ฉันไม่ใช่แค่นักพัฒนาเทคโนโลยีในองค์กรลับเสียหน่อย

ลำดับตอนที่ #6 : แบตหมดซ่ะแล้วสิ

---

ตัวอย่าง

"……" พูดปกติ

'……' พูดในใจ

[……] คอมเม้น

*… เสียงฝูงชนและเสียงที่เกิดจากแหล่งกำเนิดเสียงต่างๆที่ไม่ใช่เสียงพูด

……ตัวอักษรเอียง บรรยายฉากในความทรงจำ

"……" พูดคุยในความทรงจำ

'……' พูดในใจในความทรงจำ

*… เสียงฝูงชนและเสียงที่เกิดจากแหล่งกำเนิดเสียงต่างๆที่ไม่ใช่เสียงพูดในความทรงจำ

---

[สัญลักษร์คือรูปแบบตัวอักษรสำหรับการติดต่อกันกับการพบกันครั้งแรกจริงๆสินะ!]

[นั่นสิคำพูดอาจจะไม่เข้าใจกันเท่าไหร่ แต่ถ้าคุยกันด้วยต่างฝ่ายก็น่าจะพอเข้าใจสัญลักษณ์อยู่ล่ะนะ]

[เดี๋ยวนะไอเจ้าหน้าที่คนนั้นมัน ดร.X4Xที่จบสาขาภาษาศาสตร์ด้้วยคะแนนอันดับ 1 นี่! การเรียนที่แทบจะไม่มีตัวอักษรในยุคปัจจุบันอยู่เลยด้วย!]

[ตำนานสุดๆเลยนี่หว่า!]

[แต่เขาถึงกับพอตีความได้เร็วขนาดนั้นเลยหรอ?]

[ไม่แน่เขาอาจจะเก่งกว่าที่พวกเรารู้ก็ได้นะ เพราะเจ้าตัวก็เล่นหายตัวไปกระทันหันเมื่อ 6 ปีก่อนเลยนี่นะ]

[เดี๋ยวสิเจ๊! เจ๊แกเล่นลงไปหาเองเลยหรอ!?]

[จริง! จะว่าไปเราเรียกเธอว่าเจ๊แกตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่ะเนี่ย?]

หลังจากนั้นภาพก็ได้ตัดไปที่ยานขนส่งพิเศษระหว่างท่าจอดยานที่ดวงจักทร์และสถานีอวกาศวงแหวน ในตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่ยนตัวยานในชุดสูทที่ดูไฮเทคอย่างมากมันเป็นชุดสูทที่มีเส้นสีฟ้าเรืองแสงอยู่ตามส่วนต่างๆของชุด ซึ่งถ้าหากซูมเข้าไปแล้วล่ะก็มันไม่ใช่ผ้าแต่เป็นแผ่นโลหะรูป 6 เหลี่ยมขนาดเล็กจำนวนมากที่เล็กในระดับอะตอมซึ่งมันก็ได้มาเรียงต่อกันกลายเป็นชุดชุดนี้ขึ้นมา ส่วนเส้นสีฟ้านั้นก็เป็นชิบอะตอมสำหรับการสั่งการอะไรต่างๆ

ไม่นานหลังจากนั้นประมาณ 2 นาทียานก็ได้มาลงจอดบนท่าจอดยานขุดแร่อุกกาบาตบนอวกาศแล้ว เธอจึงได้สั่งให้ชุดเปลี่ยนไปคลุมทั้งตัวเป็นชุดอวกาศด้วยเทคโนโลยีอะตอมบอทที่คลุมทั้งตัวไม่ได้ดูใหญ่เทอะทะมาก กลับกันถึงแม้มันจะดูตัวเล็กแต่ก็ดูแข็งแกร่งในเวลาเดียวกัน และทันทีที่ชุดได้เปลี่ยนเป็นชุดอวกาศเธอก็ได้สั่งให้เปิดประตูในทันที

คัทยูช่า"เปิดประตูหลังของยานได้แล้ว"

นักบิน"รับทราบครับ"

แล้วเธอก็เดินออกมาจากตัวยานเพื่อเดินไปยังท่าจอดยานที่เตรียมไว้สำหรับพวกเขาที่กำลังเดินทางมา ไม่นานเธอก็เดินทางมาถึงบริเวณท่าจอดของพวกแล้วก็มีเจ้าหน้าที่จำนวนหนึ่งที่สวมชุดรูปแบบเดียวกันจำนวน 5 คนได้ยินอยู่โดยทุกๆคนนั้นมีอาวุธปืนที่ดูทันสมัยมากอยู่ที่หลังสำหรับเหตุการณ์ไม่คาดฝันอย่างพวกนั้นบุกเข้ามาทำร้ายนั้นเอง

เจ้าหน้าที่1"ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดีครับ!"

คัทยูช่า"เช่นกัน...เอาล่ะเตรียมตัวกันพร้อมรึยังเอ่ย?"

เจ้าหน้าที่2"พร้อมแล้วครับ…แล้ว…เอ่อ เจ๊เคยทำหน้าที่นี้มาก่อนรึป่าวครับ?"

คัทยูช่า"ก็ไม่นะฉันอยู่แต่หน้าที่หัวหน้านักวิจัยแค่นั้นน่ะ ไม่ได้มาทำงานอะไรอย่างนี้หรอก"

เจ้าหน้าที่2"นั้นสินะ…เอาเถอะพวกเราทุกคนนี่คือ'ครั้งแรก'กันหมดเลยสินะ"

เจ้าหน้าที่3"ไม่ครั้งแรกได้ไงวะพวก ฉันก็อยู่กับแกมาตลอดนี่่เคยเห็นฉันมาทำอะไรแบบนี้ด้วยหรอวะ?"

ไม่กี่นาทีต่อมายานหน้าตาแปลกตาก็ได้มาลงจอดบนท่าจอดยานก่อนที่ประตูด้านข้างของพวกเขาจะเปิดออกมา เหล่าสิ่งมีชีวิตหน้าตาเหมือนทากก็ได้เดินออกมาจากยานลำนั้น

เจ้าหน้าที่2"ทาก?"

คัทยูช่า"อย่าทำหน้าตาดูถูกอีกฝ่ายจะดีกว่านะ เพราะพวกนายมาที่นี่ได้ไม่ได้เพราะเทคโนโลยีของนายเองสักหน่อย ว่ากันตามตรงนะระดับเทคโนโลยีพวกนายยังต่ำกว่าเจ้าพวกนี้อีก เพราะงั้นอย่ามาทำหน้าตาบูดใส่ชาวบ้านเขาล่ะ"

หลังจากนั้นพวกเขาก็เดินลงมาถึงข้างล่างพร้อมกับพวกที่ใส่เกราะรวมแล้วมีจำนวนกว่า 8 ตัว ก่อนที่คัทยูช่าจะเริ่มติดต่อโดยใช้ภาพสัญลักษณ์ในการสื่อสารด้วยการฉายโฮโลแกรมที่มือ ส่วนฝั่งนั้นเองก็เหมือนจะมีโฮโลแกรมเหมือนกันจึงใช้ในการสร้างสัญลักษณ์ภาพขึ้นมาในการตอบ การทำการฑูตอย่างไม่เป็นทางการระหว่างเผ่าพันธุ์ครั้งแรกได้เริ่มต้นขึ้นอย่างทุลักทุเลเล็กน้อยเพราะการพูดคุยผ่านสัญลักษณ์นั้นมันค่อนข้างลำบาก

[นี่คือวินาทีประวัติศาสตร์การพูดคุยครั้งแรกระหว่างเผ่าพันธุ์มนุษย์สินะ!]

[ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเจ้าหน้าที่คนนั้นถึงกับเกรงตลอดเวลา]

[ที่แปลกก็มีแค่เจ๊แกคนเดียวแหละ ไม่เห็นเป็นอะไรเลยเหมือนกับเคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนแล้ว]

[ทาก? ยี๋ตัวเมือกๆฉันไม่ชอบ!]

[หูย! เจ็บเลยว่ะคำพูดของเธอ แต่ก็จริงเถียงไม่ได้เลยว่าพวกทากนั้นมีระดับเทคโนโลยีที่สูงกว่าพวกเรา]

[เอาจริงๆด้วยแฮะ เจ๊แกเริ่มพูดคุยจริงว่ะถึงจะเป็นการใช้สัญลักษณ์ก็ตามที]

หลังจากนั้นภาพก็ได้ตัดไปก่อนจะกลับมาตอนที่จบการเจรจาไปแล้ว ซึ่งบนมือของคัทยูช่านั้นก็มีไอแพ็ทที่กำลังสรุปผลการเจรจาในรอบนี้ให้กับเจ้าหน้าที่ระดับสูงในองค์กร 1.ทั้งสองฝ่ายจะต้องส่งตัวแทนมาเรียนรู้ภาษาของกันและกัน ซึ่งข้อนี้เธอได้ส่งหุ่นยนต์A.I.ที่เรียนรู้ทุกๆอย่างได้จาก 0 โดยที่มีไม่ได้ใช้ข้อมูลจากฐานข้อมูลและสามารถเชื่อมในภายหลังได้ไป เพราะมันนั้นสามารถเรียนรู้ภาษาอื่นได้ดีกว่ามีโปรแกรมภาษาของพวกเราแล้วอย่างแน่นอน 

ส่วนทางฝั่งนั้นก็ได้ส่งเจ้าหน้าที่มาตัวนึงซึ่งหน้าที่การฝึกสอนนั้นก็จะมีเจ้าหน้าที่จากสาขาภาษาศาสตร์จำนวน 5 คนเข้ามาช่วยๆกันสอน 2.จะไม่มีการติดต่อกันอีกจนกว่าเวลาจะผ่านไปประมาณ 3 ปีสำหรับการเรียนรู้ทั้งสองฝ่ายจะได้เวลาเจอกันจะได้ไม่เข้าใจผิดในการสื่อสาร 3.ห้ามรุกล้ำดินแดนกันและกันในช่วงเวลานี้เพราะพวกเขากำลังอยู่ในภาวะสงครามป้องกันการรุกรานจากประเทศอื่นๆอยู่

คัทยูช่า"ทั้งหมดก็มีประมาณนี้แหละ"

เจ้าหน้าที่ระดับ1-Elite Alert"เรื่องนี้มันใหญ่เกินไปกว่าที่องค์กรพวกเราจะตัดสินใจได้…"

เจ้าหน้าที่ระดับ1-Gound Force"พวกเราไม่สามารถตัดสินใจเอาความสัมพันธุ์ระดับโลกมาตัดสินโดยพวกเราไม่ได้…โดยปกติแล้วมันควรเป็นหน้าที่ของรัฐบาลที่ใหญ่ระดับโลกแต่ว่า…องค์กรของพวกเราในตอนแรกพวกเราก่อตั้งไว้สำหรับการเพาะพันธุ์สัตว์สูญพันธ์ไปปล่อยอย่างลับๆเพื่อความปลอดภัยของมัน…เพราะงั้นยากที่จะบอกเรื่องนี้ให้กับพวกเขา"

คัทยูช่า"นั้นแหละประเด็นที่ใหญ่ที่สุดในการประชุมตอนนี้…เราจำเป็นต้องหาการตัดสินใจให้ได้ใน 3 ปีต่อจากนี้"

แต่ในตอนนั้นเองภาพก็ได้ดับไป

ไอน์สไตน์"เกิดอะไรขึ้น?!"

ลูกมือ1"พลังงานของเครื่องหมดไปแล้วครับ! พวกเราไม่ทันได้ดูเลยต่อสายสำรองไม่ทัน!"

ลูกมือ2"งั้นก็รีบต่อเลยก่อนที่เธอจะตื่นขึ้นมา---"

ไอน์สไตน์"ไม่ต้องแล้วล่ะ…"

ลูกมือ2"ทำไมกันครับ? แต่ถ้าหากพวกเรารีบทำได้ทันก่อนที่เธอจะตื่นแน่นอนนะครับ!"

ไอน์สไตน์"ไม่หรอก…เธอน่ะตื่นแล้วตื่นตั้งแต่เครื่องดับแล้วนั้นแหละ"

สิ้นเสียงของไอน์สไตน์ทุกๆคนก็รีบหันไปยังเครื่องในทันที

คัทยูช่า"ฮ่าาา…สมกับเป็นนายดีนี่น่าไอน์สไตน์เพื่อนเก่าของฉัน"

ตัด ตัด ตัด 

วันนี้พอแค่นี้ก่อน

[21.33] [22/1/2567]