คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 New Leader
“วันนี้ชั้นมีข่าวดีที่จะต้องบอกให้พวกเธอรู้ไว้” เสียงของท่านประธาน ทำลายความเงียบในห้องประชุม ซึ่งพวกเราทั้งเก้าคนได้มาพร้อมกันแล้ว ทำไมถึงได้ตื่นเต้นอย่างนี้นะ ทำใจดีๆเข้าไว้คิมแทยอน...
“ชั้นได้เห็นพัฒนาการที่ดีของพวกเธอมาก หลังจากที่ฝึกซ้อมหนักกันมานานหลายปี ชั้นเห็นสมควรแล้วว่า จะได้เดบิวเป็นนักร้องอย่างเต็มตัวซะที”
....................................
“เดบิววววว” พวกเราเอ่ยพร้อมกันด้วยความดีใจ
“จริงหรอคะ”ชั้น ถามเพื่อย้ำกับตัวเองอีกครั้งว่าไม่ได้หูฝาดไป
“จริงสิ และเธอ แทยอน เธอต้องเป็นหัวหน้าวง คอยดูแลเพื่อนๆและน้องๆด้วย”
“หา...ชั้นเนี่ยหรอคะ”ชั้นถามอีกทีเพื่อย้ำกับตัวเองว่าไม่ได้หูฝาดอีกครั้งหนึ่ง
“ใช่ เดี๋ยววันนี้เราได้เตรียมเพลงไว้ให้พวกเธอเรียบร้อยแล้ว จะเดบิวช้าหรือเร็ว ที่นี้ก็ขึ้นอยู่กับพวกเธอแล้วนะ ว่าจะฝึกซ้อมและพร้อมเร็วแค่ไหน แล้วชื่อวงของพวกเธอก็คือ โซนยอชิแด”
เหล่าผู้บริหารเมื่อชี้แจงแล้วก็ออกจากห้องประชุมไป ตอนนี้ก็เหลือแต่พวกเรา ชั้นได้แต่นิ่งข้าง ไม่ยอมขยับไปไหน ทุกคนร้องออกมาด้วยความดีใจ เพราะสิ่งที่พยายามมาทั้งหมดก็ใกล้จะเป็นจริงซะที
“ว้าววว โซนยอชิแด ชั้นชอบชื่อนี้จังเลยละ” โฮยยอนเอ่ยมาเป็นคนแรก
“ใช่ มันเหมาะกับพวกเรามากเลย ตื่นเต้นๆจัง อยากฟังเพลงใหม่เร็วๆจังแหะ”
“แล้วลีดเดอร์ของพวกเรา เป็นอะไรไปเนี่ย ไม่ดีใจหรือไงจ๊ะ” ทิฟฟานี่ถามชั้น
“ดีใจสิ ดีใจมากเลย แต่....”
“แต่อะไร แทงกู”ซันนี่ถามชั้นต่อ
“ก็ ชั้นไม่มั่นใจเลยว่าจะเป็นลีดเดอร์ที่ดีของพวกเธอได้รึเปล่า”
“โธ่ ยัยบ้า ก็นึกว่าเรื่องอะไร” เจสสิก้ากล่าวพร้อมรอยยิ้ม
“เธอเป็นได้แน่ แทยอน แล้วก็จะเป็นได้ดีด้วย” ยูริพูดต่อ
“ใช่ เวลามีปัญหาอะไร ก็บอกพวกเราได้เสมอ เราจะได้ช่วยแบ่งเบาภาระเธอไง”
“ซอจะเชื่อฟังพี่ทุกอย่างเลยค่ะ พี่แทยอน มั่นใจในตัวเองนะคะ”
ทุกคนต่างให้กำลังใจชั้น ชั้นรู้ดีว่าทุกคนพร้อมที่จะก้าวไปด้วยกันเสมอ แต่ชั้นเองนี่แหละ ที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองเอาซะเลย
สมาชิกที่เหลือรีบวิ่งไปที่ห้องซ้อมด้วยความตื่นเต้น เพื่อที่จะไปฟังเพลงใหม่ของตัวเอง แต่ชั้นในตอนนี้ กลับอยากอยู่คนเดียว เพราะชั้นไม่คิดเลยว่าชั้นจะเหมาะสมกับหน้าที่นี้ จึงพาตัวเองขึ้นไปที่ดาดฟ้า ซึ่งเป็นที่ที่ชอบมาบ่อยๆ เวลาที่มีเรื่องไม่สบายใจ เพราะมันทำให้ชั้นผ่อนคลายมากขึ้นเมื่อได้สัมผัสกับลมเย็นๆ
แต่กลับมีใครคนหนึ่งยืนอยู่บนนั้นแล้ว เค้ากำลังหันหลังให้ชั้น ทอดสายตาไปอย่างไร้จุดหมาย
พี่จูนซู....
ชั้นทำท่ากำลังจะเดินกลับออกไป เพราะไม่อยากที่จะไปรบกวน แต่ก็มีเสียงๆหนึ่งรั้งเอาไว้
“จะไปไหนละ แทยอน” พี่จูนซูพูดขณะหันหลังให้กับชั้น
“เอ่อ...คือ ชั้นขึ้นมาที่นี่ไม่ได้มีธุระสำคัญอะไรหรอกคะ เชิญรุ่นพี่ตามสบายนะคะ” พี่เค้ารู้ได้ยังนะว่าชั้นมานะ ในขณะที่ชั้นจะเดินกลับไปอีกครั้งหนึ่ง พี่จูนซูก็หันหนากลับมา ผมของเค้าปลิวไปตามแรงลมอ่อนๆ สะกดชั้นเอาไว้ไม่น้อย
“ไหนๆก็ขึ้นมาแล้ว มาอยู่เป็นเพื่อนกันก่อนสิ เค้าว่ากันว่า คนที่ขึ้นมาดาดฟ้าคนเดียว มักมีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจนะ”
ชั้นจึงเดินเข้าไปยืนข้างๆพี่เค้า ทอดสายตาออกไปอย่างไร้จุดหมาย ความเงียบเริ่มคลอบงำเราทั้งสอง จนมีเสียงหนุ่มแทรกเข้ามา
“ไหน มีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจ บอกชั้นได้รึเปล่า”
“เอ่ออ คือ พวกเราจะได้เดบิวแล้วคะ”
“นี่ก็ถือเป็นเรื่องดีไม่ใช่หรอ” เสียงราบเรียบของเค้า ไม่ได้แสดงความแปลกใจแม้แต่น้อย เหมือนกับรู้มาก่อนแล้วอย่างนั้นแหละ
“ดีสิคะ แต่ว่าชั้นได้เป็นลีดเดอร์ของทีม ชั้นไม่มั่นใจเลยคะ ไม่รู้ว่าตัวเองเหมาะกับหน้าที่นี้รึเปล่า และจะทำมันออกมาได้ดีแค่ไหน” ชั้นพูดออกไปเสียงเศร้าๆ ก็มันไม่มั่นใจจริงๆนิ
พี่จูนซูหันมาทางชั้น สายตาของเค้ายามนี้อ่อนโยนเหลือเกิน
“นั่นเป็นสิ่งที่คนอื่นเห็นสมควรแล้วว่าเธอเหมาะสมกับมัน เธออาจจะไม่รู้ตัวหรอก ว่าเธอสามารถที่จะทำหน้าที่นี้ได้ อาจจะไม่มั่นใจ ไม่พร้อม แต่เพื่อนๆของเธอ น้องๆของเธอเค้าไว้ใจ และเชื่อใจในตัวเธอมากนะ ถ้าเธอมัวแต่โลเลอยู่อย่างนี้ พวกเค้าคงเสียใจ...”
คำพูดเหล่านี้มีผลกระทบต่อจิตใจของชั้นอย่างไม่น่าเชื่อ ความกังวลเริ่มหายไปทีละน้อย จริงสิ ไหนๆพวกเราก็สู้มาด้วยกันแล้วนิ
“ขอบคุณมากนะคะ รุ่นพี่ ขอบคุณมากจริงๆคะ” ชั้นพูดพร้อมจับมือพี่เค้าด้วยความโล่งใจสุดขีดโดยไม่ทันตั้งตัว มารู้ตัวอีกทีก็รีบปล่อยมือพี่เค้าทันที เฮ่อ ทำไมทำอะไรหน้าอายอย่างนี้นะ คิม แทยอน
จูนซู ยิ้มน้อยๆกับท่าทางของหญิงสาว ที่ได้แต่ก้มหน้าอยู่ ความรู้สึกมากมายเอ่อล้นเข้ามาในจิตใจอย่างไม่รู้ตัว
“แล้วพี่ ขั้นมาบนนี้ ก็ต้องมีเรื่องไม่สบายใจด้วยนะสิคะ” ชั้นรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
“ก็ไม่เชิงหรอก ชั้นกำลังสับสนนะ เลยมาหาที่เงียบๆคิดอะไรเพลินๆคนเดียว”
“งั้นชั้นไปก่อนนะคะ ยังไม่ได้ฟังเพลงใหม่กะเค้าเลย ไม่รู้ว่าพวกน้องๆซ้อมกันถึงไหนแล้ว” ชั้นพูดพร้อมรอยยิ้ม แล้ววิ่งออกไป ความตื่นเต้นเริ่มถาโถมเข้ามาทันที อีกไม่นานความฝันก็จะเป็นจริงแล้ว แต่เดี๋ยวก่อนสิ...
“พี่จูนซูคะ” ชั้นเรียกเค้าจากด้านหลัง
“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ไม่มีพี่ ชั้นก็คงไม่สบายใจขนาดนี้” ชั้นยิ้มกว้างให้เค้า พร้อมโบกมือลา
ซึ่งเธอไม่มีทางรู้หรอกว่า ว่าคนที่ยืนอยู่หน้าเธอเมื่อกี้นั้น ใจเต้นไปกับรอยยิ้มที่น่ารัก และท่าทางอันสดใสของเธอ
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชั้นกันเนี่ย” เซีย จูนซูได้แต่บ่นกับตัวเองเบาๆ
ความคิดเห็น