต่ก็คงเป็นเวลาไม่น้อยสินะ เขาถึงได้รู้สึกผูกพันกับพี่ชายมากขนาดนี้ เขาทิ้งตัวลงบนเบาะพลางถอนหายใจเบาๆ นับจากนี้พี่โน่ก็คงไม่ใช่ของเขาคนเดียวอีกต่อไปแล้ว ไม่ใช่สิ พี่โน่จะไม่ใช่ของเขาอีกต่อไปแล้ว... นับจากวันนี้ชีวิตของเขาก็คงจะเปลี่ยนไปอีก...

กี่ครั้งกี่คราวแล้วนะที่ชีวิตเขาพลิกผันไปมา เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังหมุนคว้างท่ามกลางความเป็นไปของโลก เป้าหมายของเขาเปลี่ยนสลับไปมาอย่างรวดเร็ว ทุกสิ่งที่เคยเป็นของเขากลับหลุดลอยล่องไปอย่างไม่อาจจะคว้ากลับคืนมาได้ กี่สิ่งกี่อย่างที่เขาจำต้องเฝ้ามองมันค่อยๆหายไปจากเขา ทั้งชื่อเสียง คนรู้จัก คนที่รัก คนที่เขาผูกพัน ไม่อาจยึดถือสิ่งใดไว้ได้เลย...

“ริท...” เสียงที่ก้องสะท้อนอยู่ในความทรงจำของเขายังชัดเจนเสมอ... ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานสักเท่าไร ...แต่ความรู้สึก...ความตื้นตัน... ไม่เคยจางลงไปเลย... “กูกับมึงยังไงก็ต้องดูแลกันไปนะ เป็นพี่น้องกันแล้ว กูไม่มีวันทิ้งมึง”

คนๆนั้นทำได้จริงอย่างที่พูดเสียด้วย โตโน่อยู่ข้างเขาเสมอในเวลาที่เขาต้องการ เป็นเพราะอะไรเขาเอาก็ไม่อาจรู้ได้ รู้เพียงแค่เหมือนมีบางสิ่งบางอย่างผูกเขาทั้งสองเข้าไว้ด้วยกัน เป็นความผูกพันที่ไม่เคยมีใครอธิบายได้ แม้แต่ตัวเขาเอง ...แต่ถึงจะมีใครอธิบายได้เขาคงไม่อยากฟังหรอก เพราะเรื่องบางเรื่องรู้แล้วก็ไม่ได้เกิดประโยชน์อะไรขึ้นมา ความรู้สึกบางความรู้สึกเขาก็ยังอยากเก็บไว้เข้าใจกันแค่สองคน เรื่องบางอย่างไม่สามารถอธิบายได้แต่แค่เพียงมองตากันก็เหมือนจะเข้าใจไปเสียทุกอย่าง...

รถจอดที่โรงแรมหรูหราแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้ๆกับสถานที่จัดงานมงคล เหล่า(?)เพื่อนเจ้าบ่าวในชุดสากลสีเทาซึ่งเป็นจุดสนใจของทุกที่ที่เดินผ่านวิ่งกรูเข้าไปในห้องเตรียมตัวของเจ้าบ่าวพร้อมกับเสียงเอะอะโวยวายเหมือนกับเด็กซนกลุ่มใหญ่ “พี่โน่!!!!!!!!!!!!”

อ้อมกอดของเพื่อนเจ้าบ่าวแต่ละคนซึ่งล้วนแล้วแต่กาลครั้งหนึ่งเคยมีช่วงเวลาที่สุดแสนวิเศษร่วมกันในสถานที่ซึ่งหลอมพวกเขาแต่ละคนในแบบที่แตกต่างกันออกไป กรูกันเข้ารุมกอดเจ้าบ่าวจนดูเหมือนก้อนกลมๆของผู้ชายในชุดสากล มีเพียงร่างเล็กผูกหูกระต่ายเท่านั้นที่พิศมองภาพนั้นอยู่ที่กรอบประตูอย่างรั้งรอ

“พี่โน่ โชคดีนะเว้ยยยย”/“ลุยเลยไอ้เสือ!”/“มีลูกเต็มบ้านมีหลายเต็มเมืองนะพี่”/“ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรพี่”/“รักกันนานๆเว่ยพี่!”/“เผด็จศึก!”/“ฮ่าๆๆๆ”

เรืองฤทธิ์เฝ้ามองภาพความสนุกสนานพร้อมกับเสียงพูดและหัวเราะสรวลเสเฮฮาซึ่งคละเคล้าปนเปกันไปประหนึ่งงานสังสรรค์ด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด พอ“เจ้าของงาน” มีช่องมองไปเห็นคนตัวเล็กที่ถือกล่องใบเล็กสีชมพูอยู่ที่กรอบประตูเขาก็อ้าแขนรอคนตัวเล็กอย่างคุ้นเคย เรืองฤทธิ์วิ่งข้ามระยะทางสั้นๆมาสู่อ้อมกอดอบอุ่นที่คุ้นเคยของพี่ชาย มือของพี่ชายขยี้หัวอย่างเอ็นดู

“ไอ้ริทมันไม่โต”วาโยให้ความเห็นก่อนนั่งแปะลงหน้ากระจกอย่างเอือมๆ ฝ่ายคนตัวเล็กก็ยังคงซุกอยู่ในอ้อมกอดของพี่ชายคนโตของบ้านเดอะสตาร์อย่างไม่สู้จะใส่ใจพี่ชายร่วมวิชาชีพเท่าไรนัก ทำไมจะไม่ได้ ก็พี่ชายคนนี้เขาเคยกอดมานับครั้งไม่ถ้วน อ้อมกอดนี้มีไว้เพื่อเขา เพื่อปลอบใจเขา เพื่อให้ที่พักพิง เพื่อคลายเหนื่อย ตราบใดที่ยังไม่ถึงพิธีแต่งงาน ตราบใดที่ยังไม่ได้กล่าวคำสาบาน ตราบนั้นพี่ชายก็ยังเป็นของเขา เขาจะเก็บเกี่ยวตักตวงพี่ชายไว้ก่อนเสียจะส่งให้เจ้าสาวทำไมจะไม่ได้ ก็พี่ชายคนนี้เป็นของเขา ริทซุกหน้ากับอกพี่ชายแน่นขึ้น ฝ่ายวาโยเองก็ไม่ได้ลดเลิกแม้จะเห็นว่าน้องไม่สนใจก็ตาม “เกาะเป็นลูกลิงเชียว!”

“ไอ้ริทเอ้ยยย มึงต้องโตได้แล้ว”พี่ชายพูดกับ ‘ลูกลิง’ ในอ้อมแขนอย่างเอ็นดู ริทสัมผัสกับความห่วงใยอย่างจริงใจในน้ำเสียงแล้วรู้สึกถึงก้อนน้ำตาที่จุกอยู่ที่คอ คำพูดของพี่ชายทำให้เขาฉุกคิดขึ้นมา เขาเป็นเด็กมาตลอดสินะ เขาเคยให้พี่ชายเลี้ยงมาตลอดจริงๆเสียด้วย ทุกครั้งที่มีเรื่องทุกข์ใจก็ต้องร้องไห้ไปหา เวลาเหงาก็ต้องหันไปหาพี่ ต่อไปนี้อะไรๆก็คงจะเปลี่ยนไปหลายอย่าง เขาคงไม่กล้าร้องไห้ไปหาพี่ ไม่กล้าไปหาโดยไม่มีเหตุผลเพราะพี่ชายของเขาก็ต้องมีชีวิตส่วนตัว มีครอบครัวต้องดูแล คงจะไม่ว่างรับเขาไปเป็นภาระเหมือนเคย จากนี้คงจะมีหลายสิ่งหลายอย่างแทรกกลางระหว่างเขาและพี่ชาย... เขาคงต้องหาที่พึ่งที่ใหม่ซึ่งคงจะเป็นตัวของเขาเองนั่นแหละ... สงสัยก็แต่พี่จะคิดถึงเขาบ้างไหม คิดถึงเสียงร้องไห้ จะมีใครวิ่งร้องไห้ไปให้พี่ปลอบ จะเหงาหรือเปล่าเมื่อไม่มีคนคอยอ้อน แต่นึกไปนึกมาพี่ชายคนโตก็ต้องมีลูกเล็กๆซึ่งร้องไห้ หัวเราะและอ้อนได้น่ารักกว่าเขาแน่ๆ คิดแล้วเขาก็อดทำตัวงี่เง่าไม่ได้ ลูกพี่โน่มาทีหลังเขาแท้ๆเชียว! งั้นต่อจากนี้พี่คงไม่ต้องการเขาอีกแล้ว ... “มึงไม่ต้องมาทำตาแดงๆเลย”

คนตัวเล็กกระพริบตาสองสามครั้งก่อนน้ำตาหยดเล็กๆจะตกลงเปื้อนแก้มใสที่ฝาดเลือดเป็นสีชมพูอ่อน โตโน่ตระกองกอดเขาไว้แน่นขึ้นแทนคำปลอบโยน “เก็บไว้ร้องตอนพี่ตายดีกว่า พี่ยังไม่ได้ตายหนีไปไหนเสียหน่อย เช็ดน้ำตาเลยนะ ไม่ต้องมาสำออยเลยมึง”

เรืองฤทธิ์หัวเราะแกนๆกับคำกระเซ้าของพี่ชายก่อนจะปาดน้ำตาออกจากใบหน้า แพขนตาชื้นไปด้วยน้ำตานั้นยิ่งขับดวงตาให้กลมโตสวย พี่ชายดึงเขาเข้าไปกอดแน่นๆ “ไอ้ขี้แย”

“ดูริทมันร้องไห้อย่างกับผัวจะทิ้งไปมีเมียน้อย”กันเอ่ยเปรียบเปรยขึ้นเรียกเสียงหัวเราะจากทุกนได้เป็นอย่างดี “พี่โน่เขาแต่งงานเว่ยไอ้ริท ไม่ได้ไปรบสามจังหวัดชายแดนภาคใต้”

“รุมกูตลอดอ่ะมึงไอกัน”

“ปะๆ เลิกเถียงกันๆ จะได้ฤกษ์อยู่แล้ว”เซนพูดเอือมๆก่อนทั้งต้องทั้งดันเจ้าบ่าวและเพื่อนๆออกไปจากห้องอย่างเอือมระอา พวกนี้นี่นะ ไม่เคยเปลี่ยนเล้ย!

“พี่โน่”เรืองฤทธิ์ที่เดินรั้งท้ายเรียกพี่ชายที่อยู่ข้างหน้าเบาๆ โตโน่ขานแล้วดึงคนตัวเล็กไปโอบไว้อย่างคุ้นเคย ไอ้กริยาแบบนี้เขาทำจนเป็นธรรมชาติ ฝังเข้าไปในสัญชาตญาณ ทำโดยไม่ต้องใช้ความคิดใดๆทั้งนั้น ริทส่งกล่องใบสีชมพูที่เขาเห็นจ้าตัวถือไว้ตั้งนานให้เขา “สุขสันต์วันแต่งงานพี่”

“ขอบใจเว่ย!”เขาพูดพลางขยี้หัวไอ้เตี้ยที่ยิ้มหวานให้เขา “ทำไมมึงไม่เอาไว้ให้หลังพิธีวะ”

คำถามของเขาได้รับคำตอบเป็นยิ้มแห้งๆแทนสิ่งที่เขาอยากรู้ “แกะเลยพี่”

“แพะได้ไหมวะ?”

“โว๊ะ!”ไอ้ตัวเล็กสบถแล้วเดินหนีไปอย่างเอือมระอากับมุก(ไม่)ตลกของเขา เขาเองก็ส่ายหน้าเบาๆกับมุกของตนเช่นกัน เขาเปิดกล่องสีชมพูนั่นแล้วเจอกับสร้อยข้อมือทองคำขาวที่ห้องจี้รูปดาว... แบบเดียวกับที่เขามี... เส้นที่แฟนคลับให้มาตั้งแต่อยู่ในบ้านเดอะสตาร์

“มึงเอาให้กูทำไมวะ?”โตโน่ถามเบาๆขณะนั่งอยู่ในรถตู้ที่จะเดินทางไปยังสถานที่ประกอบพิธี

“ให้พี่เก็บไว้ไง”

“ของเขาซื้อให้คู่กัน ทำไมมึงไม่เก็บไว้?”

“อยู่กับผมเส้น พี่เส้น เกิดหายไปแล้วเสียดาย เอาไว้กับพี่นั่นแหละ เวลาพี่เห็นมันอยู่คู่กันพี่จะได้ไม่ลืม”ไอตัวเล็กหันขึ้นมายิ้มหวาน “ถ้าแยกกันไว้อาจจะลืมก็ได้ว่าได้มันมาจากไหน นี่อยู่ด้วยกันสองเส้นจะได้คิดถึงน้องบ้าง แยกกันไปตัวคนเดียวก็อย่าลืมริทนะ”

เขาเห็นนะ เห็นความน้อยใจในตากลมๆคู่นั้น ไอเด็กคนนี้ทำไมมันไม่เคยโตเลยนะ คงจะหวงพี่ล่ะสิ ริทเอ้ย! “กูสัญญาแล้วว่าจะดูแลมึง กูก็ต้องดูแลสิ”

“บ่ต้องมาดู ใหญ่แล้ว”ไอตัวเล็กพอเห็นพี่จริงจังก็รีบปรับเข้าโหมดอีสานเพื่อเปลี่ยนเรื่อง

“อ้ายเว่าแหล่ว ดูก๊ะดู๊ บ่ตั๊ว สิใหญ่สิโตป้านใด๋กะต้องดู ดูจนกว่าสิตายจากกันไป๋นั่นล้ะ”

“ซีเรียสคักน้อ! เป็นตาย่านเด้นี่”

“เลิกเล่นเลยมึง อะ ใส่ให้กูด้วย”พี่ขายยื่นสร้อยข้อมือให้คนตัวเล็ก เขาบรรจงติดตะขอให้พี่ชายก่อนที่พี่จะดึงเขาเข้าไปกอดไว้แน่นๆ “กูรักมึงมาก แล้วก็ขอบใจมาก”

“ริทก็ต้องขอบคุณพี่... ที่ดูแลมาตลอด”

ทำไมนะ...

ทำไมกัน....

ทำไมเขาอยากให้พี่ชายกอดเขาไว้อย่างนี้นานๆ... อย่าเพิ่งปล่อยมือไปจากเขา ให้เขาได้อบอุ่นอย่างนี้เป็นครั้งสุดท้าย ...ครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้รู้สึกว่าพี่ชายเป็นของเขาแค่คนเดียวจริงๆ ก่อนที่รถคันนี้จะจอด ก่อนที่พี่ของเขาจะสวมแหวนให้ผู้หญิงที่จะอยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า ก็ขอให้พี่สวมกอดเขาให้นานๆก่อนแล้วกัน