FIC snsd [Yuri] where is the end?? [Jeny]

ลำดับตอนที่ #5 : แอบได้ยิน

 1 อาทิตย์ผ่านไป

อ๊าาาาาาา
มาถึงวันเสาร์ซะที จะนอนอยู่บ้านสบายใจเชิบบบบ ^o^


ติ๊ดๆๆ
เสียงโทรศัพท์บนหัวเตียงดังขึ้น ฉันที่นอนตีพุงอยู่บนเตียงจึงเอือมมือไปหยิบมันขึ้นมาดู
'ซึงยอน'
"จ๋าาาา ที่รัก" ฉันกรอกเสียงหวานๆลงไป ก็คราวที่แล้วที่ไม่ได้รับโทรศัพท์เธอน่ะซิ วันต่อมาโดนซึงยอนบ่นจนหูแทบหลุดออกมาเต้นลีลาศต่อหน้าต่อตาเลยแหละ
"ออกมานอกห้องหน่อยซิ"
เอ๊ะ ทำไมต้องออกด้วยล่ะ
"ทำไมอ่าาา" ฉันยังนอนเกลือกกลิ้งไปบนที่นอนไม่ยอมลุกไปไหน
"ก็......มาเถอะน่ะๆๆ"
"ก็ได้ๆๆ จะออกไปข้างนอกเดียวนี้แหละ"
ตื๊ด
ฉันกดวางสายซึงยอนก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง

แกร๊กๆ
ฉันเปิดประตูออกไป
"เหวอ!!!!!"
ร่างกายของฉันถูกกระแทกจนเซล้มลงไปนั่งกับพื้น 
"ซึงยอน!!"
อ้อ ก็ว่าแล้วทำไมล้ม ก็ซึงยอนน่ะซิเล่นกระโดดเข้าใส่ฉันทั้งตัว ตอนนี้เราเลยอยู่ในสภาพกอดกันอยู่บนพื้นนั้นแหละ
"เซอร์ไพรค่ะ" ซึงยอนพูดก่อนจะยิ้มแผล่ที่แกล้งทำให้ฉันล้มไม่เป็นท่าได้
"ยัยเด็กบ้า"
ฉันหัวเราะเบาๆ เธอยิ้มแก้มปริแต่ก็ยังไม่ยอมลุกไปไหน
"ไม่ลุกหรือไง หนักน่ะเนี่ย" ฉันบ่นอุบอิบ 
"เช๊อะ" อ้าว ไหงทำหน้างอลไปแล้วล่ะ
ซึงยอนลุกออกจากตัวฉันก่อนจะไปนั่งบนโซฟาแล้วเชิ่ดหน้าไปทางอื่น
ฉันค่อยๆลุกขึ้นจากพื้น แล้วนั่งลงข้างๆ
อยู่ใกล้กันขนาดนี้ก็ยังไม่ยอมหันมามองหน้าอีกเหรอเนี่ย
ซึงยอนที่ตอนนี้ยังคงเชิ่ดหน้าใส่ฉันอย่างไม่ยอมลดละ พูดขึ้นเสียงแข็ง
"มานั่งข้างๆกันทำไมล่ะ ไม่อยากอยู่ใกล้กันไม่ใช่เหรอ"
อ้าว ไหงเป็นงั้นล่ะ ไอ้ที่บอกให้ลุกขึ้นน่ะมันมีเหตุผลน่ะ
ฉันเอามือยกขึ้นจับใบหน้าของซึงยอนให้หันมาทางฉันก่อนจะค่อยๆบรรจงจูบริมฝีปากบางนั้นเบาๆ
"อื้ออออ" เธอครางออกมาเล็กน้อย เรียกรอยยิ้มฉันได้เป็นอย่างดี
ฉันค่อยๆถอนจูบออกมาก่อนจะมองหน้าซึงยอน
"ไอ้ที่ให้ลุกน่ะ เพราะว่าจะได้ทำ'แบบนี้'ให้ถนัดๆหน่อยยังไงเล่า"
เอ้าก็มันจริงนิ จูบบนพื้นมันโรแมนติกซะทีไหนเล่า
"บ้า" ซึงยอนหน้าแดงระเรื่อ 
ฉันจึงเข้าใกล้เธออีกนิดก่อนจะกอดเบา 
ซึงยอนซุกหน้าเข้ากับอกของฉัน
"ขอกุญแจห้องหน่อยซิ"
"จะเอาไปทำไม" ฉันถามงงๆ ที่อยู่ดีๆก็พูดขึ้นมาซะเฉยๆ
"เพื่อ...มาอีกไง" เธอเงยหน้ามองฉันก่อนจะยิ้มแป้น
ฉันก้มลงกัดเบาๆไปที่จมูกของเธอนิดนึงก่อนจะลุกออกไปหยิบกุญแจสำรองห้องฉันมาให้





YURI

"ฮัลโลว ไอ้ทิฟมีเรื่องอยากจะปรึกษาว่ะ" ฉันกรอกสายไปอย่างร้อนใจ ต้องถามไอ้กูรูเรื่องความรักคนนี้ซิน่ะถึงจะได้ผล
"แปปๆๆ"
ฉันได้ยินเหมือนเสียงไอ้ทิฟคุยกับใครบางคน เสียงผู้หญิงซะด้วย แหมไอ้นี้ ไม่เคยอยู่คนเดียวบ้างเหรอไง เอะอะมีสาวตลอด แต่เอ๊ะ!!เสียงมันคุ้นๆน่ะ
"มาแล้วๆ"
"อยู่กับกิ๊กหรือไง"
"เออซิ่ แกอ่ะขัดความสุข แต่มีไรว่ามา" 
"นิ ไอ้ทิฟ สมมุติว่าอยู่ดีๆวันหนึ่ง แกก็รู้สึกแปลกๆเวลาแกอยู่ใกล้เพื่อนสนิท แกจะทำไง"
"แปลกยังไงว่ะ"
"บอกไม่ถูกอ่ะ แบบประมาณว่าพอแกไม่เห็นหน้าเขาแกก็จะคอยมองหา พอแกไม่ได้คุยกับเขาแกก็จะหงุดหงิดแล้วบางที เวลาแกไม่มีไรทำก็เผลอแอบคิดถึงเขายังงี้อ่ะ"
"..........."
"เห้ย พูดมาซิว่ะ อาการแบบนี้หมายความว่าไง"
"ยูริ แกตกหลุมรักว่ะ"




"............" ตกหลุมรักหรอ?? เป็นไปได้ไงกับ.....คนๆนั้นเนี่ยน่ะ
"กับเพื่อนสนิทเนี่ยน่ะ??"
"เห้ยอย่าบอกน่ะว่าแกชอบฉันอ้ะ"นั้น มันยังมีหน้ามาเล่นอีก
"อยากตายเรอะ!!"
"555555 โอเคๆ ไม่แกล้งๆๆ ใช่ อาการแบบนี้แกคิดกับคนๆนั้นมากกว่าเพื่อนแล้ว ไม่เห็นเป็นไรเลยแค่รักเพื่อนมันไม่ใช่เรื่องผิดน่ะเว่ย"
"แล้ว..ฉันควรทำไงดีว่ะ"
"ไปบอกรักเขาซิ"
"แต่..."
"ถ้าไม่พูดเขาจะรู้เรอะ แล้วเมื่อไรแกจะสมหวัง เสี่ยงเอาให้รู้กันไปเลยว่าเขาคิดเหมือนเราหรือเปล่า"
"แต่......ถ้าต้องเสียเพื่อนล่ะ"
"ยูล อยากต้องมาเสียใจทีหลังเพราะไม่ได้บอกความรู้สึกหรือไง"
"......"
"เสี่ยงดูซักครั้ง ฉันว่ามันคุ้มค่ามากน่ะ"
"......."
"ทำให้สำเร็จน่ะ ไอ้เพื่อนเลิฟ"ฉันเผลออมยิ้มออกมา 
"ขอบใจมากเว่ย" ฉันตะโกนเสียงดังก่อนจะกดวางสาย
ขอบคุณน่ะ ไอ้ทิฟ
ดีล่ะ งั้นมาสารภาพรักกัน มาดูกันซิว่าเธอจะรู้สึกเหมือนฉันไหม 


TIFFANY
ฉันเผลอยิ้มออกมาหลังจากที่วางสายจากยูริ
เพื่อนฉันมีความรักเหรอว่ะเนี่ย
"ใครโทรมาค่ะ"
"ยูริน่ะ"
ดูซึงยอนจะสะดุ้งไปนิดหน่อย ก่อนที่เธอจะปรับสีหน้าเป็นยิ้มแย้มเหมือนเดิม
"โทรมาทำไมเหรอค่ะ"
"มันกำลังมีความรักมั้ง"
สีหน้าของซึงยอนดูจะซีดลงไปนิดนึง แต่ก็น้อยมากจนหากไม่ได้สังเกตุอาจจะไม่เห็น
เป็นอะไรของเขาน่ะ

-ถ้าวันนึง ฉันเลิกกับเขา แล้วเราจะมารักกันได้ไหม-
เสียงริงโทนโทรศัพท์ของซึงยอนดังขึ้น เธอหยิบมันออกมาดู
"เดี๋ยวมาน่ะ"
"อืม"
เธอเลี่ยงออกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงห้อง
อะไรกันน่ะมีเรื่องอะไร ทำไมต้องไปคุยตรงนั้นด้วย
ฉันทำเป็นไม่สนใจก่อนจะเดินเข้าห้องนอน
แต่ขอโทษทีน่ะ ผนังห้องนอนกับระเบียบมันใกล้กันมาจนพอฉันเอาหูแนบก็ได้ยินทุกอย่าง
"มีอะไรเหรอ"
.......
"ตอนนี้เลยเหรอ"
......
"เปล่า ว่างๆ ที่ไหนล่ะ"
.......
"ที่เดิม?? สวนสาธารณะน่ะเหรอ ตอนนี้ใช่มั้ย ได้เดี๋ยวจะรีบไปหาน่ะ"
.......
"ค่ะ แล้วเจอกัน"
นัด??งั้นเหรอ มีนัดกับใครกันล่ะเนี่ย แล้วทำไมต้องไม่บอกเรา
"ฟานี่ค่ะ"
ฉันแกล้งล้มตัวลงนอนบนเตียงเพื่อไม่ให้เธอเห็นพิรุธ ซึงยอนค่อยๆเปิดประตูเข้ามาก่อนจะยิ้มกว้างให้ฉัน
"ฟานี่ ซึงกลับก่อนน่ะ พอดีคุณพ่อจะพาไปธุระน่ะค่ะ แล้วเย็นนี้ซึงจะโทรหาน่ะ"
ฉันหันไปมองซึงยอนนิดหนึงก่อนจะ ลุกขึ้นไปแล้วคว้าตัวเธอมากอด
"ท..ทำไรน่ะ"
"ค่ะ งั้นคืนนี้ค่อยคุยกันน่ะ" แล้วฉันก็ก้มลงจูบคนตรงหน้าเบาๆ ก่อนจะค่อยๆถอนริมฝีปากออกมา
หน้าซึงยอนแดงก่ำ
"ชอบทำอะไรก็ไม่รู้" เธอพูดงอลๆก่อนจะเดินไปที่ประตูห้อง
"ไปน่ะค่ะ ฟานี่"
"บ้ายบายค่ะ"
ปึง!!
เสียงประตูปิดลง รอยยิ้มที่ฉันมีขึ้นเมื่อกี้เปลี่ยนเป็นบึงตึงทันที
ดูก็รู้ คุยเมื่อกี้ไม่ใช่พ่อซะหน่อย เธอจะโกหกฉันทำไมซึงยอน
ฉันรีบเข้าห้องน้ำ พลางแต่งตัวให้เร็วที่สุดก่อนจะเปิดประตูแล้วแอบตามซึงยอนไป


YURI
ฉันนั่งรออยู่ที่ที่ประจำที่ฉันกับซึงยอนชอบมา
ใช่ คนที่ฉันกำลังจะสารภาพรักคือ ซึงยอนน่ะแหละ
"รอนานแล้วเหรอ"
แรงโอบรอบคอจากด้านหลังทำให้ฉันหันกลับไปมอง
"มาถึงเร็วจัง"
"ก็ไม่อยากให้ใครบางคนรอนานนิ" ซึงยอนนั่งลงบนพื้นข้างๆฉัน
ตรงนี้ไม่ค่อยมีคน จึงมีแค่เราสองคนนั่งอยู่ด้วยกัน
"ว่าไง มีเรื่องอะไรจะบอกเหรอ" ซึงยอนพูดไม่ได้สบตาฉัน เธอมองไปที่อื่นแล้วก็ยิ้มบางๆ
ดูมีความสุขจังน่ะ
ฉันเอือมมือไปกุมมือซึงยอน เธอจึงหันหน้ามามอง
เอาว่ะเป็นไงเป็นกัน
"ฉันชอบเธอ ซึงยอน"
........
...................
..........................
ตอนนี้ ฉันไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นรัวเร็ว
สายตาของซึงยอนตอนนี้มีทั้งแปลกใจ ตกใจ และ....นี้ฉันเข้าข้างตัวเองหรือเปล่า แววตานี้มัน...เธอกำลังดีใจอยู่นิ
แต่อยู่ดีๆ ซึงยอนก็หลุบตาลงไม่ยอมสบตาฉัน
"ขอโทษน่ะ ฉันคงชอบเธอไม่ได้"
หา?? หมายความว่ายังไง
"ชอบไม่ได้??"
"........."
"ไม่ได้แปลว่าไม่ชอบใช่ไหม"
"..........."
"เธอคงรังเกียจฉันซิน่ะ"
"เปล่าน่ะ ฉันแค่...."
"แค่..อะไรล่ะซึง ถ้าฉันไม่เข้าข้างตัวเองเกินไปเธอก็ชอบฉันเหมือนกันไม่ใช่เหรอหรือว่าฉันคิดผิด ถ้าผิดก็อธิบายมาซิ"
".........."
"พ....พูดออกมาซิ ซึง" ดวงตาฉันเริ่มร้อนผะผาว เธอกำลังทำให้ฉันร้องไห้น่ะ
ซึงยอนเงยหน้าขึ้นมาสบตาฉัน เธอทำหน้าตกใจ
"ยูล"
"......."
"รอได้ไหม.....รอน่ะ รอฉันหน่อยน่ะ รอหน่อยได้ไหม"
"รออะไร"
"ฉันขอเวลาน่ะ ขอเวลาอีกสักพักได้ไหม ขอร้องล่ะ"
"เธอมาขอให้ฉันรอทั้งๆที่เธอไม่ได้ชอบฉันงั้นเหรอ ใจร้ายไปรึเปล่าซึงยอน" ฉันพูดก่อนจะทำหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด
นี้เธอกล้าขอให้รอ โดยที่เธอไม่รักฉันเนี่ยน่ะ
"ฉันรักเธอ ยูล"
..........

.............

เหมือนโลกหยุดหมุน ทุกอย่างเงียบลงฉับพลัน มีแต่เสียงหัวใจของเราสองที่กำลัง.....เต้นแรง
เธอว่ายังไงน่ะ เธอก็รักฉันงั้นเหรอ
"จริงเหรอ"
"จริงซิ แต่แค่ตอนนี้ฉันยังรักเธอไม่ได้ รออีกหน่อยได้ไหม"
"ได้ซิๆๆได้ แค่รู้ว่าเธอก็รู้สึกเหมือนฉัน  ก็พอใจแล้ว นานแค่ไหนก็จะรอน่ะ" น้ำเสียงฉันตื่นเต้นอย่างควบคุมไม่อยู่
ไม่เห็นเป็นไรเลย อย่างน้อยเราก็รู้สึกตรงกันต่อให้นานแค่ไหนก็อยากรอ ซึงยอน
"ขอบคุณน่ะ"
เธอยิ้มให้ฉันเบาๆ รอยยิ้มที่สดใสน่ารักนั้นแหละที่ทำเอาฉันหลงจนไปไหนไม่ได้
ฉันโน้มเข้าหาเธอก่อนจะค่อยๆบรรจงจูบลงไป  เธอไม่ได้ขัดขืนแต่จูบตอบกลับอย่างนุ่มนวล
เราผละออกจากกัน ก่อนจะมองหน้ากันเล็กน้อย
"ฉันรักเธอน่ะ" นี้คือคำพูดที่เราสองคนมีให้กันในตอนนี้

TIFFANY
ฉันอยู่หลังพุ่มไม้นานเท่าไรไม่รู้ รู้แค่ว่าคนตรงหน้าที่ฉันกำลังแอบมอง คนหนึ่งคือเพื่อนรัก ส่วนอีกคนคือคนรัก
นี้พวกเธอทรยศ ฉันงั้นเหรอ
.....
.......
..........
แต่จะว่าไป....ยูริไม่ได้รู้นิน่าว่าฉันกับซึงยอนกำลังคบกัน ถ้างั้น เธอก็ไม่ผิดซิน่ะยูริ
แล้วซึงยอนล่ะ เรื่องระหว่างเราเธอเอามันไปทิ้งไว้ไหนหมด

ฉันลากขาเดินกลับมายังห้องของตัวเองก่อนจะเปิดตู้เย็นแล้วหยิบวอดก้าออกมา
ฉันเทมันลงแก้วช้าๆ
น้ำใสๆที่ดูไม่มีความหมายอะไรหากแต่มีส่วนผสมของแอลกอฮอลล์อยู่เกือบ70%ที่อาจจะทำให้ผู้ที่คอไม่แข็งดื่มเข้าไปอาจจะแฮงค์เอาง่ายๆ
แต่มันไม่มีผลอะไรกับทิฟฟานี่คนนี้


ฉันยกแก้วขึ้นดื่ม น้ำใสๆไหลลงคออย่างรวดเร็ว 
เติม
ดื่ม
เติม
ดื่ม
ฉันดื่มไปหลายแก้วจนไม่ได้นับ
"หึหึ รักกันงั้นเหรอ รักมากงั้นเหรอ"
"หึหึหึๆๆๆๆ"
ฉันหัวเราะในลำคอ ความรักงั้นเหรอเหลวไหลจริง
ไร้สาระน่า!!
"ซึงยอน ฉันไม่ปล่อยให้เธอมีความสุขหรอก คอยดูแล้วกัน"


...............TBN............................
อ๊าาาาาา

ฮึ้บๆๆๆๆ ฮูเล่ย์ มาแล้วๆๆ พยายามมาอัพทุกวันดีไหมค่ะ ตอนหน้าจะมีฉากหวานๆของเจนี่แหละ
แอบปวดตับนิดหน่อยนร้า
อย่าลืมมาติดตามกันล่ะ
ขอบคุณมากค่าาาาาา
^^