คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CH.1 (100%)
1
7:50 น.
ขณะนี้ผมกันต์พิมุกต์ ภูวกุล ได้มายืนอยู่หน้าหอละครับ เฮ! รอบข้างตอนนี้ไม่มีใครเลยสักคนครับ.. แต่นี่มันหอที่พักฟรีห้องหรูเลยนะ ไม่มีใครมาเลยเหรอ ..
“นี่..” เสียงเบาๆดังมาจากข้างหลังผม ทำให้ผมสะดุ้งเฮือก หันหลังกลับไปมอง เห็นคนรุ่นราวคราวเดียวกับผมที่อยู่ในชุดนักศึกษาเหมือนกัน และที่ข้อมือนั่นทำให้ผมรู้ว่าเขาก็ปี 1 เหมือนผม
“ทีหลังพูดดังๆก็ได้ตกใจหมด -_-” ผมมองหน้าเขา ผมหน้าม้าที่ปิดหน้านั่น ทำให้ผมมองเห็นหน้าเขาไม่ชัดเท่าไหร่ แต่ผิวขาวๆนั่นมันออร่าเด้งกระจายเหลือเกินครับ T_T
“โทษที มาคัดเลือกเข้าหอใช่ไหม?” เขาเดินมาข้างๆผม ส่วนสูงของเขาทำให้ผมอยากจะออกห่าง มันทำให้ผมเตี้ยครับ!
“ใช่ นี่ตกลงมีกันแค่สองคน?” ผมหันไปมองรอบข้างอีกครั้งและผมว่ามันก็จริงแหละครับ ที่มีแค่ผมกับคนข้างๆผมเท่านั้น
“ก็ตั้งแต่มารอ ก็มีแค่ฉันกับนาย”
ทำไมหอฟรีถึงไม่มีคนมา... หรือว่าได้หออื่นกันหมดแล้ว
“น้อง! สองคนนั้นอ่ะ!”
เสียงเรียกที่ดังมาจากในหอทำให้ผมหันไปมองหน้าหอที่ไม่มีใครอยู่มีแต่เสียงที่ดังออกมาเท่านั้น
“จะมาคัดเลือกเปล่า จะอยู่ไหมอ่ะหอ!? รีบเข้ามาดิ!”
หลังจากประโยคที่สองจบทำให้ผมและคนข้างๆรีบวิ่งเข้าไปทันทีโดยไม่ต้องสงสัย เหมือนมีลางๆว่ามันจะไม่โอเคยังไงไม่รู้
เอาละฮึบ เพื่อของฟรี! สู้! แบมสู้ตายครับ!
ผมเดินเข้ามาและมองไปรอบๆ ทีนี้ข้างนอกดูเหมือนจะธรรมดา แต่ข้างในนี่สิ! มันอลังการงานสร้าง
“สวัสดีครับนักศึกษาทั้งสองคน ยินดีต้อนรับเข้าสู่หออากาเซ...”
รุ่นพี่คนนึงเป็นเจ้าของเสียงที่ตะคอกจากหน้าหอเมื่อกี้ เดินออกมาด้วยชุดสูท .. เดี๋ยวนะครับ นี่พี่เขาใส่สูทอยู่หอ (‘- ‘ ) บ้าไปแล้ว
“ส..สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ เป็นเด็กเป็นเล็กต้องมารยาทดีไว้ก่อน
“สวัสดีครับ”คนข้างๆก็พูดตามหลังผมและก้มลงเหมือนกัน
“นี่ใครมาก่อน ..”
ผมหันหน้าไปมองคนข้างๆ เขายกมือขึ้น รุ่นพี่ยกยิ้มขึ้นมา
“นายคนมาก่อนอ่ะ ไปทางห้องขวามือ” รุ่นพี่ชี้มือไปทางห้องขวามือ
“ส่วนนายที่มาทีหลัง..”
“ตามมา”
_____________________________________________
มีเพียงคำสั้นๆเท่านั้นที่พี่เขาพูดกับผมและพาผมเดินมายังห้อง ที่ดูเหมือนห้องนั่งเล่น มีทีวีมีคอมพิวเตอร์ มีพีเอสพี xbox ตั้งอยู่และชั้นหนังสือ เรียกได้ว่าเป็นหอที่น่าอยู่มากมากครับ T_T ห้องนั่งเล่นที่พร้อมทุกอย่างไม่แม้แต่ขนมของกิน ทุกอย่างที่นี้เป็นของฟรี!
ผมมองไปทั่วห้องแต่สายตาของผมหยุดมองผมสีแดงของคนที่นั่งกดโทรศัพท์อยู่ที่โซฟา..
“มาร์ค พาเด็กใหม่มาละ” รุ่นพี่คนนี้พูด ผมหันไปมองคนที่เขาเรียก พี่มาร์คไรนั่นหมุนหัวหันมามองหน้าผมก่อนจะลุกขึ้นยืน
เพียงแวบเดียวที่เห็นหน้าชัดๆ เหมือนมีอะไรบาดตา ..
“ชื่อไรละเรา?” พี่มาร์คถามผม แล้วมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า เหมือนกำลังสแกนสิ่งผิดปกติ .. ผมก็คนเหมือนพี่แหละครับ
“กันต์พิมุกต์ ภูวกุล .. แบมแบมครับ”
รู้สึกประหม่าครับ ไม่ใช่อะไรหรอกครับ พี่มาร์คหล่อครับ! T_T
“คณะ รหัสประจำตัว” เสียงที่เงียบขรึมนั่นทำให้ผมสะดุ้ง
“น..นิเทศศาสตร์ xxxxx ครับผม!” ผมก้มหัวลงไม่กล้าแม้สบตา เพราะสายตาและเสียงของพี่มาร์คมันทำให้ผมกลัวมาก
สั่นครับ สั่นไปหมด ใจสั่น
“แจบอมว่าไง?” พี่มาร์คเอ่ยชื่ออีกคน นั่นทำให้รู้ว่ารุ่นพี่ที่พาผมมาชื่อแจบอม
พี่แจบอมเดินไปยืนข้างๆพี่มาร์คแล้วจ้องหน้าผม
“อืม... หน้าตาผ่านอยู่นะ หุ่นก็ใช้ได้ ดูท่าจะว่านอนสอนง่ายด้วย” แจบอมพึมพำขึ้นมา และพูดถึงหน้าตารูปร่างผม นี่จะเอาผมไปขายรึเปล่า ...
“ทำไรได้บ้างละ?” พี่แจบอมถาม ผมขมวดคิ้ว ทำอะไรนี่หมายถึงอะไร .. อ่อ สงสัยจะถามถึงความสามารถพิเศษ
“ความสามารถพิเศษเหรอครับ?”
“งานบ้านน่ะ ทำอะไรได้บ้าง? -_-*”
ผมว่าแล้ว .... หอมันไม่ได้อยู่ฟรีหรอกครับ ..
“ล้างจาน ซักผ้า รีดผ้า กวาดบ้าน ถูพื้น...” ผมพูดทั้งหมดก่อนจะเงียบไป..
“ทำได้ทั้งหมด?” พี่แจบอมพูดขัดผมมาซะก่อน แล้วพูดในสิ่งที่ผมไม่น่าจะพูดออกไป..
“... ไม่ได้สักอย่างเลยครับ”
เสียงตอบรับจากรุ่นพี่ทั้งสองคน..
“.....” รุ่นพี่แจบอมทำหน้านิ่งไปสิบวิ .. พี่มาร์คส่ายหน้าไปมาก่อนกุมขมับ
“อืม.. ไม่ได้สักอย่างจริงเรอะ?” หลังจากที่พี่แจบอมได้สติกลับมาก็ถามผมอีกครั้ง .. ผมขอโทษครับ ผมล้อเล่น T_T
“ผมทำเป็นทุกอย่างครับ ผมล้อพี่เล่นเฉยๆ..” ผมหัวเราะแห้งๆ ก่อนยิ้มออกมา
ไม่น่าเล่นเลยครับ พี่เขาดูท่าจะไม่เล่นกับผม แบมแบมเอ้ย
“กวนดีวะ” พี่แจบอมพูดขึ้นมาเบาๆก่อนหันหน้าไปทางอื่นอย่างอารมณ์เสีย นั่นไง .. ผมไม่น่าเล่นเลยจริงๆนะ ..
“ผมขอโทษครับ!” ผมโค้งลงสุดตัว
“มาร์ครับต่อที ฉันจะไปดูอีกคน ตัดสินใจอะไรให้เรียบร้อยละ” พี่แจบอมพูดกับพี่มาร์คแล้วเดินออกไป ปล่อยให้ผมอยู่กับพี่มาร์คสองคน
“มันก็หงุดหงิดง่ายอย่างนี้แหละ ไม่ต้องไปสนใจ -_-” พี่มาร์คพูดเหมือนจะปลอบใจผม .. แต่ผมก็ยังรู้สึกไม่ดีอยู่นั้นแหละ.
.
“ผมจะไม่เล่นอีกแล้วครับ T_T” ผมพยักหน้ารัวๆ เฮ้อ วุ่นวายจริงๆเลยครับ...
“เอ้าละ พี่จะบอกกฎของหอละ ตั้งใจฟัง แล้วตอบมาว่าทำได้ไหม” พี่มาร์คพูดขึ้นมาอีกครั้ง แล้วเดินเข้ามาใกล้ผม
“1.ห้ามเข้าหอหลังเที่ยงคืน ไม่ว่าจะมีเหตุผลอะไรทั้งสิ้น..”
สบายสบายไม่มีปัญหา
“..2.ห้ามพาคนอื่นเข้ามาในหอ 3.ห้ามไปค้างคืนที่อื่นไม่แม้เสาร์อาทิตย์ กลับบ้านได้เดือนละ 1 ครั้งครับ ..”
สองข้อนี้ก็ไม่มีปัญหา .. ไม่ค่อยอยากกลับบ้านอยู่แล้ว
“4.จะมีการเปลี่ยนคู่เมททุกๆ 1 เดือน อันนี้ขึ้นอยู่กับเกมที่ผู้ดูแลหอจะคิดออกมา”
นี่กะจะให้รู้จักกันทุกคนในหอเลยใช่ไหมครับ ผมไม่ปัญหาอยู่แล้ว เข้ากับคนง่าย.. มั้ง
“และข้อสุดท้าย 5.ห้ามย้ายออกจากหอ ถ้าออกจากหอคือออกจากมหาลัยนะครับ”
ออกจากหอก็เท่าออกจากมหาลัย
“ห้ะ? อะไรนะครับ?”
“ก็เท่าที่บอกไปแหละครับ อยู่หอที่นี้จนกว่าจะเรียนจบแหละครับ”
นี่มันบังคับเลยนี่ครับ ... แต่เอาจริงๆ ผมก็ไม่มีปัญหา อยู่ดีกินฟรีตลอด 4 ปี สบายจะตาย ผมคงไม่ไปมีเรื่องชกต่อยกับใครในหอหรอก
“ทำได้ไหมครับแบมแบม?” พี่มาร์คยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมมากกว่าเดิม มุมตอนนี้มันใกล้มาก และผมคนนี้จะตายครับ ความหล่อมันกระแทกตา
“ทำได้สิครับ!” ผมถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว กลัวครับ กลัวพี่เขากินหัวผม…
_____________________________________________
“มาร์ค พาน้องมาที่ห้องใต้ดิน พร้อมละ” พี่แจบอมที่หายไปเมื่อกี้กลับมา เขามองหน้าผมด้วยสายตาที่ยังไม่หายหงุดหงิด .. ผมก้มหน้าไม่กล้าแม้จะสบตา
“ป่ะ..” พี่มาร์คพูดขึ้นมาแล้วเดินไปด้วยความรวดเร็ว ผมเดินตามพี่มาร์คไปติดๆ และห้องใต้ดินที่ว่ากันนั้น ถ้าไม่มองดีๆจะไม่รู้เลยว่ามีประตูตรงนี้ด้วย ..
เดี๋ยวนะครับ ห้องใต้ดิน!!!
พี่มาร์คหยุดที่ประตู ส่วนพี่แจบอมก็เดินหายไปไหนแล้วไม่รู้ -_- เอาจริงๆเถอะครับ ถ้าให้ผมเดินคนเดียวก็หลงอ่ะ ..
“ลงไปข้างล่าง เดี๋ยวพี่ตามลงไป” พี่มาร์คเปิดประตูออก ไม่รอให้ผมตอบอะไร ก็ดันตัวผมให้เข้าไปในประตู พี่มาร์คยื่นไฟฉายมาให้
“ไฟมันเสีย ใช้ไปก่อนละกัน รีบลงไปอย่าช้า”
ขอบคุณสำหรับไฟฉายครับ …
ผมไม่ตอบอะไรพี่มาร์คได้แต่โค้งให้และเปิดไฟฉาย บันไดทางลงที่เป็นบันไดไม้ แต่มันยังใหม่อยู่ ให้ฟีลที่ไม่น่ากลัวมากนัก .. แบมแบมไม่กลัวผีครับ ไม่กลัวความมืดครับ .. ผมก้าวลงมาเรื่อยๆ และส่องไฟฉายไปทั่ว ห้องใต้ดินธรรมดา ที่รอบข้างมันดูสวยงามเกินที่จะมาอยู่ใต้ดิน มีชั้นหนังสือ(อีกแล้ว) มีโต๊ะแล้วก็พรมยาว มีตาข่ายดักฝันอยู่สองสามอันตรงผนัง .. เอามาทำไมตรงนี้ และตรงนั้นมุมห้องมีเปล
…
และมีคนนอนอยู่.. คงไม่ใช่แบบที่ผมคิดใช่ไหม
ผมเดินเข้าไปใกล้เปลเรื่อยๆ ทำไมผมถึงไม่กลัว? เพราะผมได้ยินเสียงกรนมาจากมุมห้องนั่นแหละ…
“คร่อก…” รุ่นพี่คนนี้มานอนอะไรห้องใต้ดิน…
ผมปิดไฟฉายเพราะมันสว่างเกินไป กลัวทำให้คนที่นอนอยู่ตื่น ผมกลัวรุ่นพี่โวยวายใส่ผมอีก .. ผมหยิบโทรศัพท์ของผมขึ้นมาและเปิดแสงไฟหน้าจอโทรศัพท์แล้วค่อยๆส่องไปที่หน้าของเขา ..
ผมสีดำที่ยุ่งเหยิงที่นอนหลับพริ้มอยู่..
“จะจ้องอีกนานไหม..” เสียงของคนตรงหน้าดังขึ้น ทำให้ตกใจอีกแล้ว! ทำไมคนหอนี้ชอบทำให้ผมตกใจ
“ผมขอโทษครับ!” ผมถอยออกมาแล้วโค้งให้ รุ่นพี่ลุกขึ้นมานั่งบนเปล แล้วเปิดโคมไฟเล็กๆ นั่นทำให้ผมเห็นรอบข้างได้ชัดกว่าเดิม ชัดมากกว่าไฟฉายของพี่มาร์ค -__-
“เด็กใหม่?” ใบหน้าที่ดูเบี้ยวๆเพราะเหมือนจะหงุดหงิดที่ผมปลุกเมื่อกี้
“ครับ…” ผมตอบ
“ชื่ออะไรละ” พี่เขาถามแล้วลุกขึ้นยืนก่อนยีหัวตัวเองให้เป็นทรง แต่ถึงทำอย่างนั้นมันก็ยิ่งยุ่งไปใหญ่ …
“ไม่ต้องแนะนำตัว เดี๋ยวได้รู้จักพร้อมกันตอนนี้แหละ” เสียงดังมาจากข้างหลัง และจู่ทุกอย่างสว่างขึ้นมา ไฟ? ไหนบอกว่าไฟเสีย แล้วทำไมไฟถึงติดเฉย -_-
พี่แจบอม พี่มาร์ค คนที่มาเข้าหอพร้อมผม และ ใครอีกคนไม่รู้ เดินตามมา ..
“ยูคยอม ไปอยู่ข้างแบมสิจะได้แนะนำตัว” ผมรู้จักชื่อคนที่มาเข้าหอพร้อมผมแล้ว -_- ยูคยอมนี่เอง .. ขอบคุณครับ ยูคยอมเดินมายืนข้างๆผม
“แนะนำตัวสิ” พี่มาร์คพูดขึ้นมา
“ผมคิมยูคยอมครับ สถาปัตย์” ยูคยอมพูดได้เนียบ และจบการแนะนำตัวแบบสั้นๆ .. พอยูคพูดเสร็จทุกสายตาก็มาจ้องที่ผมแทน
“ผมกันต์พิมุกต์ แบมแบมครับ นิเทศศาสตร์”
ไม่มีเสียงใดตอบรับจริงๆครับเป็นการแนะนำตัวที่เงียบมาก
“พี่อิมแจบอม ทันตแพทย์ปีสี่ เป็นผู้ดูแลหอ” เรียนทันตแพทย์เหรอครับ มิน่าละ … ฟันถึงสวย
“มาร์ค ต้วน วิศวกรรม ปีสาม” หล่อครับ ปรบมือ
“ชเว ยองแจ มนุษย์ศาสตร์ ปีสอง” พี่ที่หัวเซอร์ๆ .. และนอนที่เปล
“ปาร์ค จินยอง ไอซีที..” พี่ที่เดินตามหลังพี่มาร์คมา .. ทำไมมองผมแปลกๆ
“อ้อ อีกคนมันยังไม่มาที ค่อยแนะนำตัวละกัน พี่จะบอกถึงเหตุผมว่าทำไมน้องทั้งสองคนถึงได้เข้ามาในหอพักอากาเซนะครับ”
พี่แจบอม ในฐานะผู้ดูแลหอ… กำลังบอกเหตุผลว่าทำไมผมถึงได้มายืนอยู่ตรงนี้
“ยูคยอม .. นอกจากจะตัวสูงแล้ว นิสัยยังเด็กอีก ดูท่าทางจะหลอกง่าย และเชื่อฟัง ..พี่ๆทุกคนรักเด็กครับ”
เหตุผลนี่มัน …….
“ส่วนแบมแบม ตั้งแต่ตอนแบมแบมกวนพี่ ทำให้รู้สึกว่าแบมน่าจะมาเป็นคนรับใช้ของหอนะครับ -_- ”
“แล้วที่ว่าหอฟรีทำไมถึงมีน้องมาเข้าหอแค่สองคน เพราะว่าคนอื่นไม่ชอบข้อห้ามของหอสักเท่าไหร่ เพราะหอเรามีกฏที่ค่อนข้างที่จะเข้มงวด และพี่ก็ไม่รู้ว่าทำไมน้องทั้งสองคนถึงหลงเข้ามา ดีใจด้วยนะครับ …”
ขอบคุณที่ผมเป็นผู้โชคดีครับ น้ำตาจะแชร์ขอไหล..
“ที่ว่าฟรีทุกอย่าง ฟรีจริงๆ แต่มีข้อแม้ คือ.. ต้องร่วมกิจกรรมของทางมหาลัยอย่างไม่มีข้อยกเว้นนะครับ มันเลยหนักเป็นห้าเท่านอกจากเรียนแล้ว กิจกรรมก็ต้องทำด้วย”
นี่แหละครับ ว่าทำไมถึงฟรี!
แยกตัวไม่ทันละครับ ..
“ไม่มีข้อสงสัยใช่ไหมครับ…”
มีครับ …
“งั้นจับกุญแจ สุ่มเมทเลยนะครับ ” พี่แจบอมไปหยิบโหลที่ข้างในน่าจะมีกุญแจทั้งหมดหกดอก เพราะมีแค่สามห้อง -_- ผมว่าที่เกินมาคนนึง น่าจะเป็นพี่แจบอม ที่ได้นอนห้องเดี่ยว เพราะเป็นผู้ดูแล ..
ไม่ทันได้แย้ง …
ผมถอนหายใจเฮือกยาวๆ แล้วมองหน้ารุ่นพี่ทุกคน หวังว่าผมจะรอด ผมว่าผมน่าจะรอดนะ
“มาให้น้องจับก่อน..” พี่แจบอมเดินมาที่หน้ายูค และยูคยอมก็ได้หยิบกุญแจไปเรียบร้อย โบว์สีฟ้าที่ผูกไว้ที่กุญแจพร้อมเบอร์ห้อง ผมแอบสังเกตเลข 1
ถ้าได้ห้องเดียวกับยูคก็ดี เพราะผมก็เป็นเด็กใหม่ ยูคก็เด็กใหม่ ไม่อยากนอนห้องเดียวกับรุ่นพี่เลยครับ T_T
พี่แจบอมเดินมาที่หน้าผม หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ..
ขอไหว้พระแปปครับ ผมพนมมือขึ้นและขอพร เพี้ยง! ห้องเดียวกับยูคห้องเดียวกับยูค …
ผมล้วงมือเข้าไปหยิบกุญแจที่คว้าได้อันแรกในโหล ผมหลับตาปี๋ และเอากุญแจออกมาจากโหล พร้อมลืมตาขึ้นช้าๆ โบว์สีม่วง … และเบอร์ห้อง 3 … มารอลุ้นต่อสินะครับ ..
“แบมห้อง 3 ยูคห้อง 1” ผมคอตกและหันไปมองยูคที่ดูหน้าไม่ค่อยดีเหมือนกัน … นายเข้าใจสถานการ์ณเราสินะ ..
_____________________________________________
สรุปว่าตอนนี้ทุกคนก็จับห้องได้หมดแล้ว .. และรายชื่อดังนี้ครับ ….
ห้อง 1 ยูคยอม – ยองแจ
ห้อง 2 จินยอง – มาร์ค
ห้อง 3 แบมแบม - ….
เมทของผมเป็นรุ่นพี่ ที่ยังไม่เห็นหน้า .. และไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง.. ผมคงไม่ตายหรอกนะครับ
“ถ้าพร้อมก็ขนของเข้าวันนี้ได้เลยนะครับ แล้วก็เอาเอกสารที่บอกให้เตรียมมา มาให้พี่ด้วย”
พร้อมครับ ..
พร้อมมากด้วย …
ความคิดเห็น