บทสัมภาษณ์ของดงบัง

ลำดับตอนที่ #2 : ชีวิตของแจคร่าวๆนะ

ไม่รู้เคยอ่านหรือยังนะค่ะถ้าเคยเเล้วก้อขอโทษด้วยนะค่ะ
ฉากหลังของความสำเร็จ แจจุงน่าสงสารมาก อ่านแล้วทุกข์ใจ


วีเจ - ยุนโฮ กับ เซีย ตอนนี้คุณสมัครเรียนที่มหาลัยเเล้ว เเละชางมินก็เป็นนักเรียนที่ดีอีกคน พวกเราก็ขอเเสดงความยินดี ได้ยินมาว่าเพื่อการร้องเพลงเเจจุงคุณจึงออกจากมัธยมปลายใช่ไหม?
แจจุง - ใช่ครับ ผมอยากค้นหาสิ่งที่ตนเองชอบ
วีเจ - หลังจากเข้ามาในโซล ลำบากมากใช่ไหม? (คงเป็นเพราะตอนนั้นยังไม่ได้เป็นนักร้องมั้ง)
แจจุง - ใช่ครับ ทำงานมาแล้วหลายอย่าง
วีเจ - เหมือนเคยขายเลือด?
ยุนโฮ - บริจาคเลือดครับ!!
แจจุง - เพราะเกี่ยวกับค่าเช่าบ้าน เงินที่ได้จากการบริจาคเอาไปแลกขนมปัง(เป็นขนมปังกรอบที่เรากินเล่นกันอ่า อธิบายไม่ถูก) แจจุงตาเริ่มแดง
วีเจ - ไม่ใช่ง่ายๆนะ เพื่องขนมปังนิดหน่อย ได้ยินว่าตอนทำงานเคยกินน้ำบะหมี่ที่เหลือ
เซีย - แจจุงคงไม่หิวเท่าชางมินหรอก (ประมานว่ามินหิวตลอด)
ชางมินหัวเราะ
แจจุงไม่มีเสียง(สะอื้น) ++ตรงนี้ไม่แน่ใจ++
วีเจ - อืม????
แจจุง - ตอนนั้นเพื่อความฝัน(จุดมุ่งหมาย)ของเรา...... แต่ว่า........หิวมาก
วีเจ - เพื่อประหยัดค่ารถนิดหน่อย เดิน3ชั่วโมง(น่าจะตลอด) แล้วค่อยพัก??
แจจุง - เคยครับ (น้ำตาไหลออกมา ยูชุนส่งกระดาษเช็ดหน้าให้)
ชางมิน - (ไม่พูดอะไรแต่ตาแดงแล้ว)
วีเจ - งั้นเคยยากลำบากมาแล้ว มีตอนมั้ยที่ยากลำบากที่สุด? (ตรงนี้ไม่แน่ใจ แปลคำว่าคุ่นหนานไม่ถูก)
แจจุงร้องไห้ไม่หยุด
ยูชุน - ไม่เป็นไร ตอนนี้ลำบากอะไรเราก็ประสบความสำเร็จแล้ว(ประมานว่ายากลำบากอะไรเราก้ผ่านมาแล้ว) ลูบหลังแจจุง
ยุนโฮกอดแจจุง
เเจจุง - ผมขอขอบคุณ Cassiopeia ที่คอยสนับสนุนผม ผมไม่เคยคิดว่าจะมายืนอยู่บนเวทีร้องเพลงให้ทุกคนฟัง ถ้าไม่มีพวกคุณไม่มีคุณ ผมอาจยังอยู่ตรงฟุตบาทในโซล(ร้องไห้สะอึกสะอื้น) ผมไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี(ร้องไห้) ต้องขอบคุณพวกคุณจริงๆครับ (ร้องไห้จนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีก)
พวกคุณที่ชื่นชอบแจจุง ขอให้ในขณะเดียวกันก็ต้องรู้ซึ้งถึงเค้า และรักที่เขาทุ่มเทแน่วแน่เพื่อดนตรี เขาไม่แค่มีภายนอกที่สมบูรณ์แบบ แต่ยังมีจิตใจที่น่านับถือ อย่างนี้จะไม่ให้เราหลงรักเขาได้อย่างไรกัน
Credit :: TVXQ Thailand Fanclub
hero031203
trans chinese to thai :PeAR_ShoW
________________________________________

แจจุง .....
ไม่มีใครเกิดมาแล้วเดินได้เลย
กว่าจะเดินได้อย่างมั่นคง

ก้าวไปข้างหน้าได้อย่างมั่นใจ

ทุกคนต้องผ่านการล้มมาก่อนทั้งนั้น

ดั้งนั้น การล้มจึงไม่ใช่เรื่องน่ากลัวอะไร
การล้ม จึงไม่ใช่การล้มเหลว
การล้มจึงไม่ใช่ความเจ็บปวดของชีวิต
และการล้มจึงไม่ใช่การพ่ายแพ้
ขอแค่เมื่อ " ล้ม " แล้วเธอต้องรู้จักที่จะ " ลุก "
ล้ม แล้ว ลุก ด้วยขาของตัวเอง
ล้มแล้วเรียนรู้ อุปสรรคที่ผลักให้เธอล้ม
เพื่อรู้จักก้อนหินทุกก้อนบนถนน
รู้จักการก้าวย่างอย่างปลอดภัย
รู้ว่าจะเดินต่อไปข้างหน้าให้ถึงจุดหมายได้อย่างไร
เธอจะทำให้การล้มเป็นเรื่องธรรมดาได้
เมื่อทุกครั้งที่ล้มลงไป เธอจะกล้าลุกขึ้นมาใหม่
ขอเป็นกำลังใจให้กับทุกก้าวเดินของเธอ ... แจจุง...

เเจจุงกล่าว
ซึ้งอ่ะไม่รู้มีใครเคยอ่านหรือยังมานเเปลมาอีกทีอ่ะนะเราก้อไม่ได้เเปลด้วยเหอะๆๆเอา
ของ
เค้ามาอีกที