คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 31 รอ??
หญิงสาวเดินเล่นในเมืองอย่างเลื่อนลอย ที่นี่ยังคงคล้ายเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ยังคงมีผู้คนมากมายพากันมาจับจ่ายซื้อของอย่างมีชีวิตชีวา ผิดกับเธอที่รู้สึกเหงาและอ้างว้างเหลือเกิน
แทยอนรู้สึกขอบคุณที่น้องๆพาเธอออกมาเดินเปิดหูเปิดตาในวันนี้ มันทำให้เธอสดชื่นขึ้น ดีกว่าที่ต้องนั่งแห้งเหี่ยวอยู่ที่หอพัก แม้จะเป็นช่วงเวลาเพียงสั้นๆก็ตาม หญิงสาวเดินไปเรื่อยๆ จนผ่านที่ที่เค้าและเธอเคยวิ่งหนีสายตาหลายสิบคู่ของผู้คนข้างถนน คิดแล้วก็อดที่จะอมยิ้มออกมาไม่ได้ และจากนั้นก็เดินมาจนถึงม้านั่งที่เค้าเคยสวมรองเท้าให้กับเธอ
“ชั้นคิดถึงพี่อีกแล้ว...” แทยอนบ่นพึมพำกับตัวเองพร้อมเสียงถอนหายใจ เธอก้มลงมองรองเท้าสีชมพูน่ารักนั้น ความรู้มากมายปะทะเข้ามาในอก
หญิงสาวเดินไปเรื่อยๆ ปล่อยอารมณ์และความรู้สึกให้ล่องลอยไป ในขณะที่กำลังจะข้ามไปยังอีกฝั่งหนึ่งของถนน เกิดเสียงแตรรถแทรกผ่านอากาศดังลั่น ทำเอาหญิงสาวหลุดออกจากภวังค์ จากนั้นมีมือแข็งแกร่งคว้าแขนของเธอจนตัวเธอโอนเอนถอยมาตามแรงนั้น พร้อมรถยนต์ที่วิ่งผ่านหน้าไปอย่างฉิวเฉียด
“เจอเธอทีไรต้องมีเรื่องให้เจ็บตัวอยู่เรื่อยเลยนะ”
แทยอนหันไปตามเสียงนั้น พบชายหนุ่มร่างสูงใบหน้าคุ้นเคย ส่งสายตาตำหนิน้อยๆให้ เค้าสวมเสื้อผ้าสบายๆ สะพายเป้ไว้ข้างตัวพร้อมหมวกบนศีรษะ หญิงสาวดันแว่นกันแดดอันใหญ่ลงเล็กน้อย เพื่อให้มองเห็นคนตรงหน้าได้ถนัดขึ้น
“พี่...จุน........โฮ..”
ชายหนุ่มยักคิ้วตอบ พร้อมปล่อยมือออกจากแขนเล็กๆนั้น
“เธอจะไม่คิดว่าชั้นเป็นจุนซูเลยหรือไง....” คนพี่พูดติดตลก
“ไม่หรอกคะ...พี่สองคนก็ไม่ได้เหมือนกันขนาดนั้นซะหน่อย อีกอย่าง....พี่จุนซูเค้าคงไม่โผล่มาที่นี่หรอกคะ” น้ำเสียงของผู้พูดสลดลงทันที เมื่อเอ่ยชื่อเค้าคนนั้น
“อย่างนั้นหรอ...แล้วเธอเจ็บตรงไหนไหม เป็นอะไรหรือเปล่า” จุนโฮเปลี่ยนเรื่อง
“อ๋อ ชั้นไม่เป็นไรหรอกคะ แต่ถ้าไม่ได้พี่คงแย่แน่ ขอบคุณนะคะ” แทยอนโค้งขอบคุณชายหนุ่มอย่างจริงใจ
“แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่คนเดียวละ”
“คือ..ตอนแรกชั้นมากับน้องๆในวงนะคะ แต่พวกเธอกลับไปแล้ว ชั้นก็เลยอยู่เดินเล่นต่อสักพัก”
“แล้วพี่มาทำอะไรแถวนี้คะ” แทยอนถามต่อ
“ชั้นกำลังจะไปที่ที่หนึ่งน่ะ จะมาด้วยกันไหมละ”
“เอ๋...ชั้นนะหรอคะ”
“ก็ใช่นะสิ อย่ามัวแต่เดินใจลอยเรื่อยเปื่อยเลย เดี๋ยวก็เดินชนรถอีกหรอก”
หญิงสาวตัดสินใจเดินตามชายร่างสูงไป ในเมื่อวันนี้เธอแสนจะว่างและไม่รู้จะทำอะไรอยู่แล้ว มันคงจะดีกว่าการเดินฟุ้งซ่านคนเดียว หรือไม่ก็กลับไปนั่งเหงาที่หอแน่
เธอเดินตามเค้ามาเรื่อยๆ จนชายหนุ่มก้าวเข้าไปในร้านอาหารเล็กๆ หญิงสาวชะงัก มองเข้าไปในร้านนั้น ร้านอาหารเล็กๆกับบรรยากาศอบอุ่นที่เธอเคยสัมผัสมาก่อน
แทยอนเดินเข้าไปในร้าน มีลูกค้านั่งทานอาหารอยู่ประมาณ2-3โต๊ะ พนักงานหลังเคาท์เตอร์ที่กำลังพูดคุยอยู่กับจุนโฮยิ้มทักทายเธอ หญิงสาวยิ้มตอบกลับไปเช่นกัน พลางมองไปรอบๆร้าน ที่นี่ไม่เคยเปลี่ยนเลยนับตั้งแต่วันนั้น ทั้งบรรยากาศ การตกแต่งร้าน รวมถึงโต๊ะที่เค้าและเธอเคยมานั่งด้วยกัน
มันไม่เคยเปลี่ยนเลย
เพียงแต่ว่าตอนนี้เค้าไม่ได้อยู่ที่นี่กับเธอแล้วเท่านั้น......
“แทยอน..” จุนโฮเรียกชื่อหญิงสาวเบาๆ
“ค..ค่ะ..” แทยอนรับคำพร้อมละสายตาจากที่นั่งนั้น
“มานั่งด้านนี้ดีกว่า..” ชายหนุ่มแนะพร้อมเดินนำออกไป
ที่นั่งที่ว่านั้นหลบมุมเล็กน้อย ไม่มีคนเดินผ่านไปมาพลุ่กพล่าน และหากมองจากด้านนอกคงไม่รู้ว่ามีคนนั่งอยู่ตรงนี้แน่ หญิงสาวนั่งลงตามที่ชายหนุ่มเชื้อเชิญ ก่อนจะแปลกใจในท่าทีของเค้า
“เธอกินอะไรมารึยัง”
“เอ๋...ก็ยังหรอกคะ แล้วพี่ไม่นั่งด้วยกันหรอคะ..”
“อืมม..งั้นรอเดี๋ยวนะ เดี๋ยวชั้นมา..”
ยังไม่ทันที่แทยอนจะพูดอะไร จุนโฮก็เดินออกไปก่อนเสียแล้ว ไม่นานนัก ชายหนุ่มในชุดผ้ากันเปื้อนก็ยกถาดอาหารเข้ามาให้เธอ
“เอ่อ...พี่...ทำงานที่นี่หรอคะ” แทยอนถามด้วยความแปลกใจ
“อืม เวลาว่างช่วงที่ไม่มีเรียนนะ” ชายหนุ่มตอบขณะกำลังจัดชุดอาหารให้คนตรงหน้า พร้อมกับเธอที่ช่วยจับนู่นนี่เล็กน้อยอย่างเกรงๆ
“อย่าคิดว่าชั้นหลอกเธอมาเป็นลูกค้าละ มื้อนี้ชั้นเลี้ยงเอง” จุนโฮถอดผ้ากันเปื้อนออก พร้อมนั่งฝั่งตรงกันข้าม
“ไม่เป็นไรหรอกคะ ชั้นไม่ได้คิดแบบนั้นเลย”
“ชั้นเต็มใจ อย่าปฏิเสธเลย..” แทยอนจนปัญญา น้ำเสียงและแววตาของเค้าทำเอาเธอปฏิเสธไม่ลง หญิงสาวจัดการกับอาหารบนโต๊ะ โดยมีคนตรงข้ามมองอยู่อย่างนั้น
“เอ่อ..พี่จะทานด้วยกันไหมคะ” หญิงสาวเชื้อเชิญ
“เธอกินไปเถอะ ชั้นกินข้าวที่นี่จนเบื้อแล้วละ”
แทยอนรู้สึกแปลกๆพิกลกับบรรยากาศเงียบๆนั้น จึงเอาแต่ก้มหน้าก้มตากินอย่างเงียบๆ จนหญิงสาวรวบช้อนหลังจากที่ทานไปแล้วสักพัก
“อิ่มแล้วหรอ หรือว่าไม่อร่อย” จุนโฮถามเมื่อเห็นขาวในจานยังเหลืออีกมาก
“เปล่าคะๆ ไม่ใช่อย่างนั้น” หญิงสาวรีบปฏิเสธจนเกือบสำลักน้ำอึกใหญ่
“อาหารที่นี่อร่อยมากเลย แต่ชั้นอิ่มแล้วละคะ ไม่ค่อยหิวด้วย” แทยอนรีบอธิบาย
“เพราะอย่างอื่นด้วยรึเปล่า ที่ทำให้เธอกินอะไรไม่ลงแบบนี้”
“เอ๋...คือ...เอ่อ...แล้วทำไมพี่ถึงมาทำงานที่นี่ละคะ ในเมื่อพี่มีร้านพิซซ่าที่บ้านอยู่แล้วนี่หน่า” หญิงสาวเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างรวดเร็ว ทำเอาคนตรงหน้าอดถอนหายใจออกมาเบาๆไม่ได้ กับการกลบเกลื่อนเรื่องที่อยู่ในใจของเธอ
“ถึงชั้นอยู่ที่ร้านก็คงช่วยอะไรไม่ได้มากหรอก ทั้งขอถ่ายรูปบ้างละ เสียงกระซิบกระซาบบ้างละ ทำเอาไม่เป็นตัวของตัวเองไปเลย”
“นั่นสินะคะ พี่คงลำบากน่าดู”
“ไม่เท่าเธอตอนนี้หรอก....”
..........
แทยอนเงียบไปในทันที เธอเอาแต่ก้มหน้าเขี่ยข้าวในจานไปมา
“เธอกับจุนซูเป็นไงบ้าง ติดต่อกันบ้างรึเปล่า” จุนโฮถามเสียงเรียบ
“เอ่ออ.... เอาเข้าจริงๆแล้วชั้นก็ไม่กล้าโทรไปหรอกคะ เค้าคงยุ่งมาก” แทยอนยิ้มบางๆ
ชายหนุ่มสังเกตสีหน้าของคนตรงข้ามเงียบๆ แม้ภายนอกใบหน้าจะถูกฉาบด้วยรอยยิ้ม แต่แววตาของเธอกลับหม่นหมอง ไม่เปล่งประกายเหมือนเคย
จู่ๆ เสียงกระซิบกระซาบของคนในร้านเริ่มเซ็งแซ่ผิดปกติ บทสนทนาที่ฟังยากว่อนไปทั่วร้านเล็กๆนั้น หากแต่มีน้ำเสียงตกใจแสดงออกมาอย่างชัดเจน
“มันเกิดขึ้นได้ยังไงกันเนี่ย”
“ดงบังชิงกินี่หน่า!!”
“ทำไมถึงได้โชคร้ายอย่างนี้นะ”
“อย่างว่าแหละ มีคนรักก็ต้องมีคนเกลียดเป็นธรรมดา”
“แต่มันไม่เกินไปหน่อยหรอ เอาตายขนาดนี้...”
....
.......
“เกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย” แทยอนโพล่งขึ้นมา น้ำเสียงสั่นเครือตื่นตระหนก ในขณะที่บทสนทนาที่เธอไม่เข้าใจจากคนในร้านเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
“เธออยู่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวชั้นมา” จุนโฮกำชับหญิงสาวและลุกออกไป มองไปยังโทรทัศน์ที่ในขณะนี้ถูกสายตาทุกคู่ในร้านเพ่งเป็นตาเดียวกัน
สีหน้าของชายหนุ่มซีดเผือด มองไปยังหญิงสาวที่ลุกลี้ลุกลนอย่างไม่สบายใจ.....
น้องเล็กนั่งอยู่ในห้องแต่งตัวเพียงลำพัง หญิงสาวอยู่ในชุดที่ทางสปอนเซอร์จัดไว้ให้ พร้อมหน้าผมที่ถูกแต่งเติมอย่างน่ารัก ซึ่งเธอกำลังเตรียมความพร้อมทบทวนสคริปก่อนอัดรายการ
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้มาออกรายการวาไรตี้เพียงลำพัง โดยไร้เงาของบรรดาพวกพี่สาว ที่มักจะคอยช่วยเหลือและดูแลเธออยู่เสมอ ซอฮยอนรู้สึกตื่นเต้นและเป็นกังวลไปพร้อมกัน ทั้งๆที่พวกพี่ๆได้สอนและแนะนำวิธีการต่างๆมาแล้ว แต่หญิงสาวก็อดที่จะกังวลไม่ได้อยู่ดี
สักพักเสียงข้อความเข้าก็ดังขึ้นพร้อมกับโทรศัพท์มือถือที่สั่นน้อยๆอยู่หน้ากระจก
‘สู้ๆนะซอฮยอนอ่า พี่รู้ว่าเธอทำได้ ^^’
หญิงสาวมองข้อความให้กำลังใจของโฮยยอน เธอยิ้มบางๆและรู้สึกขอบคุณอย่างจริงใจกับความห่วงใยที่พี่ๆมีให้เธอเสมอมา แต่สำหรับตอนนี้มันกลับทำให้เธอรู้สึกเหงาพิกล
‘ก๊อก ก๊อก..’
เสียงเคาะประตูดังขึ้น หญิงสาวละสายตาจากโทรศัพท์มือถือในมือ พี่ผู้จัดการคงจะมาตระเตรียมคิวต่างๆให้กับเธอ หญิงสาวจึงกล่าวเรียกให้คนข้างนอกเข้ามา
“เข้ามาเลยคะพี่ ชั้นแต่งตัวเสร็จแล้ว”
แทนที่จะได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามา กลับมีเสียงเคาะประตูดังกลับมาเหมือนเดิม
“พี่เข้ามาเลยคะ ชั้นเรียบร้อยแล้ว” ซอฮยอนตะโกนกลับไปอีก แต่ก็ไม่พบคนที่ก้าวเข้ามาในห้อง หญิงสาวจึงตัดสินใจเดินไปเปิดประตู พร้อมกับความแปลกใจที่ตามมาอีกระลอก
“สวัสดี...”
“ส...สวัสดีคะ...” ซอฮยอนทักทายอย่างเคอะเขินพร้อมโค้งให้คนมาใหม่อย่างสุภาพ การปรากฏตัวของชายหนุ่มตรงหน้า ทำเอาหญิงสาวประหลาดใจมากทีเดียว
“แปลกใจหรอ ที่เจอชั้นที่นี่” คนตรงหน้าถามพร้อมอมยิ้มบางๆ เค้าอยู่ในชุดกางเกงของผู้ชายที่คล้ายๆเดียวกันกับเธอ อีกทั้งหน้าผมที่ถูกเซตมาเป็นอย่างดี
“ก็....นิดหน่อยนะคะ...ชั้นนึกว่าพี่ผู้จัดการซะอีก..” หญิงสาวรู้สึกแปลกใจแน่นอนอยู่แล้ว เพราะเธอไม่รู้มาก่อนเลยว่าจะมีคนจากบริษัทเดียวกันมาที่นี่ด้วย แถมยังเป็นเค้าที่เธอไม่ค่อยจะได้เจอบ่อยนัก
“อ๋อ..เค้าบอกชั้นให้มาตามเธอนะ เห็นกำลังยุ่งๆอยู่กับโปรดิวเซอร์รายการอยู่”
“อย่างนั้นหรอคะ....แล้ว...พี่..อัดรายการนี้ด้วย...” หญิงสาวถามอย่างเกรงๆ
“อืม...ชั้นก็เพิ่งรู้เมื่อกี้ว่าเธอก็มาเหมือนกัน” ชายหนุ่มกล่าว
“คะ ....” หญิงสาวรับ สีหน้าเป็นกังวลปรากฏออกมาอย่างชัดเจน จะทำยังไงนะ ถ้าเธอทำมันออกมาไม่ดี ซอฮยอนถอนหายใจเบาๆ ซึ่งท่าทางของเธอก็ไม่สามารถหลุดพ้นสายตาของชายหนุ่มตรงหน้าไปได้
“อย่าห่วงไปเลย ชั้นก็มาออกรายการนี้คนเดียวเป็นครั้งแรกเหมือนกัน”
“เอ๋..”
“ยิ่งเธอทำหน้าแบบนั้น มันจะยิ่งแย่นะ ทำตัวให้สนุกสนานเป็นธรรมชาติเข้าไว้..”
“พี่คยูฮยอน...”
“ยิ้มสิ....” ชายหนุ่มพูดอย่างอ่อนโยน พร้อมรอยยิ้มใจดีปรากฏบนใบหน้านั้น มันทำให้เธอโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก อย่างน้อยในวันนี้ก็มีคนที่เธอรู้จักและอยู่ในสถานการณ์คล้ายเดียวกับเธออยู่ร่วมในการอัดรายการวันนี้ด้วย
“คะ..” ซอฮยอนกล่าว พร้อมตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มสดใส
ท่ามกลางเสียงพูดคุยที่ดังขึ้นเรื่อยๆ หญิงสาวกระชับแว่นตากันแดดอีกครั้ง มุ่งตรงดิ่งออกนอกร้านอย่างรวดเร็ว เธอรู้สึกใจตกวูบ มือไม้สั่นไปหมดหลังจากได้ยินข่าวที่น่าตกใจนั้น ทำเอาเจ้าตัวไม่สามารถนั่งนิ่งอยู่ในร้านอาหารได้อีกต่อไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้ยินเสียงพูดคุยวิพากษ์วิจารณ์ของคนในร้าน ยิ่งทำให้หญิงสาวร้อนใจมากขึ้น ถ้าเธอต้องทนอยู่ที่นี่อีกแม้วินาทีเดียว เธอต้องบ้าแน่ๆ
“ขอโทษคะๆๆ....ขอทางหน่อยคะๆ..”
แทยอนวิ่งฝ่าผู้คนที่กำลังยืนมุงโทรทัศน์ในร้านอย่างร้อนใจ พวกเค้าเหล่านั้นต่างจดจ่ออยู่กับหน้าจอโทรทัศน์ที่กำลังรายงานข่าวใหญ่อยู่ โดยไม่มีใครสนใจคนตัวเล็กที่พยายามแทรกตัวออกไปเลย
ลีดเดอร์สาววิ่งไปยังขอบทางเพื่อที่จะข้ามไปยังอีกฝั่งหนึ่งของถนน แต่ทันใดนั้นก็มีมอเตอร์ไซค์สีดำคันใหญ่มาจอดเทียบตรงหน้าอย่างฉับพลันทันที ทำเอาเจ้าตัวตกใจเล็กน้อย แต่ก็ต้องคลายความสงสัยเมื่อรู้ถึงคนที่อยู่บนรถคันโตนั้น
“ขึ้นมาสิ เดี๋ยวชั้นไปส่ง” น้ำเสียงเฉียบขาดกล่าวออกมา พร้อมชายหนุ่มคนขับเปิดหมวกกันน๊อคด้านหน้าออกเล็กน้อย
“พี่จุนโฮ....คือไม่เป็นไรดีกว่าคะ..เดี๋ยวชั้นนั่งแท๊กซี่ไปก็ได้” แทยอนปฏิเสธอย่างรวดเร็ว เนื่องจากวันนี้ทั้งวันเธอรบกวนเค้ามามากพอแล้ว
ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากของคนที่อยู่บนรถคันใหญ่ เค้าคว้าหมวกกันน๊อคใบเล็ก ด้านหลัง แล้วโยนมันให้คนตัวเล็กที่ยืนนิ่งริมทางเท้า ซึ่งแม้เธอจะตกใจเล็กน้อย แต่ก็รับมันไว้ได้อย่างพอดิบพอดี
“ขึ้นมาเถอะน่า.....ดูท่าทางเธอรีบน่าดู” ชายหนุ่มสังเกต น้ำเสียงจริงจังนั้นโน้นน้าวทำให้คนตรงหน้าต้องทำตามอย่างเสียไม่ได้
รถมอเตอร์ไซค์เคลื่อนตัวผ่านท้องถนนไปอย่างรวดเร็ว เนื่องจากคนที่ขี่อยู่สัมผัสได้เลยว่า คนข้างหลังเค้านั้นร้อนใจมากเพียงใด ซึ่งหญิงสาวไม่มีปฏิกิริยากลัวหรือตกใจกับความเร็วที่เกินพิกัดนี้เลย เธอนึกถึงแต่คนที่เธอจะไปหาเท่านั้น แทยอนกดโทรศัพท์หาพี่ผู้จัดการเนื่องจากโทรหาเจ้าตัวไม่ติด และได้ความว่าเธอกลับไปที่หอพักแล้ว ทั่งคู่จึงมุ่งหน้าไปที่นั้นทันที โดยใช้เวลาเพียงไม่นาน
“ขอบคุณนะคะพี่จุนโฮ ขอบคุณมากๆจริงๆคะ ชั้นไปนะคะ” แทยอนกล่าวอย่างเร่งรีบ ถอดหมวกกันน๊อคใบเล็กคืนให้ชายหนุ่มและหายลับเข้าไปในตัวตึกอย่างรวดเร็ว
แม้เค้าจะไม่รู้เหตุผลที่ทำให้เธอรีบร้อนกลับมาที่หอพัก แต่เค้าก็เต็มใจที่จะช่วยเหลือเธอเสมอ
แม้เวลาในวันนี้จะแสนสั้นก็ตาม........
ลีดเดอร์สาวใช้คีย์การ์ดเปิดเข้าไปอย่างรวดเร็วโดยไม่รอคนในห้อง ภายในหอพักเงียบสนิทเหมือนไม่มีใครอยู่ บรรยากาศรอบตัวทำให้หญิงสาวค่อยๆเดินเข้าไปข้างในช้าๆ เธอกำลังคิดอยู่ว่าข่าวที่น่าตกใจนี้จะเข้าถึงหูเพื่อนรักแล้วหรือยัง จนเจ้าตัวชะงัก ภายในใจรู้สึกกระตุกวูบเมื่อเห็นหญิงสาวนั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาเพียงลำพัง
นั่นคงเป็นคำตอบแล้ว......
“ทิฟ.......” แทยอนค่อยๆเดินเข้าไปใกล้เธอ และนั่งลงข้างๆ มือเล็กๆเอื้อมไปจับไหล่เพื่อนอย่างแผ่วเบา และรู้สึกได้ทันทีว่าตัวเธอสั่นน้อยๆ
“แท......” ทิฟฟานีหันมา ดวงตาที่เคยมีรอยยิ้มสดใสกลับรื้อน้ำตา และไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้ทันที เมื่อเห็นหน้าเพื่อนของเธอ
แทยอนกอดปลอบทิฟฟานีทันที ขนาดเธอเองยังตกใจมากเมื่อได้ข่าว นับประสาอะไรกับทิฟฟานีที่หลงรักและเป็นห่วงยุนโฮเหลือเกิน ลีดเดอร์สาวลูบหัวคนที่สะอื้นอย่างปลอบโยน ยิ่งเห็นเพื่อนเป็นทุกข์ เธอก็พลอยเป็นทุกข์ตามไปด้วย
“ท..ทำไม..อึก....ถึง..เป็น..แบบนี้...อึก..” ทิฟฟานีผละออกมา ดวงตาที่รื้อไปด้วยน้ำตาแสดงความไม่เข้าใจ
“ใจเย็นๆก่อนทิฟ เค้าต้องไม่เป็นอะไร เธอเชื่อชั้นสิ....” แทยอนปลอบโยน พร้อมเช็ดน้ำตาให้เพื่อน
“ทำไม...ช..ชั้นเจ็บ ...เจ็บเหลือเกิน...” หญิงสาวรวบรวมคำพูด พร้อมเอามือข้างหนึ่งจับตรงบริเวณอก เนื้อตัวสั่นเทาอย่างควบคุมไม่อยู่
“ชั้นรู้.....ชั้นเข้าใจ”
“ช...ชั้นกลัว..แท....ช...ชั้นไม่กล้าแม้แต่จะเปิดดูข่าว..ชั้น....”
“พี่ยุนโฮต้องไม่เป็นไร เชื่อชั้นสิ...”แทยอนย้ำหนักแน่น
“เธอต้องเข้มแข็ง เข้มแข็งแล้วรอเค้า” หญิงสาวย้ำ บีบมือคนตรงหน้าเบาๆเพื่อให้กำลังใจ
....
ความเงียบเข้าปกคลุม ทิฟฟานีนิ่งไปพักใหญ่ สายตากังวลแสดงออกมาอย่างชัดเจน ในขณะที่แทยอนมองเพื่อนอย่างเป็นห่วง
.....
“ชั้นจะไม่รอ......” ทิฟฟานีโพล่งออกมา
“ชั้นจะไม่รอเค้าแล้ว......” หญิงสาวพูดย้ำกับตัวเองอีกครั้ง
“ทิฟ...” น้ำเสียงไม่เข้าใจเอ่ยออกมา
“ที่ผ่านมา.....ชั้นแอบชอบพี่ยุนโฮ เฝ้ามองเค้า เป็นห่วงเค้า ไม่ว่าเค้าจะรับรู้หรือไม่ก็ตาม ชั้นก็ยินดีที่ให้มันเป็นแบบนั้น ชั้นรอเค้ามาตลอด...” หญิงสาวพูดมันออกมาอย่างรวดเร็ว และกำลังพยายามทบทวนความรู้สึกของตนเอง
“แต่ในตอนนี้ชั้นรู้แล้วว่า ชั้นอาจต้องรอเค้าตลอดไป เหมือนกับเหตุการณ์ตอนนี้ ชั้นกลัว...กลัวเหลือเกิน....มันทำให้ชั้นรู้ ว่าถ้าไม่มีเค้า ชั้นต้องแย่แน่ๆ และชั้นก็ทนรับแบบนั้นไม่ไหว ไม่ไหวอีกแล้ว......” ทิฟฟานีระบายต่อไป เธอรู้สึกใจหายวูบเมื่อนึกถึงความรู้สึกเหล่านั้น
“ทิฟ..”
“ชั้นจะไปหาเค้าที่ญี่ปุ่น....” หญิงสาวพูดอย่างแน่วแน่
.........คำพูดนั้นทำเอาคนที่ได้ฟังตาเบิกกว้าง เกิดความเงียบชั่วอึดใจ ทั้งสองจ้องหน้ากันเนิ่นนาน แววตาปนความเศร้ามองไปยังดวงตาของคนที่กำลังรวบรวมความคิดปนกับความตกใจไม่หาย
..........
................
“เธอไปเป็นเพื่อนชั้นนะ.....แทยอน......”
อีกหนึ่งตอนนะคะ ช่วงนี้ลงช้าหน่อย
ขอบคุณทุกคนที่ทำให้รอนาน
ยังรอกันอยู่ใช่ป่ะ ฮ่าๆๆ
แทยอนจะไป หรือไม่ไป หรือใครจะยังไง
ติดตามกันต่อไปนะคะ
อ่านแล้วเม้นด้วยน้า อยากรู้กระแส อิอิ
ขอให้สนุกสนานนนค่า
ความคิดเห็น