คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CH.2 (100%)
2
ผมกลับไปลาคุณพ่อคุณแม่ที่บ้านและรีบเก็บของจำเป็น ตอนนี้ก็กระเป๋าสามใบใหญ่ นี่ของจำเป็นทั้งนั้นเลยนะครับ ทำไมถึงรีบ เพราะผมเพิ่งมาเห็นตารางรับน้องของคณะผมในวันพรุ่งนี้ ใช่ครับ -_- นี่แทบจะไม่สนใจอะไรเลย
เอาละครับ พร้อมจะไปใช้ชีวิตใหม่ในหอละครับ!
ผมยกกระเป๋าอันหนักอึ้งของผมที่ตั้งอยู่หน้าหอขึ้นมาแบก เอาละ ถือว่าออกกำลังกายเพิ่มกล้ามเนื้อ
หมับ!
“มา เดี๋ยวพี่ช่วย” เสียงที่ไม่คุ้นเคยมาพร้อมกับรุ่นพี่ที่ชื่อว่าจินยองที่ยื่นมือมาคว้ากระเป่าในมือผม
“ไม่เป็นไรครับ ผมถือเองได้” ผมยื่นมือจะไปหยิบกระเป๋า แต่พี่จินยองยังถือกระเป๋าให้สูงกว่าเดิม
“-_-” พี่จินยองไม่ตอบอะไร ก็หมุนตัวแล้วเดินเข้าไปในหอเลย นี่จะบอกว่าพี่เขามีน้ำใจใช่ไหมครับ ได๊ ก็ดีครับ ใบนั้นหนักที่สุดด้วย
“งั้นเดี๋ยวรอผมไปหยิบกระเป๋าก่อน” ผมวิ่งไปหยิบกระเป๋าสองใบที่เหลือที่ไม่หนักเท่าใบแรก สองใบรวมกันยังหนักน้อยกว่าใบที่พี่จินยองถืออีก
สมครับ
“ห..ห้อง”
“เดี๋ยวพาไป ตามมา”
ผมยังไม่ทันตอบอะไร พี่จินยองก็สวนตอบก่อนซะละ -_- ผมเดินตามพี่จินยองมา ผ่านห้องนั่งเล่น ห้องใต้ดิน และห้องครัวแว็บๆ เหมือนจะใช่นะ ก็จะเจอทางขึ้นชั้นสอง ผมยืนมองพี่จินยองที่แบกกระเป๋าอย่างลำบากขึ้นบันได
ตอนแรกก็ถืออย่างดีแหละครับ พอตอนนี้แทบลากขึ้นบันไดกันทีเดียว
“ใส่อะไรมาเนี้ย” ผมยืนมองแล้วแอบอมยิ้ม
“ใส่ศพมาครับ” พี่จินยองทำหน้าเหวอไปสักพัก แล้วเปลี่ยนสีหน้าเหมือนจะดุผมที่ผมหัวเราะออกมา
“ใส่ศพแบมอีกคนก็แบกไหว” พี่จินยองขึ้นไปจนถึงชั้นบน
“เฮ้ รอผมด้วยสิครับ” ผมรีบแบกกระเป๋าตัวเอง แล้วเดินขึ้นบนไดด้วยความรวดเร็ว พอถึงชั้นบน ผมกวาดสายตามองไปรอบหอ มีห้องนั่งเล่นอีกแล้ว ถัดจากห้องนั่งเล่นก็เป็นระเบียงขนาดใหญ่ -_- แปลนของหอมันแปลกๆแฮะ
ห้องทุกห้องอยู่ตรงข้ามกัน เรียงตามหมายเลขห้องหนึ่งตรงข้ามกับสอง ส่วนห้องสามตรงข้ามกับห้อง …
‘JB’ .. มีตัวอักษรอย่างนี้อยู่หน้าห้อง แสดงว่าห้องพี่แจบอมสินะครับ ดีจัง มีห้องส่วนตัว
“เอา พี่มาส่งแค่นี้ละ” พี่จินยองวางกระเป๋าไว้หน้าห้อง และโบกมือจากผมไปด้วยความรวดเร็ว
“เดี๋ยวผมไว้เลี้ยงข้าวพี่นะ” ผมตะโกนตามหลังพี่จินยองไป พี่จินยองโบกมือไปหา และหายวับไป ผมหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าและไขห้อง
ผมเปิดประตูห้อง และพบกลับความอลังการ มันไม่ใช่เตียงสองชั้น มันเป็นเตียงแยก! ห้องนอนก็ไม่แคบมา มีโต๊ะทำงานให้เรียบร้อย ห้องน้ำก็น่าใช้
สวรรค์ T___T
ผมลากกระเป๋าไปไว้ที่เตียงข้างหน้าต่าง ผมว่าเตียงในน่าจะให้รุ่นพี่มากกว่านะ เตียงที่หอนี่โคตรดีเลยครับ ข้างใต้เตียงจะเป็นชั้นใส่เสื้อผ้ารวมกับของต่างๆ เป็นชั้นให้เลยอ่ะ ส่วนเสื้อต่างๆที่ต้องแขวนก็มีตู้ให้ โต๊ะทำงานก็มีส่วนตัว T__T ทำไมซัพพอร์ตนักศึกษามากขนาดนี้ ปลื้มครับ!
ผมใช้เวลาสักพักในการจัดของตัวเอง และตอนนี้ทุกอย่างก็เกือบเข้าที่หมดแล้ว
ก๊อก
“แบมแบม ไปกินข้าวกันไหม?” ยูคยอมที่เคาะประตูก่อนจะโผล่หน้าเข้ามา เพราะผมไม่ได้ปิดประตูห้อง ผมยกข้อมือตัวเองมาดู ห้าโมงสี่สิบห้า… จะหกโมงแล้วเหรอเนี้ย .. ผมเริ่มรู้สึกหิวข้าวละ
“ไปดิไป” ผมรีบลุกขึ้นและไปหยิบโทรศัพท์ พร้อมกับเป๋าตังค์เดินออกมานอกห้องและพบว่ายูคยอมไม่ได้ยืนรออยู่คนเดียว มีพี่ยองแจด้วย
“เดี๋ยววันนี้พี่ยองแจเลี้ยงเอง! พี่ยองแจบอกมา”ยูคยอมเดินมากอดคอผม
“จริงป้ะ! ขอบคุณครับ!” ผมรีบยกมือไหว้ พี่ยองแจยิ้มแบบแหย่
“ของดีมีครั้งเดียว รีบไปหิว” พี่ยองแจเดินนำหน้าไป ผมเดินไปพร้อมกับยูคยอมที่กอดคอผมอยู่
“ฉันยังไม่แนะนำตัวกับนายทีนี่ ฉันยูคยอมนะ ฝากตัวฝากใจด้วยละ” ยูคยอมหันมาพูดแล้วยิ้มให้กับผม พร้อมหยอดมุกที่ทำให้ผมจั๊กจี้ -_-
“ไม่รับฝาก ฮ่าๆ เราแบมแบมฝากตัวด้วย” ผมยกมืออีกข้างนึงขึ้นมาจะทำไฮไฟว์ และยูคก็ยกมือขึ้นมาแปะมือผมทันที
ยูคยอมดูโอเคนะ ผมว่าผมน่าจะเข้ากับเขาได้ง่าย ดีแล้วละครับ ผมเดินลงมาข้างล่าง และเห็นพี่มาร์คกับพี่เจบียืนคุยกันอยู่
“ไปกินข้าวกันป่ะครับ” พี่ยองแจถามพี่ทั้งสองคน พี่มาร์คมองผม ผมเลยยิ้มไปให้พี่เขาหนึ่งที ตามมารยาทที่ดีงาม
“ไม่วะ เฝ้าหอ” พี่เจบีตอบ
“ไม่หิว แต่ซื้อฝากมาก็ดี” พี่มาร์คพูด แต่ถึงตอนนั้นเขาก็ยังมองผม และผมก็ยัยิ้มให้เขาอยู่ ไม่รู้ทำไม
พี่เขาจะว่าผมโรคจิตไหมนะ …
“ไม่เว้ย อยากกินตามมาเอง ผมไปละ ไปเด็กๆของพี่” พี่ยองแจเดินมาลากผมกับยูคยอมให้เดินออกไป
“ย๊า พี่ยองแจ ไม่ต้องดึงผมกับแบมเดินได้น่า” พี่ยองแจปล่อยแขนเสื้อยูคยอมและผมออก
“พี่จะแนะนำร้านอร่อยหลังม. ป้ะ!” พี่ยองแจยิ้มกว้างเมื่อพูดของอร่อย … วันๆพี่เขาทำอะไรบ้างนะ เจอกันครั้งแรกนอน ตอนนี้พี่เขากำลังจะกิน
______________________________________________
“พี่ยองแจค่อยๆกินสิครับ ยูคก็ด้วยเดี๋ยวก็ได้ติดคอหรอก” ผมนั่งมองพี่ยองแจและยูคยอมกำลังแข่งกินครับ .. ใช่ครับ และร้านที่พี่ยองแจพามากินเป็นร้านราเมงครับ .. และตอนนี้ทั้งสองคนแข่งกินเพื่อกินฟรี
“แค่กๆ” พี่ยองแจที่รีบกินเกินไปตอนนี้สำลักละครับ -_- ควรจะสมน้ำหน้าดีไหม
“อ่ะนี่ครับ” ผมยื่นแก้วน้ำให้พี่ยองแจ พี่ยองแจรวบมือที่ถือแก้วน้ำของผมไป พร้อมกับยกแก้วน้ำดื่ม ทั้งๆที่มือของผมก็ยังจับแก้วน้ำอยู่
ผมมองหน้าพี่ยองแจ … เหมือนพี่เขายังไม่รู้ตัว จนกระทั่งน้ำในแก้วหมด ..
“เฮ้อ เกือบตาย ขอบคุณนะ” พี่ยองแจวางแก้วน้ำลง แต่มือของพี่เขาก็ยังไม่ปล่อยจากมือผม …
“พี่ครับ มืออ่ะมือ -_-+” ผมจ้องหน้าพี่ยองแจที่สะดุ้งแล้วรีบเอามือออกทันทีที่ได้ยินผมพูด
“ฮั่นแน๊ … พี่ยองแจแต๊ะอั๋งแบมอ่อ โหว.. นิสัยไม่ดี แล้วผมจะโดนมั้ยเนี้ย” ยูคยอมพูดขึ้นมา แล้วเอามือกอดตัวเองบิดไปมา ตลกอ่ะ
“ก็คนมันสำลักไม่ทันดูอะไรเว้ย! ไม่ทำอะไรยักษ์หรอกครับ กลัวโดนทับ” พี่ยองแจหัวเราะออกมาเสียงดัง ส่วนยูคก็ทำหน้าเสียไป ผมก็หัวเราะตามเหมือนกัน
“เดี๋ยวไปห้องน้ำเดี๋ยวมา” พี่ยองแจลุกขึ้นบอกผมและยูค ผมพนักหน้าตอบรับ
ผมหันไปมองหน้ายูคและสังเกตเห็นว่ามุมปากของเขามีผักติด .. ตลก! แต่ถ้าออกจากร้านตอนนี้ ผมไม่อยากแกล้งยูคอ่ะ
“ยูค หันมานี้ดิ” ผมบอกยูคให้หันหน้ามาหาผม ผมหยิบกระดาษทิชชู่แล้วยกตัวขึ้นเช็ดที่มุมปากของยูค เพราะผมนั่งอีกฝั่ง แขนผมมันสั้น ยืดไปไม่ถึง
“ตลกกกก กินยังไงเนี้ย” พอผมเช็ดเสร็จก็นั่งลง และมองยิ้มเบาๆ
“น่าอายวะ” ยูคก้มหน้าลง หน้าของเขาแดงนิดนึง
“แค่ผักติดอายอะไร” ผมหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง ยูคยิ่งก้มหน้าลงไปอีก
“ก็มันน่าอาย” จริงๆดูตัวยักษ์ขนาดนี้ ไม่นึกว่าเขาจะนิสัยมุ้งมิ้งยิ่งกว่าผู้หญิง
“เห้ย สองคนนั้นอ่ะ กลับหอกัน พี่จ่ายตังค์ละ” พี่ยองแจตะโกนเรียกผมและยูคยอม ผมยืนขึ้นและเดินไปหายูคที่ยังไม่รู้เรื่อง มัวแต่นั่งก้มหน้า
“กลับหอได้แล้ว” ผมดึงแขนยูคยอมขึ้นมา ยูคยอมก็มึนๆแล้วยืนขึ้น
“ยังไม่หายอาย?” ผมถามยูคยอมที่ไม่กล้าหันมามองหน้าผมเลยสักนิด จะอายอะไร นี่ผมน่ากลัวเหรอ -__-
“ยูคแบม เดี๋ยวพี่ต้องไปคณะก่อน เดินเที่ยวก่อนก็ได้ ไปละ” พี่ยองแจตะโกนขึ้นมาก่อนที่พวกผมจะเดินไปถึง แล้วพี่ยองแจก็วิ่งหายไปเลย ผมหันไปมองหน้ายูค เมื่อกี้เขายังไม่ตอบคำถามผมที
“ว่าไงละ” ผมไปยืนดักหน้ายูคที่ยังไม่ตอบคำถามผมที อย่าให้ค้างคา คือถ้าเขาบอกว่าไม่ชอบที่ผมเอาผักออกให้เขาเพราะมันน่าอาย ผมก็จะไม่ทำ
“หายแล้ว” ยูคก็ยังไม่มองหน้าผม
“ทำไมไม่มองหน้า” ผมก้มหน้าแล้วยื่นหน้าไปมองยูค
“ก็มันเขิน..”
..เขิน?
“เขินอะไรวะ จะบ้าเปล่า -_-” ผมชกไหล่เขาไปทีหนึ่ง เขินเพราะผมเช็ดปากให้เนี้ยนะ -___-
“เอ้อ ช่างเถอะ ไปตรงนั้นๆ” ยูคเปลี่ยนเรื่องที่คุยโดยการลากผมไปร้านกำไลเชือกข้างทาง ..
ยูคลงไปนั่งยองๆ แล้วจับกำไลเชือกไปมาเหมือนเด็ก ผมก็ลงไปนั่งยองๆข้างเขา
“ชอบอันไหน เดี๋ยวซื้อให้”ยูคยอมหันมาหาผม แล้วถือกำไลในมือ
“ไม่เอา -_- ซื้อให้ทำไมเปลืองเงิน” ผมตอบยูคยอมไป แล้วลุกขึ้นยืน ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว ผมว่าผมควรจะกลับหอ อาบน้ำนอน… เพราะผมง่วง -__-
“กลับได้แล้ว” ผมบอกยูคยอมแล้วเดินออกมา
“รอแปป เดี๋ยวตามไป”เสียงยูคยอมดังตามหลังมา ผมมองไปรอบข้าง ตอนนี้เริ่มมีผู้คนพลุกพล่าน ร้านอาหารก็เริ่มเปิดเยอะขึ้น เหมือนเป็นตลาดนัดเล็กๆเลยก็ว่าได้
ผมหันหลังไปมองยูคยอมที่ตอนนี้เขากำลังเดินมาหาผม ในมือของเขามีกำไลด้วย -_-
“เอามือมานี้” ยูคยอมบอกผม แต่ถึงบอกผมก็ไม่ต้องยื่นมือตัวเองขึ้นมา เพราะเขาคว้ามือของผมไปเรียบร้อยแล้ว
“ย๊า ทำอะไรน่ะ”
ผมมองยูคยอมที่ตอนนี้เขากำลังหยิบกำไลสีครามใส่ที่ข้อมือของผม จัดการมัดปมซะแน่นหนา ..
“..บอกว่าไม่ต้องซื้อ..”
“ห้ามถอด อันนี้ให้เป็นของขวัญสำหรับเพื่อนใหม่” ผมไม่ทันพูดจบ ยูคก็ตัดบทผม ของขวัญสำหรับเพื่อนใหม่? รับก็ได้ มันก็สวยอยู่หรอก
“ใส่ก็ได้ๆๆๆ ขอบคุณ” ผมบอกยูคยอมและหันไปตบบ่าเขาเบาๆ
“นี่แบมแบม..” ผมมองหน้ายูคยอมที่ทำตาวิ้งๆใส่ผม พร้อมยื่นข้อมืออีกอันให้ผม
“ใส่ให้หน่อย..”
ผมใส่กำไลให้ยูคยอมและเขกหัวเขาไปทีนึง หลังจากนั้นยูคยอมก็หยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมา
“ถ่ายรูปกัน!”
ผมว่ายูคเป็นเพื่อนที่น่ารักมากเลยละ เขาดูเหมือนเด็ก ถึงจะอายุเท่าผมก็เถอะ แต่นิสัยของเขามันเด็กมากๆ แถมออกจะเหมือนผู้หญิงนิดนึงด้วย .. แต่มันไม่เข้ากับเขาอ่ะ ออกจะตัวใหญ่แต่ทำไมมุ้งมิ้ง!
______________________________________________
หลังจากที่ผมกลับมาถึงหอ ก็พบว่าที่หอไม่มีใครอยู่เลย มีแต่ผมและยูค ผมเลยบอกยูคไปว่าจะมาอาบน้ำแล้วนอนเลย เพราะพรุ่งนี้ต้องไปรับน้อง -__- ดูท่าจะเหนื่อยหนักเลยขอนอนเอาแรง พอผมเข้ามาในห้อง ของของรูมเมทผมก็มาจัดเก็บเรียบร้อยแล้ว ผมอาบน้ำและจัดเก็บของทุกอย่างสำหรับวันพรุ่งนี้
แค่วันแรกที่เข้าหอ ผมต้องเจอคนที่ดูจะไม่เต็มมากี่คนละครับ … คนที่ดูท่าจะไม่เต็มสุดคือยูค .. แต่เขาก็เพื่อนผมอ่ะ เพื่อนคนแรกด้วย
ผมปิดไฟในห้องนอนและปล่อยตัวเองลงกับเตียง นี่คือห้องของผม อ่าห์ สบาย ผมพลิกตัวไปมา และดึงหมอนข้างมากอด ฝันดีนะแบมแบม ฝันดีนะคุณหมอนข้าง .. คร่อก
23:50
แกร๊ก แกร๊ก..
มีเสียงดังมาจากหน้าต่าง แต่คนที่นอนอยู่บนเตียงกลับไม่รู้สึกอะไรเลย เพราะด้วยความที่เหนื่อยมาทั้งวัน และเป็นคนที่หลับลึกมาก .. เลยไม่รู้ว่ามีคนกำลังเข้ามาในห้องของเขา
นิ้วเรียวยาวค่อยๆเปิดหน้าต่างขึ้นและปืนเข้าจากทางหน้าต่างด้วยความคล่องแคล่ว เนื่องจากประสบการณ์บ่อยครั้ง เขาไม่ใช่ใครหรอก เขาไม่ได้เข้าห้องผิดด้วย
เขาคนนี้คือ ‘รูมเมท’ ของคนที่นอนหลับลึก นี่ถ้าเป็นโจรคงจะโดนขโมยไปหมดแล้วแน่ๆ ..
แจ็คสัน รูมเมทของแบมแบมค่อยๆปิดหน้าต่างอย่างระวังและเงียบที่สุด เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของเขาและหยิบผ้าเช็ดตัวคู่กายเข้าห้องน้ำ เขาอาบน้ำแต่คนที่นอนอยู่ก็ไม่มีท่าทางว่าจะตื่นเลยสักนิด!
เมื่อแจ็คสันอาบน้ำเสร็จเขาเดินมาที่เตียงของรูมเมท เขายังไม่เคยเห็นหน้าของรูมเมทเลย เขารู้แค่ว่าเป็นรุ่นน้องชื่อแชมๆแขมๆอะไรนั่นๆ … เขาใช้แสงไฟอ่อนๆของโทรศัพท์ส่องหน้ารูมเมทของเขา ใบหน้ายามหลับ.. ของคนตรงหน้าทำให้แจ็คสัน รู้สึกแปลกๆในใจ .. ไม่ใช่พิศวาสอะไรหรอกนะ รู้สึกอยากจะแกล้งมากกว่า
ด้วยความที่เตียงมันใหญ่นอนสองคนยังพอ แจ็คสันเลยดึงหมอนข้างออกแล้วนอนลงไปข้างรูมเมทที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เขานอนหันหน้าไปมองรูมเมท.. มีแต่เพียงแสงจันทร์อ่อนๆเท่านั้นที่ทำให้เขาเห็นหน้าคนตรงหน้า เขารู้สึกใจเต้น..
สงสัยจะคิดไปเอง …
และแล้วเขาก็หลับไป …
ติ๊ง!
‘ข้อความใหม่ :
แจ็คสันหวัง รหัสนศ. xxxxx น้องรหัส กันต์พิมุกต์ ภูวกุล รหัสนศ. xxxxx ‘
© simply ; theme
ความคิดเห็น