คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CH.3 (100%)
#ฟิคฉันผิดเอง
3
ทำไมหมอนข้างมันเบียดงี้ ..
โอ้ยหมอนข้าง กินผ้าห่ม..
ผมใช้กำลังที่ผมมีไฟท์กับหมอนข้างอันหนักอึ้ง ในขณะที่ตาผมก็ไม่อยากเปิด หมอนข้างแย่งผ้าห่มไป! จะฟ้องแม่! ผมผลักหมอนข้างที่รู้สึกว่ามันนุ่มๆแล้วก็อุ่นๆ
เดี๋ยวนะ มันเริ่มจะไม่ใช่แล้วอ่ะ.. ผมลืมตาขึ้นมาช้าๆ… แสงแดดยามเช้ากระทบเข้าตาผมก่อนอย่างแรก และสิ่งต่อไปที่ผมเห็นคือผมที่แสกกลาง มนุษย์แปลกหน้านอนอยู่บนเตียงของผมและห้องของผม!!!!!
พลั่ก!
ผมแตะเข้าไปสุดแรงเกิด จนคนที่นอนอยู่บนเตียงของผมลงไปนอนบนพื้น ไม่นานนักมีเสียงโอดครวญออกมา
“โอ้ย อะไรกันวะ…”
“โรคจิตครับ!!! โรคจิตอยู่ในหอ!!!” ผมวิ่งไปเปิดประตูห้องแล้วตะโกนให้ดังที่สุด เสียงประตูจากห้องตรงข้ามผม
เปิดเป็นประตูแรก พี่เจบีรีบวิ่งเข้ามาในห้องผม
“ไหน!!?” ผมชี้ให้พี่เจบีดูโรคจิตที่นอนอยู่บนพื้นเพราะผมถีบลงไปเมื่อกี้ พี่เจบีเดินเข้าไปใกล้โรคจิตคนนั้น
“หยุด… กูแจ็คสันเอง” โรคจิตคนนั้นสะบัดผมขึ้น ทำให้เห็นใบหน้าได้อย่างชัดเจน และลุกขึ้นยืนแต่มือของเขาก็รยังลูบเอว .. ตรงที่ผมถีบเมื่อกี้ ..
“อ้าวกูก็ว่าใครที่ไหน…มึงทำไรน้องเขาวะ”
อย่าบอกนะว่า นี่รูมเมทผม!
“ก็แค่ไปนอนกับน้องเขา ไม่ได้ทำอะไรเลย” พี่แจ็คสันที่หน้าตาดูกวนนั่น ยักคิ้วแล้วมองมาที่ผม … ตอนนี้ผมพูดอะไรไม่ออกละครับ
“แบมแบม นี่แจ็คสัน รูมเมทแบม”พี่เจบีหันมามองผมแล้วเกาหัวตัวเอง มองหน้าผมเหมือนจะสื่อว่า
‘ทำความรู้จักกันเอง’ .. และเดินออกจากห้องผมไป…
ปัง!
ปิดประตูให้ผมด้วย …
“เจ็บชะมัด..” พี่แจ็คสันยืนมองหน้าผม
“ขอโทษครับ ผมไม่รู้ว่าพี่คือรูมเมทผมแถมพี่ยังมานอนเตียงเดียวกับผมอีก..ผมเลยถีบ ขอโทษครับ!” ผมโค้งเป็นการขอโทษ เอาจริงๆนะครับ เป็นใครบ้างละจะไม่ถีบ มีใครก็ไม่รู้มานอนบนเตียง โอ้ยจะบ้าตาย
“ช่างเถอะ =_= พี่แจ็คสันนะ ขอโทษที่ทำให้ตกใจ เราแบมแบมใช่ไหม” พี่แจ็คสันนั่งลงกับเตียงของเขา ผมเดินเลี่ยงพี่แจ็คสันแล้วไปนั่งที่เตียงผมอย่างระแวง
“ใช่ครับ.. ” ผมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเอง แต่สายตาของผมก็ยังมองพี่แจ็คสันอยู่ เหมือนอยู่กับสัตว์ป่า จะโดนตะครุบตลอดเวลาไงไม่รู้
“ไม่ต้องกลัวพี่หรอก พี่ไม่แกล้งเราแล้วละ”
ครับ ไม่กลัวครับ ไม่กลัวพี่เลยสักนิด ผมไม่กล้าที่จะสบตาพี่แจ็คสันสักนิดเลย กลัวครับ กลัวมาก ผมไม่ตอบอะไรไป ผมกดปุ่มปลดล็อคโทรศัพท์
7:30 น.
“เห้ย!!!!!” ผมตะโกนเสียงดังแล้วรีบลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องน้ำ สายละเว้ยๆๆ โอ้ยนี่ผมว่าผมตั้งนาฬิกาปลุกละนะ แต่ลืมกดเปิด ปั๊ดโถ่ …
________________________________________________________
ในระหว่างที่ผมอาบน้ำ ผมก็ได้ยินเสียงกุกกักจากข้างนอกและเสียงปิดประตูพร้อมกับล็อคให้เรียบร้อย รูมเมทผมออกไปแล้ว ค่อยยังชั่ว .. มันทำให้ผมรู้สึกอาบน้ำได้อย่างปลอดภัย หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จ ผมก็รีบเก็บกระเป๋าสะพายออกมาจากห้อง ผมหันไปล็อคประตูให้เรียบร้อย
“ไปไหนอ่ะ”เสียงแหบๆดังขึ้นมา ผมหันไปมองสรุปเป็นพี่มาร์คที่กำลังแปลงฟัน .. พี่เขามาแปรงอะไรหน้าห้อง -_-
“วันนี้ที่คณะมีรับน้องครับ แล้วเจอกันนะครับ!”ผมยิ้มให้พี่มาร์คไปหนึ่งทีแล้ววิ่งลงบันไดมา ในระหว่างที่ผมกำลังลงบนไดผมก็แสดงความสามารถพิเศษในการใส่ถุงเท้าไปด้วย
“เห้ย แบมรีบไปไหน” พี่ยองแจที่กำลังเดินขึ้นบันไดถามผม มือผมที่ถือถุงเท้ายกมือไหว้พี่ยองแจ
“ไปรับน้องครับๆๆๆๆ สวัสดีครับแล้วเจอกันครับ” ผมเร่งสปีดเกียร์เร็วสุด ใส่รองเท้าโดยใช้เวลาข้างละ 1 วิ ฟิ้วววววววววว
“น้อง! ไปเอาป้ายชื่อแล้วไปนั่งรวมตรงนั้น!” ผมโค้งตัวลงแล้วรีบวิ่งไปรับป้ายชื่อที่รุ่นพี่ผู้หญิง พี่คนนี้น่ารัก T__T
“เลขประจำตัว” พี่ผู้หญิงคนนี้เสียห้าวมากเลยครับ โอ้ย โดนใจจัง ผมเหลือบไปมองป้ายชื่อ ‘มิน’ พี่มิน
“xxxxx ครับ” ผมตอบไปด้วยเสียงสั่นในระหว่างที่พี่มินสุดสวยกำลังหาป้ายชื่อและยื่นมาให้ผม
“น้องใส่ป้ายชื่อแล้วไปนั่งรวมกับเพื่อนตรงนั้นนะ” ผมรับป้ายชื่อมาแล้วแขวนใส่คอทันที
“ขอบคุณครับพี่มิน<3” ผมพูดขอบคุณแล้วยิ้มเมื่อเห็นว่าพี่มินเงยหน้ามามองผม ใจผมระทวยกับคนน่ารัก ฮอล
ผมเดินไปนั่งหลังสุดของแถว และรู้สึกว่า..ทุกคนหันมามองผมกันหมด
“เอาละครับทุกคน น้องผู้โชคร้ายของเรามาแล้ว น้องคนสุดท้ายที่มาสายของคณะเราครับ! ขอเชิญข้างหน้า..”
ซวยแล้วแบม…
ผมเดินออกมาจากแถวผ่านเพื่อนๆในคณะมากมาย ไหนแบมแบม เซย์ฮัลโหลเพื่อนหน่อย .. ผมทำได้แต่ยิ้มแห้งๆ
“เอาละครับ ปรบมือให้เพื่อนคนนี้หน่อยเร็ววว” รุ่นพี่ที่ถือไมค์พูด และแล้วเสียงกลองก็ดังไปทั่วพร้อมเสียงปรบมือ
ขอบคุณครับ ที่ทำให้ผมมาถึงจุดจุดนี้ …
“เอาละน้อง …” รุ่นพี่ก้มหน้ามาดูป้ายชื่อผม “แบมแบม! ไหนๆก็ไหนๆละ เราจะมีการหาตัวพี่รหัสกัน ซึ่งน้องแบมแบมจะเป็นตัวอย่างให้เพื่อนๆดูนะ”
นั่นไง.. สนุกเลยครับ
“หลังป้ายจะมีฉายาพี่รหัสเขียนให้ ให้น้องไปตรงสนามตรงนั้น”
รุ่นพี่ชี้มือออกไปที่สนามบอลกลางมหาลัยซึ่งเป็นสนามที่ใหญ่มาก.. ผมรู้สึกไม่ค่อยดีละ
“ให้น้องไปตะโกนชื่อที่เขียนอยู่หลังป้ายให้ดังที่สุด เรียกจนกว่าพี่จะมารับนะครับ หลังจากนั้นพี่รหัสจะพาไปทำกิจกรรมต่อ โอเคนะครับ ไปเดี๋ยวนี้!!”
รุ่นพี่ตะโกนใส่ผม ผมไม่รอช้า วิ่งออกไปที่สนามบอล อากาศกำลังดีในเช้านี้ แดดนี่เปรี้ยงๆเลยครับ …
ผมหันไปมองยังที่ที่ทุกคนนั่งอยู่ รุ่นพี่ที่สั่งให้ผมมาเมื่อกี้ ส่งสัญญาณบอกว่าโอเคแล้ว .. ผมหมุนป้ายชื่อของตัวเอง
‘ชายหวัง’ ….
=_= ชื่อฉายาเหมือนหลุดมาจากหนังจีน เอาละนะ พี่รหัสผมอย่าให้ผมรอนาน รีบมารับผมนะครับ
“ชายหวัง!” ผมตะโกนสุดเสียง แต่รอบข้างผมกลับเงียบ … รุ่นพี่ที่ยืนอยู่ก็ไม่มีใครที่จะวิ่งมาหาผมเลยสักนิด .. แกล้งผมเหรอครับ ..
“พี่ชายหวังคร้าบบบบบบบบบบบบบ!!!!!!!” ผมรวมพลังและตะโกนมันมาอีกครั้ง มีเสียงหัวเราะมาจากหน้าคณะมันตลกเหรอครับ ให้ผมมายืนตะโกนเรียกชายหวังเนี้ยๆๆๆๆ
“อยากให้พี่ไปบอกรักพี่ชายหวังก่อน” เสียงตะโกนมาจากหน้าคณะ แต่ผมไม่รู้ที่มาของเสียง และเสียงที่ตามมาติดๆจากประโยคนั้นคือ ..
“ฮิ้วววววววววว”
ขอบคุณครับ …
“เอ้า น้องแบมแบมรีบๆหน่อยสิ ไม่งั้นกิจกรรมไม่เดินนะ เพื่อนเขารอกันทั้งคณะแล้ว”
ผมก้มหน้าลงและรวบรวมพลังขั้นสุดท้าย พาผมออกไปจากตรงนี้เถอะครับ พี่รหัส!
“ผมรักพี่ชายหวังครับ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
หมับ!
มีมือของคนนึงมาจับแขนผมไว้ ผมหันหน้าไปมอง
“ป้ะ มารับละ” พี่แจ็คสัน ไอโรคจิตที่หอ! พี่เขาเป็นพี่รหัสผม!!!!?
พี่แจ็คสันไม่รอให้ผมพูดอะไรลากผมออกจากสนามที่แดดร้อน พร้อมกับเสียงกรี๊ดและปรบมือจากสาวๆในคณะ .. ก่อนหน้านี้พี่เขายืนอยู่ไหนทำไมผมไม่เห็น -__-
“พี่ครับ ปล่อยมือผมได้แล้ว” ผมบอกให้พี่แจ็คสันปล่อยมือ ตอนนี้ผมกับพี่เขาก็เดินออกมาจากหน้าคณะมาไกลละ ผมหันไปข้างหลังก็เริ่มมีคู่อื่นๆตามมาเช่นกัน
“ไม่ปล่อยอ่ะครับ ปล่อยก็โดนลงโทษดิ” พี่แจ็คสันที่ยังจับมือผมอยู่ดูเหมือนท่าจะไม่ปล่อยง่ายๆ นี่มันอะไรครับ กะจะให้เดินจับมือกับพี่รหัสไปตลอดเลย?
“พี่เป็นพี่รหัสผมจริงป้ะเนี้ย ไม่ได้จะแกล้งผมเพราะเมื่อเช้าใช่ไหม?” ผมถามพี่แจ็คสัน พี่แจ็คสันเดินลงช้าขึ้นแล้วมาเดินข้างๆผมแทน จากตอนแรกนี่แถมจะฉุดกระชากลากดึง
พี่แจ็คสันไม่ตอบอะไรหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงแล้วยื่นโทรศัพท์มาให้ดู
แจ็คสันหวัง รหัสนศ. xxxxx น้องรหัส กันต์พิมุกต์ ภูวกุล รหัสนศ. xxxxx ‘
ชัดเลย..
“พี่หายโกรธผมเมื่อเช้ายัง?” ผมคิดว่าถ้าผมไม่เข้าหาพี่แจ็คสันคงลำบากมากๆ เพราะพี่เขาเป็นพี่รหัสผม และที่รู้ๆเราคงจะได้เจอกันบ่อยและร่วมงานกันบ่อย ..
“ไม่ได้โกรธครับ -_- แค่เจ็บเฉยๆ” ผมหันไปมอง พี่แจ็คสันเอามือลูบเอง ผมยื่นมืออีกข้างไปจับเอวพี่แจ็คสันด้วยความเผลอตัว ก่อนจะสะดุ้ง มันไม่ใช่สิ่งที่ผมจะจับนี่ T_T
“ขอโทษครับ มันช้ำไหมอ่ะครับ T_T” ผมมองที่เอวพี่แจ็คสัน เมื่อกี้ที่ผมเอามือไปจับ พี่เขาสะดุ้งด้วยอ่ะ ..
“ไม่รู้สิ ไม่ได้ดู”พี่แจ็คสันหันมามองหน้าผม แล้วหยุดเดินจับแขนเสื้อตัวเองมาเช็คเหงื่อที่บนหน้าผากผม ..
ผมหยุดยืนนิ่งๆให้พี่เขาเช็คเหงื่อให้ผม ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องมีเหตุการณ์ที่มันล่อแหลมต่อความรู้สึกขนาดนี้ ผมควรจะทำยังไงดี /)////(\
“เห้ยไอแจ็ค มึงอย่ามาสวีทกันตรงนี้ดิวะ พาน้องไปกินข้าวได้แล้ว” รุ่นพี่คนนึงเดินผ่านมาทำให้ผมสะดุ้งแล้วหันหน้าหนีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พี่แจ็คสันก็เปลี่ยนมาจับข้อมือผมแทนและรีบลากผมไปยังโรงอาหารของคณะ
รู้สึกแปลกๆกับการกระทำเมื่อกี้ …
__________________________________________________________________________
ระหว่างที่เดินมาผมและพี่แจ็คสันไม่ได้พูดอะไรกันเลย..
“แจ็คมาแล้วเหรอวะ ไหงออกมาคู่แรกแต่มาถึงเกือบท้ายๆเลยวะ” รุ่นพี่ที่ถือไมค์นั่นคนนั้นอ่ะครับ -__- มาถึงก็เดินเข้ามาพี่แจ็คสัน พี่แจ็คเขาดังเหรอ?
“อากาศร้อนขี้เกียจรีบ ไหนที่นั่งกู” ผมหันไปมองรอบๆโรงอาหาร ทุกโต๊ะมีการจัดอันดับอะไรก็ไม่รู้ แต่ละโต๊ะจะมีตัวเลขและตัวอักษรตั้งอยู่ และแต่ละโต๊ะนั่งกันได้สามคู่ ตอนนี้ทุกคนก็เริ่มทยอยเข้ามานั่ง … แล้วผมนั่งไหน
“สำหรับมึงเดือนคณะ โต๊ะนั้นเลย” พี่คนนั้นชี้ปโต๊ะที่อยู่ริมหน้าสุดที่มีคนนั่งอยู่แล้ว และตรงนั้นมีพี่มินคนสวยอยู่ด้วย T////T นี่สินะครับ เรียกว่าพรหมลิขิต
แต่เดี๋ยวก่อน ไอ่เดือนคณะ คืออะไรๆ!!!
“แก คนนั้นไงที่เป็นเดือนคณะๆ ที่เดินพร้อมคนหัวทองๆอ่ะ” เสียงซุบซิบจากสาวๆโต๊ะที่ผมเดินผ่าน นั่นทำให้ผมมั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็น ..ว่าพี่แจ็คสันเป็นเดือนคณะ
หล่อตรงไหน ผมออกจะหล่อกว่า..
“ไอแจ็คสัน!!!” มีคนเรียกพี่แจ็คสัน ผมและพี่เขาก็หยุดและหันไปมอง
“เอ้อไอ่แจ็ค กูจะบอกมึงว่ามีละครสั้นวะ เขากำชับมาให้มาร์ควิศวะที่อยู่หอมึงอ่ะ เป็นพระเอก มันเป็นหนังสั้นชายชายวะ อีกคนเขาอยากได้รุ่นน้องคณะเรา มึงหาให้ด้วยนะ เดี๋ยวกูจะส่งพล็อตเรื่องไปให้ ฝากด้วยละ งานด่วน”
พี่คนนึงวิ่งมาด้วยความรวดเร็วเพื่อหยุดพี่แจ็คสันและบอกอะไรก็ไม่รู้ยาวยืด แต่ได้ยินอะไรพี่มาร์คนี่แหละ …
“รุ่นน้องเหรอวะ ผู้ชายด้วย ก็เอาน้องรหัสกูเลยไง ง่ายดี” รุ่นพี่คนนั้นหันมามองผม พร้อมกับพี่แจ็คสัน ที่จ้องผมตั้งแต่ล่างขึ้นบน ..
“ผม?” ผมชี้ตัวเอง
“น้องแบมอยู่หอเดียวกับกูด้วย เจอมาร์คก็บ่อย เอาคนใกล้ตัวนี่แหละจะได้ไม่มีปัญหา”
“พี่แจ็คสันครับ… ผมเหรอ?” ผมพูดขึ้นมาด้วยเสียงสั่น … อะไรละครอะไรชายชาย ละเกี่ยวอะไรกับผม
“เออดีวะงั้นเอาน้องแบมนี่แหละๆ ฝากด้วย เดี๋ยวคุยรายละเอียดอีกทีๆ ไปละ”
“เป็นน้องรหัสต้องไม่ขัดพี่นะ .. มาช่วยพี่ทำงานเถอะ”
อย่าเอาคำว่าน้องรหัสมาบังคับผมนะ!
____________________________________________________
สวัสดีค่ะ เค้ารีบมาอัพเลย
เพราะว่าพรุ่งนี้จะสอบแล้ว T_T
อาจจะกลับมาอีกทีหลังสอบนะคะ
กลัวรีดเดอร์จะหายหมดเลยรีบมาอัพ
ขอบคุณที่ตามอ่านและเม้นให้นะคะ
เลิฟทุกคน <3
#ฟิคฉันผิดเอง
ความคิดเห็น