คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Stealth mode
กิ๊ก กิ๊ก กิ๊ก กิ๊ก กิ๊ก กิ๊ก กิ๊ก....... เสียงกดปุ่มคอนโทรลเลอร์ดังขึ้นถี่ๆ
"K.O.!!" ตามด้วยเสียงอึกทึกครึกโครมจากลำโพงทีวี
"F**K Yeah! อาร์คหงิดไปดิ" เคนลุกพรวดขึ้นยืน เกือบทำคอนโทรลเลอร์หลุดมือ
"อ่า... เกมแนวต่อสู้เน้นคอมโบเนี่ย เอาชนะเคนไม่ได้สักที" อาร์คเหนื่อยหมดแรง ปล่อยตัวนอนราบกับพื้น
จากเกมกีฬาประเภทต่างๆ ไป เกมไล่เฮดช็อตหัวซอมบี้ หรือหัวเพื่อน ไม่ก็เข้าโหมดสเตลท์แล้วเสียบหลังเพื่อน
ตบท้ายด้วยเกมต่อสู้มัลติเพลเยอร์ และดูเหมือนจะไม่มีใครเก่งเกินเคน
ตึง! ประตูห้องถูกกระแทก
อาร์คสะดุ้งขึ้นนั่งและหันไปทางประตูพร้อมคนอื่นๆ
แครกๆๆๆ
วรนุสสีครามพุ่งชนแล้วใช้กรงเล็บเท้าหน้าข่วนบานประตูไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนน่ารำคาญ
"ตัวเหี้ยมันเข้ามาใกล้ประชิดขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!?" พีตกใจตื่นกลัวเล็กน้อย
พวกทีอยู่ในห้องที่ตั้งอยู่ตรงหัวมุมของอาคารซึ่งทางออกจากประตูไปนั้นจำกัดแค่ทางซ้ายกับทางตรง ทว่า ณ ตอนนี้ทางออกเหลือเพียงแค่ต้องตรงออกไปเท่านั้นเพราะพื้นทางซ้ายถูกคุณPizza Riderถล่มพังทลายไปเรียบร้อยแล้ว
"ไอคนดูลาดราวทำไมไม่เตือนก่อนล่ะ!?" อาร์คเอ็ดตะโร พอมองลงมา เขาก็เห็นทีหลับไหลอยู่แถวๆประตู
"ยังจะมีหน้ามานอนอีก!" อาร์คยันตัวขึ้น แล้วเดินไปก้มจับปกเสื้อทีขึ้นมาเขย่าตัวเขา
ทีเบิ่งตาโต แถมสูดหายใจดังเฮือก
"มีอะไรจะแก้ตัวมั้ย...?" เคนกล่าว พลางกำหมัดและหักข้อนิ้วเสียงดัง กร๊อก...กร๊อก...
"ไอ้เ*ยอาร์คหัวกล้วย มึงคิดห่*อะไร เล่นใช้เครื่องช็อตไฟฟ้ากับชั้นห๊ะ!" ทีโวยเป็นชุด
ย้อนกลับไปช่วงรอยต่อระหว่างตอนที่แล้ว กับตอนปัจจุบัน
ในขณะที่ทีทำหน้าที่สังเกตการณ์อยู่นั่นเอง
"เฮ้ยพวกเรา! ตัวเหี้ยเริ่มมากันแล้ว" ทีหันมาตะโกนแจ้งเตือนเพื่อนๆ
"ขอเวลาอีกแปปนึง..." พีเอ่ยขณะกำลังเล่นเกมๆหนึ่งอยู่กับอาร์ค
"ไม่ปงไม่แปปแล้ววว วรนุสมากันแล้วนะเว้ย" ทีแผดเสียงดังลั่น
"แปปก็แปปสิ" อาร์คอัญเชิญStunt gunออกมาแล้วยิงสายไฟสองเส้น ขั้วบวก ขั้วลบใส่กลางหน้าผากที
"แอร๊กกกกกก แกก แกก แก็ก" ทีโดนไฟฟ้าช็อตจนตาเหลือก แล้วล้มหงายเงิบลงนอนสลบไสล
"ยิงเข้าไปแล้ว โอ้โห!!" อาร์คดีใจกับการทำประตูของตนในเกมฟุตบอล และเก็บStunt gunกลับเข้าคลังรอยแยกมิติเวลา
กลับมาปัจจุบัน...
"อ้อ โทษที" อาร์คขอโทษพร้อมปล่อยมือจากเสื้อที หัวทีตกลงกระแทกพื้นดังโป๊ก
"ไอ้ระยำซั่*แม่!" ทีด่าอาร์ค พลางกุมหัวกลิ้งซ้ายกลิ้งขวาอย่างเจ็บปวด
"ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว... ทีหลีกไปหน่อย" อาร์คเงยขึ้นยืน และเปิดรอยแยกกาลเวลา
"โอ้ย... อาว..." ทีลากสังขารเดินออกห่างประตูไป โอดครวญไป
"Eat my bazooka, B*tches!!" อาร์คดึงบาซูก้าออกมายิงใส่ประตูห้อง
บูมซ์... ฝุ่นควันตลบบดบังวิสัยทัศน์
"เคนช่วยหน่อยสิ" พีกล่าว และชี้ไปทางประตูที่น่าจะกลายเป็นเศษไม้ไปแล้ว
"อืม" เคนยกดาบปืนขึ้นมาสูงเหนือหัวแล้วฟันลงมาก่อเกิดคลื่นช็อคเวฟพัดม่านควันจางหายไป
"อี๊" เอิร์ธถึงขั้นต้องร้องยี้ เมื่อเห็นสภาพวรนุสทั้งหลายกลายเป็นศพกองไส้แตกแถวๆนั้น
“ลุยกันเลยพวกเรา” อาร์คเขวี้ยงบาซูก้าเข้าไปในช่องว่างระหว่างมิติก่อนที่ตนจะปิดช่องว่างนั้น
ทุกคนวิ่งออกมาจากห้อง มุ่งหน้าขึ้นบันไดต่อทางเชื่อมระหว่างตึก
“!” ที และเพื่อนๆต่างหยุดวิ่งกะทันหัน พวกเขายืนแข็งทื่ออยู่บนทางเชื่อม
“ว่าแล้วเชียว...” ทีเอ่ย เขาคิดไว้แล้วว่ามีความเป็นไปได้ที่บนทางเชื่อมจะมีพวกวรนุสดักขว้างทางอยู่ ซึ่งเป็นไปตามคาดจริงๆ
ทางเชื่อมนั้นเป็นสะพานตรงกว้างประมาณ4เมตร ขนาบข้างด้วยรั้วเหล็กยาวจากต้นจนสุดทาง และยกระดับขึ้นสูงเหนือพื้น คงสรุปได้ว่าพวกทีถูกปิดกั้นเส้นทาง
“ช่วยไม่ได้” เอิร์ธกล่าว พร้อมเอาเลื่อยไฟฟ้าขึ้นมาเตรียม ดูเหมือนพวกเขาจะต้องจำใจประชันกับฝูงตัวเหี้ยฝูงนี้
“หยุดก่อน! ไว้ตรงนี้เป็นหน้าที่ชั้นเอง” เคนเดินออกมาข้างหน้ากลุ่ม
“เคน...?” ทีมองแผ่นหลังของเพื่อนด้วยความงุนงง
“ฟู่...” เคนผ่อนลมหายใจยาว เขายืนแยกเท้า แล้วย่อตัวลงเล็กน้อย
น่าประหลาดยิ่งนักที่ทุกสรรพสิ่งอยู่ภายใต้ความสงบโดยฉับพลัน แม้แต่พวกวรนุสเองก็ไม่ขยับไหวติง
เคนยื่นแขนทั้งสองข้างมาด้านหน้าและเริ่มลากสองมือไปมาดั่งบรรจงวาดภาพบนอากาศ พวกทีต่างขนลุกซู่เมื่อรู้สึกถึงบรรยากาศอันเย็นยะเยือก และเคนก็เอ่ยขึ้น
"นายเล่นอะไรไม่ทราบ...?" ทีถามและจ้องเคนเขม็งด้วย 'ความงุนงง'
"ไม่ต้องสนใจชั้น พวกนายล่วงหน้าไปก่อนเลย!" เคนหันควับไปบอกสหาย
"ล่วงหน้าไปก็ได้ไปโลกหน้ากันพอดีดิ!!" ทีตะคอกกลับดังแสบแก้วหู แถมเหล่าวรนุสเองก็ดูเหมือนพร้อมกระโจนมาขย้ำพวกเขาเสียด้วย
"ทุกคนโดดไปข้างขวาเร็ว!"
"แต่นี่เราอยู่บนสะพานทางเชื่อมนะอาร์ค" เอิร์ธพูดเสียงสั่น
สถานการณ์คับขันยิ่งขึ้นทุกๆวินาที
"เชื่อชั้นสิ" อาร์คกระโดดข้ามรั้วเหล็กไปอย่างเด็ดเดี่ยว
เมื่อทุกคนได้ยินอาร์คกล่าวด้วยความมั่นใจ ทำให้เพื่อนๆตัดสินใจกระโดดลงจากทางเชื่อมตาม
พวกทีกำลังล่วงตกลงไปเบื้องล่าง ถึงจะแค่ประมาณสิบเมตรเหนือพื้น แต่ก็มีโอกาสได้รับบาดเจ็บหนักขั้นกระดูกแตกหัก หรือเสียชีวิตได้
"Delay!" อาร์คกดปุ่มบนล็อกเก็ตนาฬิกาแล้วบิดปุ่มนั้นเล็กน้อย
ความเร็วการตกลงบนพื้นของพวกทีลดต่ำลง หรืออธิบายให้เข้าใจได้ง่ายคือพวกเขาตกลงมา 'ช้า' ลง
พอใกล้ถึงพื้นเบื้องล่าง
"Play" อาร์คกดปุ่มนาฬิกาอีกครั้ง ทุกอย่างกลับสู่ปกติ ทุกคนลงมาจากสะพานได้อย่างปลอดภัย
"วันหลัง เวลากระโปรงผู้หญิงเปิด ช่วยทำแบบตะกี้ได้ป่ะ?" พียิ้มแบบมีเลศนัย
"ไอ้โรคจิต" เคนกล่าวลอยๆ แล้วทำไมเจ้าตัวถึงเลือดกำเดาไหลล่ะ คิดอะไรอยู่เนี่ย?
"ได้สิ แต่ว่า... พวกเราต้องเอาชีวิตรอดให้ได้ก่อนล่ะนะ" อาร์คเก็บล็อกเก็ตและชูนิ้วโป้ง
"อาร์คเท่อย่าบอกใครเลย ถ้าไม่นับเรื่องที่นายเลือดกำเดาไหลนะ" เอิร์ธชมเชยแล้วชี้ให้อาร์ครู้สึกตัวว่ามีเลือดไหลออกทางจมูกของเขา
"เอะ! มีเลือดออกได้ไงกันน๊า?" อาร์คเอานิ้วโป้งขึ้นมาปาดแถวรูจมูก เขาจ้องนิ้วมือเปื้อนเลือดด้วยความสงสัย
"ไม่ต้องมา 'เอะ' เลย ชัดเจนว่านายคิดอะไรอยู่" เอิร์ธพูดประกอบท่าทางเคาะหัวตัวเอง บอกเป็นนัยๆว่าเขารู้ว่าอาร์คคิดอะไรอยู่
"งั้นมาเริ่มภารกิจกันเลย" ทีชูกำปั้นขึ้นสุดแขน
"โอ้!!" คนอื่นร้องประสานอย่างพร้อมเพรียงแล้วชูกำปั้นตาม
ระหว่างนั่งทานพิซซ่า พวกทีไม่ได้ใช้เวลาโดยเปล่าประโยชน์แล้วคิดได้แค่ทางออกจากห้องในอาคารเรียน
พวกเขาวางแผนอำพรางตัว แยกกันไปติดตั้งระเบิดไดนาไมท์ซึ่งอาร์คเก็บไว้มากมายในคลังรอยแยกมิติไปติดตามตึกต่างๆแล้วทำการระเบิดตึกในเวลาเดียวกันให้ศากเหล็ก ปูน คอนกรีตถล่มลงมาปลิดชีพพวกสัตว์ประหลาดวรนุสสีคราม
แล้วถ้ามีคนอยู่แถวบริเวณตึกที่ถูกติดตั้งระเบิดล่ะ? พวกทีได้ลงความเห็นกันไว้ว่าให้ทุกคนทำการตรวจสอบอาณาบริเวณที่นำไดนาไมท์ไปติดตั้ง หากพบผู้รอดชีวิตก็ให้พามาด้วย
ไดนาไมท์ที่ใช้นั้นเป็นระเบิดรุ่นเก่าซึ่งต่างจากระเบิดรุ่นใหม่ที่สามารถสั่งจุดชนวนผ่านเครื่องส่งสัญญาณได้
วิธีจุดชนวนของไดนาไมท์รุ่นโบราณนี้คือการจุดระเบิดผ่านสายชนวนยาวเฟื้อย พวกทีตั้งใจวางไดนาไมท์ทั่วโรงเรียนโดยรวมปลายสายชนวนไว้ที่จุดๆเดียว
หลังจากพวกทีลงมาจากทางเชื่อม ทั้งห้าก็มุ่งไปยังจุดที่เป็นดั่งศูนย์กลางของโรงเรียนซึ่งจะทำให้พวกเขาสามารถไปอาคารต่างๆในโรงเรียนได้สะดวกและง่ายที่สุด อาคารเรียนแผนกประถม นั่นเอง
พอถึงที่หมายปุ้บ อาร์คก็อัญเชิญระเบิดไดนาไมท์จำนวนมหาศาลออกมา
ทีกับเพื่อนๆตกลงกันว่าให้ทิ้งปลายชนวนระเบิดไว้รวมๆกันที่ตรงใต้ตึกนี้ก่อนนำไดนาไมท์ไปวางตามตึกอื่น เพื่อคนที่มีหน้าที่อยู่เฝ้าชนวนจะได้สามารถจุดชนวนระเบิดทันทีเมื่อเห็นว่าเพื่อนๆกลับมาจากการไปติดตั้งระเบิดเสร็จเรียบร้อยแล้ว
พวกทีแยกกลุ่มกันเป็นสามกลุ่มย่อย กลุ่มของเคน และเอิร์ธ กับอีกกลุ่มคือพี และอาร์ค ซึ่งสองกลุ่มนี้จะทำหน้าที่นำระเบิดไปติดตั้งตามอาคารต่างๆ ส่วนทีจะประจำอยู่ใต้ตึกเรียนสำหรับระดับชั้นประถมและคอยเฝ้าดูชนวนระเบิด
เหล่าเพื่อนๆของทีหยิบระเบิดไปเต็มไม้เต็มมือและกระจายกันไปทำภารกิจ ตัวทีเองก็ตั้งปืนคู่ขึ้นตั้งรับระหว่างเฝ้าคอยสหาย
ในขณะนี้เคนและเอิร์ธกลับมาหาทียังอาคารเรียนระดับประถม และทั้งสามก็รอการกลับมาของพีกับอาร์ค
"อาร์คกับพีจะเป็นอะไรหรือเปล่าน๊า?"
"ทีไม่ต้องกังวลหรอก ถึงสองคนนั้นจะโดนตัวเหี้ยเจอเข้า ก็ใช่ว่าจะตอบโต้อะไรไม่ได้หนิ"
"ก็อย่างที่เอิร์ธพูดนั่นแหละ นายทำใจให้สบายเถอะ" เคนกล่าวพลางกวักมือให้ทีนั่งรออาร์คกับพี
ก่อนแยกย้ายกันไปทำภารกิจ เคนขอเอาอาวุธที่ฝากอาร์คไว้คืนมาพกติดตัวเผื่อตอนเจอตัวเหี้ยจำนวนไม่มากจะได้ใช้ดาบแทนดาบปืนที่จะส่งเสียงดังเวลาสร้างช็อคเวฟ ตอนนี้เคนดูเหมือนจะพกอาวุธใหญ่เยอะเกินจนเกะกะ
"อืม แต่ชั้นคงนั่งพักไม่ได้หรอก ชั้นยังมีภารกิจป้องกันที่มั่นแห่งนี้" ทียังคงไม่ลดปืนลงมิหนำซ้ำยังกำปืนแน่นขึ้นอีกด้วย
"พวกนายสองคนพึ่งกลับมาเอง เชิญพักผ่อนก่อนเถอะ… เออจริงสิ ระหว่างที่ไปติดตั้งระเบิด เคน เอิร์ธไม่เจอผู้รอดชีวิตคนอื่นบ้างเลยหรอ?" ทีเอี้ยวตัวไปเหลียวมอง ทว่าทั้งเอิร์ธทั้งเคนไม่มีใครกล้าสบตาเขาเลย
"เออ... อ่อม... แบบว่า" เคนมัวแต่ก้มหน้าอ้ำอึ้ง
"ว่าไงดีล่ะ… ความจริงแล้ว… อ่ะ นั่นไง! อาร์ค กับพีมากันแล้ว" เอิร์ธชี้ตรงไปสุดทางยาว ทีเพ่งมองตามไป
เขาเห็นพี และอาร์ควิ่งมาด้วยกันสองคน ทั้งคู่รีบตรงกลับมารวมตัวกับเพื่อนๆที่กำลังรออยู่
"ปลอดภัยดีสินะ..." ทียิ้มด้วยความโล่งอก
"เอาล่ะ ในเมื่อเตรียมการเรียบร้อยแล้ว ชนวนพร้อม!" เขาเก็บปืนกระบอกหนึ่งลง แล้วหมุนตัวไปพูดกับเคน และเอิร์ธ
"พร้อม!" เอิร์ธขานรับ
"เพื่อเป็นการไม่เสียเวลา ชั้นจุดชนวนล่ะ" ทีเหนี่ยวไกปืนในมือขวา
"ทูกโคน มันเหลือไดนาไมท์อีกลูกอ่ะ ให้ไปไว้ไหนดี" อาร์คตะโกนบอก และดิ่งตรงมายังจุดนัดพบพร้อมระเบิดในมือ
ปัง! ทียิงปืนใส่ปลายชนวนระเบิดซึ่งกระจุกรวมกัน เกิดประกายไฟไหม้ สายชนวนค่อยๆหดสั้นลง
"รีบดับชนวนทั้งหมดก่อนเร็ว!!"
"ฮึบ" เคนพยายามดับประกายไฟตามที่ทีบอกโดยใช้ดาบเรียวยาว2เมตรกวาดเป็นวง เฉือนตัดสายชนวนก่อนประกายไฟจะลามไปมากกว่านี้
"เฮ้อ โล่งอกไปที..." ทีถอนหายใจพลางปาดเหงื่อบนหน้าผาก
"เออ..."
"เอิร์ธสะกิดเรียก มีอะรัย..." ทีถึงกับชะงักอีกครั้ง
เหลือชนวนอยู่หย่อมหนึ่งที่เคนพลาดฟันไม่โดน แถมหนึ่งในสายชนวนเหล่านั้นมันเชื่อมกับระเบิดที่อยู่ในมืออาร์ค และอาร์คก็กำลังวิ่งตรงมาทางพวกที
"เวรเอ๊ย!" ทีอุทาน
เคนกวัดแกว่งดาบตัดสายชนวนอีกรอบ
สายชนวนไดนาไมท์ทั้งหมดถูกดับหมดเรียบร้อย หากไม่นับชนวนอีกเส้นหนึ่งที่ประกายไฟยังติดอยู่ และเหมือนได้โชค2ชั้น เป็นชนวนของระเบิดที่อยู่กับอาร์ค
"อาร์ค! โยนระเบิดทิ้งไปไกลๆเลย!" ทีตะคอกสั่งอาร์ค
"OK" อาร์คหยุดวิ่ง บิดตัว และง้างมือไปข้างหลัง เตรียมเขวี้ยงไดนาไมท์ในมือ
"รับ!"
"เจ้าบ้า! อย่าโยนมาทางนี้เด่!!" หัวใจทีตกไปอยู่ตะตุ่ม
"Receive" เคนพรวดเข้ามาขว้างหน้าทีและกระโดดใช้ฝ่ามือบล็อกลูกระเบิดทำให้ระเบิดไดนาไมท์กระเด้งกลับ
"Niceมาก Ken" เอิร์ธชูนิ้วโป้งสองข้างให้เคน
"หนีเร็ววววว!!!!" อะดรีนาลีนในร่างทีพลุ่งพล่าน เขาจับปกหลังเสื้อเคนกับเอิร์ธ และรีบแจ้นหนีออกห่างระเบิด
ระเบิดไดนาไมท์ตกลงบนพื้น แล้วกลิ้งตามที เคน และเอิร์ธไป
"เอ็งล้อตูเล่นใช่มั้ย!? ใช่มั้ย!?"
"ทีใจเย็นก่อน แค่กๆ" เอิร์ธเริ่มหายใจไม่ออกเพราะปกเสื้อถูกกระชากจนกระดุมเม็ดกดโดนคอหอย
"ไม่ยงไม่เย็นแล้ว ระเบิดเชียวนะเฟ้ย ระเบิดบัดซบตามเรามาติดๆเลยนะเฟ้ย"
"ใจเย็นก่อนเซ่!!" เคนจับปกเสื้อทีกลับ เขาเอาเท้าเหยียบพื้นอย่างมั่นคงและดึงตัวที
พลั่ก! ทีหงายท้องลงกองกับพื้น ด้านเคนก็จัดปกคอเสื้อใหม่ ส่วนเอิร์ธก็กุมคอบริเวณที่เจ็บปวด
"!" มีบางสิ่งเกลือกกลิ้งมาชนหัวทีผู้นอนแผ่อยู่บนพื้น เขาเป็นอันต้องสะดุ้งโหยง
มันคือลูกระเบิดลูกเดียวกับเมื่อครู่ที่เขาพยายามหนีหัวซุกหัวซุน มิหนำซ้ำสายชนวนก็ไหม้จนสั้นจุ๊ดจู๋ สรุปได้ว่าไดนาไมท์มันพร้อมระเบิดแล้ว!
"อาเด๊ะ" ไหงมันถึงเงียบฉี่อ่ะ ไม่เห็นมีอะไรแบบ ตูมตาม อึกทึกครึกโครมเลย ทีนึกฉงนใจ
เขาหลี่ตามอง และใช้เท้าเขี่ยลูกระเบิดไดนาไมท์ที่สายชนวนไหม้จนไม่เหลือหลอแล้ว
"สงสัยระเบิดจะด้านแฮะ" พีเอ่ยด้วยความสุขุมเยือกเย็น กิริยาของเขามันชั่งยั่วโมโหจนทีรู้สึกหงุดหงิด
"ตกใจหมดเลย" เอิร์ธเดินไปหยิบระเบิดขึ้นมา
"แต่ถ้าระเบิดมันด้านอย่างงี้หมด แผนการของพวกเราก็ถือว่าใช้การไม่ได้น่ะสิ" เอิร์ธดีดระเบิดหลายต่อหลายครั้งอย่างระอิดระอา
ตูม!!!
เสี้ยววินาทีถัดมา เกิดแสงสว่างจ้า และตามด้วยควันดำโขมง แรงอัดลมปะทะที และคนอื่นๆเล่นเอาผมกระเซิงไม่เป็นทรง
ฟี้วววว... พวกทีเหมือนเห็นอะไรแว๊บๆ ปลิวลอยขึ้นสูง และล่วงกลับลงมาดังตุบ
ถ้านี่เป็นการ์ตูนแก๊กนะ...............
แต่ความเป็นจริง
ผิวหนังของเอิร์ธเหวอะหวะ
ไฟยังคงลุกบนเสื้อผ้าและร่างกายของเขาไหม้เกรียมลึกถึงเนื้อชั้นใน
แขนขาหักชนิดที่เห็นกระดูกแทงทะลุโผล่ออกมา
คอบิดเบี้ยวโค้งงอจนเห็นกระดูกสันหลังชัดเจน
ยิ่งไปกว่านั้น เนื่องจากตกลงบนพื้นอย่างรุนแรงทำให้กระโหลกศีรษะแตกละเอียด เลือดข้างในกับน้ำสมองค่อยๆซึมไหลออกมา
หากได้เป็นหนังสือการ์ตูนหรือละครคงต้องใช้เซ็นเซอร์ปิดบังเกือบทั้งหน้า หรือทั้งฉากนั้น
"อภัยให้ไม่ได้!! ไอ้พวกเ*ยวรนุส บังอาจฆ่าเอิร์ธ"
ความคิดเห็น