[2PM] CNN : I'M YOUR MAN

ลำดับตอนที่ #10 : CHAPTER VIII

- VIII –

          “ก..ก็ได้! ฉันขอโทษที่พูดไปแบบนั้น พอใจนายหรือยัง!” มินจุนลดทิฐิของตัวเองลงแล้วขอโทษแทคยอน เขารู้สึกต้องการแทคยอนคนเดิมกลับมาจริง ๆ ตอนนี้น้ำตาของมินจุนมันไหลออกมาแล้ว เขาพยายามเบนหน้าหนีแล้วเช็ดน้ำตาเพื่อไม่ให้แทคยอนรู้ว่าเขาร้องไห้

          “คุณทำแบบนี้ คุณต้องการอะไร...? คิมมินจุน”

          ...ก็ต้องการนายคนเดิมกลับมาไงเล่า…

          ได้แต่เพียงคิด คิมมินจุนไม่กล้าจะเอ่ยปากออกไปเช่นนั้นหรอก

          “ฉ...ฉัน...ฉัน...”

          “ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรแล้ว คุณกลับไปซะ ผมจะไปทำธุระให้นิชคุณคนเดียว”

          “ด..เดี๋ยวสิ!” มินจุนพยายามที่รั้งแทคยอนไว้

          “อะไรอีกครับคุณ....” แทคยอนทำสายตารำคาญส่งมาให้อีกคน

          “ฉ..ฉันข..ขอโทษที่พูดใส่นายแรงขนาดนั้น” มินจุนหลับตาปี๋แล้วคุกเข่าลง ทำให้แทคยอนตกใจอย่างมาก

          “นี่คุณ! อย่ามานั่งแบบนี้ ลุกขึ้นเร็ว” แทคยอนรีบพยุงตัวมินจุนขึ้นมา

          “ไม่! จนกว่านายจะเลิกเย็นชาแบบนี้!” คนตัวเล็กกว่ายืนกรานที่จะคุกเข่าต่อ

          แทคยอนเห็นความดื้อรั้นของมินจุนก็เลยตัดสินใจอุ้มอีกคนขึ้นมาแนบอกด้วยท่าเจ้าสาว(อธิบายคำนี้เผื่อมีคนไม่เข้าใจนะคะ 55555555555555) พลางคิดในใจว่าเขาไม่ควรจะทำตัวแบบเดิมกับมินจุนอีกแล้ว เขาจะเย็นชาแบบนี้แหละ อีกคนน่ะใจร้าย ทำร้ายจิตใจเขาตลอด แต่เขาก็ไม่เคยเอ่ยออกมา เขาจะเลิกลัลลาแล้ว ถือว่าเป็นการเอาคืนแล้วกัน แทคยอนนึกสนุก

          “น..นี่! น..นาย จะทำอะไร ปล่อยฉันลงนะ!” คนตัวเล็กกว่าโวยวายทันที

          “ถ้าคุณไม่หยุดโวยวาย...”

          “นายจะทำไม!” แต่คนตัวสูงยังพูดไม่ทันจบ มินจุนก็สวนขึ้นมาทันที

          “ก็จะทำแบบนี้ไง...”

          พูดจบประโยค แทคยอนก็โน้มหน้าประกบริมฝีปากหนาลงบนริมฝีปากบางทันที มินจุนพยายามขัดขืนโดยการผลักแต่แรงของเขาไม่อาจสู้คนที่อุ้มเขาอยู่ได้เลยออก เลยได้แต่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดนั้น

          “อ..อื้อออ...อออ..”

           มินจุนหลับตาปี๋และพยายามที่จะผลักไสแทคยอนออก แต่คนตัวสูงใช้ทักษะอันเชี่ยวชาญสอดลิ้นหนาเข้าไปในโปรงปากบางจนมินจุนรู้สึกได้ถึงความหวานและเริ่มเคลิ้มไปกับมัน ร่างโปร่งเลิกขัดขืนอย่างลืมตัว

          เป็นเวลานานกว่าทั้งคู่จะถอนริมฝีปากออกจากกัน มินจุนสังเกตว่าหน้าของแทคยอนแดงไปถึงใบหูแล้วและแทคยอนเองก็คงรู้สึกได้ว่าใบหน้าของมินจุนร้อนผ่าวเช่นเดียวกัน

          “ม...มองบ้าอะไร” คนที่โดนอุ้มอยู่แหวขึ้นมาอย่างอาย ๆ ความรู้สึกสับสนในตัวมินจุนเริ่มก่อตัวขึ้นมาอีกครั้ง ไม่รู้ทำไมตอนนี้มันถึงได้เหลือแต่ความรู้สึกดีกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ แม้ว่าเขายืนกรานจะโนเลิฟก็ตาม หรือว่าแทคยอนจะเป็นคนที่เข้ามาแก้คำสาปโนเลิฟนี้กันนะ...

          คำสาปโนเลิฟก็คือการขังตัวเองไว้ในห้วงแห่งความโดดเดี่ยว มินจุนผิดหวังกับความรักมามากมายและเขาก็ไม่ต้องการที่จะทำให้ตัวเองจมลงไปกับห้วงแห่งความโศกเศร้าเช่นนั้นอีกจึงได้สัญญากับตัวเองว่าจะไม่มีความรัก... จนกว่าเขาจะเจอคนพรหมลิขิตส่งมาเสียที

          แต่เดี๋ยวก่อนสิ แทคยอนเป็นผู้ชาย... แต่ทำไมเขากลับไม่รังเกียจจูบเมื่อสักครู่กันล่ะ ช่างน่าแปลก หรือว่าจริง ๆ เขาอาจจะไม่ได้เกลียดความสัมพันธ์ชายรักชาย แต่อาจจะเกลียดแค่เกย์รูมเมทเก่าคนนั้นที่ทำให้เขารู้สึกแย่ก็เป็นได้...

          “คุณก็มองผมเหมือนกันนั่นแหละ มองอะไรครับ?” แทคยอนตอบกลับหน้านิ่งพลางเอาหน้าไปซุกแก้มของอีกคน

          “อ..ไอ้บ้า! ทำอะไรน่ะ! ล...แล้วนี่จะปล่อยฉันลงได้รึยัง!?” มินจุนปัดหน้าแทคยอนออกก่อนจะโวยวายออกมาแก้เขิน

          “อืม แล้วเรื่องธุระที่นิชคุณไหว้วานมา ผมจะไปทำคนเดียว คุณกลับไปพักผ่อนซะ” แทคยอนวางคนตัวเล็กกว่าลง แล้วเดินไปโบกรถประจำทางของมหาลัยที่ผ่านมาพอดี

          วันนี้มินจุนพบเจอกับอารมณ์หลายแบบ ทั้งน้อยใจที่แทคยอนเย็นชาใส่ในตอนแรก ทั้งรู้สึกมีความสุขที่แทคยอนมาทำแบบนี้ด้วย ถ้าถามความเป็นเหตุเป็นผลเกี่ยวกับหัวใจของเขาว่าทำไมมันแปรปรวนเช่นนี้ เขาไม่สามารถตอบอะไรได้เลยจริง ๆ

          .

          .

          .

หน้าห้องพักแทคยอน

          มินจุนใช้เวลากับตัวเองในห้วงความคิดว่าเขาควรจะเคาะประตูเรียกแทคยอนดีหรือไม่ ส่วนเหตุผลน่ะหรือ? ก็เพราะฝักบัวที่ห้องเขาน้ำไม่ไหลน่ะสิ แต่เหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้กลับทำให้เขาไม่กล้าที่จะเคาะประตูห้องเข้าไป

          แต่แล้วมินจุนก็ไม่ต้องคิดมากอีกต่อไป เมื่อแทคยอนเปิดประตูออกมาทำท่าเหมือนจะออกไปข้างนอก คนตัวสูงทำหน้าแปลกใจ

          “คุณมายืนทำอะไรหน้าห้องผม?”

          “ค..คือ น้ำที่ห้องฉันมันไม่ไหล...”

          แทคยอนได้ยินร่างโปร่งพูดขึ้นมาดังนั้นก็ทราบได้ถึงความต้องการของอีกคนทันที

          “ก็รอมันไหลสิคุณ ไม่อาบก็ไม่ตายหรอก ผมไม่ให้คุณอาบที่ห้องผม” จริง ๆ ใจเขาก็อยากจะให้มินจุนมารบกวนนะ แต่เขาก็อยากเอาคืนคนตัวเล็กกว่าบ้าง

          มินจุนอึ้งไปกับคำพูดของแทคยอนสักครู่

          “นี่ ทำไมยังไม่เลิกเย็นชาอีกล่ะ ให้จ..จูบก็ให้แล้ว” คนตัวเล็กเอ่ยคำว่าจูบด้วยเสียงอันเบาเพราะความอายพลางก้มหน้างุด และกิริยาแบบนั้นทำให้แทคยอนเกิดอยากจะแกล้งต่อขึ้นมา...

          “คุณคิดว่าแค่นั้นมันพอกับที่คุณทำกับผมหรือไง?”

          “แล้วต้องทำยังไงเล่า!” มินจุนเริ่มหัวเสีย ไอ้แมวบ้านี่ต้องการอะไรจากเขามากมายกัน

          แทคยอนส่ายหน้าก่อนจะเดินออกไป

          “ไอ้บ้า! ใจร้ายจริง ๆ แค่ขออาบน้ำที่ห้องแค่นี้ก็ไม่ได้” มินจุนบ่นกับตัวเองก่อนสายตาอันแหลมคมจะสอดส่องไปเห็นประตูห้องของแทคยอนที่ไม่ได้ล็อก พลางเกิดความคิดบางอย่างขึ้นมาในหัว

          ‘แทคยอนไปข้างนอกแล้ว ถ้าเขาจะอาบที่นี่ แทคยอนก็ไม่รู้หรอก’

          ไวกว่าความคิด มินจุนรีบไปเตรียมเสื้อผ้าและอุปกรณ์อาบน้ำออกมาจากห้องตัวเองแล้วแจ้นเข้าไปในห้องของแทคยอนเพื่ออาบน้ำอย่างสบายใจ ก่อนที่จะ..

          “เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!”

           งูมีพิษขนาดค่อนข้างใหญ่และลำตัวยาวอยู่ในห้องน้ำ เมื่อมินจุนเห็นมันก็รีบหนีออกมาจากห้องน้ำแล้วก็พบว่าตัวเองวิ่งไปชนแทคยอนที่กำลังกลับเข้ามาพอดี

          “นี่คุณ! เข้ามาได้ยังไง!”

          “จะยังไงก็ช่างเถอะ เอามันออกไปจากห้องน้ำที!” ตอนนี้ความรู้สึกผิดที่แอบเข้าห้องของแทคยอนไม่ได้อยู่ในหัวของมินจุนเลย เขาให้ความสนใจกับงูเป็นอันดับแรก และเพราะเขารู้สึกตกใจกลัว ทำให้เผลอกระโดดเข้าไปกอดอีกคนแน่นโดยไม่ได้ตั้งใจ

          แทคยอนส่ายหัวอย่างเหนื่อยหน่ายแล้วแกะมือมินจุนออกจากเอวตัวเอง ก่อนจะจัดการกับงูตัวดังกล่าวให้เรียบร้อย

          “ผมบอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ให้อาบที่ห้องผม” แทคยอนพูดกับคนตัวเล็กกว่าด้วยสีหน้าจริงจัง

          “ช่วงนี้หน้าฝน พวกสัตว์อันตรายมันจะเข้ามาประจำอยู่แล้ว ที่ผมออกไปข้างนอกก็จะไปหาท่อนเหล็กมาจัดการกับมันนี่แหละ ผมห้ามอะไรคุณเคยฟังบ้างไหม? ถ้าคุณเป็นอะไรไป ผมจะทำยังไง หืม?” แทคยอนรัวมาเป็นชุดด้วยความเป็นห่วง

          “ก..ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะ ว่ามีงูน่ะ!” มินจุนเถียงเก้ ๆ กัง ๆ เขาไม่คิดว่าที่แทคยอนห้ามจะเป็นการหวังดีเลย เขาคิดเพียงแค่ว่าอีกคนกำลังทำตัวใจร้ายใส่เขาเท่านั้น

          “ผมเตือนอะไรหัดฟังบ้างครับ คุณคิมมินจุน” แทคยอนกระแทกเสียงพลางทำหน้าหงุดหงิดใส่มินจุน

          “เรื่องแค่นี้ทำไมต้องดุด้วย!” มินจุนทำหน้าย่นเชิงไม่พอใจเล็กน้อย

          “ถ้าคุณโดนงูกัดตายนี่ไม่ใช่เรื่องแค่นี้นะครับ” แทคยอนยังคงดุอีกคนอยู่ ก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาใกล้คนตัวเล็กอย่างจงใจแกล้ง

          “ป..เป็นห่วงรึไง..” มินจุนยิงคำถามที่ไม่คาดฝันขึ้นมา

          “...”

          “...”

          “ก..ก็ผมเป็นอาจารย์ประจำหอ ม..มีหน้าที่ดูแลพวกคุณอยู่แล้ว” แทคยอนตอบอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ความจริงเขาก็เป็นห่วงคนตัวเล็กกว่านั่นล่ะ แต่ไม่อยากให้ได้ใจเกินไป ขอปากไม่ตรงกับใจก่อนแล้วกัน

          “งั้นเหรอ..” มินจุนแสดงสีหน้าผิดหวังออกมาโต้ง ๆ แทคยอนสังเกตเห็นดังนั้นจึงพยายามยิงคำถามกลับให้อีกคนเป็นฝ่ายอึดอัดบ้าง

          “หรือว่าคุณอยากให้ผมเป็นห่วง? ไม่รำคาญผมแล้วหรือไง?” โดนยิงคำถามแทงใจขนาดนี้ มินจุนก็ได้แต่ก้มหน้าเงียบนิ่งแทนคำตอบ

          “ไม่ตอบ?”

          แทคยอนจับปลายคางของมินจุนขึ้น บังคับให้สบตากับตัวเอง แต่มินจุนก็ปัดแขนของคนตัวสูงออก

          แทคยอนเห็นคนตัวเล็กเอามือมาปัดแขนตัวเองออกจึงใช้โอกาสนั้นจับแขนขวาของมินจุนไว้

          “ปล่อยนะ!” มินจุนพยายามใช้มือข้างซ้ายของตนที่ยังว่างอยู่แกะมือแทคยอนออกจากแขนตัวเอง แต่ไม่เป็นผล ซ้ำร้าย แทคยอนกลับใช้มือข้างที่จับแขนขวาของเขาไว้ จับแขนข้างซ้ายของเขาอีก ทำให้ตอนนี้มินจุนอยู่ในสภาพที่เหมือนกับโดนมัดมือไว้ด้านหน้า

          “ถ้าไม่ตอบก็ไม่ปล่อย” แทคยอนยื่นหน้าเข้ามาใกล้มินจุนเพื่อเป็นการกดดัน

          มินจุนได้แต่รู้สึกหน้าร้อนผ่าวอยู่อย่างนั้น ไม่กล้าที่จะเอ่ยสิ่งที่คิดออกมา

          “ดูเหมือนจะไม่ตอบจริง ๆ สินะ? ชอบล้อเล่นกับความรู้สึกของผมจังนะคุณ นิสัยไม่ดี” แทคยอนยังคงดุอยู่

          “คนนิสัยไม่ดีต้องโดนทำโทษ...” แทคยอนพูดขึ้นมาต่อ พลางแสยะยิ้มร้ายใส่ร่างโปร่งที่ตัวเองกำลังจับแขนเอาไว้อยู่

          “ท..ทำโทษบ้าอะไร ย..อย่านะ! ฮ..ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” มินจุนยังพูดไม่ทันจบคำ แทคยอนก็ผลักมินจุนลงบนเตียงขนาดควีนไซส์ในห้องตัวเอง จากนั้นก็ขึ้นคร่อม เขาจับแขนของมินจุนเอาไว้เหนือหัวเพื่อตรึงไว้ แล้วใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่จี้เข้าไปตรงเอวของคนตัวเล็กกว่า

          มินจุนดิ้นพรวดด้วยความบ้าจี้ เขาน่ะบ้าจี้สุด ๆ เลย ว่าแต่ไอ้เจ้าแมวบ้านี่มันรู้ได้ยังไง!?

          “ถ้าไม่ตอบคำถามของผม ผมอาจจะจี้คุณจนกว่าจะขาดอากาศหายใจตายเลยนะ...” แทคยอนขู่

          “ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แฮ่ก ๆ ฉันรู้ ฮ่า ๆๆๆๆ ว่านายไม่กล้า ฮ่า ๆๆๆๆ ฆ่าฉันหรอก ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆ โอ้ย! หยุดนะ!!” มินจุนทั้งหัวเราะทั้งรู้สึกเหนื่อยทั้งตะโกนทั้งตะกายจะดิ้นให้หลุดจากมือของคนตัวสูง

          “ก็ไม่แน่...” แทคยอนจับจุดจั๊กจี้มินจุนได้ จึงจัดหนักสำหรับคนตัวเล็กกว่าผู้แสนซึนคนนี้

          “ย..อย่านะ! ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อ๊ะ! ต..ตรงนั้น!  อย่านะ!!!!! ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” มินจุนดิ้นพรวดพราดในอ้อมกอดของแทคยอน

          “ยังไม่ตอบอีกเหรอ...”

.

.

.

 - TO BE CONฯ –

.

.

.

TALK

ตอนนี้ทำชานนูนอหายค่ะ ใครเก็บได้ช่วยบอกที 555555555555555

อารมณ์โดนพี่ว้ากมาจากมหาลัยค่ะ

เลยแอบใส่ความ sm ลงไปในคู่แทคเคย์ที่กำลังแต่งค้างอยู่นิดหน่อย(?)

ตอนนี้แต่งนานชิบหายค่ะ ไม่มีเวลาเลย

ตอนนี้ก็ 20.38 น. ค่ะ พรุ่งนี้ตื่นตี 2 ไปรับน้องค่ะ

รีดพลังงานชิบหายเลยค่ะ

ไม่มีเวลาตรวจฉากที่เขียนวกไปวนมา ใช้คำไม่รู้เรื่อง/ภาษา ฯลฯ ด้วยค่ะ ยุ่งมาก ๆ

เอ้อ จะฝากถึงรีดเดอร์ที่ติดตามเรื่องนี้นะคะ

ต่อให้คุณจะเงาหรือไม่เงาก็ตาม

คือจะบอกว่า จะได้มีอีเว้นท์วาดสมุดแจกคนที่ติดตามฟิคเราแน่ ๆ ค่ะ

โดยจะอาจจะให้เล่าฉากที่ชอบในเรื่อง/รีเควสฉาก/เขียนคำแนะนำ

สำหรับฟิคเราค่ะ

แต่ยังไม่แน่นอนนะคะ อันนี้คือที่คิดไว้คร่าว ๆ

แต่มีมาแจกแน่นอน เราใจดีมาก อิ๊อิ๊

ขอตัวไปนอนก่อนค่ะ เดี๋ยวไม่ตื่น บัยยยยยส์

© themy butter