คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สเปเชี่ยล รักตามหนัง [ขอมาก็จัดให้] :)
บทเรียนข้อสุดท้าย : บอกรักซะที ไอ้นทเอ้ย!
เก็บตก
“ไอ้นท!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” พี่เนียร์วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาเขย่าตัวฉันให้หลุดออกจากภวังค์
“อะไรพี่”
“มีคนมาขอแอปเป็นแฟน!”
“เดี๋ยวๆ พูดใหม่ซิ”
“มีคนมาขอแอปเป็นแฟน!”
“อีกทีๆ เอาให้ชัว”
“มีคนมาขอแอปเป็นแฟน!”
“อีกครั้งดิ่!!!!!!”
“ไอ้บ้านท ได้ยินไหมมมมมมมมมม......มีคนมาขอแอปเป็นแฟน!”
บางทีการที่เราวางใจมากเกินไป ไม่ยอมขออีกคนหนึ่งเป็นแฟนก็มีผลเสียเหมือนกันน้ะ
สงสัยงานนี้ ฉันคงจะต้องชัดเจนมากขึ้นแล้วล่ะ
“แง้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เก็บตก พาร์ท2
เพราะข่าวลือหน้าหูเหลือเกินว่าไอ้รุ่นพี่ต่างโรงเรียนอื่นมันดันใจกล้ามาขอแอปเป็นแฟน
งานนี้ไอ้นอ.หนูทอ.ทหารอย่างฉันก็เกิดอาการกริ้วโกรธอย่างรุนแรงค่ะ!
ของของข้าใครอย่าแตะ!
ย้ากกกกกกกกก!
เพราะไม่ค่อยได้บอกรักใครบ่อยนักฉันจึงหวังว่ารักครั้งนี้จะออกมาดีที่สุด
“แก จะบอกรักแอปยังไงว่ะ” ซิลวี่เพื่อนสาวสุดเซ็กซี่ของฉันสะกิดถามเมื่อเห็นฉันกำลังตั้งหน้าตั้งตาทำอะไรสักอย่าง
“ดูเอาดิ่!”
ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องที่เตรียมไว้
Post it.หลากสีสันแปะเรียงตามฝาผนังเป็นแนวยาว พร้อมกับแสงไฟสีส้มอ่อนๆ
ด้านข้างมีเชือกสีชมพูเส้นเล็กๆถูกผูกไว้ตามทางเดินเหมือนกับเป็นเส้นทางที่ต้องเดินไปตามนั้น รอบข้างฝาผนังถูกแต่งแต้มไปด้วยสีสันที่ฉันเป็นคนบรรจงวาดแต่งแต้มมันลงไปเอง
“เห้ย นท ฝาผนังแกสวยมาก เป็นงานที่ละเอียดโคตรๆอ้ะ”
ซิลวี่ลูบไล้ไปตามผนังเพียงแผ่วเบาก่อนจะเดินตามเชื่อเส้นเล็กๆที่ฉันผูกเอาไว้
“นท โรแมนติกมาก!”
หลังจากที่ซิลวี่เดินออกมาจากห้อง เธอก็ตบหลังฉันป้าบใหญ่ก่อนจะยิ้มส่งกำลังใจมาให้
“ขอให้สมหวังน่ะ เพื่อนเลิฟ!”
ตกเย็น
ฉันปิดไฟทั่วทั้งบ้านรอคอยใครอีกที่กำลังเดินทางกลับจากที่เรียนพิเศษ
“กลับมาแล้วค่ะ”
เสียงแอปเปิ้ลดังขึ้นที่ประตูหน้าบ้าน ฉันค่อยๆเดินย่องเข้าไปหาเธอจากด้านหลังและคว้าหมับเข้ากลางลำตัว
“อ๊ะ พี่นท ตกใจหมดทำไมไม่เปิดไฟล้ะ?”
แอปเปิ้ลสะดุ้งเล็กน้อยกับแรงโอบกอดจากด้านหลัง เธอยกมือขึ้นทาบใบหน้าของฉันก่อนจะก้มหน้าเข้ามาใกล้จนหน้าผากของเราชนกัน
“พี่มีอะไรจะให้แอปดู”
ฉันค่อยๆยกผ้าที่เตรียมเอาไว้ขึ้นมาปิดตาของเธอ พลางเดินนำไปยังห้องที่เตรียมพร้อมมาอย่างดี
ตื่นเต้นโว้ยเห้ยยยยย!
“พี่จะทำอะไรอ้ะ”
ทันทีที่ฉันเปิดประตูบานนั้นออก ผ้าที่ปกปิดตาของแอปเปิ้ลก็ร่วงหลุดลงมาพร้อมกัน
ร่างสูงยืนนิ่งค้างอยู่ตรงนั้นพักใหญ่ก่อนจะก้าวขาเดินเข้าไปในห้อง
เธอลูบมือไปตามฝาผนังเล็กน้อย สำรวจมันอย่างละเอียดยิบ รอยยิ้มบางๆค่อยๆยกปรากฎขึ้นที่ริมฝีปาก
เธอเดินต่อไปเรื่อยๆจนพบPost it.แนวยาวที่เรียงต่อกันตามฝาผนัง ข้อความเล็กๆถูกบันทึกถักทอไว้อย่างสวยงาม
‘แอป กินข้าวมาหรือยัง?’
‘แฮะๆ พี่ไม่รู้ว่าพี่จะเริ่มพูดอะไรดี’
‘แต่พี่มีเรื่องหนึ่งที่พี่อยากจะบอกแต่ไม่เคยได้บอกซะที’
‘พี่ว่า แอปก็คงรู้อยู่แล้วว่าพี่จะบอกว่าอะไร’
‘ก็แค่....’
‘รักน่ะค่ะ’
‘แอปรู้ใช่ไหม ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่คิดกับแอปมากกว่าพี่น้องมาเสมอ’
‘ตั้งแต่เด็กจนโต ที่พี่ไม่เคยคบใคร เพราะพี่...’
‘รอแอป’
‘รอในวันที่แอปพร้อมที่จะรับความรักของพี่’
‘รอในวันที่พี่จะมั่นใจมากพอที่จะเอ่ยมันออกไป’
‘และวันนั้นก็มาถึง...’
‘ซึ่งก็คือวันนี้’
‘วันนี้พี่พร้อมแล้วค่ะ...’
‘พี่พร้อมจะมอบความรักของพี่ทั้งหมดที่มีให้แอป..’
‘แอปเปิ้ล พี่รักแอปน่ะค่ะ’
‘คบกับพี่น้ะ?’
แอปเปิ้ลเหลือบตามามองฉัน สายตาสั่นไหวระริก
เธอเดินไปตามหนทางที่เหลืออยู่ที่ค่อยๆนำเธอไปสู่อีกห้องหนึ่ง
เชือกสีชมพูเส้นเล็กๆยังคงทำหน้าที่พาเธอเดินต่อไปจนมาถึงเส้นทางที่ต้องสิ้นสุดลง
หนังสือเล่มเล็กๆถูกตั้งวางอยู่เบื้องหน้าเธอ
เธอยกมันขึ้นมาเปิดพลิกแผ่วเบาก่อนน้ำตาจะค่อยๆไหล
‘กาลครั้งหนึ่งเมื่อครั้งที่นทน้อยยังอยู่ในวัยละอ่อน เธอเผชิญกับเรื่องราวเลวร้ายที่เด็กตัวเล็กๆยากจะรับไหว
“พ่อค่ะ อย่าไปเลยน้ะ”
“แม่ค่ะ อย่าเลิกกันเลยน้ะค่ะ”
เมื่อบุคคลสำคัญที่เป็นดั่งทุกสิ่งทุกอย่างของเธอทั้งสองคนเลือกที่จะใช้ชีวิตกันคนละทาง...
นทน้อยพาร่างอันแสนจะเหนื่อยอ่อนของตัวเองเดินทางไปยังสถานที่แห่งหนึ่งที่ใครๆต่างลำลือกันว่า หากขออะไรก็จะได้สมหวังดั่งที่ปรารถนา
และ...
ทันทีที่เธอมาถึง...
ก็พบว่า นางฟ้ารอเธออยู่เบื้องหน้าแล้ว
นทน้อยทรุดเข่าลงตรงหน้านางฟ้าผู้แสนอ่อนโยน น้ำตาไหลออกมาสะอึกสะอื้น สองมือขึ้นกอบกุมไว้เป็นหนึ่งเดียวกัน
‘ขอให้นทพบกับความสุขด้วยเถอะค่ะ’
นทน้อยเปล่งเสียงที่เจือสะอื้นออกมาเพียงแผ่วเบา นางฟ้าพยักหน้ารับก่อนจะเสกบางสิ่งบางอย่างที่มองไม่เห็นมาให้แก่เธอ
‘สักวันเธอจะได้พบกับความสุข’
นทน้อยมองหน้านางฟ้าอย่างไม่เข้าใจเธอเพียงแค่พยักหน้าและรับของบางสิ่งนั้นมา
ซึ่งเธอเองไม่อาจมองเห็น ไม่อาจได้ยิน และไม่อาจเข้าใจว่ามันจะสร้างความสุขให้แก่เธอได้ยังไงแต่ถึงอย่างนั้น นทน้อยก็ยังคงตั้งใจเก็บรักษามันเอาไว้กับตัว
.
.
.
.
.
10ปีผ่านไป
ในวันนี้นทน้อยเข้าใจแล้วว่าสิ่งที่นางฟ้าให้มาคืออะไร
‘ความรัก’
มันคือการได้รู้จักความรัก และทั้งหมดนี้มันจะไม่เกิดขึ้นได้เลยถ้านทน้อยไม่ได้เจอกับนางฟ้าคนนั้นเข้า
นางฟ้าแอปราเล่
นทน้อยเดินทางกลับไปยังสถานที่แห่งเดิมที่เธอเคยมาขอพรเมื่อ10ปีก่อน นางฟ้าแอปยังคงรอเธออยู่ที่เดิมเหมือนดังเช่นวันวาน
นทน้อยคุกเข่าลงกับพื้นเบื้องหน้านางฟ้า
“นทรักนางฟ้าแอปราเล่ค่ะ”
‘แล้วนางฟ้าล่ะค่ะรักนทน้อยคนนี้ไหม’
แอปเปิ้ลบรรจงปิดหนังสือเล่มนั้นลงช้าๆพลางหันหน้ามามองฉัน น้ำตาค่อยๆไหลออกมาอาบแก้มเล็กน้อย
“รักค่ะ”
....
“แอปรักพี่”
แรงสวมกอดจากร่างสูงถาโถมเข้ามากอดรัดฉันแน่น ฉันได้แต่ตบหลังเธอเพียงแผ่วเบาก่อนจะเขย่งตัวขึ้นกระซิบข้างหู
“พี่ก็รักเธอ”
ฟรึ่บ!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
อยู่ดีๆไฟในห้องก็ดับฟรึ่บ ฉันที่เป็นโรคกลัวความมืดจับจิตก็เผลอหลุดกรี๊ดออกมาอย่างใจหาย
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แม่จ๋า พ่อจ๋า ช่วยนทด้วย
แอปเปิ้ลหัวเราะเสียงดังลั่นก่อนจะก้มลงมาประทับจูบแผ่วเบาให้หายตกใจ
“กลัวความมืดเหรอพี่นท?”
“อืมมมม..”
ฉันตอบรับด้วยเสียงที่หงอยลง น้ำตาเริ่มเอ่อรื้นขึ้นมาบริเวณขอบตา
“จะกลัวทำไมล่ะ?”
หืม?
“ก็เดี๋ยวเราสองคนก็ต้องปิดไฟอยู่ดี”
แรงผลักจากร่างสูงทำให้ฉันกระเด็นหงายไปนอนกับเตียงที่ตั้งอยู่ไม่ไกลนักก่อนจะรู้สึกถึงแรงโถมทับของอีกคนบนลำตัว
“เน๊าะ!”
>///////<
“แง้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
พ่อจ๋า แม่จ๋า ช่วยหนูด้วย
จบเถอะ!!!!!!!!!
......................................................................................................................
ไรท์ก็คิดออกแต่ตอนจบแบบนี้แหละ แฮะๆ เพราะไรท์คิดว่าชีวิตจริงป้อแม่คงทำแบบนี้กันบ่อยๆ><
(ข้ามไปไรท์เริ่มเพ้อ)
คืออันที่จริงที่แต่งเรื่องนี้ขึ้นมาเพราะอยากจะตอกย้ำกับป้อ
เห็นป้อชอบส่งสายตาให้คนนู้นคนนี้เต็มไปหมดก็อยากจะบอกป้อว่า
“ชัดเจนกับแม่”
แค่นั้นแหละค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านจริงๆ
ทุกคนที่นี้....
“น่ารักอ้ะ!!!!”
ขอบคุณค่าาาาา
ความคิดเห็น