รักนั้น...มันพึ่งจะเริ่มต้น

"เช้าแล้วนะ ชินอิจิ ตื่นได้แล้ว"

"อ้าว! รันเองเหรอ มาทำอะไรที่บ้านฉันน่ะ เข้าบ้านคนอื่นแล้วไม่ยอมเคาะประตูเนี่ย มันเสียมารยาทรู้มั้ย"

"จะบ้าหรือยะ! เมื่อคืนเราจัดปาร์ตี้กันจนดึก เราสี่คนก็เลยตัดสินใจกันนอนที่บ้านฉันไม่ใช่เหรองัยอ่ะ"

"เอ๊าะเหรอ"

"เออ..รีบลุกเถอะน่า ฮัตโตริคุงกะคาซึฮะจังเค้าตื่นกันตั้งแต่เช้าแล้วนะ มีแต่นายคนเดียวล่ะที่ชอบนอนขี้เซาน่ะ"

"จ้า..จ้า..ยัยรันนี่บ่นเหมือนแม่เลยนะ"

"นิ..ว่าไงนะ เดี๊ยวเถอะ ฉันจะ....."

"เอาล่ะ..เอาล่ะจะออกเดทกันอีกนานไหมจ๊ะ คู่นี้"

"นั่นสิ เดี๊ยวพวกเราก็ไปโรงเรียนสายหรอก"

(ลืมบอกท่านผู้อ่านไปนะคะว่า ฮัตโตริ เฮย์จิ กับ โทยามะ คาซึฮะได้ย้ายมาจากโอซาก้ามาเรียนที่โรงเรียนมัธยมปลายเทตัน โรงเรียนเดียวกันกับที่ชินอิจิและรันเรียนอยู่ ส่วนเหตุผลที่เดี๋ยวคอยอ่านต่อไปนะคะ)

"เออ..ตื่นแล้ว พูดมากจริงเจ้าพวกนี้"

"เอ..หรือว่า..นายจะวางแผนให้เจ๊รันเข้าไปปลุกน่ะ"

"เฮ้ยบ้า..อย่างฉันเนี่ยนะต้องให้ยัยรันเข้ามาปลุก..แค่หน้าตาของฉัน สาวๆทั้งโรงเรียนก็หลงเสน่ห์ไม่รู้เรื่องแล้ว"

"แหวะ! อยากจะอ้วก นี่นายไปหัดพูดแบบนี้มาจากไหนเนี่ย เลี๊ยน..เลี่ยน" เฮย์จิพูด

"ไม่ทราบว่าจะพูดกันอีกนานไหมคะ เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก ป่ะ..รันจังเราไปกันก่อนเถอะ ปล่อยให้สองคนนั้นออกเดทกันก่อนก็แล้วกัน"

"ใช่..ใช่.."

"ว่าไงนะ" / "ว่าไงนะ"

10นาทีผ่านไป

"ชินอิจิ เสร็จหรือยัง"

"เออ..เสร็จแล้ว"

ระหว่างทางเดินไปโรงเรียน

"รันจัง พ่อกับแม่เธอไปไหนเหรอ  ตั้งแต่พวกเขาคืนดีกัน ฉันก็ไม่เห็นพวกเขาเลย"

"คุณพ่อไปประชุมที่ต่างจังหวัด ส่วนคุณแม่ไปเป็นทนายให้กับคุณคิจิบุโร่ เซ็นโจจ๊ะ"

"พนักงานคนนั้นน่ะเหรอ ได้ข่าวว่าโดนคนใส่ร้ายว่ายักยอบทรัพย์ของบริษัทเจ้านายตัวเอง"ชินอิจิบอก

"ใช่แล้วจ๊ะ"

"เหรอ..อือ..แล้วพ่อกับแม่เธอล่ะชินอิจิ สบายดีไหม"

"รายนั้นน่ะเหรอ อย่าไปพูดถึงเลย"

"ทะ..ทำไมล่ะชินอิจิ"

"ก็แม่มาถามเรื่องนั้นกับฉันน่ะสิ"

"เรื่องนั้น..เรื่องนั้นมันเรื่องไหนล่ะ"เฮย์จิสงกะสัย

"ก็เรื่องนั้นไง"

"ก็มันเรื่องไหนล่ะ พูดให้มันชัดๆหน่อยสิ"

"ก็เรื่องแต่ง..."

(แต่งเหรอ  หระ..หรือว่า)รันคิด

"แล้วมันแต่งอะไรเล่า"

เอ้อ..คือ..ยังไม่ต้องพูดตรงนี้ก็ได้นะ มัน..

"เป็นอะไรของเธอน่ะรันจัง ทำไมถึงต้องหน้าแดงขนาดนั้นด้วยล่ะ"

"คือว่า..มันเป็นเรื่องสำคัญเกินไปอ่ะนะ  ถ้ามาพูดที่นี่มันจะ.."

"สำคัญอะไรของเธอ  ที่ฉันหมายถึงน่ะ .. เต่งตัวต่างหาก แม่ฉันชอบคอยจ้ำจี้จ้ำไชว่า  ชุดนี้มันไม่เข้ากับลูกนะบ้างล่ะ ทำไมไม่ใส่ตัวนี้ไปบ้างล่ะ จู้จี้จุกจิกชะมักยากเลย"

"ฮึ่ม..หน็อยแน่ะ .. " ตาบ้า ทำไมไม่พูดให้เร็วกว่านี้เล่า"

แล้วรันก็เดินหนีไป

"นี่ฉันพูดอะไรผิดเหรอ"

"ไม่รู้สิ แต่ฉันว่านายรีบตามเจ๊เขาไปดีกว่า"

"ใช่..ชินอิจิคุง เดี๊ยวพวกเราสองคนตามไปเอง"

"อืม..."

"ทางด้านรัน"

"โธ่เอ้ย อีตาบ้า เราก็นึกว่าเรื่องนั้น ที่แท้ก็เรื่องไม่เป็นเรื่อง"

"บ่นอะไรของเธอน่ะ"

"เชอะ! ไม่รู้ไม่ชี้แล้ว"

"แล้วเธอโกรธฉันเรื่องอะไรล่ะ"

"ก็ฉันนึกว่าแม่เธอมาคุยเรื่องแต่ง..งะ .."

"อ๊อ! ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง  แน่นแน...อยากแต่งงานกับฉันเหรอจ๊ะ"

"ฮึ๊ย..ปล่าวนะฉันไม่ได้คิดเรื่องนั้นนะ"

"อุ๊ยหน้าแดง จริงๆด้วย แหม...อยากแต่งงานกับฉันขนาดนั้นเลยเหรอ"

"อย่าหลงตัวเองเลยน่า  ฉันบอกว่าไม่ใช่ ก็ไม่ใช่เซ่... "รันกัดฟันพูดพร้อมกับเอากำปั้นตัวเองชกกับเสาไฟฟ้าจนเป็นรอยร้าว

เออ..ก็ไม่เห็นต้องโกรธขนาดนั้นเลยนี่

แหม..ไม่ได้ต่อยกำแพงแบบนี้มาตั้งนาน มันรู้สึกดีจังเลยเนอะ ชิน.อิจิ