ฉันไม่ใช่แค่นักพัฒนาเทคโนโลยีในองค์กรลับเสียหน่อย

ลำดับตอนที่ #1 : เครื่องอ่านความทรงจำ

---

ตัวอย่าง

"……" พูดปกติ

'……' พูดในใจ

[……] คอมเม้น

*… เสียงฝูงชนและเสียงที่เกิดจากแหล่งกำเนิดเสียงต่างๆที่ไม่ใช่เสียงพูด

……ตัวอักษรเอียง บรรยายฉากในความทรงจำ

"……" พูดคุยในความทรงจำ

'……' พูดในใจในความทรงจำ

*… เสียงฝูงชนและเสียงที่เกิดจากแหล่งกำเนิดเสียงต่างๆที่ไม่ใช่เสียงพูดในความทรงจำ

---

นาโนโกะ คัทยูช่าหรือคัทยูช่าที่หนึ่งในเจ็ดผู้รอดชีวิตจากไฮเปอร์โนว่าเมื่อหนึ่งหมื่นห้าพันล้านปีก่อน เธอได้เดินทางมายังโลกใบนี้ตั้งแต่มันพึ่งเกิดในตอนที่โลกยังมีแต่ลาวาอยู่ ซึ่งเธอก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากการเฝ้ามองถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเพียงอย่างเดียว หลังจากนั้นวันเวลาได้ผ่านไปเรื่อยๆหลายพันล้านปีจนกระทั่งการตกลงมาถึงอุกกาบาตแห่งชีวิต(โถ่สวมของหนึ่งในยานของกองยานพิชิตพระเจ้า)มันได้ตกลงมาสู่มหาสมุทรแห่งหนึ่งและแบตทีเรียในนั้นก็เริ่มกระจายออกมา

คัทยูช่า"…ไอพวกสิ่งมีชีวิตที่เกิดขึ้นมาได้ต่อจากนี้คือพวกกำเนิดจากโถสวมสินะ ฮ่าๆๆๆ"

ซึ่งก็เป็นไปตามที่คัทยูช่าได้คิดหลายร้อยล้านปีต่อมาแบตทีเรียเหล่านั้นก็ได้วิวัฒนาการไปเรื่อยๆจนเกิดเป็นไซยาโนแบคทีเรียที่จะมอบออกซิเจนให้กับโลกขึ้น แล้วเวลาก็ได้ผ่านไปเรื่อยๆหลายพันล้านปีตลอดช่วงเวลานั้นมันได้เกิดเหตุการณ์ต่างๆมากมายนับไม่ถ้วนหลายๆอย่างการถือกำเนิดเกิดขึ้นและสูญสิ้นดับสูญไป และเธอเองได้ปรากฎตัวตามหน้าประวัติศาสตร์จากทั่วโลกอย่างลับๆมาตลอด 2,000,000 ปีของมนุษย์ชาติ 

โดยใช้การทรงกลมที่ไร้ที่ติที่สุดและไม่มีวันถูกทำลายมันได้เพราะเธอได้เชื่อมเหล็กเหล่านั้นกับห่วงเวลาอื่นๆแล้วเธอก็จะนำมันไปวางตามจุดต่างๆ แถมเธอก็ยังได้เขียนกฎหลักการทางฟิสิกส์สาขาต่างๆเป็นหนังสือในช่วงปี 1930 เพื่อเร่งให้วิทยาการนั้นไปเร็วขึ้นเล็กน้อย และในช่วงของประวัติศาสตร์ซึ่งนั้นทำให้งานศิลปะและการบันทึกเรื่องราวในหลากหลายที่ทั่วโลกนั่นจะมีการกล่าวถึงเธออยู่เสมอ แต่นั้นก็ทำให้เหล่านักวิทยาศาสตร์และนักประวัติศาสตร์ต่างหัวหมุนกับสิ่งที่พบอยู่ตลอดเวลา และด้วยเวลาที่ยาวนานขนาดนั้นก็ทำให้ในตอนนี้คัทยูช่าสามารถมอบเรื่องทุกอย่างให้กลายเป็นเรื่องตลกได้หมดแล้ว ทำให้ภายนอกในสายตาคนอื่นเธอกลายเป็นคนที่ไม่จริงจังอะไรสักอย่างไปเสียแล้ว

ปี 201X เวลา 03.30 น.

ช่วงเวลานี้นั้นคัทยูช่าได้มาเป็นพี่สาวบุญธรรมของครอบครัวนึงนั้นทำให้เธอได้ตื่นขึ้นมาทำอาหารเช้าให้น้องๆของเธอทุกวัน เพราะพ่อแม่ของพวกเธอไม่ค่อยจะอยู่บ้านเท่าไหร่จะต้องไปทำงานที่แท่นขุดเจาะน้ำมันกกลางทะเลอยู่บ่อยๆ นั้นทำให้พ่อแม่ได้ส่งเงินมาแทนและคัทยูช่าเองก็จะเป็นคนบริหารเงินเหล่านั้นทั้งหมด แต่มันก็มากพอที่จะซื้อของมีคุณภาพมาให้พวกน้องๆได้กินทุกวันได้

คัทยูช่า"อืม…วันนี้รู้สึกมีลางสังหรณ์อะไรแปลกๆแฮะ เอาเถอะก็คงเป็นเรื่องเฮฮาเหมือนเดิมนั้นแหละ"

   นาโนโกะ คัทยูช่า    หรือคัทยูช่าคนดีคนเดิม

พูดจบเธอก็ไม่ได้สนใจอะไรต่อกลับไปทำอาหารเช้าเหมือนเดิม และนอกจากที่เธอจะทำอาหารเก่งแล้วเธอยังเป็นอันดับ 1 ในทุกๆด้านในโรงเรียนเลยทีเดียว เธอสนิทกับอาจารย์ทุกคนในโรงเรียนในฐานะของนักเรียนดีเด่นที่สุด ซึ่งเธอเรียนอยู่ในโรงเรียนที่ดีที่สุดญี่ปุ่นเนื่องจากครอบครัวของเธอนั่นได้ย้ายออกมาจากประเทศRFตอนที่SVได้ล้มสลายลงไปในช่วงเวลาที่ม่านเหล็กได้ล้มสลายลงไป

แล้วเวลาก็ได้ผ่านไปจนถึงเช้า…หลังจากที่เธอกินข้าวเช้าเสร็จเธอก็เดินทางไปโณงเรียนในทันทีเมื่อมาถึงโรงเรียนเธอก็เข้ามานั่งในห้องตามปกติแล้วเธอก็หยิบเครื่องเล่นเพลงขึ้นมาฟังแบบชิวๆ จนกระทั่งเวลาได้ผ่านไปจนถึง 8.30 น. เสียงตามสายก็ได้ดังขึ้น

เสียงตามสาย"สวัสดีอาจารย์และนักเรียนที่น่ารักทุกๆท่านวันนี้ขอให้นักเรียนและอาจารย์ทุกท่านมารวมกันที่ห้องประชุมใหญ่นะครับ วันนี้มีงานใหญ่งดการเรียนการสอน 1 วันนะครับ"

สิ้นเสียงประกาศก็ได้เกิดเสียงดันขึ้นในห้องเท่าที่จับใจความได้ก็เรื่องงดการเรียนการสอ แต่คัทยูช่าก็ไม่ค่อยรู้เรื่องว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็เถอะแต่เธอก็ไม่อยากไปเท่าไหร่ เพราะมันก็น่าจะเป็นเรื่องที่น่าเบื่อหน้าดูเลยแถมคัทยูช่าก็ขี้เกียจไปอีกต่างหากห้องเย็นๆแบบนั้นมันทำเธอหลับไปหลายรอบแล้ว แต่เธอไม่ไปก็ไม่ได้หรอก…เพราะในตอนนี้ทุกๆคนได้ลุกออกเดินไปแล้ว

คัทยูช่า"ห้าว…ง่วงชะมัดเลยแฮะ"

ฮิมาวาริ"นอนไปก่อนก็ได้นะ ยังไงพวกอาจารย์ก็ไม่ว่าหรอก"

คัทยูช่า"นั้นสินะ…งั้นขอหลับไปก่อนก็แล้วกัน"

ทันทีที่เข้ามาเธอก็ออกอาการง่วงในทันทีทำให้ฮิมาวาริ นาโนะเพื่อนสนิทของเธอบอกให้เธอนอนไปก่อนได้เลย นั้นทำให้เธอหลับตานั่งพิงเก้าอี้นิ่มๆแล้วหลับไปในทันที เหมือนกับหุ่นยนต์โดนชักปลั้กออกไปแบบฉับพลันเลยทีเดียว

ฮิมาวาริ นาโนะ-เพื่อนสนิทคัทยูช่า

และในตอนนั้นเองผอ.ก็ได้เดินเข้ามาพร้อมเริ่มพูดหน้าเวที ตอนที่เธอได้หลบไปไม่ถึง 30 วินาที…

ผอ."เอาล่ะนักเรียนทุกคนช่วยเงียบกันหน่อยครับ! วันนี้ผมผู้อำนวยการโรงเรียนxxxมีเรื่องจะมาประกาศ"

ผอ.โรงเรียนสุดโด่งดัง

ทันใดนั้นทั้งห้องก็เงียบลง

ผอ."ทุกคนน่าจะได้ดูถ่ายทอดสดเกี่ยวกับอุปกรณ์เครื่องอ่านความทรงจำของเหล่านักวิทยศาสตร์ที่กำลังทดลองอยู่ในขณะนี้ และในวันนี้เหล่านักวิทยศาสตร์นั้นได้นำเครื่องอ่านความทรงจำมายังโรงเรียนของเราเพื่อสุ่มนักเรียนผู้โชคดีออกมาถ่ายทอดสดความทรงจำของตัวเองให้คนทั่วโลกได้เห็นได้รับชม! ใครคิดว่าตัวเองมีช่วงเวลาอันดีงามและรุ่งโรจน์ที่สามารถโชว์ได้ก็ก้าวออกมาโชว์ได้เลยครับ!"

เมื่อพูดจบก็เกิดเสียงฮือฮาขึ้นมาและนักวิทยาศาสตร์ก็ได้สบัดผ้าเพื่อเปิดผ้าคลุ่มเครื่องอ่านความทรงจำออกมาซึ่งมันค่อนข้างดูล้ำสมัยแบบสุดๆ ถ้าหากเป็นคนอื่นๆก็ล่ะนะแต่สำหรับคัทยูช่าแล้วนั้นก็จะมองว่าของโคตรวัตถุโบราณเลยทีเดียว เมื่อเธอเอามาเทียบกับที่ที่เธอได้สร้างขึ้นมากับมือและจากไป

ตปก.1"ว้าว! คิดไม่ถึงจริงๆว่าพวกเขาจะเลือกโรงเรียนเรานะ!"

ตปก.2"ตื่นเต้นแบบสุดๆเลย จะมีใครเห็นฝีมือบาสของฉันแล้วอยากเรียกให้เข้าทีมไหมล่ะเนี่ย"

ตปก.3"ไม่อยากถูกดูความทรงจำเลย มันดูไม่ส่วนตัวเลยสักนิด"

ตปก.4"น่าจะสำหรับพวกดาวโรงเรียนอย่างเดียวละมั้ง แถมน่าจะต้องได้รับอนุญาติจากเจ้าตัวด้วยแหละมั้ง?"

ถึงแม้จะมีคนลำบากใจบ้าง บางคนก็ยกยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ บางคนก็อยากจะรู้เรื่องส่วนตัวและความลับของชาวบ้านมากเลยทีเดียว ไม่นานหลังจากที่เปิดเครื่องก็มีคนอาสาขึ้นมาเป็นคนแรกแทบจะในทันที

พิธีกร"เครื่องเปิดเสร็จแล้วมีใครอาสาบ้างครับ"

เซอิง"ผมขออาสาเป็นคนแรกเองครับ!"

ชายคนแรกที่ได้ขึ้นมาบนเวทีนั้นมีชื่อว่ามิโดริ เซอิงเขาเป็นลูกชายของนักมวยชื่อดังที่พึ่งได้แชมป์ไปเมื่อไม่กี่เดือนก่อน และหลังจากที่เขาขึ้นมาเหล่านักวิทยาศาสตร์ที่นำโดยอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์อัจฉริยะผู้ที่มีอายุยืนยาวนับร้อยปีจากงานวิจัยที่เขาได้ทำงานร่วมกับหญิงสาวคนนึงเมื่อนานมากๆแล้ว แต่เธอได้หายตัวไปตอนที่เขาทำงานวิจัยชิ้นนั้นเสร็จโดยการยืนยันโดยเขาเองที่อายุยืนยาว ทำให้สามารถยืนอายุุไขตัวเองได้มากกว่าคนธรรมดาถึง 2 เท่าแต่เขากลับจำสูตรนั้นไม่ได้อีกแล้ว แต่เขาก็ยังคงพัฒนาทฤษฎีต่างๆต่อไปเพื่อมนุษย์ชาติ

“คำพูดประจำตัว‘ฉันจะต้องไปไกลกว่านี้ให้ได้!’”

ตัดกลับมาที่ภาพความทรงจำ

เจ้าตัวอย่างเซอิงได้แสดงพรสวรรค์ที่ติดตัวออกมาอย่างเต็มที่เพราะเจ้าตัวที่อยู่ในชมรมกีฬามวยนั้นเขาสามารถหลบอุปกรณ์ปล่อยหมัดสำหรับการฝึกซ้อมประจำชมรมที่แพงที่สุด ทำให้มันสามารถปล่อยหมัดที่มีความเร็วมากถึง 80 กิโลเมตรต่อชั่วโมงมันเร็วมากกว่าหมัดที่เร็วที่เป็นสถิติโลกได้ด้วยการปรับสูงสุด แต่เซอิงนั้นกลับสามารถหลบหมัดนั้นแล้วต่อยกลับไปเข้ากลางเป้าได้อย่างแม่นยำ 18 ครั้งติดต่อกันได้ใน 30 วินาที

ตปก.1"เชี่ย!!! เร็วขนาดนั้นหลบได้ไงวะนั่น!"

ตปก.2"สมกับเป็นลูกชายของแชมป์ผู้ล้มตำนานได้จริงๆ!"

ตปก.3"แบบนี้หลายค่ายต่างพากันโทรมาจองตัวแน่นอน!"

[สุดยอด!!! สมกับเป็นลูกชายแชมป์ที่ฉันเชียร์!]

[เร็วขนาดนั้นยังหลบทันแล้วยังสวนกลับไปได้อย่างแม่นยำสุดยอดจริงๆ อนาคตไกลแน่นอน]

แล้วภาพก็ตัดไปที่งานทัวร์นาเมนต์ที่จัดแข่งขึ้นระหว่างโรงเรียนและนี่ก็เป็นรอบสุดท้ายพอดีเขาได้เจอกับแชมป์เก่าอย่างโรงเรียนข้างๆ ทำให้รอบนี้ตึงมือของเซอิงหน่อยแต่ก็ได้ไม่นาน หลังจากที่เริ่มยกสองเขาก็สามารถใช้ความสามารถในการหลบแล้วสวนกลับไปอย่างหนักหน่วงและรวดเร็วในครั้งเดียวเข้าไปที่คางของอีกฝ่ายจนน็อคกลางอากาศได้อย่างรวดเร็ว

[นี่มันฉากในไฮไลท์ของานเลยนี่หว่า!?]

[โคตรเท่ทุกๆอย่างตัดสินในแค่ครั้งเดียวเนี่ย!]

[ยกแรกแค่ดูการโจมตีที่อีกฝ่ายปล่อยออกมาสินะ!]

หลังจากที่เซอิงได้เขาได้เข้ารับถ้วยรางวัลแล้วนั้นเขาก็ได้กลับไปในห้องพักเพื่อเก็บของ แต่เมื่อเข้าไปแล้วเขาก็พบกับหญิงสาวคนนึงกำลังนั่งรออยู่ และเมื่อเธอเห็นเซอิงแล้วนั้นเธอก็พูดออกมาในทันที

คัทยูช่า"เป็นยังไงบ้างล่ะ การแข่งเป็นยังไงบ้าง?"

เซอิง"อ่อนกว่าเจ๊โคตรเยอะเลย เจ๊เป็นผู้หญิงประเภทไหนกันแน่เนี่ย? เรื่องเรียนก็เก่งทุกวิชาเรื่องตบตีก็ยังได้…"

คัทยูช่า"ฮ่าๆๆๆ ก็ทำไงได้ล่ะฉันมันเก่งนี่น่า…เอาเถอะได้เวลากลับโรงเรียนแล้ว"

เซอิง"ฉันจะต้องไปไกลกว่านี้ให้ได้และก้าวข้ามเธอกับพ่่อไปให้ได้!"

คัทยูช่า"ฮ่าๆๆๆ แล้วฉันจะรอวันนะถึงแม้มันอาจจะไม่มีวันจะตามฉันตามเลยก็ตาม ฮ่าๆๆๆ"

แล้วภาพก็ตัดจบไป

[เห้ยๆ ผู้หญิงคนนี่ใครเนี่ยถึงขนาดเซอิงเขายังชมเนี่ย]

[หน้าตาคุ้นๆเอ๊ะ เหมือนเคยเห็นจากที่ไหนเลยนะ]

[ไม่คุ้นได้ไงล่ะ! ก็เธอคือแชมป์โอลิปิกทั้งสาขาคณิตศาสตร์ สาขาฟิสิกส์ สาขาเคมี และสาขาชีวะไปคนเดียวเนี่ย! เรียกได้เลยว่าเธอคือนักเรียนที่ฉลาดที่สุดในโลก!]

[เอ๊!?! สุดยอดขนาดนั้นเลยหรอ!?]

ตปก.1"เอ่อว่ะ ลืมไปเลยเห็นหน้าตาสวยๆร่างกายบอบบางอย่างงี้ เจ๊แกก็เคยกระทืบพวกนักเลงเกือบ 10 คนจนเละเข้าโรงพยาบาลจนหมดเลยนี่หว่า"

ตปก.2"โคตรไม่เข้ากับหน้าตาเลยว่ะ"

ตปก.3"อะไรๆก็เก่งไปหมดหน้าอิจฉาสุดๆเลยแฮะ"

พิธีกร"จบไปแล้วครับกับอาสาสมัครคนแรกเอาล่ะมีใครอาสาต่อไหมครับ?"

ตัดไปที่เหล่านักวิทยาศาสตร์ที่เป็นคนคุมเครื่องอยู่

ไอน์สไตน์"…หน้าตาเธอเหมือนฉันเคยเห็นที่ไหนมาก่อนเลยแฮะ"

ลูกมือ1"ในใบประกาศผลการแข่งขันโอลิมปิกรึป่าวครับศาสตราจารย์?"

ไอน์สไตน์"ไม่หรอก…ฉันรู้สึกเหมือนเคยเจอเธอครึ่งนึงในสมัยก่อนเลยแฮะ"

ลูกมือ2"เอ่อ สมัยก่อนของศาสตราจารย์นี่กี่ปีหรอครับ?"

ไอน์สไตน์"สัก 90 ปีก่อนล่ะมั้ง…อืม นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกแฮะ"

ลูกมือ1"นานขนาดนั้นเธอคงตายไปแล้วแหละมั้งศาสตราจารย์"

ไอน์สไตน์"…"

ตัดกลับไปที่หน้าเวทีอีกครั้งนึง

สเวกต็อก"หนูเองค่ะ! หนูขออาสาเองคะ!"

เด็กสาวม.ต้นที่พึ่งเป็นแชมป์การแข่งขันตอบปัญหาเคมีที่เป็นน้องสาวของคัทยูช่าได้ยกมือขึ้น เธอมีชื่อว่านาโนโกะ สเวกต็อกเธอมีใบหน้าคล้ายกับพี่สาวบุญธรรมของเธอมากมากซ่ะจนนึกเป็นพี่น้องแท้ๆแตกต่างกันแค่สีตาเพียงเท่านั้น

นาโนโกะ สเวกต็อก-น้องสาวคนกลางของครอบครัวนาโนโกะ

“คำพูดประจำตัว‘รักพี่สาวที่สุดเลย!’”

หลังจากที่เธอเข้าไปในเครื่องแล้วภาพก็ได้ฉายขึ้นมาให้เห็นถึงตอนที่เธอกำลังนั่งฟังเรียนตัวต่อตัวกับพี่สาวของเธออย่างคัทยูช่าในห้องแล็ปของโรงเรียน ซึ่งประสิทธิภาพการสอนนั้นดีเยี่ยมมากถึงขนาดคนที่ไม่ได้เรียนยังเข้าใจได้ไม่ยากเลยทีเดียวไม่ตึงเครียดเรื่องเนื้อหาเกินไปแถมยังมีความสนุกในบางสถานการณ์อีกด้วย และก็ยังมีการทดลองทางเคมีอีกมากมายที่เธอได้ขออนุญาติพวกอาจารย์เพื่อนำมาติวแล้วด้วย

ตปก.1"เชี่ย!? ทำไมมันง่ายงี้ว่ะ! ตอนเรียนไม่เห็นเข้าใจเลย!?"

ตปก.2"มันมีด้วยหรอวะ! ตอนคาบเคมีฉันนอนตลอด! ไม่เคยคิดเลยว่ามันจะง่ายขนาดนี้!"

ตปก.3"ก็นั้นแหละนายถึงได้สอบตกทุกรอบไง!"

[ให้ตายเถอะนี่ขนาดไม่ได้เรียนมันมานานแล้วนะเนี่ย พูดแปปเดี๋ยวฉันกลับไปเข้าใจเฉยเลย!]

[นี่เธอจะเก่งทุกๆวิชาเหมือนที่คนอื่นๆโม้ให้ไม่ได้นะ! เห็นแล้วอิจฉาโว้ย!]

[สมแล้วที่ได้รับฉายานักเรียนที่ฉลาดที่สุดในโลกจริงๆ อธิบายได้ดีกว่าครูสมัยผมอีก]

หลังจากนั้นภาพก็ได้ตัดไปตอนที่เธอได้ไปแข่งการตอบปัญหาในช่วงแรกเธอก็ไม่มีปัญหาอะไร จนกระทั่งมาถึงช่วงที่ยากที่สุดจนคนอื่นๆต่างตกรอบไปกันจนหมดเหลือเพียงแค่เธอคนเดียวที่ยังLAST GIRL STANDINGได้อยู่ และสุดท้ายเธอก็เหมือนได้ยินเสียงของพี่สาวของเธอได้ดังก้องขึ้นมาในหัวถึงตอนกำลังติวอยู่กับพี่สาวของเธอทำให้เธอตอบได้และเป็นประวัติศาสตร์ตอบถูกทุกข้อเป็นคนแรกตั้งแต่ที่งานนี้ได้ถูกตั้งขึ้นมาได้สำเร็จ

ตปก.1"ขนาดตอบแข่่งเสียงพี่เธอยังตามไปหลอกหล่อนจนผ่านมาได้ด้วยแฮะ สงสัยจะเข้าหัวจริงๆ"

ตปก.2"ข้อสุดท้ายแม่งโคตรลุ้นอ่ะ"

[จะว่าไปตอนเธอสอนมันก็ติดหูจริงๆนั้นแหละ]

[แต่ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอมันทำให้เธอตอบถูกน่ะ]

[นั้นก็จริงแหละ]

หลังจากนั้นคัทยูช่าก็พาเธอกลับบ้านไปเพื่อฉลองชัยชนะด้วยการนั่งรถไฟฟ้า แล้วภาพก็ตัดไป…

พิธีกร"จบไปแล้วครับกับอาสาสมัครคนที่สอง เอาล่ะแล้วทีนี้มีใครอาสาต่อไหมครับ?"

หลังจากนั้นก็มีคนอื่นๆที่เป็นดาวเด่นของแต่ล่ะวิชาออกมาโชว์ตัวกันอย่างสนุกสนานประมาณ 2-3 คนที่เป็นแชมป์แข่งการตอบคำถามทางวิชาการทั้งหมดและทั้งหมดนั้นคัทยูช่าก็เป็นคนสอนเองกับมือทั้งหมด เรียกได้เลยว่าทุกๆคนเองก็อยากรู้ถึงความทรงจำของเธอเช่นกัน

พิธีกร"โอ๊ะโอว ตอนนี้แบตพอสำหรับ 50 นาทีครับประมาณคนนึงมีใครอยากจะอาสาอีกไหม?"

สิ้นเสียงทุกๆคนก็ได้หันไปมองคัทยูช่าในทันที นั้นทำให้ฮิมาวาริสะดุ้งและรีบหันไปปลุกตัวของเธอในทันที

ฮิมาวาริ"ต-ตะ-ตื่นเร็วคัทยูช่า! ตื่นเร็ว!"

แต่ดูเหมือนปลุกเท่าไหร่ก็ปลุกไม่ตื่นเพราะตอนนี้เธอหลับลึกอยู่

ตปก.1"ถ้าพวกเรายกเจ๊แกเข้าไปเจ๊แกคงไม่โกรธกันหรอกมั้ง?"

ตปก.2"ใช่เธอน่ะใจดีมากเลยนะเธอไม่โกรธหรอก"

สเวกต็อก"แต่เอาความใจดีนั้นมาใช้ประโยชน์อย่างนี้พี่ไม่ชอบหรอกนะ!"

ตปก.3"ไม่เอาน่าๆ ตอนเธอตื่นขึ้นมาค่อยขอโทษกันก็ได้เธอให้อภัยอยู่แล้วน่า"

[เห้ยๆ เล่นงี้เลยหรอถึงอีกฝ่ายอนุญาติตอนตื่นก็เถอะ แต่แบบนี้มันละเมิดความเป็นส่วนตัวไปรึป่าวเนี่ย?]

[ไม่รู้ฉันไม่สนฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธอเรียนยังไงให้เก่งแบบนั้นเหมือนกัน]

[ฉันว่าพวกเขาก็คงไม่สนใจเหมือนเม้นต์บนนั้นแหละ]

แล้วคัทยูช่าเธอก็โดนเพื่อนๆของเธอที่มาจากชมรมกีฬาแบกขึ้นหลังแล้วพาไปเข้าเครื่องนั้นอย่างนิ่มนวล หลังจากนั้นเครื่องอ่านความทรงจำก็ได้เริ่มอ่านเพื่อเก็บข้อมูลมาประมวลผล

ลูกมือ1"ทำไมมันนานจัง…เครื่องเสียรึป่าวเนี่ย?"

ลูกมือ2"ไม่หรอกมั้งเครื่องมันก็กำลังประมวลอยู่นะ แต่ทำไมมันนานอย่างงี้ล่ะเนี่ย? ศาสตราจารย์คุณรู้รึป่าว?…ศาสตราจารย์ครับ?"

เมื่อพวกเขายังไม่ได้คำตอบกลับมาทำให้พวกเขาหันกลับไปหาไอน์สไตน์ในทันที ซึ่งก็พบว่าไอน์สไตน์กำลังหน้าซีดอยู่กับแท็บเล็ตของตน ทำให้เขาไม่ได้ตอบกลับ

ไอน์สไตน์"…มะ-ไม่จริงน่า"

“คำพูดประจำตัว‘อยู่ไปนานๆเดี๋ยวก็เฮฮาได้กับทุกๆอย่างเองน่า~’”

ตัด ตัด ตัด 

วันนี้พอแค่นี้ก่อน

[18.55] [15/1/2567]