คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ไม่น่าเลย
เมื่อมันเข้ามาใกล้ในระยะที่เขาคาดคะเนเอาไว้
"Here come HOME RUN B*TCH!!" พีหยุดวิ่ง แล้วบิดไหล่ซ้าย
เขาจับตะบองหนามเหล็กไว้แน่น แล้วหวดตีตัวเหี้ยดั่งแบตเตอร์มือโปร
ผั๊วะ! วรนุสลอยขึ้น และร่วงลงทับตัวอื่นๆ
"Burn! you Sh*t face!!" อาร์คอัญเชิญปืนพ่นไฟทางทหารมายิงเผาวรนุสตัวที่พีพึ่งจัดการพร้อมกับตัวอื่นที่ถูกทับอยู่
"พร้อมนะ เคน เอิร์ธ" ทียกปืนคู่N*x Nyct*resขึ้น เคน และเอิร์ธประกบข้างเขา
"เรามีทางเลือกกันที่ไหนล่ะ" เอิร์ธกล่าวพลางเดินเครื่องเลื่อยไฟฟ้า
ทั้งสามคนวิ่งมุ่งหน้าไปยังฝูงวรนุสสีน้ำเงิน ไม่หวาดกลัวพวกมันแม้แต่น้อย
ทีเปิดฉากรัวยิงใส่พวกตัวเหี้ยชนิดไม่หวั่นกระสุนหมด แต่เพราะนี่เป็นปืนธรรมดาซะทีไหน ลืมเรื่องปืนหมดแมกไปได้เลย
แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีตัวเหี้ยที่รอดจากการโจมตีมาได้
"ถึงคิวพวกเราแสดงฝีมือสักที" เคนย่อตัวลง กวัดแกว่งดาบเงินยาวสองเมตรขนานแนวนอนเหนือพื้นเล็กน้อย สังหารเหล่าวรนุส
ทีทำหน้าที่กำจัดตัวเหี้ยในระยะกลางถึงระยะไกล ส่วนเอิร์ธ และเคนคอยจัดการพวกที่รอดจากการยิงถล่มในระยะใกล้
แล้วด้านพี กะอาร์คมีกลยุทธ์อันใดล่ะ ชั่งแ*ง ฆ่าได้เป็นพอ
ด้วยอาวุธของชายสวมชุดพิลึกเหมือนหลุดมาจากเกมM*nster H*nter ที่ที และผองเพื่อนได้ขโมยมาจากด้านหลังเวทีในหอประชุม ทำให้พวกเขาสามารถฝ่าฟันอุปสรรคฝูงสัตว์ประหลาด ‘วรนุสสีคราม’ มาได้อย่างไม่ยากเย็น
พวกเขามุ่งตรงออกจากตึกหอประชุมไปยังตึกเรียน
บนชั้นสองของอาคารเรียน อาจารย์ผู้หนึ่งกำลังทำหน้าที่เช็คชื่อนักเรียนขาด
"นักเรียน สุรัตน์ เห็นงาม อยู่-มั้ย!?" เขาเปิดประตูเข้าไปในห้องหนึ่ง ถามหานักเรียน แถมเน้นเสียงสองคำสุดท้ายอย่างหนักแน่น
"ช่วย. . . ด้วย. . ." และดูเหมือนจะมีนักเรียนขาด
นักเรียนในห้องคนหนึ่งขอความช่วยเหลือด้วยเสียงแหบแห้งไร้เรี่ยวแรง
เขากำลังถูกวรนุสแทะขาทั้งสองข้างจนขาด... ขาดจริงๆ
ทั้งห้องแดงฉาน กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งเต็มไปหมด
"ไม่อยู่สินะ" อาจารย์ค่อยๆปิดประตู และยืนนิ่งเฉยอยู่หน้าห้องเรียน จนไม่ทันสังเกตพวกทีวิ่งขึ้นบันไดผ่านไป
ห้องเรียนของที กับคนอื่นอยู่ชั้นถัดขึ้นไปอีก พวกเขาเป็นเพื่อนต่างห้องกันเกือบทั้งกลุ่ม ทีเลยวางแผนว่า
"แยกย้ายกันไปเอามือถือ แล้วมารวมตัวกันตรงลานเข้าแถว"
"Yes sir" อาร์คตะเบ๊ะตอบที
แต่ละคนแยกกันไปทางห้องของตัวเอง
ทีวิ่งเข้าห้องๆหนึ่งที่ตนประจำอยู่
เขาเปิดปิดประตูอย่างระมัดระวัง แล้วก็มุ่งมั่นหาโทรศัพท์ของตน
"ใครน่ะ!?" ทีสัมผัสได้ว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้องตามลำพัง
เขารีบควานหามือถือในเป้ตัวเองมาใส่ในกระเป๋ากางเกง แล้วหยิบปืนคู่ขึ้นปลดSafety buttonเตรียมทันที
“อย่าเข้ามานะไอ้... ” ทีพร้อมเหนี่ยวไกยิงหากอีกฝ่ายบุกจู่โจม แต่คนที่ย่องออกมาจากความมืดคือ...
"ค่อยยังชั่ว คุณครูดีนี่เอง" ทีถอนหายใจด้วยความโล่งอก
"นี่เธอมาอยู่นี่ได้ยังไง?" คุณครูดีประหลาดใจที่ทีรอดจากวรนุสจนมาถึงห้องเรียนได้
ครูกลับเข้ามาจัดเอกสารที่ห้อง แต่พอเธอทราบข่าวเรื่องตัวเหี้ยไล่ฆ่าคน ครูดีจึงขวัญผวา ได้แต่เก็บตัวในห้องเงียบๆ
"ผมฝ่ามากับเพื่อนน่ะครับ"
"นี่เธอ... จะหลบอยู่ที่นี่ก่อนมั้ย?" ครูถามต่อทันทีหลังจากทีตอบ
ทีนึกสงสัยว่าครูดีฟังที่เขาพูดบ้างหรือเปล่า แต่สุดท้ายเขาก็ปัดข้อสงสัยนั้นทิ้งไปก่อน
"ไม่ล่ะครับ เดี๋ยวผมจะต้องไปรวมตัวกับ..."
"งั้นให้ครูไปช่วยเธอนะ" คุณครูดีพูดแทรกระหว่างที่ทีตอบคำถามเธออยู่ มิหนำซ้ำยังรุกเข้าประชิดกายเขา
"อ่า... ครับ..." แววตาครูบ่งบอกว่าจะคะยั้นคะยอตามทีไปด้วยจนถึงที่สุด เพื่อตัดปัญหาความยุ่งยาก เขาจึงเลือกที่จะพยักหน้า ไม่ปฏิเสธ
ทีแง้มประตูดูลาดลาวข้างนอก พอแน่ใจว่าข้างนอกปลอดภัย เขาก็พาคุณครูเดินออกนอกห้องเรียนด้วยกัน
"ที ระวัง! มีเหี้ยอยู่ข้างหลังนาย!" พีตะโกนเตือนทีพร้อมวิ่งมาทางเขาโดยไม่รอช้า
พีลงมือใช้ตะบองฟาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า
"ไอ้วรนุสตัวนี้อัปลักษณ์ชะมัด ต้องเป็นบอสใหญ่แน่นอน!" พีกำด้ามไว้แน่น แล้วใส่แรงเข้าไปอีก
"แกทำ...!?" ทีตะเบ็งเสียงถาม แต่กลับ
"พวกเธอทำอะไรครูดีน่ะ!?" มีอีกเสียงที่ดังยิ่งกว่าดังกลบเขา
พีถึงกับสะเทือนใจ เมื่อได้ยินชายผู้หนึ่งซึ่งเป็นหัวหน้าอาจารย์ในระดับชั้นเรียนของเขาพูดเช่นนั้น
พีมือม้ายสั่น อ่อนแรงจนทำตะบองเหล็กร่วงลงพื้น
“ไม่จริง… นี่เราทำอะไรลงไป?” พีเสียงสั่น
“ดี... ไม่น่าเลย” อาจารย์ชายน้ำตาคลอเบ้า เขาเศร้าเสียใจกับการจากไปของเพื่อนร่วมงาน
“ไม่เป็นไร ... ชั้นยังไม่ตาย” ครูดีจับขาอาจารย์เอาไว้ เธอยิ้มให้เขาด้วยใบหน้าเละเทะ
“ฆ่ามาน!!!” หัวหน้าอาจารย์รีบคว้าตะบองขึ้นมาฟาด ทุบ ตี ฟาด ทุบ ตีคุณครูดีไปเรื่อยๆ
เขาไม่ยั้งมือเลยแม้แต่นิดเดียว
“พี... นายจะเอาตะบองคืนป่ะ?”
“ไม่ล่ะ ชั้นมีอาวุธสำรอง และอีกอย่าง ชั้นขี้เกียจฆ่าเชื้อ” ที และพีหันหน้าหากัน ทั้งคู่พยักหน้า แล้วออกตัววิ่งปล่อยอาจารย์กับครูตามอัธยาศัย
ความคิดเห็น