คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : +~sky2~+
ฉันอายุ17ปี อยู่ มัธยมปลายปีที่5 ชีวิตอันราบเรียบเหมือนกับเด็กมัธยมทั่วๆไป ตื่นเช้าไปเรียน
หนังสือตกเย็นเรียนพิเศษ กลับบ้าน ทำการบ้าน ทบทวนบทเรียนแล้วก็นอน
เป็นแบบนี้เรื่อยไปซ้ำไปซ้ำมา จนฉันรู้สึกเบื่อ ฉันก็เป็นเด็กวัยรุ่นที่ชอบรุ่นพี่ ฝันอยากจะมี
ความรักที่เหมือนกับพ่อและแม่ ฉันอ่านนิยาย ดูละครเกาหลี อย่างฉันถึงขั้นเพ้อฝัน
วันนี้ เมฆกำลังจับตัวกันอย่างหนาแน่นท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม ฤดูฝนมักทำให้ฉันถุงเท้าแฉะ
เสมอ วันไหนที่ฉันเอาร่มไปโรงเรียน ฝนกลับไม่ตกแต่วันไหนที่ไม่เอาร่มไปโรงเรียน
ฝนกลับแห่ มาตกอย่างพร้อมเพียง เหอะ อะไรจะเลวร้ายไปยิ่งกว่าการที่ต้องเดินกลับบ้านละ
เหนื่อยจะตาย ก็จักรยานคู่ใจของฉันตอนนี้มันอยู่ในอู่ซ้อมรถแล้วละสิ ฉันเลยต้องเดิน
เดิน เดินและก็เดิน มาตั้ง2วันแล้ว ฉันภาวนาในใจ ขอให้ซ่อมเสร็จเร็วๆ เห็นว่า
คงจะได้อีก2วัน อู่ที่ฉันส่งรถไปซ่อมคิวยาวต่อกันเป็นวันๆ ฉันคงต้องขาใหญ่แหงๆ
ในขณะที่ฉันเดินไปบ่นไปด้วยความสุดจะเซงบวกความขี้เกียจที่ฉันแบกไว้บนบ่า อย่าง
หงุดหงิด ทางกลับบ้านของฉัน ต้องผ่านสนาม บาส รู้สึกว่าวันนี้มาเล่นกันพร้อมหน้าเลยแฮะ
เพื่อนของฉันอีกสามคนรวมทั้งฉันด้วยมั้ง รวมสายตาไปที่สนามที่มีนักบาส โรงเรียนมารวมตัว
กันอย่างหนาแน่น มีแต่คนหล่อๆทั้งนั้น ฉันยิ่งชอบอ่านการ์ตูนที่รุ่นพี่เป็น นักบาส หน้าตาดี
จะเรียกได้ว่าหล่อที่สุดในโรงเรียนก็ว่าได้ รุ่นน้องเป็นเด็กเชยๆหน้าตาดูไม่ได้ ฮ่า ๆๆ คิดๆไป
แล้วก็ขำ ฉันเล็ง รุ่นพี่ไว้คนหนึ่ง แกชื่อว่า ไม้ นั้นไงๆแกกำลังควงลูกอย่างมืออาชีพ คนอะไร
ไม่รู้ดูดีเป็นบ้าเลย รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวเนียนละเอียด จมูกเป็นสันสูงโปร่ง คิ้วเข้มชี้ไปด้าน
หลัง พี่ไม้เป็นอาตี๋ ลูกเจ้าของกิจการร้านทองสาขาใหญ่ในตลาด มีน้องสาวที่อายุเท่ากับฉัน
เธอคนนั้นชื่อ มิ้น หน้าตาน่ารัก ดู หมวย ๆ ผิวนี่ขาวมากๆ เป็นดาวโรงเรียนด้วย
ยังไงก็เถอะฉันมันอยู่กับความเป็นจริง ฉันไม่หวังอะไรทั้งนั้น คอยดูกลับไปจะนอน
ให้ถึงเช้าเลยชดเชยที่ฉันต้องเดินกลับ
''พลั่ก!!'' เด็กม.ต้นคนนั้น วิ่งมาชนฉันอย่างแรง เจ็บจัง จะรีบไปไหนกลับมาขอโทษฉันก่อนดิ
ไอ้เด็กบ้า ฉันนี่ปากเสีย ซะไม่มีก็ฉันเจ็บนิ ฉันล้มลงไปกองอยู่กับพื้น ก้นของฉันหักแล้ว
หักแน่ๆถึงได้เจ็บขนาดนี้ โอ๊ย เพื่อนๆของฉันยืนอึ้งอยู่ด้ายหลัง หลังจากที่ตั้งสติได้ จึงมาพยุง
ฉันให้ยืนขึ้น ล้มตรงไหนไม่ล้มมาล้มตรงข้างสนามบาส อะไรจะซวยไปกว่าการที่ต้องมาล้มต่อ
หน้าหนุ่มๆหล่อๆของโรงเรียนละ ฮือๆ ฉันกะไว้ว่า ถ้าฉันลุกขึ้นได้เมื่อไหร่สิ่งแรกที่จะทำนั้น
ก็คือ ใส่เกียร์หมาวิ่งสุดแรงเกิด หนีความอับอายที่มีอยู่ในตอนนี้ แต่ฉันก็ต้องกลับความคิดโดย
ทันที ''กริ๊งๆๆๆ'' เสียงกระดิ่งที่ห้อยอยู่ในกระเป๋าของฉัน มันกลิ้งลงไปในสนามบาส
ฉันอาจจะไม่กลับความคิดที่จะวิ่งหนีไปถ้ากระดิ่งที่ห้อยอยู่กับกระเป๋าของฉันมันไม่เกี่ยวเอา
กุญแจบ้านของฉันไปด้วย ตายละ ไม่นะ ฉันลืมไปสนิทเลยว่า วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน พ่อไปทำ
งาน น้องๆของฉันพนันได้เลยว่ายังไม่กลับบ้าน คุณย่าก็คงจะนอนหลับอยู่ ป้าของฉันไปทำ
งานอยู่ต่างจังหวัดยังไม่กลับบ้านเลย วันนี้ฉันใส่กระโปรงปีน ขึ้นบ้านไม่ได้ด้วย กระโปรง
ยาวๆนี้มันจะไปเกี่ยวจนขาด ฉันไม่อยากให้พ่อต้องมาลำบากใจที่มีลูกสาว ป่าเถื่อนอย่างฉัน
ฉันตัดสินใจ ลุยลงไปในสนาม เพื่อจะเก็บกุญแจนั้น..
นั้นไงกุญแจสุดเลิฟของฉัน ฉันสนใจคนรอบข้างเลยแม้แต่น้อย ทั้งๆที่เค้ากำลังแข่ง
บาส กันอย่างแข็งขัน วิ่งแย่งบอลกันไปมาอย่างน่ากลัว
แต่อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด
ฉันวิ่งไปหลบไป ฉันพยายามย่องๆๆไปเพื่อจะเก็บกุญแจด้วยความตื่นเต้น เพราะ
กลัวอาจารย์จับได้ ว่ามายุ่งวุ่นวายในสนาม โชคดีที่ตอนนี้อาจารย์
เด็กม.ต้นที่วิ่งไล่กันจนไอ้แท่งไอศกรีม กระเด็น มาติดตรงหัวของท่านเข้า
เห็นว่าแกซื้อ ยาปลูกผมมาใหม่ด้วยคงจะโมโหน่าดู
ฉันมุ่งตรงไปที่กุญแจนั้น ก้มลงเก็บมันด้วยความภาคภูมิใจ สำเร็จแล้ว แต่ใน
ขณะที่ฉันกำลังจะลุกขึ้นยืน ฉันก็โดนเข้าเต็มๆกับ อะไรสักอย่าง ข้างหัวด้านซ้าย
ของฉัน อ๊ากก
''ป๊อก!!''เสียงศอกที่ชนเข้ากับหัวของฉานนน ศอกใคร ศอกใคร โมโหแล้ววเจ็บจะ
ตายอยู่แล้ว ฉันล้มลงไปกุมขมับด้วยความมึนงง โอยยเจ็บ เจ็บ จนมึนไปหมด เจ้า
ของศอกก้มลงมานั่งต่อหน้าฉันแล้ว หนอยแกนะแก ฉันบ่นได้ในใจเท่านั้นแหละ
ทำไมเจ้าของศอกมีหัวตั้ง 4 5 6 หัวแหนะ โอยมากมายฉันนับยังไงก็ไม่หมด ว่า
แต่ ไอ้เจ้าของศอกนี้หน้าตาคุ้นๆแฮะ เอ๋ๆ ฉันพยายามรวมรวบพลังทั้งหมดในร่าง
กาย ส่งไปที่ดวงตาเพื่อนจ่องมองดูผู้ชายที่นั่งคุกเข้าอยุ่ข้างหน้าฉัน ตอนนี้ฉันไม่
ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น ใครกันนะคุ้นจริงๆ
''0.0..พี่ไม้!!'' ฉันร้องตะโกนด้วยความตกใจ แล้วหนังตาของฉันมันก็ปิดลงอย่าง
รวดเร็วเหลือเพียงแต่ความมืด....
''สกายๆๆ''เสียงใคร อ่อ เสียงเพื่อนของฉันเอง เสียงบอม ใช่ๆๆบอมพูดพร้อมขยับ
แขนของฉันเบาๆ ฉัน พยายามลืมตาขึ้น
''เป็นไงบ้างวะกาย'' ช้อยเจ้าแม่18หลอด ที่เสียงมักมาก่อนตัว โวยวายดังลั่น
''ห้องพยาบาลหรอ''ฉันพูดด้วยความเหนื่อย
''ใช่สิแก แกรู้ รึ เปล่าว่าใครพาแกมาหะ ฉันไม่เข้าใจเลยจริง ฉันตระโกนจนเสียง
จะแตกแกก็ไม่หันมาเลย รู้เปล่าว่ามันอันตรายแค่ไหน กะอีแค่กุญแจรอให้พี่เค้า
เล่นกันเสร็จแล้วค่อยขอพี่เค้าลงไปเก็บก็ได้แกนะแกหาเรื่องใส่ตัว''ช้อยบ่นไม่หยุด
''เออเน๊อะใช่ฉันน่าจะคิดได้อย่างแกนะ''ฉันพูด และเริ่มรู้สึกตาสว่างโง่ลงไปลุยได้
ไงเนี่ย
''บอมไม่ต้องห้ามนะฉันจะเอาแอลกอฮอร์กอกปากมันเดี๋ยวนี้แหละ''
''ใจเย็นๆหน่าช้อย ฮ่าๆๆ''บอมพูดแล้วก็ขำกับท่าทางโมโหของช้อย
''เออแกรู้เปล่าว่าใครอุ้มแกจากสนามใกล้ประตูโรงเรียนห่อมาถึงห้องพยาบาล''
''จะรู้มั้ย''ฉันพูดกวนๆ
''หนอยแก งั้นแกก็ไม่ต้องรู้หรอก''ช้อยเยาะเย้ย
''ไม่รู้ก็ไม่รู้ดิ''ฉันตอบไปแล้วทำไม่สนใจ นิสัยอย่างช้อยฉันรู้ดีเดี๋ยวก็พูดออกมาเองแหละ
''เออๆๆ งั้นฉันยอมแกวะ ฉันจะบอกไรให้นะ คนที่อุ้มแกมา อ่ะ พี่ไม้เว้ย''เห็นมั้ย
ละสุดท้ายก็คายออกมาเอง เอ๋ ใครนะ เมื่อกี้ช้อยมันพูดว่าใครนะ
''ใครนะ!!''ฉันถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
''พี่ไม้เว้ย ได้ยินเต็มสองรูหูมั้ย'' ช้อยมาพูดข้างๆหูของฉัน
''หาา'' ที่ฉันได้ยินมันเรื่องจริงหรอเนี่ย เทพบุตรของฉัน อุ้มฉันมาส่งที่ห้อง
พยาบาลหรอเนี่ย
''เออ แกโชคดีเป็นบ้าเลย คุ้มเจ็บมั้ยละ''ช้อยพูดแล้วหยิกฉัน
''เจ็บๆๆพอๆๆ''ฉันดีใจจนทำอะไรไม่ถูก รีบลุกขึ้นจากเตียงทันที
''แกจะรีบไปไหน อย่าบอกนะว่าจะไปหาพี่ไม้ของฉัน''ช้อยตระโกนตามฉันที่วิ่ง
ไปที่สนามบาสอย่างไม่สนใจใคร
ฉันวิ่งไปแอบมองอยู่ตรงมุมของสนาม ฉันทำไมถึงรู้สึกตื้นตันใจอย่างนี้ นี่ฉันเป็น
อะไรไป ฉันแอบยืนดูท่าทางการเล่นบาสของพี่ไม้ ผู้ชายคนแรกที่ทำให้ฉัน
ตื่นเต้นเวลาเข้าใกล้ ผู้ชายที่ทำให้ฉันนึกหน้าเวลาฟังเพลงซึ้งๆ ฉันรู้สึกว่าน้ำตาที่มีกำลังจะไหลออก
มาคนที่ไม่มีวันที่จะมองมาที่ฉัน คนที่อยู่สูงเกินคนอย่างฉันจะเอื้อมมือไปคว้า ฉันรู้สึกเจ็บ
''วิ่งมากระเป๋าไม่เอามาด้วยเลยนะ''เสียงของบอม พูดพร้อมยื่นกระเป๋ามาให้ฉัน
''ขอบคุณนะ''ฉันพูดพร้อมยื่นมือไปรับกระเป๋า
''พี่ไม้เลิกกับแฟนแล้วนะจริง เมื่อวาน''
''เกี่ยวอะไรกับสกายละบอมละ''ฉันพูดไปทั้งๆที่ ฉันรุ้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก
''ก็เพราะบอมดูจริงออกไง จริงเป็นเพื่อนบอมมาตั้ง4ปีแล้วนะ ทำไมบอมจะดูไม่
ออก''
''บอมมันไม่มีทางเป็นไปได้หน้าอย่างกายหรอจะมีความรัก''
''บอมจะบอกอะไรสกายนะ เป็นไปได้หรือเป็นไปไม่ได้มันไม่สำคัญหรอก สำคัญอยู่
ที่ว่าเรารู้สึกว่าคนนี้แหละใช่ ไม่ต้องหวังว่าเค้าจะมารู้สึกเหมือนที่เรารู้สึกต่อเค้า มี
ความสุขที่รักเค้าและเห็นเค้ามีความสุข ไม่จำเป็นเลยว่าเค้าจะรักเรา นี้แหละ รัก
แท้เลยละ ''
''บอมอย่าเพิ่งสรุปไปดิว่ากายรักพี่เค้า เรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลาอีกนานเลย''
''แล้วกายจะเข้าใจเองว่า ความรักมันเป็นยังไง บอมจะบอกไว้เลยนะเร็วๆนี้แหละ''
''บอมพูดอะไร''
''เดี๋ยวก็รู้''
che
ery
R
z.
ความคิดเห็น