เอก ออย เบส #รักสามเศร้า [ The love Sadly ]

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของรักสามเศร้า

''ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง ~''  เสียงกริ่งเข้าห้องเรียนดังขึ้น ในเช้าวันเปิดเทอมใหม่ นักเรียนต่างเข้ามานั่งโต๊ะของตนเอง ซึ่งเอกนั่งโต๊ะริมหน้าต่างด้านซ้ายของห้องเรียนถัดจากโต๊ะคนอื่นมา 3 โต๊ะ (ด้านหน้า) 

เบสนั่งโต๊ะถัดจากเอก (ข้างๆเอก) ออยนั่งโต๊ะหลังเอก 

''เอ้า นักเรียน วันนี้เป็นวันเปิดเทอมใหม่ เราเพิ่งเจอกัน วันนี้ตามสบายเลยนะ นักเรียน '' คุณครูประจำชั้นผู้ชายผมน้ำตาลปนดำพูดออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

'' ครับ!!/ค่ะ!! '' นักเรียนทุกคนขานตอบด้วยเสียงมั่นใจ แล้วคุยกันอย่างสนุกสนานยกเว้น เอก ออย เบส

'' นี่....นายผมน้ำตาลน่ะ '' ออยทักเอกด้วยเสียงเบาๆ ท่ามกลางฝูงชนคุยกันจอแจ พลางเอามือเขย่าเก้าอี้ของเอก

'' หืม? ''  ผู้ถูกถามหันขวับมามองชายผมสีเหลืองทองอย่างรวดเร็ว

'' ไม่ทราบว่านายชื่ออะำไร ผมชื่อ ออย '' ชายผมสีเหลืองตอบ

'' ออย? อ้อ ฉันชื่อ เอก '' ชายผมน้ำตาลตอบด้วยน้ำเสียงมึนๆงงๆเพราะที่นี่มีแต่นักเรียนใหม่

ซักครู่ชายผมชมพูหันหน้ามาทางเอกและออยและพูดว่า '' นี่พวกนายคุยอะไรกัน? ฉันคุยด้วยได้มั้ย?''

'' เอ่อ...อ่า ได้สิ ! '' เอกและออยตอบพร้อมกันด้วยน้ำเสียงแจ่มใส

'' อ้อ ขอบใจนะ ฉันชื่อเบส แล้วพวกนายล่ะ ชื่ออะำไรหรือ? '' ชายผมชมพูถามชายทั้งสอง

'' ฉันชื่อเอก ส่วนเจ้านี่ชื่อ ออย '' ชายผมน้ำตาลแนะนำตัวเองพร้อมแนะนำชื่อชายผมเหลืองทองพลางแบมือชี้ที่ชายผมเหลืองทองและยิ้ม

'' อ่า...สวัสดีนะ เบส '' ออยพูดด้วยน้ำเสียงปกติพลางยกมือซ้ายขึ้นโบกมือให้เบสท่าทางออยจะรู้สึกไม่ดีด้วยสิ?

ชายผมสีชมพูยิ้มให้อย่างสดใส

แล้วซักพักเอกกับเบสคุยกันแบบไม่สนใจชายผมเหลืองทองที่นั่งอยู่ข้างหลังเลยซักนิด

'' หึ... '' ชายผมเหลืองทองถอนหายใจและหน้ามืดทันที

'' ไม่สนใจฉัน ก็ ไม่ต้องสนใจนะเอก '' ชายผมเหลืองทองพูดเบาๆ

'' ไปทานข้าวได้ ''  คุณครูพูดหลังเมื่อออยพูดจบ

ออยรีบลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้ามืดมนแล้วออกจากห้องไป

'' ? '' เอกกับเบสทำหน้ามึนงงสุดๆ 

'' ทำไมออย ถึงเป็นแบบนั้นล่ะ? '' เบสถามเอกด้วยใบหน้าเหมือนเด็กน้อยอ้อนพ่อตนเอง

'' ไม่รู้สิ '' เอกตอบ

พวกเขาคุยกันอย่างสนุกสนานโดยไม่รู้ว่ามีคนแอบฟังที่น้อยใจอยู่ด้านนอก ''ออย''

'' ฮึก รักมันมากก็รักไปซะ !! มึงรักมัน กูรักมึง มันรักมึง ไอ่เอก...กูส่วนเกินไช่มั้ย? '' ชายผมเหลืองทองพูดพร้อมเอามือไปจับตรงหัวใจสุดแรง แล้วน้ำตาใสๆก็ไหลออกมาไม่หยุด ฝนก็ตกฟ้ามืดครึ้มมาก แล้วเขาก็เริ่มอ่อนแรง ตัวเริ่มทรุดลงกับพื้นแล้วสลบไป...

ช่วงตอนใกล้กลับบ้าน เอกกับเบสซึ่งไม่ได้ออกจากห้องเลยเห็นว่าออยเพื่อนผู้น่าสงสารของเขาไม่ยอมมาเข้าห้องซักทีก็เริ่มวิปริตแปลกใจ

'' ทำไมออยไม่มาซักทีล่ะ '' เอกพูดมาด้วยสีหน้ากังวลกลัวว่าออยจะเป็นอะไร

'' หื้ม ? นั่นสิ '' เบสตอบด้วยใบหน้าธรรมดา

'' กลับบ้านได้ '' คุณครูพูดออกมา

'' วันนี้เรากลับบ้านด้วยกันนะ เอก '' เบสพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

'' อืม... '' เอกยังกังวลเรื่องของออยอยู่

'' เอก เบส '' คุณครูพูด

'' ครับ !! '' ทั้งคู่ขานครูพร้อมๆกัน

'' พวกเธอกลับบ้านก่อนเลยได้ '' คุณครูพูดตอบ

'' คร้าบ ~ '' ทั้งคู่ตอบกลับแล้วรีบหยิบกระเป๋ามาสะำพาย ยกเก้าอี้แล้วเดินออกจากห้องแล้ว

เอกยืนอึ้งอยู่หน้าห้องพราะเห็นร่างโทรมทรุดของออยนอนอยู่ตรงหน้า

'' ออย !! '' เอกพูดด้วยน้ำเสียงตกใจและอึ้งสุดๆ

'' ไม่นะ ออย ต้องยังไม่ตาย!! '' เอกพูดอย่างสะพรึงแล้วรีบอุ้มเอกเข้าห้องพยาบาล

'' ...... '' เบสเงียบและหน้ามืดแล้วเอามือจับเสื้อเอกไว้

'' ไหน เอกบอกว่าจะกลับบ้านกับฉันไม่ไช่เหรอ? โกหกฉันงั้นเหรอ เอก ? '' เบสพูดด้วยสีหน้ามืดๆ

'' โกหกฉันไช่ไหม !!! '' เบสพูดด้วยน้ำเสียงโกรธมาก

'' ขอโทษนะเบส ตอนนี้ชีวิตออยต้องมาก่อน ''  เอกตอบด้วยสีหน้ารีบร้อนแล้ววิ่งเข้าห้องพยาบาล

'' อืม...ถ้าออยตาย เอกคงมีเวลากับฉันมากขึ้น '' เบสนึกในใจ...