คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CH.4 (100%)
#ฟิคฉันผิดเอง
4
ตั้งแต่ที่พี่แจ็คสันบอกไม่ให้ผมขัด ผมก็ไม่คุยกับพี่เขาเลยครับ หงุดหงิด -_- ตอนนี้ผมและพี่เขามานั่งอยู่โต๊ะในโรงอาหาร รุ่นพี่จะนั่งอีกฝั่ง ส่วนผมนั่งข้างน้องรหัสพี่มิน
“นายชื่อไร” ผมหันไปถามคนข้างๆ เพราะผมไม่อยากจะมองไปหาพี่แจ็คสันเลยครับ พอมองหน้าแล้วหงุดหงิดยังไงไม่รู้ พี่เขาก็ยังจ้องผมนั่นแหละ
แบมแบมรู้สึกได้ …
“พีเนียล แล้วนายละ?” พีเนียลบอกผมแล้วยิ้ม
ตึง!
เสียงทุบโต๊ะจากคนข้างหน้าผม … ผมไม่สนใจ แต่พีเนียลหันไปมองอย่างงงๆแล้วหันมามองหน้าผม
“เราแบมแบม ยินดีที่ได้รู้จักนะ” ผมยื่นมือไปจับมือพีเนียลแล้วเขย่าๆ พีเนียลก็ยิ้มให้
ปัง!
“เมื่อไหร่จะได้กินข้าว หิวเว้ย!!” เสียงเคาะโต๊ะครั้งที่สองครับ … พร้อมกับเสียงบ่น ผมหันหน้ามามองพี่แจ็คสัน ที่เหมือนหงุดหงิด พี่แจ็คสันพอเห็นว่าผมมองก็มองกลับแล้วลุกขึ้นยืน
“เอาละครับน้องทุกคน!” พี่แจ็คสันตะโกนไปทั่วโรงอาหาร เสียงดังไปทั่ว .
. “พี่ชื่อแจ็คสัน จะขอให้น้องรหัสทุกคน ป้อนข้าวให้พี่รหัส และพี่รหัสป้อนให้น้องด้วยนะครับ ห้ามแกล้งกัน ห้ามทะเลาะกัน! กินให้อิ่ม เพราะตอนบ่ายเจองานหนักแน่ กินได้! ขอบคุณครับ!”
พี่แจ็คสันพูดเสร็จก็นั่งลงแล้วมองหน้าผม พี่มินกับพีเนียลก็กำลังถกเถียงเรื่องการป้อน ..
“ป้อนพี่สิ” พี่แจ็คสันพูดขึ้น .. ผมเลิกคิ้ว ละไปหยิบช้อนมาตักข้าวยื่นไปจ่อปากพี่เขา
“เอาไส้กรอกด้วยสิๆ” ผมขมวดคิ้วแล้วไปตักไส้กรอกแล้วไปจ่อปากพี่แจ็ค -_- ทำไมถึง…
“ก่อนยื่นมา พูดปรู๊นๆด้วยดิ รถไฟอ่ะ”
พี่แจ็คสัน ….
ทำไมพี่ …
“เร็วๆสิ! นี่พี่รหัสสั่งนะ!” พี่แจ็คสันพูดเสียงดัง ทำให้พี่มินกับพีเนียลและอีกคู่นึงสะดุ้ง ผมไม่สะดุ้งครับ.. อืม..
“ปรู๊น..ปรู๊นน ฉึกฉักฉึกฉัก อ้าปากเร็วสิครับ พี่รหัส” ผมกัดฟันกรอดๆ .. นี่พี่รหัสผมอายุเท่าไหร่กันครับ ทำไมทำตัวเหมือนเด็กอย่างนี้ …
พี่แจ็คสันกินข้าวที่ผมป้อนอย่างอร่อย .. พร้อมยิ้มกว้าง … ไหนใครบอกเมื่อกี้ห้ามแกล้งน้อง -__-
“อ้าปาก”พี่แจ็คสันบอกให้ผมอ้าปากก่อนจะตักข้าวเต็มช้อน ย้ำ! ว่าเต็มช้อนยัดใส่ปากผม …
ดูท่าพี่จะรักผมมากเลยนะครับ …
“สองคนนี้น่ารักกันจัง” พี่มินหันมาพูดกับผม แล้วหัวเราะเบาๆ ผมก็หัวเราะตาม พี่มินเวลายิ้มนี่น่ารักสุดๆไปเลย ทำไมผมไม่ได้พี่รหัสเป็นพี่มินนะ!
“น่ารักอะไรกันละ -_-” พี่แจ็คสันพูดกลับไป … ผมหันไปมองตาขวางใส่พี่แจ็ค ทำไมพี่ทำเสียบรรยากาศงี้!
“ป้อนข้าวพี่อีกดิ” พี่แจ็คสันมองหน้าผม แล้วอ้าปาก ผมตักข้าวแล้วยัดใส่ปากพี่แจ็ค ผมดึงช้อนออกแล้วตักข้าวอีกช้อนใส่ปากพี่แจ็คอีกที
“ผมอิ่มแล้วครับ พี่จะกินก็กินไปเลย -_-” ผมลุกขึ้นยืน แล้วโค้งให้พี่แจ็ค
“ผมจะไปห้องน้ำ” ผมเดินออกจากโต๊ะแล้วเดินไปห้องน้ำ พอผมมาถึงก็เห็นรุ่นพี่สองสามคนยืนออกันอยู่หน้าห้องน้ำ พอผมเดินเข้าไปกลับโดนดัก -_- ดีครับดี
“น้องชื่อไรอ่ะ น่ารักนะเราอ่ะ” พี่สังกะสี(อ่านตามป้ายชื่อ) เดินมาแซวผมครับ ผมถลึงตามอง แนวๆว่าอย่ามายุ่งตอนนี้ กำลังอารมณ์เสีย
“เห้ย ตาน้องดุวะ จะกัดพี่รึไง พี่กลัวท้องน้า” พี่อีกคนสวนขึ้นมา ผมไม่สนใจละเดินแทรกเข้าไปเลย แต่ทว่า…
หมับ
“เป็นรุ่นน้องแล้วคิดจะหยิ่งเหรอ!?” พี่ที่ยืนท้ายสุด มากระชากแขนผม ผมหันหน้าไปมอง .. ไม่ได้อยากจะมีเรื่องเลยนะครับ แต่ถ้าเป็นรุ่นพี่แล้วทำตัวขนาดนี้
พลั่ก!
ผมหันไปมองไอ่สังกะสีที่ตอนนี้ไปล้มอยู่หน้าห้องน้ำ พี่มาร์คเดินเข้ามายืนข้างผม ไอรุ่นพี่สองคนที่เหลือก็พากันไปพยุงอีกคนที่โดนต่อยออกไป
มาถูกเวลาจริงๆเลยนะครับ พระเอกมักออกมาเวลานี้สินะครับ ไม่ทันให้ผมได้แสดงเลย
“แบมเจ็บตรงไหนรึป่าว มันทำอะไรแบม?” พี่มาร์คเดินมาใกล้ผม แล้วมองผมตั้งแต่ล่างขึ้นบน แต่ผมไม่มีรอยโดนกระทำอะไรเลย ยกเว้นแต่แขนเสื้อเพราะยับเมื่อกี้ ผมกะจะไม่รีดเสื้อแล้วใส่ซ้ำแล้วนะเนี้ย แต่มันยับขนาดนี้คงต้องรีดใหม่ -___-
“ไม่เจ็บครับ พี่เขาแค่มาแซว -__-” ผมพูดขึ้นมาอย่างอารมณ์เสีย เจอพี่แจ็คกวนแล้ว ยังเจอรุ่นพี่พวกนี้อีก
“แล้วพี่มาทำอะไรที่นี่?” พี่มาร์คที่แต่งชุดนศ. ทั้งที่วันนี้มีแต่คณะผมเท่านั้นที่มา
“ก็ไอ่แจ็คสัน มันบอกมีงานด่วนเข้ามา พี่ก็เลยมา พี่กะจะแวะเข้าห้องน้ำ แต่เห็นไอ่สามตัวนั่นรุมอะไรไม่รู้เลยมาดู.. สรุปว่าเป็นแบมซะงั้น”
นี่ผมโชคดีสินะที่พี่มาร์คช่วยเนี้ย ...
“พี่จะเข้าห้องน้ำป่าว? ผมไม่มีอารมณ์เข้าละ ผมจะกลับเข้าไปข้างในแล้ว -_-” ผมบอกพี่มาร์คแล้วก้มหัวลง
“ขอบคุณนะที่ช่วยผม” ผมโค้งลงสุดตัว แล้วเดินออกมา
“เดี๋ยวแบม พี่ไปด้วยสิ ” พี่มาร์ควิ่งมาเดินข้างผม ไหนใครบอกจะเข้าห้องน้ำ
“ไม่เข้าแล้วเหรอครับ?” ผมถามพี่มาร์คแล้วเลิกคิ้วมอง ผมสีแดงของพี่มาร์คนี่พอโดนแสงแล้วมันแสบตาจริงๆ
“ไม่อ่ะ พี่ขอเข้าไปพร้อมแบมดิ” พี่มาร์คหันมามองหน้าผม แล้วยิ้มเล็กๆให้ ไอ่ประกายวิ้งๆที่ออกมาจากรอยยิ้มนั้น มัน ...
น่ารัก แบมแบมโดนรอยยิ้มพี่มาร์คคิล T__T
_________________________________________________
ผมกับพี่มาร์คเดินเข้ามาในโรงอาหารพร้อมกัน และดูเหมือนตอนนี้ทุกคนก็กินข้าวกันเสร็จหมดแล้ว ทุกสายตาล้วนจ้องมาที่เราสองคน แต่เอาจริงๆแหละครับ เขามองคนหัวแดงๆข้างผมเนี้ย
“เอ้า มาร์คมาแล้วเหรอ” พี่แจ็คสันลุกขึ้นแล้วเดินมาหาพี่มาร์คทันที พี่เขาหันมามองผมด้วย แต่ผมหันไปมองทางอื่น ไม่สนครับ -_-
“อืมใช่ เมื่อกี้แบมโดนแกล้งด้วยเลยช่วยทัน” พี่มาร์คพูด พี่แจ็คสันรีบมาคว้าแขนของผม แล้วมองทุกส่วนของตัวว่ามีอะไรผิดปกติรึเปล่า …
“ผมไม่เป็นอะไรหรอกน่า -_-” ผมจับมือพี่แจ็คออก พี่แจ็คที่ดูสีหน้าลุกลี้ลุกลน - -
“ใจเย็นๆ จัดการไปหมดละ รีบคุยเรื่องงานดิ กูมีงานต้องทำ” พี่มาร์คเปลี่ยนเรื่องได้เร็วมาก ขอบุณครับ ผมไม่อยากฟังที่พี่แจ็คบ่น ..
“เออก็ได้วะ เห้ยฮุน มาจัดการเรื่องละครดิ นี่มาทั้งกันหมดละ” อ๋อ.. พี่ที่ถือไมค์คนนั้นชื่อฮุน - -
“เออๆ ไปรอในห้องแปป เดี๋ยวกูไปเรียกจารย์มา” พี่ฮุนวิ่งออกไป
“ตามมา” พี่แจ็คเดินนำหน้าไปก่อน ผมและพี่มาร์คเดินตามหลัง
“ไอพวกที่แกล้งแบมใครวะ มึงจำได้ป้ะ” พี่แจ็คเดินมาอยู่ข้างพี่มาร์ค พูดถึงเรื่องนี้อีกละ -_-
“ไอสังกะสีอ่ะ”พี่มาร์คพูดมาสั้นๆ แล้วแอบเหล่มองผม ฮันแน่ ผมเห็นนะ แต่ผมทำเป็นไม่รู้เรื่องไม่ได้ยินที่พี่สองคนั้นคุยกัน
“เอาอีกแล้วเหรอวะ -_- เดี๋ยวกูค่อยไปจัดการ คนนี้ห้ามยุ่ง น้องรหัสกู” ..
ผมว่าผมจะไม่สนใจละนะ แต่ไอ่ประโยคหลังนี่มัน .. คิดว่าพี่เป็นเจ้าของชีวิตผมรึไง ฮึ้ย
“ถึงละ เข้าไปนั่งก่อนเลย เดี๋ยวไปเรียกคนอื่นก่อน” พี่แจ็คสันวิ่งออกไป ผมมองหน้าพี่มาร์คก่อนพี่มาร์คเปิดประตูเข้าไป ห้องประชุมขนาดใหญ่ .. เหมือนโรงละครเลย -*- ผมเพิ่งเคยมาที่นี่ครั้งแรก
ผมเดินตามพี่มาร์คไป และพี่มาร์คก็ไปนั่งที่บนเวที ผมไปนั่งข้างๆพี่เขา และก็ไม่ได้คุยอะไรเลย ... เงียบดีแฮะ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น
“แบมแบม เอาโทรศัพท์มานี่ดิ” พี่มาร์คเรียกผม พอผมหันไป พี่เขาก็หยิบโทรศัพท์ผมไป อ้าว ...
“เห้ย เอาไปทำอะไรอ่ะครับ” ผมชะเง้อหน้าไปมองพี่มาร์ค แต่ไม่เห็น เพราะผมใช้ฟิลม์กันคนมอง -*- พี่มาร์คพิมพ์อะไรก็ไม่รู้
“อ่ะ” พี่มาร์คยื่นโทรศัพท์กลับมาให้ผม ผมก็ดูว่าในโทรศัพท์ผมมีอะไรเปลี่ยนแปลง ... ผมกดเข้าไปในเบอร์ที่โทรออกล่าสุด
‘พี่มาร์คคนหล่อ’
ไม่ค่อยเลยนะครับ ...เอาเบอร์ผมโทรออกหาตัวเองไม่พอยังกดชื่นชอบไว้อีก ..
“อยากได้เบอร์กันก็บอกดีๆก็ได้ -_-* เปลี่ยนขื่อดีไหมเนี้ย” ผมกดเข้าไปแก้ไขชื่อ
ตึ่ง!
LINE : Mark : อย่าเปลี่ยนชื่อนะ!
หือ นี่ไลน์ด้วยเหรอ -__-
ตึ่ง!
TWITER : @Mtuan93 กำลังติดตามคุณ!
ตึ่ง!
Intagram : @mark_tuan เริ่มติดตามคุณ
“เห้ย! นี่พี่เล่นแอดผมมาทุกอย่างเลยเหรอ!?” ผมหันไปมองพี่มาร์คที่กำลังนั่งยิ้มกับโทรศัพท์ตัวเอง -_- ...
“ก็อยากได้” พี่มาร์คตอบกลับมาสั้นๆ ..
โอเคครับ แบมจะไม่เถียง ...
______________________________________________________
หลังจากสักพักผมก็ไม่ได้คุยอะไรกับพี่มาร์คเลย ก็พี่เขาทักมาคุยในไลน์อย่างเดียว …
“มาเกี่ยวก้อยดิ” พี่มาร์คยื่นนิ้วก้อยมาหาผม ผมมองพี่เขา เมื่อกี้ยังคุยไลน์กันอยู่เลย แล้วไหง เปลี่ยนใจมาคุยกันละ
“สัญญานะครับ ห้ามลืม” ผมเกี่ยวก้อยกับพี่มาร์ค แล้วยิ้ม
“งั้นผมเลี้ยงพี่วันนี้เลย! ต่อจากนั้นผมจะฝากท้องไว้กับพี่” ผมพูดแล้วหัวเราะออกมา
“อะไรนะ นี่เราท้องได้ด้วยเหรอ?” พี่มาร์คพูดแล้วหัวเราะออกมา ...
“บ้ารึเปล่าครับ! ผมผู้ชายนะเว้ย จะท้องได้ไง -_-” ผมเอ็ดใส่พี่เขา พี่มารคก็ยังหัวเราะ
ปัง!
เสียงประตูเปิดพร้อมกับพี่แจ็คสันและพี่ฮุน ตามหลังก็มีรุ่นพี่สี่ห้าคน พร้อมกับอาจารย์ ผมกับพี่มาร์คก็กระโดดจากเวทีมายืน
“สวัสดีครับจารย์” พี่มาร์คไหว้อาจารย์ ผมก็ไหว้ตาม จารย์นี่ยังดูไม่แก่เลย น่าจะห่างกับผมไม่กี่ปี -_-
“อาจารย์นี่ มาร์ควิศวะที่อาจารย์อยากได้มาเป็นหมาป่าหนุ่ม และข้างๆนั่นก็เป็นน้องรหัสผมเองแบมแบมจะมาเป็นหนุ่มน้อยหมวกแดงไงครับ”
พี่ฮุนพูดเสร็จสรรพ ...ก็ชี้มาที่ผมและพี่มาร์ค แต่เดี๋ยวก่อนนะครับ!!!!
หนุ่มน้อยหมวกแดง!! ? ผม? แล้วพี่มาร์คก็เป็นหมาป่า?
“หนุ่มน้อยหมวกแดงเหรอครับ?” ผมพูดขึ้นมาเบาๆ พี่แจ็คสันหันมาบอกให้ผมเงียบๆ อาจารย์เดินเข้ามามองหน้าผมใกล้ๆ..
“ผมสีทองนี่แหละเป๊ะสุด ตัวก็เล็ก ผ่านเลยละ หลังจากนี้ผ่านตัวด้วยนะแบมแบม” อาจารย์พูดขึ้นมาแล้วยิ้มให้ผม ...
“อ๋อ แล้วที่บอกตอนแรกหนังสั้นอ่ะ เปลี่ยนใจแล้วนะ อาจารย์อยากทำละครเวทีมากกว่า ฝากด้วยนะทุกคน จารย์ต้องไปก่อน แล้วอีกหนึ่งสัปดาห์จารย์จะมาดูผลงานนะ”
อาจารย์เดินออกไป .. พร้อมทิ้งคำถามมากมายให้กับผม
“ละครเวที?” พี่มาร์คพูดขึ้นมา แล้วทำหน้าหงุดหงิดนิดหน่อย..
“กูไม่ไหววะ” พี่มาร์คส่ายหน้าไปมา พี่แจ็คสันรีบเดินเข้ามาตบหลังพี่มาร์คเบาๆ
“ไม่ไหวก็ต้องไหววะ .. มึงไม่เล่นกูโดนหนักแน่” .. คำพูดนั่นมันแฝงด้วยอะไรหลายอย่างจริงๆนะครับ .. ผมไม่อยากขัด
“เอาล่ะ อย่างที่ได้ยินนะ เราจะเอาหนูน้อยหมวกแดงมารีเมคใหม่ เป็น ‘หนุ่มน้อยหมวกแดง’ และคนที่จะเป็นตัวเอกคือแบมแบมกับมาร์ค ก็คงจะรู้ละนะว่าใครเป็นอะไร”
“เดี๋ยวเรื่องบทพี่ฮุนจะเป็นคนจัดการ แล้วเดี๋ยวเรามาคุยกันอีกครั้งเรื่องซ้อม ขอบคุณครับ!” พี่แจ็คสันรวบรัดทุกอย่าง ผมยิ้มแห้งๆให้กับพี่ๆทุกคน ... นี่แค่วันแรกนะครับ ทำไมเหมือนเรื่องเยอะขนาดนี้
“มาร์คกลับได้เลยนะ ส่วนแบม วันรับน้องยังไม่จบนะครับ ตามพี่มา” พี่มาร์คพยักหน้าละเดินออกไปพร้อมทุกคน ยังเหลือแต่เพียงผมกับพี่แจ็คสัน
ตึ่ง
LINE : Mark : ดูแลตัวเองด้วย เจอกันตอนเย็นครับ
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แต่ไม่ทันตอบอะไร พี่แจ็คสันก็เดินออกไปซะแล้ว ผมจึงรีบเดินตามไป
จะว่าไปพี่มาร์คก็น่ารักดีนะครับ ..
“ตอนนี้เขากำลังเล่นฐานอยู่ เราน่าจะได้ไปฐานสุดท้ายพอดี” พี่แจ็คสันพูดขึ้นมา ผมหันไปมองพี่เขาแล้วทำหน้าสงสัย
“ถ้าพี่ทำอะไรผิดขอโทษด้วย พี่รู้สึกเหมือนแบมไม่อยากคุยด้วย พี่คงเล่นมากเกินไป..”
ก็ใช่อ่ะดิ …
“ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องขอโทษผมหรอกๆ ไหนครับเขาจัดกิจกรรมที่ไหนผมพร้อมลุยละ! ” ผมหันไปยิ้มให้พี่แจ็ค เอาจริงๆนะถึงผมจะโกรธพี่เขา แต่มาคิดอีกที พี่เขาทำอะไรให้ผมโกรธ -_- บางทีพี่เขาอาจจะเป็นคนขี้เล่นเฉยๆก็ได้ ผมนี่แหละผิดเอง
“เอาข้อมือมานี่” พี่แจ็คบอกให้ผมยื่นมือไป ผมก็ยื่นมือไปหาพี่แจ็คสัน พี่เขาก็จับแขนของผมไปผูกกับแขนของเขา
“เดี๋ยวอาจจะหนักหน่อยนะ ถ้าไม่ไหวบอกพี่ แล้วก็นี่..” พี่แจ็คยื่นแซนวิซมาให้ผม
“ตอนเที่ยงเห็นกินนิดเดียวเลยซื้อมาให้ กินซะเดียวจะไม่ไหว” ผมรับแซนวิซจากพี่แจ็คมาและกินทันที จริงๆผมโคตรหิวเลย ....
พี่แจ็คสันเขาก็ใจดี... นะ
______________________________________
กลับมาอัพแล้วนะ >< ฮิฮิ
รอบหน้าใครจิ้นมาร์คแบมฟินแน่นอนน
เฮียหวังเราส่งแบมให้พี่มาร์คแล้วววว
เม้นกันเยอะเยอะ รอบหน้ามีของดีมาปล่อยด้วยยยย
ขอบคุณที่ตามอ่านค่ะ
#ฟิคฉันผิดเอง
ความคิดเห็น