รอยจันทร์ลวงใจ

รอยจันทร์ลวงใจ

ศศินกุล  ฤทธิไกรฤกษ์

หล่อ รวย  อายุ 28 ปี หนีการแต่งงานเมื่อได้ทำเรื่องที่ตั้งใจสำเร็จ เห็นผู้หญิงเป็นแค่ของเล่นบนเตียง

หทัยรัตน์ เดชะพิทักษ์

สวย อ่่อนหวาน 20 ปี เหยื่อแค้นของพี่สาว รักเดียวใจเดียว แม้โดนทำร้ายสารพัด เธอก็ต้องยอมคนที่เคยทำร้ายชีวิตให้ย่อยยัย

เครดิตภาพกลูเกล ขอบคุณค่ะ

โปรยปราย

“ใครมารับ?” ศศินกุลถามคนที่ยืนใจลอยเหมือนกำลังรอใคร “ไม่กลับกับมิราหรือ?”

มะนาวหันมองด้านหลังไม่คิดว่าศศินกุลจะตามเธอมา หญิงสาวเช็ดน้ำตา “คุณ”

“ลืมชื่อฉันแล้วหรือไง?” ศศินกุลล้วงกระเป๋ากางเกงยีนส์ยืนมองใบหน้าหวานสายตาไม่กระพริบ

“ มันสมควรเป็นอย่างที่พวกคุณต้องการไม่ใช่หรือคะ” ว่าเพียงเท่านั้นมะนาวก็โบกรถแท็กซี่แต่ไม่มีคันไหนว่างจึงเดินหนีศศินกุล แม้อยากคุยแต่อย่าเลยยิ่งเจอยิ่งลืมยาก สู้ห่างกันเสียดีกว่า ทำได้มาหลายเดือนต้องทำได้ต่อไป

“ลืมชื่อฉันแต่ยังสวมแหวนเนี่ยนะ โกหกไม่เนียน”

มะนาวหันมองใบหน้าคนด้านหลัง เม้มปาก “ใส่เพื่อเตือนใจว่าครั้งหนึ่งเคยเชื่อใจคน คนหนึ่ง จนกลายเป็นเครื่องมือให้คนที่หัวใจกำลังเจ็บซ้ำใช้เป็นเครื่องมือเพื่อให้หัวใจตนเองดีขึ้นก็เท่านั้นค่ะ”

ศศินกุลหน้าแดง “เธอ ว่าใคร”

เธอต่อว่าเขาช่างกล้าพูดจริงๆ แถมกล้ามายุ่งเรื่องส่วนตัวเขา!

“ทำไมคะคุณรู้จักผู้ชายคนนั้นเหรอไง?”

ศศินกุลอึ้งคราวนี้ หญิงสาวตรงหน้าใช่คนที่เขาเคยรู้จักจริงหรือนี่ ปากคอไม่ธรรมดา

“อย่ามาเล่นลิ้นสำบัดสำนวนกับฉันแม่เด็กน้อย” ศศินกุลกัดกราม

“ฉันไปล่ะคุณ ถ้าไม่มีเรื่องจะคุยแล้ว รถว่างพอดี” มะนาวทำเป็นไม่เห็นใบหน้าบูดบึ้ง ศศินกุลจับมือเล็กไว้ทัน “กล้าเดินหนีฉันคิดว่าจะไปง่ายๆ หรือ ครอบครัวหมดสิ้นทุกอย่างยังกล้าทำแบบนี้ รู้ไหมนายศศินกุลไม่ชอบให้ใครทำแบบนี้”

“ฉันจะเป็นยังไงคุณมีสิทธิอะไรมาต่อว่ากัน ใช่ครอบครัวฉันหมดสิ้นทุกอย่าง หมดสิ้นทรัพย์สินก็ไร้เพื่อนบ้าน โดนเทเหมือนคนไม่เคยมีเพื่อนเลยสักคนแต่เราอยู่ได้และยังไม่ตายหรอกคะ เป็นยังไงคะได้ยินแล้วเสียใจไหมที่บ้านฉันยังอยู่มาได้” หทัยรัตน์เริ่มกลั้นน้ำตาไม่ได้ อยู่มาได้แต่สำหรับเธอเหมือนตายทั้งเป็น

ครอบครัวเขาใช้เงินฟาดหัวคนไร้ค่าเช่นเธอ ลืมยากเหลือเกิน สมเพชตนเองไม่มีวันลืมเลือน

“เรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับฉัน ที่ฉันไม่พอใจเธอเพราะกล้าเดินหนีทั้งที่ฉันพูดไม่จบ จำไว้คนในครอบครัวเธอไม่ว่าใครก็ทำอะไรฉันไม่ได้ กับเธอฉันไม่ได้ใช้เพื่อทำให้ใครเจ็บก็แค่สนองเมื่อเธอเสนอ”

“ถ้าการที่คนเมามายคนนั้นเข้ามาหาฉันถึงในห้องนอน ใช้ทุกวิธีทางเพื่อให้ฉันสมยอมเป็นของเขาเรียกว่าเป็นการเสนอก็แล้วแต่เขาจะคิด เขาหลอกตนเองได้ คนอื่นอาจจะเชื่อเขา แต่ฉันรู้ดีที่สุดอะไรเป็นอะไร”

“ฮือๆๆๆ” หทัยรัตน์ร้องไห้จนได้ เบือนหน้าไปทางอื่น

“   “

“ลาอีกครั้ง เจอกันก็อย่าทักทายให้เสียเวลาเลยถ้ามาพูดทำลายน้ำใจกันแบบนี้ สมใจคุณแล้วก็ปล่อยฉันไป และถ้าคุณคิดเสียว่าเด็กสาวคนนั้นตายไปเสียแล้ว ตายไปนานแล้วตามที่ครอบครัวคุณต้องการก็ดี จะได้ไม่ต้องเสียเวลามาทักทาย”

“เธอ” ศศินกุลเลิกอึ้ง “มานี่คิดเหรอจะได้ไปง่ายๆ พูดไม่เข้าหูขนาดนี้แล้ว” ศศินกุลไม่คิดจะโดนตอกกลับมาอย่างนี้จากใบหน้าอ่อนเยาว์  ลากมือเล็กไปที่รถตน

“ปล่อยนะปล่อยฉัน” มะนาวร้องมองหาคนช่วย

ฝากเรื่องใหม่ด้วยค่ะ ตั้งชื่อไว้นานมาก เปลี่ยนชื่อละครใหม่หมดรวมทั้งพล๊อตค่ะ

ด้วยความขอบคุณ

ลิขิตนางฟ้า