GOT7 - Ransor [markjack / markson]

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter5

รถคันหรู เคลื่อนที่มาจอดที่หน้าคอนโดระดับปานกลาง-- ก่อนที่ไอ้เด็กนั่นจะเปิดประตูรถลงไปแล้วอ้อมมาเปิดประตูให้ผม

"เชิญคร้าบ คุณนาย"

"บ้านป้ามึงสิ" แล้วผมตบหัวไอ้เด็กนี่เบาๆไปหนึ่งที

"โอ๊ย เจ็บนะ!"

สงสัยคงไม่เบาซักเท่าไหร่

"โอ๋ๆ มาๆ เป่าให้"

ฟู่วววววว

"เห้ย!"

"อะไร!" อยู่ๆไอ้เด็กนี่ก็ร้องเห้ยออกมาซะเสียงดัง ตกใจหมดไอ้บ้า

"ละมุนอ่ะพี่"

"-_-"

ตอนนี้ผมกำลังเดินขึ้นห้องมาแล้วล่ะครับ ถ้าไม่เสียเวลาเถียงกับไอเด็กบ้าแบมแบมอยู่ข้างล่าง ป่านนี้ผมได้อาบน้ำนอนจนหลับไปตื่นนึงแล้ว

อ้ะ ถึงห้องผมพอดี

"จะไปไหนก็ไปได้แล้วไป รำว่ะรำ" ผมหันไปบอกเด็กนั่นเร็ว ก่อนจะรีบหมุนตัวไปเปิดประตูห้อง จังหวะที่ผมกำลังออกแรงดันประตูเข้าไป จู่ๆแบมแบมทำท่าตกใจเหมือนจะห้ามอะไรซักอย่าง

แกร๊ก โคร่มมมมมมมม

แล้วประตูบานน้อย แลนดิ้งลงบนพื้นอย่างสวยงาม...

ฟั๊คคคคคคค กูลืมไปว่าประตูกูหลุด

แล้วผมจะนอนห้องนี้ยังไงล่ะทีนี้!!! พระเจ้า! ผมกำลังจะสติแตก ผมกำลังจะสติแตกกกกกกกกกก ฮือออออ

"เอ่อพี่..มานอนห้องผมก่อนก็ได้นะ" แบมแบมที่ยืนมอง อีคนขยุ้มหนังหัวตัวเองอยู่พักใหญ่รีบเอ่ยขัดขึ้นมา ก่อนที่ว่าที่ภรรยาในอนาคตจะกลายเป็นคนไร้หนังหัวตลอดไป

"ไม่! ไม่โว้ย!!"

"มาเถอะหน่า"

"ไม่โว้ย! ปล่อยกู!"

"บอกให้มา"

"ก็บอกว่าไม่!"

"มา!"

"ไม่!"

"แล้วพี่จะนอนยังไง ประตูก็ปิดไม่ได้ ถ้าตอนกลางคืนมีคนย่องเบ้าไปทำมิดีมิร้ายทำยังไง"

"กูว่าคนคนนั้นน่าจะเป็นมึง-_-"

"..."

"แล้วกูจะโง่เข้าไปในถ้ำเสือของมึงทำไมล่ะ"

ห้องแบมแบม

ทำไมมึงถึงมานั่งตรงนี้!!! เมื่อกี้ก็ปฏิเสธเค้าไม่ใช่หรอแจ็คสัน

ก็มันบอกว่าจะแยกห้อง ให้มึงนอนห้องพี่มันไง พี่มันยังไม่กลับ

แล้วก็เชื่อมันอ่ะนะ

ทุกคนไม่ต้องงงครับ มันคือเสียงความฉลาดและความโง่ที่ตีกันในหัวผม ตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องนี้ 

โว้ย ก็มันดึกแล้วนี่หว่า ควรจะพักผ่อนมั้ย อีกอย่าง เดี๋ยวพรุ่งนี้ช่างซ่อมประตูก็มาแล้ว

แต่ว่า!...

"พี่"

#^*$#%€$<^

"พี่!"

"ห้ะ!!!" เสียงของเด็กนั่นปลุกผมขึ้นจากมโน

"นั่งทำหน้าบ้าบออะไรอยู่คนเดียว คิดอะไร"

"อย่าเสือกแม้กระทั่งความคิดกูได้เป่า"

"ทำไมชอบพูดแรงๆกับผมตลอดเลย เสียใจนะ"

"...."

"เอาเถอะ ผมจะมาบอกว่า ผมเคลียร์ห้องให้แล้ว เข้าไปนอนได้แล้วครับ" พูดจบเด็กแบมแบมก็เดินหน้าหงอยเข้าไปอีกห้องนึงที่อยู่ข้างๆทันที

ผมพูดแรงกะมันไปป่าววะ 

รู้สึกผิดว่ะ

มันอุตส่าห์ให้ที่พัก แถมยังไปทำความสะอาดห้องให้อีก

คือเอาจริงๆ ผมก็ไม่ได้อะไรกะมันมากหรอก แค่หมั่นไส้เฉยๆ ก็มันชอบลามปามผมตลอดอ้ะ!

"พรุ่งนี้ค่อยง้อละกัน"

คิดได้ก็ผุดลุกจากโซฟา เดินตรงไปอีกห้องนึงที่เด็กคนนั้นเปิดประตูไว้ให้

นอนดีฝ่าาาาา คร่อกกกกกก

เมื่อกี้ผมแกล้งงอนพี่เค้าแหละ ฮ่าๆๆๆ เหมือนจะได้ผลดีซะด้วย ดูท่าทางเค้าจะรู้สึกผิดนิดหน่อยล่ะ ผมแอบได้ยินว่าพรุ่งนี้เค้าจะง้อผมด้วยแหละ นั่นเป็นสัญญาณที่ดีของผมนะ คึคึคึ เขินจัง

นอนดีกว่า พรุ่งนี้มีอะไรสนุกๆรออยู่ ฮี่ๆๆๆ

ว่าแล้วก็ผละใบหูออกจากประตูแล้วเดินไปทิ้งตัวนอนลงบนเตียง

คร่อกกกกก

เช้าวันใหม่ที่สดใส จิ๊บๆ

กึกๆๆ ปึ้งๆๆๆๆ!!!

เสียงทุบประตูอย่างบ้าคลั่งทำให้ผมสะดุ้งตื่น

ใครวะ!(เอาหมอนอุดหู)

"ไอ้แบม! มึงเอาใครมานอนห้องกูห้ะ!"

"พี่ เบาๆเดี๋ยวเค้าตื่น"

มึงไปเถียงกันไกลๆได้มั้ย คนจะหลับจะนอน(พยายามหลับต่อ)

"ช่างแม่งดิ เห้ย! คนข้างในอ่ะ เปิดประตูเดี๋ยวนี้เลย"

กูไม่เปิด 

"เปิดโว้ย!!! เปิดๆๆๆๆๆๆๆๆ เปิด!"

โอ๊ย! อีเหี้ย กูไม่นอนแม่งละ! กูจะไม่ทน!(สะบัดผ้าห่มแล้วเคลื่อนตัวลงจากเตียง)

แกร็ก

"โวยวายแต่เช้ากันหาปะป๊ามึงรึไง! รู้จักมารยาทมั้ย นี่มันกี่โมง มาแหกปากกันอยู่ได้#%*^$*^" เปิดประตูห้องได้ ก็หลับหูหลับตาพูดลูกเดียว ผมไม่สนไรทั้งนั้นอ่ะ

หายใจแปป แฮ่กๆ 

"แบม มึงก็เหมือนกัน แทนที่จะห้าม#%^*#%&"

"แจ็คสัน" เรียกคนตัวเล็ก ที่ยังคงหลับตาแว้ดๆอยู่

"&^*#$%"

"แจ็คสัน..."

"฿&%^#*%$"

"แจ็คสัน!"

"อะ!...ไร" ลืมตาได้ซักที

"อะ!...ไร" ไอเชี่ยมาร์ค ไอเชี่ยมาร์ค มันมาได้ยังง้ายยยยย

ห้องทั้งห้องกำลังตกอยู่ในความเงียบ ต่างคนต่างตกอยู่ในภวังค์ของตนเอง ไม่มีใครพูดอะไร 

มาร์คกำลังสงสัย ว่าแจ็คสันมานอนห้องเค้าได้ยังไง 

ส่วนแจ็คสันก็สงสัย ว่าทำไมจู่ๆ มาร์คก็โผล่มาที่นี่

แบมแบมเองก็กำลังสงสัย ว่าทำไมแจ็คสันกับมาร์คถึงมีท่าทีเหมือนคนเคยรู้จักกันมาก่อน

และก็เป็นแบมแบมที่ได้สติก่อนใคร

"เอ่อ...พี่ นี่แจ็คสัน อยู่ห้องตรงข้าม แล้วก็นี่พี่มาร์ค พี่ผมเอง" 

"อือ กูรู้ละ กูไปล่ะ"แจ็คสันตัดบท ทำท่าจะเดินออกไป

"เห้ย รีบไปไหนพี่"

"ไปที่ที่ไม่มีพี่มึง"

"นายยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น" คนที่เงียบมาซักพักพูดขึ้นมาบ้าง

แบมแบมกรอกตามองซ้ายทีขวาที เอ๊ะสรุปสองคนนี้นี่มันยังไง

"เอ่อ.."กำลังจะอ้าปากพูด มาร์คก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

"นอนห้องคนอื่นเค้าทั้งคืน คิดจะไปก็ไปง่ายๆงี้เลย? คำขอบคุณอ่ะมีมั้ย แล้วก็ เรื่องที่นายทำไว้กับฉัน ยังไม่เคลียนะ

"ระ เรื่องอะไร ฉันไปทำอะไรให้นาย ไม่มี๊" ปฏิเสธเสียงสูง

"พูดออกมาได้ แล้วถั่วเป็นกำๆที่ทำฉันเกือบตายคืออะไร"

"ก็มึงกวนตีนกูก่อนอ้ะ!"

"เอ่อ... พี่ๆครับ ผมยังจำเป็นอยู่มั้ย"

"อะไรของมึง!/อย่าเรียกร้อง!" หันมาประสานเสียงโดยมิได้นัดหมาย(สงสารหมายจัง ถุย!)

ส่วนไอ้คนโดนตะคอกก็ตัวหดเหลือสองเซ็นครึ่ง

แงงง ตะไมต้องดุแบมด้วยอ่าาา 

"ไปที่อื่นก่อนไป พี่มีเรื่องจะคุยกับแจ็คสัน"

ทำไมต้องไล่ผมด้วยอ่ะ หรือว่า...

พี่มาร์คจะชอบแจ็คสัน 

เลยหาโอกาสอยู่กันสองต่อสอง!!

เห้ย ไม่ได้นะ! 

ถึงจะเป็นพี่ก็ไม่ยอมนะเว้ย!

ผมมาก่อนอ้ะ!! 

"ไม่ไปเว้ย!!!!!"

"จะไปหรือไม่ไป"

งืออออ "ไม่ไป"

"ได้ งั้นกูกะแจ็คไปเอง มานี่!" หันไปคว้ามืออีกคนแล้วลากออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

ฟิ้ววววววว 

ย้ากกกกกก!!!! ไอ้พี่มาร์ค 

"เห้ย กูบอกให้ปล่อยไงวะ!" ผมโวยวายใส่ไอ้คนที่ลากผมเอาๆ เดินตามจะไม่ทันอยู่แล้วเนี่ย ไอ้บ้า

"เงียบเถอะหน่า" มาร์คหันมาดุผมนิดหน่อย ตอนนี้เราเดินมาถึงหน้าลิฟท์ แล้วไอเวรนี่ก็พยายามยัดผมเข้าไปในนั้น ผมก็ยื้อกับมัน ยิ่งยื้อกันไปยื้อกันมามาร์คก็ยิ่งมีท่าทีโมโหมากยิ่งขึ้น 

โป๊ก!

จนได้ จนได้...

หัวกูชนประตูลิฟท์!!!!

เจ็บง่ะ 

มาร์คอาศัยจังหวะที่ผมกำลังมึนๆ รีบลากผมเข้าไปแล้วกดปิดลิฟท์อย่างรวดเร็ว เมื่อประตูลิฟท์ปิดลงและค่อยๆเคลื่อนตัวลงสู้ชั้นล่าง มันก็หันมาทางผมแล้วจับมือผมที่กำลังกุมหัวอยู่ออก

"มาดูดิ๊!"

"ไม่ต้องมายุ่งเลย" เจ็บ นอกจากจะทำร้ายจิตใจผมแล้ว มันยังทำร้ายร่างกายผมอีก

"ไม่ยุ่งได้ไง เจ็บมากมั้ย"

"มึงก็ลองเอาหัวโหม่งลิฟท์ดูสิ ตอนนี้เลย จะได้รู้" ผมมองมันอย่างเอาเรื่อง ไม่ต้องมาทำเป็นถามเลยไอ้เลว ทีตอนทำไม่เห็นจะสนใจ

"เอ้า พูดดีๆ ทำไมต้องพูดจาประชดประชันตลอดเลยห้ะ

จะพูดกันดีๆบ้างไม่ได้หรือไง!" มาร์คกระชากเสียงใส่ผม

พูดดีๆงั้นเหรอ... กล้าพูดนะมึง ไอ้ผู้ชายหน้าด้าน

"มึงจะมาเรียกร้องอะไร กูไม่ควรจะพูดกับมึงด้วยซ้ำ ถามจริงๆเถอะ มึงต้องการอะไรกันแน่ มึงกลับเข้ามาในชีวิตกูทำไม มายุ่งกับกูทำไม หายไปมันก็ดีอยู่แล้ว จะเสือกกลับมาทำไมวะ! ห้ะ!!"

"ใจเย็นๆก่อนสิ"

"ใจเย็นเหรอ มึงบอกให้กูใจเย็นเหรอ กูไม่เย็นแล้วโว้ย! มึงบอกกูมาสิ มึงกลับมาเพื่ออะไร มาซ้ำเติมมาทำร้ายกูเหรอ? หรือว่ายังไง ที่ผ่านมามึงยังสะใจไม่พอเหรอไง!"

"ไม่.."

"กูขอล่ะ ขอร้องเลย เลิกยุ่งกับกูซักที..นะ กูไม่เคยทำอะไรให้มึง มึงพอแค่นี้เถอะ ที่ผ่านมามันแล้วไปแล้ว กูจะไม่คิดถึงมันอีก ต่างคนต่างอยู่เถอะนะ"

ผมยอมแล้วจริงๆ ผมจะไม่ต่อว่าไม่อะไรเค้าแล้ว ขอแค่ว่าอย่าได้มาข้องเกี่ยวกันอีกก็พอ

ติ๊ง!

"อ้าวเห้ย! พวกมึง"