คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter3
Chapter3
'คนไข้อยู่ที่ห้อง777ค่ะ เดินตรงไปเลี้ยวขวา จะมีป้ายชื่อติดไว้หน้าห้อง เข้าไปเบาๆนะคะ อย่าทำเสียงดังรบกวนคนไข้ล่ะ'
'คร้าบบบบบบ คุณพยาบาลกำชับผมเป็นรอบที่ล้านแล้วคร้าบบบบ'
'ก็เห็นคุณท่าทางป้ำๆเป๋อๆ ฉันก็ต้องพูดดักไว้ก่อนสิคะ'
ผมไปทำท่าทางแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ป้ามั่วละ โว้ะ ไปดีกว่าง่วงจะตายอยู่แล้ววววว ผมมาเสียเวลาเถียงกับคุณพยาบาลทำไมเนี่ย
แอ๊ดดด...
ผมค่อยๆเปิดประตูเข้าไปในห้องคนป่วย เขย่งเท้าจนน่องแทบโป่ง เดินย่องไปให้เบาที่สุด จะได้ไม่รบกวนคนไข้ตามคำสั่งของคุณพยาบาล
เมื่อมาถึงข้างเตียง แสงไฟที่ส่องเข้ามาในห้องก็ทำให้ผมเห็น...
โอ้ พระเจ้า!!!!
นั่นใช่มาร์คแน่เหรอ นี่มึงแพ้ถั่วหรือเป็นคางทูมระยะสุดท้าย ทำไมหน้าบวมขนาดนี้ ใหญ่เกือบเท่าหมวกกันน็อกเลยอ่ะ จะตลกหรือว่าสงสารดีวะเนี่ย
โอ๊ย แล้วยิ่งนอนหลับแบบนี้ หน้าอย่างจี้อ่ะ นั่นตาหรือเม็ดก๋วยจี้ เล็กจุงเบย
ก๊ากกกกกกก ปวดท้อง ผมกลั้นหัวเราะไม่ไหวแล้วว่ะ
หาที่นั่งก่อนๆ โอย...ปวดท้อง คึคึคึ
ด้วยความซุ่มซ่ามผมที่กำลังเดินถอยหลังหัวเราะก็เกิดสะดุดเศษขี้ตีนบนพื้นขึ้นมากระทันหัน ด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอด ผมเลยรีบควานมือหาที่ยึดอย่างรวดเร็ว
"เห้ย!"
หมับ โครม!
ผมล้มลงพร้อมกับแท่งเหล็กยาวๆที่มีสายอะไรสักอย่างห้อยอยู่ หืมมม เดี๋ยวนะนี่มันสายน้ำเกลือนี่หว่า ผมค่อยๆมองขึ้นไป
แหมะ
"ชิบหายแล้วไงกูคว้าเสาน้ำเกลือ!"
อ๊ากกกกกก ทำไงดีๆๆๆ!!! มันจะตายมั้ยอ่ะ เลือดแมร่งไหลไม่หยุดเลย
ยัดแมร่งกับที่เดิมมันจะหยุดไหลป้ะว่ะ
เอาวะ!! ของอย่างงี้มันต้องลอง!
ผมตั้งท่าเตรียมจะยัดเข็มกับเข้าที่เดิมที่มันหลุดออกมา แต่จิตใต้สำนึกของผมก็ดันนึกได้พอดี
ว่า...
ทำไมมึงไม่เรียกหมอ!!!!!!!!
โอ้ยยยยยย ไอควายแจ็ค ไอควาย มึงเกือบฆ่าคนตายแล้วววววว
เช้าวันต่อมา...
ฮ้าวววววว ตอนนี้ทุกคนยังอยู่กับผมแจ็คสัน หวังนะครับ
สถานการณ์ตอนนี้ ผมกำลังเดินหาของกินอยู่แถวๆโรงพยาบาล แล้วผมก็กำลังง่วง...มากๆ
เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปตีอะไรก็ไม่รู้ ไม่ได้ดูนาฬิกา แถมยังมีเสียงกล่อมของหมอกับพยาบาลให้ฟังก่อนนอนอีกด้วย
'คุณทำแบบนี้มันอันตรายมากเลยนะครับ'
'...'
'ฉันว่าเตือนคุณแล้วนะคะ ทำไมถึงมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ล่ะ'
บลาๆๆๆ
หมอและพยาบาลช่วยกันแร็พด่าผมอย่างเมามัน สวดกันยับเลยครับงานนี้ จะว่าอะไรผมนักหนาแค่สายน้ำเกลือหลุดแค่นั้นเอง
อ่าากินไรดีหว่า ไอนี่ก็น่ากิน ไอนี่ด้วย เอาแมร่งหมดนั่นแหละหิวครับเวลานี้เรื่องมากอดแดก
"เท่าไหร่ครับ?"ผมถามราคาจากพนักงานผมสีทองที่กำลังก้มหน้าก้มตาเช็คของ
"ทั้งหมด99บาทครับ"หน้าตาน่ารักดีหนิ แก้มยุ้ยๆเห็นแล้วน่าตบ(?) หน้าตาคล้ายๆใครบางคนเลย...ใครหว่า ช่างแมร่งเหอะ
"นี่ครับไม่ต้องทอน^_^"ผมวางเงินพร้อมส่งยิ้มหวานไปให้ อย่าว่าผมอ่อยนะผมแค่ทำตามมารยาเอ้ยมารยาททางสังคมเท่านั้น
"ขอบคุณนะคร้าบพี่ชาย"เสียงตะโกนขอบคุณตามหลังผมมา
ตึกๆ ตึกๆ
เสียงควายที่ไหนมาวิ่ง
อ่อควายตัวนั้นผมเองผมวิ่งใส่เกียร์มดขึ้นมาเพราะคุณพยาบาลบอกให้ผมรีบมาดูแลคนไข้เพื่อคนไข้ฟื้นขึ้นมาละปวดเยี่ยวละดูแลตัวเองไม่ได้ ขณะที่ผมกำลังเปิดประตูลูกรักผมก็ร้องไห้ขึ้นมา
Rrrrrrr
'ว่า?'
'อ่ออยู่โรงบาล...เอ่อโรงบาลไรว่ะกูลืมดูรอกูแปป'
'อ่ากูเจอละ...โรงพยาบาลลานพยาโบง'
'เอ้ามึงมันชื่อนี้จิงๆมึงมาดูดิ...เออๆให้ไวกูจะได้ไปพัก'
'ห้อง777'
ติ้ด
ผมเก็บลูกชายเข้ากระเป๋าที่เดิมแล้วค่อยหมุนลูกบิดประตูเบาๆ ค่อยๆย่องเข้าห้อง ดีนะมันยังไม่ตื่นไม่งั้นมันเห็นผมแน่รอเจบีมาก่อนละกันค่อยฟื้น ตอนที่ผมกำลังวางของกินบนโต๊ะก็มีเสียงนึงดังขึ้น
"ขะ..ขอน้ำหน่อยคอแห้ง"ผมสะดุ้งเล็กน้อย ผมเลยหันกลับไปดูเห็นมาร์คกำลังทำท่าควานหาน้ำ อ่อลืมไปตามันบวมสงสัยมองไม่เห็น ดีละมึงสมน้ำหน้า
ผมเดินไปเปิดตู้เย็นรินน้ำใส่แก้วแล้ววางไว้บนโต๊ะข้างๆที่มันกำลังใช้มือควานหาน้ำ พอมือมาร์คสัมผัสกับแก้วก็บ่นออกมา
"ไม่เอาน้ำเย็น"เรื่องมากอีกมึง ไม่กินก็ไม่ต้องกินวางไว้ตรงนั้นแหละ ไหนๆก็ไม่เห็นอยู่ละคงไม่รู้หรอกว่ามีคนอยู่
ผมเงียบไม่ยอมพูดนั่งลงตรงโซฟาเรื่องมากนักแน่จริงลุกขึ้นไปหาเองเลย พอละผมนี่เหนื่อย
ในที่สุดมาร์คก็ถอนหายใจออกมา
"กินน้ำเย็นตอนนี้ไข้จะหนักกว่าเดิม.."
"..."แล้วไง
"อยากดูแลฉันตลอดไปเลยหรือไง...แจ็คสัน"
"..."โถ่ให้ดูแลมึงกูไปนั่งเล่นหมากเก็บดีกว่า เอ๊ะ!เดี๋ยวนะเมื่อกี้นี่ชื่อผมนี่หว่า แล้วนี่มองเห็นได้ไงตายังบวมอยู่เลย
ผมค่อยๆเดินไปใกล้ๆมาร์คมากขึ้น เนี่ยผมมั่นใจตามันปิดอยู่แถมบวมเป็นเม็ดก๋วยจี้อยู่เลย
"ฉันจำกลิ่นนายได้...ยิ่งเข้ามาใกล้ยิ่งมั่นใจ"
กลิ่น?ผมนี่กลิ่นแรงขนาดนั้นเลยหรอ ผมไม่พูดป่าวก้มดมจักแร้ตัวเอง ก็ไม่เหม็นนี่หว่าถึงจะเปรี้ยวๆนิดนึงก็เหอะ
"อะไรกลิ่นบ้าบออะไรไม่เห็นมีเลย!"ผมโวยวายพร้อมกับหยิบแก้วน้ำไปเทน้ำออกแล้วเปลี่ยนเป็นน้ำอุ่นให้
"เอาไปเรื่องมากจริง!"ผมยัดแก้วน้ำใส่มือมาร์คแล้วกลับไปนั่งที่เดิม
กินขนมแมร่งอารมณ์เสีย เรื่องมากไม่พอปากดีอีกบอกผมทีนี่ยังป่วย
"แล้วใครที่ทำให้เป็นแบบนี้ล่ะ?"มาร์ควางแก้วน้ำลงแล้วล้มตัวลงนอน
"แล้วใครปากดีจนต้องให้ทำล่ะ?"เออผมทำเองแหละตอนแรกก็รู้สึกผิดตอนนี้หายล่ะว่ะ
"แล้วถ้าคุยกันดีๆจะปากดีเพื่อ?"
"นี่ปากดีงี้หายแล้วว่างั้น?งั้นกูไปละ"ผมไม่พูดป่าวนะบอกเลยพร้อมกลับได้ทุกเวลา
"ไปก็ไปหายดีเมื่อไหร่ทบต้นทบดอกไม่ต้องห่วง.."มันพูดทั้งๆที่ยังนอนอยู่
"กลัว?เดี๋ยวรอเลย"
"หึ ฉันไม่เถียงกับเด็กอย่างนายแล้ว"
"อ่าวเห้ย พูดงี้มีเฮนะมึง"
"เอาสิ"
โอ้โห ผมนี่ลุกเลยครับ ลุกขึ้นไปเอาตีนยันแมร่ง
"อย่าท้านะเว้ย!!!"
ผลัวะ!
จังหวะที่กำลังยกตีนขึ้นมาเจ็ดสิบห้าองศา ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างแรง
"แฮ่กๆ มึงทำเหี้ยไรเนี่ยแจ็ค" เจบี นี่มึงสี่คูณร้อยมาใช่มั้ย หอบขนาดนี้ มึงเอาปากมาจ่อจมูกกูเลยดีกว่าครับ
"เอาหน้าออกไป เหม็น"
"ตอบกูๆๆๆ"
"โอ้ย! เปล่า ไม่ได้ทำไรซักหน่อย" ค่อยๆชักตีนลงเนียนๆ
"แน่ใจนะมึง" เจบีว่าพลางหรี่ตาตี่ๆของมัน จะหรี่ทำไมวะ ปกติก็ไม่มีอยู่แล้วนะ
"เออดิ เห้ย นี่มึงจะมาเยี่ยมมันหรือมาจับผิดกู"
"อ่าวเห้ย ลืม ไอ้มาร์ค เป็นไงมั่งวะ"
"ยังไม่ตาย"
"ปากดีไม่ดูสังขารเลยนะมึง นี่ถ้าไม่บอกว่าเป็นมึงนี่กูนึกว่าผีขึ้นอืด แล้วนี่มึงอยู่กับไอแจ็คนี่กัดกันตายยัง ดูมึงสองคนไม่ค่อยถูกกันนะ หรือว่า..."
เอิ้ก อย่าบอกนะว่ามันสงสัยเรื่องนั้น หรือเนียร์มันจะหลุดเล่าตอนเมา ไม่ได้ๆ ให้มันสงสัยไม่ได้
"อารายยยยยยย ไม่ใช่ซะหน่อย พวกกูรักและสนิทกันดี ใช่มั้ยมาร์ค" ผมกระโดดผลุงไปกอดไหล่ แล้วส่งยิ้มหวานไปให้พร้อมด้วยสายตาคาดคั้น ซึ่งไม่รู้มันจะเห็นมั้ย
"ใช่ ฉัน'รัก'นายและเรา'รักกัน'"
ดีมาก ตอบแบบนั้นน่ะ ถูกแล้ว
ห้ะ! เมื่อกี้มึงพูดว่ายังไงน้าาาาาาา
ฉันรักนายและเรารักกัน
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาอ่านกันยังไงก็แต่งเรื่อยๆอัพเรื่อยๆแต่อาจจะช้าไปบ้าง ยังไงก็ติดตามกันต่อไปนะค่ะขอบคุณค่ะ^-^
(ส่งยิ้มแบบน้องหวัง)
Fly
ความคิดเห็น