The blue things วารานุสสีคราม

ลำดับตอนที่ #5 : Die hard will go on...

ขณะนี้ ทั้งโรงเรียนตกอยู่ในความโกลาหลด้วยฝีมือของสัตว์ประหลาดสีครามแสนน่าหวาดกลัว

"พวกเราจะเอาไงกันต่อดี?" พีถามพวกเพื่อนที่กำลังหลบซ่อนอยู่ด้วยกัน

"ชั้นจะต้องไปช่วยพริม" ทีพูดลอยๆ พร้อมนึกย้อนถึงอดีตอันน่าจดจำที่ได้แบ่งปันกับพริม นักเรียนหญิงจากโรงเรียนซึ่งใกล้กับโรงเรียนที่เขาศึกษาอยู่

ค่ำคืนสลัว ณ มหาสมุทรแอตแลนติกอันกว้างใหญ่
ซากปรักหักพังลอยเกริ่นเต็มไปหมด ภาพเบื้องหลังนั้นคือเรือโดยสารอับปาง

"ที..."

"พริม..." หนุ่มสาวสองคนเรียกชื่อของกันและกันด้วยเสียงสั่นจากอากาศ และน้ำทะเลแสนหนาวเหน็บ

เด็กหนุ่มนาม 'ที' ลอยเกาะบานประตูกลางมหาสมุทร ซึ่งบนซากบานประตูนั้น หญิงสาว 'พริม' ตัวเปียกโชกนอนอยู่

"ชั้นรักเธอ ที"

"ห้ามพูดบอกลานะ ไม่ใช่ตอนนี้ พริมเข้าใจชั้นใช่มั้ย"

"นี่ที"

"ชั้นรู้ว่าเธอหนาว แต่เธอต้องฟังสิ่งที่ชั้นจะบอกเธอนะ เธอจะรอดจากที่นี่..."

"เออ..ชั้นมีอะไรจะพูดหน่อย"

"เธอจะต้องอยู่ต่อไป เธอจะมีลูกมากมาย ดูพวกเขาเติบโต และแก่เฒ่า"

"เงียบก่อนดิโว้ย!!" พริมตะเบ็งเสียง

"ครับ..." ทีหน้าเหวอไปเลย

"แกไม่เห็นหรือไง อีบานประตูนี่มันใหญ่พอสำหรับเราสองคนเลยนะ แกไม่ต้องไปลอยคออยู่น้ำทะเลก็ได้ อยากปอดบวมตายหรือไง!?"

"เออ..."

"หรือแกเห็นชั้นอ้วน กินพื้นที่มากหรอย๊ะ!?"

"ป่าวเลยครับ แต่ชั้นแค่คิดว่า มันจะซาบซึ้งมาก ถ้าชั้นเสียสละตัวเองให้เธอรอดตาย"

"แล้วเมื่อกี้แกว่าไรนะ ชั้นจะมีลูกมากมาย? แกเห็นชั้นเป็นผู้หญิงมั่วเซ็กซ์ใช่มั้ย?"

"เอ๊!!! ไม่ใช่ๆๆๆๆๆ ชั้นไม่ได้..."

"ถ้าอยากจมน้ำตายก็จมลงไปเลย" พริมบีบศีรษะที แล้วจับเขากดน้ำ

"แอรก แบรก แอรก..." ทีสำลักน้ำอย่างทุกข์ทรมาน และยิ่งเขาดิ้นทุรนทุราย พริมก็ยิ่งออกแรงกดเขามากยิ่งขึ้น

"แฮะ แหะ แฮะ แรงอีกคับ กดแรงๆเลย กดให้ผมจมมิดหายไปในมหาสมุทรเลยคร้าบ แฮๆ" ทีหลับตาลงนึกถึงช่วงเวลาเก่าๆอันหวานชื่นของตนกับพริมผู้เป็นที่รัก
เขายิ้มเคลิ้ม พลางเพ้อไปเรื่อย มิหนำซ้ำยังน้ำลายไหลติ๊งๆอีก

"ไอ้มาโซคิสม์โรคจิต" เคนพูดลอยๆ

"ชั้นว่า พวกเราคงต้องไปเอามือถือที่อยู่บนห้องเรียนกันก่อน ทุกคนจะได้มีมือถือติดตัว หากมือถืออาร์คแบตหมด จะได้มีเครื่องอื่นใช้ หรือเผื่อฉุกเฉินเกิดกลุ่มแตก จะได้กลับมารวมตัวกันใหม่ได้" เอิร์ธเสนอไอเดีย

"เราทุกคนต้องไปเอามือถือกันก่อน หากเกิดเรื่องฉุกเฉินอย่างมือถืออาร์คใช้การไม่ได้ หรือกลุ่มแตก จะได้มีมือถือเครื่องอื่นไว้ใช้"

"เออ... ชั้นพูดแบบนั้นก่อนนะ" เอิร์ธหันไปมองจิกพีที่ดันพูดแนวคิดเขาซ้ำ

"ความคิดดีมากเลยพี" อาร์คชมเชยพี

"แต่ชั้นพูดก่อนนะ!!" เอิร์ธสะบัดหน้าไปตะหวาดอาร์ค

"ถ้าหากกลับห้องเรียนตัวเปล่า พวกเราไม่รอดกันแน่ๆ" ทีเอ่ยหน้าเครียดทะมึนทึง

"พวกเราต้องมีอาวุธ...!" เขาก้มมองของในมือ ปืนจากเกมRPGกระบอกที่ไอ้M*nH*nโยนมาให้ตน

"แต่ด้วยไอ้นั่น คงพาพวกเราไปถึงอาคารเรียนไม่ไหวหรอก" เคนบอกกับที

"ก็จริงอยู่ที่เจ้านี่ไม่สามารถพาพวกเราไปได้ไกลขนาดนั้น แต่ถ้าไปแค่หลังเวทีล่ะ?"

"!?" คำพูดของทีทำให้ทุกคนฉงนใจ

"เพราะชั้นนั่งอยู่หน้าๆ เลยเห็นแว๊บๆน่ะ ด้านหลังฉากเวทีมีของหน้าตาพิลึกคล้ายอาวุธอยู่เต็มเลย" ทีกล่าว

"ก่อนมีมือถือติดตัวทุกคน ต้องมีอาวุธก่อนสินะ?" อาร์คถาม

"อืม รีบไปกันเถอะทุกคน!!" พวกทีออกจากที่ซ่อน และมุ่งไปยังหลังเวที

"อย่ามาขว้างทางนะเฟ้ย!" พีใช้ไม้เบสบอลจาก2ตอนก่อน หวดแสกหน้าตัวเหี้ย

"ฮึ๊บ!!" อาร์ควิ่งขึ้นหน้า แซงพีไป

เขากำไม้พลองเหล็กไว้แน่น เข้าเผชิญหน้าเจ้าวรนุสสีน้ำเงินอีกตัวหนึ่ง

ปลายไม้พลองแหวกว่ายผ่านอากาศ พุ่งตรงใส่ตัวเหี้ย

ฟึ่บ!!!

อาร์คใช้พลองเหล็กถ่างปากวรนุส

ไม้พลองหงิกงอเพราะกำลังกรามของวรนุส แต่ยังสามารถทำให้ปากตัวเหี้ยอ้าค้างได้

"ไปเลยเคน!!" อาร์คตะโกน แล้วย่อตัวลงให้เคนกระโดดข้ามตัวเขา

เคนบีบน้ำยาล้างจานเข้าปากตัวเหี้ยที่เปิดอ้าอยู่

วรนุสดิ้นพราดเข้าขั้นบ้าคลั้ง เหวี่ยงหางฟาดวรนุสตัวอื่นๆ

"ตอนนี้ล่ะที!!" ทุกคนเปิดทางให้ทีวิ่งฝ่าไป

เขาใช้ปืนยิงขู่ไล่พวกเหี้ย

เหล่าวรนุสหลีกทางให้ทีและผองเพื่อนวิ่งตรงไปยังหลังเวทีหอประชุม

"ว้าว!!!" พวกทีทึ่งกับกองอาวุธที่น่าจะเป็นของคนใส่ชุดM*nH*n

"แม่จ้าว!!!!!" เคนอุทานเสียงดังจนคนอื่นต้องหันไปทางเดียวกับเขา

ทุกคนถึงกับตะลึง

"นั่นมัน 3D ge*rของจริงนี่หว่า แถมมีอยู่ 5เครื่องพอดีสำหรับเราทุกคนเลย" เคนกล่าวอย่างตื้นตันใจ

"แก 5ตัวไปไกลๆเลย!" มีกลุ่มคน 5คนวิ่งเข้าหลังฉากจากอีกทางหนึ่ง แล้วหยิบ3D ge*rไปต่อหน้าต่อตาพวกที

"เฮ้ย! พวกชั้นมาเจอก่อนนะ" อาร์คโวยวายใส่นักเรียนอีกกลุ่ม

"ตูไม่แคร์" หนึ่งในนั้นตอบกลับ ระหว่างที่ทุกคนกำลังติดตั้ง3D ge*rกับตัวโดยไม่แยแสพวกทีแม้แต่น้อย

"ด้วยสิ่งนี้ เราก็สามารถหนีรอดจากพวกเหี้ยได้แล้ว ฮ่ะฮ่ะฮา"

"ลาก่อน ไอ้พวกกร๊วก" พวกเขาหันมาแลบลิ้นใส่ทีกับเพื่อนๆ ก่อนวิ่งไปทางกระจก เพื่อหนีออกจากเขตโรงเรียน

"ไอ้สารเลว!" พีโกรธจนเลือดขึ้นหน้า แล้วเขวี้ยงไม้เบสบอลไปกระแทกหัวคนที่วิ่งรั้งท้ายในกลุ่มผู้ใส่3D ge*r

พรั่ก! โพล๊ะ!

เขาล้มหน้าฟาดพื้นจนเลือดนอง และดันทำตัวยิงตะขอซ้าย กับขวาลั่น

ตะขอพร้อมลวดสลิงถูกยิงออกไป

ลวดเส้นหนึ่งไปรัดคอเพื่อนข้างหน้าทางซ้ายมือจนเขาหน้าเปลี่ยนสีเป็นสีม่วง เลือดออกทางจมูก และน้ำลายฟูมปากตาย

ส่วนตะขออีกอันก็พุ่งทะลุท้ายทอยออกปากเพื่อนคนด้านหน้าขวามือ ร่างกายเขาชักกระตุก ทำให้เผลอยิงตะขอในมือซ้ายออกไป

ฉวก!!

โชคดีที่ตะขอแค่เกี่ยวโดนขอบกางเกงเพื่อนคนข้างหน้า

"รอดแล้ว!!" นักเรียนสองคนที่ยังมีชีวิตอยู่ตะโกนเสียงดัง พร้อมกระโดดออกนอกตึก แล้วยิงตะขอออกไปพร้อมกัน

"อ๊าก!!!" ตะขอของนักเรียนชายคนหนึ่งดันไปติดกับรถที่กำลังสวนทางกันอยู่
ตะขอขวาเกี่ยวถูกรถที่แล่นไปทางขวา
ตะขอซ้ายก็ไปเกี่ยวถูกรถที่ขับไปทางซ้าย
แต่ละคันวิ่งด้วยความเร็วสูง

ร่างของเขาถูกดึงกระชากแยกออกเป็นซีกซ้ายกับซีกขวา

"ฮึ๊บ!! สำเร็จแล้ว!!!" ส่วนผู้รอดชีวิตเพียงหนึ่งเดียวก็บินข้ามถนนสายหลัก และลงจอดบนตึกที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของโรงเรียน

"เอ๊ะ! ทำไมท่อนล่างมันเย็นเย็น..." เขาเอะใจจึงก้มมอง

"!!" เมื่อไม่กี่วินาทีก่อนหน้า กางเกงนักเรียนของเขาถูกเกี่ยว และถูกกระชากขาดไป แถมไม่ใช่แค่กางเกงที่ถูกเกี่ยว
แม้แต่กางเกงในก็ถูกเอาไปด้วย...

"นี่เรากลายเป็นไอ้วิตถารชอบโชว์ของลับไปแล้วหรือนี่!!!??? ชั้นอยู่ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว..." เด็กหนุ่มเหนี่ยวไกตัวยิงตะขอที่ขมับหัวตัวเอง...

ที พี เคน อาร์ค และเอิร์ธจ้องมองกลุ่มที่ใช้3D ge*rจากหลังเวที

"ชั้นว่าไอ้เคลื่อนที่สามมิติ มันคงดูดีแค่ในมังงะ กับอนิเมะแหละ"

"อืมๆ" ทุกคนเห็นพ้องต้องกัน

"เอาล่ะ! พวกเราก็ไปห้องเรียนกันเถอะ" ทีกล่าว

พวกทีหันไปหยิบอาวุธ และหมุนตัวกลับมาโพสท่าเท่ๆ
อยากให้ได้เป็นหนังสือการ์ตูนจริงเลย จะได้เห็นว่ามันอลังการขนาดไหน

พวกทีกระโดดก้าวข้ามเวที และพุ่งเข้าใส่ฝูงวรนุสสีน้ำเงิน

"ย้าก!!" ทีเปลี่ยนจากปืนที่นายM*nH*nโยนมาให้เป็นปืนคู่ N*x Nyct*res

เขาสาดกระสุนใส่ฝูงตัวเหี้ยไม่ยั้ง

"Everyday I'm shuffing--" พีร้องเพลงไปเหวี่ยงตะบองยาวซัดพวกวรนุสไป

ครืน...!

กลุ่มวรนุสกลุ่มหนึ่งกำลังเข้าไปทำร้ายอาร์ค

"Click!!!" เขาใช้นาฬิกาคล้องโซ่เพื่อ 'หยุดเวลา' แล้วยิงปืนใส่เหล่าตัวเหี้ย

พอเขากดนาฬิกาให้เวลาเดินต่อ...

วรนุสทั้งหลายก็สิ้นลมหายใจหมดแล้ว

ฉับๆๆๆๆๆ

เคนฟันเหล่าตัวเหี้ยอย่างง่ายดายด้วยดาบเงินเรียวยาวประมาณ2เมตร

เศษเนื้อวรนุชกองเต็มพื้น ลำตัวพวกมันถูกหั่นเป็นแว่นๆ

"เข้ามาเลยไอ้พวกวรนุส!!" เอิร์ธรอตั้งรับกองทัพวรนุสที่มุ่งตรงมายังเขา

เอิร์ธยกเลื่อยไฟฟ้ายักษ์ขึ้นเหนือหัว แล้วเดินเครื่องมัน

"ย้าก!!" เขาฟาดเลื่อยโดนพื้น...

พวกเหี้ยวิ่งอ้อมผ่านเขาไปหมดเลย...

เอิร์ธทรุดลงกับพื้น ดวงตาขุ่นมัวเหมือนปลาตาย

"ไอ้เหี้ยเ*ยเมินตูอีกแล้ว..."