[2PM] CNN : I'M YOUR MAN

ลำดับตอนที่ #14 : CHAPTER XI

© themy butter

“งั้น... ถ้ามีผู้หญิงมาจีบผม คุณจะหึงไหม?”

“นี่! อย่าทำเหมือนตัวเองเสน่ห์แรงนักได้ไหม ใครเขาจะมาจีบนาย หลงตัวเอง ประสาท!” มินจุนหันไปทำหน้าเหวี่ยงใส่อีกคน

“งั้นแปลว่าถ้ามีคนจีบ คุณจะหึงผม?” แทคยอนยิ้มกริ่ม

“หึงก็แย่แล....”

“พี่แทคคะ...” มินจุนยังพูดไม่ทันจบคำ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาแทคยอน

“อ้าวยุนอา ว่าไงเหรอ?” แทคยอนสังเกตสีหน้าที่ไม่ดีเท่าไรของยุนอาก็พอจะเดาได้ว่าต้องเกิดเรื่องไม่ดีแน่ ๆ

“มินจุน คุณกลับไปก่อนได้ไหม? ผมมีธุ...”

ยังไม่ทันจบประโยคของแทคยอน มินจุนก็เดินออกไปจากตรงนั้นแล้ว

“ขอโทษนะครับมินจุน” แทคยอนพูดขึ้น แม้จะรู้ว่าเสียงของตนส่งไปไม่ถึงอีกคน

- XI –

     มินจุนไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเขาถึงได้รู้สึกแปลก ๆ ที่โดนแทคยอนไล่ออกมา มันคือความรู้สึกอะไร? โกรธ? ไม่พอใจ? ทำไมถึงไปรู้สึกอะไรแบบนั้นได้?

มินจุนสะบัดหัวตัวเองแรง ๆ เขายังไม่อยากกลับหอตอนนี้ เพราะคิดว่าแทคยอนกับยุนอาต้องยังอยู่แถวนั้นแน่ ๆ จึงเลือกที่จะเดินไปที่เวทีละครแทน

“อ้าวมินจุน ยังไม่กลับอีกเหรอ” นิชคุณที่กำลังเก็บของเตรียมจะกลับหอพูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนของตนเดินมา

“คุงคุง ฉันไม่เข้าใจ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ทำไมแทคยอนต้องไล่ฉันออกมาด้วย” มินจุนเริ่มพูดระบายในสิ่งที่ตนเจอมา แต่ผู้ฟังกลับไม่เข้าใจเลยสักประโยค

“อะไรของนาย เป็นอะไร ใจเย็นก่อน” นิชคุณสังเกตเห็นน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของเพื่อนสนิท

“ฉ..ฉัน ฉันแค่คิดว่า ฉันกับแทค ไม่สิ เราไม่ได้คบกันด้วยซ้ำ แล้วนี่ฉันเป็นบ้าอะไร ฉันกำลังรู้สึกอะไรอยู่เหรอคุงคุง ไม่เข้าใจเลย ฮึก..” นิชคุณพอจะเดาเรื่องได้บางส่วน ก็ความสัมพันธ์ของมินจุนกับแทคยอนยังไม่ชัดเจนนี่นา

นิชคุณครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะพูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกมา

“นายสงสัยงั้นเหรอ? งั้นก็ไปหาคำตอบด้วยตัวเองเลยเป็นไง!”

     ชานซองกลับมาที่มหาลัยก่อนกำหนด เนื่องจากเขาอดสงสัยไม่ได้ว่าช่วงเวลาที่เขาหายไป จุนโฮจะเป็นอย่างไร กำลังทำอะไรอยู่ที่ไหนกับใคร และแน่นอนว่าการกลับมาครั้งนี้ต้องเป็นความลับ เพื่อเขาจะได้สืบเรื่องของจุนโฮได้สะดวกยิ่งขึ้น

     ชานซองไขกุญแจเข้าหอพักของตัวเองเพื่อตรวจดูว่าจุนโฮได้ทำความสะอาดห้องตามที่เขาสั่งไว้หรือเปล่า ก็พบว่าเรียบร้อยเกินคาดจนเขาอดสงสัยไม่ได้ว่าจุนโฮจ้างแม่บ้านโรงแรมระดับ 5 ดาวมาทำแทนหรือเปล่า

     เมื่อชานเดินเข้ามาในห้องก็พบกระดาษ A4 จำนวนหนึ่งปึกวางอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา เมื่อลองเปิดดูพบว่าเป็นบทละครเรื่องโรมิโอจูเลียต ภายในนั้น บทของจูเลียตถูกเน้นไว้ด้วยไฮไลท์สีเหลืองเรืองแสง ทำให้ชานซองอดคิดไม่ได้ว่าปึกบทละครนั้นเป็นของใคร จุนโฮเหรอ?

     ไวกว่าความคิด ชานซองเดินเข้าไปแอบตรงที่นั่งคนดูตรงข้ามกับเวทีที่ใช้ซ้อมละครสำหรับงานโรงเรียนที่กำลังจะถึงเพื่อคลายความสงสัยของตัวเขาเอง

“วันนี้พี่มินจุนไม่มาแฮะ สงสัยติดธุระ แต่ไม่เป็นไรหรอก บทพวกเราก็เริ่มจะเข้าที่เข้าทางกันแล้วนี่นา” เสียงที่คุ้นหูกล่าวขึ้นอย่างสดใส

‘ใช่จริง ๆ ด้วย’ ชานซองคิด ระหว่างที่เขาไม่อยู่ จุนโฮถูกทาบทามไปเล่นละครเวทีเองหรือ

สายตาของชานซองเบิกโพร่งเมื่อเห็น ‘ใครบางคน’ อยู่ในที่นั่นด้วย ใครคนนั้นเป็นคนที่ชานซองไม่ชอบขี้หน้ามากที่สุดในชีวิต

“นิชคุณ..”

     “จุนโฮ! พอพูดประโยคนั้นเสร็จแล้วอย่าลืมปิดไมค์ล่ะ!” เสียงของนิชคุณดังขึ้นเพื่อเตือนความจำจุนโฮในบางส่วนของละคร

     “ครับผม! ขอบคุณมากนะครับที่เตือน” จุนโฮยิ้มกว้างแสดงความดีใจที่นิชคุณคอยเตือนเขา

     “ไม่เป็นไรหรอก ก็จูเลียตของพี่ขี้ลืมนี่นา~” นิชคุณลูบหัวจุนโฮอย่างเอ็นดู

     ประโยคอันแสนหวานชวนเลี่ยนได้เข้าโสตประสาตของชานซองทั้งหมด นั่นทำให้เขาโมโหมากและเดินตรงไปยังเวทีที่ใช้แสดงทันที

     “หึ! ไม่คิดว่าลับหลังฉัน เมดส่วนตัวจะกล้ามาอี๋อ๋อกับผู้ชายคนอื่นแบบนี้!” การปรากฏตัวของชานซองทำให้ทุกคนอยู่ในภาวะงง

     “ช..ชานซอง” จุนโฮก็เช่นกัน เขาค่อนข้างตกใจที่เจ้านายของเขากลับมาก่อนกำหนด แถมยังมาพูดเรื่องเมดให้คนอื่น ๆ ที่อยู่ ณ ที่นั้นได้ยินอีก

     “ฉันสั่งให้เธอเรียกฉันว่านายท่านไม่ใช่เหรอ! เรียกเดี๋ยวนี้!” ชานซองโทสะลงอย่างรุนแรง

     “นี่มันเรื่องอะไรกัน ทั้งจุนโฮ ทั้งแก.. ชานซอง” นิชคุณที่ฟังอย่างงง ๆ อยู่สักพักก็แสดงตัวขึ้น

     “แกไม่เกี่ยว หุบปากไป ไอ้นรก!”

     “อิจฉาที่เมดของแกมาเล่นละครคู่กับฉันหรือไง? มีฉากเลิฟซีนด้วยนะขอบอก” นิชคุณปะติดปะต่อเรื่องราวอย่างรวดเร็ว เขารู้ถึงรสนิยมของชานซองดีกว่าใคร จึงพูดยั่วโมโหชานซองไปเพราะรู้ดีว่าชานซองจะต้องใช้กำลังกับเขาแน่ ๆ แล้วจากนั้นเขาก็จะสามารถหยุดนิสัยชอบใช้ความรุนแรงของชานซองด้วยกฎระเบียบของมหาวิทยาลัยได้

     เป็นไปตามสิ่งที่นิชคุณคิด ชานซองพุ่งพรวดเข้าชกนิชคุณเต็มแรง แต่ทว่าจุนโฮที่พยายามจะวิ่งมาหยุดชานซอง ได้รับหมัดของชานซองเข้าไปเต็มหน้าแทน

     “โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย...!”

     “จุนโฮ!!!!!!!!!!!!” ทุกคนในที่นั้นยกเว้นชานซองตะโกนเป็นเสียงเดียวกัน

     “หมดกัน จูเลียตของพวกเรา...”

     “หึ เข้ามาแส่ไม่เข้าเรื่องเอง” ชานซองแอบหวั่นในใจเล็กน้อยว่าเมดตัวน้อยของเขาจะเป็นอะไรมากหรือเปล่า แต่ต่อหน้านิชคุณ เขาต้องทำเป็นไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

     “เจ็บมากมั้ยจุนโฮ เดี๋ยวพี่พาไปโรงพยาบาล” นิชคุณเข้าไปพยุงจุนโฮให้ลุกขึ้น

     จุนโฮที่กำลังจุกกับแรงกระแทกอยู่จนพูดไม่ออก ส่ายหน้าบอกนิชคุณกลาย ๆ ว่าเขาจะไม่ไปโรงพยาบาล

     “งั้นเหรอ งั้นเดี๋ยวพี่ส่งเรื่องไปบอกอธิการบดีให้นะ ว่าลูกชายของทำร้ายร่างกายคนอื่น” จุนโฮส่ายหน้าถี่กว่าเดิม

     “จะทำอะไรก็ทำไปสิ” ชานซองพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน

     “ที่ผ่านมานายเที่ยวข่มขู่คนที่โดนทำร้ายตลอด เลยไม่มีใครกล้าฟ้องพ่อนายถึงเรื่องแย่ ๆ ที่นายทำ แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ เพราะคู่กรณีของนายคือฉัน” นิชคุณแสยะยิ้มให้กับคำพูดอันมีชัยของตนเอง

     “.....” ชานซองเงียบไปเพราะความรำคาญ

     “อย่านะครับพี่คุณ..!” หลังจากเงียบอยู่นาน จุนโฮก็ได้พูดขึ้น

     “หือ...?” นิชคุณงุนงงกับสิ่งที่จุนโฮพูดมาก เขาทำสิ่งที่ถูกไม่ใช่เหรอ?

     “ผมไม่อยากให้พี่คุณทำแบบนั้น ขอนะครับ ผมสัญญากับคน ๆ นึงไว้ว่าผมจะดูแลชานซ.. ไม่สิ นายท่านไม่ให้ไปก่อเรื่อง เชื่อใจผมนะครับ” จุนโฮพูดกับนิชคุณอย่างจริงใจจนนิชคุณสัมผัสได้

     “ก็ได้.. เพราะเห็นแก่จุนโฮหรอกนะ ไอ้เด็กเวร” นิชคุณต้องยอมในที่สุด เขารู้สึกเสียใจที่จุนโฮปกป้องคนอย่างชานซองที่ทั้งขู่เข็ญ ทำร้ายตัวเองต่าง ๆ นานาขนาดนั้น

     “เมดงี่เง่า พูดอะไรไม่เข้าหู ไปกับฉันได้แล้ว!” ชานซองเดินไปฉุดจุนโฮให้เดินออกไปด้วยกัน

     “เรื่องวันนี้ ขอโทษทุกคนด้วยนะครับ!” จุนโฮที่โดนลากไปหันกลับมาตะโกนบอกกับกองละคร

     “เอายังไงดีล่ะ ละคร” นิชคุณหันไปถามตัวประกอบข้าง ๆ

     “จุนโฮคงขึ้นแสดงไม่ได้แล้วล่ะ โดนไปซะขนาดนั้น”

     “งั้นต้องรีบหาจูเลียตใหม่ด่วนเลย...!”

     ‘นายสงสัยงั้นเหรอ? งั้นก็ไปหาคำตอบด้วยตัวเองเลยเป็นไง!’

‘ยังไงเหรอ?’

‘อยากรู้ก็ตามไปแอบดูสิ ว่า 2 คนนั้นทำอะไร ทีนี้นายก็จะได้หายข้องใจไง จะมามัวสงสัยอยู่แบบนี้เดี๋ยวก็มโนแจ่ม ฟุ้งซ่านคนเดียวอีก’

นั่นคือแผนของนิชคุณที่บอกให้มินจุนตามไปสะกดรอยแทคยอนและยุนอา ในตอนนี้เขากำลังเดินตามทั้งสองคนห่าง ๆ ในย่านการค้ากลางคืนแห่งหนึ่ง สถานที่ที่ทั้งสองมุ่งไป มินจุนคาดว่าน่าจะเป็นภัตตาคารราคาแพงที่เขาไม่มีปัญญาแม้แต่จะเหยียบเข้าไป

และก็เป็นอย่างที่เขาคิด ทั้งคู่เดินเข้าไปในภัตตาคารหรูหราที่มีที่นั่งอยู่ด้านนอก รับลม รับบรรยากาศ แสงดาว แสงเดือนอย่างชัดเจน โชคดีนัก ที่นั่งที่แทคยอนเลือกนั่งนั้นเป็นจุดที่มินจุนสามารถแอบดูได้ง่าย

ทั้งสองคนเริ่มสั่งอาหารและหันหน้าพูดคุยกันด้วยสีหน้าจริงจังเอาเสียมาก ๆ จนมินจุนสงสัยมากกว่าเดิม จึงค่อย ๆ ขยับเข้าไปใกล้ ๆ และซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้ข้างจนพอจะได้ยินบทสนทนา

“แล้วจะทำยังไงดีละคะพี่แทค ถ้าไม่เอาออก ฉันจะไม่มีโอกาสเรียนต่อเลยนะคะ” ยุนอาพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดปนสะอึกสะอื้น

“แต่ถ้าเธอเอาเด็กออก นั่นคือเธอฆ่าคนนะ...” แทคยอนค้านขึ้นมา

“แล้วพี่จะให้ฉันทำยังไง! ฉันไม่มีทางเลือก ฉันอยากเรียนต่อ!”

“เดี๋ยวพี่จะดูแลเธอเองยุนอา”

มินจุนคิดว่าเขาไม่ได้ฟังผิดไป ผู้หญิงคนนั้นท้อง และแทคยอนจะรับผิดชอบยุนอา

‘หมายความว่า... แทคยอนคือพ่อของเด็กน่ะสิ!?’

- TO BE CONTINUE -

.

.

.

.

.

.

.

-      TALK –

มีความดองนานฉิบหาย ฮรือออ เราขอโทษษษ เราไม่กล้าแต่งฟิคต่อหน้ารูมเมทอะ เราเขิน 55555555 แต่พอรูมเมทเรากลับ เราก็ต่อเรื่องทันทีเลยนะ ไม่ได้หายไปไหน >< เอาล่ะ ทีนี้เนื้อเรื่องก็เข้มข้นขึ้นทุกที บทสรุปจะเป็นอย่างไรน๊า? ใครอยากแหก อยากบ่น อยากด่าว่าทำไมมันไม่อัพสักทีวะ ขอเชิญที่ #ficimyourmancnn ได้เลยค่า ^^

อ้อ อย่าลืมนะ มีกิจกรรมอยู่ตอนนี้

แจกสมุดพี่คิม และอีกมากมายที่ไม่ได้สแกน แถ่นแท้นนน!!

กติกามีดังนี้นะคะ สำหรับคนที่ต้องการร่วมสนุก

1. ตอบคำถามต่อไปนี้

- พี่คิมทำละครเวทีเรื่องอะไร

- (อ้างอิงจากเหตุการณ์ก่อนจะเปลี่ยนตัวแสดง) ใครแสดงเป็นตัวเอกบ้าง

- (อ้างอิงจากตอนที่ IX) ชานซองอยู่ที่ไหน

2. ให้ตอบในทวิตเตอร์ค่ะ โดยจะต้องติด Hashtag #ficimyourmancnn

3. ถ้าคำตอบของท่านยาวเกิน 140 ตัวอักษร

อนุญาตให้เขียนประกอบได้ว่ายังตอบไม่จบ เช่น (1) (2) (มีต่อ) เป็นต้น

โดยทุกทวิตที่ตอบจะต้องใส่ Hashtag ตามข้อ 2.

4. ถ้ามีคนตอบถูกหลายคนจะทำการสุ่มผู้โชคดีค่ะ

5. จริง ๆ คำถามค่อนข้างง่ายสำหรับคนที่อ่านฟิคเรานะคะ 555555555

มันไม่ค่อยต่างกับสุ่มเฉย ๆ เท่าไร แต่ที่จัดนี่คืออยากให้เฉพาะคนที่อ่านจริง ๆ ค่ะ

6. ถ้าทำผิดกติกา เช่นตอบตรงอื่น/ลืมติด Hashtag จะไม่รับคำตอบนะคะ

7. หมดเขตเมื่อลง CHAPTER XII ค่ะ (ซึ่งเมื่อไรก็ไม่รู้ 555555)