คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ฉันไม่มีวันหลงเสน่ห์นายแน่!!
“อ้าวว เฮ้ย! ใจเย็นสิวะ ไอบ้านี่ จะแหกปากทำบ้าอะไร!” ว่าแล้วก็ตบหัวไอคนบ้าที่ยืนอยู่ตรงหน้าไปแรงๆทีนึง
“โอ้ย! เจ็บนะเว้ย” ร่างสูงที่เอามือกุมหัวท่าทางดูเด็กๆนั่น ไม่ได้เข้ากับหน้าตาเอาซะเล้ยยย!
“เออ เรื่องของแก แต่ที่แกตะโกนอะไม่กลัวว่าแจจุงจะได้ยินหรือไง ห๊ะ!”
“เออว่ะ เออๆโทดๆ ลืมไปเลย” ยูซอนมองยุนโฮอย่างปลงๆ เป็นอย่างงี้ทุกที นิสัยบ้าๆเนี่ย รู้แล้วว ทำไมมันถึงไม่มีแฟน หึหึ
“เออ...แล้วสรุป..เรื่องแจจุงอะ ทำไมแกถึงไม่บอกฉัน” ว่าแล้วก็ตีสีหน้ากลับมาเคร่งเครียดเหมือนเดิม ดวงตาคมตะหวัดมองเพื่อน
รักที่อยู่ข้างๆอย่างคาดคั้น
“ก็...ฉันเห็นแจจุงสวยดีอะ...ฮ่าๆ...ถึงอย่างงั้นก็เถอะ...แต่ยังไงแกก็ถูกใจไม่ใช่หรอไง” ประโยคหลังลากเสียงสูง แล้วมองคนตรงหน้าที่ หน้าออกจะแดงๆไป ซึ่งก็ไม่เข้ากับหน้าตาของมันเหมือนเดิม ฮ่าๆๆ
“ไอบ้า! เออ ถึงงั้นก็เหอะ แต่ยังไงแจจุงก็เป็นผู้ชายนะเว้ย” ท่าทางเขินอายในตอนแรก หายไปแล้วกลายเป็นเคร่งเครียดเหมือน เดิม....ไม่ได้เป็นเกย์นะโว้ยยยย!!...ไม่ได้เป็นแบบแกด้วย ไอไก่บ้า!
“เออ แล้วสวยมั้ยล่ะ” ยูซอนถามแล้วมองยุนโฮด้วยสายตาเบื่อๆ
“แต่ฉันไม่ใช่เกย์นะโว้ย!” ไอบ้าเอ้ยย!
“เออ แล้วฉันจะคอยดู....ว่าแกจะหลงเสน่ห์แจจุงมั้ย” พูดแล้วก็หันหลังเดินกลับเข้าไปในร้านทันที ทิ้งให้ยุนโฮ ยืนคิดกับคำพูดของยูซอนต่อไป
“หึ! ฉันไม่ใช่เกย์.....แล้วฉันจะไปหลงเสน่ห์แจจุงได้ไงล่ะ ฮ่าๆๆ” ร่างสูงพูดกับตัวเอง ก่อนจะเดินตามยูซอนเข้าไปข้างใน
ทางด้านแจจุงและจุนซู
“นี่แจจุง ฉันว่าพวกนั้นเขาออกไปนานจังอะ” จุนซูถามร่างบางอีกคนที่เอาแต่สั่งนู่นสั่งนี่ จนไม่รู้ว่าจะกินหมดมั้ยเนี่ย......แจจุงหันมาทางจุนซูก่อนจะพยักหน้า แล้วหันหน้าไปทางพนักงานอีกครั้ง
“แค่นี้ก่อนแล้วกันครับ” ร่างบางพูดพลางส่งยิ้มหวานไปให้ ทำเอาพนักงานชายคนนั้นถึงกับสะอึก แล้วรีบเดินออกไปทันที
“นี่แจจุง นายอย่าไปยิ้มหวานๆให้ใครสิ...ใครเขาก็หลงเสนห์นายกันหมดแล้วนะ” จุนซูพูดแล้วตบไหล่ร่างบางเบาๆ
“ฮ่าๆ จะบ้าหรอจุนซู ใครเขาจะมาหลงเสน่ห์ฉันกันล่ะ” แจจุงว่าแล้วยิ้มจนตาหยี
“เยอะแยะ” จุนซูพูดแล้วชี้ไปทางผู้ชายที่นั่งโต๊ะข้างๆกัน “คนนั้นไง เมื่อกี้พอเขาเห็นนายยิ้มก็จ้องนายใหญ่เลยนะ” จุนซูพูดแล้วหันมามองแจจุง ร่างบางหันไปมองตามมือที่จุนซูชี้ ก็เห็นผู้ชายคนนึงกำลังมองเขาด้วยสายตาหยาดเยิ้ม ทำเอาแจจุงถึงกับขนลุกเลยทีเดียว พอชายคนนั้นเห็นว่าแจจุงหันมามองก็รีบหันหน้ากลับมาที่โต๊ะอย่างเดิม
“บรื๋ออ!! น่ากลัวอ่า จุนซู” แจจุงเอามือลูบแขนเบาๆอย่างจนลุก
“ฮ่าๆๆ เห็นมั้ยบอกแล้ว...เออ...ว่าแต่ สองคนนั้นไปนานแล้วนะ ยังไม่กลับมาอีกอะ” จุนซูพูดแล้วชะโงกหน้าออกไปมองข้างนอก
“เออ นานชะมัดเลยอ่า” ตาโตหวานมองออกไปข้างนอกร้าน
“อาหารที่สั่งได้แล้วครับ” พนักงานชายคนเดิมกับที่แจจุงสั่งในตอนแรก เดินเข้ามาแล้วพูดอย่างสุภาพ พลางจ้องร่างบางที่มองออกไปข้างนอกอย่างสนใจ
แจจุงหันมาตามเสียง รอยยิ้มกว้างปรากฎขึ้นบนในหน้า ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับเมื่อเห็นอาหารมากมายที่ถูกจัดเรียงอยู่บนโต๊ะ
ท่าทางแบบนั้นของแจจุง ทำเอาพนักงานหนุ่มต้องยิ้มตามอย่างเอ็นดู....คนอะไร ทำไมน่ารักอย่างงี้...
“ขอบคุณนะครับ” แจจุงเงยหน้าจากอาหารมากมาย ขึ้นมาขอบคุณพนักงานหนุ่มอีกครั้ง ก่อนรอยยิ้มกว้างจะปรากฎให้คนตรงหน้าอีกครั้ง แล้วก้มหน้าไปกินอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย ไม่สนใจพนักงานคนนั้น และ จุนซูอีกต่อไป
“นี่แจจุง ใจเย็นๆสิ ค่อยๆกิน รอพวกยูซอนด้วย” จุนซูมองท่าทางของแจจุงอย่างขำๆ แล้วก็ต้องยิ้มกว้างเมื่อหันไปเห็นร่างสูงสองคนกำลังเดินตรงมาที่โต๊ะของพวกเขา
“พวกนั้นมาแล้ว แจจุง” ร่างบางเงยหน้าจากอาหารแล้วมองไปทางที่จุนซูชี้ เมื่อเห็นยูซอนเดินมาพร้อมกับยุนโฮ ก็ส่งยิ้มไปให้นิดๆ ก่อนจะก้มลงกินอาหารตรงหน้าอีกครั้ง
“ทำไมไปนานจังอ่า ยูซอน” จุนซูรีบถามทันทีที่ยูซอนและยุนโฮได้นั่งลงบนเก้าอี้เรียบร้อยแล้ว แต่ร่างสูงกลับไม่ยอมตอบแต่มองไปทางอาหารมากมายที่วางเรียงกันอยู่บนโต๊ะแทน
“อาหารพวกนี้ ใครเป็นคนสั่งน่ะ” นิ้วชี้ไปที่อาหารมากมายที่อยู่บนโต๊ะอย่างประหลาดใจ ซึ่งดูเหมือนว่า ยุนโฮเองก็สงสัยอยู่เช่นกัน
“ฉันเองง” น้ำเสียงสดใสดังขึ้นมาจากร่างบางอีกคนที่นั่งกินอยู่ ก่อนรอยยิ้มกว้างจะปรากฎขึ้น แต่ในมือของแจจุงก็ยังมาอาหารที่ตัดใส่ช้อนเตรียมกินเอาไว้แล้ว
“กินสิๆ อร่อยน้า” ร่างบางว่าแล้วตักอาหารในห้องเขาปากไป
“อื้มมม! อร่อยจริงๆเล้ยย!!” รอยยิ้มปรากฎขึ้นอีกครั้ง เมื่อกินอาหารในช้อนไป
จุนซูกับยูซอนเมื่อเห็นท่าทางของแจจุงแบบนั้น ก็ขำๆกับท่าทางเด็กๆแบบนั้น ก็ชักจะสนใจอาหารตรงหน้าบ้างแล้ว
พอร่างบางเห็นว่าจุนซูและยูซอนเริ่มกินแล้ว ก็ยิ้มกว้างทันที แต่รอยยิ้มก็ต้องหุบลงเมื่อหันไปเห็นยุนโฮที่ทำท่าราวกับคิดหนักอะไรสักอย่าง ไม่ยอมกินอาหารที่เขาบอกไป จึงสะกิดไปที่แขนของยุนโฮเบาๆ
“นี่...นี่...ยุนโฮ กินสิ อร่อยมากๆเลยนะ” ยุนโฮสะดุ้งเล็กน้อย แล้วเงยหน้าขึ้นมาพบกับดวงตากลมโตของคนตรงหน้าที่มองมาทางเขา อย่างอ้อนๆ ทำเอายุนโฮถึงกับสะอึกไปเลยทีเดียว
“อะ...อืมๆ...”ยุนโฮตอบแล้วรีบก้มหน้าหลบสายตาของแจจุงทันที โดยแกล้งทำเป็นตักอาหารตรงหน้าขึ้นมากิน เมื่อเห็นว่ายุนโฮนั้นเริ่มกินแล้ว แจจุงก็ยิ้มกว้างอีกครั้งก่อนจะก้มลงไปกินอาหารในจานต่อไป ร่างสูงเหล่มองเมื่อเห็นว่าแจจุงก้มลงไปกินต่อแล้วก็ถอนหายใจเบาๆ
....ฉันไม่มีวันหลงเสน่ห์นายแน่ คิมแจจุง....
ความคิดเห็น