ไปสร้างประเทศกับคู่หู ณ ต่างโลก (จบ)

ลำดับตอนที่ #63 : ยุคโลกาภิวัฒน์ที่ 58 น้องป็อกกี้

ปฏิทินกลางศาสนจักร ปี 1226 เดือน 5 วันที่ 12 เวลา 00.02 น.

แล้วเวลาก็ได้ผ่านไปหลายปี เทคโนโลยีหลายๆอย่างของทางTIDCก็ได้เจริญไปมากกว่าเดิมจากเมื่อ 5 ปีก่อน จนแทบไม่เห็นฝุ่น ไม่ว่าจะเป็นเทคโนโลยีด้านไฟฟ้าที่ทุกคนสามารถใช้พลังงานในราคาถูกมากๆได้โดยแทบไม่ต้องคำนึงถึงค่าใช้จ่าย แถมโรงงานขนาดต่างๆเองก็ได้สิทธิพิเศษที่จะจ่ายค่าพลังงานลดลง 

เมื่อใช้พลังงานตามเกณฑ์ที่ได้ตั้งเอาไว้ก็จะลดราคาลงเนื่องจากการกักเก็บพลังงานจำนวนมากที่เหลือใช้นั้นมีต้นทุนสูงสู้ให้ใช้จนเหลือน้อยแล้วค่อยเก็บยังจะคุ้มทุนกว่าเสียอีก ซึ่งนั้นก็ทำให้ทางโรงงานของTIDCทำการประกาศรับสมัครพนักงานเพิ่มขึ้นเป็นจำนวนมาก และลดเวลาการทำงานของของแต่ล่ะช่วงลงไปเหลือเพียง 5 ชั่วโมง 20 นาที ซึ่งก็จะมีทั้งหมด 3 ช่วงในการทำงานเพื่อให้มีความสม่ำเสมอในการทำงาน

และนั้นมันก็ทำให้กำลังการผลิตนั้นสูงขึ้นไปด้วยแต่ว่า… ก็จำเป็นต้องบำรุงรักษาอุปกรณ์อยู่บ่อยๆเช่นกัน แต่ว่ามันก็ได้กำไรมากกว่าเดิมถึง 162% นั้นทำให้เงินในบริษัทมีจำนวนมากและสามารถแบ่งไปลงทุนด้านเทคโนโลยีได้มากยิ่งขึ้น

แซม"โอ ยอดขายเดือนนี้กับกำลังผลิตที่มากขึ้นในช่วงนี้ก็เริ่มสัมพันธุ์กันแล้วนะเนี่ย เอาเถอะตอนนี้พวกนั้นทำอะไรอยู่ล่ะเนี่ย?"

เมื่อ 4 ปีก่อน พวกคัทยูช่าก็ได้นำทีมขึ้นไปทำงานวิจัยที่สถานีอวกาศ เพื่อที่จะทำอะไรบางอย่าง และหลังจากนั้น 1 เดือน… มังกรยักษ์นั้นมันอยู่ๆก็ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย หลังจากที่โดรนสำรวจที่ส่งเข้าไปหาในตอนแรก

แซม"…ไปหาหน่อยดีไหมเนี่ย? ตอนนี้จรวดก็สามารถขึ้นและลงจอดมาเพื่อใช้งานซ้ำได้แล้ว…ไปสักรอบค่าใช้จ่ายคงไม่แพงขนาดนั้นหรอกมั้ง…สักเดือนหน้านี้ก็แล้วกัน"

พูดจบแซมก็ลุกออกจากห้องประธานบริษัทในทันที ก่อนที่จะเดินไปทำงานอย่างอื่นต่อ

.

ตัดไปที่สถานีอวกาศ

ภายใต้ความเงียบงันของสถานีอวกาศก็ได้มีเสียงของสิ่งมีชีวิตร้องออกมาเบา ซึ่งก็ได้มีคนหลายคนกำลังลอยตัวเล่นกับสิ่งมีชีวิตนั้นอยู่ อ่า…ใช่แล้ว สิ่งมีชีวิตนั้นก็คือมังกรตัวนั้นนั้นแหละ แต่ว่าด้วยความสามารถของเทคโนโลยีที่ผสมเข้ากับเวทมนต์ก็สามารถสร้างเทคโนโลยีที่สามารถลดขนาดของสิ่งมีชีวิตลงได้ถึง 1 ซม.ต่อ 10,000 ม. และสิ่งมีชีวิตที่มีขนาดใหญ่มากกว่า 300 กม. มันก็ได้ลดลงมาเหลือเพียง 30 ซม. เท่านั้น 

*แงว…แงมๆ

นักวิทยาศาสตร์1"โอย! น่าร้ากกง่ะ!"

นักวิทยาศาสตร์2"ขอฉันนอนกอดหน่อยจิ"

คัทยูช่า"ใจเย็นๆก่อนทุกคน น้องป็อกกี้ของฉันกลัวไปหมดแล้วนะ"

แล้วมังกรไซส์มินินั้นก็ได้ ลอยไปหาคัทยูช่าที่เพิ่งเข้ามา

นักวิทยาศาสตร์3"ขอฉันกอดหน่อยได้ไหม?"

คัทยูช่า"ไม่ย่ะ! แถมถ้าพลาดไปทำอะไรแผงๆเดียวก็โดนมันเป่าด้วยลำแสง 0 องศาสมบูรณ์ของเจ้าตัวน้อยนี่หรอก"

ใช่แล้วหนึ่งในพลังของมันที่เพิ่งทดสอบออกมาได้ก็คือลำแสง 0 องศาสมบูรณ์นี่แหละ มันจะทำให้เวทมนต์ทุกอย่างที่มีในตอนนี้เสียหายเช่นเวทมนต์ 32 บท ถ้าโดนลำแแสงนี่เป่าเต็มๆก็จะทำให้เวทมนต์เสียหายจนไม่เกิดผล และมันสามารถแช่แข็งอะไรก็ตามในระดับแช่สมบูรณ์ มันจะแช่แข็งจนสามารถทำลายอะตอมให้หายไปได้

นั้นทำให้มังกรน้อยตัวนี้นั้นมีความอันตรายเป็นอย่างมาก เนื่องจากมันเคยเกือบพังห้องทดสอบไปแล้วรอบนึง แต่ยังดีที่คัทยูช่าเดินมาเห็นพอดีจึงทำการปล่อยมานาออกมาต้านเอาไว้ และสุดท้ายมังกรน้อยก็ได้ลอยมากินมานาอย่างเอร็ดอร่อย นั้นจึงทำให้คัทยูช่าได้อัดมานาเข้าไปในแท่งกักเก็บ 

เพื่อให้นักวิทยาศาสตร์ได้ใช้ป้องกันเหตุการณ์ที่มังกรน้อยได้ทำการทำลายล้าง และเมื่อเกิดเหตุการณ์นั้นก็ต้องโยนแท่งนั้นไปให้มันกิน แล้วมันจะค่อยสงบลงไปเอง

คัทยูช่า"แต่ว่านะ อีกตั้ง 5 ปีแนะกว่าที่มันจะสามารถใช้งานเวทย์วาร์ปไดรฟ์ได้…ตอนนี้ก็ศึกษาเจ้าหนูน้อยตัวนี่ไปก่อนก็แล้วกันนะ"

แล้วคัทยูช่าก็กอดมันไว้กับตัว ทำให้มันเหมือนลูกหมาตัวนึงเลยล่ะนะ ถึงแม้หน้าตามันจะไม่ให้ก็เถอะ หลังจากนั้นไม่นานตอนที่คัทยูช่ากำลังนั่งประชุมอยู่มันก็ได้ดิ้นขึ้นมาเล็กน้อย ทำให้คัทยูช่าได้ปล่อยมือออกและมันก็ได้ลอยขึ้นมาแล้วบินรอบห้องแทน เป็นสัญญาณว่ามันใกล้จะหิวแล้ว

คัทยูช่า"พวกเรารีบๆประชุมกันเถอะ เดี๋ยวโมโหหิวขึ้นมาที่นี่เละแน่ๆ"

นานามิ"เห็นด้วยๆ"

นานามิที่เกือบโดนลำแสงของมันในตอนแรกก็ได้รู้ซึ้งถึงความน่ากลัวของลำแสงนั้นก็ได้เอ่ยเห็นด้วยออกมา และไม่นานหลังจากนั้นพวกเราก็ได้ประชุมกันจนเสร็จในเวลา 10 นาที ก่อนที่คัทยูช่าจะเดินออกมาจากห้อง และพอน้องขึ้นยานเล็กไปที่หลังดวงจันทร์ก่อนจะปล่อยน้องออกมา และขยายร่างมันกลับให้เป็นเท่าเดิม

ก่อนที่คัทยูช่าก็จะเปิดคลังเอาปลาที่มีจำนวนรวมหนักกว่า 100,000 ตัน เทออกมาซึ่งป็อกกี้ก็ได้อ้า ปากที่ใหญ่โตและงาบเข้าไปในคำเดียว โดยปกติมันก็จะกินอาหารทุกๆ 1 ปี แต่จำนวนที่มันต้องการกว่า 100,000 ตันและมีความเป็นไปได้ว่าจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆนั้นมันก็ดูแลลำบาก 

คัทยูช่า"กินเยอะๆนะจะได้โตเร็วๆ…อ้ามม นั้นแหละๆ เก่งมากเด็กดีของแม่"

ถ้าไม่ใช่เพราะเทคโนโลยีเพาะพันธุ์ปลารุ่นล่าสุดที่ให้ผลผลิตกว่า 240,000 ตันในทุกๆปี ในอ่างเก็บน้ำที่บริษัทได้ลงทุนสร้างมันขึ้นมาเองล่ะนะ แต่ว่าเทคโนโลยีนั้นก็ยังแพง และมีความเสี่ยงที่จะทำให้ปลาล้นทะเลอยู่ จึงทำให้ยังไม่นำไปใช้ในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่

ตัดไปที่มายุมิ

ตอนนี้เธอกำลังเดินไปพักผ่อนที่ห้องส่วนตัวของเธออยู่นั้น ก็ได้พบกับฟูจิวาเสะที่ได้มาชวนเธอไปกินข้าว

มายุมิ"อ่า…ขออีก 2 ชั่วโมงได้ไหมตอนนี้ฉันยังไม่หิวเลย"

ฟูจิวาเสะ"ได้เลยๆ งั้นเดียวฉันไปทดสอบวัสดุคอมโพสิตที่เพิ่มคิดออกมาได้ต่อนะ"

แล้วทั้งคู่ก็ได้เดินจากกันไป และเมื่อมายุมิเดินมาถึงห้องส่วนตัวเธอก็ได้เดินเข้าและปิดประตู ก่อนจะทิ้งตัวลงไปนอนบนเตียง และหยิบรูปที่มีกรอปรูปขึ้นมาดู

มายุมิ"ป่านนี้แล้ว…พวกท่านจะเป็นยังไงบ้างแล้วนะ"

มันเป็นรูปครอบครัวของเธอที่คัทยูช่าได้ดึงภาพจากความทรงจำของเธอมาสร้างเป็นรูปและใส่กรอบ มันได้ถูกมอบเป็นของขวัญวันเกิดของเธอ(28/7)เมื่อปีที่แล้ว

มายุมิ"พวกเราจากมาโดยที่…ไม่ได้บอกลาใครไม่ว่าจะเป็นเพื่อน อาจารย์…หรือแม้กระทั่งครอบครัว…นานแล้วสินะกี่ปีได้ละเนี่ย 32 ปี…แล้วสินะ"

หลังจากนั้นมายุมิก็นั่งดูรูปอยู่หลายนาทีก่อนจะวางมันลง และไปทำอย่างอื่นต่อ ก่อนที่เวลาจะผ่านไปจนครบ 2 ชั่วโมง มายุมิจึงเดินออกมาจากห้องซึ่งก็พบว่าฟูจิวาเสะกำลังเดินมากับนานามิพอดี

ฟูจิวาเสะ"อ้าว กำลังจะเรียกเลย…ถ้ามิคาโตะอยู่ด้วยก็คงดีนะ จะได้ย้อนความหลังด้วยกัน"

มายุมิ"นั้นสินะ ว่าแต่จะไปกินร้านไหนล่ะ?"

นานามิ"ก็มีอยู่ร้านเดียวไม่ใช่หรอ?"

ตัด ตัด ตัด 

วันนี้พอแค่นี้ก่อน

[22.53] [25/2/2566]