ปิ๊งหัวใจ ให้ซะแล้ว

ลำดับตอนที่ #1 : เดินทางสู่โตเกียว

เมื่อสิ้นสุดฤดูใบไม้ร่วง ฤดูหนาวก็เริ่มขึ้นในเวลาอันแสนสั้น สาวน้อยอายุ 17 ต้นๆนั่งฟุบอยู่กับโต๊ะเขียนหนังสือริมหน้าต่าง ร่างเพรียวบางของเธอถูกคลุมไปด้วยผ้าสักหลาดหลากสี ริมฝีปากที่บอบบางนั้นมีสีชมพูอ่อนดุจสีของดอกซากุระที่กำลังบานได้ที่ เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่ดวงตาของเธอจะมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเศร้าหมอง

นี่เป็นการเริ่มต้นฤดูหนาวที่  เรียวจุงซู อายะ ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ พ่อของเธอตกงาน ซึ่งนี่เป็นสาเหตุสำคัญที่ต้องย้ายบ้านจากโอซาก้าไปที่โตเกียวในวันนี้ โอซาก้าเป็นบ้านเกิดของไอยะ เธอเติบโตที่นี่ และเรียนที่นี่มาตั้งแต่เตรียมเข้าอนุบาล จนบัดนี้ เธอขึ้นชั้นมัธยม 5 แล้ว และเหตุผลอีกมากมายที่เธอจะเอามาคิดว่า มันไม่มีเหตุผลจำเป็นที่ต้องย้ายไปโตเกียวเลยสักนิด ถึงแม้คิดของเธอก็อาจไม่มีเหตุผลมากพอที่จะไปพูดให้ผู้ใหญ่ยอมรับ

เมื่อใกล้ถึงเวลาที่จะต้องเดินทาง อายะ เดินออกจากบ้านอย่างห่อเหี่ยว ในขณะที่คนอื่นๆกำลังยุ่งกับการขนข้าวของขึ้นรถ เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ครอบครัวของเธอก็เริ่มออกเดินทางกัน  อายะหลับลงขณะที่รถเริ่มเคลื่อนไปอย่างช้าๆ เธอเองก็คิดว่าควรจะทำเช่นนี้ในการเดินทางที่ต้องใช้เวลายาวนาน

“อายะ ๆ” เหมือนจะมีเสียงของใครบางคนเรียกอายะเข้า แล้วเธอก็ลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ ชายหนุ่มรูปร่างสูงยืนอยู่ภายหน้าเธอ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของเขามองมาที่เธออย่างเอ็นดู

“เธอเป็นใคร” เธอตะโกนออกมาด้วยความตกใจ

“ฉันเป็นคนที่เธอจะรักไปตลอดชีวิต”เขาพูดกับเธอด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก

“อะไรนะ เธอพูดอะไร”

ชายหนุ่มไม่ตอบอะไรเลย นอกจาก “ฉันเป็นคนที่เธอจะรักไปตลอดชีวิต” เขาพูดและเดินจากอายะไปไกลจนลับสายตา ไม่ว่าเธอจะพยายามตะโกนเรียกเท่าไหร่ ก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่หันกลับมาเลยเพียงแต่น้อย ถึงเขาจะไปแล้ว แต่ดูเหมือนประโยคที่เขาพูดเมื่อกี้จะก้องอยู่ในหูของอายะอยู่ตลอดเวลา

“อายะ ใกล้ถึงแล้วจะ”แม่ของอายะสะกิดเธอเบาๆเพื่อให้ตื่น อายะสะดุ้งตื่นขึ้นและพบว่าภายนอกหน้าต่าง คือฟุตบาทที่เต็มไปด้วยผู้คนเดินสัญจรไปมา ตึกสูงเสียดฟ้าที่เธอเคยเห็นแต่ในโทรทัศน์มีอยู่มากมายที่นี่ แม้หิมะจะเริ่มตกบางๆและฟ้าจะเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีดำ แต่นั่นไม่ได้ทำให้จำนวนผู้คนที่เดินอยู่นั้นลดน้อยลงเลยแม้แต่น้อย เธอตะลึงกับสิ่งที่เห็นจนลืมเรื่องความฝันไปโดยปริยาย

“เราอยู่ที่ไหนคะแม่”ดวงตาของเธอลุกวาวด้วยความตื่นเต้น

“โตเกียวจะลูก ตรงนี้คงจะเป็นแหล่งรวมของผู้คนในเมืองนะ”เธออธิบายพร้อมกับใช้มือที่อ่อนโยนลูบศีรษะลูกสาวอย่างเอ็นดู

..................

ในที่สุดวันจันทร์ก็มาถึง เป็นวันแรกที่อายะจะต้องเริ่มเรียนที่โรงเรียนมัธยมปลายแห่งใหม่ในโตเกียว เธอรีบตื่นแต่เช้าเพราะคิดว่ารถอาจจะติดในช่วงเช้า แล้วก็เป็นอย่างที่เธอคาดเอาไว้จริงๆ กว่าเธอจะไปถึงก็เกือบไปรายงานตัวกับที่ครูปรึกษาคนใหม่ไม่ทัน

“กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง” เสียงกริ่งเตือนให้เข้าเรียนดังขึ้น อายะเดินเข้าห้องมาพร้อมกับครูที่ปรึกษาประจำห้อง ขณะนั้น เธอสังเกตได้ว่า สายตาของนักเรียนทั้งห้องจ้องมาที่เธอเป็นทางเดียว มันทำให้เธอต้องก้มหน้าลง

“แนะนำตัวสิจ๊ะ”

อายะเงยหน้าขึ้น และพบว่าสายตาของเพื่อนๆก็ยังไม่ได้เบนไปทางอื่นแม้แต่น้อย ใจเริ่มเต้นแรงขึ้นด้วยความตื่นเต้น อคติเรื่องนิสัยเด็กวัยรุ่นในเมืองที่ชอบดูถูกคนที่มาจากนอกเมืองเริ่มผุดขึ้นในสมองเธอเรื่อยๆ จนตอนนี้เธอสับสนไปหมด เธอไม่รู้จะพูดแนะนำตัวว่าอะไรดี แม้แต่ชื่อของตนเองก็อาจลืมไปชั่วขณะด้วยซ้ำ จนสติของอายะกลับมาเมื่อครูสาวสะกิดที่แขนของเธอเบาๆ

“อ...เอ่อ ฉันชื่อ ซากุรามิ อายะ ค่ะ หรือจะเรียกว่า อายะเฉยๆก็ได้ อายุ 17ปี ยังไงก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”

อายะถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากที่แนะนำตัวเสร็จ เธอรู้สึกโล่งอกขึ้นมาก เหมือนได้ยกเอาเทือกเขาฟูจิออกจากอกอย่างไรอย่างนั้น

“แล้วนั่งที่ไหนดีล่ะ มีใครมีที่ว่างให้เพื่อนนั่งบ้างไหม”ครูสาวถามขึ้น แต่ดูเหมือนทุกคนจะเงียบกันหมด ทั้งๆที่มีนักเรียน 2-3คนที่ไม่มีเพื่อนนั่งข้างๆ

“ให้เธอนั่งกับผมก็ได้ครับ” เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้น ทันใดนั้น เสียงซุบซิบของคนทั้งห้องก็ดังขึ้น ทุกคนหันกลับมามองที่อายะด้วยดวงตาลุกโตและสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก ก็ควรจะเป็นอย่างนั้นอยู่หรอก โอซากิเนะ ฮิตารุ เป็นบุคคลที่สาวๆเกือบจะทั้งโรงเรียนมัธยมปลายแห่งนี้ต่างหมายปอง เขามักจะชอบอยู่ในกลุ่มเพื่อนผู้ชาย ทุกคนรู้ดีว่ายามว่างคือการเล่นบาส ซึ่งเป็นที่มาของรูปร่างผอมสูง นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนของเขาเป็นประกาย ซึ่งทำให้เขาเป็นคนมีเสน่ห์ดึงดูดใจสาวๆ แม้แต่ผลการเรียนที่ออกมาในแต่ละเทอม ก็ไม่มีใครสามารถค้านได้ว่า เขาเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างสมบูรณ์แบบ ติดอยู่ที่นิสัยของเขาที่เป็นคนอารมณ์แปรปรวน ถ้าอารมณ์ดีก็จะดีแบบสุดๆจนเป็นที่รักของทุกๆคน แต่ถ้าอารมณ์ไม่ดี แม้แต่เพื่อนในกลุ่มเดียวกันก็ยังไม่กล้าที่จะยุ่งด้วย

ฮิตารุ ชอบนั่งคนเดียว เขานั่งคนเดียวมาตลอด ที่นั่งข้างๆเขาเป็นที่ที่สาวๆต่างหมายตาไว้ สำหรับพวกเธอแล้ว มันสำคัญมากพอๆกับเก้าอี้ของนายกรัฐมนตรีหรือประธานาธิบดีด้วยซ้ำ แต่อายะกับได้นั่งเก้าอี้นี้ด้วยการเสนอของชายหนุ่มสุดฮอตของโรงเรียน ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะตกเป็นเป้าสายตา

ถึงช่วงพักกลางวัน อายะนั่งอยู่เพียงคนเดียวในห้อง เธอไม่อยากแม้แต่จะเดินลงไปซื้ออาหารกลางวันเหมือนกับเพื่อนๆ ตั้งแต่เช้าจนถึงบัดนี้ ไม่มีใครเข้ามาทักทายอายะสักคำ แม้แต่เพื่อนที่นั่งข้างๆเธอนั้นเอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตาไม่คุยกับใครตั้งแต่เธอมานั่งตอนแรก ถึงแม้ตอนนี้เขาจะไม่อยู่ในห้อง เธอก็หวังว่าจะมีใครสักคนเดินเข้ามาทักในฐานะที่เป็นนักเรียนใหม่

อีกสักพัก เพื่อนๆที่ทานอาหารกลางวันเสร็จเรียบร้อยก็ค่อยๆทยอยกันเดินเข้ามาในห้อง เด็กหญิงคนหนึ่งแยกตัวออกจากกลุ่มแล้วนั่งลงที่โต๊ะของฮิตารุ เธอลูบคลำโต๊ะของเขาไปมา อายะที่หันมาเห็นเข้าพอดีถึงกับหายจากอาการง่วง

“เธอทำอะไรน่ะ”

อายะถามอย่างสงสัย เมื่อเด็กหญิงรู้ตัว ก็เลิกลูบคลำโต๊ะ ใบหน้าของเธอกลายเป็นสีแดงในทันที

“อา อา...”

“อะไรเหรอ”

“อายะ ฉันชื่อไอจัง” เธอแนะนำตัวด้วยเสียงสั่นๆ

“อ่อ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ไอจัง”

“ฉันถามอะไรเธอหน่อยได้รึเปล่า”ไอจังพูดด้วยเสียงที่เบาลงเหมือนไม่อยากให้ใครได้ยิน “เธอรู้จักฮิตารุมาก่อนรึเปล่า ทำไมเค้าถึงยอมให้เธอมานั่งข้างๆ ทั้งที่ไม่เคยมีใครสามารถนั่งที่นี่ แล้วเธอจะชอบเค้ารึเปล่า”

“ออกไปจากที่นั่งของฉัน”เสียงของฮิตารุดังขึ้นข้างหลังไอจัง เขามีสีหน้าบึ้งตึงจนไอจังต้องรีบลุกออกไป อายะเองก็เกิดอาการงงไปชั่วขณะในขณะที่เขานั่งลงข้างๆเธอ และหยิบเอาแบบฝึกหัดคณิตศาสตร์มาทำอย่างไม่สนใจใคร

ในสายตาของอายะ เธอเริ่มจะรู้สึกกลัวทั้งๆที่ยังไม่เคยคุยกับเขา เขาดูเป็นคนเย็นชาและอารมณ์ร้ายในความรู้สึกของเธอ เธอรวบรวมความกล้าก่อนจะพูดทักทายฮิตารุ

“สวัสดี เธอชื่อฮิตารุเหรอ ฉัน- คือ – ฉันชื่อ”อายะพยายามจะแนะนำตัวทั้งๆที่คนที่เธอพูดด้วยไม่ได้ฟังเธอเลย “เอ่อ คือฉัน...”

อายะไม่กล้าที่จะพูดต่อเพราะเห็นสีหน้าของฮิตารุที่ไม่รับแขกเอาซะเลย เธอก้มลงไปใต้โต๊ะเพื่อจะหาบางสิ่งบางอย่าง แต่กลับเจอตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลเข้มตัวเล็กตกอยู่ข้างขาโต๊ะ อายะหยิบขึ้นมาวางบนโต๊ะ เธอบีบที่ท้องตุ๊กตาเบาๆ ปรากฏว่ามีเสียงเพลงวันเกิดดังขึ้น ฮิคารุหันมาที่อายะ เขารีบคว้าตุ๊กตาหมีมาจากมือของเธอ ทันใดนั้น ใบหน้าอันบึ้งตึงของเขากลับเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความดีใจ

“อายะ เธอน่ารักที่สุดเลย”

ฮิคารุเขย่าตัวอายะด้วยความดีใจอย่างมาก เขากอดอายะไว้แน่นจนเธอแทบจะหายใจไม่ออก

“เธอเป็นอะไรน่ะ ปล่อยฉันนะ”อายะพยายามจะดันเขาออก แต่ก็ไม่ได้ผล

หญิงสาวทั้งห้องเห็นเข้าก็ต่างโวยวายกันยกใหญ่และพยายามจะเข้ามาแยกพวกเขาออกจากกัน