คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ปีนเกลียว12 - รักเมียต้องยอมเมียเพราะว่าเมียไม่ยอมใคร....
นี่ก็กลับบ้านมาหลายวันแล้ว สอบเสร็จแล้วด้วย ..... ทำไมพี่จินฮวานไม่โทรหาเลยวะ หรือเค้าไม่ต้องการเราแล้ว นึกแล้วก็แอบน้อยใจเบาๆ
แล้วทำไมกูไม่โทรหาเค้าก่อนวะ เออ .........
“ฮาโหลลลลลลลล”
“…..”
“ตัวเอง”
“เพิ่งคิดได้หรอว่าต้องโทรหากู” ยังไม่ทันไรพี่แกก็อารมณ์เสียใส่ นี่คนอุตส่าห์โทรหาเลยนะเว้ย
“อยู่คนเดียวพี่โอเคปะ”
“โอเคมั้งสัด”
“แต่ผมไม่โอเคว่ะ” จริงๆครับ ตั้งแต่กลับบ้านมาผมก็คิดถึงพี่จินฮวานตลอด คิดถึงตอนกินข้าวด้วยกัน คิดถึงตอนนั่งดูหนังด้วยกัน คิดถึงตอนไปไหนมาไหนด้วยกัน คิดถึงตอนพี่แกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเวลาผมแอบหอมแก้ม คิดถึงตอนนัวเนียกันก่อนนอน......อะไรนะ มีคนบอกผิดประเด็น อย่ามาแอ๊บ รู้นะว่าอยากรู้ จ้างให้ก็ไม่เล่า แต่บอกเลยว่านัวเนียกันแต่ละทีก็ร่วมครึ่งชั่วโมง.....ไหนบอกจะไม่เล่าวะ
“เมื่อไหร่มึงจะกลับ” น้ำเสียงพี่แกดูเศร้าแปลกๆ
“ก็ไม่รู้ว่าพี่อยากให้กลับรึเปล่า” ผมเลยแกล้งหยอกเล่นให้อารมณ์ดี
“ไม่อยากกลับก็ไม่ต้องกลับ” แต่พวกแม่งคงไม่เห็นด้วย............
พี่จินฮวานวางสายไปอย่างไร้เยื่อใย นี่กูพูดตอนไหนว่ากูไม่อยากกลับ
ผมควรโทรไปง้อดีมั้ย ..........แต่ทำไมกูต้องง้อด้วยวะ กูทำอะไรผิด จะผิดก็ตรงที่คิดถึงมากไปละมั้ง อ้วกแปป
.
.
.
.
.
ผมนั่งเล่นกับฮันบยอลด้วยอารมณ์ขุ่นมัวในจิตใจ นี่กูต้องเป็นฝ่ายง้อแฟนตลอดเลยหรอวะ เหนื่อยนะเหนื่อย
“พี่จินฮวานนนนนนนนน” ผมนั่งเล่นกับฮันบยอลอยู่ดีๆก็ได้ยินเสียงหลอน
“ฮันบิน จินฮวานมาหาน่ะลูก” แน่ะ แม่ก็เป็นไปอีกคน งอนขนาดนั้นหนีไปเที่ยวกับคนอื่นล่ะมั้ง เคยสนใจเราที่ไหนวะ
ผมเงยหน้าจากตุ๊กตาบาร์บี้ที่นั่งเล่นกับฮันบยอลมาดูให้แน่ใจ ..................... นอกจากได้ยินเสียงหลอนกูยังเห็นภาพหลอนด้วยหรอเนี่ย ไม่นะ
ภาพที่ผมเห็นคือพี่จินฮวานใส่เสื้อสีชมพูหน้าตาดูเหนื่อยๆ มือซ้ายถือกระเป๋ามือขวาถือถุงราดหน้าเจ้าเก่าที่ผมชอบกิน ฮรือออออออออออออ เหมือนจริงมากกกกกกกกกกก ผีหลอกกกกกกกกกกก T[]T
“จะมองอีกนานมั้ย” เสียงเล็กที่คุ้นเคยทะลุเข้าหูผมที่ตอนนี้นั่งอึ้งอ้าปากค้างน้ำลายยืดอยู่ (กรุณาอย่านึกภาพตาม)
“แม่พาฮันบยอลไปนอนก่อนนะ ฮันบินพาตัวเล็กไปพักเถอะลูก ดูตัวเล็กไม่ค่อยสบายนะ” แม่พูดก่อนจะจูงมือฮันบยอลที่ยืนยิ้มให้พี่จินฮวานอยู่เดินขึ้นบ้านไป
“นี่ใช่พี่จินฮวานแฟนผมปะเนี่ย” ผมเดินเข้าไปหาแบบกล้าๆกลัวๆ
“จะเชิญกูเข้าบ้านมึงได้รึยัง” สิ้นสุดประโยคผมก็ถลาเข้าไปรับพี่แกแทบไม่ทัน ปากคอเราะร้ายแบบนี้แหละ เดอะว๊อยซ์ตัวจริงเสียงจริง
.
.
.
.
.
.
“พี่มาได้ยังไงเนี่ย” ผมรับของในมืออีกคนแล้วเดินนำเข้ามาในห้อง
“ไอ้มินโฮมาส่ง” พี่แกตอบก่อนจะเดินไปนั่งบนเตียง
“เฮียไม่เห็นบอกเลย” ผมเดินไปนั่งลงข้างๆ ก่อนจะเนียนๆเอามือโอบเอวอีกคนไว้หลวมๆ ....... แน่ะ สมยอมซะด้วยนะ
“ก็เห็นมึงบอกมึงไม่โอเคที่อยู่คนเดียว....” พี่จินฮวานยังพูดไม่ทันจบผมก็ชิงประกบพี่แกเบาๆ นาทีนี้ไม่ฟังอะไรทั้งนั้นแหละครับ มาหาถึงที่ขนาดนี้บวกกับคิดถึงชิบหายแล้วด้วย จูบแม่งเลยดีกว่า
“คิดถึง” ผมพูดขึ้นหลังจากผละออกจากปากพี่แก
“อือ” พี่จินฮวานก้มหน้างุด เขินล่ะสิตัวเอง
“แล้วพี่ไปทำอะไรมา ผอมลงนะ กอดไม่เต็มเลยดูดิ” ผมพูดแล้วกระชับแขนข้างที่โอบเอวอีกคนไว้แน่น
“กูนอนไม่หลับ....ไม่มีมึงคอยนอนกอด กูไม่ชิน”
เหยด ........... มีงี้ด้วย
“แต่ทำไมผมนอนหลับวะ” ผมพูดก่อนจะยักคิ้วกวนส่งให้สองที
“งั้นมึงก็ช่วยนอนกอดกูด้วยนะ กูจะได้นอนหลับซักที” พี่จินฮวานไม่ต่อปากต่อคำอะไรแต่ล้มตัวลงนอน สงสัยจะง่วงจริงๆ ผมจัดแจงพี่แกให้นอนเข้าที่เข้าทางก่อนจะนอนลงข้างๆ ใบหน้าหวานๆ ปากนิดจมูกหน่อยเจ้าของเสียงที่ผมอยากได้ยินทุกวัน คนที่ผมคิดถึงจนแทบจะเป็นบ้า เป็นคนเดียวกับที่บอกว่านอนไม่หลับถ้าไม่มีผมคอยนอนกอด ลมหายใจเป็นจังหวะเหมือนจะเชิญชวนให้ผมทำอะไรบางอย่าง.......... อดทนไว้ นั่นแฟนมึงนะ
“ไม่กอดอย่างเดียวได้มั้ยวะ” ก็เพราะเป็นแฟนไง กูต้องสนมั้ย
“มึงบ่นอะไร” พี่จินฮวานหันหน้าเข้ามาหาผม ตอนนี้หน้าเราห่างกันแค่คืบกว่าๆ
“ไหนบอกจะนอน”
“ก็มึงนอนบ่นแบบนี้กูจะนอนหลับมั้ย”
“ไม่เห็นได้บ่นเลย แค่ไม่อยากนอนกอดอย่างเดียว” ผมกระชับคนในอ้อมกอดไว้แน่น ก่อนจะขยับหน้าเข้าไปให้ใกล้กว่าเดิม แบบว่าแข่งกันหายใจรดหน้ากันอยู่อ่ะครับ สนุกไหม
“กูไม่อนุญาตให้มึงทำอะไรนอกจากกอด” พี่จินฮวานพูดจบผมก็ประกบปากลงไปแรงๆหนึ่งที
“หรอ” กูต้องแคร์ด้วยหรอ
“ไอ่สัด” แล้วก็ดิ้นขลุกๆอยู่ในอ้อมกอดของผม
“ทำแบบนี้เค้าเรียกว่าอ่อยนะแฟนนะ”
“อ่อยบ้านป้ามึงสิ” แล้วพวกแม่งก็ดิ้นแรงกว่าเดิม..........
“อย่าดิ้น” ครับ เชื่อกู
“ปล่อยกู” แล้วเมื่อกี๊ยังขอให้กูนอนกอดอยู่เลย
“อย่าดิ้นได้มั้ย ขอร้องล่ะ” ใช่ครับ ...... มันจะไม่ดีนะ
“ไอ้ฮันบินนนนน” พี่จินฮวานแผดเสียงลั่นห้องก่อนผมจะพลิกตัวขึ้นคร่อมพี่แกไว้.......... นี่ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย วอร์มเสียงก่อนใช่มะ
มีฉากล่อแหลม ................ อยู่ในทวิตเตอร์ ในนี้ @SwagboyNC นะนะ
ใครไม่เล่นทวิตทิ้งเมลไว้ก็ได้นะ แปะลิ้งเดี๋ยวจิโดนแบน 55555555
คึๆๆๆๆๆๆๆ
Jinhwan’s part
เสียตัวให้อีเด็กปลวกเป็นครั้งที่สอง..........ดีหน่อยที่ครั้งนี้มันมีสติและผมก็มีสติ แต่มันแปลกๆตรงที่ผมมีสติเนี่ยแหละ แถมเสนอตัวไปหามันถึงบ้านด้วยนะ โฮฮฮฮฮฮฮฮ หน้ากูยิ่งบางๆอยู่ด้วย
ผมนอนอยู่บนเตียงแล้วใช้ให้มันทำนู่นทำนี่ให้ เพราะอะไรน่ะหรอ
กูลุกไม่ได้ T__________________T
ไซส์มึงนี่ไม่ได้เด็กๆเหมือนหนังหน้ามึงเลยนะครับ อีฮันบินปลวกเป็ดดดด
“ไปอาบน้ำไป” มันโยนผ้าเช็ดตัวที่มันเพิ่งใช้เมื่อกี๊มาให้ผม นี่สนิทกันถึงขั้นใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวกันเลยหรออออออ
“ไม่ไป” ผมยังคงนอนอ่านหนังสือการ์ตูนไม่สนใจมัน
“จะไปดีๆมั้ย” แล้วมันก็เดินเข้ามากระชากลากผมอย่างแรง นี่ถือว่าได้กูแล้วจะรุนแรงกับกูยังไงก็ได้งั้นเรอะ T^T
“โอ๊ยยยยย” ผมร้องลั่นเมื่อขาแตะพื้นด้วยความเจ็บแปล๊บที่วิ่งพล่านไปทั่วสังขารร่าง
“เห้ย เป็นไร” มันรับผมที่ตอนนี้เข่าอ่อนทรุดลงไปนั่งกับพื้น
“ปล่อยกู ฮึ่ก” ผมสะบัดมันออกอย่างแรงแล้วเสแสร้งแกล้งบีบน้ำตา
“พี่จินฮวาน ...” มันดูจะอึ้งนิดๆ
“โอ๊ยย” ผมร้องลั่น น้ำตาซึมอีกครั้งทันทีที่ยืนขึ้นได้ ระบมไปหมด อันนี้ไม่ได้บีบ กูเจ็บจริง
“เจ็บหรอ” มันถามหน้าซีด
“เออ” นาทีนี้ฟอร์มเยอะไปกูคงตายล่ะครับ ผมค่อยๆนั่งลงไปที่เตียงอย่างนุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ขอโทษนะ” มันพูดแบบรู้สึกผิด สีหน้าแบบนี้คืออะไร ได้กูแล้วมาขอโทษเนี่ยนะ เออช่างเถอะมึงไม่ผิด
“เออๆ”
“ทีหลังจะทำเบาๆแล้วกัน” แล้วมันก็ยิ้มกรุ้มกริ่ม................มึงยังคิดจะมีวันหลังอีกหรอ เอาวันนี้ให้กูรอดก่อนมั้ยสัด
“กูขอนอนก่อน มึงโทรบอกแทฮยอนให้หน่อย ว่ากูไม่ไปร้องเพลง” กูทนคุยกับคนจังไรๆแบบมึงไม่ได้แล้วว่ะ
ผมรู้สึกถึงความยวบของเตียงและกอดอุ่นๆจากคนข้างๆ
“นอนซะนะ เดี๋ยวผมจะดูแลพี่เอง”
“…………” มึงช่วยกลืนคำพูดของมึงกลับเข้าไปด้วยครับ รับไม่ได้
“เมียยิ่งดื้อๆอยู่ด้วย”
แล้วก็ช่วยหุบปากเกรียนๆของมึงซักหนึ่งนาทีชีวิตคู่ของเราคงจะดีกว่านี้นะครับ
---------------------------
อาจจะไม่ไดอัพอีกนานนนนนนนนนนนนนนนนนนะ
รักทุกคนมากเลยชุบุ -3-
ความคิดเห็น