Lover My's Honey สะดุดรักเธอเข้าเเล้ว!

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

บทนำ

   ฉันจัดเสื้อกั๊กสีเนื้อที่สวมทับอยู่บนเสื้อนักเรียนสีขาวพลางจับกลีบกระโปรงนักเรียนสีเทาที่ยาวเหนือเข่าประมาณ 1 คืบได้ จากนั้นก็มัดผมสีดำที่ยาวสลวยถึงกลางหลังขึ้นมามัดเป็นทรงโพนี่เทล (ผมทรงหางม้าของเด็กผู้หญิง) และดึงถุงเท้านักเรียนสีดำที่ยาวขึ้นมาเหนือเข่าให้เรียบร้อย และหมุนตัวรอบกระจกปิดท้ายอีกรอบหนึ่ง โฮะๆ คนอะไรไม่รู้ซ๊วยสวย! >O<                                                                                                                                                                                   “เอาล่ะ! พร้อมที่จะก้าวเข้าสู่ชีวิตของนักเรียนม.ปลายปีหนึ่งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว *O*\” ฉันพูดกับตัวเองอยู่หน้ากระจก                                                                                                                                                                                                        “อ่ะแฮ่มๆ จะยืนอยู่ที่หน้ากระจกอีกนานมั้ยครับคุณน้องฟลอร์!” เสียงพี่ฟราวที่สุดแสนจะ กวน หวงและห่วงน้องสาวแสนสวย (?) พูดขึ้นขณะที่ยืนพึงประตูอยู่หน้าห้อง                                                                                                                  “ทำไมพี่ถึงไม่ยอมเคาะประตูก่อนเปิดฮะ!!” ฉันตวาดเสียงลั่นพลางหยิบกระเป๋านักเรียนสีเทาที่มีพวงกุญแจเคโรโระกบน้อยน่ารัก (?) สีเขียวห้อยอยู่ที่กระเป๋าขึ้นมากอดไว้ที่อก และหาทางที่จะหนีออกจากห้องให้ได้โดยทที่ไม่โดนพี่ฟราวแกล้ง                                                                                                                                                                                            “ก็พี่รอแกตั้งนานแล้วนะ” พี่ฟราวทำท่าบ่น                                                                                                                              “งั้นพี่ก็ถอยสิ”                                                                                                                                                                            “รีบๆ ออกมาเร็ว!” พี่ฟราวเร่ง                                                                                                                                                    “พี่ก็หลบออกไปก่อนเซ่!!” ฉันตะโกนกลับ                                                                                                                              “ไม่หลบใช่มั้ย! ได้!”                                                                                                                                                                  “พี่ก็กำลังจะหละ- อ้าว! เฮ้ย” พี่ฟราวทำหน้าเหวอเมื่อน้องสาวสุดที่รักเปิดหน้าต่างห้องแล้วกระโดดหนีออกไป (บ้านของฉันมีชั้นเดียวน่ะ)                                                                                                                                                                       “ฮ่าๆ ตามให้ทันสิ แบร่ :p” ฉันพูดพลางวิ่งไปที่หน้าบ้านแต่ อ้ากกกกก ไอ้พี่ฟราวมายืนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย O[]O                                                                                                                                                                                                           “แฮ่กๆ หนอยแน่ ยัยตัวแสบ! =_=++” พูดจบพี่ฟราวก็พุ่งตรงมาจับตัวฉันแล้วลากให้เดินไปที่โรงรถทันที                           “เหลือเวลาอีก 25นาที โรงเรียนก็จะเข้าแถวแล้ว! ยังจะมัวมาเล่นอีก! ขึ้นรถ!! =_=+++”                                                        “รับทราบค่ะ!” รู้สึกเหมือนจะมีแม่เพิ่มขึ้นมาอีกคนนึงเลย -_-^                                                                                             “กรี๊ดดดดดดด ไอ้พี่บ้า! ขับดีๆ หน่อยสิ!” ฉันกอดเอวพี่ฟราวแน่นหลังจากที่พี่ฟราวพาซิ่งรถมอ’ไซค์ ราคาคันละเจ็ดแสนกว่าออกมากลางถนน นี่ถ้าฉันไม่จับดีๆ นะ มีหวังได้ลอยละลิ่วปลิวไปตามสายลมแน่                                                           “เหลือเวลาอีกไม่มาก  มันต้องรีบอย่างนี้แหละ!” พี่ฟราวพูดขณะที่มือก็ขับรถอยู่ ตั้งใจกับการขับรถหน่อยสิคะคุณพี่ น้องกลัว                                                                                                                                                                                                หลังจากที่ใช้เวลาไปยี่สิบนาทีกว่าๆ ได้ ฉันกับพี่ฟราวก็มาถึงโรงเรียนโดยปลอดภัย ฮู่~ โล่งอกไปที                                      ฉันหันหน้ามองนาฬิกาสีเขียวรูปเคโรโระที่ข้อมือข้างขวาของตัวเอง แว้กกกกก เหลืออีกไม่ถึงห้านาทีก็จะเข้าแถว                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     “พี่ฟราว! เหลือเวลาอีกไม่ถึง 5นาทีนะ!” ฉันรีบบอกพี่ฟราวที่ตอนนี้กำลังยืนส่องกระจกรถมอ’ไซค์ของตัวเองอย่างสบายใจ -_- ไอ้พี่บ้า!!!!! มันใช่เวลามั้ยเนี่ย!                                                                                                                                     “ฮะ! วิ่งเร็ว!” หลังจากที่พี่ฟราวรู้สึกตัวได้ก็รีบจับแขนฉันวิ่งเข้าไปที่แถวทันที                                                                         แต่ถึงยังไง เราสองคนก็โดนจับมาเข้าแถวนักเรียนที่มาสายทั้งคู่อยู่ดี -O-                                                                                “เป็นเพราะแกแท้ๆ เลยยัยฟลอร์ ถ้าไม่มัวแต่ยืนแต่ตัวเป็นชั่วโมงและเล่นล่ะก็ คงไม่โดนมาจับเข้าแถวนักเรียนมาสายหรอก!” พี่ฟราวบ่นใส่ฉันชุดใหญ่หลังจากที่หายเหนื่อยจากการวิ่งได้สักพัก เป็นพี่ที่รักน้องสาวมาก!                              “เอ้า! ประธานฯ (ประธานนักเรียน) ทำไมถึงมาเข้าที่แถวนี้ล่ะ!?” จู่ๆ ก็มีอาจารย์แก่ๆ หน้าตาโหดเหี้ยมถือไม้หวายยาวๆ เล็กๆ เดินมาถามพี่ฟราว แต่เอ๊ะ! ประธานฯ? พี่ฟราวเนี่ยนะเป็นประธานนักเรียน!?                                                           “เอ่อ...คือว่า มีเรื่องนิดหน่อยน่ะครับ ^^;” พี่ฟราวพูดพลางเกาท้ายทอยเล็กน้อย แล้วอาจารเมื่อสักครู่ก็เดินจากไปพร้อมกับไม้เรียว เอ่อ...อาจารย์คะ ถ้าจะมาถามแค่นี้จะเดินมาให้เหนื่อยทำไมคะเนี่ย =[]=                                                             “นี่! หน้าอย่างพี่เนี่ยนะเป็นประธานนักเรียน!?” ฉันพูดพลางดึงแก้มทั้งสองข้างของพี่ฟราวเล่นอย่างสนุก แต่ลึกๆ นั่นคือการแก้แค้นเรื่องเมื่อเช้าต่างหาก หึหึ  =_=++                                                                                                                           “แหมมม ก็หน้าอย่างพี่นี่แหละครับทิ่เป็นประธานนักเรียน!” พี่ฟราวพูดพลางดึงงแก้มฉันกกลับบ้า! ไอ้พี่บ้า! รู้ทันเหรอเนี่ย!!                                                                                                                                                                                         แต่ฉันรู้สึกได้ถึงเสียงนินทาระยะประชิดและสายตานับไม่ถ้วนที่มองมาที่ฉันกับพี่ฟราว หือ? มีอะไรเหรอ? (‘ ‘)                                                                                                                                                                                                                  เฮ้ออออ เมื่อยชะมัด! กว่าอาจารย์จะพูดหน้าแถวเสร็จก็ปาเข้าไปชั่วโมงกว่าๆ ได้ อยากจะบอกว่ายืนรอจนปวดขาเลยล่ะ                                                                                                                                                                                                  “ ขอนักเรียนม.ปลายปีหนึ่งทุกคนมาที่หอประชุมด่วน ย้ำอีก...”หลังจากที่นักเรียนม.ปลายปีหนึ่งได้ยินประกาศดังกล่าวก็พากันแยกย้ายเดินมุ่งหน้าไปที่หอประชุมอย่างรวดเร็ว                                                                                                     “พี่ฟราว ฟลอร์ไปก่อนนะ” ฉันหันไปลาพี่ฟราวที่มองตามสาวๆ ที่เดินผ่านด้วยสายตาที่ไม่ลดละ ไอ้-คุณ-พี่-ฟราว!!!!!                                                                                                                                                                                                         “ไปเหอะๆ ไว้เจอกันตอนเลิกเรียนนะ ยืนรอพี่ที่หน้าโรงเรียนแล้วกัน”                                                                                 “ค่ะ!” พูดจบฉันก็เดินสะบัดก้นหนีทันที                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    @ หอประชุม...                                                                                                                                                                         ตอนนี้นักเรียนส่วนใหญ่ก็เริ่มทยอยเดินทางมาที่หอประชุมจนจะหมดแล้ว ว้าวววว ที่นี่เย็นดีจัง ^O^ ตอนนี้ฉันอยากจะกระโดดลงไปนอนที่พื้นนี่จังเลย =.,=^                                                                                                                                      ตอนนี้ฉันกำลังเดินหาที่นั่งที่จะนั่งอยู่ อืม...เอาแถวไหนดีนะ?                                                                                                 ฟุ่บ!!                                                                                                                                                                                           ฉันหย่อนก้นลงบนเก้าอี้สีขาวที่ตั้งอยู่ชิดกับขอบหน้าต่างของหอประชุม ว้าวววว อยากนอนแล้วอะ มันสบายมากเลย ^.,^~                                                                                                                                                                                                “เอาล่ะ ตอนนี้นักเรียนก็มาครบกันหมดแล้ว ขอเชิญท่านผู้อำนวยการให้เกรียติมากล่าวเปิดพิธีปฐมนิเทศได้เลยค่ะ” สิ้นเสียงของอาจารย์ ผู้อำนวยการโรงเรียนก็เดินขึ้นเวทีทันที                                                                                                        “สวัสดีครับนักเรียนทุกคน ขอต้อนรับนักเรียนทุกคนเข้าสู่โรงเรียน...”                                                                                  หลังจากที่ผู้อำนวยการพูดจบ ก็มีเหล่าแม่ครัวมาตั้งโต๊ะแจกน้ำเปล่าให้กับนักเรียน หิวน้ำชะมัดเลย -_-^                              โป๊ก!!                                                                                                                                                                                           ขณะที่ฉันกำลังวิ่งแจ้นไปหยิบน้ำนั้น ก็ดันชนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งเข้า                                                                                    “อ๊ะ! ขะ-“ ผู้ชายคนดังกล่าวยังพูดไม่ทันจบ ก็โดนฉันพูดตัดหน้าซะก่อน                                                                              “เดินยังไงยะ! ถึงได้มาชนคนอื่นเขาอย่างนี้เนี่ย!” ฉันแวดใส่ผู้ชายตรงหน้า แต่พอมองหน้าหมอนี่ใกล้ๆ แล้วมัน... อ้ากกกกกก หล่อโฮกกกกกกกกกกกกกกกกก คนอะไรถึงได้หล่อขนาดนี้ หล่อกว่าพี่ฟราวอีกแหน่ะ *O*                                     “นี่เธอ! คนเขากำลังจะพูดขอโทษแต่ทำไมถึงไม่มีมารยาทเอาซะเลยฮะ!!” ไอ้หน้าหล่อตวาดใส่ฉัน                                     ฉันขอถอนคำพูดที่ชมหมอนี่เมื่อกี้ “ก็แล้วทำไมนายไม่รีบพูดล่ะ!”                                                                                          ตอนนี้เริ่มมีนักเรียนมองมาที่ฉันกับไอ้หน้าล่อนี่มากขึ้นๆ ทุกทีแล้ว หวา~ อย่างนี้ฉันก็ลลายเป็นเบ้าสายตาสิ                                                                                                                                                                                                                        “เอาเหอะ จะถือว่าฉันให้อภัยแล้วกัน -///-” ฉันรีบพูดตัดบทซะก่อนเพราะไม่อยากเป็นเบ้าสายตา แต่ทำไมมันรู้สึกเย็นผิดปกติจัง                                                                                                                                                                                         “ว้าววว รู้สึกเหมือนได้เห็นของดีซะแล้วสิเรา ^O^”                                                                                                                  ฉันหันไปมองหน้าไอ้หน้าหล่อนั่นทันที แต่ทำไมสายตามันถึงเหล่มาที่หน้าอกของฉันล่ะ!? ฉันก้มหน้ามองที่เลื้อนักเรียนของฉัน ปรากฏว่า...กรี๊ดดดดดด เพราะเสื้อฉันโดนน้ำเปล่าราดใส่เพราะอุบัติเหตุเมื่อกี้น่ะสิ ทำให้เสื้อนักเรียนสีขาวมันแนบเนื้อจนเห็นบราจางๆ แล้ว อ้ากกกกก แล้ววันนี้ดันใส่สีแดงซะด้วยสิ! ฮืออออออ พี่จ๋า~ ช่วยน้องที~ TTOTT                                                                                                                                                                                                                 ฟุ่บ!!                                                                                                                                                                                           จู่ๆ ไอ้หน้าหล่อก็ถอดเสื้อสูทตัวนอกที่สวมทับเสื้อนักเรียนออกมา แล้วโยนใส่หัวฉัน ไอ้หมอนี่นิ!                                       “ไว้เสื้อแห้งค่อยเอามาคืนแล้วกัน” พูดจบไอ้หน้าหล่อก็หันหลังกลับไปเอาน้ำแก้วใหม่ทันที หมอนี่ก็เป็นึนดีเหมือนกันแฮะ ^^                                                                                                                                                                                           “ข...ขอบคุณนะ ^^/” ฉันรีบพูดขอบคุณไอ้หน้าหล่อทันที เดี๋ยวจะหาว่าไม่มีมารยาทอีก! -*- แต่ฉันยังไม่รู้จักชื่อเลยนิ!? ไอ้หน้าหบ่อเดินไปโดยไม่หันหลังมามองฉันแม้แต่นิดเดียว ชิ! -*-                                                                                          “ทุกๆ คนครับ! ตอนนี้ได้เวลาเล่นเกมที่ใช้เล่นในพิธีปฐมนิเทศของทุกปีแล้วล่ะครับ!” จู่ๆ ก็มีเสียงเสียงไมค์ประกาศขึ้น แต่นั่นมัน...ไอ้พี่ฟราวนี่! O[]O แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ไงอะ นี่มันงานปฐมนิเทศของเด็กปีหนึ่งไม่ใช่เหรอ แต่ไอ้พี่ฟราวอยู่ปีสามนิ!                                                                                                                                                                                  “กรี๊ดๆ นั่นไงๆ พี่ฟราวประธานนักเรียนที่เขาล่ำลือกันในหมู่สาวๆ >O<”                                                                               เสียงกรี๊ดกร๊าดวี๊ดว๊ายของเหล่านักเรียนหญิงดังขึ้นอย่างกระหึ่มแถมยังมีเสียงกระซิบกระซาบอยู่ใกล้ๆ ฉันอีก                    “เห็นรุ่นพี่เขาพูดกันว่าพี่ฟราวน่ะเป็นคนเรียนเก่ง หน้าตาก็หล่อ มีน้ำใจ นิสัยดี เป็นที่ชื่นชอบของครูอาจารย์และนักเรียนด้วยล่ะ”                                                                                                                                                                                    เอ่อ...ไอ้เรียนเก่งกับหล่อน่ะ ฉันเชื่ออยู่นะว่ามันคือความจริง แต่...มีน้ำใจ นิสัยดีนี่สิ =_=^                                                   “ส่วนชื่อของเกมก็คือ...เกมพระราชาครับ ^O^/”                                                                                                                       O[]O หา?!?! โรงเรียนระดับคุณหนูเขาเล่นเกมกันอย่างนี้เหรอเนี่ย                                                                                        “ส่วนกติกาในการเล่นเกมก็คือเราจะสุ่มตัวแทนในการเล่นเกมทั้งหมด 10 คน โดยให้นักเรียนที่อยู่ที่นี่จับฉลากหมายเลขครับ โดยจะมีกรรมการนักเรียนเดินถือกล่องฉลากมาให้ตามที่นั่ง หลังจากนั้นก็ขอให้นักเรียนที่ได้หมายเลข 1-10 ขึ้นมาที่บนเวทีครับ ส่วนใครที่ได้กระดาษเปล่าก็ให้นั่งอยู่กับที่นั่งของตัวเองนะครับ จากนั้นเราจะให้นักเรียนที่เป็นตัวแทนนั้นจับไม้ที่ได้เตรียมไว้ทั้งหมด 10 ไม้ โดยจะมีอยู่ 1 ไม้เท่านั้นที่จะเขียนคำว่าพระราชา ส่วนไม้ที่เหลือจะได้เป็นเลข 1-9 ครับ หลังจากที่เราได้พระราชากันมาเรียบร้อยแล้วก็จะมีการจับฉลากอีกครั้งเพื่อเลือกคำสั่งที่พระราชาต้องสั่งให้หมายเลขที่เขียนไว้ในใบทำตาม ซึ่งคำสั่งต่างๆ ที่อยู่ในมือของผมตอนนี้ได้มาจากความคิดของสมาชิกกรรมการนักเรียนครับ! เอาล่ะ เรามาเริ่มเกมพระราชากันเลยดีกว่าคราบบบ! ^O^/”                                                                                    หลังจากที่พี่ฟราวอธิบายกติกาของเกมเสร็จเรียบร้อย ก็มีสมาชิกกรรมการนักเรียนเดินถือกล่องจับฉลากหมายเลขเดินมาตามที่นั่งของนักเรียน อ้ากกกกก ฉันไม่อยากเล่นเกมนี้เลย สาธุ! ขออย่าให้ฉันได้เล่นเกมนี้ด้วยเถอะค่า!! /(T^T)\                                                                                                                                                                                                           “ฮ่าๆ นี่เธอกลัวเกมขนาดนี้เลยเหรอ ^O^” จู่ๆ นักเรียนหญิงที่นั่งอยู่ข้างฉันก็หัวเราะขึ้นเพราะเห็นฉันนั่งพนมมือสาธุน่ะสิ                                                                                                                                                                                           “ก็ฉันไม่อยากเล่นนิ! -^-“ ฉันตอบกลับลพลางทำหน้าบูดๆ ใส่                                                                                               “ฉันก็ไม่อยากเล่นเหมือนกัน อืม...เธอชื่ออะไรเหรอ?” ยัยหน้าสวย (ก็ยัยนี่สวยจริงๆ นี่นา ขนาดฉันยังขอยอมแพ้เลย) ถามฉัน                                                                                                                                                                                       “ฟ...ฟลอร์ -///-“ รู้สึกไม่ค่อยชินเลยแฮะเวลามีคนถามชื่อ                                                                                                         “ว้าวว ชื่อเพราะจัง ส่วนฉันชื่อ ชูครีมจ้ะ ^^”                                                                                                                             ใครถามหล่อนกันยะ!?                                                                                                                                                                “ยินดีที่ด้รู้จัก เรา...มาเป็นเพื่อนกันนะ (.///.)” ยัยชูครีมพูดพลางทำหน้าเขิลๆ อึ้ก!! รู้สึกว่าออร่าความสวยของเธอจะมากขึ้นจนฉันแสบตาแล้วนะ -_-^                                                                                                                                                        “อ...อืม” ฉันตอบเพียงสั้นๆ เพราะรู้สึกตื่นเต้นอยู่น่ะสิ! อยู่ดีๆ ก็ได้เพื่อนมาเฉยเลย                                                              “น้องคะ เชิญจับได้เลยค่ะ ^^” พี่สมาชิกกรรมการนักเรียนสุดสวยเดินมาถึงที่นั่งของฉันแล้วยื่นกล่องฉลากให้ อ้ากกกกก ขอให้อย่าได้เล่นเลย สาธุๆ >.<    






.
.
.
.
 

โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ
ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ค่ะ พึ่งเคยเอาลงเว็บเป็นครั้งแรก ยังไงก็ช่วยเป็นกำลังใจโดยการคอมเม้นท์ให้ด้วยก็ดีนะคะ ^w^                                                                                                                

ิ