คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 30 นิรนาม
“เร็วๆเข้าซอ ใกล้ถึงเวลาแล้วนะ” ยุนอาเรียกน้องเล็ก ในขณะที่เธอกำลังสวมรองเท้าตรงทางเข้าของหอพัก
“เสร็จแล้วค่า” เจ้าตัวตอบกลับ พร้อมวิ่งออกมาจากห้องนอน
“พวกพี่ๆรออยู่ที่ร้านแล้ว เราไปกันเลยนะ”
“คะ...แต่ความจริงไม่เห็นต้องลำบากกันเลยนะคะ” น้องเล็กพูดในขณะที่กำลังสวมรองเท้าเช่นเดียวกัน
“เอาน่า ลำบากที่ไหนกัน คนเราไม่ได้มีวันจบการศึกษากันทุกวันซะหน่อย”
ทั้งสองกำลังมุ่งหน้าไปยังร้านอาหารที่พวกพี่สาวได้จองเอาไว้เพื่อเป็นการจัดปาร์ตี้แบบเล็กๆ เพื่อเป็นการฉลองให้กับการเรียนจบของน้องเล็กที่น่ารักของพวกเธอ รวมถึงมินโฮด้วยเช่นกัน
“ซอฮยอนมาแล้ววว” โฮยยอนส่งเสียงร้องทักเมื่อน้องเล็กทั้งสองเดินเข้ามาภายในร้าน
ร้านอาหารที่พวกเธอเคยมาทานประจำถูกจองไว้หนึ่งห้องใหญ่ ภายในมีการจัดงานแบบเรียบง่ายและเป็นกันเอง โต๊ะยาวหนึ่งตัวกลางห้องมีคนที่มาถึงอยู่ก่อนนั่งอยู่แล้ว นั่นคือ พวกพี่สาวที่น่ารักของเธอ เพื่อนๆวงชายนี่ ซีวอน อึนฮยอก เยซอง และดงแฮที่นั่งติดกับเจสสิก้าไม่ยอมห่าง
พวกพี่ๆในวงต่างเข้ามาแสดงความยินดีกับซอฮยอนเมื่อเธอมาถึง มีดอกไม้กับกล่องของขวัญใบใหญ่จากพี่ๆในวง ซึ่งทดแทนที่พวกเธอไม่ได้ไปร่วมงานในวันนั้น
“ขอบคุณนะคะพี่ๆ นี่มันก็เลยมาสองสามวันแล้ว ไม่เห็นต้องลำบากเลย”
“ไม่ลำบากเลยจ๊ะ ยินดีด้วยนะซอ” สาวๆต่างพากันแสดงความยินดี
“ใช่ เธอโตเป็นผู้ใหญ่อีกหนึ่งขั้นแล้วนะ” แทยอนพูดพลางลูบหัวน้องสาวอย่างอ่อนโยน
“ขอบคุณค่ะพี่” เจ้าตัวตอบรับ พวกเค้าคอยเป็นห่วงและดูแลเธออย่างดีเสมอเหมือนกับน้องสาวแท้ๆ เพราะแบบนี้เธอจึงเคารพและรักพวกพี่ๆที่สุด
พวกพี่ๆพาเธอไปนั่งที่โต๊ะยาวซึ่งมีอาหารนานาชนิดวางอยู่เต็มไปหมด สองสาวที่มาใหม่ต่างพากันทักทายพี่ๆเพื่อนๆที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว ทุกคนต่างแสดงความยินดีกับเธอ ไม่เว้นแม้แต่คนที่คนที่เพิ่งจบการศึกษามาหมาดๆเช่นเดียวกัน
“ยินดีด้วยนะ ซอฮยอน” มินโฮกล่าว
“จ้า เธอก็เหมือนกันนะ ยินดีด้วย” หญิงสาวยิ้มให้คนตรงหน้า ทำเอาคนที่ได้เห็นค้างไปชั่วขณะก่อนมีเสียงขัดขึ้นมาก่อน
“ยินดีด้วยนะมินโฮ ซอฮยอนอ่า!!” ชายหนุ่มที่เข้ามาใหม่กล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“โธ่ พี่ลีทึก ตกใจหมดเลย!!” ยุนอาท้วงหลังจากทำซ้อมตกลงบนจานเพราะเสียงตะโกนของชายหนุ่ม
“ทำไมละ น่ายินดีออก!” ลีทึกโต้ พร้อมกับชายอีกคนที่เดินตามหลังมาติดๆ เค้าส่ายหัวเบาๆกับการกระทำที่เรียกเสียงฮือฮาจากพี่ชาย พร้อมส่งยิ้มอย่างยินดีให้คนทั้งสอง
“ขอบคุณคะ” หญิงสาวยืนขึ้นตอบรับอย่างสุภาพ
“ผมนึกว่าวันนี้พี่จะมาไม่ได้ซะอีก” มินโฮถาม
“ตอนแรกก็คิดว่าอย่างนั้นแหละ แต่พอเลิกจากถ่ายรายการปุ๊บ ก็มาที่นี่ปั๊บเลย” ลีทึกตอบน้ำเสียงอารมณ์ดี
“ขอบคุณครับพี่” ชายหนุ่มโค้งอย่างสุภาพ
“ไม่เป็นไรหรอก ต้องมาสิ สาวๆอุตส่าห์เลี้ยงทั้งที” คำพูดของพี่ใหญ่สร้างเสียงฮือฮาให้คนในห้องไม่น้อย ทำเอาบรรยากาศโดยรวมยิ่งดูครึกครื้นไปอีก
“ยินดีด้วยนะ....” ชายหนุ่มอีกคนที่มากล่าวกับหญิงสาวตรงหน้า ในขณะที่ทุกคนต่างหัวเราะไปกับมุขตลกของลีทึก
“ขอบคุณคะ” ซอฮยอนตอบรับพร้อมรอยยิ้ม ในขณะที่คนที่ได้เห็นยิ้มตอบกลับเช่นเดียวกัน.......
บรรยากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่นและเป็นกันเอง ทุกคนต่างพากันจัดการอาหารบนโต๊ะพร้อมพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ซึ่งช่วงเวลาแห่งความสุขดังกล่าวมักผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอ และงานเลี้ยงก็ต้องมีวันเลิกราเช่นเดียวกัน
“นี่ก็ดึกมากแล้ว พี่ว่าเรากลับกันได้แล้วละ” ลีดเดอร์สาวแนะ ต้องขอบคุณบรรยากาศงานในวันนี้ที่ทำให้เธอลืมเรื่องยุ่งๆ และชื่นมื่นขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย แต่ก็คงเป็นเพียงช่วงระยะเวลาสั้นๆเท่านั้น
“นั่นนะสิคะ ชั้นอิ่มมากเลย ง่วงแล้วด้วย” ยุนอาเห็นด้วย
“จะไม่ให้อิ่มได้ไงละ ก็กินเยอะซะขนาดนั้น” ซูยองเริ่มแซว สักพักก็มีใครบางคนมาสะกิดที่ไหล่เบาๆ
“พี่ครับ ผมขอคุยด้วยหน่อยสิ” คีย์กระซิบเสียงค่อย พร้อมเดินนำออกไปก่อน ทำเอาหญิงสาวถึงกับงงกับการกระทำลับๆล่อๆนั้น แต่ด้วยความอยากรู้จึงเดินตามออกไปทันที
“มีอะไรหรือเปล่า คุยกันตรงนั้นไม่ได้หรือไง” คนตัวสูงเอ่ยเต็มไปด้วยความสงสัยปนอยู่ในน้ำเสียง เมื่อทั้งคู่เดินเลี่ยงออกมาอยู่ตรงทางเดิน
“ไม่ได้หรอกครับพี่ ก็ซอฮยอนอยู่ตรงนั้นนี่หน่า”
“ซอฮยอน...ซอทำไมหรอ”
“คือว่า....ไอ่เจ้ามินโฮมันเตรียมของขวัญไว้ให้เธอ” สิ้นคำพูดนั้น ดวงตาของคนที่ได้ยินเปล่งประกายออกมาทันที ก่อนที่ซูยองจะทันพูดอะไร คีย์ก็บอกต่อไปอีก
“พี่ก็รู้....ว่ามินโฮมันแอบชอบซอฮยอนมาตั้งนานแล้ว”
“รู้สิ ทำไมจะไม่รู้ละ สายตาเพื่อนนายเวลามองซอมันบ่งบอกซะขนาดนั้น แล้วน้องสาวชั้นดันใสซื่อ ไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยด้วยสิ” หญิงสาวกล่าวเสริมอย่างรวดเร็ว
“ครับ วันนี้มินโฮมันก็อุตส่าห์เตรียมของขวัญให้ซอฮยอน แต่มันดันไม่กล้าเอาไปให้เนี่ยสิ มันบอกว่าคนเยอะ ไม่รู้จะเอาให้ตอนไหน ผมเห็นผมก็...”
“เดี๋ยวชั้นจัดการเอง....” ยังไม่ทันพูดจบซูยองก็แทรกเสียงขึ้นมาทันที ความคิดดีๆแล่นเข้ามาในหัว ก่อนที่จะถูกส่งผ่านไปยังอีกคน..........
..............
......................
..............................
สาวๆทั้งเก้าคนพากันเดินออกมาเพื่อมุ่งหน้าไปยังที่จอดรถ หลังเอ่ยลาเพื่อนๆพี่ๆแล้ว โดยพวกพี่ๆซุปเปอร์จูเนียร์ยังคงไม่กลับ คาดว่าจะอยู่ปาร์ตี้กันต่อ ในขณะที่สาวๆต้องขอตัวกลับก่อนเนื่องจากวันพรุ่งนี้มีงานแต่เช้า
“เดี๋ยวนะ!!!” คนที่สูงที่สุดชะงัก ขณะกับกำลังค้นบางอย่างในกระเป๋าอย่างบ้าคลั่ง
“อะไรของเธอนะซูยอง” ยูริถาม
“คีย์การ์ดห้องเราหายไปไหนก็ไม่รู้นะสิ” หญิงสาวตอบแสร้งน้ำเสียงตกใจ ทั้งที่มือยังค้นของในกระเป๋าอยู่
“อ้าว แล้วพวกเราจะเข้าหอยังไงละเนี่ย” ทิฟฟานีเริ่มกังวล เนื่องจากวันนี้เป็นวันที่พวกเธอออกจากหอมาพร้อมๆกัน จึงนำติดมาแค่ชุดเดียวเท่านั้น
“โธ่ ซูยอง อะไรของเธอเนี่ย ปกติเธอไม่เคยลืมนี่หน่า” เจสสิก้าเริ่มบ่น
“เอาน่าๆๆ ชั้นว่าเธอรีบๆนึกเถอะ ว่าเผลอไปวางทิ้งไว้ที่ไหนรึเปล่า” โฮยยอนตัดบท
“อืมม..เดี๋ยวนะ...ชั้นว่าชั้นต้องลืมไว้ในห้องน้ำแน่ๆ” ซูยองทำท่านึก
“ห้องน้ำเนี่ยนะ เธอเอาคีย์การ์ดออกมาทำไมในห้องน้ำกันเนี่ย” เจสสิก้าโต้อย่างไม่เข้าใจ
“เถอะน่าเจส!! ห้องน้ำก็ห้องน้ำสิ” โฮยยอนสวน ท่าทีเลิ่กลั่ก
“ซอฮยอนจ๋า พี่วานไปหยิบมาให้หน่อยสิ นะ” ซูยองไว้วานน้องเล็กทันที
“คะ ได้คะ” น้องเล็กรับอย่างว่าง่าย
“ยุนอา เธอก็ไปเป็นเพื่อนซอหน่อยสิ” ซันนี่เสริม
“ไม่ดีกว่าคะๆๆๆ คือชั้นอิ่มมากเลยคะพี่ เดินไม่ไหวหรอก” เจ้าตัวสะดุ้งเมื่อถูกพาดพิง เธอทำการปฏิเสธโดยเร็ว พร้อมมองหน้าสองพี่สาวอย่างขอความช่วยเหลือ
“ไม่เป็นไรหรอกคะ ชั้นไปคนเดียวก็ได้ แค่นี้เอง พี่ๆรอเดี๋ยวนะคะ” น้องเล็กตัดบทก่อน ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในร้านหลังพูดจบ
“กินอิ่ม เดินไม่ไหว อะไรของเธอ...” ยูริบ่นส่งสายตาน่าสงสัยกลับมา
“แหะๆ” ยุนอาได้แต่หัวเราะแห้งๆ พร้อมแอบยักคิ้วเบาๆ ให้สองพี่สาวผู้วางแผนที่ทำหน้าเหรอหราไม่รู้ไม่ชี้
‘เกือบไปแล้ว.......’
ชายหนุ่มถือกล่องของขวัญสีขาวผูกโบว์แดงขนาดพอดีอยู่ในมือ เค้าบรรจงเลือกของขวัญชิ้นนี้ด้วยตัวเอง ซึ่งหวังว่าคนที่ได้รับจะชอบมันเช่นกัน ตั้งแต่รู้จักกับเธอมา เค้าไม่เคยหมอบของขวัญอย่างเป็นทางการแบบนี้ให้เธอเลยสักครั้ง นี่จึงเป็นครั้งแรก เราสองคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสมอมา และมันก็ช่วยไม่ได้จริงๆที่เค้าจะเผลอคล้อยตามไปกับความน่ารักอ่อนโยนของเธอ ซึ่งเจ้าตัวเองก็คงไม่รู้ตัวเป็นแน่
‘ชั้นไม่อยากเป็นแค่เพื่อนของเธออีกต่อไปแล้ว...............’
แต่เมื่อคิดว่าต้องเอาของขวัญไปหมอบให้เธอคนนั้นแล้ว มือไม้เริ่มสั่น ใจเริ่มเต้นรัว ในหัวพยายามคิดคำพูดและท่าทางเอาไว้ แต่ ณ ตอนนี้สมองของเค้ากลับตื้อตันไปหมด............
น้องเล็กเดินกลับเข้าไปในร้านอาหารอีกครั้ง วันนี้เธอรู้สึกมีความสุขและรู้สึกขอบคุณพวกพี่ๆมากที่ทำทุกอย่างให้เธอถึงเพียงนี้ หญิงสาวเดินเลี่ยงทางเดินผ่านห้องที่พวกเธอเพิ่งฉลองกันไปซึ่งพวกพี่ๆซุปเปอร์จูเนียร์ยังคงอยู่ในนั้น มุ่งหน้าไปยังห้องน้ำหญิงเพื่อหากุญแจห้อง จะได้กลับไปพักผ่อนกันเสียที
หญิงสาวเริ่มมองหาตั้งแต่ทางเดิน ทั้งที่พื้นและบนโต๊ะเล็กที่ตั้งอยู่ตรงหน้าทางเข้านั้น ไม่พบวี่แววของวัตถุแผ่นแบนๆที่น่าจะเป็นคีย์การ์ดได้เลย มีเพียงแต่แจกันดอกไม้วางอยู่เท่านั้น เธอจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำหญิง มองหาในทุกที่ที่คิดว่าพี่สาวของเธอน่าจะลืมไว้ ทั้งบริเวณอ่างล้างมือ ในห้องน้ำ หรือแม้แต่ที่พื้น ซึ่งก็ไม่พบอีกนั่นแหละ
“ไม่มีนี่หน่า....ทำยังไงดีละเนี่ย....”
ซอฮยอนเริ่มตรวจทานอีกครั้งก่อนจะเดินออกมา แต่ก็ไม่พบอะไรเลย พลางคิดระหว่างทางที่เดินออกมาว่าพี่สาวของเธอต้องลืมไว้ที่อื่นที่ไม่ใช่ที่นี่แน่ๆ
แต่สายตาของเธอดันไปสะดุดอยู่กับสิ่งของแวววาวที่วางอยู่บนโต๊ะเล็กข้างๆกับแจกันดอกไม้ สิ่งนั้นสะท้อนกับแสงไฟเป็นประกาย มันคือกล่องดนตรีที่ทำด้วยคริสตัลทั้งอัน เป็นรูปเด็กผู้หญิงกำลังนั่งเล่นเปียโน มันทั้งดูสวยงาม หรูหรา น่ารัก และเธอคงไม่กล้าหยิบมันขึ้นมาดูแน่ ถ้าไม่มีการ์ดสีชมพูใบเล็กแนบมาด้วย
‘For u....... Seo Ju Hyun Congratulation......’
ซอฮยอนอ่านข้อความนั้นด้วยความแปลกใจ มันไม่ได้ลงชื่อไว้ว่ามาจากใคร หญิงสาวหันซ้ายหันขวา ตรงทางเดินไม่มีใครอยู่เลยนอกจากเธอ เธอจึงหยิบกล่องดนตรีนั้นขึ้นมาดู หมุนตรงสวนฐานแล้ววางไว้บนโต๊ะ
หญิงสาวที่นั่งเล่นเปียโนบนแท่นเริ่มหมุนช้าๆ ท่วงทำนองของเพลง sixteen going on seventeen ถูกบรรเลงขึ้นอย่างไพเราะ เหมือนกับหญิงสาวที่สุกใสด้วยครัสตัลนี้เป็นผู้บรรเลงมันออกมา.......
เสียงเพลงจากกล่องดนตรีบรรเลงอีกครั้ง เสียงของมันใส ไพเราะ ดังกังวานชัดเจนในห้องเงียบ สาวน้อยแก้มใสนั่งจ้องหน้ากระจกอย่างอารมณ์ดี เธอกำลังแต่งหน้าอ่อนๆรับวันใหม่อย่างแจ่มใส ในขณะที่หญิงสาวอีกคนกำลังสะลืมสะลือตื่นขึ้นมาจากฝัน
“ซอฮยอนอ่า.....เธอจะตื่นเช้าก็ตื่นไปคนเดียวสิ จะพาพี่ตื่นด้วยทำไมเนี่ย” โฮยยอนหาววอดใหญ่ เพราะเสียงเพลงใสๆดังก้องขึ้นมาหลายครั้ง ทำให้เธอตื่นขึ้นมาจนได้
“ไม่ใช่ซะหน่อย ชั้นกำลังทำให้พี่เคลิ้มตะหาก” หญิงสาวตอบ ในขณะที่กำลังใช้แปรงทาบเครื่องสำอางบนแก้มใส เธอหมุนกล่องดนตรีที่ได้รับจากคนปริศนาบ่อยครั้ง แม้ว่าเธอจะได้รับของขวัญจำนวนนับไม่ถ้วนจากแฟนๆ แต่ไม่รู้ทำไม ของสิ่งนี้มันช่างดึงดูดเธอมากกว่าขวัญขวัญชิ้นอื่นๆที่เคยได้รับมา หญิงสาวรู้สึกสบายใจทุกครั้งที่ได้ฟังเสียงกล่องดนตรีใสๆ และได้เห็นเด็กสาวที่เล่นเปียโนหมุนช้าๆอย่างมีชีวิตชีวา
“จ้า แหมๆ น่าดีใจแทนคนให้จริงๆน๊า”
“พี่พูดเหมือนรู้ว่าใครเลยนะคะ....”
“ไม่รู้ๆๆๆ พี่ไม่รู้หรอก” โฮยยอนตอบปัด แต่เธอก็แปลกใจไม่น้อย เพราะเค้า ซูยอง แล้วยุนอาอุตส่าห์วางแผนให้มินโฮและซอฮยอนอยู่ด้วยกันสองคนแล้วแท้ๆ กลับให้ของขวัญแบบไม่นิรนามซะอย่างนั้น แต่ก็ช่างมันเถอะ เพราะในเมื่อน้องเล็กของเธอออกจะชอบใจขนาดนี้
“พี่ไปอาบน้ำดีกว่า เดี๋ยวต้องไปซ้อมเต้นต่ออีก” หญิงสาวบนเตียงลุกออกไป เมื่อเห็นสายตาสงสัยที่มองสะท้อนผ่านกระจกโต๊ะเครื่องแป้งมา
ซอฮยอนออกมาจากห้องนอน เสียงโทรทัศน์ที่พี่ยูริกำลังดูอยู่แว่วมาแต่ไกล หญิงสาวเตรียมอาหารเช้าง่ายๆให้โฮยยอน ก่อนที่จะลงไปนั่งที่โซฟาข้างๆพี่สาว
“วันนี้เหลือแค่เราสามคนหรอคะ” น้องเล็กถามคนที่กำลังกดรีโมทเปลี่ยนช่องไปมาอย่างเบื่อหน่าย
“แทยอนอีกคนตะหาก อยู่ในห้องนู้นแน่ะ ส่วนคนอื่นๆก็มีตารางงานกันหมด” ยูริพูดเสียงเบื่อ
“อ้าว หรอคะ แล้วพี่แทยอนทานอะไรรึยังคะ ชั้นไม่รู้ก็เลยเตรียมให้พี่โฮยยอนที่เดียว”
“ไม่ต้องหรอก ตะกี้ชั้นเข้าไปถามแล้ว แทบอกว่าไม่หิว ไม่อยากกินอะไร”
“มันไม่ดีต่อสุขภาพเลยนะคะแบบนี้”
“เฮ่ออ ทำไงได้ละ วันนี้แทยอนไม่มีงานเลย คงหมกอยู่ในห้องทั้งวันแน่ เธอละ วันนี้มีอัดรายการไม่ใช่หรอ”
“ช่วงบ่ายนู้นแหละคะ อีกตั้งนาน”
“ชั้นก็เหมือนกัน งั้น....เราออกไปชอปปิ้งแก้เซ็งกันดีไหม” ยูริร่าเริงขึ้นมาทันที
“เอ่ออ....มันจะดีหรอคะพี่ยูริ” น้องเล็กลังเล
“ดีสิ ชวนแทยอนไปด้วย จะได้ไม่ต้องมาเก็บตัวอยู่คนเดียว” หญิงสาวรีบเด้งตัวออกจากโซฟาทันที กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่ห้องนอนของลีดเดอร์ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปอย่างกระตือรือร้น
“แทยอนนนน ไปช๊อปปิ้งกันเถอะ!!!” ยูริตะโกนน้ำเสียงร่าเริง หญิงสาวในชุดสบายๆนั่งอยู่ข้างเตียง มือกำลังลูบกล่องของขวัญสวยงามที่วางบนตัก
“แทยอน.....”
“หืมม เธอว่าอะไรนะ...” คนที่นั่งอยู่รีบเก็บกล่องของขวัญนั้นใส่ลิ้นชักข้างหัวเตียง ยูริเห็นภาพนั้นถึงกับอ่อนใจ เรื่องของพี่จุนซูทำเอาเพื่อนของเธอเป็นได้มากถึงขนาดนี้ แต่หญิงสาวจะมานั่งอมทุกข์อยู่คนเดียวไม่ได้อีกแล้ว อย่างน้อยก็วันนี้หนึ่งวัน....
“ออกไปเดินเล่นช๊อปปิ้งกันเถอะ” ยูริชวน ขณะที่ลงมานั่งข้างๆเพื่อนของเธอ
“เธอไปเถอะ.....ชั้น....”
“คิม แทยอนเธอเลิกเก็บกดอยู่คนเดียวได้แล้ว พวกเราไม่อยากเห็นเธอเป็นแบบนี้หรอกนะ” ยูริพูดแทรกอย่างตรงไปตรงมา เธอรู้อยู่แล้วว่าเจ้าตัวต้องปฏิเสธแน่ๆ
.........................
“พวกเราทุกคนเป็นห่วงนะ เห็นเธอซึมๆแบบนี้เราก็ไม่สบายใจ ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างเถอะ” ยูริเสนอแกมข้อร้อง
....................
“เอางั้นก็ได้....”
“ดีมาก เธอเตรียมตัวนะ แล้วชั้นจะรออยู่ข้างนอก” คนชวนดีใจมากที่สามารถดึงเพื่อนให้ออกไปกับเธอได้ แม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆทำให้เธอลืมเรื่องบ้าๆพวกนั้นก็เถอะ
“ยูริ..” หญิงสาวเรียกก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกไป
“ขอโทษนะ....” แทยอนเอ่ยเบาๆ ช่วงหลังๆนี้เธอเป็นอย่างที่ยูริบอกจริงๆ แม้จะไม่ตั้งใจให้เป็นแบบนั้น แต่มันก็อดคิดไม่ได้ เธอรู้สึกเหนื่อยล้า ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนกับเพื่อนๆในวงเลย เธอน่าจะเอาใจใส่และสนใจน้องๆให้มากกว่านี้ ทั้งที่เธอเป็นหัวหน้าวง เป็นคนที่คอยดูแลรับภาระต่างๆแท้ๆ กลับทำตัวให้คนอื่นเป็นห่วงซะเอง
“ไม่เป็นไรหรอก ทำตามที่เธอคิดว่าสบายใจเถอะ พวกเราแค่เป็นห่วงเท่านั้นเอง...” ยูริตอบพร้อมรอยยิ้ม
“แต่งตัวแต่งหน้าให้สวยๆ สิบนาทีนะจ๊ะ” หญิงสาวกำชับก่อนจะเดินออกจากห้องอย่างอารมณ์ดี
สามสาวเดินเล่นบนถนนในย่านเมือง ยูริ แทยอน ซอฮยอน แต่งตัวตามสไตล์ของตัวเอง สวมแว่นกันแดดคนละอันในวันที่แดดร่มและอากาศกำลังดี แม้จะมีคนมองตามมาอยู่บ้าง สาวๆก็ไม่หวั่น เดินเข้าร้านนู้นออกร้านนี้อย่างสนุกสนานๆ ทั้งสามพากันเลือกเสื้อผ้าให้กัน ลองชุดนู้นชุดนี้ และซื้อของฝากน่ารักๆไปฝากเพื่อนๆในวง จนมีถุงกระดาษอยู่เต็มมือไปหมด
แทยอนเพลิดเพลินไปกับการออกมาเปิดหูเปิดตาครั้งนี้ไม่น้อย เพราะความตื่นเต้นร่าเริงของยูริกับซอฮยอน ทำให้เธอเองกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ได้เห็นผู้คนตามท้องถนน บรรดาร้านค้าและเสื้อผ้าสวยๆ
“เอ่ออ พี่แทยอนคะ....ชั้นกับพี่ยูริต้องไปอัดรายการต่อนะคะ” น้องเล็กเอ่ยเสียงอ่อย หลังจากที่คุยกับพี่ผู้จัดการเสร็จ ทั้งที่เธอและพวกพี่ๆกำลังสนุกอยู่แท้ๆ แต่เธอกลับต้องกลับก่อน แถมยังทิ้งให้แทยอนอยู่คนเดียวอีก
“งั้นหรอ อืม ก็ไปสิ ไม่เป็นไรหรอก” แทยอนตอบ
“เอางี้ เดี๋ยวพี่ผู้จัดการมารับเธอก็กลับไปพร้อมกับเราเลยก็แล้วกัน พี่เค้าบ่นน่าดูเลยที่เราออกมาเที่ยวเล่นแบบนี้” ยูริเอ่ย
“อืมม....พวกเธอกลับไปทำงานเถอะ ชั้นอยากอยู่เดินเล่นที่นี่สักพัก”
“แต่พี่คะ...”
“ไม่เป็นไรหรอกน่าซอ พี่อยู่คนเดียวได้ นานๆจะได้ออกมาที ว่าแต่เธอไม่ได้บอกพี่เค้าว่าชั้นอยู่กับเธอด้วยหรอกนะ” แทยอนซักยูริ ไม่อย่างนั้นเธอได้กลับไปพร้อมสองสาวแน่
“ไม่ได้บอกหรอก แต่ชั้นว่า...”
“เอาน่า ไปเถอะ ชั้นดูแลตัวเองได้” แทยอนส่งยิ้มให้ทั้งสองหายห่วง ยูริถึงกับถอนใจในความเด็ดเดี่ยวของเธอ จะไปขัดก็คงไม่มีประโยชน์
“ก็ได้ๆ เจอกันที่หอละกัน”
“จ้า ขอให้เทปวันนี้ออกมาดีนะ ทั้งคู่เลย” ลีดเดอร์สาวอวยพร ก่อนจะเอ่ยลาแล้วเดินแยกออกมาเพียงลำพัง
ชายหนุ่มร่างสูงนั่งไขว้ห้างบนเก้าอี้ หลังจากการถ่ายทำมิวสิควีดีโอในส่วนของเค้าได้เสร็จสิ้น การทำงานตลอดทั้งวันตั้งแต่เช้า ทำเอาเค้าถึงกับหมดแรงเลยทีเดียว บรรยากาศรอบๆตัววุ่นวาย เต็มไปด้วยทีมงาน ช่างกล้อง ช่างแต่งหน้าที่คอยรุมล้อมเพื่อนร่วมวงของเค้าอยู่
เค้านั่งพักในท่าทีสบายที่สุด ซับเหงื่อบนใบหน้าเล็กน้อย แม้เวลานี้ เค้าก็ยังคงคิดถึงใครบางคนในที่ห่างไกลเสมอความคิดต่างๆล่องลอยไปไกล
“เธอจะทำอะไรอยู่นะ....”ชายหนุ่มพูดกับตัวเองเบาๆ พลางจ้องโทรศัพท์มือถือในมืออย่างเลื่อนลอย
จากนั้นเค้าก็หยิบน้ำส้มสีสดใสที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาดื่มอึกใหญ่ ความเปรี้ยวหวานแทรกซึมเรียกความสดชื่นให้กลับมาอีกครั้ง ชายหนุ่มดื่มมันหมดในทีเดียว
จากนั้นไม่นานเค้าความแสบร้อนที่ไม่รู้มาจากไหนแทรกซึมขึ้นมาในลำคอ มันแผดเผาร้อนผ่าวจนแทบไหม้ ร่างกายเริ่มบิดเร่าตามสัญชาติญาณ มือแข็งเกร็งทำเอาโทรศัพท์มือถือราคาแพงและแก้วน้ำส้มใสตกกระทบพื้นแตกกระจาย ซึ่งเสียงนั้นสามารถกลบเสียงพูดคุยและเรียกผู้คนรอบๆให้ส่งสายตามาทางต้นเสียงทันที
ชายหนุ่มเริ่มวิงเวียน ดวงตาที่พยายามเบิกกว้างและรักษาสติกลับพร่ามัว ภาพเบลอๆที่จับได้ในตอนนี้ คือบรรดาทีมงานต่างๆรายล้อมตัวเค้าวุ่นวาย รวมถึงเพื่อนๆในวงด้วย มีเสียงตะโกนไปมาฟังไม่ได้ศัพท์ สมองของเค้าคิดอะไรไม่ออก รับรู้ได้แต่ความเจ็บปวดทรมานที่แทรกซึมในลำคอและช่องท้อง ก่อนที่ความมืดมิดจะเข้ามาครอบคลุม...............
มาอีกตอนแล้วนะคะ แต่งเสร็จสดๆร้อนๆ อัพเลยค่า
ยังไงก็ติชมกันมาได้ ช่วงนี้ต้องปูเรื่อง
เดาๆกันไปก่อนเนอะ
อ่านแล้วเม้นกันเยอะๆนะ อยากรู้เสียงตอบรับ ฮ่าๆ
ขอบคุณทุกกำลังใจค่า
ความคิดเห็น