ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : อยู่ดูแล
โอ๊ยยยย!!
ม...มึน มึนมากๆๆเลย ทำไมมันหนักหัวขนาดนี้ว่ะ
ความรู้สึกนุ่มนิ่มเหมือนนอนอยู่บนเตียงทำให้ฉันแปลกใจ เมื่อคืนถ้าเมาหลับไปน่าจะอยู่บนโต๊ะนิ แล้วไอ้ความรู้สึกนี้อีกความรู้สึกเย็นๆที่ต้นคอแบบนี้ หมายความว่าอะไรกันว่ะเนี๊ย??
ผ้าสีขาวสะอาดที่ชุบน้ำเย็นแล้วบิดหมาดๆกำลังลูบไล้ไปตามต้นคอของทิฟฟานี่ แผ่วเบาแต่อ่อนโยน
ใครน่ะ ใครมาเช็ดตัวให้เรากัน??
อยากจะลืมตาขึ้นดู อยากรู้ว่าใครกำลังเช็ดตัวให้ แต่ว่าทำไมเปลือกตามันหนักแบบนี้น่ะ
"อื้อออออออ" ฉันขยับตัวหนีความเย็นก่อนจะครางเบาๆ
โอ๊ย!! เย็นจังเลย รู้สึกดีก็รู้สึกหรอกแต่มันเย็นนิน่า
"อยู่นิ่งๆซิ" เสียงเล็กๆดังขึ้นแผ่วเบา
จำได้
ฉันจำเสียงนี้ได้
เจสสิก้า
ฮึ๊บ ฮึ๊บ ฮึ๊บ
สำเร็จแล้ววววววววว!!
ฉันพยายามลืมเปลือกตาที่หนักอึ้งให้มันเปิดขึ้น
เจสสิก้า จริงๆด้วย
"จ...เจส..เจสสิก้า" ทำไมเสียงฉันมันแหบแห้งแบบนี้
เจสสิก้า ที่กำลังง่วนกับการเช็ดตัวเงยหน้าขึ้นมองฉันนิดนึงก่อนจะก้มหน้าเช็ดตัวต่อ
"ไข้ขึ้นขนาดนี้ ยังจะฝืนตื่นขึ้นมาอีก"เธอกล่าวเสียงดุ
"..."
"พักเถอะน่ะ" เจสสิก้าละมือจากผ้าเช็ดตัวมามองหน้าฉัน เธอจ้องเข้าไปในดวงตาเหมือนจะขอร้อง
เธอเป็นห่วงฉันเหรอ เจสสิก้า ทั้งๆที่เราเพิ่งรู้จักกันเนี่ยน่ะ
ฉันค่อยๆหลับตาลง แรงจะพูดก็แทบไม่มี
ขณะที่ฉันหลับตา ฉันก็พลานคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย.....
'ซึงยอน'
ฉันยังจำได้ก่อนที่จะเมาหลับไป
ตอนนั้นอารมณ์โกรธมันเดือดพล่านอยู่ข้างใน อยากจะระเบิดออกมาแต่ทำไม่ได้
โกรธที่ทรยศ
โกรธที่หักหลัง
โกรธที่......ที่ต่อจากนี้จะไม่มีเธออีกแล้ว
โกรธจนอยากจะเกลียด....เกลียด.....เกลียดให้มันจมดินไปเลย
แต่...
ทำไม่ได้หรอก
รู้ตัวเองดี โกรธไม่ลงหรอก
จากความรู้สึกโกรธ......ตอนนี้มันแปรเปลี่ยน
สมเพชตัวเองจริงๆ
ขนาดเขาอยู่ใกล้กับเราแค่นี้ เรายังไม่ดีพอที่เขาจะรัก ขนาดอยู่ด้วยกันทุกวันแต่ก็ยัง......
ฉันก็ยังยื้อเธอไว้ไม่ได้
มันน่าสมเพชตัวเองจริงๆน่ะ
"ฮึกๆๆๆ" ฉันรีบกลั้นสะอื้นตัวเองที่เผลอหลุดออกไป
แต่ว่า........ทนไม่ไหวแล้ว
น้ำตาค่อยๆไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง ฉันไม่สนแล้วว่าเจสสิก้าจะเห็นมันไหม ตอนนี้แค่อยากระบาย
เจ็บ เจ็บเข้ากระดูก เจ็บเข้ากระแสเลือด เจ็บจนเหมือนคนเอามีดมากรีด
ความรู้สึกปวดร้าวพวกนี้ มันทรมานมากน่ะ
"อย่ากลั้นซิ ถ้าอยากร้องก็ร้องออกมาดังๆ" เจสสิก้าร้องพูดขึ้นเบาๆ
เธอละมือจากการเช็ดตัวก่อนจะค่อยนอนลงข้างๆ แล้วโอบกอดฉันเบาๆ
"...."
"ถ้ามันเจ็บมาก ก็ร้องออกมาเถอะ ร้องออกมาให้หมดเลย"
พังทลายลง ความรู้สึกที่อดกลั้นไว้ไม่ให้น้ำตาไหลมันพังครืนทันที
น้ำตาทั้งสองข้างไหลอาบแก้ม ฉันสะอึกสะอื้นจนตัวโยน เจสสิก้ากระชับอ้อมกอดไว้แน่น
ฉันซุกเข้าหาอกเจสสิก้า อยากได้ความอบอุ่น อยากได้ อยากได้เหลือเกิน
น้ำตาไหลอาบแก้มอีกครั้ง
อีกครั้ง
และอีกครั้ง
จนเสื้อเจสสิ้าแทบจะเปียกไปทั้งตัว แต่เธอก็ไม่ได้ปริปากบ่นอะไรกับเอามือมาลูบที่หัวฉันเบาๆอย่างอ่อนโยน
แต่ฉันไม่รับรู้ความรู้สึกพวกนี้หรอก ภาพเก่าๆมันกำลังย้อนเข้ามาในหัว
"ฟานี่" เดทวันแรกของเรา
"หืม??" ฉันหันไปตามเสียงเรียกของซึงยอน
"กินไอติมกัน" ซึงยอนกึ่งลากกึ่งจูงฉันไปที่รถไอติม
"อยากกินอะไรล่ะ"
" อยากกิน.......อ๊ะ!!อันนั้นไงๆ ไอติมรสบลูเบอร์รี่ค่ะ"
ฉันขำเล็กน้อยกับท่าทางเป็นเด็กๆนั้น เธอตาใสเป็นประกายที่ได้อ่านเมนูไอติม เพราะท่าทางแบบนี้ซิน่ะฉันถึงชอบเธอ ซึงยอน
"ไอติมบลูเบอร์รี่ 2ที่ค่ะ" ฉันหันไปสั่งกับพนักงานก่อนจะหันกลับมามองซึงยอน
เธอทำตาโต
"ไม่เอาค่ะ เอาที่เดียวแต่เอาถ้วยใหญ่ๆน่ะค่ะ" ซึงยอนรีบหันไปแก้คำพูดกับพนักงาน
นี้เธอกะจะกินคนเดียวไม่เพื่อกันเลยรึไง แถมเอาถ้วยใหญ่ด้วย ยัยบ้าเอ๊ย
"จะไม่ให้เค้ากินเลยเหรอไง"
"เปล่านิ"
ซึงยอนตอบ ทำหน้าตาเหรอหราก่อนจะหันไปมองทางอื่น เอ้าว่ะเดี๋ยวแย่งกินเอาก็ได้
เมื่อไอติมยื่นมาตรงหน้า ซึงยอนขว้าหมับทันทีก่อนจะเดินตัวปลิวไป
"เท่าไรค่ะ" ฉันเป็นคนจ่ายน่ะ ทำไมไม่ได้กินล่ะ
เราทั้งสองเดินกันมาเรื่อยๆก่อนจะหยุดลงที่เก้าอี้ยาวตัวหนึ่งข้างทางเดิน
อ้าว ยังไม่ได้กินไอติมอีกเหรอ
ไอติมรสบลูเบอร์รี่ที่เริ่มละลายเล็กน้อยแต่เห็นได้ชัดว่ายังไม่ถูกแตะต้อง ฉันมองซึงยอนงงๆ
"ทำไมไม่กิน"
"เพราะเธอต้องกินก่อนไง" ซึงยอนตักไอติมคำโตก่อนจะยื่นมาให้ฉัน
ฉันงับไปที่ช้อนเบาๆ แล้วมองตาเธอ
เหมือนบนโลกนี้ มีแค่เราสองคน
มีความสุขจัง
ที่ร้านค้าแห่งหนึ่ง
ซึงยอนที่กำลังง่วนกับการหยิบนู้นหยิบนี้ขึ้นมาดู แต่ไม่ยอมซื้อ
หยิบ วาง หยิบ วาง หยิบ วาง
ฉันมองดูการกระทำที่น่าเวียนหัว ซ้ำไปซ้ำมา ไม่เอาซักอย่างเลยหรือไง
"อ๊ะ!! เจอแล้ว "ซึงยอนหยิบพวกกุญแจออกมา2พวง
มันเป็นพวงกุญแจรูปครึ่งหัวใจที่พอเอามาต่อกันแล้วหัวใจจะสมบูรณ์พอดี มันขนาดเล็กแต่น่ารัก
"เอาอันนี้แหละ" หาตั้งนานเพื่อของเล็กๆแค่เนี่ยน่ะ
เธอถือพวกกุญแจทั้ง2อันไว้ในมือ แล้วตรงไปจ่ายเงินทันที
เราทั้งสองคนเดินออกมาจากร้าน
เธอหยิบพวงกุญแจทั้ง2อันขึ้นมาดู
"อ๊ะ ฟานี่เอาอันนั้นไป ส่วนอันนี้เค้าเก็บไว้" เธอแบ่งอันหนึ่งให้ฉัน
"ทำไม"
"นิ...ไม่โรแมนติกซะเลยจริงๆ ก็มันแปลว่า เราจะอยู่ดูแลกันตลอดไปไง เพราะถ้าขาดอีกคนหนึ่ง อีกคนก็จะไม่ครบสมบูรณ์"
"....."
"ความรัก มันต้องดูแลน่ะ เพราะมันคือกันและกันไง"
ฉันอมยิ้มอย่างมีความสุข
ฉันล้มตัวลงนอนบนพื้นก่อนจะมองออกไปในท้องฟ้า
ตอนนี้เราองคนอยู่ในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
ซึงยอนล้มตัวนอนข้างๆฉันก่อนจะหลับตาลง
เรานอนข้างๆกันไปเรื่อย นอกจากเสียงลมพัดก็ไม่มีเสียงอื่นเข้ามาแทรก สงบดีจัง
"ฉันรักเธอน่ะฟานี่" ซึงยอนพูดแต่ไม่ได้ลืมตาขึ้นมาแต่อย่างใด
เหมือนเธอกำลังอยู่ในโลกของตัวเองมากกว่า โลกที่น่ารัก โลกที่มีแต่ความสุข ใบหน้าไร้เดียงสาของเธอจึงมีแต่รอยยิ้มที่มีความสุขแบบนี้
"ฉันรักเธอมากกว่า"ฉันพูดตอบ
ก่อนจะประทับจูบลงบนริมฝีปากเบาๆ
รักน่ะซึงยอน
"ฮึก ฮึก ฮือๆๆๆ"
"เป็นอะไรซึงยอน" ฉันรีบถลาเข้ามาทันทีที่เห็นเธอล้มอยู่หน้าโรงเรียน
ซึงยอนส่ายหน้าแต่น้ำตายังไหลอาบแก้ม
"ใครทำอะไรเธอ " ฉันมองไปรอบๆก่อนจะเห็นแววตาเยาะเย้ยจากกลุ่มเด็กผู้หญิงพวกหนึ่ง
พวกนั้นแกล้งซึงยอนแน่ๆ
ฉันมองตามตาขวาง จนพวกเธอสะดุ้งรีบเดินหนีไป
ฉันค่อยๆพยุงซึงยอนที่ร้องไห้ไม่หยุดให้ลุกขึ้น
มือทั้งสองของฉันค่อยๆประคองใบหน้าที่แสนอ่อนหวานนั้นขึ้นแล้วเกลี่ยน้ำตาเบาๆ
"ไม่ร้องน่ะ" ฉันยิ้มอ่อนโยนไปให้
"อื้ม" เธอเงยหน้าสบตาฉัน ก่อนจะยิ้มเบาๆ
เธอหันไปมองรอบข้าง ตอนนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว บริเวณนี้จึงมีแต่เรา2คน
เธอเขย่งตัวขึ้นประทับจูบบนริมฝีปากฉันเบา
"ดูดิ่ ขนาดร้องไห้ ยังมีอารมณ์แบบนี้อีก" ฉันพูดขำๆ
เธอยิ้มแผล่ แต่ไม่พูดอะไร น้ำตาค่อยๆแห้งไปแล้ว
"เอาเถอะ ถ้าไม่เป็นแบบนี้ ฉันก็ไม่หลงรักเธอหรอก" ฉันก้มตัวลงจูบที่ริมฝีปากซึงยอนอย่างอ่อนโยน และ... หอมหวาน
รัก รักมากเหลือเกิน
ทั้งๆที่เรารักกันมากแบบนี้ แต่ทำไม..............ทั้งๆที่รักกันมากขนาดนี้
"ฮึกๆๆๆๆๆๆๆ ฮือๆๆๆๆ"
น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย ยิ่งคิดยิ่งทรมาน
ยิ่งคิดยิ่งปวดร้าว
เจ็บ!! เจ็บจนบอกไม่ถูก
ฉันร้องไห้
ร้อง
ร้องแบบไม่มีทีท่าจะหยุด
ขอร้องเถอะพระเจ้า เสกให้ความเจ็บปวดพวกนี้มันหายไปซะทีเถอะ
ฉันร้องไห้ ร้องไปเรื่อยๆ ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหล
ฉันไม่อาจห้ามความรู้สึกตัวเองตอนนี้ได้
ความรู้สึกที่กำลังทำร้ายจิตใจของฉัน..
ตอนนี้ฉันไม่รับรู้ว่าอะไรกำลังเกิดขึ้นรอบตัว
ฉันเพียงแต่.........
เหม่อมองไปไกล อย่างไม่มีจุดหมาย เหม่อมองและร้องไห้
"กินข้าวหน่อยน่ะ"
เจสสิก้าที่ตอนนี้กำลังอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนเดินมาหาฉันก่อนจะแตะเบาๆที่ต้นแขน
เธออ่อนโยนราวกับว่า ถ้าทำอะไรรุนแรงเกินไปฉันอาจจะแตกสลายไปกับตา
ฉันฟังเจสสิก้าไม่รู้เรื่อง เลยได้แต่นั่งนิ่งในหัวมีแต่ภาพซึงยอน
"ฟานี่" ฉันหันไปมองหน้าเจสสิก้าช้าๆ
ก่อนฉันโผล่เข้ากอดเจสสิก้า
เธอกอดตอบฉันแน่น น้ำตาเริ่มไหลท่วมเสื้อเธออีกครั้ง
เจสสิก้าคลายมือที่กอด ก่อนจะค่อยๆพยุงฉันให้ไปนั่งลงบนโต๊ะกินข้าว
อาการเหม่อของฉันกลับมาอีกครั้ง
ฉันไม่รับรู้ความรู้สึกตัว
ไม่ยอมรับรู้ว่าอีกคนเป็นห่วงมากแค่ไหน
"กินข้าวหน่อยน่ะ" เธอทวนประโยคเดิมซ้ำๆก่อนจะค่อยๆตักข้าวต้มที่เธอเป็นคนทำเองเข้าปากของฉัน
เธอกำลังป้อนข้าวฉัน แต่ฉันไม่แม้แต่จะรู้สึกขอบคุณ
ตอนนี้ความรู้สึกเดียวที่มี..........เจ็บเหลือเกิน
เธอค่อยๆป้อนข้าวฉันเงียบๆ บางทีก็หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาให้ฉัน
เหมือนเวลาค่อยๆรักษาอาการล่องลอยของฉัน
ฉันหันมามองเธอช้าๆ
"ขอบคุณน่ะ"ฉันกล่าวออกไปเสียงเลื้อนลอย
เธอวางช้อนที่เพิ่งจะตักข้าวคำสุดท้ายลง
กอดจะดึงฉันเข้าไปกอด
กอด......อย่างแนบแน่น
อบอุ่นจัง
เธอคลายอ้อมกอดออกก่อนจะโน้มตัวมาข้างหน้า และ.....ประทับจูบที่ริมฝีปากของฉันอย่างแผ่วเบา
แผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความห่วงใย
ฉันรับรู้ถึงเหตุการณ์แต่ไม่รับรู้ถึงความรู้สึกที่อีกคนส่งให้ ฉันยังคงเหม่อมองออกไปไกลและร้องไห้ไปเรื่อยๆ
เจสสิก้ายกมือขึ้นมาเกลี่ยน้ำตาฉันเบาๆ
"ฉันจะดูแลเธอเองน่ะ"
.................................................TBN..........................................................
ขอโทษทีค่ะที่เมื่อวานมาอัพได้นิดเดียว พอดีโดนแย่งเล่นคอมเลยอัพต่อไม่หมด
เดี๋ยวจะมาอัพต่ออีกดึกๆน่ะค่ะ
แล้วเจอกันเนาะ
ดีไม่ดียัง บอกมาได้เลยค่ะ
ขอบคุนที่ติดตามค่าาาาาาา
ม...มึน มึนมากๆๆเลย ทำไมมันหนักหัวขนาดนี้ว่ะ
ความรู้สึกนุ่มนิ่มเหมือนนอนอยู่บนเตียงทำให้ฉันแปลกใจ เมื่อคืนถ้าเมาหลับไปน่าจะอยู่บนโต๊ะนิ แล้วไอ้ความรู้สึกนี้อีกความรู้สึกเย็นๆที่ต้นคอแบบนี้ หมายความว่าอะไรกันว่ะเนี๊ย??
ผ้าสีขาวสะอาดที่ชุบน้ำเย็นแล้วบิดหมาดๆกำลังลูบไล้ไปตามต้นคอของทิฟฟานี่ แผ่วเบาแต่อ่อนโยน
ใครน่ะ ใครมาเช็ดตัวให้เรากัน??
อยากจะลืมตาขึ้นดู อยากรู้ว่าใครกำลังเช็ดตัวให้ แต่ว่าทำไมเปลือกตามันหนักแบบนี้น่ะ
"อื้อออออออ" ฉันขยับตัวหนีความเย็นก่อนจะครางเบาๆ
โอ๊ย!! เย็นจังเลย รู้สึกดีก็รู้สึกหรอกแต่มันเย็นนิน่า
"อยู่นิ่งๆซิ" เสียงเล็กๆดังขึ้นแผ่วเบา
จำได้
ฉันจำเสียงนี้ได้
เจสสิก้า
ฮึ๊บ ฮึ๊บ ฮึ๊บ
สำเร็จแล้ววววววววว!!
ฉันพยายามลืมเปลือกตาที่หนักอึ้งให้มันเปิดขึ้น
เจสสิก้า จริงๆด้วย
"จ...เจส..เจสสิก้า" ทำไมเสียงฉันมันแหบแห้งแบบนี้
เจสสิก้า ที่กำลังง่วนกับการเช็ดตัวเงยหน้าขึ้นมองฉันนิดนึงก่อนจะก้มหน้าเช็ดตัวต่อ
"ไข้ขึ้นขนาดนี้ ยังจะฝืนตื่นขึ้นมาอีก"เธอกล่าวเสียงดุ
"..."
"พักเถอะน่ะ" เจสสิก้าละมือจากผ้าเช็ดตัวมามองหน้าฉัน เธอจ้องเข้าไปในดวงตาเหมือนจะขอร้อง
เธอเป็นห่วงฉันเหรอ เจสสิก้า ทั้งๆที่เราเพิ่งรู้จักกันเนี่ยน่ะ
ฉันค่อยๆหลับตาลง แรงจะพูดก็แทบไม่มี
ขณะที่ฉันหลับตา ฉันก็พลานคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย.....
'ซึงยอน'
ฉันยังจำได้ก่อนที่จะเมาหลับไป
ตอนนั้นอารมณ์โกรธมันเดือดพล่านอยู่ข้างใน อยากจะระเบิดออกมาแต่ทำไม่ได้
โกรธที่ทรยศ
โกรธที่หักหลัง
โกรธที่......ที่ต่อจากนี้จะไม่มีเธออีกแล้ว
โกรธจนอยากจะเกลียด....เกลียด.....เกลียดให้มันจมดินไปเลย
แต่...
ทำไม่ได้หรอก
รู้ตัวเองดี โกรธไม่ลงหรอก
จากความรู้สึกโกรธ......ตอนนี้มันแปรเปลี่ยน
สมเพชตัวเองจริงๆ
ขนาดเขาอยู่ใกล้กับเราแค่นี้ เรายังไม่ดีพอที่เขาจะรัก ขนาดอยู่ด้วยกันทุกวันแต่ก็ยัง......
ฉันก็ยังยื้อเธอไว้ไม่ได้
มันน่าสมเพชตัวเองจริงๆน่ะ
"ฮึกๆๆๆ" ฉันรีบกลั้นสะอื้นตัวเองที่เผลอหลุดออกไป
แต่ว่า........ทนไม่ไหวแล้ว
น้ำตาค่อยๆไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง ฉันไม่สนแล้วว่าเจสสิก้าจะเห็นมันไหม ตอนนี้แค่อยากระบาย
เจ็บ เจ็บเข้ากระดูก เจ็บเข้ากระแสเลือด เจ็บจนเหมือนคนเอามีดมากรีด
ความรู้สึกปวดร้าวพวกนี้ มันทรมานมากน่ะ
"อย่ากลั้นซิ ถ้าอยากร้องก็ร้องออกมาดังๆ" เจสสิก้าร้องพูดขึ้นเบาๆ
เธอละมือจากการเช็ดตัวก่อนจะค่อยนอนลงข้างๆ แล้วโอบกอดฉันเบาๆ
"...."
"ถ้ามันเจ็บมาก ก็ร้องออกมาเถอะ ร้องออกมาให้หมดเลย"
พังทลายลง ความรู้สึกที่อดกลั้นไว้ไม่ให้น้ำตาไหลมันพังครืนทันที
น้ำตาทั้งสองข้างไหลอาบแก้ม ฉันสะอึกสะอื้นจนตัวโยน เจสสิก้ากระชับอ้อมกอดไว้แน่น
ฉันซุกเข้าหาอกเจสสิก้า อยากได้ความอบอุ่น อยากได้ อยากได้เหลือเกิน
น้ำตาไหลอาบแก้มอีกครั้ง
อีกครั้ง
และอีกครั้ง
จนเสื้อเจสสิ้าแทบจะเปียกไปทั้งตัว แต่เธอก็ไม่ได้ปริปากบ่นอะไรกับเอามือมาลูบที่หัวฉันเบาๆอย่างอ่อนโยน
แต่ฉันไม่รับรู้ความรู้สึกพวกนี้หรอก ภาพเก่าๆมันกำลังย้อนเข้ามาในหัว
"ฟานี่" เดทวันแรกของเรา
"หืม??" ฉันหันไปตามเสียงเรียกของซึงยอน
"กินไอติมกัน" ซึงยอนกึ่งลากกึ่งจูงฉันไปที่รถไอติม
"อยากกินอะไรล่ะ"
" อยากกิน.......อ๊ะ!!อันนั้นไงๆ ไอติมรสบลูเบอร์รี่ค่ะ"
ฉันขำเล็กน้อยกับท่าทางเป็นเด็กๆนั้น เธอตาใสเป็นประกายที่ได้อ่านเมนูไอติม เพราะท่าทางแบบนี้ซิน่ะฉันถึงชอบเธอ ซึงยอน
"ไอติมบลูเบอร์รี่ 2ที่ค่ะ" ฉันหันไปสั่งกับพนักงานก่อนจะหันกลับมามองซึงยอน
เธอทำตาโต
"ไม่เอาค่ะ เอาที่เดียวแต่เอาถ้วยใหญ่ๆน่ะค่ะ" ซึงยอนรีบหันไปแก้คำพูดกับพนักงาน
นี้เธอกะจะกินคนเดียวไม่เพื่อกันเลยรึไง แถมเอาถ้วยใหญ่ด้วย ยัยบ้าเอ๊ย
"จะไม่ให้เค้ากินเลยเหรอไง"
"เปล่านิ"
ซึงยอนตอบ ทำหน้าตาเหรอหราก่อนจะหันไปมองทางอื่น เอ้าว่ะเดี๋ยวแย่งกินเอาก็ได้
เมื่อไอติมยื่นมาตรงหน้า ซึงยอนขว้าหมับทันทีก่อนจะเดินตัวปลิวไป
"เท่าไรค่ะ" ฉันเป็นคนจ่ายน่ะ ทำไมไม่ได้กินล่ะ
เราทั้งสองเดินกันมาเรื่อยๆก่อนจะหยุดลงที่เก้าอี้ยาวตัวหนึ่งข้างทางเดิน
อ้าว ยังไม่ได้กินไอติมอีกเหรอ
ไอติมรสบลูเบอร์รี่ที่เริ่มละลายเล็กน้อยแต่เห็นได้ชัดว่ายังไม่ถูกแตะต้อง ฉันมองซึงยอนงงๆ
"ทำไมไม่กิน"
"เพราะเธอต้องกินก่อนไง" ซึงยอนตักไอติมคำโตก่อนจะยื่นมาให้ฉัน
ฉันงับไปที่ช้อนเบาๆ แล้วมองตาเธอ
เหมือนบนโลกนี้ มีแค่เราสองคน
มีความสุขจัง
ที่ร้านค้าแห่งหนึ่ง
ซึงยอนที่กำลังง่วนกับการหยิบนู้นหยิบนี้ขึ้นมาดู แต่ไม่ยอมซื้อ
หยิบ วาง หยิบ วาง หยิบ วาง
ฉันมองดูการกระทำที่น่าเวียนหัว ซ้ำไปซ้ำมา ไม่เอาซักอย่างเลยหรือไง
"อ๊ะ!! เจอแล้ว "ซึงยอนหยิบพวกกุญแจออกมา2พวง
มันเป็นพวงกุญแจรูปครึ่งหัวใจที่พอเอามาต่อกันแล้วหัวใจจะสมบูรณ์พอดี มันขนาดเล็กแต่น่ารัก
"เอาอันนี้แหละ" หาตั้งนานเพื่อของเล็กๆแค่เนี่ยน่ะ
เธอถือพวกกุญแจทั้ง2อันไว้ในมือ แล้วตรงไปจ่ายเงินทันที
เราทั้งสองคนเดินออกมาจากร้าน
เธอหยิบพวงกุญแจทั้ง2อันขึ้นมาดู
"อ๊ะ ฟานี่เอาอันนั้นไป ส่วนอันนี้เค้าเก็บไว้" เธอแบ่งอันหนึ่งให้ฉัน
"ทำไม"
"นิ...ไม่โรแมนติกซะเลยจริงๆ ก็มันแปลว่า เราจะอยู่ดูแลกันตลอดไปไง เพราะถ้าขาดอีกคนหนึ่ง อีกคนก็จะไม่ครบสมบูรณ์"
"....."
"ความรัก มันต้องดูแลน่ะ เพราะมันคือกันและกันไง"
ฉันอมยิ้มอย่างมีความสุข
ฉันล้มตัวลงนอนบนพื้นก่อนจะมองออกไปในท้องฟ้า
ตอนนี้เราองคนอยู่ในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
ซึงยอนล้มตัวนอนข้างๆฉันก่อนจะหลับตาลง
เรานอนข้างๆกันไปเรื่อย นอกจากเสียงลมพัดก็ไม่มีเสียงอื่นเข้ามาแทรก สงบดีจัง
"ฉันรักเธอน่ะฟานี่" ซึงยอนพูดแต่ไม่ได้ลืมตาขึ้นมาแต่อย่างใด
เหมือนเธอกำลังอยู่ในโลกของตัวเองมากกว่า โลกที่น่ารัก โลกที่มีแต่ความสุข ใบหน้าไร้เดียงสาของเธอจึงมีแต่รอยยิ้มที่มีความสุขแบบนี้
"ฉันรักเธอมากกว่า"ฉันพูดตอบ
ก่อนจะประทับจูบลงบนริมฝีปากเบาๆ
รักน่ะซึงยอน
"ฮึก ฮึก ฮือๆๆๆ"
"เป็นอะไรซึงยอน" ฉันรีบถลาเข้ามาทันทีที่เห็นเธอล้มอยู่หน้าโรงเรียน
ซึงยอนส่ายหน้าแต่น้ำตายังไหลอาบแก้ม
"ใครทำอะไรเธอ " ฉันมองไปรอบๆก่อนจะเห็นแววตาเยาะเย้ยจากกลุ่มเด็กผู้หญิงพวกหนึ่ง
พวกนั้นแกล้งซึงยอนแน่ๆ
ฉันมองตามตาขวาง จนพวกเธอสะดุ้งรีบเดินหนีไป
ฉันค่อยๆพยุงซึงยอนที่ร้องไห้ไม่หยุดให้ลุกขึ้น
มือทั้งสองของฉันค่อยๆประคองใบหน้าที่แสนอ่อนหวานนั้นขึ้นแล้วเกลี่ยน้ำตาเบาๆ
"ไม่ร้องน่ะ" ฉันยิ้มอ่อนโยนไปให้
"อื้ม" เธอเงยหน้าสบตาฉัน ก่อนจะยิ้มเบาๆ
เธอหันไปมองรอบข้าง ตอนนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว บริเวณนี้จึงมีแต่เรา2คน
เธอเขย่งตัวขึ้นประทับจูบบนริมฝีปากฉันเบา
"ดูดิ่ ขนาดร้องไห้ ยังมีอารมณ์แบบนี้อีก" ฉันพูดขำๆ
เธอยิ้มแผล่ แต่ไม่พูดอะไร น้ำตาค่อยๆแห้งไปแล้ว
"เอาเถอะ ถ้าไม่เป็นแบบนี้ ฉันก็ไม่หลงรักเธอหรอก" ฉันก้มตัวลงจูบที่ริมฝีปากซึงยอนอย่างอ่อนโยน และ... หอมหวาน
รัก รักมากเหลือเกิน
ทั้งๆที่เรารักกันมากแบบนี้ แต่ทำไม..............ทั้งๆที่รักกันมากขนาดนี้
"ฮึกๆๆๆๆๆๆๆ ฮือๆๆๆๆ"
น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย ยิ่งคิดยิ่งทรมาน
ยิ่งคิดยิ่งปวดร้าว
เจ็บ!! เจ็บจนบอกไม่ถูก
ฉันร้องไห้
ร้อง
ร้องแบบไม่มีทีท่าจะหยุด
ขอร้องเถอะพระเจ้า เสกให้ความเจ็บปวดพวกนี้มันหายไปซะทีเถอะ
ฉันร้องไห้ ร้องไปเรื่อยๆ ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหล
ฉันไม่อาจห้ามความรู้สึกตัวเองตอนนี้ได้
ความรู้สึกที่กำลังทำร้ายจิตใจของฉัน..
ตอนนี้ฉันไม่รับรู้ว่าอะไรกำลังเกิดขึ้นรอบตัว
ฉันเพียงแต่.........
เหม่อมองไปไกล อย่างไม่มีจุดหมาย เหม่อมองและร้องไห้
"กินข้าวหน่อยน่ะ"
เจสสิก้าที่ตอนนี้กำลังอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนเดินมาหาฉันก่อนจะแตะเบาๆที่ต้นแขน
เธออ่อนโยนราวกับว่า ถ้าทำอะไรรุนแรงเกินไปฉันอาจจะแตกสลายไปกับตา
ฉันฟังเจสสิก้าไม่รู้เรื่อง เลยได้แต่นั่งนิ่งในหัวมีแต่ภาพซึงยอน
"ฟานี่" ฉันหันไปมองหน้าเจสสิก้าช้าๆ
ก่อนฉันโผล่เข้ากอดเจสสิก้า
เธอกอดตอบฉันแน่น น้ำตาเริ่มไหลท่วมเสื้อเธออีกครั้ง
เจสสิก้าคลายมือที่กอด ก่อนจะค่อยๆพยุงฉันให้ไปนั่งลงบนโต๊ะกินข้าว
อาการเหม่อของฉันกลับมาอีกครั้ง
ฉันไม่รับรู้ความรู้สึกตัว
ไม่ยอมรับรู้ว่าอีกคนเป็นห่วงมากแค่ไหน
"กินข้าวหน่อยน่ะ" เธอทวนประโยคเดิมซ้ำๆก่อนจะค่อยๆตักข้าวต้มที่เธอเป็นคนทำเองเข้าปากของฉัน
เธอกำลังป้อนข้าวฉัน แต่ฉันไม่แม้แต่จะรู้สึกขอบคุณ
ตอนนี้ความรู้สึกเดียวที่มี..........เจ็บเหลือเกิน
เธอค่อยๆป้อนข้าวฉันเงียบๆ บางทีก็หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาให้ฉัน
เหมือนเวลาค่อยๆรักษาอาการล่องลอยของฉัน
ฉันหันมามองเธอช้าๆ
"ขอบคุณน่ะ"ฉันกล่าวออกไปเสียงเลื้อนลอย
เธอวางช้อนที่เพิ่งจะตักข้าวคำสุดท้ายลง
กอดจะดึงฉันเข้าไปกอด
กอด......อย่างแนบแน่น
อบอุ่นจัง
เธอคลายอ้อมกอดออกก่อนจะโน้มตัวมาข้างหน้า และ.....ประทับจูบที่ริมฝีปากของฉันอย่างแผ่วเบา
แผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความห่วงใย
ฉันรับรู้ถึงเหตุการณ์แต่ไม่รับรู้ถึงความรู้สึกที่อีกคนส่งให้ ฉันยังคงเหม่อมองออกไปไกลและร้องไห้ไปเรื่อยๆ
เจสสิก้ายกมือขึ้นมาเกลี่ยน้ำตาฉันเบาๆ
"ฉันจะดูแลเธอเองน่ะ"
.................................................TBN..........................................................
ขอโทษทีค่ะที่เมื่อวานมาอัพได้นิดเดียว พอดีโดนแย่งเล่นคอมเลยอัพต่อไม่หมด
เดี๋ยวจะมาอัพต่ออีกดึกๆน่ะค่ะ
แล้วเจอกันเนาะ
ดีไม่ดียัง บอกมาได้เลยค่ะ
ขอบคุนที่ติดตามค่าาาาาาา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น