คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 จุดเริ่มต้น
ทุกๆคนย่อมมีความฝัน ความฝันที่อยากจะทำ อยากจะเป็น แต่ความฝันนั้นจะเป็นจริงไม่ได้เลย หากเราไม่ไขว่คว้า หรือพยายามอย่างเต็มที่ แม้จะพบกับอุปสรรคมากมาย ก็ต้องยอมรับและพร้อมที่จะสู้ เช่นเดียวกับกลุ่มเด็กสาวเหล่านี้ ที่แม้จะหกล้มสักกี่ครั้ง พวกเธอก็พร้อมที่จะลุกขึ้นสู้ และก้าวต่อไปอย่างสง่างาม แม้มันจะไม่ง่ายเลยก็ตาม.....
วันนี้เป็นอีกหนึ่งวัน หนึ่งวันที่คงเหมือนกับทุกวันที่ผ่านมา ของชีวิตการเป็นเด็กฝึกหัดของค่าย SM นั่นก็คือการซ้อม ซ้อม แล้วก็ซ้อม แต่ชั้นก็ไม่เคยบ่นเลยสักครั้ง ทำไงได้ละ ก็มันเป็นสิ่งที่ฉันชอบ และเลือกที่จะเดินแล้ว
“ทุกคน ตื่นได้แล้ว!!!!!!!!!” แทยอนตื่นเป็นคนแรกแล้วก็เริ่มปลุกสมาชิก ทุกคนทยอยตื่นมาทำธุระส่วนตัวของตนเอง มีแต่คุณนายเจสสิก้านี่แหละ ที่ตื่นยากเหลือเกิน ฮ่าๆ
เราอยู่ด้วยกันเก้าคน คือ ทิฟฟานี่ เจสสิก้า ยุริ ยุนอา ฮโยยอน ซันนี่ ซอฮยอน ซูยอง และชั้นเอง คิมแทยอน สาวน้อยผู้ร่าเริง ฮ่าๆ พวกเราอยู่ด้วยกันมานานมาก ก็ฝึกซ้อมมาด้วยกันนิ จนถึงตอนนี้ก็เป็นเวลาหลายปีแล้ว แต่ก็ไม่มีใครท้อถอยเลยสักคน
“วันนี้อากาศดีจังเลยนะคะพี่ๆ” ซอฮยอน น้องเล็กของเราเอ่ยออกมาด้วยความใสซื่อเมื่อมาถึงน่าบริษัท
“ใช่ อากาศดีมาก พี่ชักง่วงแล้วละสิ”
“นี่ยัยเจส เลิกคิดถึงเรื่องนอนสักเดี๋ยวนึงได้ไหมเนี่ย นอนมากเดี๋ยวอ้วนฉุ จะหาว่าไม่เตือนนะ” ซูยองพูดแหย่ขั้นมาทันที
“จะบ้าหรอ! ไม่มีทางซะหรอก”เจสสิก้าสวนทันควัน เจ้าหญิงน้ำแข็งเริ่มเดือดขึ้นมาแล้วสิ ทุกคนๆหัวเราะไปกับท่าทางของเจสสิก้า พร้อมเดินเข้าบริษัทอย่างร่าเริงเหมือนเช่นเคย และทักทายพี่ๆพนักงานอย่างเป็นกันเอง ซึ่งหลายๆคนอดไม่ได้ที่จะตกหลุมรักในความร่าเริงสดใสของพวกเรา เมื่อมาถึงห้องซ้อม ซึ่งต้องซ้อมรวมกับรุ่นพี่อย่างวงซุปเปอร์จูเนียร์ และดงบังชิงกิ ถึงแม้พวกพี่ๆเค้าได้เดบิวเป็นนักร้องกันเรียบร้อยแล้ว แต่ไม่เคยที่จะถือตัวกับพวกเราเลย ยังคงหยอกล้อกัน เหมือนสมัยที่ยังเป็นเด็กฝึกหัดไม่มีผิด
“อรุณสวัสดิ์ค่า” ฉันและน้องๆกล่าวทักทายรุ่นพี่ที่อยู่ในห้องซ้อมก่อนหน้านี้แล้ว
“โอ้ว สาวๆมากันแล้วเหรอ กำลังคิดถึงอยู่พอดี” พี่ลีทึกทักทายอย่างเป็นกันเอง พร้อมกับพี่ๆคนอื่นๆ ไม่นานนักพวกเราก็ต้องเริ่มซ้อม ทั้งการเต้นและการร้อง
“นี่ทิฟฟานี่ เธอเต้นผิดอีกแล้วนะ” ชั้นดุเธออย่างนี้เป็นประจำ จนเป็นเรื่องปกติของพวกเรา แต่ถ้าฉันตาไม่ฝาด มีใครบางคนในมุมห้องกำลังมองทิฟฟานี่ด้วยสายตาเป็นห่วง เอ๊ะ หรือว่าเราคิดไปเองกันเนี่ย...
“ฉันขอโทษ ทำไมนะ ผิดตรงท่อนนี้อยู่เรื่อยเลย”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันจะติวให้เธอตัวต่อตัวเอง รับรอง” โฮยยอน นักเต้นประจำกลุ่มของพวกเราเสนอขึ้น
ในขณะที่ทิฟฟานี่ซ้อมเต้นกับโฮยยอนตัวต่อตัว พวกเราที่เหลือก็แยกกันไปซ้อมร้องเพลงต่อในทันที ชั้นรักการร้องเพลงมาก เหมือนกับว่าการร้องเพลงเป็นชีวิตของชั้นเลยทีเดียวชั้นถึงออดิชั่นเข้ามาที่นี่ไงละ พวกเราซ้อมร้องเพลงกันจนคอแห้ง ชั้นจึงอาสาไปหาเครื่องดื่มให้น้องๆ แต่ก็เกิดเรื่องอีกจนได้ เมื่อไปชนกับใครคนนึงเข้า
พลั่ก!!! ชั้นชนเข้ากับหน้าอกของเค้าคนนั้นเต็มแรง แรงจนตัวชั้นเองล้มลงกับพื้น พร้อมกับเครื่องดื่มที่หกเลอะเทอะเต็มไปหมด ให้ตายสิ ทำไมถึงได้ซุ่มซ่ามเป็นกิจวัตรอย่างนี้นะ คิม แทยอน
“ตายแล้ว ขอโทษคะ ขอโทษจริงๆ” ชั้นลุกขึ้นและรีบก้มหัวขอโทษอย่างยกใหญ่ จากนั้นก็พบแล้วว่าคนที่ชนนั้นเค้าเป็นใคร
“พี่จุนซู!!”
ใช่แล้ว ไม่ใช่ใครอื่นเลย เซีย จูนซู จากดงบังชิงกินั่นเอง ชั้นไม่เคยได้เจอเค้าตรงๆแบบนี้เลย เนื่องจากพี่เค้างานยุ่งมาก อย่างมากก็แค่ทักทายกันเล็กน้อยเท่านั้น
“ขอโทษคะ ทำไงดี เสื้อพี่เปื้อนหมดเลย” ชั้นชักกลัวแล้วสิ พี่เค้าจะโกรธฉันไหมเนี่ย
“คิม แทยอน” เสียงหนุ่มๆเอ่ยกลับมา แต่ทำไมฉันถึงได้กลัวอย่างนี้นะ
พี่เค้าต้องโกรธฉันแน่เลย ทำไมถึงได้ซุ่มซ่ามมากขนาดนี้นะ ชั้นก้มหน้ารอรับคำต่อว่าแต่โดยดี
“คิม แทยอน”
“คือว่า คือ.. คือ..ชั้นเดินถือน้ำมา แล้วไม่ทันมองจริงๆ คือว่า คือ.. ชั้นขอโทษจริงๆคะรุ่นพี่ จริงๆน่ะค่ะ ขอ..”
“แขนเธอเป็นแผลถลอกนะ”
“เอ๋....”
“ก็ล้มลงไปซะขนาดนั้น แขนเธอถลอก เป็นแผลหมดเลย เห็นมั๊ย”
“คือ ชั้นไม่เป็นไรหรอกคะ แต่เสื้อพี่เปื้อนหมดแล้ว เดี๋ยวชั้นเช็ดให้นะคะ” ชั้นดึงผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋าเสื้อ กำลังจะเช็ดให้เค้า ทำไงได้ล่ะ ก็ชั้นผิดเองนิหน่า แต่ยังไม่ทันไร เค้าก็คว้าผ้าเช็ดหน้าออกจากมือของชั้น แล้วซับเลือดตรงแขนของชั้นอย่างเบามือ ซึ่งจะว่าไปเป็นแผลเล็กนิดเดียวเอง ทำไมเค้าใจดีอย่างนี้นะ......
“เอ่ออ ขอบคุณคะ แต่เสื้อพี่...”
“ไม่เป็นไรหรอก คราวหลังระวังๆหน่อยละกัน ดีนะ ที่เธอชนชั้น ไม่ได้ไปชนคนอื่นเข้า”
ผู้พูดเดินกลับออกไป พร้อมกับทิ้งให้ใครบางคน หน้าแดงกับคำพูดแสนเรียบง่ายนั้น แต่หารู้ไม่ว่า ผู้พูดก็ใจเต้นไม่แพ้กันเลย
ความคิดเห็น