คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [3] STAKE LOVE
“หึหึ ูำลัอัวเอ้วยนะรับว่ามีเท่าไหร่ เี๋ยวะายไม่รู้ัว” เฮุนยิ้มเยาะ เวลานี้เาเหนือว่าเป็นไหนๆเพราะนอาะมีลูน้ออัวเอแล้วยัมีลูน้ออรุ่นพี่อย่า’ไ’มาสมทบ้วย
“ิว่ามีพวอยู่ฝ่ายเียวสินะ? เฮ้ย! ไอ้ริส ออมา!!!” านยอละโนเรียเพื่อนี้ออมา าที่อยู่ในวล้อมอเฮุน ลายเป็นว่าพวอานยอลล้อมพวเฮุนแทน...
็นี่มันถิ่นอปาร์านยอลนี่นา..
“ว่าไ..เอ๊ะ! นี่มันลูน้อไอ้ไนี่หว่า” บุลที่ื่อริสพู้วยท่าทาสบายอารม์
อนนี้แบฮยอนที่อยู่ในอ้อมแนอานยอลเริ่มทำัวไม่ถู เหุาร์ที่เาำลัอยู่ มันเหมือนในหนัแอ็ั่นเป๊ะ!
“ถ้าแบบนั้น..็ลอมาูัั้แล้วัน!” สิ้นเสียอเฮุนนทั้สอฝ่าย็วิ่เ้าหาัน ทั้เสียรอโอโอย เสียเนื้อนเนื้อ เสียระูนระู มันทำให้แบฮยอนถึับหลับาปี๋้วยวามลัว และเผลอุแผออานยอลไปั้แ่อนไหน็ไม่รู้ รู้อีที็มาอยู่ที่บันไหนีไฟ้าหลัแล้ว
“แฮ่..แฮ่..” เสียหอบอานยอลัเป็นระยะๆระหว่าึ้นห้อบนอนโ “ถึัที รีบเ้าไปเร็วแบฮยอน” เมื่อไุแเสร็็หันมาเร่แบฮยอนที่ยืนอยู่้าๆให้รีบเ้าห้อ ึ่แบฮยอนที่มัวแ่ใ็รีบเินเ้าห้ออย่า่ายาย
“เวรเอ๊ย! แ่แผลที่ล้มที่ถนน็เ็บะแย่อยู่แล้วเนี่ย!” านยอลเริ่มบ่น
“ให้ผมทำแผลให้มั้ย” แบฮยอนถามึ้น ถึวันนี้านยอละทำไม่ีับเาเยอะ แ่อย่าน้อยานยอล็ไม่่วยให้เาถูรถนแล้วัน
“ไม่เป็นไร..” านยอลยิ้มบาๆ “ันินแล้ว”
แบฮยอนนั่เียบ นี่หรอีวินในวารใ้ิน
“อ้ะ! แบฮยอนแนนายเลือออน่ะ!” านยอลโวยวายทันทีที่เห็นแนอแบฮยอนมีเลือออิบๆ แบฮยอนเอ็ใไม่แพ้ัน
...แ่ใเสียโวยวาย่าหา
“็อนหนีออมา อะไรมันบาไม่รู้..” แบฮยอนพูเบาๆ
“นี่นาอยู่ในแนันแท้ๆนะ ถ้าไปอยู่ับไอ้เ็เวรแ่สอนนายไม่ายเลยหรือไ” านยอลบ่นอีรั้
“นี่านยอล..”
“หืม?” านยอลละสายาาแผลึ้นมามอหน้าแบฮยอนแทน
“นายับเฮุนน่ะ..”
“ฮ่ะๆ” ยัพูไม่ทันบ านยอล็หัวเราะเบาๆ “เอาไว้ถึเวลา ันะบอทุอย่าเลย”
แบฮยอนมอานยอล้วยสายาไม่เ้าใ านยอลยิ้มบาๆให้แล้วยื่นมือมายีหัวอแบฮยอน
“ไปอาบน้ำ่อนนะ”
แบฮยอนพยัหน้าเบาๆ ่อนะมอแผลที่แนัวเอ เอาริๆแนเาโนมีาฝ่ายไหนไม่รู้บา่าหาล่ะ
ปึ! ปึ! ปึ!
เสียทุบประูัึ้น ทำเอาใแบฮยอนระุ านยอล็อาบน้ำะ้วย ถ้าเป็นพวอเฮุนล่ะ แบฮยอนะทำยัไี..
“เฮ้ย! ไอ้ห่าานยอล! เปิิวะ!!” เสียโวยวายอใรไม่รู้ัึ้น ถ้าำไม่ผิ็น่าะเป็นนที่ื่อริส
แร๊..
แบฮยอนัสินใเปิประูแบบล้าๆลัวๆ
“ไอ้ห่า!!” นัวสูะโนใส่หน้าแบฮยอน
“เอ่อ..อโทษ ผิห้อรับ” นัวสูหน้าเสียไปนิหนึ่่อนะรีบปิประูล แบฮยอนไ้แ่ระพริบาปริบๆ
ถ้ามาหาานยอลมัน็ถูห้อแล้วนะ...
แร๊...
ประูเปิึ้นอีรั้
“ถูห้อแล้วนี่หว่า...” นัวสูนเิมบ่นเบาๆ่อนะหันมอแบฮยอนที่ยืนเหวออยู่อย่าระแว “แเป็นใร!!!”
“เอ่อ..เอ่อ..” แบฮยอนอึอั ะอบยัไีล่ะ นรู้ั? เพื่อน? หรือว่าหลมา?
“อบมาเลยไอ้ัวเล็!” นัวสูพูในะที่มือ็ระาอเสื้อแบฮยอน อนนี้แบฮยอนาะลอยพื้นแล้วนะ...
“ไอ้ริส!! ทำอะไรวะ!!” เสียอานยอลโวยวายหลัาเห็นภาพรหน้า
“็ไอ้ัวเล็นี่อ่ะิ ใรไม่รู้มาอยู่ในห้อแ” ไม่พูเปล่า เย่าอแบฮยอนอี่าหา
“ปล่อยเลยไอ้ริส!” านยอลหน้ายุ่่อนะึแบฮยอนมาอยู่้าๆ
“เ็มึ?” ริสเลิิ้วถาม
“ไม่ใ่นะ! ผมไม่รู้ัานยอล!” แบฮยอนแ้ัวอย่ารวเร็ว
“แ่นายเพิ่เรียื่อเพื่อนันนะไอ้ัวเล็” ริสพูแล้วหัวเราะเบาๆ
น่าเลียริๆเพิ่เอัน็มาเรียไอ้ัวเล็แล้ว
“เพิ่รู้ัน่ะ” านยอลยิ้มบาๆแล้วเอามือมาวาไว้บนหัวแบฮยอน อนนี้แบฮยอนไม่่าอะไรับนแระที่ยืนระหว่ายัษ์
“แหม..เพิ่รู้ัแ่อนอยู่ในลานอรถอันแน่นเลยนะมึ”
“ผมไม่ไ้อัหน่อย! อย่ามาใสร้ายผมุยัษ์” แบฮยอนหน้ามุ่ย
“ปาีริเียว” ริสหน้าึ ในะที่านยอลหัวเราะเบาๆ แบฮยอนะรู้ัวมั้ยนะว่าอนนี้หน้าัวเอแแ่ไหนน่ะ
“อโทษฮะ มีนโทรมา” แบฮยอนพู่อนะรีบวัโทรศัพท์ึ้นมา
“ว่าไรับแม่”
(ฮยออยู่ับไอ้านยอลใ่มั้ย)
แบฮยอนถึับผะทันทีที่ไ้ยินเสียเฮุนัาปลายสาย
“อะ..อื้ม แ่เี๋ยวะลับแล้ว” น้ำเสียะุะัอแบฮยอนทำเอาานยอลและริสมอหน้าัน้วยวามสสัย
(ถ้าอีรึ่ั่วโมฮยอยัไม่ถึบ้าน..ผมไม่รับประันวามปลอภัยอแม่ฮยอ) ปลายสายพูแ่นั้นแล้วัสายไป แบฮยอนเม้มปาแน่น
“มีอะไรหรอ” านยอลถามเมื่อเห็นสีหน้าอแบฮยอน
“เฮุนโทรมา...”
“...”
“...”
“ถ้าอีรึ่ั่วโมผมไม่ถึบ้าน แม่ผมอาไม่ปลอภัย..”
“มันเล่นแล้วไไอ้านยอล” ริสมอหน้าานยอล
“ถึว่าทำไมมันยอมลับไป่ายๆ” านยอลออวามเห็น
“านยอล..ริส..พาผมลับบ้านที!!”
ความคิดเห็น