คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : พรรคพวก
เขา เคน และอาร์คกำลังต่อกรกับพวกวรนุสสีน้ำเงินอยู่ ณ ลานเข้าแถว ระหว่างรอรวมตัวกับพี และทีที่น่าจะกำลังมา หลังหาโทรศัพท์มือถือของตัวเองเจอเรียบร้อย
"เฮ้! ทุกคน!"
หูอาร์คกระตุกเมื่อได้ยินเสียงแสนคุ้นเคย
"!" แค่ปล่อยจิตว่อกแว่กเพียงครู่เดียว อาร์คก็ถูกตัวเหี้ยจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว
มันกระโจนสูงเสียจนสามารถงับหัวผู้ใหญ่กลางอากาศได้เลย
เป็นเรื่องน่าอัศจรรย์ที่ขาสั้นๆป้อมๆนั้นมีแรงถีบกระโดดมหาศาลขนาดนี้
อาร์คหงายเอนหลังหลบเขี้ยวฟันอันแหลมคม ลำตัวเขาเอียงทำมุมประมาณ20องศากับพื้น
"Click" อาร์คใช้พลังของนาฬิกาหยุดกาลเวลา และไม่รีรอ เขาชักปืนSIG P226ออกมายิงลำตัววรนุสไล่จากกลางหน้าอกถึงใต้คาง
"Play" อาร์คปล่อยให้เวลาเดินต่อ
เจ้าวรนุสตัวที่อาร์คเล่นงาน ลอยพุ่งไถลไปหัวปักพื้นพื้นไม่เป็นท่า
น้ำหนักทั้งกายถ่ายไปข้างหน้า คอมันหักพับจนหมอนรองกระดูกเคลื่อนแตก
อาร์ครู้ตัวดีว่าเขาไม่ใช่นักกีฬา ความยืดหยุ่นร่างกายไม่สูงถึงขั้นต่ำ จึงยากสำหรับเขาที่จะดึงตัวกลับขึ้นตรง เขาจึงใช้เวลาชั่วพริบตาขณะเวลาหยุดลงตัดสินใจเลือกวิธีที่ผลลัพธ์ออกมาเขาจะไม่เจ็บตัว
อาร์คทิ้งตัวลงนอน และกลิ้งไปด้านข้าง แล้วจึงกลับตัวขึ้นคุกเข่าแบบทีโบว์อย่างสง่า
เขาดันแว่นขึ้น และตวัดปลายปืนกระบอกเดิมไปจ่อหัววรนุสตัวหนึ่งที่อยู่ใกล้ตัวแล้วเหนี่ยวไกยิง
อาร์คสอดส่องหาต้นเสียงเมื่อตะกี้นี้
"ที!!" อาร์คยิ้มดีใจที่เห็นที กับพีปลอดภัย
"เข้ามาหลบในห้องนี้ก่อนเร็ว" พีบอกเพื่อนๆพร้อมชี้ไปยังห้องเรียนห้องหนึ่ง
"แต่มันดันติดปัญหากับเจ้าพวกเหี้ยนี่อยู่เลย" เลื่อยของเอิร์ธปักติดหลังตัวเหี้ย เขาถีบมัน พลางดึงเลื่อยออกมาสุดแรง
"เหวอ!" พอเอิร์ธดึงเลื่อยไฟฟ้ากลับมาได้สำเร็จ เขาเสียสูญ จนล้มก้นจ้ำเบ้า
ตัวเหี้ยทั้งหลายบุกโจมตีไม่ให้เอิร์ธตั้งตัวเลย
"ก้มลง" ร่างกายเอิร์ธทำตามคำสั่งของเคนอัตโนมัติ
เคนเหวี่ยงดาบปืน... ปืนดาบ...อาวุธอะไรสักอย่าง จนเกิดช็อคเวฟซัดพวกวรนุสหงายท้อง
"เดี๋ยวชั้นจัดการเอง Click!" อาร์คเปิดฝาล็อคเกต แล้วกดปุ่มนาฬิกา
พวกตัวเหี้ยหยุดการเคลื่อนไหว นิ่งประหนึ่งรูปปั้น แต่อาร์ค กับเพื่อนๆยังสามารถขยับเขยื้อนได้ตามต้องการ
"Good job Arc" เคนตบบ่ากล่าวชมอาร์คด้วยสำเนียงชาวอเมริกันจ๋า
เคน กับเอิร์ธวิ่งไปหาพี และที
"อาร์คมาทางนี้เร็วเข้า!" ทีตะโกนเรียก
"Kaboom! Motherf**ker" อาร์คปลดสลักระเบิด2 ถึง3ลูก แล้วเขวี้ยงมันออกไปใส่ฝูงวรนุส ก่อนกดปุ่มบนล็อคเกตนาฬิกา
เวลาเดินต่อ ตัวเหี้ยเห็นอะไรไม่รู้จู่ๆก็ปรากฏออกมาตรงหน้าพวกมัน และตามคาด...
พวกเหี้ยกระจุยกระจายกลายเป็นซากศพ เปิดโอกาสให้อาร์คตามไปรวมกลุ่ม
พอทุกคนกลับมาครบ พีก็เปิดผลักประตูห้องที่ตั้งใจใช้เพื่อหลบซ่อน แล้วรีบเข้าไปพร้อมคนอื่นๆ"คงพักในห้องนี้ได้สักระยะ" พีหอบแฮกๆ จากความเหนื่อยล้า หลังเขาดันประตูปิดสนิท และค่อยๆหย่อนก้นลงนั่งกับพื้น
"หิวชะมัด สั่งพิซซ่ามากินกันดีกว่า" เคนหยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์โทร
"เอ็งล้อเล่นใช่มั้ย!? เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เอ็งยังมีอารมณ์กินอีกหรอ? และอีกอย่าง พิซซ่าจ้าวไหนจะมาส่งให้ได้ในเวลาแบบนี้วะ!?" ทีโวยวายใส่เคนเป็นชุดระหว่างที่เคนโทรสั่งออเดอร์โน่นนี่นั่น
เคนวางสายโทรศัพท์ เขาเงียบลงชั่วขณะ ก่อนพูดขึ้น...
"ได้สิ ถ้าเป็น 'เขา' ต้องทำได้แน่" เคนจ้องตาทีอย่างแน่วแน่ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจ
ทีเอามือกุมขมับ พร้อมถอนหายใจยาว
บึ้ม!!
เสียงระเบิดดังสนั่นจากข้างนอก ทำให้ทีเอามือออก และเบิ่งตาโต
"เมื่อกี้นี้... มัน...?" ทีสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น เขาเยือนหน้าไปดูที่หน้าต่างพร้อมกับเพื่อนๆ เว้นแต่เคนที่หันไปทิศตรงข้ามกับคนอื่น ยิ้มมุมปาก และใช้มือซ้ายบังตาข้างหนึ่ง
"ใช่แล้ว Pizza Rider ไงล่ะ!" เคนกลับหลังหัน ชึ้ออกไปนอกบานหน้าต่าง
ชายผู้หนึ่งใส่ชุดซึ่งบนแผ่นหลังมีสลักไว้ว่า ‘Pizza Rider’ ขี่มอเตอร์ไซด์ทะยานขึ้นกลางอากาศ เบื้องหลังเขาเกิดระเบิดไฟลุกไหม้เล่นเอาพวกตัวเหี้ยกระเจิงไปเลย
เอะ!... ไอ้ระเบิดตะกี้มันโผล่มาจากไหน ออกมาได้ไง?
คุณพนักงานส่งพิซซ่าบิดแฮนด์เร่งความเร็ว หักซ้าย ทำให้จักรยานยนต์เอียงสไลด์ข้าง ตัวมอเตอร์ไซต์ และร่างของPizza Riderเกือบสีกับพื้น
เขาชนพวกวรนุสกระเด็นออกข้างทางเขาหมดเลย
ตึง!
เมื่อจักรยานยนต์ไถลไปชนพื้นยกระดับก่อนขึ้นอาคารเรียนของพวกที
Pizza riderถีบพื้นถนนด้วยขาซ้าย ใช้แรงเหวี่ยงส่งตัวเขาลอยเข้าไปในตึก และด้วยแรงเหวี่ยงจากการพลิกเอียงไปอีกข้างนั่นเอง ทำให้ออเดอร์ลูกค้าหลุดออกมาจากกระเป๋าลอยตามมา
ควับ!
Pizza rider รับถาดพิซซ่าขนาดใหญ่พร้อมขวดเครื่องดื่มด้วยท่วงท่าอ่อนช้อย ก่อนหมุนตัวเตะเจ้าวรนุสที่กระโดดเข้าใส่เขาจากข้างหลัง
ไม่น่าเชื่อ มีมนุษย์สามารถทำร้ายอสูรกายจนคอหัก ตัวปลิวทะลุกำแพงภายในการโจมตีเพียงครั้งเดียวโดยปราศจากอาวุธอันใด
"ไปไหนแล้ว!?" พวกทีคลาดสายตาจากPizza rider หลังจากที่เขาวิ่งเข้ามาภายในตึก แล้วพอรู้สึกตัวอีกที
บูม!!!!
บึ่ม!!!!!!!!!!!
ครืน...
ตู้ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงเอฟเฟคหนังแอคชั่นเต็มไปหมด หากเป็นหนังสือการ์ตูนก็หน้าเผาดีๆที่ขึ้นตัวหนังสือใหญ่โตมโหฬาร
ถ้าเป็นหนังฮอลลีวู้ด บล็อกบัสเตอร์ก็ฉากระเบิดตูมตาม เศษซากตึก กับเฟอร์นิเจอร์กระจาย ฝุนควันตลบบังทั้งหน้าจอ
"นั่น... พนักงานส่งพิซซ่า?" ทีถามลอยๆ แต่ไร้สัญญาณตอบรับ
แอ๊ด... เสียงเปิดประตูนี่นา
ทุกคนสะบัดหน้าไปจ้องประตูที่กำลังค่อยๆถูกเปิดอย่างสโลโมชั่น ห้องมืดสลัวฉับพลัน ฉากตัดระหว่างหน้าเอ๋อๆของที และคณะ กับประตู
โอ้แม่เจ้า นี่มันระทึกยิ่งกว่าหลบอยู่ในห้องครัว แล้วมีฝูงไดโนเสาร์ที่ไม่รู้ว่าทำไมฉลาดพอรู้วิธีเปิดประตูโผล่มาเสียอีก
"พิซซ่ามาส่งแล้วครับ :)" ที่แท้ก็พนักงานส่งพิซซ่า คุณPizza Riderนี่เอง
"มุขโหลชะมัด..." อาร์คเอ่ย 'ลอยๆ'
"หุปปาก!" ทีเอียงคอไปดุอาร์คเบา
"ขอบคุณครับ" เคนกล่าวพร้อมจ่ายตังค์ค่าอาหาร
"ขอบพระคุณที่อุดหนุนครับ" Pizza rider โค้งตัวขอบคุณ
ไม่ใช่ ความจริงคือ เขาก้มหน้าตีลังกา ดีดขาคู่ขึ้นจากพื้น เตะวรนุสสองตัวที่กระโดดพุ่งตรงมาทางห้องลอยทะลุขึ้นไปชั้นบน
"ขอตัวก่อนนะครับ" Pizza riderปิดประตูเบาๆ กลับหลังหัน ออกตัววิ่งไปตะลุมบอนกับฝูงวรนุสสีคราม 'ตามลำพัง'
เขากระโดดขึ้นกลาง หัวเกือบชนฝ่าเพดาน แล้วทิ้งน้ำหนักลงมากระทืบพื้นจนแตกร้าวถล่มลงไป เหล่าตัวเหี้ยตกลงไปชั้นใต้ดิน เหลือรอดเพียงตัวที่อยู่ท้ายๆซึ่งเลยจากขอบเขตส่วนพื้นที่เสียหาย
คุณPizza Riderวิ่งกระโดด เหยียบบนซากที่กำลังร่วงลงไปดั่งมีวิชาตัวเบา
พลั่กๆๆ ฉึ่กๆๆ!
เขาเตะก้อนปูน กับแผ่นกระเบื้องซึ่งแตกร้าวจำนวนหนึ่งไปยังพวกวรนุส รอยแตกคมกริบเสียบผ่านกระโหลก เจาะเข้าถึงเนื้อสมอง
ส่วนก้อนซีเมนก็ไปกระแทกหัวพวกมันแตกแทบแหลกเลยทีเดียว
Pizza Riderลงยืนบนร่างไร้วิญญาณของตัวเหี้ยสีน้ำเงินตัวหนึ่งอย่างนุ่มนวล ผิดกับการโจมตีแสนแข็งกร้าวเมื่อครู่นี้สิ้นเชิง
เบื้องหน้าเขานั้นมีวรนุสสีน้ำเงินตัวหนึ่ง ทว่ามันกลับมีบางสิ่งผิดปกติ วรนุสสีน้ำเงินตัวนี้ ยืนสองขา แถมแค่ตัวไม่นับหางก็สูงตั้ง 5m
คุณบ๊ระ! นี่มันไคจูระดับ 5 ชัดๆ
แต่คุณคนส่งพิซซ่าก็เผชิญหน้ากับมันชนิดไม่หวั่นเกรงเลยแม้แต่น้อย
ฟรึ่บ!! ร่างเจ้าวรนุสที่นอนหัวเหวอะอยู่ใต้เท้าเขาเกิดชักกระตุกอย่างแรง หางตวัดขึ้นมาจะฟาดเขา
ฉั่บ! หมับ! Pizza riderใช้ดาบมือแหวกผ่านอากาศด้วยความเร็วสูง เกิดรอยขาดดั่งมีดบินพุ่งไปตัดโคนหางมันขาด และใช้มืออีกข้างกำหางที่หลุดออกมาเอาไว้ แล้วปาหางใส่เจ้าวรนุสยักษ์ รอยเลือดกระเด็นติดบนตัวของมัน
"แฮ่ฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ่!" ไอ้วรนุสขู่คำรามด้วยความพิโรจจากการถูกหยามพร้อมบุกโจมตี Pizza Rider
"ตัวเหี้ยมันร้องอย่างงั้นจริงหรอ?" ทีแอบเหลือบมองผ่านกระจกข้างห้อง กับคนอื่นๆ
"What does the ‘เหี้ย’ say?"
"Wa-pa-pa-pa-pa-pow!"
"Jacha-chacha-chacha-chow!" อาร์ค พี และเคนตั้งวงกันร้องเพลง
"หุปปาก พวกเอ็งดูบรรยากาศกันหน่อยได้มั้ย!" ทีตะโกนลั่น
"วาต๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" Pizza Rider รัวหมัดขวาหมัดซ้ายใส่ตัวเหี้ยที่สูงกว่าเขา2เท่ากว่าๆไม่ยั้ง พลางตะเบ็งเสียงสูง กู่ร้องปลุกใจสำหรับฉากต่อสู้
"วาต๊า--------" และปิดคอมโบด้วยหมัดขวาตรงอัดกลางลำตัวของวรนุส แล้วเข้าประชิด กดข้อศอกลง พร้อมทิ้งไหล่ขวาออกไปข้างหน้า ถ่ายพลังไปยังหมัดกระทุ้งซ้ำ ส่งมันปลิวไป
บึ่ม! ร่างตัวเหี้ยยาวมากกว่า5mระเบิดเป็นเสี่ยงๆเฉยเลย
Pizza Rider ตีลังกาถอยหลังลงหลุมบนพื้นที่ตนพึ่งกระทืบแตกไปหยกๆ แล้วจู่ๆเขาก็ไปโผล่ข้างนอกไวปานสายฟ้าฟาด
นายส่งพิซซ่าขึ้นขี่จักรยานยนต์ เร่งความเร็วสูง ไม่หวาดหวั่นต่อการมุ่งฝ่าทัพวรนุส
พั่ก! เขาขับมอเตอร์ไซด์ทับตัวเหี้ยสีฟ้า และบิดแฮนด์เพิ่มอัตราเร็ว ทำให้Pizza Riderเหินขึ้นกลางอากาศ
เขาถีบมอเตอร์ไซด์ กระโดดขึ้นเบาๆ ทว่าร่างลอยสูงอย่างน่าอัศจรรย์
พรึ่บ! Pizza riderม้วนตัวตั้งท่าลูกถีบในตำนานถีบยอดหน้าวรนุสตัวหนึ่ง และก็...
ตู้ม!! พวกวรนุสระเบิดกระจุยกระจายเฉย ระเบิดไม่มีสักลูก บาซูก้าไม่มีสักกระบอก แต่ความเสียหายสุดจะบรรยาย
คุณพนักงานส่งพิซซ่า? Pizza riderลงมาขี่จักรยานยนต์อีกครั้ง แล้วขับออกนอกโรงเรียนไป
"Awesome…" พีอึ้งจนขนลุกไปหมด
"ถ้าพวกเราได้คนแบบนี้เป็นพรรคพวกคงรอดไปได้สบายม๊ากมาก..." ตาทีแทบถลนออกจากเบ้า
"แล้วทำไมเมื่อกี้เราไม่ตามเขาไปล่ะ...?" เอิร์ธหันไปถาม
… ความเงียบเชียบเข้ามายืน
"เคน!!!! รีบโทรตามPizza riderนั่นกลับมาเดี๋ยวนี้!!" เคนยกมือถือขึ้นมองหน้าทีแล้วโต้ตอบง่ายๆ
"ชั้นโทรตามให้เรียบร้อยแล้ว" เคนพูดเช่นนั้น ถ้าเป็นตามที่ทีคาดหวังเอาไว้ แต่ความจริง
"เมื่อกี้เป็นแบตฯเฮือกสุดท้าย" เอคโค่คำพูดของเคนดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า
"เฮ้อ... ช่วยไม่ได้ พวกเราคงต้อง..."
"นั่นสินะ" อาร์ค กับพีขึ้นบทสนทนาขัดเอิร์ธที่กำลังพูดอยู่
"ชั้นขอพูดให้จบก่อ..."
"เอิร์ธรีบสรุป อย่าพูดเยิ่นเย้อเด่ พื้นที่หน้าสำหรับนายยิ่งมีน้อยอยู่” พีกล่าวบอกเอิร์ธ
"โอเค สรุปสั้นๆพวกเรา..."
"ก็บอกแล้วไง พื้นที่มันน้อย อย่าพูดมาก" อาร์คเอ่ยขึ้นตัดก่อนเอิร์ธจะพูดได้ใจความ
"เคน นายคิดว่าไง?"
"……………………………………………………………" เคนนิ่งขรึมอย่างสงบ
"ไม่ยุติธรรมหนิ ชั้นมีอะไรจะพูดเยอะแยะ แล้วทำไม..."
"หุปปากหน่าเอิร์ธ พูดมากมันเบียดพื้นที่ชาวบ้านนะ" อาร์คพูดขัดแบบไร้ซึ่งเยื้อใย
"คงต้องลุยกันเองต่อแหละ" ทีบอกกับทุกๆคน
"นั่นสินะ ช่างมันเถอะ วุ่นวาย กินพิซซ่ากันเถอะ" พีเอ่ย
"คุณย่าเคยบอกเอาไว้ กองทัพเดินด้วยเท้า" เคนกล่าววลีเด็ด คงไว้ซึ่งมาดสุขุม
"แป๊กโว้ย!!" ทีตะหวาดใส่ และ 'นึกอยาก' ตบเกรียนเคน
ระหว่างทานอาหาร ที กับเพื่อนๆวางแผนกัน
"พอพวกเราออกนอกห้องแล้ว เนื่องจากเส้นทางไปทางออกตึกซึ่งใกล้ที่สุดเป็นหลุมไปเรียบร้อย คงต้องตรงไปทางบันไดขึ้นทางเชื่อมอาคารอื่นแทน และหากเจอตัวเหี้ย เป็นไปได้ให้เลี่ยงการปะทะ" พีกล่าวสรุป
"…" ทีครุ่นคิดอะไรสักอย่างอยู่เงียบๆ
"ทีอยากไปช่วยพริมสินะ?" อาร์คถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"…" ทีอ้ำๆอึงๆจะตอบยังไง
"พวกเราจะเป็นกำลังให้นายเอง" อาร์คกล่าว
"ก็ได้ ไม่เสียหายหนิ" พียักไหล่
"อย่าลืมสิ นายมีฉัน 'ผู้ใช้หัตถ์เทวะ' อยู่ทั้งคน"
"ก่อนหน้านี้เอ็งยังเป็นหัตถ์มารอยู่ไม่ใช่หรอ?" ทีอยากตะคอกตบมุขเคนต่อ แต่เขารู้สึกถึงประโยคหนึ่งที่สมควรพูดยิ่งกว่า
"ขอบใจนะทุกคน" ทียิ้มกริ่ม
"เอิร์ธจะเอาไงล่ะ?" พีหันไปถามเอิร์ธ
"...............................................………………………………….....................................
....................................................................................................................................
.................................................! เฮ้ย! ไหงฉันได้พื้นที่พูดตั้งสามบรรทัดติดกันกระทันหันอ่ะ"
เอิร์ธโวยวายแสดงความประหลาดใจ
"เห็นเอิร์ธอยากได้ 'ที่' พวกเราเลยแบ่งกันยกให้นาย" อาร์คหันไปบอกเอิร์ธ
"ตะกี้ ยังไม่ทันเตรียมตัวเยย เอาใหม่ๆ"
"นายหมดโคต้าแล้วล่ะเพื่อน" พีเดินไปตบบ่าเอิร์ธ...ปลอบใจ?
"งั้นลุยกันเลยพวกเรา" ทีพร้อมไปเปิดประตู เตรียมตะลุมบอน
"พ่อแก้วแม่แก้ว!! คอนโซลเกม แถมแผ่นเกมด้วย เจอกันสักแปด-เก้าตาก่อนมั้ย!?" อาร์คชวนเพื่อนเล่นเกมP*S
"ไหนว่าจะเป็นกำลังให้ชั้นไง" ทีตะหวาดใส่อาร์ค กับคนอื่นที่วุ่นกับการติดตั้งเครื่องเล่นเกมกับโทรทัศน์
"อ้อใช่ๆ ว่าต่อสิ"
"ว่าต่อบ้าอะไร แกฟังชั้นกันอยู่รึป่าว!?" ทีโหวกเหวก ทว่าเพื่อนคนอื่นต่างนั่งจุ้มปุ๊ก ไม่สนใจ มือจับคอนโทรลเลอร์
"ถ้าไม่เล่นก็ช่วยยืนเฝ้าหน้าประตูเผื่อมีเหี้ยโผล่มาหน่อย" อาร์คพูดกับที หากว่าเจ้าตัวเล่นแต่เกม ไม่หันมามองเลยเสียด้วยซ้ำ
"ไอ้พวกเ*ย!" ดีกรีความปวดหัวปวดตับของทีถึงขีดสุด
ความคิดเห็น