ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ละครงั้นหรอ !?
** ละครงั้นหรอ !? **
จ๊ะเอ๋ !! ผมแซนด์นะครับ ^^ ตอนนี้รับหน้าที่พาทุกคนเข้ามาเผชิญชะตากรรม แปลก ๆ เพี้ยน ๆ กันต่อ หลังจากไอ้คนเขียนมันอู้ไปซะนาน (( อะไรกัน !! อย่าพูดเรื่องน่าอายแบบนี้ได้มั๊ย !! :: Soul z ‘ er ))
“ เอ่อ .... ” อะไรเนี่ย !? เด็กผู้หญิงผมเปียท่าทางประหลาด ๆ เดินตรงเข้ามาหาผม แล้วก็ยืนก้มหน้าค้างอยู่แบบนั้น
“ อะไรของเธอ !? ” พอผมถามออกไปบ้าง ! ยัยนั่นก็สะดุ้งสุดตัวเลย ไม่รู้จะตกใจอะไรนักหนา ผมก็แค่ถามเองนี่นา !?
“ เอ่อ...คือว่า.... ” ค้างครับ !! ยัยผมเปียนั่นยังค้างอยู่เหมือนเดิม ไม่รู้เป็นบ้าอะไรกัน ?! ผมก็มีธุระนะ จะมายืนรอทั้งวันก็คงไม่ได้หรอก
“ พอเลย !! ไม่ต้องพูดแล้ว น่ารำคาญ มายืนเอ่อ เอ่อ อยู่นั่นแหละ !! ถอยไป !! เธอขวางทางฉันอยู่ !! ”
“ แต่ว่า.... เดี๋ยวสิคะ !? ” ยัยผมเปียนั่นรีบคว้าข้อมือผมไว้
“ เฮ้ย !! นี่เธอกล้าดียังไงมาแตะต้องตัวฉัน ไสหัวไปนะ !! ไม่ได้ยินรึไงว่ะ !!! ” ผมสะบัดมือยัยนั่นออกไปอย่างแรง แล้วรีบเดินออกไป โดยที่ยัยบ้านั่นยังไม่ลดละความพยายามที่จะเดินตามผมมาให้ได้
“ เธอเป็นบ้าอะไร !? ” ผมรำคาญครับ ก็เลยหยุดเดินแล้วหันไปถามให้รู้เรื่องซะเลย
“ คือว่า........................รุ่นพี่ช่วยมาแสดงละครให้กับชมรมเราหน่อยได้มั๊ยคะ !? ” เออ !! ก็แค่เนี้ย พูดมาแต่แรกซะก็สิ้นเรื่อง !! เฮ้ย !! อะไรนะ เมื่อกี้ยัยเปียนั่นพูดว่าอะไรนะ
“ เธอพูดอะไรออกมา !! ”
“ รุ่นพี่ช่วยแสดงละครให้กับชมรมของเราหน่อยได้รึเปล่าคะ !? ” ดูท่ายัยนี่จะเลิกกลัวได้แล้วแฮะ !! พูดไม่ค้างแล้วนี่นา !? แต่คำตอบของผมก็คือ..
“ ไม่ !!!! ”
“ แต่...รุ่นพี่คะ ชมรมของเราต้องการความช่วยเหลือจากรุ่นพี่จริง ๆ นะคะ ”
“ หูแตกรึไงยัยบ้านี่ !! ฉันบอกว่าไม่ไงเล่า !!!! ” เสียงแหกปากระดับ 8,000,000 เดซิเบลของผม เล่นเอายัยนั่นเกิดอาการสะอึกสะอื้นขึ้นมาทันที
“ อึก..ฮือ ๆๆ ๆๆๆ ๆ ” เอาล่ะสิ !! จากสะอื้นเฉย ๆ ก็กลายเป็นแหกปากร้องไห้ โว้ย !!!! นี่มันวันอะไรกันว่ะเนี่ย !?
“ นี่เธอ !! เลิกร้องได้แล้ว เดี๋ยวใครเค้าก็ว่าฉันรังแกผู้หญิงหรอก !! ”
“ งั้นรุ่นพี่ ฮึก ฮึก..ก็มาแสดง..ฮือ ๆๆ ละครให้...แง้ ๆๆๆ ๆ ๆๆ ”
“ อ๊า ก กก กก !! ยัยบ้าเอ๊ย !! นี่ถ้าเธอไม่หยุดร้องไห้ แล้วพูดให้ฉันฟังรู้เรื่องนะ !! เธอจะไม่ได้กลับไปดี ๆ แน่ ”
“ .......................... ” เฮ้อ !! ต้องให้ใช้วิธีโหดๆ อย่างนี้กันทุกคนเลยนะ ถึงจะยอมทำตามได้เนี่ย !?
“ ไม่ค่ะ !! ฉันจะไม่แสดงละครอะไรทั้งนั้น !! รุ่นพี่ไม่ต้องพยายามให้ยุ่งยากหรอกนะคะ ! ” เสียงของใครบางคน ที่คาดว่าน่าจะพบกับชะตากรรมแบบเดียวกับผมอยู่ ดังมาจากทางด้านซ้าย
“ แต่..น้องซอลล์คะ ! พี่ขอร้องจริง ๆ นะ คราวนี้จะเป็นการกำกับครั้งสุดท้ายของพี่ก่อนที่จะจบแล้วจริง ๆ ฮือ ๆๆ ๆ ” เอาล่ะสิ !! ไอ้พวกชมรมนี้มันร้องไห้เก่งกันทุกคนเลยรึยังไงว่ะ !?
“ ไม่มีทางค่ะ !! ซอลล์ต้องขอโทษพี่ด้วยนะคะ ที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้ ” โอ้ !!~ ผมเห็นหน้าเธอแล้วครับ !! ว๊า ก กก !! นี่มันนางฟ้ารึไงเนี่ย !? เธอสวยมาก ๆ เลยครับ ตาโต ผิวขาว ผมยาวดัดเป็นลอนอ่อน ๆ โอ๊ย !! หน้าหวานสุด ๆ อย่างกับตุ๊กตาแน่ะ !!
“ ฮือๆ ๆๆๆ ๆๆๆๆ ๆๆ ” ยัยคนที่มาขอร้องเธอก็ได้แต่ร้องไห้ แหกปากเสียงดัง แต่นางฟ้าของผม (( ของผม !? )) ก็ยังคงมองด้วยสายตาเย็นชาเหมือนเดิม !!
“ หมดธุระแล้วใช่มั๊ยคะ !? งั้นซอลล์คงต้องขอตัวก่อน ” เธอเดินออกไปแล้วครับ !! ผมว่าผมรีบตามไปดีกว่า 555+ ก็ผมชอบเธอเข้าแล้วน่ะสิ !!
“ รุ่นพี่แซนด์คะ !? ตกลงว่ารุ่นพี่จะไม่แสดงจริง ๆ หรอคะ !! ” เอาล่ะสิ !! ผมลืมยัยเปียนี่ไปซะสนิทเลย แต่ว่า...หึ หึ หึ ผมคิดอะไรดี ๆ ออกแล้ว
“ ได้สิ !! ฉันจะแสดง แต่มีข้อแม้ว่าเธอจะต้องทำให้ผู้หญิงที่ชื่อซอลล์ มาเล่นละครเรื่องนี้ให้ได้ซะก่อน !!! ” หึ หึ หึ 555+ ว๊า ก กก ก!! คนอะไรว่ะ หล่อแล้วยังฉลาดอีก ดูยัยเปียนั่นสิ..อ้าปากค้างไปเลย !!
“ เอาล่ะ !! ฉันต้องไปเรียนแล้ว ยังไงก็รีบ ๆ เข้าล่ะ ” แล้วผมก็เดินออกมาจากบริเวณนั้นทันที ก็ต้องวางมาดกันหน่อยสิครับ ขืนอยู่นานกว่านี้..ผมได้ฟอร์มหลุดหมดแน่ ๆ
“ เฮ้ย !! ไอ้แซนด์ หายไปไหนมาว่ะ !? ฉันยืนรอแกอยู่ตั้งนานแล้วนะ ” ไอ้เพื่อนเซนสุดแสบของผมเองแหละครับ มันมายืนตะโกน ๆ แหกปากอยู่น่าห้องเรียน โอ๊ย !! ผมล่ะขายขี้หน้าแทนมันจริง ๆ เลย
“ นิดหน่อยน่า !! ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่ต่อไปเรียนไรเนี่ย !? ”
“ อ๋อ !! ก็เรียนวิชาคณิตศาสตร์ไง เรียนกับเจ๊ปูเน่าอ่ะ !! นี่ ๆ แกรู้จักคนนี้ป่าวว่ะ !? คนอะไรไม่รู้ น่ารักอย่างกับตุ๊กตา ” ไอ้เซนพูดแล้วก้มหน้าก้มตารื้อของในกระเป๋าอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ว่า
“ ทุกคน !! เจ๊ปูเน่ามาแล้ว !!!!! ” เสียงตะโกนจากหัวหน้าห้องเรียกให้นักเรียนทุกคนวิ่งกลับเข้าที่กันอย่างชุลละมุนวุ่นวาย
“ ไอ้แซนด์ ๆ ” ไอ้เซนกระซิบเรียกผมเบา ๆ จากโต๊ะข้างหลัง
“ เดี๋ยวฉันค่อยเอาให้แกดูนะเว้ย !! ”
“ คุณธารินพัทร์ มีอะไรจะพูดหรอคะ !? ” โอ้ !! ไอ้เซนโง่ !! แกซวยสุด ๆ เลยหว่ะ ก็เจ๊ปูเน่าดันเห็นมันกระซิบมาทางผมน่ะสิครับ ใคร ๆ เค้าก็รู้กันว่ายัยเจ๊คนนี้ ถ้าแกเข้าห้องมาแล้วต้องไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ ทั้งสิ้น ไม่ว่าใครคนนั้นจะแค่ไอเบา ๆ ก็เหอะ !!
“ เปล่าครับ ” เซนตอบเสียงอ่อย
“ โกหก !! ออกไปยืนหน้าห้องเดี๋ยวนี้ อ๋อ !! เอาถังน้ำนั่นไปยืนแบกไว้ด้วยล่ะ !! ” อาเมน !! ผมในฐานะเพื่อนสนิทที่สุดของมัน ขอนั่งไว้อาลัยให้ 2 วินาที
“ คร้าบ บ บ !! ” แล้วเซนก็ต้องเดินแบกถังน้ำเน่า ๆ ไปนอกห้องอย่างน่าสงสาร 555+ สำหรับคนอื่นครับ แต่สำหรับผมสมน้ำหน้า หึ หึ หึ
“ คุณกฤษณะรัชต์ อยากออกไปยืนข้างนอกอีกคนรึไงคะ !? ” อะไรว่ะ !! แค่ยิ้มก็ไม่ได้ โอ๊ย !! งั้นเจอกันทีหลังนะครับทุกคน !!
************************
กลับมาแล้วค๊า !! ตอนนี้ไม่รู้จะเป็นไงบ้าง
ยูว่ามันยังคงแปลก ๆ อยู่ TT^TT~
ยูขอโทษด้วยนะคะ !!
ยังไงก็ติ – ชมกันได้ตามสบายเลยน๊า !!
แล้วยูจะรับทุกความคิดเห็นไปแก้ไขจ้า !!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น