FIC snsd [Yuri] where is the end?? [Jeny]

ลำดับตอนที่ #3 : หวั่นไหว

 กริ๊ง!!!!!!
เสียงออดดังขึ้น นักเรียนในห้องวุ่นวายกับการจัดเก็บกระเป๋าตัวเองกลับบ้าน เสียงพูดคุยดังจอกแจกไม่หยุด
"วันนี้ฉันกลับบ้านก่อนน่ะ" ทิฟฟานี่เอ่ยเป็นคนแรก
ความรู้สึกนี้ไม่ใช่มีแต่ตัวทิฟฟานี่ที่รู้สึกหรอก เพราะทุกคนแทบจะตะโกนออกมาเป็นเสียงเดียวกัน
"ฉันด้วย!!"
"555555" 
พวกเราหัวเราะแล้วมองหน้ากันยิ้มๆ

มีแรงกระตุกเบาๆข้างหลังชายเสื้อฉัน ฉันหันหลังกลับไปมอง
....เด็กผู้หญิงน่าตาน่ารักคนหนึ่งยืนยิ้มให้ฉันอยู่...
"มีอะไรกับฉันหรือเปล่าค่ะ" ฉันหันไปพูดก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง
"คือว่า......รุ่นพี่ฟานี่ค่ะ วันนี้ฉันอยากชวนพี่ไปกินไอติมด้วยกันน่ะค่ะ ว่างมั้ยค่ะ"  เธอพูดไปก่อนจะหน้าแดงไป
ฉันแกล้งทำท่าคิดหนัก อันที่จริงฉันตกลงตั้งแต่น้องเขาเอ่ยคำแรกแล้วแหละ  แต่ขอเล่นตัวหน่อยล่ะกัน ก็ไอ้หน้าตอนลุ้นๆของน้องเขามันน่ารักสุดๆ

"เอาซิค่ะ" ฉันพูดก่อนจะฉีกยิ้มกว้างแล้วสพายกระเป๋านักเรียนเดินนำหน้าน้องเขาออกไปจากห้อง


"วู้วววววว ......ไอ้โรคเนื้อหอมเนี่ยเมื่อไรทิฟมันจะหายว่ะ เป็นเข้าขั้นโคม่าเลยน่ะเนี่ย" ซูยองพูดยิ้มๆ
แทยอนที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ใกล้ๆซูยอง จึงหันมามองหน้าเพื่อนก่อนจะพูดขึ้น"อิจฉาล่ะซิ....." 
"มากกกกก >o<"
"เอาเหอะ ใครๆก็รู้ทิฟมันเจ้าชู้จะตาย ท่าทางโรคเนื้อหอมคงรักษาไม่หายแล้วว่ะ" พูดจบก็หันมายิ้มหน้าบานให้ซูยอง
"แล้ว... ทำไมหยองกี้ไม่รีบหาแฟนล่ะ จะได้ไม่ต้องไปอิจฉาไอ้ทิฟมันน่ะ เอาคนที่ยืนข้างๆไปเป็นแฟนก่อนก็ได้น่ะ เห็นปิ๊งกันมานานแล้วนิ"  ซันนี่ที่ยืนอยู่ข้างๆซูยอนสะดุ้งเฮือก หลังจากได้ยินสิ่งที่แทยอนพูดก่อนจะเปลี่ยนอาการเป็นอาละวาดในทันที
"ไอ้หมาแท งานนี้แกตายก่อนกลับบ้านแน่"
   วันนี้ใครอยากเห็น หมาโดนกระรอกฆ่าบ้างค่ะ =0=

YURI 
หลังจากที่แยกกับเพื่อนๆมาได้ไม่นาน ฉันที่เดินจูงจักรยานไปเรื่อยๆก็เห็นใครบางคนกำลังก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ยิกๆไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
"ทำไรน่ะ" ฉันแกล้งตะโกนขึ้นดังๆๆ
"ว้ายยย!!!"
ซึงยอนที่ดูกำลังมีสมาธิกับโทรศัพท์มากจึงสะดุ้งสุดตัว แค่นั้นไม่พอ เธอยังโก๊ะจนเผลอทำโทรศัพท์หล่นพื้นซะอีกO.o
แกร่ก!!
"เห้ย!!"
"กรี๊ด!!"
ซึงยอนรีบเก็บโทรศัพท์ที่แยกออกมาเป็นสองส่วน ก่อนจะมองด้วยสายตาละห้อย เทอมองโทรศัพท์ไม่นานก็นึกถึงต้นเหตุที่ทำให้โทรศัพท์เธอตกพื้น
"ยูริ" ซึงยอนพูดเสียงเข้มๆ
"ขอโทษ "ฉันพูดขึ้นอ่อยๆ ก็รู้นิน่าว่าผิดเต็มที่  ใครจะไปคิดล่ะว่าซึงยอนจะตกใจขนาดนั้น
"เฮ้อ" เสียงถอนลมหายใจของเธอดังขึ้น มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่น่ะ รู้ตัวบ้างไหม>o<
"นิซึง ฉันเอาไปซ่อมให้ไหมไม่เกิน3วัน ใช้งานได้เหมือนเดิมแน่ๆ" ฉันฉีกยิ้มกว้าง พยายามไถ่โทษสุดชีวิต
"อื้ม เร็วๆหน่อยน่ะ ฉันต้องใช้โทรศัพท์น่ะ "ซึงยอนพูดเนือยๆ ก่อนจะหันมามองหน้าฉันเหมือนบอกว่า ไม่เป็นไร ฉันไม่โกรธเธอแล้ว
"ฉันไปส่งที่บ้านน่ะ"
ซึงยอนมีท่าทีลังเลเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า ฉันจึงขึ้นขี่จักรยานก่อนจะหันมามองซึงยอน เหมือนกับจะบอกว่า มาซิ ขึ้นมาเลย



เวลาเหมือนผ่านไปช้าๆหลังจากที่ฉันขี่จักรยานมาเรื่อยๆ
ตอนนี้ฉันกำลังมุ่งหน้าตรงไปยังบ้านซึงยอน ลมพัดเอื่อยๆปะทะกับหน้าฉัน
"นิ เหมือนเมื่อก่อนเลยน่ะ" เมื่อก่อน?? เมื่อก่อนเหรอ เธอจำได้ด้วยเหรอว่าเรามีความรู้สึกดีๆให้กัน!!
"อืม" ฉันที่ไม่รู้จะพูดตอบอะไรซึงยอน พูดเบาๆ ใช่ เมื่อก่อนเราเคยสนิทกัน รักกัน รักมาก จนบางทีฉันก็เผลอคิดว่า ฉันรักเธอเกินเพื่อนแต่ว่า....คงไม่มั้ง...
หลังจากขึ้นม.ปลายมา ฉันกับซึงยอนก็ต้องแยกห้องกัน เราเลยเริ่มไม่ได้คุยกันก่อนจะห่างหายกันไปเรื่อยๆ
" ยูริ" ซึงยอนพูดขัดจังหวะความคิดฉัน เธอไม่กล่าวอะไรต่อแต่มือสองข้างของเธอค่อยๆโอบรอบเอวฉัน เหมือนวันวาน
เธอเอาหน้ามาแนบกับหลังฉัน 
"เราไปสวนสาธารณะนั้นกันหน่อยซิ" 
"ยังจำ'ที่นั้น'ได้อีกเหรอ" ฉันพูดขึ้น เธออยากไปที่นั้นทำไมกันน่ะ
"ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ อะไรที่เป็นเรื่องของ'เรา'ฉันจำได้หมดแหละ" 
  เธอหมายความว่าไงซึงยอน เธอต้องการอะไรกัน
"งั้นก็ไปซิ"


สวนสาธารณะใกล้บ้านซึงยอน
ฉันนั่งลงใต้ต้นไม้ใหญ่ เวลานี้ไม่ค่อยมีคนมาเดินเล่นมากนักและที่ที่ฉันกับซึงยอนกำลังนั่งอยู่ก็ค่อนข้างจะไม่มีคนเดินผ่าน เพราะงั้นตรงบริเวณนี้จึงมีแต่เราสองคน
ฉันนั่งเหยียดแข้งเหยียดขาก่อนจะมองออกไปไกลๆ
ซึงยองที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เอนตัวมาซบไหล่ฉัน
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
ฉันใจเต้นแรงแต่ก็ไม่ได้ขยับตัวไปไหน อยากจะเอามือมาทาบที่บริเวณตำแหน่งหัวใจแต่กลัวอีกคนจะรู้ จึงนั่งนิ่งๆ
                  อีกแล้วความรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว
 ซึงยอน เพื่อนที่ฉันเคยสนิทมากที่สุด กำลังทำให้ฉันสับสน ความรู้สึกแปลกๆแบบนี้  มันทำให้ฉันอดคิดไม่ได้ว่า ฉันแอบชอบเธอเกินเพื่อนหรือเปล่าน่ะ 
"โอ๊ย" ซึงยอนร้องขึ้นหลังซบฉันได้ไม่นาน
"เป็นไรน่ะ ซึง" ฉันจับหน้าซึงยอนให้หันมาเบา เพราะเห็นเธอก้มหน้างุดๆ พลางขยี้ตาอยู่
"อะไรไม่รู้เข้าตา" ซึงยองพูดทั้งๆที่ขยี้ตาไป
ฉันค่อยๆจับหน้าซึงยอนให้เงยหน้ามองฉันแล้วดูตาที่เริ่มแดงขึ้นเพราะการขยี้อย่างหนัก ฉันค่อยๆเป่าลมเบาๆไปที่ตาซึงยอน
"กระพริบตาถี่ๆซิ" ฉันพูดแต่ซึงยอนไม่ยอมกระพริบ ฉันเลยละสายตามามองที่ใบหน้าซึงยอน...
ตอนนี้หน้าของเธอขึ้นสีชมพูอ่อนๆ ฉันจ้องใบหน้านั้นอยู่นานก่อนจะเพิ่งรู้สึกตัว
                 เราผละออกจากกัน
"เอ่อ....." พูดไรไม่ออกง่ะ T^T
"เอ่อ....."
ฉันเกาหัวตัวเอง ทำไมใจเต้นแรงขนาดนี้เนี่ย เอาไงดีมันเงียบเกินไปแล้วน่ะ
"ตาเป็นไงบ้าง"
ตอนนี้ฉันเห็นซึงยอนกระพริบตาถี่ๆ 
"ดูเหมือนจะดีขึ้นแล้วแหละ" เธอหันมาสบตาฉัน ก่อนที่เราจะเบือนหน้าหนีกัน
เขินจังวุ้ย >///<
 "เห้ย !! จะมืดแล้วซึง กลับบ้านเถอะ " ฉันหาข้ออ้างที่จะออกจากบริเวณนี้ ยิ่งอยู่มันยิ่งเขินน่ะจะบอกให้
"นั้นซิ่ ยูลอ่ะ รีบซิ่งกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยน่ะ" ตกลงฉันผิดซิเนี่ย ==V


             ดูเหมือนเหตุการณ์จะกลับมาเป็นปกติแล้วล่ะ


......................TBN...............................

ฮิ้วๆๆๆ ตอน3มาแว้วๆๆๆๆๆ เป็นไงกันบ้างค่ะ
เม้นมาบอกไรเตอร์ได้เรื่อยๆ

อ๊ากกกก จะรีบแต่งตอนนี้4ต่อ เย้!!