คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนพิเศษ ปฏิบัติการตามหาผู้รอดชีวิต
เพื่อความเข้าใจและกันไม่ให้สับสน ผมขอแนะนำให้อ่านตอน Stealth Mode ก่อน และแน่นอน สำหรับผู้ที่ได้อ่านแล้ว
เอิร์ธตายแล้ว.... ตายจริงๆ แต่ด้วยเหตุที่ว่าตอนนี้คือตอนพิเศษ เอิร์ธจึงได้กลับมาร่วมมีบทบาทในตอนนี้ด้วย
Anyway Enjoy
คำเตือน: การอ่านตอนนี้อย่าใช้สมองมาก ปิดสมองส่วนรับรู้ตรรกะซะน๊า
ณ มุมหนึ่งของโรงเรียน
“พื้นเลอะเทอะอีกแล้ว” ป้าภาโรงบ่นอุบอิบ
บนพื้นมีคราบของเหลวข้นยาวตามทางเดิน
“เดี๋ยวจะด่าเด็กพวกนี้ให้เข็ดเลย” เธอตามรอยคราบจนไปถึงหน้าห้องน้ำ
“ใครมันทำสกปรก!?” ป้าเลื่อนเปิดประตูแรงเสียจนประตูบานเลื่อนเกือบพัง
ในห้องน้ำ หมู่ตัวเหี้ยหยุดกินเนื้อนักเรียน และหันเงยมองภาโรงหญิง
ปากพวกมันแดงแจ้ สีเลือดแดงสดตัดกับสีผิวสีน้ำเงิน
“เสร็จแล้ว เก็บกวาดด้วย” เธอบอกพวกวรนุส และเอื้อมไปหยิบไม้ม็อบ แล้วกลับหลังหันไปทำความสะอาดที่อื่น
“เสร็จสักที” วรนุชเอ่ย...
“วรสุชเอ่ย บ้านแกดิ!!”
ก็ในห้องมีแต่วรนุสหนิ ถ้าไม่ใช่วรนุส แล้วตะกี้ใครพูดล่ะ?
“ตัดฉากมาข้างนอกตึกสิฟะ”
พอได้ตัดฉากตามที่ถูกสั่งก็พบว่า เมื่อครู่นี้เป็นเสียงของอาร์คนี่เอง
“เรียกชั้นว่า ‘วรนุส’ เนี่ย อยากโดนกระทืบมากนักใช่มั้ย?”
“เฮ้อาร์ค! มัวทำอะไรน่ะ? มาช่วยกันหาคนอื่นๆก่อนเร็ว”
หลังจากที่อาร์ค และพีติดตั้งระเบิดตามเสาต่างๆที่รับน้ำหนักอาคารทั่วชั้นหนึ่งเรียบร้อยแล้ว
ทั้งสองก็สำรวจหานักเรียน บุคลากร หรือผู้รอดชีวิตในโรงเรียน เพื่อช่วยพาหนีจากการถล่มของตึกเมื่อทำการจุดชนวน
“เอ๊ะ!? เสียงน้ำหนิ” ครั้นพีได้ยินเสียงน้ำกระเพื่อมล้นออกจากสระ เขาก็รีบมุ่งหน้าไปยังสระว่ายน้ำในร่มของโรงเรียนโดยไม่ลังเล
“อ่ะ เดี๋ยว รอฉันด้วย” อาร์คเร่งฝีเท้าวิ่งตามพีให้ทัน
สระว่ายน้ำอยู่บนชั้นลอยของอาคารนี้ ดังนั้นเวลาอยู่บนชั้นหนึ่งจึงมีบ้างที่ได้ยินเสียงจากชั้นลอยชัดเจน
และยิ่งในสถานการณ์เช่นนี้ แม้หูแว่วไปเอง ก็ต้องไปดูให้เห็นกับตาว่ามีใครอยู่หรือไม่ ถึงสุดท้ายข้างบนนั้นจะมีแต่พวกวรนุสก็ตาม
“แฮ่กๆ ขอเวลานอก” อาร์คหยุดวิ่งกลางคัน เขาหายใจหอบพลางโน้มตัวลงไปบีบหัวเข่าขวา และมือซ้ายเท้าเอว
“เออ... อาร์ค...” พีเรียกเพื่อนเสียงอ่อย
อาร์คถอนหายใจแล้วสูดลมเข้าเฮือกใหญ่ก่อนก้าวยาวขึ้นบันไดตามพีไป
อาร์คก้มหน้าก้มตาตะบี้ตะบันเดินขึ้นไปชั้นลอย พอเขาก็เงยหน้าขึ้น
“เออ... พี...”
รีแอคชั่นของอาร์คและพีออกมาคล้ายคลึงกันมาก พวกเขาเกิดอาการหัวว่างเปล่ากะทันหัน
ตามขอบสระว่ายน้ำมีวรนุสจำนวนมาก แต่กระนั้นก็ไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้ทั้งสองตกอยู่ในสภาวะนี้
ในสระน้ำมีนักเรียนชายเปลือยท่อนบนและใส่กางเกงว่ายน้ำขาสั้นรัดรูป
ที่ น่าทึ่งคือนักเรียนชายสี่คนไม่แสดงอาการตกใจร้อนรนรีบหนีออกจากสระแม้แต่ น้อย ยิ่งเป็นในน้ำ มนุษย์ไม่มีทางว่ายน้ำเก่งเท่าวรนุสได้แน่นอน
และเรื่องน่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือ บรรยากาศรอบตัวนักว่ายน้ำช่างสว่างไสวเปล่งประกายเหลือเกิน แถมความร้อนรุ่มนี้คืออะไร
คุณพระคุณเจ้า ทำไมเพียงสะบัดผมถึงได้เกิดคลื่นปะทะรุนแรงเหลือเกิน
“พี...” อาร์คเลื่อนศอกสะกิดเรียกสติพี
พีหลุบตาลง ส่ายหัวให้หลุดจากภวังค์ แล้วลืมตาขึ้นเห็นเลือดนองเต็มขอบสระ
“จริงสิ! ต้องรีบไปช่วย” พีพยายามล้วงกระเป๋ากางเกงควานหาอาวุธ
“ฉันไม่มั่นใจว่าต้องไปช่วยหรือเปล่าอ่ะ” อาร์คเอ่ย พีสงสัยคำพูดของอาร์คจึงตั้งสมาธิมองดูภาพรวม
“ล้อตูเล่นใช่มั้ย!?” พีตกตะลึงไปอีกคน
ในหมู่วรนุสส่วนใหญ่ พวกมันจับจ้องนักว่ายน้ำในสระโดยไม่ละสายตาแม้แต่อึดใจเดียว หนำซ้ำยังเลือดไหลออกทางจมูกดุจน้ำตก
เลือดเจิ่งนองเต็มพื้น และไหลซิกแซกไปมาตามร่องกระเบื้อง
“อย่าบอกนะ ว่านี่คือพลังความร้อนแรงของเพศผู้ที่ก้าวข้ามขอบเขตเผ่าพันธุ์!” อาร์คเขยิบถอยหลัง เขาเกือบก้าวเท้าพลาดตกขอบบันได
“เฮ้ย! พวกเหี้ยเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว” พีเรียกสติคืนมาและเตรียมเข้าไปประจัญบาน ส่วนอาร์คก็มัวแต่ตกตะลึงจนไม่เป็นการทำอะไร
เหล่าวรนุสวิ่งกรูเข้าใกล้สระว่ายน้ำ
พีจึงรีบควักแท่งหรรษาออกมา แต่เขาก็ทำแท่งหลุดมือเพราะเรื่องไม่คาดคิด
พวกเหี้ยที่ไม่เลือดกำเดาไหลต่างพ้องใจกันก้มหัวจุ่มลงในน้ำจนมิด
“พวกเหี้ย...คิดจะจมน้ำฆ่าตัวตาย...?”
“สัตว์เลื้อยคลานดำน้ำเก่งโคตรอย่างวรนุส คงใช้เวลาชาติเศษกว่ามันจะตาย... อุ้ย!”
ระหว่างที่อาร์คกำลังหารือกับพี
เขาเอะใจรู้ตัวว่าพวกเขาเริ่มพูดเสียงดังเกินไปจนตกเป็นเป้าสายตาตัวเหี้ยที่เหลือรอดจากอาการเลือดกำเดา
โป๊กๆๆๆๆๆๆๆๆ ฝูงตัวเหี้ยซึ่งเมื่อครู่พยายามปลิดชีพตนเองโดยวิธีจมน้ำกลับเปลี่ยนมาเป็นการเอาหัวโขกกระเบื้องขอบสระว่ายน้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าแทน
นี่พวกเอ็งเศร้าที่พวกตัวเมียเห็นสิ่งมีชีวิตอื่นฮอทน่าดึงดูดทางเพศกว่า หรือรับความเปล่งประกายของพวกนักกีฬาว่ายน้ำไม่ได้กันแน่วะ?
สระ ว่ายน้ำใสๆค่อยๆถูกย้อมเป็นสีแดง มันควรเป็นภาพอันน่าเวทนาหดหู่มืดมน แต่ด้วยอำนาจปริศนาของเหล่านักกีฬาว่ายน้ำ ขนาดสระทะเลเลือดยังดูเจิดจรัสสีแดงมรกตได้
วรนุ สทั้งหลายเริ่มอ่อนแรงจากการสูญเสียเลือดมากไป ขาพวกมันสั่นระริกเหมือนพร้อมทิ้งตัวลงกับพื้นทุกเมื่อ พวกที่ใช้หัวโขกพื้นก็ยังโขกต่อไปแต่อัตราเร็วการโขกเริ่มลดต่ำลง
“น้ำนั้นมีชีวิต...” ชายคนหนึ่งในหมู่นักกีฬาว่ายน้ำกล่าว และเขาก็พูดต่อ
“ครั้นที่คุณดำน้ำลงไป น้ำนั้นจะเผยคมเขี้ยวจู่โจมทันที” เขาเปรยคำคมด้วยเสียงสุขุมนุ่มลึก
นักกีฬาทั้งสี่เริ่มตั้งท่าเตรียมตัว
“แต่ไม่มีสิ่งใดต้องหวั่น อย่าได้ต้านน้ำ จงใช้นิ้วมือแหวกว่ายพื้นผิว”
พวกเขาสปริงตัวและว่ายน้ำ
นิ้วมือรวบติดชิดเสมือนดาบมือแล้วแทงทะลุผิวน้ำและกวักมือไปข้างลำตัว
พวกเขาจ้วงน้ำอย่างแข็งกร้าว ขาตีสลับจนน้ำกระเพื้อม
หยดน้ำแต่ละเม็ดที่กระเซ็นจากการว่ายเปล่งประกายดั่งอัญมณี
ฉูด!!! เลือดกำเดาของวรนุสตัวเมียพุ่งแรงเพราะการเร่งเร้าบีบอัดอารมณ์ทางเพศ
ตึง!!! วรนุ สตัวผู้ที่เหลือปิดฉากตัวเองโดยทุ่มกำลังทั้งหมดโขกหัวลงเศษกระเบื้องแตก ละเอียดแสนแหลมคม หวังจะจบชีวิตพร้อมเหล่าตัวเมียในคราเดียว
“โอ้ม่าย... ชั้นทนอยู่นี่ต่อไปไม่ไหวแล้ว” พียกมือขึ้นป้องปากและเมินหน้าหนี เขารีบก้มหยิบแท่งหรรษากลับเข้ากระเป๋ากางเกง
“รีบไปจากที่นี่เถอะอาร์ค อ่าว...อาร์ค?” พีหันไปหาเพื่อนไม่เจอ
อาร์คผู้เมื่อตะกี้ยังอยู่ข้างๆ ตอนนี้หายไปไหนแล้วก็ไม่ทราบ พอพีพยายามสังเกตตามหาดีๆ
“เฮ้ย! ไอ้อาร์ค!” พีตาทะหลนครั้นพบว่าเพื่อนของตนหน้ามืดตามัวจากพลังลี้ลับจนเกิดสติแตกไปจุ่มหัวจมน้ำอยู่ข้างขอบสระ
พีรีบวิ่งไปแบกอาร์คและเผ่นหนีออกจากตึกๆนี้ โดยทิ้งพวกวรนุสชะตาขาดไว้กับนักว่ายน้ำทั้งสี่
และแล้วก็ถึงเวลาอันสมควรที่เราจะตัดไปดูสถานการณ์ด้านเคนกับเอิร์ธบ้าง
หลัง จากที่ทั้งสองติดตั้งไดนาไมท์ตามจุดต่างๆเรียบร้อย เคนก็เหลือบไปเห็นแสงสลัวจากชั้นล่าง เขาจึงชวนเอิร์ธลงไปสำรวจด้วยกันเผื่อเจอผู้รอดชีวิตคนอื่น
เคนเปลี่ยนอาวุธมาใช้ดาบเงินคาตานะแทนดาบปืนเพราะหากใช้ดาบปืนจะทำให้เกิดเสียงดังและกลายเป็นจุดสนใจของวรนุสได้แน่นอน
บนกระไดขาลงไปยังชั้นล่างปรากฏว่ามีวรนุสอยู่สองตัวขวางเส้นทางอยู่
เคนเด็ดเดี่ยววิ่งตรงเข้าหาวรนุสสีครามพร้อมดาบคาตานะเรียวยาวประมาณสองเมตร
ในสายตาของพวกวรนุส เคนคงไม่ต่างจากอาหารจานเด็ดที่ถูกเสริฟอยู่ตรงหน้า หรือเหยื่ออันโอชะซึ่งไม่ต้องไปตามจับให้เปลืองแรง
พวกมันคลานขึ้นบันไดและเตรียมกระโจนเข้าไปฝังเขี้ยวเล็บลงบนร่างของเคน
ทว่า...
มีก้อนหินสองก้อนพุ่งผ่านเคนจากด้านหลังไปกระแทกแสกหน้าเหี้ยสองตัว
เคนไม่ได้บุกโจมตีแบบบ้าระห่ำหรือขาดความรอบคอบแต่อย่างใด
เขาวางแผนกับเอิร์ธไว้ว่าเมื่อระยะห่างระหว่างเขากับวรนุสหดสั้นเพียงพอ ให้เอิร์ธเขวี้ยงก้อนหินขนาดเหมาะมือสองก้อนใส่พวกมันทันที
แน่นอนว่าก้อนหินแค่นั้นคงจัดการวรนุสสีครามให้อยู่หมัดไม่ได้ แต่มันก็เพียงพอที่จะทำให้เจ้าวรนุสทั้งสองเกิดช่องโหว่ได้
เคนถีบขั้นบันได กระโดดขึ้นเหนือหัวพวกวรนุส เขาหมุนตัวกลับหลังตั้งคมดาบและฟันลงไป
ฉั๊วะ! หัวของตัวเหี้ยถูกตัดขาดสะบั้น
ตุบ! เคนล่วงลงพื้น เขากลิ้งม้วนหลังหนึ่งตลบก่อนลุกขึ้นยืนดูผลงานอย่างภาคภูมิใจ
“ไปกันเร็ว เอิร์ธ”
“อืม” เอิร์ธเดินลงบันไดตามเคนไปและพยายามเมินเฉยต่อศพวรนุส
ตึก นี้หันไปทางทิศตะวันออก ในยามบ่าย แสงอาทิตย์จะส่องกระทบด้านหลังของตัวตึกแล้วชั้นใต้ดินจะมืด หากมีห้องไหนเปิดไฟไว้จะสามารถเห็นได้ทันที
เคน กับเอิร์ธมุ่งหน้าไปยังห้องๆหนึ่งซึ่งมีแสงไฟสลัวลอดออกมา ดูเหมือนประตูห้องจะถูกเปิดค้างไว้ เป็นไปได้ว่ามีพวกตัวเหี้ยบุกเข้าไปทำร้ายคนในห้องเรียบร้อยแล้ว
เคน จินตนาการถึงสภาพข้างในห้องออกมาค่อนข้างไม่น่าอภิรมย์ เขาจึงปัดความคิดแง่ลบทิ้งและเขยิบเข้าไปชะโงกมองภายในห้องผ่านกระจก หน้าต่าง
“!” เคนอึ้งกับภาพความเป็นจริงภายในห้องชมรมใต้ดินอันแตกต่างจากที่จินตนาการ
“ว่าไงคนเก่ง ใครหล่อที่สุดเอ่ย?” นักเรียนชายผู้หนึ่งกำลังหยอกเย้ากับ...วรนุสสีน้ำเงิน...
เขาย่อตัวลงไปพูดคุยกับสัตว์ประหลาดสายพันธุ์ดุร้ายไร้ความเมตตาฆ่ากินมนุษย์ทั่ว หนำซ้ำเขายังลูบหัวเกาคางมันอย่างเอ็นดูอีกด้วย
อยู่ดีไม่ว่าดีเจ้าวรนุสก็สะบัดหัวไปงาบมือของนักเรียน
เคนเห็นสถานการณ์เริ่มมีแย่ลง เขาเลยเตรียมตัวบุกเข้าไปตะลุมบอนช่วยเหลือเพื่อนนักเรียน
...แต่ว่า...
เพี๊ยะ!!
“กัดเค้าอย่างงี้ได้ไง คนเก่งอย่าดื้อจิ” นักเรียนตบหัววรนุสสีน้ำเงินด้วยมืออีกข้างหนึ่งที่ไม่ได้ถูกงับ
เจ้าวรนุสรีบคายมือของนักเรียนออกแล้วลงไปหมอบ พร้อมช้อนตามองอย่างสำนึกผิด??
นักเรียนลูบมือซึ่งมีรอยแผลถูกกัดเลือดออกซิบๆ
เท่า ที่ผ่านมา ตัวเหี้ยพวกนี้สามารถกัดฉีกเนื้อมนุษย์ได้ง่ายดาย แต่ตัวเหี้ยสีน้ำเงินตัวนี้กลับสร้างบาดแผลที่ถือว่าเล็กน้อยมาก หรือว่ามันไม่ได้ตั้งใจกัดแต่แค่งับเบาๆ
“โอ๋ๆ คนเก่งอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ เค้าโกรธเราไม่ลงหรอกน๊า” นักเรียนคุกเข่าลงไปลูบไล้เจ้าวรนุสด้วยความเอ็นดู
วรนุสเองก็เลียมือของนักเรียนบริเวณที่เลือดออกให้
“คนเก่งหิวยังเอ่ย?” นักเรียนลุกขึ้นเดินไปหาตู้ล็อคเกอร์เก็บของ เมื่อเขาเปิดประตูตู้เก็บของ เคนถึงกับอ้าปากค้าง
“สบายดีไหมครับอาจารย์อนันตสิริ” นักเรียนเอ่ยถามอาจารย์ผู้สอนข้างในตู้เก็บของ
“อื้ม!! อื้ง!!” อาจารย์วิชาชีววิทยามัธยมปลายส่งเสียงครวญคราง เขาถูกเอาผ้าอุดปาก มัดมือไขว้หลัง และถูกเชือกผูกรัดตามตัวกับขาทั้งคู่ชิดติดกันจนไม่สามารถขยับเขยื้อนได้
“อาจารย์อยู่แต่ในตู้แคบๆแถมยืนท่าเดิมตลอด คงเมื่อยน่าดูเลยเนอะครับ มาให้ผมช่วยนะครับ”
นักเรียนจับคอเสื้อฉุดตัวอาจารย์อนันตสิริออกมา และกลับตัวอาจารย์แล้วผลักเขากลับเข้าไปในตู้หัวกระแทกผนังเหล็กตู้เก็บของอย่างแรงจนเหล็กบุบเบี้ยว
“อาจารย์เป็นครูสอนชีวะก็ต้องรู้เรื่องร่างกายมนุษย์ดีเลยใช่ไหมครับ?” อาจารย์พยายามหันหลังพลิกตัว แต่นักเรียนก็เอาแขนดันตัวอาจารย์ติดผนังตู้เก็บของ
“ผมมีคำถามชีวะจะถามอาจารย์น่ะครับ” นักเรียนสัมผัสมืออาจารย์ แต่อาจารย์ก็ดิ้นรนดึงมือกลับ
ผั๊วะ!! กร็อก!!
นักเรียนเอื้อมไปหยิบคีมตัดเหล็กบนโต๊ะข้างๆมาฟาดมืออาจารย์นิ้วหักบวมอักเสบเพื่อให้อาจารย์อนันตสิริหยุดดิ้นขัดขืน อาจารย์โอดครวญด้วยความเจ็บปวด
“อาจารย์อนันตสิริครับ นิ้วของคนมีกระดูก14ชิ้นใช่หรือเปล่าครับ?”
เนื่องจากอาจารย์ถูกปิดปาก เขาจึงได้แต่ส่งเสียงครวงคราญไม่สามารถสนทนาตอบโต้
ฉับๆ นักเรียนบีบคีมตัดเหล็กเข้าและคลายออก
เสียงคีมหลอนสั่นประสาททำเอาอาจารย์อนันตสิริเสียวสันหลังวาบ
“ว่าไงนะครับ ผมตอบผิดหรอครับ? สงสัยผมต้องพิสูจน์เองซะแล้ว” นักเรียนดำเนินการตัดนิ้วมือข้างขวาทีละนิ้วของอาจารย์ด้วยคีมเหล็ก
อาจารย์อนันตสิริโอดครวญกรีดร้องพลางดิ้นพราดราวกับปลาในอวน ความเจ็บปวดนี้มากกว่าที่โดนคีมเหล็กตีเมื่อสักครู่หลายเท่าตัว มันเจ็บเสียจนสติแทบหลุดลอยออกจากร่าง
อาจ เพราะคีมเหล็กเก่าสนิมเขราะและทื่อ นักเรียนจึงตัดนิ้วอาจารย์ไม่ขาดดี เขาต้องออกแรงกระตุกดึงให้นิ้วขาดหลุดออกจากฝ่ามือ แต่อย่างน้อยกระดูกบางท่อนก็หักจากการถูกฟาด ทำให้นักเรียนไม่ต้องใช้กำลังตัดบางนิ้วมากนัก
“ฮือ.....” อาจารย์ร้องไห้ระงม
เขากัดผ้าที่อุดปากจนชุ่มน้ำลาย ขาสั่นเทาขนาดยืนทรงตัวด้วยลำแข้งตัวเองไม่ไหว เขาเลยต้องเอนพิงผนังตู้เก็บของ เลือดอุ่นๆสีแดงก่ำจากมือข้างที่ถูกตัดนิ้วกุดไหลซึมเปื้อนด้านหลังเสื้อเชิ้ตสีขาว
“กระดูกท่อนปลาย 4ชิ้น กับกระดูกท่อนต้นและกลางอย่างละ 5ชิ้น 14จริงด้วยล่ะ” นักเรียนยิ้มแป้นหัวร่อร่าเริงระหว่างตรวจดูนิ้วมืออาจารย์ในมือตน
“โอะ! เกือบลืมไปเลย” นักเรียนรีบเดินตรงไปหาวรนุสสีน้ำเงิน
“ทานให้อร่อยนะคนเก่ง” เขายื่นนิ้วตัดสดใหม่โชกเลือดให้ตัวเหี้ยรับประทาน มันกินอย่างเอร็ดอร่อยจนหมดเกรี้ยงชั่วพริบตา
“แค่นี้คงไม่อิ่มสิท่า” นักเรียนค่อยๆหันกลับมาหาอาจารย์อนันตสิริ “อาจารย์ช่วยติวกายวิภาคให้ผมหน่อยนะครับ”
เคนไม่พูดพร่ำทำเพลงลุกขึ้นเดินลากเอิร์ธกลับไปกับตนโดยไม่เปิดโอกาสให้เอิร์ธถามหรือปริปากเอ่ยอะไรทั้งสิ้น
เอาล่ะครับ ถึงเวลาอันเหมาะเหม็งๆๆ สมควรต่อการเปลี่ยนผ่านฉาก...
ขณะเดียวกัน ทีก็ตั้งใจทำหน้าที่เฝ้าฐานที่หมายซึ่งเป็นจุดศูนย์รวมปลายชนวนระเบิด
“หวังว่าทุกคนจะปลอดภัยดีนะ” เขาภาวนาให้เหล่าสหายที่แยกย้ายกันไปปลอดภัยสมปรารถนา
“!?” จู่ๆทีก็ได้ยินเสียงคนดังมาจากทางสนามหญ้าปลอมของโรงเรียน
“เอายังไงดี?” ทีกำลังทำการตัดสินใจว่าเขาควรทิ้งที่หมายแค่เพียงชั่วคราวเพื่อตามเสียงนั้นไปตรวจหาผู้รอดชีวิตคนอื่นดีไหม
ขณะที่ทีกำลังครุ่นคิดอย่างหนัก พอรู้สึกตัวอีกที เขาก็มาหลบซุ่มอยู่ในพุ่มไม้บริเวณใกล้เคียงสนามหญ้าปลอมและยังสามารถสังเกตเห็นฐานที่มั่นของพวกตนแจ่มชัด
เขารู้แก่ใจว่าเขาเพิกเฉยต่อเรื่องนี้ไม่ได้ เขาแหวกพุ่มไม้แล้วชะโงกดูสนามหญ้า
“ชิบหายแล้วไง...” ทีพรวดพราดออกไปเมื่อเขาเห็นกลุ่มนักเรียนสวมชุดพละกำลังถูกฝูงตัวเหี้ยสีน้ำเงินล้อมกรอบ
“หยุด! ถอยออกไป!” นักเรียนชายผู้หนึ่งตะโกนชี้นิ้วสั่งที ทีหยุดวิ่งกะทันหัน
“ห้ามเข้ามารบกวนการแข่ง...” เขาลดแขนข้างที่ชี้นิ้วสั่งทีลง ตั้งแต่เมื่อกี้เขายังไม่ละสายตาจากกลุ่มคนที่ยืนเรียงรายอยู่เบื้องหน้าแม้แต่น้อย
“การแข่ง!?” ทีฉงนใจ แต่พอมองดูดีๆแล้วพวกนักเรียนชายเหมือนจะแบ่งกลุ่มเป็นทีมสองฝั่งพร้อมประชันกัน
“ถ้าไม่อยากตกอยู่ในอันตราย จงรีบถอยห่างจากการแข่งด็อจบอลนี่ซะ”
“ช่างหัวการแข่งด็อจบอลเถอะ พวกแกกำลังตกเป็นเหยื่อของตัวเหี้ยนะเฮ้ย!?”
“ฉันเตือนนายแล้วนะ... เริ่มเกมได้!!” นักเรียนชายส่งสัญญาณให้นักเรียนทีมตรงกันข้ามผู้ถือครองลูกบอลอยู่
“เอาล่ะนะ...” เขาชูลูกบอลขึ้นเหนือหัว แล้วทันใดนั้นก็เกิดแรงกดดันบรรยากาศรอบตัวเขา ทีเองก็รู้สึกถึงความตรึงเครียดเช่นกัน
“ท่าไม้ตาย! บอลสลาตัน!!”
ทีแทบหลุดขำเมื่อได้ยินชื่อท่าไม้ตาย เขาคิดว่าอันที่จริงผู้เล่นทั้งสองทีมนี้ก็แค่ก๊วนLunaticเล่นเป็นเด็ก
บูม!!
นักเรียนชายโยนลูกบอลด้วยพลกำลังผิดมนุษย์มนา ลูบบอลพุ่งทะลุทะลวงกำแพงเสียงก่อเกิดปรากฏการณ์โซนิคบูม
ฝูงวรนุสที่อยู่ใกล้ๆโดนแรงอัดอากาศพัดกระเด็น ถ้าทีไหวตัวช้ากว่านี้ เขาคงหนีกลับมาหลบแถวพุ่มไม้ไม่ทันและต้องพบชาตะกรรมเดียวกับวรนุชฝูงนั้น
ทีฉุกคิดได้ว่าถ้าผู้เล่นด็อจบอลคนที่โยนลูกบอลเมื่อสักครู่นี้เป็นแค่พวกจิตป่วยจริงๆ ก็คงถูกพวกวรนุสรุมกัดเละไปแล้ว ทีรู้สึกผิดที่เกือบหัวเราะไป
เดี๋ยวก่อน... ถึงทีจะไม่ค่อยทราบกฏกติกาเกมด็อจบอล แต่เขาก็พอรู้ว่าจุดประสงค์ของเกมคือการขว้างลูกบอลโดนฝั่งตรงข้างให้ออกจะสนาม และการโยกหลบหรือรับลูกเพื่อให้เซฟ แต่บอลเร็วแรงทะลุนรกแบบนั้นมันไม่ต่างจากอาวุธสังหารดีๆเลยนี่หว่า แค่หลบไม่คิดชีวิตยังหนักหนาสาหัสเลย
ทีดึงสติกลับมาแล้วเพ่งสมาธิไปยังพวกผู้เล่นด็อจบอล
นักเรียนคนเดียวกับที่พูดสั่งทีก่อนหน้านี้ใช้มือขวาเปล่าๆรับลูกบอลความเร็ว 1 มัค
ตัวเขาเลื่อนไถลถอยหลัง เท้าที่เกร็งแข็งขึ้นไปถึงน่องขาครูดพื้นหญ้าปลอมเหมือนคันไถ
เขากระโดดตัวลอยพุ่งผ่านเพื่อนร่วมทีม
เมื่อเท้าไม่ติดพื้นไว้คอยสร้างแรงเสียดทานกับพื้นสำหรับรั้งต้านแรงซึ่งถูกส่งผ่านลูกบอล ร่างของเขาปลิวตามทิศแรงของลูกบอลขึ้น
ตัวเขาเริ่มลดระดับต่ำลงเรื่อยๆตามหลักการเคลื่อนที่แบบโพรเจกไทล์ เขากระทืบพื้นเท้าจมดินทำให้พื้นรอบข้างแตกร้าว
เขาปักหลักตัวเองเพื่อหยุดแรงปะทะทั้งหมดโดยฉับพลันจนบรรยากาศรอบกายถูกบีบอัดก่อเกิดความกดอากาศสูงคมกริบเชือดเฉือนเสื้อพละของนักเรียนชายรวมทั้งพวกวรนุสสีน้ำเงินข้างหลังเขาด้วย
วรนุสตัวที่อยู่ไกลถูกมีดแรงดันอากาศเฉือนลึกเข้าไปตัดเส้นประสาท ส่วนตัวที่อยู่ใกล้ก็ตัวขาดเป็นแว่นๆ ทว่าร่างกายของผู้เล่นด็อจบอลผู้นี้กลับไม่มีบาดแผลสาหัสสากรรจ์เสมือนว่า กล้ามเนื้อซึ่งหดเกร็งนั้นแข็งแกร่งดุจเหล็กไหล
“ตาฉันบ้างล่ะ...” ผู้เล่นด็อจบอลย่อตัวแล้วกระโดดถอนขาออกจากพื้น เขาจับลูกบอลให้แน่นแล้วหมุนตัวกลางอากาศเพื่อสร้างแรงเหวี่ยง
ช่วงวินาทีก่อนที่เขาจะปาลูกบอลกลับไปหาอีกทีม เขาใช้ฝ่ามือหมุนรอบลูกบอลเพื่อเพิ่มความแม่นยำ และทวีแรงดันส่งลูกบอล สมาชิกในทีมคนอื่นหลีกทางหลบวิถีลูกบอล
ซูม!!!
ลูกบอลหมุนควงสว่าน เสียดสีเผาไหม้กับอากาศแล้วกลายเป็นอุกกาบาตไฟพุ่งโจมตีทีมศัตรูให้สิ้นซาก
จิตสังหารรุนแรงกดดันทีมฝั่งตรงข้ามทำให้พวกเขาตัวแข็งทื่อไม่สามารถขยับเขยื่อนได้ และตกอยู่ในสภาพไร้การป้องกัน
“อย่ามัวยืนบื้อสิ!” ทันใดนั้น ก็มีชายคนหนึ่งกระโจนจากริมซ้ายสุดของทีมเข้าเผชิญหน้าลูกบอลเพลิง
เขาใส่ชุดพละประจำโรงเรียนแต่มาดคมเข้มแถมร่างกายกำยำไม่สมเป็นนักเรียนสักนิด อันที่จริงถ้าชายคนนี้ถอดเสื้อแล้วมีรอยแผลเป็นรูปดาวเหนือปรากฏอยู่ก็ไม่น่าประหลาดใจ
เขาใช้หลังหมัดขวาตบเปลี่ยนทิศลูกบอลไปตกลงพื้น ณ จุดที่ห่างจากเหล่าผู้เล่นด็อจบอล
อุกกาบาตไฟเส้นผ่าศูนย์กลาง8นิ้ว ลงกระแทกพื้นเกิดระเบิดสนั่นหวั่นไหว
ผงฝุ่นเศษดินเศษหินและใบหญ้าปลอมหลุดลอยฟุ้ง กลุ่มควันก้อนใหญ่บดบังวิสัยทัศน์
พอฝุ่นลอยต่ำลง พวกผู้เล่นด็อจบอลทุกคนยังครบสามสิบสอง แต่กลับมีศพวรนุสนอนเกริ่นพื้นเต็มไปหมด วรนุสบางตัวก็ยังไม่ตายแต่ล้วนขยับไปไหนไม่ได้ดั่งใจเนื่องจากถูกก้อนหินทับบ้าง ขาขาดบ้าง บาดเจ็บหนักปางตายก็มี พวกที่บาดเจ็บน้อยถึงปานกลางตกอยู่ในสภาพขวัญเสีย
“รุ่นพี่ทำอะไรลงไป!?” ผู้เล่นด็อจบอลคนที่น่าจะใช่คนเดียวกับที่โยนลูกบอลสลาตันมองแผ่นหลังของผู้เล่นมาดเข้มผู้เพิ่งช่วยชีวิตทั้งทีมพลางเอ่ยถามอย่างตื่นตระหนก
ทีก็อยากรู้ว่าเขาทำอีหรอบไหนตัวเหี้ยตายอนาถเชียว
“ฉันเป็นหัวหน้าทีมนะ มันคือหน้าที่ของฉันที่ต้องปกป้องทุกคนไม่ว่าอย่างไรก็ตาม” เคนชิโร่ เย้ย! คุณรุ่นพี่ตอบกลับ
กฏกติกาของเกมด็อจบอลได้กล่าวไว้ว่า ถ้าลูกบอลซึ่งถูกขว้างโดนผู้เล่นทีมฝั่งตรงข้ามแล้วตกพื้น ผู้เล่นคนนั้นจะต้องออกจากสนาม แต่หากผู้เล่นทีมฝั่งตรงข้ามรับลูกบอลได้ โดยบอลไม่ตกพื้น ผู้เล่นที่โดนบอลถือว่ายังอยู่ในสนาม
ลูกบอลสลาตันก่อนหน้านี้โดนตัวผู้เล่นก็จริงแต่เขารับลูกไว้ได้โดยไม่ทำมันตกสัมผัสพื้น เขาจึงไม่ต้องออกจากสนาม แต่ในกรณีหัวหน้าทีมนี้ เขาตบลูกบอลเพลิงตกลงพื้น ฉะนั้นตามกฏแล้วเขาต้องออก...
“ถ้าไม่มีรุ่นพี่แล้วทีมของเราจะทำยังไง?”
“ถามโง่ๆ ไปคว้าชัยชนะมาให้ได้สิ อย่าทำให้การเสียสละของฉันต้องสูญเปล่าล่ะ” รุ่นพี่กลับหลังหันเดินล้วงกระเป๋ากางเกงข้างซ้ายตรงไปสะกิดหน้าผากลูกทีมด้วยนิ้วชี้มือขวาพร้อมพูดปลุกกำลังใจ แววตาลูกทีมทุกคนลุกโชนด้วยความหวัง
รุ่นพี่เดินออกนอกสนามไป พวกวรนุสที่เหลือรอดต่างพากันหวาดกลัวรุ่นพี่ พวกมันได้แต่สร้างระยะห่างและเฝ้ามองเขา
“ไม่...รุ่นพี่ยังอยู่กับเรา อยู่ตรงนี้ไง” ลูกทีมคนหนึ่งพูดพลางเลื่อนกำปั้นขวาขึ้นทุบอกด้านซ้าย
“เจตนารมณ์ของรุ่นพี่ที่ฝากฝั่งเอาไว้ เราทุกคนจะสืบสานมันเอง” เขากล่าวเสริม และชูกำปั้นขวาขึ้นฟ้า
“โอ้!” ลูกทีมทุกคนเปล่งเสียงดุดันเป็นหนึ่งเดียวกันและชูกำปั้นตาม
ผู้เล่นทุกคนในทีมมารวมตัวกันหยิบลูกบอลขึ้นมาประคองแล้วหันไปยังอีกทีม
“คิดว่าทีมของเราเป็นใครกัน หา!!!” ขึ้นเสียง ‘หา’ ก็มีบีมยิงออกมา
ทั้งทีมรวมพลังปล่อยลูกด็อจบอลคาเมฮาเมหาใส่ทีมฝั่งตรงข้าม ทีงงเป็นไก่ตาแตกว่าเกิดเxี้ยอะไรขึ้น
“ทุกคนหลบไป!!” นักเรียนผู้หนึ่งรีบวิ่งมายืนล้ำหน้าผู้เล่นในทีมคนอื่นๆ
เขาคือนักเรียนคนเดิมที่คุยกับที รับลูกบอลที่แค่แรงปะทะยังมีอนุภาพพอฆ่าสัตว์ประหลาดได้ และเพิ่งสร้างอุกกาบาตไฟมาหยกๆ
คราวนี้เขาใช้มือสองรับลูกบอลซึ่งแผ่รังสีแผดเผาเสื้อพละของเขาที่ขาดวิ่นอยู่แล้วเพราะลูกบอลสลาตัน
กล้ามเนื้อเริ่มส่งเสียงเปรี๊ยะๆเหมือนว่าทนรับการโจมตีถึงขีดจำกัดแล้ว ในไม่ช้ากล้ามเนื้อของเขาคงฉีกขาดและป้อมปราการเหล็กกล้าคงต้องพังทลายลง
“พยายามเข้าไอ้หนู” มีผู้เล่นเข้ามาหนุนหลังช่วยแบกรับลูกบอล
“นายลืมพวกเราไปได้ยังไง” ผู้เล่นอีกคนเขามาประกบข้างรับลูกด้วย
“ทุกคน...” นักเรียนได้สติและเหล่ตามองเพื่อนร่วมทีม
“คิดว่าสู้คนเดียวมันเท่หรอ? อย่ามาทำตัวเด่นเกินหน้าเกินตาหน่อยเลยเจ้าบ้า”
และผู้เล่นทั้งทีมก็มาช่วยเขารับลูกบอล
“จริงสินะ... ฉันไม่ได้ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้ว! เพราะฉันมีทีม!” ทั้งทีมก้าวไปข้างหน้าพร้อมเพรียงกันและผลักดันลูกบอลกลับไปประมาณครึ่งเมตร
“ทีมที่จะฝ่าฟันอุปสรรคไปด้วยกัน!!!” จู่ๆก็มีกระแสไฟฟ้าสีขาวแล่นไปมารอบตัวผู้เล่นทีมที่กำลังรับลูกบอล เส้นผมพวกเขาลอยขึ้นตั้งชัน พอกระแสไฟฟ้าทั้งหมดหลั่งไหลไปยังลูกบอล
ตู้ม!!!
พลังงานมหาศาลประทุออกมา แสงสว่างจ้าครอบคลุมทั่วสนามแข่งด็อจบอล ทีแสบตาจึงเผลอหลี่ตาและยกแขนขึ้นบังแสง
เมื่อแสงนั้นดับลง ทีต้องรอให้ตาหายมัวและหูหายอื้อจนวิสัยทัศน์กลับมาใช้งานได้ปกติดี
เขาเห็นพื้นหญ้าปลอมถูกถากหายไปเป็นหลุมใหญ่ตื้นเขิน กลิ่นคาวเลือดลอยละล่อง ไร้วี่แวววรนุสสีน้ำเงิน
พลังระเบิดเมื่อครู่ได้ทำลายวรนุสสีน้ำเงินในอาณาบริเวณนี้ไปพร้อมกับทุกอย่างจนสิ้นซากเว้นแต่ผู้เล่นด็อจบอลที่บางคนเสื้อผ้าแทบไม่มีริ้วรอยแค่ติดฝุ่น กับเศษดินนิดหน่อย
ร้ายแรงสุดก็แค่เสื้อผ้าขาดและมีรอยไหม้
ผลปรากฏว่าทั้งทีมสามารถเซฟลูกไว้ได้ ทั้งสองทีมจ้องหน้ากันพร้อมแสยะยิ้ม
ทีไม่เข้าใจกับสถานการณ์ปัจจุบันได้อีกต่อไปแล้ว แต่เขาก็นึกขึ้นได้เรื่องหนึ่ง ซึ่งเขาก็พูดออกไปบัดดล
“ท่านทั้งหลายได้โปรดช่วยมวลมนุษยชาติจากอสูรกายสีครามด้วยเถิด” ทีก้มหัวคุกเข่าขอร้อง
นักเรียนในชุดพละเหล่านี้น่าหวาดกลัวยิ่งกว่าวรนุสสีน้ำเงินซะอีก หากทีแสดงกิริยาไม่เหมาะสมกับพวกเขา ทีอาจตายได้
แล้วผู้เล่นด็อจบอลก็มอบคำตอบ...
“ไม่ได้หรอก ทีมของเรายังไม่แข็งแกร่งพอ” ผู้เล่นคนที่ครองบอลกล่าวปฏิเสธ
ไม่แข็งแกร่งพอ... เอ็งรับลูกบอลความเร็วน้องๆเครื่องบินเจ็ทด้วยมือเปล่าได้นะเฟ้ย ยิ่งตะกี้มีทั้งทีมช่วย ระเบิดปรมาณูยังไม่สะทกสะท้านเลยมั้งพ่อคุณเอ้ย
“เพื่อเข้าร่วมการแข่งขันด็อจบอลระดับประเทศ เราทุกคนต้องมีแข็งแกร่งยิ่งกว่านี้”
[หน้าทีหลังได้ยินวลี "แข็งแกร่งยิ่งกว่านี้"]
ทั้งทีมปรับรูปขบวนจากที่ตั้งรับลูกเมื่อตะกี้กลายเป็นยืนเรียงหน้ากระดาน
“อย่าเพิ่งพูดเหมือนว่าทีมแกชนะทีมฉันเลย ทีมที่แน่จริงเท่านั้นถึงจะมีสิทธิ์อยู่บนจุดสูงสุด” อีกทีมยืนเรียงเป็นรูปตัววี โดยมีรุ่นพี่หรือหัวหน้าทีมเดินกลับเข้ามาในสนามและยืนนำหน้าลูกทีม
“เออ... อย่างน้อยก็ช่วยตระเวนรอบโรงเรียนและขว้างลูกบอลอัดพวกเหี้ยให้เละก่อนจะได้ไหมคับ?” ทีอ้อนวอนขอความช่วยเหลือต่อ
“ไม่ได้! พวกเราต้องฟึกหนักกว่านี้” ผู้เล่นยังคงปฏิเสธ
และแล้วก็ถึงจุดที่ทีขาดความอดทน เขาลุกขึ้นพรวดและระบายความในใจ
“ตั้งแต่แรกและ ยังจะคิดถึงการแข่งระดับประเทศอีกหรา!? ทั้งโรงเรียน ไม่ใช่สิ ทั้งชาติถูกตัวเหี้ยฆ่าตายหมดแล้วใครจะมาจัดการแข่งขันให้เอ็ง!? แล้วพลังขนาดนั้นมันอะไร!? พวกแกตั้งใจจะไปแข่งด็อจบอลหรือไปฆ่าคู่แข่งห๊ะ!? แถมพลังแค่นี้ก็เล่นเอาสนามหญ้าโรงเรียนพังหมดแล้ว ถ้าฟึกหนักกว่านี้ มีหวังได้ระเบิดทั้งเมืองราบเป็นหน้ากลองกันสิวะ!!” ทีตะโกนพูดรวดเดียวจบ
หากคนตะโกนไม่ใช่ทีผู้โวยวายตบมุกเป็นประจำจนช่ำชอง คงได้กัดลิ้นตัวเองไปแล้วแน่
“ว่าไงนะ?” เนื่องจากทีพูดเร็วมาก พวกผู้เล่นด็อจบอลจึงฟังแทบไม่ทัน พวกเขาหันมามองทีและเอียงคอสงสัย แล้วหนึ่งในผู้เล่นก็เอ่ยถามกึ่งขอให้พูดซ้ำอีกรอบ
แต่ทว่าในมุมมองของที พวกผู้เล่นด็อจบอลต่างมองเขาด้วยสายตาแฝงจิตอาฆาตหมายกินเลือดกินเนื้อ
3พยางค์ ‘ว่าไงนะ’ ทำให้ทีเห็นยมทูตมาโบกมือทักทายเขาเลยทีเดียว
ซวยแล้ว ดันพูดไม่เข้าหูไปซะแล้ว ตายแน่ๆๆๆ
“ขอประทานโทษครับ!!” ทีรีบวิ่งแจ้นหนีกลับฐานที่หมายของกลุ่มตน
พบกับช่วง เบื้องหลังวารานุสสีคราม ณ ที่ห้องสำหรับแคสตัวละครหลัก และเอิร์ธ
“อ๊วววววกกกกกกกกก” อาร์คก้มหัวสำรอกของเก่าลงถังขยะยกใหญ่ชนิดโงหัวไม่ขึ้น
เขาหวังว่าความทรงจำ ‘นั้น’ จะออกไปพร้อมของเก่าที่อ้วกออกมา
“ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้นๆๆๆๆๆๆๆ” พีเงยหน้าและยกขวดน้ำยาล้างตาขึ้นเทน้ำยาล้างภาพติดตา
เมื่อน้ำยาหมดขวด เขาก็หยิบขวดใหม่ขึ้นเทอีก ผมและเสื้อของเขาเปียกโชก พอตัวเปียกน้ำยา พีก็นึกถึงน้ำ เมื่อนึกถึงน้ำ ภาพติดตาก็กลับชัดดังเดิม แล้วพีก็ต้องล้างตาใหม่
“ไม่ยุติธรรม! นี่เป็นตอนสุดท้ายของฉันนะ ทำไมฉันถึงมีบทพูดแค่ ‘อืม’ ล่ะ!? แถมตอนคิวบู๊ ฉันก็ได้แค่บทตัวสนับสนุน เฮ้! ทีฟังฉันอยู่หรือเปล่า!?” เอิร์ธเอะอะโวยวายอย่างเกรี้ยวกราด
เขาต้องการปรับทุกข์กับสหายซึ่งปกติก็มีทีที่ยอมอยู่ด้วยเวลาเขาต้องการระบายความคับข้องใจ
ส่วนทีขณะนี้ก็ได้แต่นั่งกอดเข่าตัวสั่น เขากลัววัตถุกลมๆคล้ายลูกบอลจนไม่สามารถทนมองมันได้แม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว
เอิร์ธจึงตั้งใจไประบายกับเคนแทน
“เคน! ทำไมฉัน...”
“หุปปาก” เคนมองตาขว้างใส่เอิร์ธ
เหตุการณ์ที่ห้องชั้นใต้ดินทำให้เขาปวดตับเสียจนอยากควักตับออกมาปลูกถ่ายใหม่
เคนต้องทนปวดตับอย่างนี้สักระยะเลยหัวเสียหงุดหงิด
“ใจร้าย...ทุกคนใจร้ายที่สุด” เอิร์ธนอนคว่ำร่ำไห้ ณ มุมหนึ่งของห้อง
นี่คือเรื่องราวสุดแสนพิเศษส่งท้ายอำลาเอิร์ธ
ความคิดเห็น