นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ผู้เข้าชมรวม
1,898
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
1.89K
หมวด : แฟนฟิคอื่นๆ
อัปเดตล่าสุด : 12 มิ.ย. 54 / 18:41 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
ฉัน....โกหกอีกแล้ว
รู้ทั้งรู้ว่าเขาโกหก แต่ก็ยอมโง่ให้เขาโกหกอยู่อย่างนั้น ตลอดเวลา
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
NOTE WRITE
ช่วงเวลาที่ผ่านมา ฉันมักจะ...
... โกหก‘เธอคนนั้น’
...เสมอ
“พี่นทอยู่ที่ไหนเหรอ?”
“พี่อยู่บ้านน่ะ ”
“พี่อยู่กับใครน่ะ?”
“อยู่คนเดียว แอปมีไรเหรอ”
“ป่าวค่ะ แอปไม่มีอะไร”
สายโทรศัพท์ถูกตัดไป
ขณะนี้ฉันอยู่ที่สนามบิน ไม่ได้อยู่ที่บ้านตามที่ได้บอกกับแอปเปิ้ลไว้แต่อย่างใด ฉันเพิ่ง....
ปล่อยคำโกหกออกไปคำโต
ฉันถอนหายใจพลางมองรูปที่ปรากฎขึ้นหน้าจอมือถือ
รูปหญิงสาวสองคนที่กำลังหัวเราะให้แก่กัน
รูปฉันกับแอปเปิ้ล
“โกหกแอปทำไมล่ะ?”
“ก็โกหกเพราะไม่อยากให้รู้ความจริงไง”
ฉันกล่าวตอบพี่ตูมตามไปอย่างกวนประสาท พี่ตูมตามยกมือขึ้นพลักหัวฉันอย่างหมั่นไส้ ทำหน้าเอือมระอากับการโกหกนับไม่ถ้วนของฉัน
มันก็สมควรที่จะให้พี่ตูมตามเอือมระอากับคนอย่างฉัน เพราะขนาดฉันเองยังรู้สึกว่าตัวเองไม่เอาไหนเลย
ที่ไม่กล้าพอที่จะพูดความจริงกับแอป ....ไม่กล้าจริงๆ
..............................................
“พี่นท แอปมาหา”
ฉันเบิกตาโตทันทีที่เสียงซิลวี่ตะโกนมาจากหน้าบ้าน
“พี่กลับไปห้องพี่ก่อนไป”
ฉันพลักหลังอีกคนอย่างรีบร้อน พี่ตูมตามส่งเสียงฟึดฟัดเหมือนไม่พอใจก่อนจะยอมเดินออกไปจากห้องของฉัน
ฉันวิ่งไล่เก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจาย กองเอกสารที่วางไม่เป็นที่ พร้อมกับจัดเตียงนอนให้ดูเป็นระเบียบอีกครั้ง
“พี่นท”
แอปเปิ้ลยื่นหน้าเข้ามาในห้องเฉียดฉิวกับที่ฉันจัดของเสร็จพอดิบพอดี
เกือบไป....
“อ้าวแอป แหม มาไม่บอกพี่ก่อนเลยน่ะ”
แอปเปิ้ลยิ้มแก้มปริก่อนจะเดินมากอดฉันเอาไว้พร้อมกับซุกหน้าเข้ามาใกล้ๆ
“ก็แอปคิดถึงพี่นี่น่า ช่วงนี้พี่นทงานหนักจังเลย ไม่มีเวลาให้แอปเลยน่ะ”
ฉันเลิกคิ้วมอง ‘แฟน’สุดที่รักของตัวเองก่อนจะหัวเราะเบาๆ
“ร้อยวันพันปีไม่เคยอ้อนอะไรแบบนี้เลยน่ะ เหงาเหรอไง”
แอปเปิ้ลพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนไปนอนราบกับเตียงเงยหน้ามองเพดาน
“คืนนี้แอปนอนที่นี้น่ะ”
“ตามใจแอปซิ”
“พี่นท เอ๋?...”
“อะไรเหรอแอป?”
“ทำไมเสื้อพี่ตูมตามอยู่ที่ห้องพี่ล่ะ?”
แอปขมวดคิ้วก่อนจะตวัดสายตามามองฉันอย่างสงสัย หน้าฉันเจื่อนลงไปเหลือ2นิ้ว
“อ้อ พ..พี่ยืมเสื้อพี่ตามมาใส่น่ะ”
“เสื้อผู้ชายเนี่ยนะ?”
“ใช่ๆ พอดีพี่เบื่อเสื้อผ้าพี่น่ะ ก็เลยลองไปเอาของพี่ตามมาใส่ดู”
ฉันแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ ก่อนจะดึงเสื้อของพี่ตูมตามที่อยู่ในมือแอปเปิ้ลมาไว้กับตัว แล้วยิ้มอย่างแนบเนียนที่สุด
ฉัน....โกหกอีกแล้ว
............................................................
“พี่นทวันนี้มากินข้าวกับแอปน่ะ”
“เอ่อ...แอป พี่ขอโทษน่ะพอดีวันนี้พี่มีงานน่ะ”
“งาน? แต่วันนี้แอปเช็คตารางงานพี่นทแล้วนิ ไม่เห็นจะมีเลย”
“อะ..อ้อ มันเป็น....เอ่อ..งานด่วนน่ะ”
“แต่...”
“แค่นี้ก่อนน่ะแอป พี่รีบอยู่”
ฉันรีบกดตัดสายอีกคนก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา
โกหก เหมือนดังเช่นทุกวัน
“ไม่บอกแอปไปล่ะว่าอยู่กับพี่” พี่ตูมตามที่นั่งอยู่ข้างๆหันมาพูด
“จะบอกได้ไงล่ะ เดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก”
ฉันถอนหายใจอีกครั้ง รู้สึกเหนื่อยกับสิ่งที่ตัวเองทำอยู่
เพิ่งรู้ว่าการโกหกมันเหนื่อยมากขนาดนี้
พี่ตูมตามมองมาที่ฉันอย่างเข้าใจความรู้สึก ก่อนจะดึงฉันเข้าไปกอดเอาไว้ เขาตบหลังฉันเบาๆอย่างปลอบโยน
“เอาน่ะ ซักวันแอปก็คงรู้เรื่องของเรา”
“......”
“ถ้าวันนั้นมาถึง พี่จะอยู่ข้างๆเธอน่ะนท”
รอยยิ้มจากพี่ตูมตามดูอบอุ่นมาก หากแต่ในเวลาอย่างนี้มันกลับไม่ช่วยทำให้ฉันรู้สึก....
ดีขึ้นเลย
.............................................
“หยุดได้แล้วนท!”
เสียงพี่ตูมตามตวาด ฉันหันไปจ้องมองพี่เขาก่อนจะพูดตัดสายคนที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ด้วยทิ้งไป
“แค่นี้ก่อนน่ะแอป พี่ว่าพี่ต้องคุยกับพี่ตูมตามหน่อยน่ะ”
ทันทีที่สายของแอปเปิ้ลวางไปฉันก็มองอีกคนอย่างกราดเกรี้ยว
“อะไรของพี่ พี่ตูมตาม”
“เมื่อไรจะบอกความจริงกับแอปซะที”
“ก็..อีกไม่นาน”
เสียงของฉันอ่อมแอ่มลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อพี่ตูมตามเปิดประเด็นการสนทนาด้วยเรื่องนี้...
“พี่อึดอัด บอกไปซะที เรื่องของ‘เรา’ น่ะ”
“ก็ฉันพูดกับพี่ไปแล้วว่าฉันไม่พร้อมที่จะบอกน่ะ”
“ไม่พร้อมอะไรกันนท พี่ให้เวลาเธอมาเกือบจะ3เดือนแล้วน่ะ ยังจะให้พี่รออะไรอีก”
“ฉัน...”
“พี่ไม่รอแล้ว ถ้านทไม่พูดพี่จะพูดเอง!”
“หยุดน่ะพี่ตาม นท...”
“ว่าไง”
“นทจะบอกแอปเอง”
..................................................
ฉันมาหยุดอยู่หน้าห้องนอนของอีกคนก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ
แอป วันนี้คงจะมาถึงแล้วซิน่ะ วันที่พี่ต้องพูดความจริงที่พี่ปกปิดมานานซะที
ฉันก้มตัวลงนั่งยองๆกับพื้นก่อนจะสอดจดหมายของตัวเองลงใต้ประตูห้องของอีกคน
ความจริงทั้งหมดอยู่ในซองจดหมายแล้วน่ะ แอป
พี่...ขอโทษจริงๆ
ฉันลุกขึ้นยืนก่อนจะหันหลังกลับ และเดินจากไปทันที
APPLE WRITE
ฉันยืนหลบมุมอยู่ในซอกๆหนึ่งของสนามบิน กำลังมองดูคนคู่หนึ่งที่กำลังยืนคุยหัวเราะต่อกระซิกกันอย่างมีความสุข หากดูจากภายนอกแล้วนั้นคนคู่นี้ก็คงดูเหมือนคู่รักธรรมดาทั่วๆไป แต่จะติดก็ตรงที่ว่าหนึ่งในสองคนนั้นมีคนหนึ่งที่เป็น ‘แฟน’ของฉันต่างหาก
คนคู่นั้น......
พี่นทกับพี่ตูมตาม
ฉันกดโทรศัพท์หาพี่นท โดยไม่รู้ว่าทำไปเพราะอะไร
“พี่นทอยู่ที่ไหนเหรอ?”
“พี่อยู่บ้านน่ะ ”
“พี่อยู่กับใครน่ะ?”
“อยู่คนเดียว แอปมีไรเหรอ”
“ป่าวค่ะ แอปไม่มีอะไร”
ฉันกดวางสายไป ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน แม้พักหลังๆจะได้ยินบ่อยจนเกือบจะชินไปแล้วก็ตาม
โกหกคำโตที่พี่นทพูดออกมาได้หน้าตาเฉย
ฉันหลุดหัวเราะออกมา ไม่ได้หัวเราะเพราะกำลังดีใจ หากแต่หัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง หัวเราะด้วยความขมขื่น
รู้ทั้งรู้ว่าเขาโกหก แต่ก็ยอมโง่ให้เขาโกหกอยู่อย่างนั้น ตลอดเวลา
............................................
ฉันมาหาพี่นทที่บ้านโดยไม่ได้บอกล่วงหน้า
“อ้าว แอป มาหาพี่นทเหรอ”
ซิลวี่ทักทายฉันตามปกติ ก่อนจะหันไปตะโกนบอกใครอีกคนที่ฉันตั้งใจมาหา
“พี่นท แอปมาหา”
ฉันถอดรองเท้าสนสูงของตัวเองวางไว้ก่อนจะรีบจ้ำอ้าวไปที่ห้องนอนของพี่นททันที
“อ๊ะ!”
“อ๊ะ!”
เพราะรีบจนไม่ทันดูตาม้าตาเรือ ฉันจึงเผลอชนเข้ากับใครอีกคนที่ดูท่าก็คงจะรีบพอกัน
“อ้าว พี่ตาม”
ฉันเงยหน้าขึ้นมามองคนที่ฉันเดินชนก่อนจะพบ่วา เป็นพี่ชายคนสนิทของฉันนั้นเอง
“สวัสดีแอป พะ...พี่ขอตัวน่ะ”
พี่ตูมตามยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะรีบเดินจากไป ฉันหันมองตามหลังพี่ตูมตามพลางคิดในใจ
พี่ตูมตามมายืนอยู่แถวนี้ได้ไง ในเมื่อห้องพี่ตูมตามอยู่ชั้นสองของบ้าน?
ฉันหันกลับไปมองยังที่ที่พี่ตูมตามเดินออกมา ความสงสัยยิ่งมีมากขึ้นอีกเป็นทวีคูณ
ตรงนี้ ก็มีห้องพี่นทอยู่ห้องเดียว เอ๊ะ? หรือว่า เมื่อกี้พี่ตูมตามอยู่ในห้องกับพี่นท
ฉันสาวเท้าเดินไปยังห้องนอนอย่างรวดเร็วก่อนจะพลักประตูเข้าไป ทันเห็นคนตัวเล็กที่กำลังวิ่งเก็บข้าวของทั่วห้องก่อนจะนั่งพักกับพื้น
ฉันแกล้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ทักทายอีกคนแบบปกติที่สุด
“พี่นท”
“อ้าวแอป แหม มาไม่บอกพี่ก่อนเลยน่ะ”
เสียงหอบหายใจเบาๆเจือมากับคำพูดจนฉันสังเกตุได้ ฉันแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน เข้าไปกอดร่างเล็กเอาไว้ก่อนจะซุกหน้าลงกับอกของเธอ
“ก็แอปคิดถึงพี่นี่น่า ช่วงนี้พี่นทงานหนักจังเลย ไม่มีเวลาให้แอปเลยน่ะ”
คำพูดหวานๆที่หลุดออกมาจากปากฉันนั้น ไม่ได้ตรงกับจิตใจตอนนี้เลย ในเมื่อตอนนี้ในหัวฉันมันเต็มไปด้วยความสงสัย...
พี่ตูมตามมาทำอะไรในห้องกับพี่นทสองต่อสอง?
“ร้อยวันพันปีไม่เคยอ้อนอะไรแบบนี้เลยน่ะ เหงาเหรอไง”
ฉันพยักหน้าส่งๆไปอย่างนั้น สายตาค่อยๆกวาดไปทั่วห้องก่อนจะเจอสิ่งผิดปกติ
เสื้อพี่ตูมตาม
ตัวนี้ ใช่แน่ๆ ฉันจำได้
“คืนนี้แอปนอนที่นี้น่ะ”
ฉันค่อยๆเอื้อมมือออกไปคว้าเสื้อตัวนั้นเอาไว้
“ตามใจแอปซิ”
“พี่นท เอ๋?...”
ฉันชูเสื้อในมือขึ้น จับสังเกตุอีกคนที่เริ่มจะรุกริกผิดปกติ
“อะไรเหรอแอป?”
“ทำไมเสื้อพี่ตูมตามอยู่ที่ห้องพี่ล่ะ?”
หน้าของพี่นทหดลงอย่างเห็นได้ชัด เธอส่งยิ้มมาให้เจื่อนๆ ก่อนจะพูดแก้ตัวให้ขวัก
“อ้อ พ..พี่ยืมเสื้อพี่ตามมาใส่น่ะ”
“เสื้อผู้ชายเนี่ยนะ?”
“ใช่ๆ พอดีพี่เบื่อเสื้อผ้าพี่น่ะ ก็เลยลองไปเอาของพี่ตามมาใส่ดู”
พี่นทค่อยๆแย่งเสื้อตัวนั้นไปจากมือฉัน ฉันทำหน้าเป็นเชื่อกับสิ่งที่เธอพูด ล้มตัวลงนอนกับเตียง แต่ภายในหัวกลับกำลังหัวหมุนติ้วไปด้วยคำถาม
อยู่ด้วยกันสองต่อสอง ?
เมื่อกี้ห้องคงรกมาก จนพี่นทต้องรีบเก็บกวาด แต่ทำไมรก?
แล้วเสื้อพี่ตูมตามตัวนี้อีก มาอยู่ในห้องพี่นทได้ไง?
นี้พี่สองคนมีอะไรกันงั้นเหรอ
.............................................
“แอป วันนี้นทมันไปเดินซื้อของกับตาม ไม่ไปด้วยเหรอ”
“เอ๋?”
พี่กวางพูดขณะรับประทานอาหาร เธอโบกส้อมในมือไปมา ก่อนจะพูดต่อ
“อ้าว ไม่รู้เหรอ เห็นวันนี้มันจะไปซื้อกระเป๋า เสื้อผ้า หรืออะไรเนี่ยแหละพี่จำไม่ได้ มันไม่ได้บอกแอปเหรอ”
“เปล่าค่ะ”
ฉันขมวดคิ้วด้วยความงุนงงอีกครั้ง รู้สึกหงุดหงิดใจนิดๆ
ไปกัน สองคนงั้นเหรออีกแล้วเหรอ
ฉันยกมือถือขึ้นมากดโทรหาพี่นทอย่างรวดเร็ว
“พี่นทวันนี้มากินข้าวกับแอปน่ะ”
ฉันพยายามปรับน้ำเสียงตามปกติ ก่อนจะรออีกฝ่ายตอบกลับมา
“เอ่อ...แอป พี่ขอโทษน่ะพอดีวันนี้พี่มีงานน่ะ”
“งาน? แต่วันนี้แอปเช็คตารางงานพี่นทแล้วนิ ไม่เห็นจะมีเลย”
“อะ..อ้อ มันเป็น....เอ่อ..งานด่วนน่ะ”
“แต่...”
“แค่นี้ก่อนน่ะแอป พี่รีบอยู่”
งาน? เอางานมาอ้าง ทั้งๆที่พี่กำลังไปสวีทหวานกันอยู่สองคนกับพี่ตูมตามงั้นเหรอ
นี้พี่จะโกหกฉันไปอีกเมื่อไรกัน
...................................................................................
“หยุดได้แล้วนท!”
เสียงพี่ตูมตามตวาดดังแทรกเข้ามาในโทรศัพท์จนฉันต้องดึงโทรศัพท์ออกห่างจากหู
“แค่นี้ก่อนน่ะแอป พี่ว่าพี่ต้องคุยกับพี่ตูมตามหน่อยน่ะ”
พี่นทรีบพูดก่อนจะตัดสายไป ฉันนั่งค้างอยู่ท่าเดิมหลายวินาที ก่อนจะแสยะยิ้มออกมาน้อยๆ
พอพี่ตูมตามตวาดขึ้นมาหน่อย ก็รีบวางสายฉันทันทีเลยน่ะ
งั้น นี้พี่สองคนก็คงกำลังแอบคบกันอยู่ใช่ไหม
เหอะ!ยังงี้สิน่ะที่เขาเรียกว่า ถูกนอกใจ
ฉันทรุดนั่งลงกับขอบเตียงน้ำตาที่ไม่ค่อยได้ไหลออกมาจากดวงตาของฉันเท่าไรนัก บัดนี้มันกำลังรินไหลออกมาเปรอะเปื้อนใบหน้า ดูแล้วช่างเป็นภาพหญิงสาวที่ดูอ่อนแอยิ่งนัก
ฉันปาดน้ำตาทิ้งนับครั้งไม่ถ้วน ความรู้สึกเสียใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนถาโถมเข้ามาอย่างรวดเร็ว
ในหัวฉันตอนนี้หมุนติ้วไปหมด ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป หรือ ควรจะทำอะไรดี เหมือนกับตัวเองกำลังตกอยู่ในเขาวงกตที่ไม่มีทางออก ทั้งหนาว ทั้งน่ากลัว ที่สำคัญ มันช่าง...ทรมาน
ไม่รู้สติของฉันดับวูบไปตอนไหน รู้อีกทีก็เช้าแล้ว
“แอป แอป ไม่สบายเหรอ” พี่กวางสะกิดไหล่ฉันน้อยๆ แสงแดดจากภายนอกแยงเข้ามาจนฉันต้องกระพริบตาถี่ๆอยู่หลายครั้ง
“พี่กวาง”
ฉันพยายามลืมตาอันหนักอึ้งของตัวเองขึ้น ก่อนจะจ้องมองไปที่ใบหน้าของพี่สาวที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ความเศร้าเสียใจเมื่อคืนมาถาโถมย้อนกลับเข้ามาอีกครั้ง
“พะ..พี่กวาง”
ฉันโผลเข้ากอดอีกคนที่อยู่ใกล้ๆ น้ำตาไหลออกมาอีกครั้งเป็นการประจานความอ่อนแอของตัวเอง
พี่กวางลูบหลังฉันแผ่วเบา พลางพูดปลอบใจ
“ไม่เป็นไรน่ะแอป ไม่เป็นไรน่ะ นทเขายังไงซะก็ต้องกลับมา”
“กลับมา? ไม่มีอีกแล้วพี่ เขาคงจะไม่กลับมาอีกแล้ว คงจะไม่...อีกแล้ว”
ไม่กลับมารักฉันอีกแล้ว เพราะพี่เขาคงจะรักพี่ตูมตามไปหมดแล้ว
“พี่เข้าใจ อย่าร้องไห้น่ะแอป อย่าร้องน่ะ”
“พี่กวาง แอปเสียใจ ทำไมพี่นทต้องทำแบบนี้ ทำไมเขาทำกับแอปแบบนี้”
“ พี่รู้ พี่เข้าใจว่า 2อาทิตย์มันนานไปสำหรับเธอ แต่อย่าคิดมากซิแอป ถ้าคิดถึงนทก็บินไปหาซะซิ”
ห้ะ? O_____O
? อะไร2 อาทิตย์ ? อะไรนานไป? อะไรบินไปหา?
“พี่กวางพูดว่าไงน่ะ”
“อะ...อ้าวก็แอปเสียใจที่นทไปอิตาลี่กับตูมตามไม่ใช่เหรอ ไม่เป็นไรหรอกน่ะแอป ถ้าคิดถึงนทเราค่อยบินไปหาก็ได้ เดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อน”
อย่าบอกน่ะ ที่ไปอิตาลี่! พวกพี่...
หนีตามกันไปเลยเหรอ!
พี่กวางยิ้มอย่างอบอุ่นก่อนจะยื่นจดหมายซองเล็กๆสีส้มมาให้ฉัน
“อ๊ะ พี่เห็นมันสอดอยู่ใต้ประตูแอปน่ะ จดหมายของนทน่ะ”
ฉันรับมาด้วยท่าทางที่ยังตั้งตัวไม่ติด มองจดหมายเพียงวูบเดียวก่อนจะทิ้งมันไว้บนโต๊ะข้างตัว
พี่กวางตบไหล่ฉันเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ฉันนั่งมองดูซองจดหมายนั้นอยู่นาน นึกกลัวสิ่งที่อยู่ในนั้น
ถ้าในจดหมายนั้นพี่นทบอกขอเลิกเรา จะทำไงล่ะ?
ถ้าเกิดว่า ในจดหมายนั้นมีแต่สิ่งที่คอยทำให้ฉันเสียใจมากขึ้นไปอีกล่ะ?
ถ้าเกิดว่า... ถ้าเกิดว่า ไม่อ่าน จะดีกว่ารึเปล่าน่ะ?..
แต่สุดท้าย ความกลัวก็เอาชนะความอยากรู้ไม่ได้ เมื่อฉันคว้าซองจดหมายนั้นมาเปิดอย่างรวดเร็วก่อนจะไล่สายตาไปตามตัวอักษรทุกบรรทัด
ถึง เอิ้ลแปป เอ้ย แอปเปิ้ล
ตอนที่แอปอ่านจดหมายนี้ พี่ก็คงอยู่บนเครื่องแล้ว พี่ขอโทษที่ไม่ได้มาลาด้วยตัวเอง...
จริงๆ พี่มีความลับบางอย่างที่ไม่ได้บอกแอป
แต่ในวันนี้พี่จะขอสารภาพเรื่องทั้งหมด
คือพี่.....
ต้องไปผ่าตัดไส้ติ่งที่อิตาลี่!
พออ่านมาถึงบรรทัดนี้ฉันแทบจะล้มหงายหลังตึงตกจากเก้าอี้ ว่าไงน่ะ ผ่าตัดไส้ติ่ง? จะบ้าเรอะ!
พี่ล้อเล่นน่ะ แหม ทำหน้าซะจริงจังเชียว คืออันที่จริงแล้ว....
ความจริงก็คือ...
คือ...
พี่อยากมาเที่ยวอิตาลี่อีกครั้งแค่นั้นเอง!!!! >O<
พี่คิดอยู่นานมากเลยน่ะว่าจะบอกแอปยังไงดี ก็แอปน่ะ ถ้ารู้ว่าพี่จะไปเที่ยวแอปต้องไม่ให้พี่ไปแน่ๆเลย
เหมือนที่แอปเคยพูดกับพี่ไง ว่า
‘พี่นท ห้ามไปเที่ยวน่ะ ถ้าไปเลิกกับแอปแน่’
ฉันนั่งจดจ้องคำพูดนี้อยู่นาน ไม่มั่นใจว่าเคยพูดไปตอนไหน จนสักพักถึงนึกขึ้นได้แล้วหลุดขำออกมา
ประโยคนี้ฉันเคยพูดจริงๆ แต่ฉันหมายถึง ห้ามไปเที่ยวตามผับบาร์แค่นั้น ถ้าอยากไปเที่ยวต่างจังหวัด ต่างประเทศ หรือต่างดาว ฉันก็ให้ไปอยู่แล้ว นี้พี่เข้าใจผิดไปไหนเนี่ย >O<
แล้วก็พอดีกับตูมตามมันจะไปเที่ยวกับจูเนียร์ที่อิตาลี่พอดี พี่ก็เลยขอติดไปกับมันด้วย
เพราะงั้น...
แฮะๆ แอปจ๋า พี่ขอโทษน่ะที่พี่หนีเที่ยว
ถ้าพี่กลับไปเมื่อไร พี่จะกลับไปให้แอปบิดหูเป็นการทำโทษ
แต่ตอนนี้...
พี่ไปลัลล้าก่อนน่ะ
....นท
(ป.ล.พี่พกน้ำแข็งมาด้วยไม่ต้องห่วง พอพี่คิดถึงแอปเมื่อไร พี่จะกินทันที)
(ป.ล.2 พี่ไป 2อาทิตย์น่ะ ฝากดูแลกีต้าร์น่อย ลูกสาวพี่ด้วยน่ะ)
ฉันวางจดหมายลงกับโต๊ะ ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาอย่างคนบ้า
นี้ ที่แท้ เรื่องที่ไม่บอกก็คือ แค่อยากไปเที่ยวต่างประเทศแค่นั้นเองเหรอ โธ่!เราก็คิดไปถึงไหนต่อไหน
คิดไปไกล ถึงขนาดที่ว่า พี่ตูมตามแอบคบกับพี่นทเนี่ยน่ะ
ท่าจะบ้าน่ะเราเนี่ย
ฉันเขกหัวตัวเองอย่างอายๆ ก่อนจะเริ่มไปเก็บของลงกระเป๋าเดินทาง
เรื่องอะไรจะให้ไปคนเดียวล่ะ ไปด้วยซิ!
..............................................
NOTE WRITE
2วันหลังจากที่ฉันเดินทางมาถึงอิตตาลี่ พี่กวางก็โทรมาบอกว่าจะมาหา ฉันจึงให้ที่อยู่ของเราสามคนไป
จูเนียร์อาสาเป็นคนไปรับพี่กวางจากสนามบิน ส่วนฉันกับพี่ตามนอนพักเอาแรงเตรียมออกเที่ยวในวันพรุ่งนี้อยู่ที่บ้าน
“นท เนียร์ส่งข้อความมาหาบอกว่า ระวังตัวด้วย”
“ส่งให้ฉัน?”
“อืม อะไรของเนียร์มันว่ะ”
ตูมตามเลิกคิ้วอย่างสงสัย ก่อนจะโยนโทรศัพท์ไปข้างๆตัวทันทีที่อ่านข้อความเสร็จ
“เอาเหอะ พี่ตาม นทเข้าไปนอนในห้องน่ะ ตรงนี้มันหนาวยังไงไม่รู้นะ”
“ตามสบาย” พี่ตูมตามโบกมือส่งๆ พลางหันไปดูทีวีต่อ ฉันเดินหันหลังกลับเข้ามาในห้องนอนตัวเองพร้อมกับเอนตัวลงนอนบนเตียง
ทำไมรู้สึก ใจไม่ดีเลยน่ะ
ฉันส่ายหัวสะบัดไล่ความคิดประหลาดๆที่อยู่ๆก็ประดังประเดเข้ามาในสมอง ก่อนจะมุดตัวลงไปใต้ผ้าห่ม
ก๊อกๆ
เพิ่งจะนอนได้ไม่ทันไร ก็มีคนมาเคาะประตูเรียก สงสัยน่าจะเป็นพี่ตูมตาม
ฉันคิดในใจ ก่อนจะลากขาเดินไปเปิดประตูห้อง
O___________________O
แอปเปิ้ลยืนยิ้มกว้างอยู่ตรงหน้า ก่อนะเอื้อมมือมาพลักฉันกลับเข้ามา
“แอป เดี๋ยว!”
..........................................
TUMTAM WRITE
ณ สนามบิน
ผมมารอรับจูเนียร์ที่เพิ่งบินไปทำงานที่เชียงใหม่ แล้ววันนี้เขากำลังจะเดินทางกลับมา
“เมื่อไรแกจะบอกแอปไปว่ะ ว่าจะมาเที่ยวอ้ะ”
“โห้ พี่ตาม ขืนบอกแอปไป มีหวังอดไปแหงๆ ดีไม่ดี อาจจะโดนขังคุกตลอดชีวิตเลยน่ะเอ้า!”
ผมหันไปคุยกับนท น้องสาวคนสนิทที่มารับจูเนียร์เป็นเพื่อนผม ก่อนจะพลักหัวอีกคนด้วยความหมั่นไส้ แต่ยังไม่ทันพลัก เสียงโทรศัพท์มือถือของคนตัวเล็กก็ดังขึ้นมาซะก่อน นับว่าโชคช่วยจริงๆ
“............”
“พี่อยู่บ้านน่ะ ”
“..............”
“อยู่คนเดียว แอปมีไรเหรอ”
“..............”
บทสนทนาของร่างเล็กทำให้พอจะเดาออกได้ว่าใครเป็นคนโทรมา หลังจากคนตัวเล็กวางสายโทรศัพท์ไปก็เกิดอาการถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำอีกราวกับกำลังกลุ้มใจมาเกือบ67ชาติ ทำให้ผมอดหมั่นไส้ไม่ได้
ผมรู้ครับว่าแอปเป็นคนออกจะหึงโหดหน่อยๆ แต่นี้ผมก็เป็นพี่ชายนท แอปไม่น่าจะคิดไรมากอยู่
แล้ว ไม่รู้ไอ้สาวติสท์ข้างตัวผมจะกลัวอะไรนักหนา
“โกหกแอปทำไมล่ะ?”
“ก็โกหกเพราะไม่อยากให้รู้ความจริงไง”
คำตอบกวนๆที่ถูกส่งมาภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย ทำให้ผมนึกอยากจะประเคนฝ่าพระบาทงามๆลงไปที่ใบหน้าร่างเล็กนี้น้อยๆ แต่ถือว่าโชคเข้าข้างนทอีกครั้ง เมื่อเสียงจูเนียร์ตะโกนดังเรียกชื่อผมมาแต่ไกลเอาไว้ซะก่อน
.......................................................
“ร้อนว่ะนท” ผมบ่นกับร่างเล็กที่กำลังนอนดูที่พักที่อิตาลี่สบายใจเฉิบอยู่บนเตียง
“ก็เปิดแอร์แล้วไง ยังร้อนอีกเหรอพี่”
“เออ พี่ขอถอดเสื้อน่ะ แกไม่ว่าใช่ไหม”
“ตามสบายเหอะพี่ ไม่แอบดูกล้ามหน้าท้องอันน้อยนิดของพี่หรอก”
นทพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนจะหลบหมอนใบใหญ่ที่ผมปาใส่เธออย่างจัง
“อะไร กล้ามหน้าท้องพี่ออกจะน่าจับตามองน่ะ”
ผมพูดเถียงไปข้างๆคูๆ
“พี่นท แอปมาหา”
เสียงซิลวี่ที่ตะโกนดังมาจากหน้าบ้าน ทำให้นทเบิกตาโตจนผมแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่
“พี่กลับไปห้องพี่ก่อนไป”
ร่างเล็กออกแรงพลักผมให้ออกไปจากห้อง
“แต่นท...”
“กลับห้องไป!”
นทยังคงตั้งหน้าตั้งตาดุนหลังผมให้ออกไปพ้นๆห้อง พลางวิ่งเก็บเอกสารเกี่ยวการเดินทางไปอิตาลี่หัวหมุน
ผมส่ายหน้าอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกมา แต่ไม่ทันได้ดูทางจึงทำให้เดินชนกับแอปเปิ้ลเข้าอย่างจัง
“อ๊ะ!”
“อ๊ะ!”
แอปเปิ้ลเงยหน้าขึ้นมามองผมอย่างงๆ ก่อนจะยิ้มทักทาย
“อ้าว พี่ตาม”
“สวัสดีแอป เอ่อ...พี่ขอตัวก่อนน่ะ”
ผมเผลอพูดตะกุกตะกักออกไปโดยไม่รู้เหตุผล สงสัยงานนี้ท่าจะติดโรคกลัวแอปเปิ้ลมาจากนทล่ะมั้ง
............................................................
“........................”
“เอ่อ...แอป พี่ขอโทษน่ะพอดีวันนี้พี่มีงานน่ะ”
“.........................”
“อะ..อ้อ มันเป็น....เอ่อ..งานด่วนน่ะ”
“............................”
“แค่นี้ก่อนน่ะแอป พี่รีบอยู่”
ฉันนั่งมองอีกคนที่เพิ่งวางโทรศัพท์ไป ท่าทางกลุ้มอกกลุ้มใจของนท ทำให้พี่ชายอย่างผมนึกเป็นห่วง
“ไม่บอกแอปไปล่ะว่าอยู่กับพี่”
“จะบอกได้ไงล่ะ เดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก”
เสียงของนทที่ตอบกลับมาดูเป็นกังวัลจนน่าใจหาย นี้นท แกกลัวแอปมากขนาดนี้เลยเหรอ
“นท ทำไมแกกลัวแอปมากขนาดนี้”
“ไม่ได้กลัวแอปน่ะพี่ แต่แอปเคยบอกว่า ถ้าฉันไปเที่ยวอีก แอปจะเลิกกับฉันน่ะ”
“เลิกเลยเหรอ?”
“อืม”
เสียงตอบรับที่ดูเบาลงนั้น ยิ่งบ่งบอกถึงความกลุ้มใจของคนตัวเล็กเข้าไปใหญ่ จนผมอดที่จะดึงนทเข้าไปกอดเอาไว้พลางตบหลังเธอเบาๆ หวังเพียงแค่จะปลอบโยน
“เอาน่ะ ซักวันแอปก็คงรู้เรื่องของเรา”
“......”
“เรื่องที่เราจะไปเที่ยวกัน”
“......”
“เรื่องที่ฉันจะไปเที่ยวกับจูเนียร์สองต่อสอง โดยมีแกคอยไปเป็นคนรับใช้อยู่ห่างๆ”
“.........”
“เรื่องที่ฉันจะเดทกับจูเนียร์ แล้วปล่อยให้แกไปติสท์แตกไกลๆ”
“เอ่อ....พี่ หุบปากเหอะ มันไม่ช่วยให้ฉันดีขึ้นเลย”
นทพูดเสียงเอื่อยๆ หากแต่เริ่มมีรอยยิ้มขึ้นมาบ้างแล้ว ฉันตบไหล่เธออีกครั้ง
“ถ้าวันนั้นมาถึง พี่จะอยู่ข้างๆเธอน่ะนท”
ผมส่งยิ้มไปให้นทอีกครั้ง ราวกับตอกย้ำสิ่งที่ผมพูดไปเมื่อกี้
.............................................
“หยุดได้แล้วนท!”
ผมเผลอตวาดไปทันทีที่รู้ว่านทยังไม่ได้บอกแอปเรื่องไปอิตาลี่
“แค่นี้ก่อนน่ะแอป พี่ว่าพี่ต้องคุยกับพี่ตูมตามหน่อยน่ะ”
นทกดตัดสายแอปเปิ้ลไป ก่อนจะหันกลับมาจ้องผมตาขวาง
“อะไรของพี่ พี่ตูมตาม”
“เมื่อไรจะบอกความจริงกับแอปซะที”
“ก็..อีกไม่นาน”
“พี่อึดอัด บอกไปซะที เรื่องของ‘เรา’ น่ะ”
“คือฉัน....”
“รู้ไหม เนียร์บอกว่า ถ้าไม่ไปอาทิตย์นี้ เนียร์จะไม่ไปอีกแล้ว เพราะแกเลยน่ะนท เราถึงไม่ได้ไปกันซะทีน่ะ”
“ก็ฉันพูดกับพี่ไปแล้วว่าฉันไม่พร้อมที่จะบอกน่ะ”
“ไม่พร้อมอะไรกันนท พี่ให้เวลาเธอมาเกือบจะ3เดือนแล้วน่ะ ยังจะให้พี่รออะไรอีก”
“ฉัน...”
“ไม่รู้แหละ ถ้าขืนเนียร์โกรธพี่ เธอไม่ต้องไปอิตาลี่กับพี่เลยน่ะ”
“โธ่ พี่ ให้เวลาฉันอีก...”
“พี่ไม่รอแล้ว ถ้านทไม่พูดพี่จะพูดเอง!”
“หยุดน่ะพี่ตาม นท...”
“ว่าไง”
“นทจะบอกแอปเอง”
..................................................
ผมยืนมองคนร่างเล็กค่อยๆสอดจดหมายเข้าไปใต้ประตูห้องนอนของแอปเปิ้ลท่าทางกล้าๆกลัวๆ
นี้แกส่งจดหมายให้แอปอ่านหรือส่งผลการเรียนให้แม่ดูว่ะ ทำท่าซะอย่างกับจะตาย
ผมส่ายหัวน้อยๆกับท่าทางโอเวอร์แอ็คติ้งของนท นทเงยหน้าขึ้นสบตากับผมแววตาหม่นหมองที่เกิดขึ้นมาตลอดในช่าวหลายวันมานี้.....
หายไปในพริบตา!
“ไปอิตาลี่กันเหอะ!”
ที่อิตาลี่
หลังจากที่นทขอตัวเข้าไปนอนในห้อง รถที่จูเนียร์ขับบอกไปรับพี่กวางก็มาถึง
หากแต่คนก้าวลงมาจากรถกลับไม่ใช่พี่กวาง แต่เป็นแอปเปิ้ล!
“พี่ตามช่วยพี่นทปกปิดเรื่องที่มาเที่ยวอิตาลี่น่ะ จัดการพี่นทเสร็จเมื่อไร แอปจะมาจัดการกับพี่”
แอปเปิ้ลเอ่ยอย่างคาดโทษก่อนจะเดินจ้ำอ้าวไปยังห้องนอนของนททันที
จูเนียร์มองหน้าผม แล้วหัวเราะคิกคัก
“สมน้ำหน้า บอกแล้วให้บอกแอปตรงๆ ก็ไม่เชื่อ ไปช่วยนทมันปกปิดดูดิ่ ซวยเลย”
ผมเดินเข้าไปเขกหัวอีกคน ก่อนจะลาก จูเนียร์มายังห้องนอนของนทแทน
“ทำไรอ้ะ ตาม” จูเนียร์สะกิดไหล่ผมเบาๆ แต่ผมไม่ได้สนใจ ค่อยๆเอาหูแนบกับประตูห้องนอน
“แอป เดี่ยว!”
เสียงนทที่เล็ดลอดออกมาดูตกใจ จนผมเผลอกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก!
แอป คงจะโหดมากแน่ๆ
เสียงตุบตับในห้องดังขึ้นอย่างต่อเนื่องราวกับคนกำลังต่อสู้กัน ทำให้ผมเริ่มจินตนาการไปไกล
นี้ไอ้นท จะโดนกระทืบตายไปยังว่ะนั้น
“แอป ดะ....เดี่ยว อย่าเพิ่งแอป กรี๊ด หยุดน่ะ”
เสียงในห้องเริ่มค่อยๆแปรเลี่ยนเป็น....
“ไม่เอาน่ะ แอป อย่าน่ะ กรี๊ดดดด อื้ออออ”
เสียงครางที่บ่งบอกถึงความพอใจ.....
“แอป ยะ...หยุดถอดเสื้อผ้าพี่เดี๋ยวนี้น่ะ”
“แอป! อุ๊บส์!!!!”
เสียงนทที่กลืนหายไป ทำให้ผมกับจูเนียร์ใบหน้าแดงผ่าวขึ้นมาพร้อมๆกัน
นี้มันทำโทษวิธีไหนกันว่ะเนี่ย?????
จบ!
ผลงานอื่นๆ ของ ป๊อกกี้รสนม ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ป๊อกกี้รสนม
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น