เผลอใจเสน่หา

แนะนำตัวละคร

ไมค์ ภัทรพงศ์ ชนะดุษฎี อายุ 35ปี สูง 187 หล่อตี๋ ceo โรงแรมไดมอนท์แกรนท์กรุ๊ป มีสาขาทั่วเมืองไทย พูดน้อย แต่มองคนอื่นทะลุปรุโปร่ง มาไม้ไหนไมค์รับได้หมดครับผม

เจ้าของผับดังทั่วกรุงเทพ เขาทำงานหนัก สาวข้างกายมากมายแต่ไม่เคยจริงจังกับใคร ได้ยินมานานเรื่องที่มารดาหาคู่ไว้ให้ เธอยายเด็กตัวดำอ้วน เขาจะสลัดเธอทิ้งให้ได้…ว่าแต่จะทำยังไงดีนะ เมื่อไม่เคยเห็นหน้าเธอสักครั้ง เท่าที่รับรู้หล่อนเพ้อคลั่งเขานี่น่า แต่ทำไมไม่มาหาเขาเสียทีนะเรื่องราวจะได้จบๆ เขาไม่ต้องคอยฟังมารดารุกให้โทร ไลน์ห่หล่อน…เบื่อ เซ็งจริงๆ

แตงกวา พรรณพัชรนันท์  วชิรเดช อายุ 21 ปี สูง 158  ผิวสีน้ำผึ้ง รูปร่างบอบบาง พูดน้อย มองโลกในแง่ดี สาวภูธรเมืองใต้ ตั้งใจเรียนคว้าเกียรติยมเพื่อชิงทุนต่อโท แต่แม่มาบอกว่าไม่มีเงินแม้ได้ทุนเธอก็ต้องหาทางเรียนให้ได้ เขา คู่หมั้น คือทางเดียวที่จะรอด เขารักเธอแม่พร่ำกลอกหูทุกเมือ่เชื่อวัน แตงกวาจึงเดินทางเข้ากรุงเทพหวังขอยืมเงินคู่หมั้น…เขารวยมาก เธอฝากความหวังไว้ที่เขา

แต่เมื่อเจอ เขาดูเย็นชาซ้ำบอกว่าทุกอย่างเป็นความต้องการของเธอคนเดียว…หน้าแตกยับ แต่ให้กลับไปมือเปล่า เธอลังเล…หญิงสาวไม่รู้ว่าตัดสินใจผิดพลาดตั้งแต่คิดก้าวไปหาคู่หมั้นที่ผับของเขา…

เมี้ยว มนตรา เดชกนกพงษ์

เพื่อนสนิทแตงกวา ขาว อวบ อายุ 20 ปี สูง162  ลูกสาวนายหัวใหญ่เมืองใต้ เอาแต่ใจแต่ก็รักแตงกวามาก

กรต อลงกรต ชนะดุษฏี (มโนดุสิต) สูง 185 ร่าเริง พูดเก่ง ญาติผู้น้องไมค์ หนุ่มมาดเซอร์ ทำตัวปอนๆ ทั้งที่ร่ำรวยมาก หลงรักแตงกวามานาน โดยไม่รู้ว่าเพื่อนอีกคนก็พึงพอใจตนมานานเช่นกัน






เครดิตภาพ กลุเกิล

น้ำจิ้ม

“คุณล่ะคะมีอะไรจะคุยไหม ตั้งแต่หมั้นกันเราไม่เคยได้คุย แตงกวามัวแต่เรียน…”

“เธอสูงเท่าไหร่”

“ห๊า อะไรนะคะ” คิดว่าจะถามไถ่เรื่องเรียน แตงกวาลูบเส้นผมเก้อๆ แปลกใจอย่างยิ่ง เกี่ยวอะไรกับความสูงกันละเนี่ย

“ที่นี่ห้องเก็บเสียง หูมีปัญหาเหรอ” ร่างใหญ่ไขว้ขาพิงพนักโซฟา จ้องสายตาไม่กระพริบ

แตงกวาใบหน้าฉงน

“158 ค่ะ”

“รูปร่างเธอเหมาะกับหนุ่มร่างใหญ่อย่างฉันคงฟิตพิลึก ถ้าฉันเข้าไปในตัวเธอ”

“แค่กๆๆๆ” น้ำส้มที่ดื่มไปออกมาทางปากเพราะแตงกวาไอออกมา รีบควานผ้าเช็ดหน้าซับปากด้วยมือที่สั่นเทา

เธอไม่หูฝาดไปใช่ไหม ขอให้หูฝาดไปเถอะ

“ทำไม ท่าทางตกใจหรือรับไม่ได้ ฉันเป็นคนแบบนี้ รับไม่ได้ก็ถอนหมั้นซะ คิดอะไรก็พูดแบบนั้น ที่หมั้นกับเธอเพราะคุณแม่จัดการทั้งหมดนะ หมั้นกันลอยๆ เธอก็คิดหรือว่าเป็นจริง คิดแบบเด็กๆ ไปได้ คนแก่คิดคนเดียวไม่เป็นไรแต่เธอผู้หญิงยุคใหม่นะ”

เรื่องอะไรต้องรอ มาถึงที่ก็ให้เธอรู้ให้หมดจะได้เลิกหลงเพ้อให้เขาเป็นบาป ทำเด็กใจแตก คนอื่นเขาอาจไม่สนสักนิดแต่นี่มารดารักซะเหลือเกิน

ช๊อก ช๊อกยิ่งกว่าโดนเจ้าหนี้มาขอไปเป็นนางบำเรอ…อะไรกันนี่มันเรื่องโกหกใช่ไหม ตอนนี้เธอโดนยิ่งกว่าอยู่ที่บ้านเสียอีก แม่คิดยังไงผู้ชายคนนี้จะช่วยครอบครัว บอกเขาชอบเธอมาก ชอบมานานแล้ว

“คุณไม่ได้ชอบแตงกวาหรอกเหรอ” เธอเสียงสั่น อยากเสียงดังแต่กลับเบาหวิว ลำคอแห้งผาก

“บ้าหรือเปล่าหรือซื่อบื้อ ฉันเนี่ยนะจะทิ้งอิสรภาพกับเด็กอย่างเธอ คิดสิทุกอย่างเพราะผู้ใหญ่และเธอต้องการเอง”

ร่างกายอ่อนแรง เข่าอ่อนคิดวนไปวนมาที่ได้ยิน หญิงสาวพยายามลุกขึ้นยืน กระพริบตาที่น้ำตากำลังรื้นเพราะความอายจู่โจม…เธอมาทำไม มาผิดที่ผิดทางแล้วล่ะแบบนี้ หลบสายตาเจิดจ้าที่มองเธอเหมือนกำลังแผดเผาให้เร็วคงดีที่สุด

เธอโดนหลอกเสียแล้ว แต่ก่อนจะไปก็ไม่อยากเสียมารยาท

“เอ่อ แตงกวาไม่รู้ว่าคุณไม่เต็มใจ แตงกวาเองมัว เอ่อ แต่เรียนหนังสือ หาก หากเป็นเช่นนั้น ขอโทษ ขอตัวนะคะ” แตงกวาก้าวเดิน

ร่างสูงลุกขึ้นขวาง

ฝากเรื่องใหม่ด้วยจ้า

ขอบคุณมากค่ะ

ลิขิตนางฟ้า